2014-08-31 12:12:22
Σχετ. άρθρο: Γονυπετής Ελλάς - Η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου συνεχίζεται Του Σάββα Καλεντερίδη
Στο άρθρο μας της Παρασκευής περίπου αποδείξαμε ότι η στρατιωτική υπεροχή, η πολεμική αρετή και η απαράμιλλη ανδρεία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, δεν στάθηκαν αρκετά να υπερσκελίσουν το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής και γεωπολιτικής διορατικότητας της Αθήνας στο Ανατολικό, το Μικρασιατικό και το Ποντιακό Ζήτημα την περίοδο που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη και σταδιακά επεκτάθηκε η παρουσία του προς βορράν, νότο και ανατολάς, διεξάγοντας επικές νικηφόρες μάχες, σε ένα εξαιρετικά εκτεταμένο μέτωπο με τεράστιο βάθος, και η συνέχιση της παρουσίας του εκεί ήταν δυνατή μόνο κάτω από μια συγκεκριμένη γεωπολιτική συνθήκη. Ότι η Μεγάλη Βρετανία θα ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Ανατολή και θα στήριζε την παρουσία της Ελλάδος στη Μικρά Ασία.
Όταν αυτή η συνθήκη ανατράπηκε, όταν δηλαδή ο Μουσταφά Κεμάλ διαχειρίστηκε με εξαιρετική ικανότητα και πονηριά την ανάγκη των Μπολσεβίκων για εξεύρεση ερεισμάτων στο γεωπολιτικό περίγυρο της Ρωσίας, προκαλώντας στη συνέχεια το ενδιαφέρον της Γαλλίας, της Ιταλίας αλλά και της Μεγάλης Βρετανίας, και όσο η απομονωμένη και εγκαταλελειμμένη πλέον από την Αγγλία Ελλάδα δεν μπορούσε να υψώσει γεωπολιτικό ανάστημα για να ανατρέψει την κατάσταση, ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, η οποία έγινε στις 30 Αυγούστου του 1922.
Ο Ελληνικός Στρατός είχε οργανώσει επί ένα χρόνο την άμυνά του στη γραμμή Κόλπος της Κίου, στη θάλασσα του Μαρμαρά – Μπιλετζίκ – Εσκίσεχιρ – Αφιόν Καραχισάρ – Μαίαδρος Ποταμός, ενισχύοντας κυρίως το κέντρο της γραμμής άμυνας, στην περιοχή Εσκίσεχιρ – Αφιόν. Οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί, από την αρχή των Βαλκανικών Πολέμων και επί δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν στο μέτωπο και παρά την κόπωση, τις απώλειες και το διχασμένο και σπαρασσόμενο εσωτερικό μέτωπο, δεν είχαν χάσει το σθένος τους, ενώ όσες μάχες είχαν δώσει αυτά τα δέκα χρόνια, σε όλα τα μέτωπα, ήταν νικηφόρες.
Από την άλλη πλευρά ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ ήταν νεοσύστατος, με καλό εξοπλισμό, με τα νώτα του καλυμμένα, εν αντιθέσει με αυτά των Ελλήνων, με στρατηγικό βάθος, με εσωτερικό μέτωπο αρραγές και με σχεδόν όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες να επενδύουν στη νίκη των Τούρκων, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Η απόφαση του Κεμάλ για τη μεγάλη επίθεση ελήφθη σε ανώτατο επίπεδο στα μέσα Ιουλίου. Σύμφωνα με το τουρκικό σχέδιο η 1ηκαι 2η τουρκική στρατιά θα έκαναν επίθεση στο κέντρο της αμυντικής γραμμής της ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας, με σκοπό τη διάρρηξή της και την αποκοπή των ελληνικών στρατευμάτων από τις γραμμές ανεφοδιασμού, επικοινωνίας και υποχώρησης προς τη Σμύρνη.
Η τελική επίθεση του τουρκικού στρατού άρχισε στις 26 Αυγούστου και το μικρασιατικό μέτωπο κατέρρευσε στις 30 Αυγούστου 1922, συμπαρασύροντας μαζί του το αήττητο και την υπερηφάνεια του ένδοξου ελληνικού στρατού.
