Επιστολή προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας για απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα
2014-09-25 07:58:08
Σας παραθέτω στην παρούσα δημοσίευση, επιστολή προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας Περίληψη: Στην επιστολή αυτή παρουσιάζεται πληθώρα επιχειρημάτων, με τα οποία τεκμαίρεται πως η κρίση αντί να γίνει αιτία ηθικής ανάτασης,κοινωνικής δικαιοσύνης και αναστήλωσης αξιών, έγινε αιτία πτώχευσης και επαιτείας των Ελλήνων, που τους εξωθεί σε ανήθικα διλήμματα, με τα οποία καλούνται πολλοί από αυτούς, να επιλέξουν την επαιτεία ή την κλεψιά – εξαπάτηση του κράτους και της κοινωνίας. Οδήγησε δε χιλιάδες πολίτες σε μετανάστευση και αυτοκτονία.
Η εκκλησία που σιτίζει - στεγάζει και συμπαραστέκεται στους απόρους, ενώ είχε τα εχέγγυα να αντιδράσει στην κατάσταση αυτή, διότι η απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης εκφράζει το κοινό λαϊκό αίσθημα, δεν δημιουργεί διχόνοιες στην κοινωνία, δεν στρέφεται κατά κάποιου ή κάποιων πολιτικών προσώπων ή κομμάτων και δεν είναι κομματική τοποθέτηση, ακόμη δεν το έπραξε. Δηλαδή, νοιάζεται δυσανάλογα και μάλλον αποκλειστικά μόνο για το αιτιατό (το σύμπτωμα, την φτώχεια) και όχι για την αιτία που δημιούργησε το πρόβλημα (την φτώχεια).
Επίσης, παρουσιάζονται αρκετές απόψεις και επιχειρήματα στο ότι ο ρόλος της Εκκλησίας δεν είναι ουσιαστικά να σιτίζει εσαεί τους απόρους που εσκεμμένα δημιουργεί ένα άδικο και ανήθικο κράτος, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιεί στο Σύνταγμα του χριστιανική προπαγάνδα ή αμφίεση, δηλαδή επικαλείται το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας, κάτι το οποίο όμως δεν το τιμά, ούτε το σέβεται, με τους νόμους και τις πράξεις του.
-------------------------------------------------------------------------------
Προς την σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας,
Καστοριά 14 Σεπτεμβρίου 2014
Άγιοι Πατέρες,
Απευθύνομαι σε εσάς ως Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος και με την παρούσα επιστολή προτίθεμαι να εκφράσω την απορία, αλλά και εν μέρει την δυσαρέσκεια μου, ως προς την στάση της διοίκησης – ιεραρχίας της εκκλησίας, από την εποχή που ξέσπασε η οικονομική και όχι μόνο, κρίση στην Ελλάδα.
Για να είναι ξεκάθαρος, όσο το δυνατόν περισσότερο, ο στόχος της παρούσας, δεν ζητείται δια αυτής να λάβετε πολιτικά θέση υπέρ ή κατά κάποιου, ούτε να στραφείτε εναντίον κομμάτων ή προσώπων, ούτε να κρίνετε ιδεολογίες ή τα μνημόνια, ούτε το χρέος (όσο και αν είναι αυτό),αλλά να απαιτήσετε προς κάθε κατεύθυνση και ειδικά από τους διοικούντες της χώρας, όποιοι και να είναι αυτοί, κοινωνική δικαιοσύνη και να μην επιτρέψετε την επιπρόσθετη ηθική κατάπτωση αυτού του λαού.
