2012-04-27 07:27:03
Σπύρος Θεοδωράτος
Η αναμφίβολη μεγάλη επιτυχία του «Εθνικού Μετώπου» στον 1ο Γύρο των γαλλικών εκλογών και η ανάδειξη της Μαρίν Λεπέν ως ρυθμιστού των πολιτικών εξελίξεων, έφερε μοιραία στην κορυφή της ατζέντας την άνοδο της Ακροδεξιάς, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρόλα αυτά, θα ήταν λάθος να εξομοιωθεί το γεγονός αυτό με την καθ’ ημάς πρωτοφανή απήχηση - ιδίως στις πιο ευάλωτες ομάδες του ελληνικού λαού - της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή».
Θα πρέπει να πούμε τα πράγματα καθαρά, με το όνομά τους, επιχειρώντας αφενός να ερμηνεύσουμε την απήχηση της Χρυσής Αυγής σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού, αφετέρου να φωτογραφίσουμε τον υπαρκτό κίνδυνο για την κοινωνία μας, σε περίπτωση που αποτυπωθεί – όπως όλα συνηγορούν – στο εκλογικό αποτέλεσμα μια τέτοια άνοδος των «πολιτικών άκρων».
Γιατί… αρέσει, για ποιους λόγους έχει τόση απήχηση το «κήρυγμά» της – κήρυγμα, εν πολλοίς βασισμένο στην λεγομένη «φυλετική καθαρότητα» και στο ακραίο μίσος όχι μονάχα για τον «ξένο», αλλά έναντι οιουδήποτε «αντιπάλου» - στις μέρες μας, και εξαιτίας ποιών παραγόντων εμπνέει εμπιστοσύνη σήμερα μια ακραιφνώς νεοναζιστική οργάνωση, σε ένα ποικίλο και ετερόκλητο ακροατήριο - από απλά παιδιά που τρέφουν αγάπη και φοβούνται για τη μοίρα της πατρίδας τους μέχρι «αγανακτισμένους», απογοητευμένους – με το δίκιο τους - πολίτες των 50 και των 60 ετών;
Κάθε κοινωνικό φαινόμενο διαθέτει, εφ ορισμού, όχι έναν και δύο, αλλά πολλούς παράγοντες που το καθορίζουν, το οριοθετούν και το εξηγούν
. Ωστόσο, φοβούμαι ότι ήδη υπέπεσα σε ένα από τα πλέον… θανάσιμα αμαρτήματα του δημοσιογραφικού λόγου: την μακρηγορία. Οπότε, μπαίνουμε απευθείας στο «ζουμί». Και, μιας και δεν είναι δυνατόν να κάνουμε εδώ μία κοινωνιολογική ανάλυση του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και των ραγδαίων δημογραφικών αλλαγών που γνώρισε η Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, ας επιχειρήσουμε να μείνουμε στο σήμερα, στο «εδώ και τώρα».
Έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην άλλοτε φιλήσυχη και όμορφη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα, στην Αχαρνών. Τότε, και μέχρι τα τέλη του ’90 όταν και έφυγα για τα Άνω Πατήσια, στη γειτονιά ο κόσμος χαιρετιόταν εγκάρδια, και απολάμβανε χωρίς τον παραμικρό φόβο την βόλτα του στα μαγαζιά, υπήρχε διάχυτη μια αίσθηση… νοικοκυροσύνης και λαϊκής ζεστασιάς, ενώ η… μεθυστική μυρωδιά του ζεστού ψωμιού από τον παραδοσιακό, παλαιού τύπου, φούρνο στη γωνία Κεφαλληνίας και Αχαρνών σκέπαζε, θαρρείς τα πάντα, σε μια Ελλάδα που άλλαζε μεν, αλλά διατηρούσε μέσα της τις δικές της αξίες και αναφορές.
