2014-09-17 10:49:46
Η Στέλα Λέτσιου είναι μια κοπέλα που μέσα απο συνεντεύξεις και εμφανίσεις της περνάει το καλύτερο μήνυμα κατά της νευρικής ανορεξίας Έχει περάσει δύσκολα χρόνια και ο αγώνας της να καταπολεμήσει την πάθηση της είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους ανθρώπους που πάσχουν απο την ασθένεια της "τελειότητας".
Η νευρική ανορεξία είναι μια ύπουλη ασθένεια και η Στέλα προσπαθεί να μας κάνει να το κατανοήσουμε. Αφορμή για την νέα συνέντευξη που μας παραχώρησε είναι η κυκλοφορία του νέου της βιβλίου με θέμα την ασθένεια, αλλά και η συνεχής βελτίωση της υγείας της.
Πως είναι σήμερα η Στέλα; Ψυχολογικά, σωματικά...
Έχει περάσει αρκετός χρόνος από την τελευταία συνέντευξη.
Πράγματι, είναι αλήθεια πως έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Σήμερα θα μπορούσα να πω πως είμαι καλά, πολύ καλά. Εργάζομαι αρκετά, τρώω καλά, είμαι υγιής, δραστήρια και προσπαθώ να ακολουθώ όσο αυτό είναι εφικτό τους φυσιολογικούς ρυθμούς της κοινωνίας μας και των συνανθρώπων μας, συνεχίζοντας παράλληλα τη δική μου μάχη με την νευρική ανορεξία.
Τι έχει αλλάξει στην ζωή σου, στον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα σου, από τότε που άρχισες να παλεύεις συνειδητά την νευρική ανορεξία;
Η συγκεκριμένη ερώτηση είναι ιδιαίτερα εύστοχη και αυτό διότι έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουν όλοι πως όταν πάσχει κανείς από νευρική ανορεξία υποβάλει τον εαυτό του σε ένα καθεστώς τόσο αυστηρό με αποτέλεσμα να μην νιώθει ούτε πόνο αλλά ούτε και τη βία που το ίδιο το άτομο ασκεί στο σώμα του και κατ' επέκταση στη ψυχή του.
Οπότε σχεδόν δεν κατανοεί το βαθμό επικινδυνότητας της κατάστασής του και παρουσιάζεται στους άλλους ανθρώπους ως φυσιολογικό άτομο που απλά ζυγίζει λίγα κιλά. Συνεχίζει να ζει, όπως ζούσε, μέχρι και την τελική στιγμή που αργά η γρήγορα είτε η καρδιά είτε τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα δεν θα αντέξουν και θα το προδώσουν.
Το θέμα είναι πως το άτομο αυτό που δεν παλεύει για να απαλλαγεί από την ασθένεια, δεν υποφέρει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν κάποιες φωτογραφίες που κυκλοφορούν από γυναίκες με εμφανές το προχωρημένο στάδιο της νευρικής ανορεξίας και όμως ποζάρουν χαμογελαστές, περιποιημένες, σε κάποιο εστιατόριο, μπαρ ή παραλία. Εμένα αυτές οι φωτογραφίες με διαλύουν ψυχικά.
Η δική μου καθημερινότητα δεν είναι έτσι. Εγώ παλεύω κάθε στιγμή με αυτόν τον δαίμονα μέσα ακόμα και αν χρειάζεται να κάνω πολλές θυσίες. Φέτος δεν κολύμπησα στη θάλασσα. Είμαι καλύτερα από κάθε άλλη φορά, αλλά το σώμα μου είναι ακόμα αδύνατο. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να εμφανιστεί σε κάποια ελληνική παραλία προωθώντας ένα τόσο αρνητικό σωματικό πρότυπο. Δεν είναι εύκολο να ζεις προσπαθώντας να απαλλαγείς από την ασθένεια, αλλά τουλάχιστον ξέρω πως κάποια στιγμή θα γίνει, γιατί το θέλω εγώ.
Αυτή τη φορά το θέλω εγώ περισσότερο από όλους όσους με αγαπάνε και είναι δίπλα μου πάντα. Συμπερασματικά, λοιπόν, η καθημερινότητά μου είναι τόσο δύσκολη όσο και ανυπόφορη πολλές φορές, αλλά είμαι σίγουρη πως είναι προσωρινή και πως σύντομα όλα θα μοιάζουν σαν ένα κακό όνειρο.
