2014-10-04 18:00:55
Κείμενο - φωτογραφίες: Σπύρος Χαλάστρας
Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος σου, έγραφε πριν από πολλά χρόνια ο Καβάφης.
Κάπως έτσι σκεφτήκαμε όταν αρχίσαμε πάλι να ετοιμάζουμε το σακίδιο-γιατί πότε το κρεμάσαμε; - είπαμε ζω σημαίνει ταξιδεύω. Αυτή τη φορά η ρότα μας είναι λίγο… μοναχική. Λογικό όταν ο προορισμός σου είναι η μοναχική πολιτεία του Αγίου Όρους.
Αυτή που η ιστορία της χάνεται στην αχλύ των αιώνων. Υπάρχουν άπειρα όρη στον γαλάζιο πλανήτη, για να καταλάβεις όμως για ποιο μιλάς πρέπει να το ονομάσεις. Εδώ αρκεί να πεις, θα πάω στο Όρος έστω χωρίς την ονομασία Άγιο και ο προσδιορισμός θα είναι σαφής. Όλο το Άγιο Όρος είναι ένα υπαίθριο μουσείο ένα κομπολόι, με σκορπισμένες τις χάνδρες του σε όλη την χερσόνησο του Άθωνα, που κοιτάζει όλη την πολιτεία από τα 2.033 μέτρα σαν φύλακας κάπου εκεί στο νοτιότερο σημείο.
Όμως από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε
. Σε όλους τους παραδείσους υπάρχουν πύλες. Τι δύο και εδώ. Και τι πύλη, όνομα και πράγμα, Ουρανούπολη, θα μπορούσατε να σκεφθείτε ένα διαφορετικό όνομα για την πανέμορφη αυτή κωμόπολη που έχει σήμα κατατεθέν τον πασίγνωστό της πύργο; Η τελευταία κοσμική εικόνα πριν από την είσοδο το Άγιο Όρος. Το διαμονητήριο, το ειδικό ονομαστικό αυτό έγγραφο το προμηθεύεστε, κλείνοντας θέση σε ειδική εκκλησιαστική υπηρεσία της επιστασίας τους Αγίου Όρους δύο-τρείς μήνες νωρίτερα.
Από την δυτική πλευρά η σκήτη της Αγίας Άννας είναι ο προτελευταίος σταθμός. Το κλασσικό δρομολόγιο ξεκινά με πλοίο φυσικά από την Ουρανούπολη στις 9.45 το πρωί, σ αυτό επιβιβαζόμαστε αφού είχαμε πάρει το διαμονητήριο από το γραφείο προσκυνητών που βρίσκεται κοντά στην αποβάθρα, πληρώνοντας το σχετικό αντίτιμο εισόδου.
Και το ταξίδι στην χρονοκάψουλα του χρόνου ξεκινά. Κατάφυτες πλαγιές καταλήγουν σε χρυσαφένιες αμμουδιές, και με την ζέστη που υπάρχει…όμως ας το ξεχάσουμε. Με το που αρχίζουν οι προσεγγίσεις και στάσεις στα μοναστήρια αισθάνεσαι πλέον ότι έχεις εισέλθει σε ένα διαφορετικό χώρο, αυτός και αν είναι εναλλακτικός τουρισμός. Νοιώθεις ότι έχεις περάσει το φράγμα του χωροχρόνου και έχεις επιλέξει το κουμπί που αναφέρει χρονολογία αιώνων. Τα μοναστήρια διαδέχονται το ένα το άλλο.
Το καθένα έχει μια διαφορετικότητα, άλλα πάλι είναι κτισμένα σε συγκλονιστικά σημεία, κυριολεκτικά κρέμονται στο χείλος του γκρεμού, σε ιλιγγιώδη μέρη όπως η μονή Σίμωνος Πέτρα. Η Δάφνη είναι σημείο εισόδου της δυτικής πλευράς του Όρους, ένας μικρός ναυτικός σταθμός με όλες τις αρχές του κράτους, όπου όποιος θέλει να συνεχίσει νοτιότερα αλλάζει πλοίο, για τα υπόλοιπα μοναστήρια. Ε, εκεί πάμε και εμείς., στην σκήτη της Αγίας Άννας. Μέχρι εδώ κάναμε ναυτικό τουρισμό, εδώ τα…ψεματα τελειώνουν. Τα 10 και πλέον κιλά του σακιδίου με 30 βαθμούς γίνονται διπλάσια… 1.800 σκαλοπάτια, μόνο…,έτσι για … ορεκτικό. Κάποια στιγμή τα σκαλοπάτια…τελειώνουν και είμαστε στο Κυριακό στην υποδοχή των επισκεπτών. Η σκήτη Αγίας Άννας είναι η μεγαλύτερη του Αγίου Όρους.