Μία ακόμη εικόνα που μου έχει εντυπωθεί, σχεδόν ανεξίτηλα: οι ντουντούκες των κομμάτων, με επίκεντρο της πάντα κοσμική και ζωηρή οδό Αγίου Μελετίου, όταν ακόμη τότε η πολιτική μύριζε ανθρωπιά και οι άνθρωποι δεν ντρέπονταν για τον ιδρώτα στα πουκάμισά τους, όταν άνοιγε ο καιρός.
Σήμερα, η κατάσταση είναι η εξής: με επίκεντρο τον Άγιο Παντελεήμονα, οι Έλληνες, άνθρωποι ιδίως μεγάλης ηλικίας, είναι εγκαταλειμμένοι, πικραμένοι και φοβισμένοι, ωσάν η μοίρα να θέλησε να περάσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους μέσα σε ταινία τρόμου.
Τρανότερη, και πιο χαρακτηριστική απόδειξη, δεν είναι άλλη από τα ίδια τα παιδιά τους, τα οποία, όταν τους επισκέπτονται στις γιορτές, δυο με τρεις φορές τον χρόνο, βγαίνοντας από τα ακριβά τους αυτοκίνητα αισθάνονται ωσάν να παίρνουν μέρος σε ένα ιδιότυπο και επικίνδυνο «σαφάρι» σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα, ενώ η εγκατάλειψη είναι εμφανής σχεδόν παντού.
Και σε αυτό, ακριβώς, το περιβάλλον μπαίνει στην εικόνα μας η «Χρυσή Αυγή» του Μανιάτη Νίκου Μιχαλολιάκου – με τα στελέχη της να παρουσιάζονται σήμερα, εν καιρώ κρίσης και Μνημονίου ως οι μόνοι «αγνοί, ανιδιοτελείς και άμωμοι» εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής της Ελλάδας - κι όμως, ισχύει, για κάποιους συμπολίτες μας Έχω περπατήσει σε αυτούς τους δρόμους, δεν είμαι "δημοσιογράφος του Κολωνακίου" - και συγχωρήστε μου, παρακαλώ, την περιαυτολογία. Έχω... πιει μπύρες με ανθρώπους που δηλώνουν υπερηφάνως οτι θα ψηφίσουν Χ.Α. Και έκανα ρεπορτάζ - αληθινό, χωρίς κάμερες και μπράβους - εκεί όπου βρίσκεται η δύναμή τους.
Και η αλήθεια είναι ότι πως η σημερινή απήχηση της Χρυσής Αυγής δεν προέκυψε από τη μία μέρα στην άλλη. Τα στελέχη της - το συνειδητοποιείς όταν μιλάς με απλούς, μικρότερους ή μεγαλύτερους σε ηλικία υποστηριχτές της οργάνωσης – δούλεψαν εντατικά και με στόχευση εκεί ακριβώς που διείδαν την πλήρη απουσία της συντονισμένης Πολιτείας και της κρατικής μέριμνας – ανύπαρκτης, στην κυριολεξία, σε βαθμό τέτοιον που… μυρίζει, θες δεν θες, «πρακτοριλίκι» (…).
Τα μέλη της Χ.Α. έφτιαξαν τοπικές επιτροπές, χτύπησαν φιλικά την πόρτα του απλού, μέσου ανθρώπου, που έχει στερηθεί ένα από τα πιο θεμελιώδη συνταγματικά του δικαιώματα: την ασφάλεια, τη δημόσια ειρήνη και το δικαίωμα να περιπατεί στην πόλη την οποία ο ίδιος χρηματοδοτεί με τα δημοτικά τέλη και τους φόρους του.
Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι μόνον οι «Χρυσαυγίτες» τους μίλησαν με λόγια απλά και κατανοητά. Τους υπερασπίσθηκαν όταν ήταν εγκαταλειμμένοι στην τύχη τους, τα χνώτα τους ήταν κοινά, μοιράσθηκαν και αντιμετώπισαν τον ίδιο φόβο. Έφταιξαν ταμεία σε πολυκατοικίες και στήριξαν πολλούς φτωχούς συνταξιούχους.
