2014-09-17 13:50:21
Γεωπολιτική ανάλυση στο Demosthene2012 (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Θα συμβάλουν άραγε, οι συνέπειες από το ξέσπασμα της εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ στο να δώσουν ουσία στο όνειρο ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους;
Κανείς δεν θα μπορούσε να το προβλέψει πριν από μόλις δύο χρόνια, όταν οι Κούρδοι ήταν πολιτικά διαιρούμενοι ανάμεσα στο ιρακινό Κουρδιστάν, μόνη επίσημη αυτόνομη περιοχή, και τα συριακό, τουρκικό και ιρακινό Κουρδιστάν, τα οποία δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν για πραγματική αυτονομία.
Οι προσπάθειες για τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους δεν καρποφόρησαν μέχρι στιγμής: από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο –που προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών, αλλά που ποτέ δεν εφαρμόστηκε- μέχρι τις σφαγές που διαπράχθηκαν από τις δυνάμεις του Σαντάμ Χουσεΐν (αεριοποίηση στο χωρίο Halabja το 1988, μεταξύ άλλων), περνώντας από την τουρκική άρνηση για τις κουρδικές πολιτιστικές και γλωσσικές αξιώσεις, οι υποσχέσεις και υποστηρίξεις έδωσαν τη θέση τους σε μια σκληρή καταστολή.
Ο κουρδικός λαός φαινόταν ταυτόχρονα ανθεκτικός και μάρτυρας και το Κουρδιστάν παρέμεινε ένα αιώνιο όνειρο, μια ουτοπία που συντηρούταν από μια τεράστια διασπορά (πάνω από 1,2 εκατομμύρια στην Ευρώπη), πολύ μαχητική και οργανωμένη, αλλά που φαινόταν να έχει δυσκολία να επηρεάσει τα αυταρχικά καθεστώτα που υποστηρίζονταν από τη Δύση.
Επιπλέον, οι Κούρδοι, ο μεγαλύτερος από τους λαούς «χωρίς πατρίδα» (35 εκατομμύρια άνθρωποι) γνώριζαν σοβαρές πολιτικές διαιρέσεις - πρώτα μεταξύ «φατριών» και των υποστηρικτών τους (οι Ταλαμπανί, οι Μπαρζανί), αλλά και μεταξύ των Κούρδων του Ιράκ οι οποίοι διατηρούσαν καλές σχέσεις με την Τουρκία και των Κούρδων της Τουρκίας που δυσκολεύονταν να επιτύχουν τις πολιτικές και πολιτιστικές τους διεκδικήσεις, παρά τον ένοπλο αγώνα τους για πάνω από τριάντα χρόνια.
Για να παραφράσω τον Στάλιν, θα μπορούσε κανείς δικαιολογημένα να αναρωτηθεί: το Κουρδιστάν, πόσες μεραρχίες;
.
Τα πράγματα άλλαξαν.
Η τουρκική κυβέρνηση, μετά την υποστήριξη της συριακής εξέγερσης, φοβάται τώρα την τζιχαντιστκική προέλαση και η Συρία είναι ένα αδύνατο κράτος σε τέτοιο βαθμό που οι Κούρδοι διαχειρίζονται ορισμένους θύλακες σχεδόν αυτόνομα.
Ο Ρετζέπ Ερντογάν ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με το ΡΚΚ, ενώ βομβάρδιζε τις δυνάμεις του στο Ιράκ το 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία προμηθεύουν όπλα στους Πεσμαργκά για να σταματήσουν την προέλαση του ΙΚ (Ισλαμικό Κράτος) στο Ιράκ και η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν προτίθεται να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της για να διεξάγει δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση.
Αντιμέτωποι με τους φανατικούς τζιχαντιστές του ΙΚ, οι Κούρδοι παρουσιάζονται στη Δύση ως πιθανό δυνατό «προπύργιο», με μια προοδευτική δύναμη (οι αντάρτες του PKK αποτελούν κάπως την επική εικόνα), που εδώ και πολύ καιρό ευνοείται από τους Αμερικανούς λόγω της σταθερότητας στη περιοχής τους -και πιθανώς και για τα αξιόλογα κοιτάσματα πετρελαίου που περιέχει.