Πολλά μικρά η μεγάλα κτίσματα είναι συγκεντρωμένα εδώ και σχηματίζουν ουσιαστικά ένα ολόκληρο χωριό. Τι να πρωτοκοιτάξεις, τις απαράμιλλες εικόνες κάτω στη θάλασσα, στο βουνό..πού; Τι είπαμε στην αρχή η ανταμοιβή έρχεται πάντα στο τέλος…μαζί με το…τσίπουρο και το λουκούμι το παραδοσιακό κέρασμα υποδοχής.
Αντιλαμβάνεσαι ότι τον έξω…κόσμο αρχίζεις και τον ξεχνάς, καθώς κάθεσαι στο σκιερό τραπέζι υποδοχής, κοιτάζοντας απέναντι στη Σιθωνία, σε όλη την παρούσα ατμόσφαιρα κυριαρχεί μια γαλήνη που έχει πολλά πρόσωπα και πολλές αιτίες… Δεν θα μπω σε υπαρξιακές τοποθετήσεις, πρώτον γιατί είναι ανώφελο και δεύτερον σ αυτά τα θέματα κατά την ταπεινή μου γνώμη ποτέ δεν χρειάζονται ιδιαίτεροι φανατισμοί. Απλά πιστεύω ακράδαντα στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως πρέπει να είναι σε όποιο θεό και να πιστεύει κανείς. Όμως αυτή την μικρή παρένθεση ας την κλείσουμε εδώ. Αναρωτιέσαι πόσες μέρες έχεις εδώ, ενώ κατά βάθος ξέρεις ότι έφυγες από…κοσμικά τμήματα της επικράτειες μόλις σήμερα το πρωί Το Άγιο Όρος όμως δεν είναι μόνο ένας προορισμός για τον λεγόμενο θρησκευτικό εναλλακτικό τουρισμό, αλλά αυτό που ονειρεύονται οι απανταχού στην Ελλάδα-και όχι μόνο- ορειβάτες, πεζοπόροι μια και τα 2.033 μέτρα σε συνδυασμό με την υπέροχη και αμόλυντη φύση συνθέτουν μια απίστευτη ορειβατική εξόρμηση. Και αν η Ουρανούπολη είναι η πύλη για την μοναστική πολιτεία, η σκήτη της Αγίας Άννας είναι ίσως η κυριότερη πύλη. Από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι που μας φέρνει σιγά-σιγά στις πρώτες επιβλητικές εικόνες από ψηλά. Παρ όλο που έχουνε περάσει αρκετά χρόνια, από ένστικτο ακολουθούμε το μονοπάτι που μετά από μιάμιση ώρα μας βγάζει στην θέση Σταυρός στα 750 μέτρα υψόμετρο. Από εδώ θα πάρουμε νερό και με κατεύθυνση σχεδόν βορεινή, αρχίζει το δεύτερο μέρος της διαδρομής μέχρι την εκκλησία της Παναγίας στα 1.500 μέτρα, άλλες δύο και μισή ώρες. Την προηγούμενη φορά εδώ είχαμε διανυκτερεύσει, τώρα όμως βιαζόμαστε.
Το να περιγράψεις την θέα από εδώ κοιτώντας δυτικά είναι σχεδόν μάταιο… Ανάμεσα στις ανάσες ξεκούρασης γιατί η αντοχή βρίσκεται πλέον σε οριακό σημείο, κοιτάς κάποια συννεφάκια που είναι πιο…κάτω από σένα, ενώ μια νωχελική θάλασσα καλύπτει όλο σου το βλέμμα… Αντικρίζεις το μισό Αιγαίο… Έτσι απλά. Μιάμιση ώρα ακόμη σε ένα τραβερσαριστό γυμνό από δένδρα μονοπάτι που σε οδηγεί στην κορυφή με το μικρό εκκλησάκι του Σωτήρος και τον μεταλλικό σταυρό στα βράχια. Ένα πράγμα θα πω μόνο, πάρτε κουράγιο, αρκετό νερό και επιχειρήστε το…Θα έχετε στον σκληρό δίσκο του μυαλού σας, ένα … εφ άπαξ μνήμης για αργότερα…
Ο χρόνος τρέχει, το ίδιο και εμείς αν θέλουμε να βρούμε την πόρτα της Αγίας Άννας ανοικτή.
