2014-10-10 02:38:08
Ένα… ταξίδι θα κάνει και σήμερα ο Δημήτρης Αντωνογιωργάκης ο πολυδουλεμένος γεωργός του κάμπου στο Σταυρωμένο Ρεθύμνου! Θα σαλπάρει στα χρόνια του, τα φτωχά και μαρτυρικά, αλλά και στα ευχάριστα που… ζούσε τη ζωή και την τραγουδούσε στις αναρίθμητες μαζώξεις των γλεντοκόπων και ποτέ δεν τις απαρνήθηκε. Σήμερα, ο Δημήτρης της λεβεντιάς, ο γηραιότερος των Ρακοφιλοσόφων της Κρήτης», αφήνει τα 88 του χρόνια, εισέρχεται στη ένατη δεκαετία και μέχρι τον αιώνα ή και παραπάνω(ζωή νάχει!)υπάρχει ακόμα καιρός…
Ξέρει, και συχνά επαναλαμβάνει, πώς «ο άνθρωπος στον κύκλο του έχει τη σιγουριά από τη στιγμή που θα γεννηθεί, ότι κάποια μέρα θα πεθάνει και δεν θα είναι αιώνιος». Έχει, όμως, κανόνα στη διάρκεια αυτής της ύπαρξής του, ότι πρέπει να πορεύεται «στην καθαρή στράτα» και γι αυτό έστησε και το κρητικό τετράστιχο:
Ποτέ μου δεν εσκέφτηκα
πόσο καιρό θα ζήσω
μόνο τη στράτα καθαρή
οπίσω μου ν΄αφήσω
Ο ατόφιος Κρητικός έχει σήμερα 9 Οκτωβρίου τα γενέθλιά του και, παιδιά, φίλοι και χωριανοί… πανηγυρίζουν και του ετοιμάζουν γιορτή γενεθλίων με… εκπλήξεις στο «Σπίτι του Πολιού» στο Αστέρι. Θέλουν έτσι οι άνθρωποί του που τον αγαπούν και τον σέβονται, να τιμήσουν μια προσωπικότητα που δοκιμάστηκε ποικιλοτρόπως στις εθνικές περιπέτειες και στα βάσανα της ζωής κι όμως δεν κάμφθηκε αλλά σηκώθηκε ορθός και πολέμησε. Γνώριζε το χρόνο γέννησής του αλλά όχι και την ημερομηνία γέννησής του και γι αυτό… επιστρατεύτηκε, την έψαξε και τη βρήκε ο… ακριβής δημοτολόγος της περιοχής Γιώργος Πολιουδάκης!
Η ΜΑΚΡΟΖΩΙΑ ΤΟΥ…
Είναι ο μοναδικός εν ζωή σήμερα από τους έξι ίδιας ηλικίας συγχωριανούς του τα κατοχικά χρόνια, τον Μιχάλη Πυργαρούση, τον Νίκο Δευτεραίο, τον Γιάννη Πυργαρούση , τον Κώστα Ταταράκη και τον Απόστολο Πολιουδάκη. Και οι πέντε που «στην κατοχή βλέπαμε τα ζώα «αναχώρησαν» για την άλλη ζωή όλοι από παθολογικά αίτια». Έχει… ρεκόρ στο κρασί που πίνει εβδομήντα χρόνια και «ποτέ δεν το… γύρισε πίσω από τη μέθη», αλλά έχει και πρωτιά στις παρέες «με όλους τους ανθρώπους».
Αποδίδει τη μακροζωία του στη συνετή ζωή, μακριά «από τις καταχρήσεις» αλλά και στην «πολλή δουλειά στα χωράφια» του κάμπου του Σταυρωμένου. Μόνο πενήντα χρόνια… πάλευε στα περιβόλια και στα κηπευτικά «με φοβερούς κόπους, τυραννία και βάσανα».
