2014-09-13 15:15:07
Το 2002 ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ αποφάσισε να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο. Πέρασε από οντισιόν ένα μικρό αγόρι, τον εξάχρονο τότε Ελαρ Κολτρέιν, έχοντας σκοπό να ξεκινήσει μαζί του ένα μεγάλο κινηματογραφικό ταξίδι ενηλικίωσης, το οποίο ολοκληρώθηκε μόλις φέτος. Το «Μεγαλώνοντας», που βγήκε αυτήν την εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες, είναι η μοναδική ταινία μυθοπλασίας η οποία έχει γυριστεί σε βάθος 12 ετών, με τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου να διακρίνονται πάνω στους ήρωές της. Το γεγονός και μόνο ότι μια παραγωγή κατάφερε να ξεπεράσει τα άπειρα απρόοπτα και τις δυσκολίες που θα μπορούσαν να προκύψουν (και πιθανότατα προέκυψαν) όλο αυτόν τον καιρό είναι εντυπωσιακό.
Αυτά ωστόσο -αν και θαυμαστά όπως είπαμε- δεν φτάνουν για να γίνει μια καλή ταινία. Ομως το «Boyhood», όπως είναι ο πρωτότυπος και πολύ ακριβέστερος τίτλος, δεν είναι απλά καλή αλλά εξαιρετική ταινία. Εχοντας ως πυρήνα την απλούστατη ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει στο Τέξας, ο Λινκλέιτερ σχηματίζει έναν ολόκληρο καμβά πάνω στον οποίο διακρίνονται οι πινελιές της καθημερινότητας, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της αμερικανικής κοινωνίας καθώς και ιστορικά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας
. Σαν ένας Φόρεστ Γκαμπ σε μικρογραφία, ο νεαρός Μέισον παρακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις, την ανοησία και τις συνέπειες του πολέμου στο Ιράκ, τη λαχτάρα και την επιτυχία της εκλογής Ομπάμα: όλα φαινομενικά είναι στο φόντο κι όμως τόσο κοντά στην ουσία όσων το φιλμ προσπαθεί να επικοινωνήσει.
Γραμμική ροή
Η έννοια του χρόνου εξετάζεται εδώ από τον Λινκλέιτερ με διαφορετικό τρόπο από τις υπόλοιπες ταινίες του. Εκείνες εξελίσσονταν κατά κανόνα γύρω από σενάρια του ενός εικοσιτετραώρου, ενώ εδώ, λειτουργώντας μάλλον αντιστρόφως, οι αφηγηματικοί πυλώνες της ταινίας απλώνονται σε ένα πολύ ευρύτερο χρονικό διάστημα. Χωρίς να μπει στη διαδικασία περίπλοκων φλας μπακ και εγκιβωτισμένων αφηγήσεων, ο Αμερικανός σκηνοθέτης μένει πιστός στην αγαπημένη του γραμμική ροή, η οποία τελικά δίνει την εντύπωση της παρακολούθησης τριών ή τεσσάρων ταινιών συνεχόμενα, καθώς τα διαφορετικά ηλικιακά στάδια του Μέισον περνούν με φυσικότητα μπροστά από τον φακό.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ταινία δεν έχει ενότητα. Ισα ίσα που η χαρισματική σκηνοθεσία και το μοντάζ (βραβεύτηκαν και στις Κάννες), σε συνδυασμό με τη χημεία των πρωταγωνιστών, κάνουν την ταινία να κυλάει ευχάριστα χωρίς να κουράζει, παρά τη μεγάλη της διάρκεια. Πέρα από τον Ελαρ Κολτρέιν -που παρά τους διθυράμβους που έχουν γραφτεί είναι μάλλον άτοπο να κριθεί σε αυτό το φιλμ- υπάρχουν οι στιβαρές ερμηνείες του Ιθαν Χοκ και της Πατρίσια Αρκέτ στους ρόλους των γονιών του Μέισον. Μπορεί εκείνος να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο, όμως οι αντανακλάσεις που προσφέρουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες ενισχύουν την ισορροπία του φιλμ. Στην ομοιογένεια βέβαια συμβάλλει και το εξαιρετικό σενάριο, που είναι ούτως ή άλλως το δυνατό σημείο του Λινκλέιτερ. Εξυπνοι διάλογοι, γεμάτοι ουσία, μπαίνουν στα χείλη συχνά νεαρών πρωταγωνιστών (σπάνιο) προσφέροντας μια διαφορετική εικόνα από τη συνήθη χαζοχαρούμενη της αμερικανικής νεολαίας. Ενα άλλο εύρημα του «Μεγαλώνοντας» είναι πως ελάχιστα ασχολείται με τα «προβλήματα» της παιδικής ηλικίας. Αντίθετα, εδώ είναι οι μεγάλοι που μεταφέρουν τα δικά τους ζητήματα στα παιδιά. Καυγαδίζουν άγρια, χωρίζουν, είναι μέθυσοι, αυταρχικοί, συντηρητικοί... κι όμως τα παιδιά με έναν μαγικό τρόπο δείχνουν τελικά να βρίσκουν τον δρόμο τους (άλλη μια ακύρωση στερεοτύπου).