Γνωρίζω επίσης και θεωρώ, πως η εκκλησία και η διοίκηση της δεν έχει ρόλο τόσο κοσμικό, όσο πνευματικό και θα πρέπει σε αυτά τα θέματα, όντως να λειτουργεί με φειδώ και ότι για να επέμβει σε κάποια θέματα πολιτικά, κάτι το οποίο πρέπει να γίνεται σπανίως, θα πρέπει να υπάρχει πραγματική, επείγουσα και ανώτερη – υψίστης σημασίας ανάγκη. Επιπλέον, η εκάστοτε παρέμβαση της πρέπει να είναι ξεκάθαρη, δεν πρέπει να διχάσει τον λαό, πρέπει να εκφράζει το κοινό λαϊκό αίσθημα και δεν πρέπει να έχει ιδιοτέλεια. Παρόλο λοιπόν ότι η ηγεσία της εκκλησίας, είχε εν δυνάμει τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα παραπάνω εχέγγυα να αντιδράσει, σχεδόν εκ του ασφαλούς, για όλα τα κακώς κείμενα σε αυτήν την χώρα, δεν το έκανε και ενδεχομένως αυτό να επιλέχθηκε σοφά, διότι οι καιροί είναι “περίεργοι” και “πονηροί”. Η μη όμως απαίτηση των ελαχίστων, των στοιχειωδέστερων, των αυτονοήτων και ειδικά η μη απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης, ειδικά τώρα, είναι μέγα σφάλμα της διοίκησης της εκκλησίας μας και σε αυτό επικεντρώνεται η παρούσα.
Κάθε κρίση υποκρύπτει και καλά στοιχεία, ότι δηλαδή ισχύει και με το “ουδέν κακό αμιγές καλού”, αλλά και επιπλέον αυτού. Η κρίση είναι μια ευκαιρία προβληματισμού, επαναπροσδιορισμού της πορείας και ευκαιρία για γενική βελτίωση και ηθική - πνευματική ανάταση. Αυτό που πέραν των δεινών αναμενόταν από την κρίση, είναι ένα δικαιότερο, ηθικότερο και προς την κοινή λογική κατεύθυνση Ελληνικό κράτος, διότι ουδέποτε ήταν έτσι, αλλά αφού παλιότερα έρεε το χρήμα προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις, ποιος πραγματικά νοιαζόταν; Μόνο κάποιοι που χαρακτηρίζονταν υπερβολικοί και γραφικοί. Με την κρίση όμως πολλά μπορούσαν και μπορούν να έρθουν στο φως, να συζητηθούν και να λυθούν. Αναμενόταν λοιπόν, τουλάχιστον περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη, μεγαλύτερη σοβαρότητα από το κράτος στον τρόπο φορολόγησης και διαχείρισης των δημοσίων πόρων και εσόδων. Αναμενόμενο ήταν επίσης και από τον Έλληνα να εγκαταλείψει τα πολιτικά γραφεία για διάφορα ρουσφέτια, την φοροδιαφυγή και να αποκτήσει πλέον η κοινωνία περισσότερη αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Δεν τον αφήνουν όμως τον λαό να απαγκιστρωθεί από όλα αυτά “κάποιοι”, ακόμη και σήμερα, την ώρα μάλιστα που τον καλούν να πληρώσει για τα δικά τους κυρίως λάθη.
Ελάχιστα ή τίποτα από αυτά δεν έγινε και δυστυχώς κάποια πράγματα χειροτέρεψαν! Ο λαός πλέον δεν αντιδρά, αλλά σαν το ψάρι ή το αρνί οδηγείται άφωνα στην φυσική του εξόντωση, στην ηθική και οικονομική του εξαθλίωση, στην μετανάστευση και άλλα πολλά δεινά. Θέλει κάποιον για να προσφύγει και δεν βρίσκει. Η ελπίδα στα κόμματα χάθηκε, λίγο - πολύ ξέρουμε πως όλοι και όλα είναι “μια από τα ίδια”, το χρήμα εκεί είναι ο κυρίαρχος και αν κάποιοι διέφεραν, προφανώς δεν το έκαναν από επίγνωση, δεν ήταν σοβαροί, αλλά μάλλον το έκαναν από “τρέλα” και κατέληξαν εντέλει και στην φυλακή με σύντομες μάλιστα διαδικασίες. Τα Ελληνικά δικαστήρια ανήμπορα και απρόθυμα, παρά μόνο σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις και ιδίως όταν αφορούσε τους μισθούς τους, αντέδρασαν. Ο τωρινός, αλλά και ο εκάστοτε, Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας υπενθυμίζει διαρκώς το πόσο διακοσμητικός είναι ο ρόλος του, τόσο ώστε ούτε σε άδικες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που και ο ίδιος θεωρούσε άδικες, δεν αντέδρασε και παρά ταύτα τις υπέγραψε άμεσα για να τεθούν σε εφαρμογή. Οι ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) αποδείχθηκαν κατά κανόνα “φούσκες”, δεν μπορούν να κάνουν πολλά χωρίς τους πολιτικούς, ειδικά αυτές που χρηματοδοτούνται από το κράτος και τους πολιτικούς. Τα MME είναι κατά κανόνα φερέφωνα της Ελίτκαι δεν παρουσιάζουν την αλήθεια, ούτε αντιπροσωπεύουν το λαϊκό αίσθημα και τις ανάγκες του απλού λαού.