Έχεις βάλει στο διαιτολόγιο σου φαγητά που παλιότερα ούτε το φανταζόσουν; Πως αισθάνεσαι για αυτό;
Τώρα τρώω σχεδόν από όλα. Βέβαια, όπως κάθε άλλος φυσιολογικός άνθρωπος, δεν μου αρέσουν όλα στον ίδιο βαθμό, αλλά το διαιτολόγιό μου είναι ευρύ. Πρόκειται όμως για μια διαδικασία επίσης δύσκολη.
Χρειάζεται υπομονή και επιμονή τόσο από εμένα την ίδια, το μυαλό μου και το στομάχι μου βέβαια. Πιέζομαι, αλλά παράλληλα γεμίζω από συναισθήματα ικανοποίησης και χαράς. Τουλάχιστον, τώρα μπορώ να επιλέγω τι θα φάω κάθε μέρα μέσα από μια μεγάλη ποικιλία, κάτι που τόσα χρόνια έλειπε από τη ζωή μου.
Τι σε βοηθάει να συνεχίζεις τόσο δυνατά τον αγώνα σου;
Έχω καταντήσει μάλλον κουραστική, αλλά χωρίς την οικογένειά μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή μου. Οι γονείς μου και η ανοχή αλλά και οι αμέτρητες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις από την πλευρά του αδερφού μου είναι που στήριξαν και με στηρίζουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η αγάπη μου για αυτούς τους τρεις ανθρώπους δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.
Επίσης είμαι από τους τυχερούς εκείνους ανθρώπους που έχει φίλους στο πλευρό του. Η Λήδα μου, η καλύτερή μου φίλη από το νηπιαγωγείο, δεν έφυγε ποτέ από κοντά μου και είναι ο άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια συμβάλλει καθοριστικά στην καλή εξέλιξη της υγείας μου.
Ακόμα οφείλω πάρα πολλά στους γιατρούς μου, Δρ. Μ. Χουρδάκη και Δρ. Γ. Παπαζήση, οι οποίοι δεν έπαψαν στιγμή να πιστεύουν πως θα τα καταφέρω και δεν κουράζονται να με στηρίζουν να πετύχω τους στόχους μου.
Καθώς και στην Δρ. Ν. Σιαλβέρα, η οποία με παρακολουθούσε για όσο χρονικό διάστημα ζούσα στην Αθήνα και η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα μου κάθε στιγμή.
Παράλληλα,, όμως, με όλους αυτούς τους τόσο μα τόσο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, σήμερα που έχω καταφέρει πια να κοινωνικοποιηθώ απόλυτα, έχω την ευτυχία να απολαμβάνω την καθημερινή στήριξη συνεργατών, συναδέλφων και φίλων είτε μέσα από ένα τους βλέμμα είτε μέσα από μια όμορφη ενθαρρυντική συνομιλία. Είμαι πολύ ευτυχισμένη λοιπόν που έχω τη Δήμητρα, την Νέλλη, την Μαρία, τον Κώστα, τον Αλέξη, τη Βούλα και την Κική στη ζωή μου.
Έχει κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο σου για την νευρική ανορεξία. Μίλησε μου για αυτό και τι σε έκανε να το κυκλοφορήσεις;
Τον περασμένο Ιούνιο κυκλοφόρησε το νέο μου βιβλίο με τίτλο «Anorexia Nervosa 2" από τον εκδοτικό οίκο Δεδεμάδη. Πρόκειται για την συνέχεια του πρώτου μου βιβλίου κι επομένως, την συνέχεια της εξιστόρησης της ζωής μου. Νομίζω πως σε αυτό το βιβλίο επιστρέφω πιο ώριμη, με ένα πιο σαφή τρόπο γραφής και ύφος επίσης.
Ξεκινάει η περιγραφή των πιο σημαντικών γεγονότων της ζωής μου από την χρονιά 2010, όπου και ολοκληρώνεται το πρώτο βιβλίο και φτάνει μέχρι και το φθινόπωρο του 2012. Είναι δύο χρονιές που άλλαξαν τη ζωή μου καθοριστικά.
