2014-09-12 04:21:05
Ακτιβιστές και περιβαλλοντικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο παλεύουν για την κατάργηση της φαλαινοθηρίας, την ώρα που χώρες όπως η Ιαπωνία δεν συμμορφώνονται με τη διεθνή νομοθεσία και συνεχίζουν να σκοτώνουν τους θαυμαστούς γίγαντες των ωκεανών.
Τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές, όπως η Καλιφόρνια, οι πληθυσμοί της γαλάζιας φάλαινας επανακάμπτουν στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν ξεκινήσει η βιομηχανική φαλαινοθηρία.
Αυτή τη στιγμή αριθμούν 2.200 άτομα, το 97% του πληθυσμού που είχαν πριν αρχίσει το μαζικό κυνήγι εναντίον τους.
Οι φαλαινοθηρικές χώρες επικεντρώθηκαν στα ψυχρότερα νερά της Ανταρκτικής και έως ότου το κυνήγι απαγορευτεί το 1966 περίπου 346.000 φάλαινες βρήκαν το θάνατο από τα καμάκια. Οι αριθμοί των γαλάζιων φαλαινών που θανατώθηκαν στον Ειρηνικό ανήλθε σε 3.400 από το 1905 ως το 1971, με κύριους υπαίτιους τους ρώσους φαλαινοθήρες.
Παρόλα αυτά, σε άλλες γωνιές του πλανήτη και ειδικά στην Ανταρκτική, οι γαλάζιες φάλαινες κινδυνεύουν με εξαφάνιση καθώς έχει απομείνει ποσοστό μόλις 1% του πληθυσμού τους πριν αρχίσει το ανελέητο κυνήγι τους από τον άνθρωπο.
Πάντως πρόκειται για το μόνο είδος φάλαινας του οποίου οι πληθυσμοί έχουν ανακάμψει έστω και σε τοπικό επίπεδο.
—Λίγα λόγια για τη γαλάζια φάλαινα
Η γαλάζια φάλαινα (επιστημονική ονομασία: Balaenoptera musculus) είναι ένα θαλάσσιο θηλαστικό που ανήκει στα κητώδη και πιο συγκεκριμένα στα μυστακοκητώδη (μπαλενοφόρες φάλαινες). Με μήκος που φτάνει τα 30 μέτρα και βάρος 190 τόνους (αν και συνήθως ζυγίζουν περίπου 100 τόνους) ή και περισσότερο είναι τα μεγαλύτερα γνωστά ζώα που έχουν υπάρξει ποτέ.
Το μωρό της γαλάζιας φάλαινας ζυγίζει 2,5 τόνους και είναι το μεγαλύτερο από όλα τα ζώα.
Μακρύ και λεπτό, το σώμα της μπλε φάλαινας μπορεί να έχει διάφορες αποχρώσεις του μπλε-γκρι ραχιαία και κάπως φωτεινότερες από κάτω. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία διαφορετικά υποείδη: το Β. m. musculus του Βόρειου Ατλαντικού και του Βόρειου Ειρηνικού, Β. m. intermedia του Νότιου Ωκεανού και Β. m. brevicauda (επίσης γνωστός ως πυγμαία γαλάζια φάλαινα), που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό και το Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το Β. m. Indica, που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, μπορεί να είναι άλλο υποείδος. Όπως και με άλλες μπαλενοφόρες φάλαινες, η διατροφή της αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από μικρά καρκινοειδή γνωστά ως κριλ.
Η γαλάζια φάλαινα έχει μακρύ εκλεπτυνόμενο σώμα που μοιάζει επιμηκυσμένο σε σύγκριση με τις άλλες φάλαινες. Το κεφάλι είναι επίπεδο, σε σχήμα U και έχει μια εξέχουσα ακρολοφία που εκτείνεται από το φυσητήρα μέχρι την κορυφή του άνω χείλους.Το μπροστινό μέρος του στόματος είναι παχύ με μπαλένες. Περίπου 300 μπαλένες με μήκος περίπου 1 μέτρο η κάθε μία κρέμονται από την άνω γνάθο διατρέχοντας 0,5 μέτρα προς τα πίσω στο στόμα. Εβδομήντα με 70 και 118 αυλάκια (που ονομάζεται κοιλιακές πιέτες) βρίσκονται κατά μήκος του λαιμού, παράλληλα με το σώμα τους. Οι πιέτες βοηθούν την απομάκρυνση του νερού από το στόμα μετά το γεύμα.
