2014-09-29 23:41:39
Του Αιμίλιου Νεγκή: Γενικός Διευθυντής του www.virus.com.gr και του Pharma and Health Business (www.phb.com.gr)
Όχι δεν είναι η παραοικονομία. Ούτε η έλλειψη προσωπικού ή χρημάτων. Η μεγάλη πληγή της Υγείας είναι η ίδια η... πολιτική υγείας της χώρας.
Εξηγούμαι: Κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής υγείας είναι η ασυνέχειά της. Στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, είχαμε 28 υπουργούς υγείας με μέσο όρο ''ζωής'' μόλις 16,28 μήνες!
Σε ένα φυσιολογικό δυτικοευρωπαϊκό κράτος αυτό δεν θα ήταν και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Εδώ το Βέλγιο λειτούργησε επί μήνες χωρίς κυβέρνηση. Δυστυχώς, εδώ είναι... Βαλκάνια. Στην Ελλάδα και δη στην Υγεία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όλες σχεδόν οι αποφάσεις λαμβάνονται σε υπουργικό επίπεδο, ακόμη και οι μετακινήσεις του προσωπικού, θέμα που κάλλιστα θα μπορούσε να λυθεί σε επίπεδο Υγειονομικής Περιφέρειας. Φευ, όμως, παραμένει στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε υπουργού προφανώς γιατί έτσι αυτός καλλιεργεί τις πελατειακές σχέσεις του Οι κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας εδώ και χρόνια έχουν πρακτικά ευνουχιστεί. Η τριακονταετής κυριαρχία των αναξιοκρατικών και κομματικών επιλογών στις προαγωγές και ανάδειξη των Διευθυντών, μας έχουν φέρει στη σημερινή κατάσταση.
Οι διευθύνσεις του Υπουργείου Υγείας καλούνται να χαράξουν πολιτική όσον αφορά στη λειτουργία νοσοκομείων και Κέντρων υγείας, άλλα στελεχώνονται από υπαλλήλους, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν καμία γνώση για το πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία. Έτσι, συχνά, εκδίδονται εγκύκλιοι, οι οποίες είναι ανεφάρμοστες...
Δεν θα ξεχάσω το εξής περιστατικό: εν έτει 2000 και υπουργίας Αλέκου Παπαδοπούλου, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ζήτησε από τους Διευθυντές του Υπουργείου του να του καταθέσουν ενημερωτικό σημείωμα, περιγράφοντας του ποια είναι τα τρία βασικά προβλήματα της αρμοδιότητας τους και τι έχουν να προτείνουν ώστε αυτά να επιλυθούν..
Το αποτέλεσμα έκοψε τα φτερά του Αλέκου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι υπήρχαν σημειώματα μιας σελίδας, γραμμένα χειρόγραφα στο πόδι σε χαρτί λερωμένα με καφέ. Όσο για το περιεχόμενο τους...
Ο ίδιος άλλωστε έλεγε χαριτολογώντας ότι στο υπουργείο Υγείας μπορεί να δουλέψει παραγωγικά μόνο όταν απεργούν οι υπάλληλοι!Βέβαια αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι οι περισσότεροι υπουργοί με πρόσχημα την ένδεια εμπειρίας και τεχνογνωσίας από τις υπηρεσίες του uπουργείου Υγείας προσέλαβαν στρατιές συμβούλων.
Μάλιστα πολλοί εξ αυτών είναι τόσο άσχετοι, που πιο πολύ... πεθαίνεις. Αναφέρω ένα ακόμη περιστατικό: επί υπουργίας Λοβέρδου, κάθε Δευτέρα απόγευμα γινόταν μια επιτελική συνάντηση με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων: ΕΟΠΥΥ, ΕΟΦ, ΗΔΙΚΑ Κ.Ο. Συνολικά σε κάθε σύσκεψη έπαιρναν μέρος 20-30 άτομα.
Σε μια σύσκεψη είχαν θέμα την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και τα προβλήματα της (από τις πολλές για το ίδιο θέμα). Ποιο ήταν το κύριο πρόβλημα; Ο υπουργός καλούνταν να λάβει αποφάσεις με βάση εισηγήσεις και παρατηρήσεις, οι οποίες όμως προέρχονταν από ανθρώπους που δεν έκαναν χρήση του συστήματος! Δεν θα ξεχάσω λοιπόν ότι ο Ανδρέας έφερε στη σύσκεψη τη φαρμακοποιό της γειτονιάς του, προκειμένου να ενημερώσει τους συμβούλους του και λοιπούς ειδικούςγια τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετώπιζε η Φαρμακοποιός...
Συνεπώς, για να επουλωθούν οι πληγές του ΕΣΥ μια είναι η λύση: η αλλαγή της πολιτικής υγείας. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Η οικοδόμηση ενός συστήματος Διοίκησης του ΕΣΥ και στελέχωση του με ικανά στελέχη, τα οποία να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένα.
Μπορεί το 1981 όταν ιδρύθηκε το ΕΣΥ να μην είχαμε τέτοια στελέχη. Ούτε είχαμε ηλεκτρονική συνταγογράφηση ή πληροφοριακά συστήματά στα νοσοκομεία. Ευτυχώς σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν δεκάδες νέοι, οι οποίοι έχουν ακόμη και μεταπτυχιακά στη διοίκηση και στα οικονομικά της υγείας. Πλέον, υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία, που επαρκούν για τη λήψη τεκμηριωμένων αποφάσεων. Ας τα αξιοποιήσουμε...