Έχει το ύφος ενός ημερολογίου, επειδή ακριβώς αποτέλεσε το δικό μου προσωπικό σημειωματάριο καθ'όλη αυτή τη διάρκεια των δύο ετών. Στο βιβλίο αυτό αφήνω την αλήθεια μου να φανεί, ξεγυμνώνω την ψυχή και τις σκέψεις μου, με στόχο να βοηθήσω. Έστω κι ένας άνθρωπος να καταφέρει να βγει από αυτόν τον αργό μαρτυρικό θάνατο που ονομάζεται νευρική ανορεξία, εγώ θα αισθάνομαι σαν να έχω κατακτήσει τον κόσμο.
Στο νέο μου αυτό βιβλίο μου κάνουν την τιμή και γράφουν για εμένα άνθρωποι που υπεραγαπώ και θαυμάζω στο μέγιστο βαθμό, όπως είναι οι Τατιάνα Στεφανίδου, Ντόρα Μπακογιάννη, Άγγελος Λαμπίδης, Ζέτα Δούκα, Χρήστος Ανθόπουλος, Νανά Παλαιτσάκη, Νίκος Μουρατίδης, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Ελευθερία Σταύρου, Αλέξης Πεσεξίδης, Χρύσα Σαρδέλη, Τάνια Νικολοπούλου, Μάρκος Μπόλαρης, Ντορίνα Σιαλβέρα και Νίκος Λέτσιος.
Το εισαγωγικό προλόγισμα το υπογράφει ο ψυχίατρος και γιατρός μου Δρ. Γιώργος Παπαζήσης, ενώ στο οπισθόφυλλο βάζουν την δική τους «υπογραφή» οι πιο αγαπημένες μου φίλες Λήδα Παπατζήκα και Πέμυ Ζούνη.
Ποιός είναι ο επόμενος στόχος της ζωής σου;
Στόχος για εμένα θα είναι πάντα να απαλλαγώ οριστικά από την νευρική ανορεξία. Ο αγώνας μοιάζει άνισος, αλλά έχω μάθει να μην το βάζω κάτω και να πετυχαίνω. Και όπως άλλωστε γράφω στο εξώφυλλο του βιβλίου μου,
«ας ζήσω μια μέρα χωρίς αυτήν την ασθένεια μέσα μου και ας πεθάνω, όπως οι πεταλούδες».
Πηγή Tromaktiko
Η νευρική ανορεξία είναι μια ύπουλη ασθένεια και η Στέλα προσπαθεί να μας κάνει να το κατανοήσουμε. Αφορμή για την νέα συνέντευξη που μας παραχώρησε είναι η κυκλοφορία του νέου της βιβλίου με θέμα την ασθένεια, αλλά και η συνεχής βελτίωση της υγείας της.
Πως είναι σήμερα η Στέλα; Ψυχολογικά, σωματικά...
Έχει περάσει αρκετός χρόνος από την τελευταία συνέντευξη.
Πράγματι, είναι αλήθεια πως έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Σήμερα θα μπορούσα να πω πως είμαι καλά, πολύ καλά. Εργάζομαι αρκετά, τρώω καλά, είμαι υγιής, δραστήρια και προσπαθώ να ακολουθώ όσο αυτό είναι εφικτό τους φυσιολογικούς ρυθμούς της κοινωνίας μας και των συνανθρώπων μας, συνεχίζοντας παράλληλα τη δική μου μάχη με την νευρική ανορεξία.
Τι έχει αλλάξει στην ζωή σου, στον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα σου, από τότε που άρχισες να παλεύεις συνειδητά την νευρική ανορεξία;
Η συγκεκριμένη ερώτηση είναι ιδιαίτερα εύστοχη και αυτό διότι έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουν όλοι πως όταν πάσχει κανείς από νευρική ανορεξία υποβάλει τον εαυτό του σε ένα καθεστώς τόσο αυστηρό με αποτέλεσμα να μην νιώθει ούτε πόνο αλλά ούτε και τη βία που το ίδιο το άτομο ασκεί στο σώμα του και κατ' επέκταση στη ψυχή του.