Η εκκλησία ουσιαστικά δεν αντέδρασε και έχει περιοριστεί κυρίως, στο να προσφέρει κοινωνικό έργο και να τρέφει ή και να στεγάζει τους απόρους. Αυτό όμως είναι λίγο και ελλιπές, όσο λίγη και ελλιπής είναι και η μισή αλήθεια και δεν είναι αποδεκτό η κοινωνική αδικία που πληθαίνει αυτό το χρονικό διάστημα, την ηγεσία της εκκλησίας να την αφήνει αδιάφορη. Ασχολείται με το αιτιατό και όχι με την αιτία! Ειδικά σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, η διοίκηση της εκκλησίας πρέπει και οφείλει να αντιδράσει, διότι οι πολίτες οδηγούνται σε απαράδεχτα ηθικά διλήμματα ή αδιέξοδα και σε ηθική κατάπτωση. Το δε μέλλον αυτής της χώρας ηθικά και πνευματικά θα γίνει χειρότερο μετά βεβαιότητος.
Τρανταχτές αδικίες είναι αυτές που γίνονται επί παραδείγματι, με τον ΕΝΦΙΑ ακόμη και στην πρώτη κατοικία (και με στεγαστικό δάνειο και σε ανέργους), με την ακρίβεια των ειδών βασικής διαβίωσης (μέσω αυξημένων: ΦΠΑ, τελών, καυσίμων, διοδίων, εισιτηρίων κτλ), με τα νέα τεκμαρτά εισοδήματα της εφορίας, που καμιά σχέση δεν έχουν πλέον με τα πραγματικά εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών (τα μικρά εισοδήματα) και άλλα πολλά. ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ έτσι η “τυφλή”, αλλά μαθηματικά αποδεδειγμένα εις βάρος των φτωχών φορολόγηση διότι όσο μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος κάποιου ξοδεύεται απλά για την επιβίωση του, τόσο επιπλέον επιβαρύνεται και αυτό είναι κοινωνική αδικία και ανηθικότητα!
Έτσι, ουσιαστικά το ίδιο το κράτος με τους δικούς του υπολογισμούς (τεκμαρτό εισόδημα) κρίνει πως για να επιβιώσει και να διαχειριστεί κάποιος την ισχνή ως μικρή περιουσία του, πρέπει να διαθέσει περισσότερα εισοδήματα από αυτά που αποδεδειγμένα λαμβάνει (πραγματικό εισόδημα) και παράλληλα τον καλεί να πληρώσει και έκτακτους φόρους σαν το χαράτσι (ΕΝΦΙΑ τώρα, που προσπαθούν μόνο με την αλλαγή του ονόματος να το “νομιμοποιήσουν”)! Το κράτος εμμέσως πλην σαφώς, θεωρεί κατά κανόνα τον Έλληνα πολίτη κλέφτη - φοροφυγά (εξ' ιδίων κρίνουν μάλλον τα αλλότρια οι διοικούντες αυτής της χώρας) και αν κάποιος δεν είναι κλέφτης – φοροφυγάς και δεν έχει να πληρώσει, κάτι που μάλλον θεωρείται από τους διοικούντες αυτής της χώρας σπάνιο ή ανεπίτρεπτο, τότε προφανώς πρέπει να κλέψει ή να γίνει επαίτης. Άνθρωποι κατά χιλιάδες μεταναστεύουν και αυτοκτονούν.