Διοργάνωσαν μέχρι και εράνους για «συνέλληνες που έχουν ανάγκη». Χτύπησαν την πόρτα του... μετανάστη (ενδεικτική και χάριν παραδείγματος η αναφορά) που κάνει φασαρία τα βράδια και κανείς δεν τολμά του πει κουβέντα. Απαίτησαν μέχρι και τα κοινόχρηστα – που σχεδόν κανείς δεν έδινε.Τους είπαν, εν ολίγοις, την αλήθεια της ζωής τους: «Μην περιμένετε από κανέναν προδότη και αχάριστο πολιτικό. Μόνο εμείς είμαστε κοντά σας και ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα με εσάς».
Σε μια κοινωνία πολύ-διασπαμένη και πολύ-τραυματισμένη, οι «Χρυσαυγίτες» υπήρξαν – και αν είμαστε ειλικρινείς πρέπει να το αναγνωρίσουμε – οι μόνοι που στάθηκαν στο πλευρό των πιο αδύναμων ανθρώπων, από την Πλατεία Αττικής και τον Άγιο Παντελεήμονα έως τον Άγιο Νικόλαο και όλες εκείνες τις απομονωμένες, φτωχές γειτονιές «κάτω από την Αχαρνών».
Και κάπως έτσι, η λέξη «εθνικισμός» στα αυτιά αυτών των συμπολιτών μας αυτό απέκτησε τη διάσταση ενός πραγματικού κοινωνικού κινήματος διαμαρτυρίας, και μάλιστα «από τα κάτω»...
Η "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ» ΟΥΤΕ «ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ»
«Είμαστε αμετανόητοι… Όταν θα είμαστε εμείς οι δυνατοί, τότε θα τους δείξουμε. Αν χρειασθεί, λερώνουμε τα χέρια μας. Αν χρειασθεί, δεν είμαστε Δημοκράτες. Ούτε οι Θεσμοί ούτε τίποτε δεν είναι πάνω από την πατρίδα, για εμάς» , Τάδε έφη – υπάρχουν ακριβώς αυτά τα αποσπάσματα σε πολλά βίντεο στο Youtube – ο «αρχηγός» αυτής της νεοναζιστικής οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος, στο ακροατήριό του, στη διάρκεια συγκεντρώσεων του «Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή» στις προαναφερθείσες γειτονιές, αλλά και στο κέντρο της Αθήνας.
Η «Χρυσή Αυγή», πέραν από τη σωρεία επιθέσεων που έχουν κατά καιρούς καταγγελθεί, με θύματα είτε μέλη αριστερίστικων οργανώσεων είτε μετανάστες – ιδίως από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές – παραμένει σταθερή στη ρητορική της επί πολλά χρόνια και ουδόλως φαίνεται να την απασχολεί η… δημόσια εικόνα της, με εξαίρεση βεβαίας τις φετινές εκλογές, όπου με έξυπνο τρόπο έχει φροντίσει να διατηρήσει «χαμηλό προφίλ». Τώρα, οι ηγέτες της αισθάνονται ότι βρίσκονται εγγύτερα από ποτέ στο Κοινοβούλιο, και επιθυμούν βεβαίως να μην απολέσουν την ευκαιρία τους – «να είναι αυτοί οι δυνατοί», με την φανερή στήριξη πλέον των ψηφοφόρων τους, και όχι εν κρυπτώ.
Και είναι πράγματι λυπηρό, μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία έχει λάβει διεθνώς τα εύσημα για τη λυσσαλέα αντίστασή της στον χιτλερισμό και το φασισμό, να φαίνεται σήμερα έτοιμη να αναγνωρίσει ως κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της άτομα που εμφορούνται από αυτές τις ιδέες.