Οπότε σχεδόν δεν κατανοεί το βαθμό επικινδυνότητας της κατάστασής του και παρουσιάζεται στους άλλους ανθρώπους ως φυσιολογικό άτομο που απλά ζυγίζει λίγα κιλά. Συνεχίζει να ζει, όπως ζούσε, μέχρι και την τελική στιγμή που αργά η γρήγορα είτε η καρδιά είτε τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα δεν θα αντέξουν και θα το προδώσουν.
Το θέμα είναι πως το άτομο αυτό που δεν παλεύει για να απαλλαγεί από την ασθένεια, δεν υποφέρει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν κάποιες φωτογραφίες που κυκλοφορούν από γυναίκες με εμφανές το προχωρημένο στάδιο της νευρικής ανορεξίας και όμως ποζάρουν χαμογελαστές, περιποιημένες, σε κάποιο εστιατόριο, μπαρ ή παραλία. Εμένα αυτές οι φωτογραφίες με διαλύουν ψυχικά.
Η δική μου καθημερινότητα δεν είναι έτσι. Εγώ παλεύω κάθε στιγμή με αυτόν τον δαίμονα μέσα ακόμα και αν χρειάζεται να κάνω πολλές θυσίες. Φέτος δεν κολύμπησα στη θάλασσα. Είμαι καλύτερα από κάθε άλλη φορά, αλλά το σώμα μου είναι ακόμα αδύνατο. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να εμφανιστεί σε κάποια ελληνική παραλία προωθώντας ένα τόσο αρνητικό σωματικό πρότυπο. Δεν είναι εύκολο να ζεις προσπαθώντας να απαλλαγείς από την ασθένεια, αλλά τουλάχιστον ξέρω πως κάποια στιγμή θα γίνει, γιατί το θέλω εγώ.
Αυτή τη φορά το θέλω εγώ περισσότερο από όλους όσους με αγαπάνε και είναι δίπλα μου πάντα. Συμπερασματικά, λοιπόν, η καθημερινότητά μου είναι τόσο δύσκολη όσο και ανυπόφορη πολλές φορές, αλλά είμαι σίγουρη πως είναι προσωρινή και πως σύντομα όλα θα μοιάζουν σαν ένα κακό όνειρο.
Έχεις βάλει στο διαιτολόγιο σου φαγητά που παλιότερα ούτε το φανταζόσουν; Πως αισθάνεσαι για αυτό;
Τώρα τρώω σχεδόν από όλα. Βέβαια, όπως κάθε άλλος φυσιολογικός άνθρωπος, δεν μου αρέσουν όλα στον ίδιο βαθμό, αλλά το διαιτολόγιό μου είναι ευρύ. Πρόκειται όμως για μια διαδικασία επίσης δύσκολη.
Χρειάζεται υπομονή και επιμονή τόσο από εμένα την ίδια, το μυαλό μου και το στομάχι μου βέβαια. Πιέζομαι, αλλά παράλληλα γεμίζω από συναισθήματα ικανοποίησης και χαράς. Τουλάχιστον, τώρα μπορώ να επιλέγω τι θα φάω κάθε μέρα μέσα από μια μεγάλη ποικιλία, κάτι που τόσα χρόνια έλειπε από τη ζωή μου.
Τι σε βοηθάει να συνεχίζεις τόσο δυνατά τον αγώνα σου;
Έχω καταντήσει μάλλον κουραστική, αλλά χωρίς την οικογένειά μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή μου. Οι γονείς μου και η ανοχή αλλά και οι αμέτρητες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις από την πλευρά του αδερφού μου είναι που στήριξαν και με στηρίζουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η αγάπη μου για αυτούς τους τρεις ανθρώπους δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.
Επίσης είμαι από τους τυχερούς εκείνους ανθρώπους που έχει φίλους στο πλευρό του. Η Λήδα μου, η καλύτερή μου φίλη από το νηπιαγωγείο, δεν έφυγε ποτέ από κοντά μου και είναι ο άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια συμβάλλει καθοριστικά στην καλή εξέλιξη της υγείας μου.
Ακόμα οφείλω πάρα πολλά στους γιατρούς μου, Δρ. Μ. Χουρδάκη και Δρ. Γ. Παπαζήση, οι οποίοι δεν έπαψαν στιγμή να πιστεύουν πως θα τα καταφέρω και δεν κουράζονται να με στηρίζουν να πετύχω τους στόχους μου.