Κατέθεσα σχετική επιστολή στο υπουργείο οικονομικών προ διετίας και δεν έλαβα ακόμη καμία απάντηση! Όλα δε αυτά που σας αναφέρω, είναι ορατά εκ του αποτελέσματος και τα βλέπετε καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο στα συσσίτια των Μητροπόλεων και γενικότερα της Ελλαδικής Εκκλησίας. Βλέπετε πως οι άποροι αυξάνουν δραματικά και η κατάσταση έχει γίνει τραγική. Εσείς οι ίδιοι τα αναφέρετε αυτά δημοσίως. Αυτό από μόνο του αρκεί για να πειστείτε πως η αδικία πλήθυνε και το κακό επιβραβεύεται και είναι ικανό για να σας πείσει για την ορθότητα - εγκυρότητα των επιχειρημάτων μου. Εκτός και αν αυτό κατά κάποιο τρόπο σας αρέσει ή θεωρείτε ότι σας βολεύει ή πιστεύετε πως όλοι είναι “άξιοι” της μοίρας τους, οπότε η επιστολή αυτή δεν έχει καμιά απολύτως αξία και ίσως κακώς να ασχολήθηκα για να την γράψω, αλλά δεν το πιστεύω αυτό και ελπίζω σε εσάς.
Καλά μεν τα συσσίτια, αλλά ο ίδιος όμως ο Χριστός, που τάισε μία φορά τον λαό, που άκουσε το κήρυγμα του, με ψωμί και ψάρια, παρόλο που έτσι έγινε αρεστός, δεν μπήκε καν στον πειρασμό να το επαναλάβει, αλλά και ο Θεός που έτρεφε για λόγους επιβίωσης με το μάννα εξ' ουρανού το λαό του Ισραήλ στην έρημο (παλιά διαθήκη), δεν το έπραξε εσαεί, ούτε ήθελε λαό εσαεί επαίτη, ανελεύθερο και εξαρτώμενο πλήρως από αυτόν. Αν λοιπόν και εσείς δεν προτίθεστε να παρέχετε εσαεί αυτά τα διαρκώς αυξανόμενα συσσίτια, θα πρέπει να αντιδράσετε, άλλως αποδέχεστε – συναινείτε με όλη αυτή την κατάσταση.
Μην λοιπόν τηρώντας την στάση που τηρείτε, εκπλαγείτε αν σας πουν κάποιοι, έστω μη μυημένοι στην πίστη μας, το περιβόητο “η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”, διότι το δικαίωμα αυτό δυστυχώς έχει κατά κάποιο τρόπο δοθεί, ειδικά τώρα. Το ίδιο περίπου συνέβη στην εκκλησία της Ρωσίας που δεν αντιδρούσε επί εποχής Τσάρου, αλλά το πάθημα μάλλον δεν έγινε μάθημα σε όλη την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Άλλωστε και το Σύνταγμα της Ελλάδας εξ' αρχής αναφέρει: “Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας” και αυτά που γίνονται σε αυτήν την χώρα, μόνο εις το όνομα της Αγίας Τριάδας δεν γίνονται. Ενώ λοιπόν σας εμπλέκουν άμεσα, αφού επικαλούνται και τον Θεό που πρεσβεύετε για να ενισχύσουν - “επενδύσουν” ηθικά τις ανομίες τους και μάλιστα σε δύσκολες χρονικές περιόδους για τον λαό, η αδιαφορία και η σιωπή δεν είναι πλέον επιλογή, είναι συναίνεση και συμπόρευση. Ζητήστε λοιπόν ευθέως από τους διοικούντες αυτής της χώρας, ακόμη και αν δεν αντιλαμβάνονται από Χριστό, Άγιο Πνεύμα και Θεό, τουλάχιστον να εφαρμόσουν αυτά που αναφέρονται στο Σύνταγμα, όπως στο Άρθρο 4 παράγραφος 5: “Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.”. Αν το παραπάνω άρθρο εφαρμοζόταν ουσιαστικά, τα συσσίτια και οι άποροι δεν θα αυξάνονταν, θα μειώνονταν μάλιστα και απλά θα συνεισέφεραν περισσότερα οι έχοντες. Είστε λοιπόν αυτόπτες μάρτυρες μιας τεράστιας αδικίας και ενός ηθικού εκβιασμού - καταπτώσεως αυτού του λαού και περιμένω από εσάς την δέουσα αντίδραση, διότι είναι ήδη αργά και η ελπίδα καθημερινά εξανεμίζεται.