Τελευταία, όμως, ο «βράχος» του κάμπου… ξεφεύγει λίγο και δεν απουσιάζει από τα κοσμικά γεγονότα διασκέδασης, πότε σε χωριά του Αμαρίου και του «Κατωμεριού»! Αναζητά τα χρόνια της νιότης του και ψάχνει με κάθε τρόπο να «φουλάρει» τη ζωή του πριν «φύγει», με παρέα, τραγούδι και χορό…
Το αίμα του για δεκαετίες… ανακατεύτηκε με το κίτρινο χρώμα της νικοτίνης, ώσπου, το βράδυ της 8 Νοεμβρίου του 1985, η Ιωάννα η αγαπημένη του που τον συντρόφεψε ολόκληρα 45 χρόνια του χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου: «Αν δεν κόψεις το τσιγάρο θα πεθάνεις». Και το άφησε και δεν πήγε ξανά στο περίπτερο! Δεν άντεξε, όμως, από τον βαρύ του πόνο, όταν «ταξίδεψε» η ίδια για «τας άλλας μονάς», παρότι το άφησε από το στόμα του 17 χρόνια και άρχισε να αγοράζει πάλι πακέτα. Τώρα «καπνίζει όχι παραπάνω από πέντε τσιγάρα την ημέρα», έχει όμως στην τσέπη και… χύμα για να κερνά τους φίλους καπνιστές.
ΤΑ ΒΑΡΙΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ
Δυο πληγές που άνοιξαν στην ψυχή του δεν έκλεισαν ακόμα και δεν θα επουλωθούν μέχρι να κλείσει τα μάτια του! Και η μια και η άλλη τον πληγώνουν και τώρα και… τρέχουν. Η πρώτη τον τραυμάτισε στα «τέσσερα χρόνια της κατοχής» στο μαρτυρικό Αστέρι και ύστερα «στα τρία χρόνια του εμφυλίου», που κλήθηκε να υπηρετήσει την… πατρίδα για να εξολοθρεύσει με χιλιάδες άλλους Έλληνες κληρωτούς τον… κομμουνιστικό κίνδυνο. «Μη φαντάζεσαι τι τράβηξα!» θα πει σήμερα, φαναρά ταραγμένος, κάνοντας επιστροφή στα φρικτά και καθ’ υπόδειξη γεγονότα του αλληλοσπαραγμού…
Ούτε και το άλλο τραύμα, όμως, θα βρει το γιατρικό του, από τότε που έχασε το στήριγμά του! Αφηγείται με πόνο: «Παντρεύτηκα 33 χρονών και πήρα την Ιωάννα Αποστολάκη από τους Έρφους. Έζησα μαζί της 45 χρόνια με γαλήνη και αγάπη. Παντρεύτηκα το 1958, εγώ πάντα ήμουν άνθρωπος της παρέας και του γλεντιού κι όμως ποτέ δεν είπαμε μια κακή κουβέντα μεταξύ μας και ποτέ δεν άνοιξε το στόμα της να με παρατηρήσει. Ο θάνατός της στις 25 Νοεμβρίου του 2002, εορτή της Αγίας Αικατερίνης, ήταν ο μεγαλύτερος χτύπος της ζωής μου και νιώθω όσο περνούν τα χρόνια και πιο μεγάλη την απουσία της. Είναι λογικό όταν είσαι με ένα άνθρωπο 45 χρόνια όλη την ώρα να σκέφτεσαι τη μοναξιά σου. Ευτυχώς, ο Γιώργης ο γιός μου είναι στο Ηράκλειο και έρχεται συχνά και με βλέπει…»
Εν τέλει τι είναι η ζωή; «Μοιάζει με ένα αυτοκίνητο που πάει και πάει και πάει προς το άγνωστο! Και ο άνθρωπος στη ζωή του πρέπει να περνά καλά, να κάνει φίλους και να έχει αξιοπρέπεια. Πρέπει να δώσει αγάπη για να πάρει αγάπη γιατί αυτό είναι ανταποδοτικό… τέλος». Αυτή την απάντηση δίνει ο Δημήτρης Αντωνογιωργάκης, ο βασανισμένος του κάμπου που γύρισε τη ζωή ανάποδα πολλές φορές και την είδε από όλες τις πλευρές. Και έχει σήμερα γενέθλια… Να ζήσει και να βαστά την αρχοντιά του!