Και πράγματι, οι πεσμεργκά («εκείνοι που πηγαίνουν στο θάνατο») έχουν και γυναίκες στις τάξεις τους, το ΡΚΚ, το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα, χρησιμοποίησε για πολύ καιρό μια μαρξιστική ρητορική και τέλος το τσιμέντο της κουρδικής ταυτότητας είναι προπαντός η γλώσσα και ο πολιτισμός τους και όχι η θρησκεία: ό, τι καλύτερο για τη κατασκευή ενός όμορφου χρήσιμου storytelling σε αυτή τη περίοδο της δυτικής δυσπιστίας για το Ισλάμ, το οποίο θεωρείται όλο και πιο ριζοσπαστικό.
Υπάρχουν μουσουλμάνοι που προστατεύουν τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες που απειλούνται, επιπλέον έχουν και το καλό γούστο να καταπολεμήσουν σχεδόν μόνοι τους, ορδές βαριά οπλισμένων μαχητών τζιχαντιστών: αυτός είναι ο λόγος, από δω και στο εξής καλά λαδωμένος, των Αμερικανών για να δικαιολογήσουν τη σημαντική βοήθεια στους Κούρδους μαχητές. Θα παραλείψουμε όμως να επισημάνουμε ότι υπάρχουν επίσης (όπως και παντού) τζιχαντιστές Κούρδοι, ορισμένοι μάχονται μέσα στο ΙΚ κατά του ίδιου του λαού τους.
Η κουρδική διασπορά ξαναβρήκε το κρίσιμο ρόλο της: οργάνωσε μια σημαντική διαδήλωση στην καρδιά του καλοκαιριού, στο κέντρο του Παρισιού, στην οποία συμμετείχαν μερικές χιλιάδες άτομα. Άλλες παρόμοιες διαδηλώσεις έγιναν στην Ευρώπη.
Οι κουρδικές δυνάμεις αρέσκονται στο να προβάλουν μια θετική εικόνα της δράσης τους: και ως εκ τούτο, οι Κούρδοι (κυρίως σουνίτες) υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες τους Χριστιανούς και Yezidis πρόσφυγες που εκδιώχτηκαν από τις πόλεις τους με τη προέλαση του ΙΚ, και φυσικά το προβάλουν.
Οι Κούρδοι ζητούν άμεσες παραδόσεις όπλων και αποτελεσματικές αεροπορικές επιδρομές κατά του ΙΚ: το θέμα του «προπύργιου» προωθήσει λογικά τις κουρδικές απαιτήσεις. Η επίσημη δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα, με την ευκαιρία της επετείου της 11ης Σεπτεμβρίου, ανακοίνωσε την ενίσχυση της αμερικανικής βοήθειας στο ιρακινό Κουρδιστάν, αλλά και στο συριακό.
Ποιο το αποτέλεσμα για τις εδαφικές αξιώσεις των Κούρδων;
Η επανένωση του «κουρδικού έθνους» και η δημιουργία ενός «Μεγάλου Κουρδιστάν» δεν φαίνονται στην ημερήσια διάταξη για το εγγύς μέλλον.
Το πιο πιθανό, αν οι επιχειρήσεις του συνασπισμού αντι-ΙΚ πετυχαίνουν κάποια επιτυχία και αν συνεχίσει η «σομαλοποίηση» του Ιράκ και της Συρίας:
η δημιουργία ενός οιονεί ανεξάρτητου ιρακινού Κουρδιστάν που θα ανακτήσει κουρδικές περιοχές, όπως τη Μοσούλη και το Κιρκούκ, γεγονός το οποίο θα εξοργίσει σε μεγάλο βαθμό ότι έχει μείνει από τη κυβέρνηση της Βαγδάτης.
Η περαιτέρω χαλάρωση της τουρκικής θέσης θα επιτρέψει τη στενή επαφή μεταξύ των τουρκικού και συριακού Κουρδιστάν, και το οριστικό τέλος των εχθροπραξιών με το PKK, τη γέννηση μιας κουρδικής οντότητας στη Συρία που προστατεύεται από τις δυνάμεις του YPG (κουρδικές δυνάμεις εγγύς του PKK), η οποία θα διεκδικήσει την ενσωμάτωσή της στο ιρακινό Κουρδιστάν.
Στην ιρανική πλευρά, παρά την τοπική υποστήριξη στις δυνάμεις αντι-ΙΚ, είναι ελάχιστα πιθανό ότι η χώρα θα αποδεχτεί το σχηματισμό μιας πραγματικά αυτόνομης περιοχής, το πολύ να γίνει μια καλύτερη αναγνώριση των κουρδικών ιδιαιτεροτήτων στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας.