Μετά σεβασμού και εκτιμήσεως,
Γιώργος Β. Τασκασαπλίδης
Πηγή
Tromaktiko
Η εκκλησία που σιτίζει - στεγάζει και συμπαραστέκεται στους απόρους, ενώ είχε τα εχέγγυα να αντιδράσει στην κατάσταση αυτή, διότι η απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης εκφράζει το κοινό λαϊκό αίσθημα, δεν δημιουργεί διχόνοιες στην κοινωνία, δεν στρέφεται κατά κάποιου ή κάποιων πολιτικών προσώπων ή κομμάτων και δεν είναι κομματική τοποθέτηση, ακόμη δεν το έπραξε. Δηλαδή, νοιάζεται δυσανάλογα και μάλλον αποκλειστικά μόνο για το αιτιατό (το σύμπτωμα, την φτώχεια) και όχι για την αιτία που δημιούργησε το πρόβλημα (την φτώχεια).
Επίσης, παρουσιάζονται αρκετές απόψεις και επιχειρήματα στο ότι ο ρόλος της Εκκλησίας δεν είναι ουσιαστικά να σιτίζει εσαεί τους απόρους που εσκεμμένα δημιουργεί ένα άδικο και ανήθικο κράτος, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιεί στο Σύνταγμα του χριστιανική προπαγάνδα ή αμφίεση, δηλαδή επικαλείται το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας, κάτι το οποίο όμως δεν το τιμά, ούτε το σέβεται, με τους νόμους και τις πράξεις του.
-------------------------------------------------------------------------------
Προς την σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας,
Καστοριά 14 Σεπτεμβρίου 2014
Άγιοι Πατέρες,
Απευθύνομαι σε εσάς ως Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος και με την παρούσα επιστολή προτίθεμαι να εκφράσω την απορία, αλλά και εν μέρει την δυσαρέσκεια μου, ως προς την στάση της διοίκησης – ιεραρχίας της εκκλησίας, από την εποχή που ξέσπασε η οικονομική και όχι μόνο, κρίση στην Ελλάδα.
Για να είναι ξεκάθαρος, όσο το δυνατόν περισσότερο, ο στόχος της παρούσας, δεν ζητείται δια αυτής να λάβετε πολιτικά θέση υπέρ ή κατά κάποιου, ούτε να στραφείτε εναντίον κομμάτων ή προσώπων, ούτε να κρίνετε ιδεολογίες ή τα μνημόνια, ούτε το χρέος (όσο και αν είναι αυτό),αλλά να απαιτήσετε προς κάθε κατεύθυνση και ειδικά από τους διοικούντες της χώρας, όποιοι και να είναι αυτοί, κοινωνική δικαιοσύνη και να μην επιτρέψετε την επιπρόσθετη ηθική κατάπτωση αυτού του λαού.
Γνωρίζω επίσης και θεωρώ, πως η εκκλησία και η διοίκηση της δεν έχει ρόλο τόσο κοσμικό, όσο πνευματικό και θα πρέπει σε αυτά τα θέματα, όντως να λειτουργεί με φειδώ και ότι για να επέμβει σε κάποια θέματα πολιτικά, κάτι το οποίο πρέπει να γίνεται σπανίως, θα πρέπει να υπάρχει πραγματική, επείγουσα και ανώτερη – υψίστης σημασίας ανάγκη. Επιπλέον, η εκάστοτε παρέμβαση της πρέπει να είναι ξεκάθαρη, δεν πρέπει να διχάσει τον λαό, πρέπει να εκφράζει το κοινό λαϊκό αίσθημα και δεν πρέπει να έχει ιδιοτέλεια. Παρόλο λοιπόν ότι η ηγεσία της εκκλησίας, είχε εν δυνάμει τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα παραπάνω εχέγγυα να αντιδράσει, σχεδόν εκ του ασφαλούς, για όλα τα κακώς κείμενα σε αυτήν την χώρα, δεν το έκανε και ενδεχομένως αυτό να επιλέχθηκε σοφά, διότι οι καιροί είναι “περίεργοι” και “πονηροί”. Η μη όμως απαίτηση των ελαχίστων, των στοιχειωδέστερων, των αυτονοήτων και ειδικά η μη απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης, ειδικά τώρα, είναι μέγα σφάλμα της διοίκησης της εκκλησίας μας και σε αυτό επικεντρώνεται η παρούσα.