Παράλληλα, είναι επιβεβλημένο να υπογραμμίσουμε τα εξής: αν η Χ.Α ήταν πράγματι μια οργάνωση που μάχεται για τα «συμφέροντα του «λαού», σε καμία περίπτωση δεν θα επετίθετο σε άοπλους διαδηλωτές, σε πολλές – και καταγεγραμμένες – περιπτώσεις με την ανοιχτή υποστήριξη της Αστυνομίας.
Αλήθεια, τι είδους υπερασπιστές του λαού είναι αυτοί που στήνουν ενέδρες σε διαδηλωτές, χωρίς να βρίσκονται - πρώτοι οι ίδιοι - στο πλευρό τους;
Είναι ανάγκη να πούμε τα πράγματα ως έχουν. Ερωτηματικά εγείρει ακόμη και το γεγονός ότι η Πολιτεία έχει δώσει άδεια Κόμματος σε αυτήν την οργάνωση.
Η «Χρυσή Αυγή» μπορεί σήμερα για ορισμένους να εμφανίζεται να το «πιο αγνό και άμωμο τμήμα της πολιτικής ζωής». (…). Όμως, δεν πρόκειται για «πολιτικό Κόμμα». Και αποτελεί σκάνδαλο η συμμετοχή της στις εθνικές εκλογές, φρονούμε. Και πρέπει κάποτε σε αυτή τη χώρα οι μάσκες να πέσουν – αλλά όχι μέσω τραγωδιών, όπως η δολοφονία Λαμπράκη Τέλος, ο κίνδυνος από μια πιθανή εκλογική επιτυχία της Χ.Α δεν είναι μονοδιάστατος – εν τέλει, αφ’ ης στιγμής το Κράτος τους αναγνωρίζει ως Κόμμα, κάθε ένας έχει το δικαίωμα να τους ψηφίσει, είτε για να… «στείλει μήνυμα» είτε επειδή ελκύεται από τον νεοναζισμό (!).
Ο κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι όταν τα «άκρα» ενισχύονται, αυτό συμβαίνει πάντοτε και από τις δύο πλευρές. Θα είναι, κατά ένα σενάριο, μοιραίο γεγονός, το αμέσως επόμενο των εκλογών διάστημα να υπάρξει μία γενικευμένη και συστηματική αντίδραση στην παρουσία της Χ.Α στη Βουλή από το έτερο άκρο της κοινωνικής ζωής, δηλαδή τις ακροαριστερές και αναρχικές ομάδες και φράξιες.
Ωστόσο, ως γνωστόν, «η δράση προκαλεί αντίδραση» - επομένως θα πρέπει ίσως να το αναμένουμε.
Την ίδια στιγμη, θα ήταν ακραίο λάθος να υποτιμήσουμε την όλο και πιο συχνή αρθογραφία και συνθηματολογία περί «τέλους της Βάρκιζας» (!) και υπέρ του λεγομένου «ένοπλου αντάρτικου πόλεων», σε τμήματα που εμφορούνται από μηδενιστικές απόψεις για τη ζωή.
Όσοι υποστηρίζουμε ακόμη την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία – βλέποντας ασφαλώς και τις ολιγωρίες τις και τα λάθη και τη διαφθορά και την βαριά αμέλεια και όλα τούτα, ανόητοι δεν είμαστε – αλλά και όσοι απορρίπτουμε για λόγους αξιακούς και υπαρξιακούς την πολιτική βία, οφείλουμε να καταδείξουμε εγκαίρως τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την διαφαινόμενη εκλογική επιτυχία της Χ.Α.
