2014-10-13 06:38:10
Τα τελευταία 60 χρόνια έχουν γίνει πάνω από 600 αναδιαρθρώσεις ή «ελαφρύνσεις» χρεών παγκοσμίως, σε 95 χώρες, όπως έχει μετρήσει το ΔΝΤ, ενώ σύμφωνα με την Moody's το μέσο ποσοστό του κουρέματος της αξίας των ομολόγων διαμορφώνεται στο 53%.
Από το σχέδιο Baker στο σχέδιο Brady
Η αρχική προσέγγιση στην κρίση χρέους που ξέσπασε στις αναπτυσσόμενες αγορές το 1985 ήταν το σχέδιο Baker, το οποίο στηρίχθηκε στην επιμήκυνση της ωρίμανσης του χρέους προς τις διεθνείς τράπεζες και στην ενθάρρυνση των εγχώριων τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία. Ουσιαστικά βασιζόταν στην απλή ιδέα της παροχής νέων δανείων από τις εμπορικές τράπεζες προς τις χώρες κυρίως από τη Λατινική Αμερική, υπό την προϋπόθεση ότι θα υιοθετούσαν διαρθρωτικές αλλαγές που θα προωθούσαν την οικονομία της αγοράς και την ανάπτυξη.
Ωστόσο, δεν αποτέλεσε την σωστή λύση καθώς δεν οδήγησε σε μείωση των χρεών στις χώρες της κρίσης, και έτσι ήρθε το σχέδιο Brady το 1989, που βασιζόταν σε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση: Στην ανακούφιση των χωρών της Λ. Αμερικής από την εξυπηρέτηση του μεγάλου δημοσίου χρέους τους με την παροχή κινήτρων προς τις πιστώτριες τράπεζες να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ανταλλαγής.
Το σχέδιο προέβλεπε την έκδοση ομολόγων σε δολάρια από τις υπερχρεωμένες χώρες που θα δίνονταν στις τράπεζες με αντάλλαγμα μια δραστική μείωση των απαιτήσεων που είχαν οι τελευταίες από παλαιότερα δάνεια.
Τα νέα ομόλογα έφεραν εγγυήσεις από διεθνείς οργανισμούς, π.χ. το ΔΝΤ, ενώ υπήρχε η πρόβλεψη για επιπρόσθετη χρηματοδότηση των ανωτέρω χωρών, με σκοπό να πάρει μπροστά η οικονομία τους, με την ταυτόχρονη εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών από μέρους τους, που επέβλεπε το ΔΝΤ.
Κουρέματα, ελαφρύνσεις
Ο χορός των μεγάλων αναδιαρθρώσεων ξεκίνησε το 1998 με την κρίση στη Ρωσία. Το δάνειο έκτακτης ανάγκης που έλαβε η ρωσική κυβέρνηση από το ΔΝΤ το καλοκαίρι του 1998 δεν κατάφερε να σταματήσει την κατάρρευση της οικονομίας. Ετσι, τα δάνεια της χώρας, συνολικού ύψους 72 δισ. δολαρίων αναδιαρθρώθηκαν το καλοκαίρι του 1999, με κούρεμα κοντά στο 80%.
Μετά από τρεις κύκλους επιλεκτικής χρεοκοπίας ιδιωτικών ομολόγων το 1998 και το 1999, η Ουκρανία προχώρησε στην ανταλλαγή ομολόγων ύψους 3,3 δισ. δολαρίων με επταετή περίοδο χάριτος. Τον Μάρτιο του 2000, το 90% των ομολογιούχων συναίνεσε στην αναδιάρθρωση και αποδέχθηκε τους νέτους τίτλους, με ονομαστική αξία 50% αυτής των ομολόγων που αντικαταστάθηκαν.
Στην πρώτη αναδιάρθρωση του Ισημερινού το 1999 το ποσοστό του κουρέματος ήταν της τάξεως του 30%-60%. Στην δεύτερη, τον Μάιο του 2009 ανακοινώθηκε σχέδιο αναδιάρθρωσης που περιελάμβανε «κούρεμα» 65% επί της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Εν συνεχεία, ο Ισημερινός επαναγόρασε το 91% των μη αποπληρωθέντων τίτλων.