Εκτός από την συγκλονιστική θέα από όλη την διαδρομή, θα θυμάμαι εκεί στην κορυφή, τρείς νέους, ένα Πολωνό, ένα Ρουμάνο μοναχό, και ένα Βέλγο δόκιμο, που συζητούσαν μεταξύ τους στην ίδια γλώσσα, ναι ίσως καλά μαντέψατε, στα ελληνικά…
Όλα γίνονται μαγικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, τη στιγμή που φθάνουμε επιτέλους στην σκήτη.. Από εδώ πάνω τα χρώματα γίνονται μεθυστικά, καθόμαστε την καλαίσθητη βεράντα που βλέπει δυτικά και αφήνουμε τις σκέψεις ελεύθερες…να σκορπίσουν και να γυρίσουν πάλι διαφορετικές…
Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και όλοι γνωρίζουμε πριν λίγους μήνες την γνωστή ιστορία που συντάραξε την χώρα με πρόσωπα και καταστάσεις. Όμως ο κανόνας είναι η γαλήνη που βλέπουμε στα πρόσωπα των μοναχών καθώς κουβεντιάζουμε μαζί τους, την ώρα που ο ήλιος παίρνει εκείνο το πορφυροκίτρινο χρώμα πριν παραδώσει το πνεύμα σε ένα ασημένιο φεγγάρι.
Σε μια μέρα, ένα γεμάτο οδοιπορικό, το περισσότερο από την θάλασσα και από εκεί στα μονοπάτια της ιστορίας.. Η επιστροφή είναι μια αργή επαναφορά στον …δικό μας κόσμο, ρίχνοντας πάλι μια τελευταία ματιά σε κάθε μονή ή σκήτη και καθώς αρχίζει να φαίνεται ο πύργος της Ουρανούπολης, σκεπτόμουν ότι μέχρι τώρα φωτογράφιζα κάτι για να το κρατήσω και να το στείλω στην ιστορία, αυτή τη φορά όμως είχα την αίσθηση ότι φωτογράφιζα την ίδια την ιστορία…
http://www.psarema-skafos.gr
Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος σου, έγραφε πριν από πολλά χρόνια ο Καβάφης.
Κάπως έτσι σκεφτήκαμε όταν αρχίσαμε πάλι να ετοιμάζουμε το σακίδιο-γιατί πότε το κρεμάσαμε; - είπαμε ζω σημαίνει ταξιδεύω. Αυτή τη φορά η ρότα μας είναι λίγο… μοναχική. Λογικό όταν ο προορισμός σου είναι η μοναχική πολιτεία του Αγίου Όρους.
Αυτή που η ιστορία της χάνεται στην αχλύ των αιώνων. Υπάρχουν άπειρα όρη στον γαλάζιο πλανήτη, για να καταλάβεις όμως για ποιο μιλάς πρέπει να το ονομάσεις. Εδώ αρκεί να πεις, θα πάω στο Όρος έστω χωρίς την ονομασία Άγιο και ο προσδιορισμός θα είναι σαφής. Όλο το Άγιο Όρος είναι ένα υπαίθριο μουσείο ένα κομπολόι, με σκορπισμένες τις χάνδρες του σε όλη την χερσόνησο του Άθωνα, που κοιτάζει όλη την πολιτεία από τα 2.033 μέτρα σαν φύλακας κάπου εκεί στο νοτιότερο σημείο.
Όμως από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε
Από την δυτική πλευρά η σκήτη της Αγίας Άννας είναι ο προτελευταίος σταθμός. Το κλασσικό δρομολόγιο ξεκινά με πλοίο φυσικά από την Ουρανούπολη στις 9.45 το πρωί, σ αυτό επιβιβαζόμαστε αφού είχαμε πάρει το διαμονητήριο από το γραφείο προσκυνητών που βρίσκεται κοντά στην αποβάθρα, πληρώνοντας το σχετικό αντίτιμο εισόδου.