Πηγή
Tromaktiko
Ξέρει, και συχνά επαναλαμβάνει, πώς «ο άνθρωπος στον κύκλο του έχει τη σιγουριά από τη στιγμή που θα γεννηθεί, ότι κάποια μέρα θα πεθάνει και δεν θα είναι αιώνιος». Έχει, όμως, κανόνα στη διάρκεια αυτής της ύπαρξής του, ότι πρέπει να πορεύεται «στην καθαρή στράτα» και γι αυτό έστησε και το κρητικό τετράστιχο:
Ποτέ μου δεν εσκέφτηκα
πόσο καιρό θα ζήσω
μόνο τη στράτα καθαρή
οπίσω μου ν΄αφήσω
Ο ατόφιος Κρητικός έχει σήμερα 9 Οκτωβρίου τα γενέθλιά του και, παιδιά, φίλοι και χωριανοί… πανηγυρίζουν και του ετοιμάζουν γιορτή γενεθλίων με… εκπλήξεις στο «Σπίτι του Πολιού» στο Αστέρι. Θέλουν έτσι οι άνθρωποί του που τον αγαπούν και τον σέβονται, να τιμήσουν μια προσωπικότητα που δοκιμάστηκε ποικιλοτρόπως στις εθνικές περιπέτειες και στα βάσανα της ζωής κι όμως δεν κάμφθηκε αλλά σηκώθηκε ορθός και πολέμησε. Γνώριζε το χρόνο γέννησής του αλλά όχι και την ημερομηνία γέννησής του και γι αυτό… επιστρατεύτηκε, την έψαξε και τη βρήκε ο… ακριβής δημοτολόγος της περιοχής Γιώργος Πολιουδάκης!
Η ΜΑΚΡΟΖΩΙΑ ΤΟΥ…
Είναι ο μοναδικός εν ζωή σήμερα από τους έξι ίδιας ηλικίας συγχωριανούς του τα κατοχικά χρόνια, τον Μιχάλη Πυργαρούση, τον Νίκο Δευτεραίο, τον Γιάννη Πυργαρούση , τον Κώστα Ταταράκη και τον Απόστολο Πολιουδάκη. Και οι πέντε που «στην κατοχή βλέπαμε τα ζώα «αναχώρησαν» για την άλλη ζωή όλοι από παθολογικά αίτια». Έχει… ρεκόρ στο κρασί που πίνει εβδομήντα χρόνια και «ποτέ δεν το… γύρισε πίσω από τη μέθη», αλλά έχει και πρωτιά στις παρέες «με όλους τους ανθρώπους».
Αποδίδει τη μακροζωία του στη συνετή ζωή, μακριά «από τις καταχρήσεις» αλλά και στην «πολλή δουλειά στα χωράφια» του κάμπου του Σταυρωμένου. Μόνο πενήντα χρόνια… πάλευε στα περιβόλια και στα κηπευτικά «με φοβερούς κόπους, τυραννία και βάσανα».
Τελευταία, όμως, ο «βράχος» του κάμπου… ξεφεύγει λίγο και δεν απουσιάζει από τα κοσμικά γεγονότα διασκέδασης, πότε σε χωριά του Αμαρίου και του «Κατωμεριού»! Αναζητά τα χρόνια της νιότης του και ψάχνει με κάθε τρόπο να «φουλάρει» τη ζωή του πριν «φύγει», με παρέα, τραγούδι και χορό…
Το αίμα του για δεκαετίες… ανακατεύτηκε με το κίτρινο χρώμα της νικοτίνης, ώσπου, το βράδυ της 8 Νοεμβρίου του 1985, η Ιωάννα η αγαπημένη του που τον συντρόφεψε ολόκληρα 45 χρόνια του χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου: «Αν δεν κόψεις το τσιγάρο θα πεθάνεις». Και το άφησε και δεν πήγε ξανά στο περίπτερο! Δεν άντεξε, όμως, από τον βαρύ του πόνο, όταν «ταξίδεψε» η ίδια για «τας άλλας μονάς», παρότι το άφησε από το στόμα του 17 χρόνια και άρχισε να αγοράζει πάλι πακέτα. Τώρα «καπνίζει όχι παραπάνω από πέντε τσιγάρα την ημέρα», έχει όμως στην τσέπη και… χύμα για να κερνά τους φίλους καπνιστές.