Καθώς και στην Δρ. Ν. Σιαλβέρα, η οποία με παρακολουθούσε για όσο χρονικό διάστημα ζούσα στην Αθήνα και η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα μου κάθε στιγμή.
Παράλληλα,, όμως, με όλους αυτούς τους τόσο μα τόσο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, σήμερα που έχω καταφέρει πια να κοινωνικοποιηθώ απόλυτα, έχω την ευτυχία να απολαμβάνω την καθημερινή στήριξη συνεργατών, συναδέλφων και φίλων είτε μέσα από ένα τους βλέμμα είτε μέσα από μια όμορφη ενθαρρυντική συνομιλία. Είμαι πολύ ευτυχισμένη λοιπόν που έχω τη Δήμητρα, την Νέλλη, την Μαρία, τον Κώστα, τον Αλέξη, τη Βούλα και την Κική στη ζωή μου.
Έχει κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο σου για την νευρική ανορεξία. Μίλησε μου για αυτό και τι σε έκανε να το κυκλοφορήσεις;
Τον περασμένο Ιούνιο κυκλοφόρησε το νέο μου βιβλίο με τίτλο «Anorexia Nervosa 2" από τον εκδοτικό οίκο Δεδεμάδη. Πρόκειται για την συνέχεια του πρώτου μου βιβλίου κι επομένως, την συνέχεια της εξιστόρησης της ζωής μου. Νομίζω πως σε αυτό το βιβλίο επιστρέφω πιο ώριμη, με ένα πιο σαφή τρόπο γραφής και ύφος επίσης.
Ξεκινάει η περιγραφή των πιο σημαντικών γεγονότων της ζωής μου από την χρονιά 2010, όπου και ολοκληρώνεται το πρώτο βιβλίο και φτάνει μέχρι και το φθινόπωρο του 2012. Είναι δύο χρονιές που άλλαξαν τη ζωή μου καθοριστικά.
Έχει το ύφος ενός ημερολογίου, επειδή ακριβώς αποτέλεσε το δικό μου προσωπικό σημειωματάριο καθ'όλη αυτή τη διάρκεια των δύο ετών. Στο βιβλίο αυτό αφήνω την αλήθεια μου να φανεί, ξεγυμνώνω την ψυχή και τις σκέψεις μου, με στόχο να βοηθήσω. Έστω κι ένας άνθρωπος να καταφέρει να βγει από αυτόν τον αργό μαρτυρικό θάνατο που ονομάζεται νευρική ανορεξία, εγώ θα αισθάνομαι σαν να έχω κατακτήσει τον κόσμο.
Στο νέο μου αυτό βιβλίο μου κάνουν την τιμή και γράφουν για εμένα άνθρωποι που υπεραγαπώ και θαυμάζω στο μέγιστο βαθμό, όπως είναι οι Τατιάνα Στεφανίδου, Ντόρα Μπακογιάννη, Άγγελος Λαμπίδης, Ζέτα Δούκα, Χρήστος Ανθόπουλος, Νανά Παλαιτσάκη, Νίκος Μουρατίδης, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Ελευθερία Σταύρου, Αλέξης Πεσεξίδης, Χρύσα Σαρδέλη, Τάνια Νικολοπούλου, Μάρκος Μπόλαρης, Ντορίνα Σιαλβέρα και Νίκος Λέτσιος.
Το εισαγωγικό προλόγισμα το υπογράφει ο ψυχίατρος και γιατρός μου Δρ. Γιώργος Παπαζήσης, ενώ στο οπισθόφυλλο βάζουν την δική τους «υπογραφή» οι πιο αγαπημένες μου φίλες Λήδα Παπατζήκα και Πέμυ Ζούνη.
Ποιός είναι ο επόμενος στόχος της ζωής σου;
Στόχος για εμένα θα είναι πάντα να απαλλαγώ οριστικά από την νευρική ανορεξία. Ο αγώνας μοιάζει άνισος, αλλά έχω μάθει να μην το βάζω κάτω και να πετυχαίνω. Και όπως άλλωστε γράφω στο εξώφυλλο του βιβλίου μου,
«ας ζήσω μια μέρα χωρίς αυτήν την ασθένεια μέσα μου και ας πεθάνω, όπως οι πεταλούδες».
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πύργος: Έκλεψαν τα φανάρια ασφάλειας έργου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