Χωρίς, ασφαλώς, να εξομοιώνουμε τους νεοναζιστές της Χ.Α. με τις αντιναζιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις - αν και πρέπει να πούμε ότι οι τελευταίες, θέλοντας και μη έγιναν όλα αυτά τα χρόνια οι καλύτεροι και ευφυέστεροι… διαφημιστές τους – οι κίνδυνοι από μια τέτοια ακραία πόλωση σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι παρόντες, και οφείλουμε εγκαίρως να τους φωτογραφίσουμε….
http://www.elzoni.gr/html/ent/378/ent.21378.asp
Η αναμφίβολη μεγάλη επιτυχία του «Εθνικού Μετώπου» στον 1ο Γύρο των γαλλικών εκλογών και η ανάδειξη της Μαρίν Λεπέν ως ρυθμιστού των πολιτικών εξελίξεων, έφερε μοιραία στην κορυφή της ατζέντας την άνοδο της Ακροδεξιάς, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρόλα αυτά, θα ήταν λάθος να εξομοιωθεί το γεγονός αυτό με την καθ’ ημάς πρωτοφανή απήχηση - ιδίως στις πιο ευάλωτες ομάδες του ελληνικού λαού - της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή».
Θα πρέπει να πούμε τα πράγματα καθαρά, με το όνομά τους, επιχειρώντας αφενός να ερμηνεύσουμε την απήχηση της Χρυσής Αυγής σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού, αφετέρου να φωτογραφίσουμε τον υπαρκτό κίνδυνο για την κοινωνία μας, σε περίπτωση που αποτυπωθεί – όπως όλα συνηγορούν – στο εκλογικό αποτέλεσμα μια τέτοια άνοδος των «πολιτικών άκρων».
Γιατί… αρέσει, για ποιους λόγους έχει τόση απήχηση το «κήρυγμά» της – κήρυγμα, εν πολλοίς βασισμένο στην λεγομένη «φυλετική καθαρότητα» και στο ακραίο μίσος όχι μονάχα για τον «ξένο», αλλά έναντι οιουδήποτε «αντιπάλου» - στις μέρες μας, και εξαιτίας ποιών παραγόντων εμπνέει εμπιστοσύνη σήμερα μια ακραιφνώς νεοναζιστική οργάνωση, σε ένα ποικίλο και ετερόκλητο ακροατήριο - από απλά παιδιά που τρέφουν αγάπη και φοβούνται για τη μοίρα της πατρίδας τους μέχρι «αγανακτισμένους», απογοητευμένους – με το δίκιο τους - πολίτες των 50 και των 60 ετών;
Κάθε κοινωνικό φαινόμενο διαθέτει, εφ ορισμού, όχι έναν και δύο, αλλά πολλούς παράγοντες που το καθορίζουν, το οριοθετούν και το εξηγούν
Έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην άλλοτε φιλήσυχη και όμορφη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα, στην Αχαρνών. Τότε, και μέχρι τα τέλη του ’90 όταν και έφυγα για τα Άνω Πατήσια, στη γειτονιά ο κόσμος χαιρετιόταν εγκάρδια, και απολάμβανε χωρίς τον παραμικρό φόβο την βόλτα του στα μαγαζιά, υπήρχε διάχυτη μια αίσθηση… νοικοκυροσύνης και λαϊκής ζεστασιάς, ενώ η… μεθυστική μυρωδιά του ζεστού ψωμιού από τον παραδοσιακό, παλαιού τύπου, φούρνο στη γωνία Κεφαλληνίας και Αχαρνών σκέπαζε, θαρρείς τα πάντα, σε μια Ελλάδα που άλλαζε μεν, αλλά διατηρούσε μέσα της τις δικές της αξίες και αναφορές.
Μία ακόμη εικόνα που μου έχει εντυπωθεί, σχεδόν ανεξίτηλα: οι ντουντούκες των κομμάτων, με επίκεντρο της πάντα κοσμική και ζωηρή οδό Αγίου Μελετίου, όταν ακόμη τότε η πολιτική μύριζε ανθρωπιά και οι άνθρωποι δεν ντρέπονταν για τον ιδρώτα στα πουκάμισά τους, όταν άνοιγε ο καιρός.