Η Ουρουγουάη στη συμφωνία ανταλλαγής που είχε το 2003 είδε όλα τα κρατικά ομόλογα εκφρασμένα σε ξένο συνάλλαγμα να αναδιαρθρώνονται με την έκδοση νέων που αναλογούσαν στο 50% του ΑΕΠ.
Πριν από την πτώχευση της Αργεντινή στα τέλη του 2001, πραγματοποιήθηκαν δύο κύκλοι μείωσης του χρέους: μια ανταλλαγή χρέους (megaswap) που αφορούσε χρέος ίσο με το 11% του ΑΕΠ, ακολουθούμενη από αναδιάρθρωση του χρέους κυρίως από εγχώριους επενδυτές, καλύπτοντας το 19% του ΑΕΠ. Το 2011, η χώρα κατάφερε να ολοκληρώσει την αναδιάρθρωση του 93% περίπου του χρέους της μέσω δύο ανταλλαγών ομολόγων. Ωστόσο, μια μικρή ομάδα επενδυτών αρνήθηκε να ανταλλάξει τα ομόλογα για νέα ομόλογα, επιδιώκοντας την πλήρη αποπληρωμή των τίτλων, κάτι που την έφερε στην «χρεοκοπία» του περασμένου καλοκαιριού.
Η κρίση του Πακιστάν το 1999, οδήγησε σε σχέδιο ανταλλαγής ομολόγων με τους πιστωτές να λαμβάνουν νέους εξαετείς τίτλους, με κουπόνι 10% και τριετή περίοδο χάριτος, σε αντάλλαγμα για υφιστάμενα ομόλογα 608 εκατ. δολαρίων που έληγαν την περίοδο Δεκεμβρίου 1999 - Φεβρουαρίου 2002. Οι ομολογιούχοι υπέστησαν κούρεμα της τάξης του 50%.
Τον Απρίλιο του 2005 το 95% των ομολογιούχων της Δομινικανής Δημοκρατίας συναίνεσε στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της χώρας για πέντε χρόνια, ενώ αποδέχθηκε να πληρωθεί με νέα ομόλογα στη θέση όλων των οφειλομένων τόκων του 2005 και των μισών του 2006.
Η ελάφρυνση χρέους στην ευρω-περιφέρεια
Το ζήτημα της διευθέτησης ή ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, μετά την αναδιάρθρωση-κούρεμα και την ακόλουθη ανταλλαγή το 2012, είναι ο άμεσος και μεγάλος στόχος της ελληνικής κυβέρνησης.
Οπως έχει επισημάνει και ο επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου Ifo κ. Χανς - Βέρνερ Ζιν, οι χώρες του Νότου της ευρωζώνης χρειάζονται ελάφρυνση του χρέους τους για να επανέλθουν στην οικονομική ανάπτυξη, προσθέτοντας ότι χρειάζεται μία ευρωπαϊκή διάσκεψη για την ελάφρυνση του χρέους των χωρών αυτών.
Η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκίνησε το 1997, αντιμετωπίσθηκε με διαγραφή χρέους παρά με την επιβάρυνση των φορολογουμένων, προσφέροντας ένα υπόδειγμα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, τόνισε.
Τι επιδιώκει η Ελλάδα
Καθώς το κούρεμα είναι εκτός ατζέντας για τώρα, η Ελλάδα επιδιώκει τρία πράγματα για την μείωση του χρέους της. Σταθερό επιτόκιο αντί για κυμαινόμενο στα διμερή δάνεια, αναβολή των κουπονιών για τα διμερή δάνεια για 10 χρόνια και επέκταση της ωρίμανσης πάνω από 50 χρόνια και παράταση της λήξης του δανείου από το EFSF από 30 χρόνια για περισσότερα από 50 χρόνια.
Η αλλαγή του επιτοκίου από κυμαινόμενο σε σταθερό είναι το βασικό μέτρο που ζητά η Ελλάδα και είναι πολύ σημαντικό από την άποψη της ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΗΣ κόστους.