Η αδυναμία των πολιτικών να σηκώσουν το κεφάλι τους από τα τεκταινόμενα στην Αθήνα και να δουν τι γίνεται στον κόσμο και την περιοχή μας και η μόνιμη εξουσιομανία που τους ωθούσε - και συνεχίζει να τους ωθεί μέχρι σήμερα – σε έναν αδιάκοπο αγώνα να καταλάβουν την καρέκλα της εξουσίας φλερτάροντας μετά μανίας με ξένους πάτρονες, που οδήγησε στον περίφημο Εθνικό Διχασμό, σε συνδυασμό με την απρονοησία της πολιτικής ηγεσίας, που πρόσδεσε με εξαιρετικά ριψοκίνδυνο τρόπο την Ελλάδα στο άρμα μιας γεωπολιτικής δύναμης, είναι οι κυρίαρχες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στη μικρασιατική περιπέτεια και τη συνεπακόλουθη κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, που χάραξε βαθιά και καθόρισε την ιστορική πορεία του Ελληνισμού για τους επόμενους αιώνες.
Ο Ελληνισμός απορφανισμένος από τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, δεν ήταν πια ο ίδιος. Όπως ίδιος δεν ήταν ο Ελληνικός Στρατός και φυσικά η πολιτική ηγεσία. Η Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν πλέον μια κολοβωμένη χώρα, που απλά στη διάρκεια του 20ού αιώνα παρακολουθούσε ανήμπορη, φοβική και συνάμα απαθής το ξήλωμα του Ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και τη Τένεδο, από την Κριμαία, το Κουμπάν και τον Καύκασο, από την Αίγυπτο, την Αιθιοπία και το Σουδάν, από την Κερήνια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και την Καρπασία.
Ήταν σαν να έβαλαν στόχο οι πολιτικές ηγεσίες να δημιουργήσουν τη μικρά και ανέντιμο Ελλάδα, στον αντίποδα της Μεγάλης Ιδέας και της Μεγάλης Ελλάδας.
Αυτή η ανάξια πολιτική και πνευματική ηγεσία είναι υπεύθυνη για την μικρά και ανέντιμο Ελλάδα του 2014, η οποία αρνείται να σηκωθεί από τη συνεχιζόμενη γονυκλισία του 20ού αιώνα, αρνούμενη ταυτοχρόνως να πράξη το αυτονόητο. Να αναγνωρίσει εμπράκτως και να συμπεριλάβει τις γενοκτονίες που ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο της ντροπής.
Αχ Ελλάδα…
Δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"
InfoGnomon
Στο άρθρο μας της Παρασκευής περίπου αποδείξαμε ότι η στρατιωτική υπεροχή, η πολεμική αρετή και η απαράμιλλη ανδρεία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, δεν στάθηκαν αρκετά να υπερσκελίσουν το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής και γεωπολιτικής διορατικότητας της Αθήνας στο Ανατολικό, το Μικρασιατικό και το Ποντιακό Ζήτημα την περίοδο που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη και σταδιακά επεκτάθηκε η παρουσία του προς βορράν, νότο και ανατολάς, διεξάγοντας επικές νικηφόρες μάχες, σε ένα εξαιρετικά εκτεταμένο μέτωπο με τεράστιο βάθος, και η συνέχιση της παρουσίας του εκεί ήταν δυνατή μόνο κάτω από μια συγκεκριμένη γεωπολιτική συνθήκη. Ότι η Μεγάλη Βρετανία θα ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Ανατολή και θα στήριζε την παρουσία της Ελλάδος στη Μικρά Ασία.
Όταν αυτή η συνθήκη ανατράπηκε, όταν δηλαδή ο Μουσταφά Κεμάλ διαχειρίστηκε με εξαιρετική ικανότητα και πονηριά την ανάγκη των Μπολσεβίκων για εξεύρεση ερεισμάτων στο γεωπολιτικό περίγυρο της Ρωσίας, προκαλώντας στη συνέχεια το ενδιαφέρον της Γαλλίας, της Ιταλίας αλλά και της Μεγάλης Βρετανίας, και όσο η απομονωμένη και εγκαταλελειμμένη πλέον από την Αγγλία Ελλάδα δεν μπορούσε να υψώσει γεωπολιτικό ανάστημα για να ανατρέψει την κατάσταση, ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, η οποία έγινε στις 30 Αυγούστου του 1922.