Το ραχιαίο πτερύγιο είναι μικρό, ορατό μόνο για λίγο κατά τη διάρκεια της ακολουθίας της κατάδυσης. Βρίσκεται περίπου στα τρία τέταρτα της απόστασης από το κεφάλι προς την ουρά και το σχήμα του ποικίλει από άτομο σε άτομο· μερικά διαθέτουν μόνο μια σχεδόν ανεπαίσθητη σχισμή ενώ άλλα μπορεί να έχουν εξέχοντα και δρεπανοειδή ραχιαία πτερύγια. Όταν αναδύεται για να αναπνεύσει, η γαλάζια φάλαινα ανυψώνει τον ώμο της και τον φυσητήρα έξω από το νερό σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι άλλες μεγάλες φάλαινες, όπως οι πτεροφάλαινες. Οι παρατηρητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το χαρακτηριστικό για να διαφοροποιήσουν τα είδη στη θάλασσα. Μερικές γαλάζιες φάλαινες στο Βόρειο Ατλαντικό και Βόρειο Ειρηνικό ανασηκώνουν τον ουριαίο σκώληκα κατά την κατάδυση. Όταν αναπνέει, η φάλαινα εκπέμπει μια θεαματική κάθετη μονή στήλη έως 12 μέτρα ψηλά, αν και συνήθως έχει ύψος 9 μέτρων. Η χωρητικότητα των πνευμόνων της είναι 5.000 λίτρα. Οι γαλάζιες φάλαινες έχουν δύο οπές που προστατεύονται από ένα μεγάλο προστατευτικό για το πιτσίλισμα.
Τα πτερύγια έχουν μήκος 3 με 4 μέτρα. Οι ανώτερες επιφάνειες είναι γκρι με ένα λεπτό λευκό περίγραμμα και οι χαμηλότερες πλευρές είναι λευκές. Το κεφάλι και η ουρά είναι γενικά ομοιόμορφα γκρίζα. Τα ραχιαία τμήματα της φάλαινας, και μερικές φορές τα πτερύγια, φέρουν συνήθως στίγματα. Ο βαθμός της διάστιξης διαφέρει σημαντικά από άτομο σε άτομο. Ορισμένα μπορεί να έχουν ενιαίο γκρι χρώμα, και άλλα επιδεικνύουν στίγματα με σημαντικές διαφορές στις αποχρώσεις, όπως γκρι, σκούρο μπλε και μαύρο.
Οι γαλάζιες φάλαινες μπορούν να φθάσουν ταχύτητες 50 χιλιομέτρων ανά ώρα για μικρά χρονικά διαστήματα, συνήθως κατά την αλληλεπίδραση με άλλες φάλαινες. Οι γαλάζιες φάλαινες ταξιδεύουν συνήθως με 20 χιλιόμετρα ανά ώρα. Κατά τη σίτιση, επιβραδύνουν σε 5 χιλιόμετρα την ώρα.
Οι γαλάζιες φάλαινες συνήθως ζουν μόνες ή με ένα άλλο άτομο. Δεν είναι γνωστό πόσο καιρό τα ζευγάρια που ταξιδεύουν μένουν μαζί. Σε περιοχές όπου υπάρχει υψηλή συγκέντρωση τροφής, μέχρι και 50 διάσπαρτες γαλάζιες φάλαινες υπάρχουν σε μια μικρή περιοχή. Δεν σχηματίζουν μεγάλες, στενά δεμένες ομάδες που παρατηρούνται σε άλλα είδη μπαλενοφόρων.