Και το ταξίδι στην χρονοκάψουλα του χρόνου ξεκινά. Κατάφυτες πλαγιές καταλήγουν σε χρυσαφένιες αμμουδιές, και με την ζέστη που υπάρχει…όμως ας το ξεχάσουμε. Με το που αρχίζουν οι προσεγγίσεις και στάσεις στα μοναστήρια αισθάνεσαι πλέον ότι έχεις εισέλθει σε ένα διαφορετικό χώρο, αυτός και αν είναι εναλλακτικός τουρισμός. Νοιώθεις ότι έχεις περάσει το φράγμα του χωροχρόνου και έχεις επιλέξει το κουμπί που αναφέρει χρονολογία αιώνων. Τα μοναστήρια διαδέχονται το ένα το άλλο.
Το καθένα έχει μια διαφορετικότητα, άλλα πάλι είναι κτισμένα σε συγκλονιστικά σημεία, κυριολεκτικά κρέμονται στο χείλος του γκρεμού, σε ιλιγγιώδη μέρη όπως η μονή Σίμωνος Πέτρα. Η Δάφνη είναι σημείο εισόδου της δυτικής πλευράς του Όρους, ένας μικρός ναυτικός σταθμός με όλες τις αρχές του κράτους, όπου όποιος θέλει να συνεχίσει νοτιότερα αλλάζει πλοίο, για τα υπόλοιπα μοναστήρια. Ε, εκεί πάμε και εμείς., στην σκήτη της Αγίας Άννας. Μέχρι εδώ κάναμε ναυτικό τουρισμό, εδώ τα…ψεματα τελειώνουν. Τα 10 και πλέον κιλά του σακιδίου με 30 βαθμούς γίνονται διπλάσια… 1.800 σκαλοπάτια, μόνο…,έτσι για … ορεκτικό. Κάποια στιγμή τα σκαλοπάτια…τελειώνουν και είμαστε στο Κυριακό στην υποδοχή των επισκεπτών. Η σκήτη Αγίας Άννας είναι η μεγαλύτερη του Αγίου Όρους.
Πολλά μικρά η μεγάλα κτίσματα είναι συγκεντρωμένα εδώ και σχηματίζουν ουσιαστικά ένα ολόκληρο χωριό. Τι να πρωτοκοιτάξεις, τις απαράμιλλες εικόνες κάτω στη θάλασσα, στο βουνό..πού; Τι είπαμε στην αρχή η ανταμοιβή έρχεται πάντα στο τέλος…μαζί με το…τσίπουρο και το λουκούμι το παραδοσιακό κέρασμα υποδοχής.
Αντιλαμβάνεσαι ότι τον έξω…κόσμο αρχίζεις και τον ξεχνάς, καθώς κάθεσαι στο σκιερό τραπέζι υποδοχής, κοιτάζοντας απέναντι στη Σιθωνία, σε όλη την παρούσα ατμόσφαιρα κυριαρχεί μια γαλήνη που έχει πολλά πρόσωπα και πολλές αιτίες… Δεν θα μπω σε υπαρξιακές τοποθετήσεις, πρώτον γιατί είναι ανώφελο και δεύτερον σ αυτά τα θέματα κατά την ταπεινή μου γνώμη ποτέ δεν χρειάζονται ιδιαίτεροι φανατισμοί. Απλά πιστεύω ακράδαντα στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως πρέπει να είναι σε όποιο θεό και να πιστεύει κανείς. Όμως αυτή την μικρή παρένθεση ας την κλείσουμε εδώ. Αναρωτιέσαι πόσες μέρες έχεις εδώ, ενώ κατά βάθος ξέρεις ότι έφυγες από…κοσμικά τμήματα της επικράτειες μόλις σήμερα το πρωί Το Άγιο Όρος όμως δεν είναι μόνο ένας προορισμός για τον λεγόμενο θρησκευτικό εναλλακτικό τουρισμό, αλλά αυτό που ονειρεύονται οι απανταχού στην Ελλάδα-και όχι μόνο- ορειβάτες, πεζοπόροι μια και τα 2.033 μέτρα σε συνδυασμό με την υπέροχη και αμόλυντη φύση συνθέτουν μια απίστευτη ορειβατική εξόρμηση. Και αν η Ουρανούπολη είναι η πύλη για την μοναστική πολιτεία, η σκήτη της Αγίας Άννας είναι ίσως η κυριότερη πύλη. Από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι που μας φέρνει σιγά-σιγά στις πρώτες επιβλητικές εικόνες από ψηλά. Παρ όλο που έχουνε περάσει αρκετά χρόνια, από ένστικτο ακολουθούμε το μονοπάτι που μετά από μιάμιση ώρα μας βγάζει στην θέση Σταυρός στα 750 μέτρα υψόμετρο. Από εδώ θα πάρουμε νερό και με κατεύθυνση σχεδόν βορεινή, αρχίζει το δεύτερο μέρος της διαδρομής μέχρι την εκκλησία της Παναγίας στα 1.500 μέτρα, άλλες δύο και μισή ώρες. Την προηγούμενη φορά εδώ είχαμε διανυκτερεύσει, τώρα όμως βιαζόμαστε.