Σήμερα, η κατάσταση είναι η εξής: με επίκεντρο τον Άγιο Παντελεήμονα, οι Έλληνες, άνθρωποι ιδίως μεγάλης ηλικίας, είναι εγκαταλειμμένοι, πικραμένοι και φοβισμένοι, ωσάν η μοίρα να θέλησε να περάσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους μέσα σε ταινία τρόμου.
Τρανότερη, και πιο χαρακτηριστική απόδειξη, δεν είναι άλλη από τα ίδια τα παιδιά τους, τα οποία, όταν τους επισκέπτονται στις γιορτές, δυο με τρεις φορές τον χρόνο, βγαίνοντας από τα ακριβά τους αυτοκίνητα αισθάνονται ωσάν να παίρνουν μέρος σε ένα ιδιότυπο και επικίνδυνο «σαφάρι» σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα, ενώ η εγκατάλειψη είναι εμφανής σχεδόν παντού.
Και σε αυτό, ακριβώς, το περιβάλλον μπαίνει στην εικόνα μας η «Χρυσή Αυγή» του Μανιάτη Νίκου Μιχαλολιάκου – με τα στελέχη της να παρουσιάζονται σήμερα, εν καιρώ κρίσης και Μνημονίου ως οι μόνοι «αγνοί, ανιδιοτελείς και άμωμοι» εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής της Ελλάδας - κι όμως, ισχύει, για κάποιους συμπολίτες μας Έχω περπατήσει σε αυτούς τους δρόμους, δεν είμαι "δημοσιογράφος του Κολωνακίου" - και συγχωρήστε μου, παρακαλώ, την περιαυτολογία. Έχω... πιει μπύρες με ανθρώπους που δηλώνουν υπερηφάνως οτι θα ψηφίσουν Χ.Α. Και έκανα ρεπορτάζ - αληθινό, χωρίς κάμερες και μπράβους - εκεί όπου βρίσκεται η δύναμή τους.
Και η αλήθεια είναι ότι πως η σημερινή απήχηση της Χρυσής Αυγής δεν προέκυψε από τη μία μέρα στην άλλη. Τα στελέχη της - το συνειδητοποιείς όταν μιλάς με απλούς, μικρότερους ή μεγαλύτερους σε ηλικία υποστηριχτές της οργάνωσης – δούλεψαν εντατικά και με στόχευση εκεί ακριβώς που διείδαν την πλήρη απουσία της συντονισμένης Πολιτείας και της κρατικής μέριμνας – ανύπαρκτης, στην κυριολεξία, σε βαθμό τέτοιον που… μυρίζει, θες δεν θες, «πρακτοριλίκι» (…).
Τα μέλη της Χ.Α. έφτιαξαν τοπικές επιτροπές, χτύπησαν φιλικά την πόρτα του απλού, μέσου ανθρώπου, που έχει στερηθεί ένα από τα πιο θεμελιώδη συνταγματικά του δικαιώματα: την ασφάλεια, τη δημόσια ειρήνη και το δικαίωμα να περιπατεί στην πόλη την οποία ο ίδιος χρηματοδοτεί με τα δημοτικά τέλη και τους φόρους του.
Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι μόνον οι «Χρυσαυγίτες» τους μίλησαν με λόγια απλά και κατανοητά. Τους υπερασπίσθηκαν όταν ήταν εγκαταλειμμένοι στην τύχη τους, τα χνώτα τους ήταν κοινά, μοιράσθηκαν και αντιμετώπισαν τον ίδιο φόβο. Έφταιξαν ταμεία σε πολυκατοικίες και στήριξαν πολλούς φτωχούς συνταξιούχους.