Όλα θα εξαρτηθούν βέβαια από την επιτυχία του συνασπισμού που ανακοίνωσε ο Μπαράκ Ομπάμα, από την αντίληψη του στη Μέση Ανατολή ή τη δυνατότητα των Κούρδων να χρησιμοποιήσουν την αμερικανική βοήθεια χωρίς να παγιδευτούν από αυτή...
Ο λεγόμενος συνασπισμός είναι γεμάτος με «απώτερα κίνητρα», συγκεντρώνει χώρες από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Κατάρ, ενώ η Τουρκία θα συμμετάσχει μόνο για «ανθρωπιστική βοήθεια».
Το Μεγάλο Κουρδιστάν, το βλέπουμε, είναι ακόμα μακριά, αλλά κανείς δεν μπορεί να λογαριάζει χωρίς τους Κούρδους και τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στο μεγάλο πολιτικό και στρατιωτικό παιχνίδι της Μέσης Ανατολής.
Είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, αλλά ο πόλεμος, απέχει πολύ από τη τελική νίκη, όχι μόνο κατά της τζιχαντιστικής Λερναίας Ύδρας, αλλά επίσης, και ίσως κυρίως κατά των ελάχιστά κοινών γεωπολιτικών συμφερόντων των νέων «συμμάχων» των Κούρδων.
Επειδή, οι τελευταίοι, παρά την στρατιωτική και πολιτική εμπειρία τους, και τον ουσιαστικό τους ρόλο ως προπύργιο στην περιοχή, δεν έχουν τις στρατιωτικές δυνατότητες και γεωπολιτικό βάρος των ήδη σχηματιζόμενων κρατών.
Βάζουμε στοίχημα ότι τα τελευταία δεν θα διστάσουν, για άλλη μια φορά, να παίζουν το «κουρδικό χαρτί» πριν να το εγκαταλείψουν στην τύχη του σε περίπτωση ήττας ή γεωπολιτικού ή οικονομικού σεισμού http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/le-kurdistan-combien-de-divisions-156779
InfoGnomon
Θα συμβάλουν άραγε, οι συνέπειες από το ξέσπασμα της εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ στο να δώσουν ουσία στο όνειρο ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους;
Κανείς δεν θα μπορούσε να το προβλέψει πριν από μόλις δύο χρόνια, όταν οι Κούρδοι ήταν πολιτικά διαιρούμενοι ανάμεσα στο ιρακινό Κουρδιστάν, μόνη επίσημη αυτόνομη περιοχή, και τα συριακό, τουρκικό και ιρακινό Κουρδιστάν, τα οποία δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν για πραγματική αυτονομία.
Οι προσπάθειες για τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους δεν καρποφόρησαν μέχρι στιγμής: από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο –που προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών, αλλά που ποτέ δεν εφαρμόστηκε- μέχρι τις σφαγές που διαπράχθηκαν από τις δυνάμεις του Σαντάμ Χουσεΐν (αεριοποίηση στο χωρίο Halabja το 1988, μεταξύ άλλων), περνώντας από την τουρκική άρνηση για τις κουρδικές πολιτιστικές και γλωσσικές αξιώσεις, οι υποσχέσεις και υποστηρίξεις έδωσαν τη θέση τους σε μια σκληρή καταστολή.
Ο κουρδικός λαός φαινόταν ταυτόχρονα ανθεκτικός και μάρτυρας και το Κουρδιστάν παρέμεινε ένα αιώνιο όνειρο, μια ουτοπία που συντηρούταν από μια τεράστια διασπορά (πάνω από 1,2 εκατομμύρια στην Ευρώπη), πολύ μαχητική και οργανωμένη, αλλά που φαινόταν να έχει δυσκολία να επηρεάσει τα αυταρχικά καθεστώτα που υποστηρίζονταν από τη Δύση.
Επιπλέον, οι Κούρδοι, ο μεγαλύτερος από τους λαούς «χωρίς πατρίδα» (35 εκατομμύρια άνθρωποι) γνώριζαν σοβαρές πολιτικές διαιρέσεις - πρώτα μεταξύ «φατριών» και των υποστηρικτών τους (οι Ταλαμπανί, οι Μπαρζανί), αλλά και μεταξύ των Κούρδων του Ιράκ οι οποίοι διατηρούσαν καλές σχέσεις με την Τουρκία και των Κούρδων της Τουρκίας που δυσκολεύονταν να επιτύχουν τις πολιτικές και πολιτιστικές τους διεκδικήσεις, παρά τον ένοπλο αγώνα τους για πάνω από τριάντα χρόνια.