Κάθε κρίση υποκρύπτει και καλά στοιχεία, ότι δηλαδή ισχύει και με το “ουδέν κακό αμιγές καλού”, αλλά και επιπλέον αυτού. Η κρίση είναι μια ευκαιρία προβληματισμού, επαναπροσδιορισμού της πορείας και ευκαιρία για γενική βελτίωση και ηθική - πνευματική ανάταση. Αυτό που πέραν των δεινών αναμενόταν από την κρίση, είναι ένα δικαιότερο, ηθικότερο και προς την κοινή λογική κατεύθυνση Ελληνικό κράτος, διότι ουδέποτε ήταν έτσι, αλλά αφού παλιότερα έρεε το χρήμα προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις, ποιος πραγματικά νοιαζόταν; Μόνο κάποιοι που χαρακτηρίζονταν υπερβολικοί και γραφικοί. Με την κρίση όμως πολλά μπορούσαν και μπορούν να έρθουν στο φως, να συζητηθούν και να λυθούν. Αναμενόταν λοιπόν, τουλάχιστον περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη, μεγαλύτερη σοβαρότητα από το κράτος στον τρόπο φορολόγησης και διαχείρισης των δημοσίων πόρων και εσόδων. Αναμενόμενο ήταν επίσης και από τον Έλληνα να εγκαταλείψει τα πολιτικά γραφεία για διάφορα ρουσφέτια, την φοροδιαφυγή και να αποκτήσει πλέον η κοινωνία περισσότερη αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Δεν τον αφήνουν όμως τον λαό να απαγκιστρωθεί από όλα αυτά “κάποιοι”, ακόμη και σήμερα, την ώρα μάλιστα που τον καλούν να πληρώσει για τα δικά τους κυρίως λάθη.
Ελάχιστα ή τίποτα από αυτά δεν έγινε και δυστυχώς κάποια πράγματα χειροτέρεψαν! Ο λαός πλέον δεν αντιδρά, αλλά σαν το ψάρι ή το αρνί οδηγείται άφωνα στην φυσική του εξόντωση, στην ηθική και οικονομική του εξαθλίωση, στην μετανάστευση και άλλα πολλά δεινά. Θέλει κάποιον για να προσφύγει και δεν βρίσκει. Η ελπίδα στα κόμματα χάθηκε, λίγο - πολύ ξέρουμε πως όλοι και όλα είναι “μια από τα ίδια”, το χρήμα εκεί είναι ο κυρίαρχος και αν κάποιοι διέφεραν, προφανώς δεν το έκαναν από επίγνωση, δεν ήταν σοβαροί, αλλά μάλλον το έκαναν από “τρέλα” και κατέληξαν εντέλει και στην φυλακή με σύντομες μάλιστα διαδικασίες. Τα Ελληνικά δικαστήρια ανήμπορα και απρόθυμα, παρά μόνο σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις και ιδίως όταν αφορούσε τους μισθούς τους, αντέδρασαν. Ο τωρινός, αλλά και ο εκάστοτε, Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας υπενθυμίζει διαρκώς το πόσο διακοσμητικός είναι ο ρόλος του, τόσο ώστε ούτε σε άδικες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που και ο ίδιος θεωρούσε άδικες, δεν αντέδρασε και παρά ταύτα τις υπέγραψε άμεσα για να τεθούν σε εφαρμογή. Οι ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) αποδείχθηκαν κατά κανόνα “φούσκες”, δεν μπορούν να κάνουν πολλά χωρίς τους πολιτικούς, ειδικά αυτές που χρηματοδοτούνται από το κράτος και τους πολιτικούς. Τα MME είναι κατά κανόνα φερέφωνα της Ελίτκαι δεν παρουσιάζουν την αλήθεια, ούτε αντιπροσωπεύουν το λαϊκό αίσθημα και τις ανάγκες του απλού λαού.