Διοργάνωσαν μέχρι και εράνους για «συνέλληνες που έχουν ανάγκη». Χτύπησαν την πόρτα του... μετανάστη (ενδεικτική και χάριν παραδείγματος η αναφορά) που κάνει φασαρία τα βράδια και κανείς δεν τολμά του πει κουβέντα. Απαίτησαν μέχρι και τα κοινόχρηστα – που σχεδόν κανείς δεν έδινε.Τους είπαν, εν ολίγοις, την αλήθεια της ζωής τους: «Μην περιμένετε από κανέναν προδότη και αχάριστο πολιτικό. Μόνο εμείς είμαστε κοντά σας και ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα με εσάς».
Σε μια κοινωνία πολύ-διασπαμένη και πολύ-τραυματισμένη, οι «Χρυσαυγίτες» υπήρξαν – και αν είμαστε ειλικρινείς πρέπει να το αναγνωρίσουμε – οι μόνοι που στάθηκαν στο πλευρό των πιο αδύναμων ανθρώπων, από την Πλατεία Αττικής και τον Άγιο Παντελεήμονα έως τον Άγιο Νικόλαο και όλες εκείνες τις απομονωμένες, φτωχές γειτονιές «κάτω από την Αχαρνών».
Και κάπως έτσι, η λέξη «εθνικισμός» στα αυτιά αυτών των συμπολιτών μας αυτό απέκτησε τη διάσταση ενός πραγματικού κοινωνικού κινήματος διαμαρτυρίας, και μάλιστα «από τα κάτω»...
Η "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ» ΟΥΤΕ «ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ»
«Είμαστε αμετανόητοι… Όταν θα είμαστε εμείς οι δυνατοί, τότε θα τους δείξουμε. Αν χρειασθεί, λερώνουμε τα χέρια μας. Αν χρειασθεί, δεν είμαστε Δημοκράτες. Ούτε οι Θεσμοί ούτε τίποτε δεν είναι πάνω από την πατρίδα, για εμάς» , Τάδε έφη – υπάρχουν ακριβώς αυτά τα αποσπάσματα σε πολλά βίντεο στο Youtube – ο «αρχηγός» αυτής της νεοναζιστικής οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος, στο ακροατήριό του, στη διάρκεια συγκεντρώσεων του «Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή» στις προαναφερθείσες γειτονιές, αλλά και στο κέντρο της Αθήνας.
Η «Χρυσή Αυγή», πέραν από τη σωρεία επιθέσεων που έχουν κατά καιρούς καταγγελθεί, με θύματα είτε μέλη αριστερίστικων οργανώσεων είτε μετανάστες – ιδίως από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές – παραμένει σταθερή στη ρητορική της επί πολλά χρόνια και ουδόλως φαίνεται να την απασχολεί η… δημόσια εικόνα της, με εξαίρεση βεβαίας τις φετινές εκλογές, όπου με έξυπνο τρόπο έχει φροντίσει να διατηρήσει «χαμηλό προφίλ». Τώρα, οι ηγέτες της αισθάνονται ότι βρίσκονται εγγύτερα από ποτέ στο Κοινοβούλιο, και επιθυμούν βεβαίως να μην απολέσουν την ευκαιρία τους – «να είναι αυτοί οι δυνατοί», με την φανερή στήριξη πλέον των ψηφοφόρων τους, και όχι εν κρυπτώ.
Και είναι πράγματι λυπηρό, μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία έχει λάβει διεθνώς τα εύσημα για τη λυσσαλέα αντίστασή της στον χιτλερισμό και το φασισμό, να φαίνεται σήμερα έτοιμη να αναγνωρίσει ως κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της άτομα που εμφορούνται από αυτές τις ιδέες.
Παράλληλα, είναι επιβεβλημένο να υπογραμμίσουμε τα εξής: αν η Χ.Α ήταν πράγματι μια οργάνωση που μάχεται για τα «συμφέροντα του «λαού», σε καμία περίπτωση δεν θα επετίθετο σε άοπλους διαδηλωτές, σε πολλές – και καταγεγραμμένες – περιπτώσεις με την ανοιχτή υποστήριξη της Αστυνομίας.