Για να παραφράσω τον Στάλιν, θα μπορούσε κανείς δικαιολογημένα να αναρωτηθεί: το Κουρδιστάν, πόσες μεραρχίες;
.
Τα πράγματα άλλαξαν.
Η τουρκική κυβέρνηση, μετά την υποστήριξη της συριακής εξέγερσης, φοβάται τώρα την τζιχαντιστκική προέλαση και η Συρία είναι ένα αδύνατο κράτος σε τέτοιο βαθμό που οι Κούρδοι διαχειρίζονται ορισμένους θύλακες σχεδόν αυτόνομα.
Ο Ρετζέπ Ερντογάν ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με το ΡΚΚ, ενώ βομβάρδιζε τις δυνάμεις του στο Ιράκ το 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία προμηθεύουν όπλα στους Πεσμαργκά για να σταματήσουν την προέλαση του ΙΚ (Ισλαμικό Κράτος) στο Ιράκ και η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν προτίθεται να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της για να διεξάγει δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση.
Αντιμέτωποι με τους φανατικούς τζιχαντιστές του ΙΚ, οι Κούρδοι παρουσιάζονται στη Δύση ως πιθανό δυνατό «προπύργιο», με μια προοδευτική δύναμη (οι αντάρτες του PKK αποτελούν κάπως την επική εικόνα), που εδώ και πολύ καιρό ευνοείται από τους Αμερικανούς λόγω της σταθερότητας στη περιοχής τους -και πιθανώς και για τα αξιόλογα κοιτάσματα πετρελαίου που περιέχει.
Και πράγματι, οι πεσμεργκά («εκείνοι που πηγαίνουν στο θάνατο») έχουν και γυναίκες στις τάξεις τους, το ΡΚΚ, το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα, χρησιμοποίησε για πολύ καιρό μια μαρξιστική ρητορική και τέλος το τσιμέντο της κουρδικής ταυτότητας είναι προπαντός η γλώσσα και ο πολιτισμός τους και όχι η θρησκεία: ό, τι καλύτερο για τη κατασκευή ενός όμορφου χρήσιμου storytelling σε αυτή τη περίοδο της δυτικής δυσπιστίας για το Ισλάμ, το οποίο θεωρείται όλο και πιο ριζοσπαστικό.
Υπάρχουν μουσουλμάνοι που προστατεύουν τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες που απειλούνται, επιπλέον έχουν και το καλό γούστο να καταπολεμήσουν σχεδόν μόνοι τους, ορδές βαριά οπλισμένων μαχητών τζιχαντιστών: αυτός είναι ο λόγος, από δω και στο εξής καλά λαδωμένος, των Αμερικανών για να δικαιολογήσουν τη σημαντική βοήθεια στους Κούρδους μαχητές. Θα παραλείψουμε όμως να επισημάνουμε ότι υπάρχουν επίσης (όπως και παντού) τζιχαντιστές Κούρδοι, ορισμένοι μάχονται μέσα στο ΙΚ κατά του ίδιου του λαού τους.
Η κουρδική διασπορά ξαναβρήκε το κρίσιμο ρόλο της: οργάνωσε μια σημαντική διαδήλωση στην καρδιά του καλοκαιριού, στο κέντρο του Παρισιού, στην οποία συμμετείχαν μερικές χιλιάδες άτομα. Άλλες παρόμοιες διαδηλώσεις έγιναν στην Ευρώπη.
Οι κουρδικές δυνάμεις αρέσκονται στο να προβάλουν μια θετική εικόνα της δράσης τους: και ως εκ τούτο, οι Κούρδοι (κυρίως σουνίτες) υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες τους Χριστιανούς και Yezidis πρόσφυγες που εκδιώχτηκαν από τις πόλεις τους με τη προέλαση του ΙΚ, και φυσικά το προβάλουν.
Οι Κούρδοι ζητούν άμεσες παραδόσεις όπλων και αποτελεσματικές αεροπορικές επιδρομές κατά του ΙΚ: το θέμα του «προπύργιου» προωθήσει λογικά τις κουρδικές απαιτήσεις. Η επίσημη δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα, με την ευκαιρία της επετείου της 11ης Σεπτεμβρίου, ανακοίνωσε την ενίσχυση της αμερικανικής βοήθειας στο ιρακινό Κουρδιστάν, αλλά και στο συριακό.