Ο Ελληνικός Στρατός είχε οργανώσει επί ένα χρόνο την άμυνά του στη γραμμή Κόλπος της Κίου, στη θάλασσα του Μαρμαρά – Μπιλετζίκ – Εσκίσεχιρ – Αφιόν Καραχισάρ – Μαίαδρος Ποταμός, ενισχύοντας κυρίως το κέντρο της γραμμής άμυνας, στην περιοχή Εσκίσεχιρ – Αφιόν. Οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί, από την αρχή των Βαλκανικών Πολέμων και επί δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν στο μέτωπο και παρά την κόπωση, τις απώλειες και το διχασμένο και σπαρασσόμενο εσωτερικό μέτωπο, δεν είχαν χάσει το σθένος τους, ενώ όσες μάχες είχαν δώσει αυτά τα δέκα χρόνια, σε όλα τα μέτωπα, ήταν νικηφόρες.
Από την άλλη πλευρά ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ ήταν νεοσύστατος, με καλό εξοπλισμό, με τα νώτα του καλυμμένα, εν αντιθέσει με αυτά των Ελλήνων, με στρατηγικό βάθος, με εσωτερικό μέτωπο αρραγές και με σχεδόν όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες να επενδύουν στη νίκη των Τούρκων, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Η απόφαση του Κεμάλ για τη μεγάλη επίθεση ελήφθη σε ανώτατο επίπεδο στα μέσα Ιουλίου. Σύμφωνα με το τουρκικό σχέδιο η 1ηκαι 2η τουρκική στρατιά θα έκαναν επίθεση στο κέντρο της αμυντικής γραμμής της ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας, με σκοπό τη διάρρηξή της και την αποκοπή των ελληνικών στρατευμάτων από τις γραμμές ανεφοδιασμού, επικοινωνίας και υποχώρησης προς τη Σμύρνη.
Η τελική επίθεση του τουρκικού στρατού άρχισε στις 26 Αυγούστου και το μικρασιατικό μέτωπο κατέρρευσε στις 30 Αυγούστου 1922, συμπαρασύροντας μαζί του το αήττητο και την υπερηφάνεια του ένδοξου ελληνικού στρατού.
Η αδυναμία των πολιτικών να σηκώσουν το κεφάλι τους από τα τεκταινόμενα στην Αθήνα και να δουν τι γίνεται στον κόσμο και την περιοχή μας και η μόνιμη εξουσιομανία που τους ωθούσε - και συνεχίζει να τους ωθεί μέχρι σήμερα – σε έναν αδιάκοπο αγώνα να καταλάβουν την καρέκλα της εξουσίας φλερτάροντας μετά μανίας με ξένους πάτρονες, που οδήγησε στον περίφημο Εθνικό Διχασμό, σε συνδυασμό με την απρονοησία της πολιτικής ηγεσίας, που πρόσδεσε με εξαιρετικά ριψοκίνδυνο τρόπο την Ελλάδα στο άρμα μιας γεωπολιτικής δύναμης, είναι οι κυρίαρχες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στη μικρασιατική περιπέτεια και τη συνεπακόλουθη κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, που χάραξε βαθιά και καθόρισε την ιστορική πορεία του Ελληνισμού για τους επόμενους αιώνες.
Ο Ελληνισμός απορφανισμένος από τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, δεν ήταν πια ο ίδιος. Όπως ίδιος δεν ήταν ο Ελληνικός Στρατός και φυσικά η πολιτική ηγεσία. Η Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν πλέον μια κολοβωμένη χώρα, που απλά στη διάρκεια του 20ού αιώνα παρακολουθούσε ανήμπορη, φοβική και συνάμα απαθής το ξήλωμα του Ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και τη Τένεδο, από την Κριμαία, το Κουμπάν και τον Καύκασο, από την Αίγυπτο, την Αιθιοπία και το Σουδάν, από την Κερήνια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και την Καρπασία.
Ήταν σαν να έβαλαν στόχο οι πολιτικές ηγεσίες να δημιουργήσουν τη μικρά και ανέντιμο Ελλάδα, στον αντίποδα της Μεγάλης Ιδέας και της Μεγάλης Ελλάδας.
Αυτή η ανάξια πολιτική και πνευματική ηγεσία είναι υπεύθυνη για την μικρά και ανέντιμο Ελλάδα του 2014, η οποία αρνείται να σηκωθεί από τη συνεχιζόμενη γονυκλισία του 20ού αιώνα, αρνούμενη ταυτοχρόνως να πράξη το αυτονόητο. Να αναγνωρίσει εμπράκτως και να συμπεριλάβει τις γενοκτονίες που ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο της ντροπής.
Αχ Ελλάδα…
Δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αγωνία για την ενότητα της Ευρωζώνης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Goodbye, Mr. Tsipras"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