ΤΑ ΒΑΡΙΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ
Δυο πληγές που άνοιξαν στην ψυχή του δεν έκλεισαν ακόμα και δεν θα επουλωθούν μέχρι να κλείσει τα μάτια του! Και η μια και η άλλη τον πληγώνουν και τώρα και… τρέχουν. Η πρώτη τον τραυμάτισε στα «τέσσερα χρόνια της κατοχής» στο μαρτυρικό Αστέρι και ύστερα «στα τρία χρόνια του εμφυλίου», που κλήθηκε να υπηρετήσει την… πατρίδα για να εξολοθρεύσει με χιλιάδες άλλους Έλληνες κληρωτούς τον… κομμουνιστικό κίνδυνο. «Μη φαντάζεσαι τι τράβηξα!» θα πει σήμερα, φαναρά ταραγμένος, κάνοντας επιστροφή στα φρικτά και καθ’ υπόδειξη γεγονότα του αλληλοσπαραγμού…
Ούτε και το άλλο τραύμα, όμως, θα βρει το γιατρικό του, από τότε που έχασε το στήριγμά του! Αφηγείται με πόνο: «Παντρεύτηκα 33 χρονών και πήρα την Ιωάννα Αποστολάκη από τους Έρφους. Έζησα μαζί της 45 χρόνια με γαλήνη και αγάπη. Παντρεύτηκα το 1958, εγώ πάντα ήμουν άνθρωπος της παρέας και του γλεντιού κι όμως ποτέ δεν είπαμε μια κακή κουβέντα μεταξύ μας και ποτέ δεν άνοιξε το στόμα της να με παρατηρήσει. Ο θάνατός της στις 25 Νοεμβρίου του 2002, εορτή της Αγίας Αικατερίνης, ήταν ο μεγαλύτερος χτύπος της ζωής μου και νιώθω όσο περνούν τα χρόνια και πιο μεγάλη την απουσία της. Είναι λογικό όταν είσαι με ένα άνθρωπο 45 χρόνια όλη την ώρα να σκέφτεσαι τη μοναξιά σου. Ευτυχώς, ο Γιώργης ο γιός μου είναι στο Ηράκλειο και έρχεται συχνά και με βλέπει…»
Εν τέλει τι είναι η ζωή; «Μοιάζει με ένα αυτοκίνητο που πάει και πάει και πάει προς το άγνωστο! Και ο άνθρωπος στη ζωή του πρέπει να περνά καλά, να κάνει φίλους και να έχει αξιοπρέπεια. Πρέπει να δώσει αγάπη για να πάρει αγάπη γιατί αυτό είναι ανταποδοτικό… τέλος». Αυτή την απάντηση δίνει ο Δημήτρης Αντωνογιωργάκης, ο βασανισμένος του κάμπου που γύρισε τη ζωή ανάποδα πολλές φορές και την είδε από όλες τις πλευρές. Και έχει σήμερα γενέθλια… Να ζήσει και να βαστά την αρχοντιά του!
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μπαίνει το παιδί σας στην εφηβεία; Τι να περιμένετε;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Νικητής Διαγωνισμού shoot the crisis ο Έλληνας Νίκος Χριστοφάκης! [video]](https://images.newsnowgreece.com/73/737788/nikitis-diagonismou-shoot-the-crisis-o-ellinas-nikos-xristofakis-video-1-124x78.jpg)