Ποιο το αποτέλεσμα για τις εδαφικές αξιώσεις των Κούρδων;
Η επανένωση του «κουρδικού έθνους» και η δημιουργία ενός «Μεγάλου Κουρδιστάν» δεν φαίνονται στην ημερήσια διάταξη για το εγγύς μέλλον.
Το πιο πιθανό, αν οι επιχειρήσεις του συνασπισμού αντι-ΙΚ πετυχαίνουν κάποια επιτυχία και αν συνεχίσει η «σομαλοποίηση» του Ιράκ και της Συρίας:
η δημιουργία ενός οιονεί ανεξάρτητου ιρακινού Κουρδιστάν που θα ανακτήσει κουρδικές περιοχές, όπως τη Μοσούλη και το Κιρκούκ, γεγονός το οποίο θα εξοργίσει σε μεγάλο βαθμό ότι έχει μείνει από τη κυβέρνηση της Βαγδάτης.
Η περαιτέρω χαλάρωση της τουρκικής θέσης θα επιτρέψει τη στενή επαφή μεταξύ των τουρκικού και συριακού Κουρδιστάν, και το οριστικό τέλος των εχθροπραξιών με το PKK, τη γέννηση μιας κουρδικής οντότητας στη Συρία που προστατεύεται από τις δυνάμεις του YPG (κουρδικές δυνάμεις εγγύς του PKK), η οποία θα διεκδικήσει την ενσωμάτωσή της στο ιρακινό Κουρδιστάν.
Στην ιρανική πλευρά, παρά την τοπική υποστήριξη στις δυνάμεις αντι-ΙΚ, είναι ελάχιστα πιθανό ότι η χώρα θα αποδεχτεί το σχηματισμό μιας πραγματικά αυτόνομης περιοχής, το πολύ να γίνει μια καλύτερη αναγνώριση των κουρδικών ιδιαιτεροτήτων στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας.
Όλα θα εξαρτηθούν βέβαια από την επιτυχία του συνασπισμού που ανακοίνωσε ο Μπαράκ Ομπάμα, από την αντίληψη του στη Μέση Ανατολή ή τη δυνατότητα των Κούρδων να χρησιμοποιήσουν την αμερικανική βοήθεια χωρίς να παγιδευτούν από αυτή...
Ο λεγόμενος συνασπισμός είναι γεμάτος με «απώτερα κίνητρα», συγκεντρώνει χώρες από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Κατάρ, ενώ η Τουρκία θα συμμετάσχει μόνο για «ανθρωπιστική βοήθεια».
Το Μεγάλο Κουρδιστάν, το βλέπουμε, είναι ακόμα μακριά, αλλά κανείς δεν μπορεί να λογαριάζει χωρίς τους Κούρδους και τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στο μεγάλο πολιτικό και στρατιωτικό παιχνίδι της Μέσης Ανατολής.
Είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, αλλά ο πόλεμος, απέχει πολύ από τη τελική νίκη, όχι μόνο κατά της τζιχαντιστικής Λερναίας Ύδρας, αλλά επίσης, και ίσως κυρίως κατά των ελάχιστά κοινών γεωπολιτικών συμφερόντων των νέων «συμμάχων» των Κούρδων.
Επειδή, οι τελευταίοι, παρά την στρατιωτική και πολιτική εμπειρία τους, και τον ουσιαστικό τους ρόλο ως προπύργιο στην περιοχή, δεν έχουν τις στρατιωτικές δυνατότητες και γεωπολιτικό βάρος των ήδη σχηματιζόμενων κρατών.
Βάζουμε στοίχημα ότι τα τελευταία δεν θα διστάσουν, για άλλη μια φορά, να παίζουν το «κουρδικό χαρτί» πριν να το εγκαταλείψουν στην τύχη του σε περίπτωση ήττας ή γεωπολιτικού ή οικονομικού σεισμού http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/le-kurdistan-combien-de-divisions-156779
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Νορβηγία: Άφησαν το μωρό τους στην άκρη του γκρεμού για να το φωτογραφίσουν! [photos]](https://images.newsnowgreece.com/72/727980/norvigia-afisan-to-moro-tous-stin-akri-tou-gkremou-gia-na-to-fotografisoun-photos-1-124x78.jpg)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