Η εκκλησία ουσιαστικά δεν αντέδρασε και έχει περιοριστεί κυρίως, στο να προσφέρει κοινωνικό έργο και να τρέφει ή και να στεγάζει τους απόρους. Αυτό όμως είναι λίγο και ελλιπές, όσο λίγη και ελλιπής είναι και η μισή αλήθεια και δεν είναι αποδεκτό η κοινωνική αδικία που πληθαίνει αυτό το χρονικό διάστημα, την ηγεσία της εκκλησίας να την αφήνει αδιάφορη. Ασχολείται με το αιτιατό και όχι με την αιτία! Ειδικά σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, η διοίκηση της εκκλησίας πρέπει και οφείλει να αντιδράσει, διότι οι πολίτες οδηγούνται σε απαράδεχτα ηθικά διλήμματα ή αδιέξοδα και σε ηθική κατάπτωση. Το δε μέλλον αυτής της χώρας ηθικά και πνευματικά θα γίνει χειρότερο μετά βεβαιότητος.
Τρανταχτές αδικίες είναι αυτές που γίνονται επί παραδείγματι, με τον ΕΝΦΙΑ ακόμη και στην πρώτη κατοικία (και με στεγαστικό δάνειο και σε ανέργους), με την ακρίβεια των ειδών βασικής διαβίωσης (μέσω αυξημένων: ΦΠΑ, τελών, καυσίμων, διοδίων, εισιτηρίων κτλ), με τα νέα τεκμαρτά εισοδήματα της εφορίας, που καμιά σχέση δεν έχουν πλέον με τα πραγματικά εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών (τα μικρά εισοδήματα) και άλλα πολλά. ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ έτσι η “τυφλή”, αλλά μαθηματικά αποδεδειγμένα εις βάρος των φτωχών φορολόγηση διότι όσο μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος κάποιου ξοδεύεται απλά για την επιβίωση του, τόσο επιπλέον επιβαρύνεται και αυτό είναι κοινωνική αδικία και ανηθικότητα!
Έτσι, ουσιαστικά το ίδιο το κράτος με τους δικούς του υπολογισμούς (τεκμαρτό εισόδημα) κρίνει πως για να επιβιώσει και να διαχειριστεί κάποιος την ισχνή ως μικρή περιουσία του, πρέπει να διαθέσει περισσότερα εισοδήματα από αυτά που αποδεδειγμένα λαμβάνει (πραγματικό εισόδημα) και παράλληλα τον καλεί να πληρώσει και έκτακτους φόρους σαν το χαράτσι (ΕΝΦΙΑ τώρα, που προσπαθούν μόνο με την αλλαγή του ονόματος να το “νομιμοποιήσουν”)! Το κράτος εμμέσως πλην σαφώς, θεωρεί κατά κανόνα τον Έλληνα πολίτη κλέφτη - φοροφυγά (εξ' ιδίων κρίνουν μάλλον τα αλλότρια οι διοικούντες αυτής της χώρας) και αν κάποιος δεν είναι κλέφτης – φοροφυγάς και δεν έχει να πληρώσει, κάτι που μάλλον θεωρείται από τους διοικούντες αυτής της χώρας σπάνιο ή ανεπίτρεπτο, τότε προφανώς πρέπει να κλέψει ή να γίνει επαίτης. Άνθρωποι κατά χιλιάδες μεταναστεύουν και αυτοκτονούν.