Το να περιγράψεις την θέα από εδώ κοιτώντας δυτικά είναι σχεδόν μάταιο… Ανάμεσα στις ανάσες ξεκούρασης γιατί η αντοχή βρίσκεται πλέον σε οριακό σημείο, κοιτάς κάποια συννεφάκια που είναι πιο…κάτω από σένα, ενώ μια νωχελική θάλασσα καλύπτει όλο σου το βλέμμα… Αντικρίζεις το μισό Αιγαίο… Έτσι απλά. Μιάμιση ώρα ακόμη σε ένα τραβερσαριστό γυμνό από δένδρα μονοπάτι που σε οδηγεί στην κορυφή με το μικρό εκκλησάκι του Σωτήρος και τον μεταλλικό σταυρό στα βράχια. Ένα πράγμα θα πω μόνο, πάρτε κουράγιο, αρκετό νερό και επιχειρήστε το…Θα έχετε στον σκληρό δίσκο του μυαλού σας, ένα … εφ άπαξ μνήμης για αργότερα…
Ο χρόνος τρέχει, το ίδιο και εμείς αν θέλουμε να βρούμε την πόρτα της Αγίας Άννας ανοικτή.
Εκτός από την συγκλονιστική θέα από όλη την διαδρομή, θα θυμάμαι εκεί στην κορυφή, τρείς νέους, ένα Πολωνό, ένα Ρουμάνο μοναχό, και ένα Βέλγο δόκιμο, που συζητούσαν μεταξύ τους στην ίδια γλώσσα, ναι ίσως καλά μαντέψατε, στα ελληνικά…
Όλα γίνονται μαγικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, τη στιγμή που φθάνουμε επιτέλους στην σκήτη.. Από εδώ πάνω τα χρώματα γίνονται μεθυστικά, καθόμαστε την καλαίσθητη βεράντα που βλέπει δυτικά και αφήνουμε τις σκέψεις ελεύθερες…να σκορπίσουν και να γυρίσουν πάλι διαφορετικές…
Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και όλοι γνωρίζουμε πριν λίγους μήνες την γνωστή ιστορία που συντάραξε την χώρα με πρόσωπα και καταστάσεις. Όμως ο κανόνας είναι η γαλήνη που βλέπουμε στα πρόσωπα των μοναχών καθώς κουβεντιάζουμε μαζί τους, την ώρα που ο ήλιος παίρνει εκείνο το πορφυροκίτρινο χρώμα πριν παραδώσει το πνεύμα σε ένα ασημένιο φεγγάρι.
Σε μια μέρα, ένα γεμάτο οδοιπορικό, το περισσότερο από την θάλασσα και από εκεί στα μονοπάτια της ιστορίας.. Η επιστροφή είναι μια αργή επαναφορά στον …δικό μας κόσμο, ρίχνοντας πάλι μια τελευταία ματιά σε κάθε μονή ή σκήτη και καθώς αρχίζει να φαίνεται ο πύργος της Ουρανούπολης, σκεπτόμουν ότι μέχρι τώρα φωτογράφιζα κάτι για να το κρατήσω και να το στείλω στην ιστορία, αυτή τη φορά όμως είχα την αίσθηση ότι φωτογράφιζα την ίδια την ιστορία…
http://www.psarema-skafos.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το δράμα ενός ποδοσφαιριστή και της οικογενείας του
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