Πηγή Tromaktiko
Τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές, όπως η Καλιφόρνια, οι πληθυσμοί της γαλάζιας φάλαινας επανακάμπτουν στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν ξεκινήσει η βιομηχανική φαλαινοθηρία.
Αυτή τη στιγμή αριθμούν 2.200 άτομα, το 97% του πληθυσμού που είχαν πριν αρχίσει το μαζικό κυνήγι εναντίον τους.
Οι φαλαινοθηρικές χώρες επικεντρώθηκαν στα ψυχρότερα νερά της Ανταρκτικής και έως ότου το κυνήγι απαγορευτεί το 1966 περίπου 346.000 φάλαινες βρήκαν το θάνατο από τα καμάκια. Οι αριθμοί των γαλάζιων φαλαινών που θανατώθηκαν στον Ειρηνικό ανήλθε σε 3.400 από το 1905 ως το 1971, με κύριους υπαίτιους τους ρώσους φαλαινοθήρες.
Παρόλα αυτά, σε άλλες γωνιές του πλανήτη και ειδικά στην Ανταρκτική, οι γαλάζιες φάλαινες κινδυνεύουν με εξαφάνιση καθώς έχει απομείνει ποσοστό μόλις 1% του πληθυσμού τους πριν αρχίσει το ανελέητο κυνήγι τους από τον άνθρωπο.
Πάντως πρόκειται για το μόνο είδος φάλαινας του οποίου οι πληθυσμοί έχουν ανακάμψει έστω και σε τοπικό επίπεδο.
—Λίγα λόγια για τη γαλάζια φάλαινα
Η γαλάζια φάλαινα (επιστημονική ονομασία: Balaenoptera musculus) είναι ένα θαλάσσιο θηλαστικό που ανήκει στα κητώδη και πιο συγκεκριμένα στα μυστακοκητώδη (μπαλενοφόρες φάλαινες). Με μήκος που φτάνει τα 30 μέτρα και βάρος 190 τόνους (αν και συνήθως ζυγίζουν περίπου 100 τόνους) ή και περισσότερο είναι τα μεγαλύτερα γνωστά ζώα που έχουν υπάρξει ποτέ.
Το μωρό της γαλάζιας φάλαινας ζυγίζει 2,5 τόνους και είναι το μεγαλύτερο από όλα τα ζώα.
Μακρύ και λεπτό, το σώμα της μπλε φάλαινας μπορεί να έχει διάφορες αποχρώσεις του μπλε-γκρι ραχιαία και κάπως φωτεινότερες από κάτω. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία διαφορετικά υποείδη: το Β. m. musculus του Βόρειου Ατλαντικού και του Βόρειου Ειρηνικού, Β. m. intermedia του Νότιου Ωκεανού και Β. m. brevicauda (επίσης γνωστός ως πυγμαία γαλάζια φάλαινα), που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό και το Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το Β. m. Indica, που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, μπορεί να είναι άλλο υποείδος. Όπως και με άλλες μπαλενοφόρες φάλαινες, η διατροφή της αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από μικρά καρκινοειδή γνωστά ως κριλ.
Η γαλάζια φάλαινα έχει μακρύ εκλεπτυνόμενο σώμα που μοιάζει επιμηκυσμένο σε σύγκριση με τις άλλες φάλαινες. Το κεφάλι είναι επίπεδο, σε σχήμα U και έχει μια εξέχουσα ακρολοφία που εκτείνεται από το φυσητήρα μέχρι την κορυφή του άνω χείλους.Το μπροστινό μέρος του στόματος είναι παχύ με μπαλένες. Περίπου 300 μπαλένες με μήκος περίπου 1 μέτρο η κάθε μία κρέμονται από την άνω γνάθο διατρέχοντας 0,5 μέτρα προς τα πίσω στο στόμα. Εβδομήντα με 70 και 118 αυλάκια (που ονομάζεται κοιλιακές πιέτες) βρίσκονται κατά μήκος του λαιμού, παράλληλα με το σώμα τους. Οι πιέτες βοηθούν την απομάκρυνση του νερού από το στόμα μετά το γεύμα.