Αλήθεια, τι είδους υπερασπιστές του λαού είναι αυτοί που στήνουν ενέδρες σε διαδηλωτές, χωρίς να βρίσκονται - πρώτοι οι ίδιοι - στο πλευρό τους;
Είναι ανάγκη να πούμε τα πράγματα ως έχουν. Ερωτηματικά εγείρει ακόμη και το γεγονός ότι η Πολιτεία έχει δώσει άδεια Κόμματος σε αυτήν την οργάνωση.
Η «Χρυσή Αυγή» μπορεί σήμερα για ορισμένους να εμφανίζεται να το «πιο αγνό και άμωμο τμήμα της πολιτικής ζωής». (…). Όμως, δεν πρόκειται για «πολιτικό Κόμμα». Και αποτελεί σκάνδαλο η συμμετοχή της στις εθνικές εκλογές, φρονούμε. Και πρέπει κάποτε σε αυτή τη χώρα οι μάσκες να πέσουν – αλλά όχι μέσω τραγωδιών, όπως η δολοφονία Λαμπράκη Τέλος, ο κίνδυνος από μια πιθανή εκλογική επιτυχία της Χ.Α δεν είναι μονοδιάστατος – εν τέλει, αφ’ ης στιγμής το Κράτος τους αναγνωρίζει ως Κόμμα, κάθε ένας έχει το δικαίωμα να τους ψηφίσει, είτε για να… «στείλει μήνυμα» είτε επειδή ελκύεται από τον νεοναζισμό (!).
Ο κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι όταν τα «άκρα» ενισχύονται, αυτό συμβαίνει πάντοτε και από τις δύο πλευρές. Θα είναι, κατά ένα σενάριο, μοιραίο γεγονός, το αμέσως επόμενο των εκλογών διάστημα να υπάρξει μία γενικευμένη και συστηματική αντίδραση στην παρουσία της Χ.Α στη Βουλή από το έτερο άκρο της κοινωνικής ζωής, δηλαδή τις ακροαριστερές και αναρχικές ομάδες και φράξιες.
Ωστόσο, ως γνωστόν, «η δράση προκαλεί αντίδραση» - επομένως θα πρέπει ίσως να το αναμένουμε.
Την ίδια στιγμη, θα ήταν ακραίο λάθος να υποτιμήσουμε την όλο και πιο συχνή αρθογραφία και συνθηματολογία περί «τέλους της Βάρκιζας» (!) και υπέρ του λεγομένου «ένοπλου αντάρτικου πόλεων», σε τμήματα που εμφορούνται από μηδενιστικές απόψεις για τη ζωή.
Όσοι υποστηρίζουμε ακόμη την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία – βλέποντας ασφαλώς και τις ολιγωρίες τις και τα λάθη και τη διαφθορά και την βαριά αμέλεια και όλα τούτα, ανόητοι δεν είμαστε – αλλά και όσοι απορρίπτουμε για λόγους αξιακούς και υπαρξιακούς την πολιτική βία, οφείλουμε να καταδείξουμε εγκαίρως τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την διαφαινόμενη εκλογική επιτυχία της Χ.Α.
Χωρίς, ασφαλώς, να εξομοιώνουμε τους νεοναζιστές της Χ.Α. με τις αντιναζιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις - αν και πρέπει να πούμε ότι οι τελευταίες, θέλοντας και μη έγιναν όλα αυτά τα χρόνια οι καλύτεροι και ευφυέστεροι… διαφημιστές τους – οι κίνδυνοι από μια τέτοια ακραία πόλωση σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι παρόντες, και οφείλουμε εγκαίρως να τους φωτογραφίσουμε….
http://www.elzoni.gr/html/ent/378/ent.21378.asp
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εγκρίθηκε ο προϋπολογισμός λιτότητας στην Ολλανδία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιό νησί του Ιονίου αγόρασε ο Εμίρης του Κατάρ;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