Κατέθεσα σχετική επιστολή στο υπουργείο οικονομικών προ διετίας και δεν έλαβα ακόμη καμία απάντηση! Όλα δε αυτά που σας αναφέρω, είναι ορατά εκ του αποτελέσματος και τα βλέπετε καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο στα συσσίτια των Μητροπόλεων και γενικότερα της Ελλαδικής Εκκλησίας. Βλέπετε πως οι άποροι αυξάνουν δραματικά και η κατάσταση έχει γίνει τραγική. Εσείς οι ίδιοι τα αναφέρετε αυτά δημοσίως. Αυτό από μόνο του αρκεί για να πειστείτε πως η αδικία πλήθυνε και το κακό επιβραβεύεται και είναι ικανό για να σας πείσει για την ορθότητα - εγκυρότητα των επιχειρημάτων μου. Εκτός και αν αυτό κατά κάποιο τρόπο σας αρέσει ή θεωρείτε ότι σας βολεύει ή πιστεύετε πως όλοι είναι “άξιοι” της μοίρας τους, οπότε η επιστολή αυτή δεν έχει καμιά απολύτως αξία και ίσως κακώς να ασχολήθηκα για να την γράψω, αλλά δεν το πιστεύω αυτό και ελπίζω σε εσάς.
Καλά μεν τα συσσίτια, αλλά ο ίδιος όμως ο Χριστός, που τάισε μία φορά τον λαό, που άκουσε το κήρυγμα του, με ψωμί και ψάρια, παρόλο που έτσι έγινε αρεστός, δεν μπήκε καν στον πειρασμό να το επαναλάβει, αλλά και ο Θεός που έτρεφε για λόγους επιβίωσης με το μάννα εξ' ουρανού το λαό του Ισραήλ στην έρημο (παλιά διαθήκη), δεν το έπραξε εσαεί, ούτε ήθελε λαό εσαεί επαίτη, ανελεύθερο και εξαρτώμενο πλήρως από αυτόν. Αν λοιπόν και εσείς δεν προτίθεστε να παρέχετε εσαεί αυτά τα διαρκώς αυξανόμενα συσσίτια, θα πρέπει να αντιδράσετε, άλλως αποδέχεστε – συναινείτε με όλη αυτή την κατάσταση.
Μην λοιπόν τηρώντας την στάση που τηρείτε, εκπλαγείτε αν σας πουν κάποιοι, έστω μη μυημένοι στην πίστη μας, το περιβόητο “η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”, διότι το δικαίωμα αυτό δυστυχώς έχει κατά κάποιο τρόπο δοθεί, ειδικά τώρα. Το ίδιο περίπου συνέβη στην εκκλησία της Ρωσίας που δεν αντιδρούσε επί εποχής Τσάρου, αλλά το πάθημα μάλλον δεν έγινε μάθημα σε όλη την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Άλλωστε και το Σύνταγμα της Ελλάδας εξ' αρχής αναφέρει: “Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας” και αυτά που γίνονται σε αυτήν την χώρα, μόνο εις το όνομα της Αγίας Τριάδας δεν γίνονται. Ενώ λοιπόν σας εμπλέκουν άμεσα, αφού επικαλούνται και τον Θεό που πρεσβεύετε για να ενισχύσουν - “επενδύσουν” ηθικά τις ανομίες τους και μάλιστα σε δύσκολες χρονικές περιόδους για τον λαό, η αδιαφορία και η σιωπή δεν είναι πλέον επιλογή, είναι συναίνεση και συμπόρευση. Ζητήστε λοιπόν ευθέως από τους διοικούντες αυτής της χώρας, ακόμη και αν δεν αντιλαμβάνονται από Χριστό, Άγιο Πνεύμα και Θεό, τουλάχιστον να εφαρμόσουν αυτά που αναφέρονται στο Σύνταγμα, όπως στο Άρθρο 4 παράγραφος 5: “Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.”. Αν το παραπάνω άρθρο εφαρμοζόταν ουσιαστικά, τα συσσίτια και οι άποροι δεν θα αυξάνονταν, θα μειώνονταν μάλιστα και απλά θα συνεισέφεραν περισσότερα οι έχοντες. Είστε λοιπόν αυτόπτες μάρτυρες μιας τεράστιας αδικίας και ενός ηθικού εκβιασμού - καταπτώσεως αυτού του λαού και περιμένω από εσάς την δέουσα αντίδραση, διότι είναι ήδη αργά και η ελπίδα καθημερινά εξανεμίζεται.
Μετά σεβασμού και εκτιμήσεως,
Γιώργος Β. Τασκασαπλίδης
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φοβερές οι κάρτες της Nvidia με Maxwell chips
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