Το ραχιαίο πτερύγιο είναι μικρό, ορατό μόνο για λίγο κατά τη διάρκεια της ακολουθίας της κατάδυσης. Βρίσκεται περίπου στα τρία τέταρτα της απόστασης από το κεφάλι προς την ουρά και το σχήμα του ποικίλει από άτομο σε άτομο· μερικά διαθέτουν μόνο μια σχεδόν ανεπαίσθητη σχισμή ενώ άλλα μπορεί να έχουν εξέχοντα και δρεπανοειδή ραχιαία πτερύγια. Όταν αναδύεται για να αναπνεύσει, η γαλάζια φάλαινα ανυψώνει τον ώμο της και τον φυσητήρα έξω από το νερό σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι άλλες μεγάλες φάλαινες, όπως οι πτεροφάλαινες. Οι παρατηρητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το χαρακτηριστικό για να διαφοροποιήσουν τα είδη στη θάλασσα. Μερικές γαλάζιες φάλαινες στο Βόρειο Ατλαντικό και Βόρειο Ειρηνικό ανασηκώνουν τον ουριαίο σκώληκα κατά την κατάδυση. Όταν αναπνέει, η φάλαινα εκπέμπει μια θεαματική κάθετη μονή στήλη έως 12 μέτρα ψηλά, αν και συνήθως έχει ύψος 9 μέτρων. Η χωρητικότητα των πνευμόνων της είναι 5.000 λίτρα. Οι γαλάζιες φάλαινες έχουν δύο οπές που προστατεύονται από ένα μεγάλο προστατευτικό για το πιτσίλισμα.
Τα πτερύγια έχουν μήκος 3 με 4 μέτρα. Οι ανώτερες επιφάνειες είναι γκρι με ένα λεπτό λευκό περίγραμμα και οι χαμηλότερες πλευρές είναι λευκές. Το κεφάλι και η ουρά είναι γενικά ομοιόμορφα γκρίζα. Τα ραχιαία τμήματα της φάλαινας, και μερικές φορές τα πτερύγια, φέρουν συνήθως στίγματα. Ο βαθμός της διάστιξης διαφέρει σημαντικά από άτομο σε άτομο. Ορισμένα μπορεί να έχουν ενιαίο γκρι χρώμα, και άλλα επιδεικνύουν στίγματα με σημαντικές διαφορές στις αποχρώσεις, όπως γκρι, σκούρο μπλε και μαύρο.
Οι γαλάζιες φάλαινες μπορούν να φθάσουν ταχύτητες 50 χιλιομέτρων ανά ώρα για μικρά χρονικά διαστήματα, συνήθως κατά την αλληλεπίδραση με άλλες φάλαινες. Οι γαλάζιες φάλαινες ταξιδεύουν συνήθως με 20 χιλιόμετρα ανά ώρα. Κατά τη σίτιση, επιβραδύνουν σε 5 χιλιόμετρα την ώρα.
Οι γαλάζιες φάλαινες συνήθως ζουν μόνες ή με ένα άλλο άτομο. Δεν είναι γνωστό πόσο καιρό τα ζευγάρια που ταξιδεύουν μένουν μαζί. Σε περιοχές όπου υπάρχει υψηλή συγκέντρωση τροφής, μέχρι και 50 διάσπαρτες γαλάζιες φάλαινες υπάρχουν σε μια μικρή περιοχή. Δεν σχηματίζουν μεγάλες, στενά δεμένες ομάδες που παρατηρούνται σε άλλα είδη μπαλενοφόρων.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΜΑ: «Στήριξη στον Γαλανό»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Όταν ο Ζευς ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας διαμοιράστηκαν την κοσμική αρχή [photos]](https://images.newsnowgreece.com/72/725498/otan-o-zefs-o-poseidonas-kai-o-ploutonas-diamoirastikan-tin-kosmiki-arxi-photos-1-124x78.jpg)