ΠΗΓΗ: http://www.healthreport.gr/
Όχι δεν είναι η παραοικονομία. Ούτε η έλλειψη προσωπικού ή χρημάτων. Η μεγάλη πληγή της Υγείας είναι η ίδια η... πολιτική υγείας της χώρας.
Εξηγούμαι: Κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής υγείας είναι η ασυνέχειά της. Στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, είχαμε 28 υπουργούς υγείας με μέσο όρο ''ζωής'' μόλις 16,28 μήνες!
Σε ένα φυσιολογικό δυτικοευρωπαϊκό κράτος αυτό δεν θα ήταν και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Εδώ το Βέλγιο λειτούργησε επί μήνες χωρίς κυβέρνηση. Δυστυχώς, εδώ είναι... Βαλκάνια. Στην Ελλάδα και δη στην Υγεία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όλες σχεδόν οι αποφάσεις λαμβάνονται σε υπουργικό επίπεδο, ακόμη και οι μετακινήσεις του προσωπικού, θέμα που κάλλιστα θα μπορούσε να λυθεί σε επίπεδο Υγειονομικής Περιφέρειας. Φευ, όμως, παραμένει στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε υπουργού προφανώς γιατί έτσι αυτός καλλιεργεί τις πελατειακές σχέσεις του Οι κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας εδώ και χρόνια έχουν πρακτικά ευνουχιστεί. Η τριακονταετής κυριαρχία των αναξιοκρατικών και κομματικών επιλογών στις προαγωγές και ανάδειξη των Διευθυντών, μας έχουν φέρει στη σημερινή κατάσταση.
Οι διευθύνσεις του Υπουργείου Υγείας καλούνται να χαράξουν πολιτική όσον αφορά στη λειτουργία νοσοκομείων και Κέντρων υγείας, άλλα στελεχώνονται από υπαλλήλους, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν καμία γνώση για το πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία. Έτσι, συχνά, εκδίδονται εγκύκλιοι, οι οποίες είναι ανεφάρμοστες...
Δεν θα ξεχάσω το εξής περιστατικό: εν έτει 2000 και υπουργίας Αλέκου Παπαδοπούλου, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ζήτησε από τους Διευθυντές του Υπουργείου του να του καταθέσουν ενημερωτικό σημείωμα, περιγράφοντας του ποια είναι τα τρία βασικά προβλήματα της αρμοδιότητας τους και τι έχουν να προτείνουν ώστε αυτά να επιλυθούν..
Το αποτέλεσμα έκοψε τα φτερά του Αλέκου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι υπήρχαν σημειώματα μιας σελίδας, γραμμένα χειρόγραφα στο πόδι σε χαρτί λερωμένα με καφέ. Όσο για το περιεχόμενο τους...
Ο ίδιος άλλωστε έλεγε χαριτολογώντας ότι στο υπουργείο Υγείας μπορεί να δουλέψει παραγωγικά μόνο όταν απεργούν οι υπάλληλοι!Βέβαια αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι οι περισσότεροι υπουργοί με πρόσχημα την ένδεια εμπειρίας και τεχνογνωσίας από τις υπηρεσίες του uπουργείου Υγείας προσέλαβαν στρατιές συμβούλων.
Μάλιστα πολλοί εξ αυτών είναι τόσο άσχετοι, που πιο πολύ... πεθαίνεις. Αναφέρω ένα ακόμη περιστατικό: επί υπουργίας Λοβέρδου, κάθε Δευτέρα απόγευμα γινόταν μια επιτελική συνάντηση με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων: ΕΟΠΥΥ, ΕΟΦ, ΗΔΙΚΑ Κ.Ο. Συνολικά σε κάθε σύσκεψη έπαιρναν μέρος 20-30 άτομα.
Σε μια σύσκεψη είχαν θέμα την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και τα προβλήματα της (από τις πολλές για το ίδιο θέμα). Ποιο ήταν το κύριο πρόβλημα; Ο υπουργός καλούνταν να λάβει αποφάσεις με βάση εισηγήσεις και παρατηρήσεις, οι οποίες όμως προέρχονταν από ανθρώπους που δεν έκαναν χρήση του συστήματος! Δεν θα ξεχάσω λοιπόν ότι ο Ανδρέας έφερε στη σύσκεψη τη φαρμακοποιό της γειτονιάς του, προκειμένου να ενημερώσει τους συμβούλους του και λοιπούς ειδικούςγια τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετώπιζε η Φαρμακοποιός...
Συνεπώς, για να επουλωθούν οι πληγές του ΕΣΥ μια είναι η λύση: η αλλαγή της πολιτικής υγείας. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Η οικοδόμηση ενός συστήματος Διοίκησης του ΕΣΥ και στελέχωση του με ικανά στελέχη, τα οποία να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένα.
Μπορεί το 1981 όταν ιδρύθηκε το ΕΣΥ να μην είχαμε τέτοια στελέχη. Ούτε είχαμε ηλεκτρονική συνταγογράφηση ή πληροφοριακά συστήματά στα νοσοκομεία. Ευτυχώς σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν δεκάδες νέοι, οι οποίοι έχουν ακόμη και μεταπτυχιακά στη διοίκηση και στα οικονομικά της υγείας. Πλέον, υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία, που επαρκούν για τη λήψη τεκμηριωμένων αποφάσεων. Ας τα αξιοποιήσουμε...
ΠΗΓΗ: http://www.healthreport.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Nέα πανευρωπαϊκή καμπάνια απαγόρευσης του κυανίου στη μεταλλουργία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απέδρασε κρατούμενος από το αστυνομικό τμήμα Προμαχώνα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