Με δυο λόγια το «Μεγαλώνοντας» είναι μια ταινία για τη ζωή. Αν και ρομαντική στο στυλ, πατάει γερά στη γη και στην πραγματικότητα περιγράφοντας όλα εκείνα τα μικρά -αλλά καθόλου ασήμαντα- που σχηματίζουν τον καινούργιο άνθρωπο. Τα παιδικά παιχνίδια, η πρώτη μέρα στο καινούργιο σχολείο, μια κατασκήνωση στο δάσος, οι πρώτες ερωτικές ματιές, ένα μεθύσι, μια «σοβαρή» σχέση: το ταξίδι προς την ενηλικίωση. Οποιος ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο καλό θα ήταν να μη χάσει μια από τις -ούτως ή άλλως- ταινίες της χρονιάς.
Πηγή Tromaktiko
Αυτά ωστόσο -αν και θαυμαστά όπως είπαμε- δεν φτάνουν για να γίνει μια καλή ταινία. Ομως το «Boyhood», όπως είναι ο πρωτότυπος και πολύ ακριβέστερος τίτλος, δεν είναι απλά καλή αλλά εξαιρετική ταινία. Εχοντας ως πυρήνα την απλούστατη ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει στο Τέξας, ο Λινκλέιτερ σχηματίζει έναν ολόκληρο καμβά πάνω στον οποίο διακρίνονται οι πινελιές της καθημερινότητας, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της αμερικανικής κοινωνίας καθώς και ιστορικά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας
Γραμμική ροή
Η έννοια του χρόνου εξετάζεται εδώ από τον Λινκλέιτερ με διαφορετικό τρόπο από τις υπόλοιπες ταινίες του. Εκείνες εξελίσσονταν κατά κανόνα γύρω από σενάρια του ενός εικοσιτετραώρου, ενώ εδώ, λειτουργώντας μάλλον αντιστρόφως, οι αφηγηματικοί πυλώνες της ταινίας απλώνονται σε ένα πολύ ευρύτερο χρονικό διάστημα. Χωρίς να μπει στη διαδικασία περίπλοκων φλας μπακ και εγκιβωτισμένων αφηγήσεων, ο Αμερικανός σκηνοθέτης μένει πιστός στην αγαπημένη του γραμμική ροή, η οποία τελικά δίνει την εντύπωση της παρακολούθησης τριών ή τεσσάρων ταινιών συνεχόμενα, καθώς τα διαφορετικά ηλικιακά στάδια του Μέισον περνούν με φυσικότητα μπροστά από τον φακό.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ταινία δεν έχει ενότητα. Ισα ίσα που η χαρισματική σκηνοθεσία και το μοντάζ (βραβεύτηκαν και στις Κάννες), σε συνδυασμό με τη χημεία των πρωταγωνιστών, κάνουν την ταινία να κυλάει ευχάριστα χωρίς να κουράζει, παρά τη μεγάλη της διάρκεια. Πέρα από τον Ελαρ Κολτρέιν -που παρά τους διθυράμβους που έχουν γραφτεί είναι μάλλον άτοπο να κριθεί σε αυτό το φιλμ- υπάρχουν οι στιβαρές ερμηνείες του Ιθαν Χοκ και της Πατρίσια Αρκέτ στους ρόλους των γονιών του Μέισον. Μπορεί εκείνος να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο, όμως οι αντανακλάσεις που προσφέρουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες ενισχύουν την ισορροπία του φιλμ. Στην ομοιογένεια βέβαια συμβάλλει και το εξαιρετικό σενάριο, που είναι ούτως ή άλλως το δυνατό σημείο του Λινκλέιτερ. Εξυπνοι διάλογοι, γεμάτοι ουσία, μπαίνουν στα χείλη συχνά νεαρών πρωταγωνιστών (σπάνιο) προσφέροντας μια διαφορετική εικόνα από τη συνήθη χαζοχαρούμενη της αμερικανικής νεολαίας. Ενα άλλο εύρημα του «Μεγαλώνοντας» είναι πως ελάχιστα ασχολείται με τα «προβλήματα» της παιδικής ηλικίας. Αντίθετα, εδώ είναι οι μεγάλοι που μεταφέρουν τα δικά τους ζητήματα στα παιδιά. Καυγαδίζουν άγρια, χωρίζουν, είναι μέθυσοι, αυταρχικοί, συντηρητικοί... κι όμως τα παιδιά με έναν μαγικό τρόπο δείχνουν τελικά να βρίσκουν τον δρόμο τους (άλλη μια ακύρωση στερεοτύπου).
Με δυο λόγια το «Μεγαλώνοντας» είναι μια ταινία για τη ζωή. Αν και ρομαντική στο στυλ, πατάει γερά στη γη και στην πραγματικότητα περιγράφοντας όλα εκείνα τα μικρά -αλλά καθόλου ασήμαντα- που σχηματίζουν τον καινούργιο άνθρωπο. Τα παιδικά παιχνίδια, η πρώτη μέρα στο καινούργιο σχολείο, μια κατασκήνωση στο δάσος, οι πρώτες ερωτικές ματιές, ένα μεθύσι, μια «σοβαρή» σχέση: το ταξίδι προς την ενηλικίωση. Οποιος ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο καλό θα ήταν να μη χάσει μια από τις -ούτως ή άλλως- ταινίες της χρονιάς.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΤΣΙ... ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΡΟΝΑΛΝΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΛΕΤΙΚΟ (ΡΗΟΤΟ)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