Βέβαια η συζήτηση για το χρέος έχει τις τελευταίες ημέρες πάρει την... πίσω θέση, με το σχέδιο εξόδου από το μνημόνιο και το ΔΝΤ, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των δηλώσεων του Πρωθυπουργού Αντώνης Σαμαρά. Βέβαια σήμερα, ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης συναντά την Κριστίν Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον για να το.... «ξανα-ανοίξουν».
Πηγή Tromaktiko
Από το σχέδιο Baker στο σχέδιο Brady
Η αρχική προσέγγιση στην κρίση χρέους που ξέσπασε στις αναπτυσσόμενες αγορές το 1985 ήταν το σχέδιο Baker, το οποίο στηρίχθηκε στην επιμήκυνση της ωρίμανσης του χρέους προς τις διεθνείς τράπεζες και στην ενθάρρυνση των εγχώριων τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία. Ουσιαστικά βασιζόταν στην απλή ιδέα της παροχής νέων δανείων από τις εμπορικές τράπεζες προς τις χώρες κυρίως από τη Λατινική Αμερική, υπό την προϋπόθεση ότι θα υιοθετούσαν διαρθρωτικές αλλαγές που θα προωθούσαν την οικονομία της αγοράς και την ανάπτυξη.
Ωστόσο, δεν αποτέλεσε την σωστή λύση καθώς δεν οδήγησε σε μείωση των χρεών στις χώρες της κρίσης, και έτσι ήρθε το σχέδιο Brady το 1989, που βασιζόταν σε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση: Στην ανακούφιση των χωρών της Λ. Αμερικής από την εξυπηρέτηση του μεγάλου δημοσίου χρέους τους με την παροχή κινήτρων προς τις πιστώτριες τράπεζες να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ανταλλαγής.
Το σχέδιο προέβλεπε την έκδοση ομολόγων σε δολάρια από τις υπερχρεωμένες χώρες που θα δίνονταν στις τράπεζες με αντάλλαγμα μια δραστική μείωση των απαιτήσεων που είχαν οι τελευταίες από παλαιότερα δάνεια.
Τα νέα ομόλογα έφεραν εγγυήσεις από διεθνείς οργανισμούς, π.χ. το ΔΝΤ, ενώ υπήρχε η πρόβλεψη για επιπρόσθετη χρηματοδότηση των ανωτέρω χωρών, με σκοπό να πάρει μπροστά η οικονομία τους, με την ταυτόχρονη εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών από μέρους τους, που επέβλεπε το ΔΝΤ.
Κουρέματα, ελαφρύνσεις
Ο χορός των μεγάλων αναδιαρθρώσεων ξεκίνησε το 1998 με την κρίση στη Ρωσία. Το δάνειο έκτακτης ανάγκης που έλαβε η ρωσική κυβέρνηση από το ΔΝΤ το καλοκαίρι του 1998 δεν κατάφερε να σταματήσει την κατάρρευση της οικονομίας. Ετσι, τα δάνεια της χώρας, συνολικού ύψους 72 δισ. δολαρίων αναδιαρθρώθηκαν το καλοκαίρι του 1999, με κούρεμα κοντά στο 80%.
Μετά από τρεις κύκλους επιλεκτικής χρεοκοπίας ιδιωτικών ομολόγων το 1998 και το 1999, η Ουκρανία προχώρησε στην ανταλλαγή ομολόγων ύψους 3,3 δισ. δολαρίων με επταετή περίοδο χάριτος. Τον Μάρτιο του 2000, το 90% των ομολογιούχων συναίνεσε στην αναδιάρθρωση και αποδέχθηκε τους νέτους τίτλους, με ονομαστική αξία 50% αυτής των ομολόγων που αντικαταστάθηκαν.
Στην πρώτη αναδιάρθρωση του Ισημερινού το 1999 το ποσοστό του κουρέματος ήταν της τάξεως του 30%-60%. Στην δεύτερη, τον Μάιο του 2009 ανακοινώθηκε σχέδιο αναδιάρθρωσης που περιελάμβανε «κούρεμα» 65% επί της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Εν συνεχεία, ο Ισημερινός επαναγόρασε το 91% των μη αποπληρωθέντων τίτλων.
Η Ουρουγουάη στη συμφωνία ανταλλαγής που είχε το 2003 είδε όλα τα κρατικά ομόλογα εκφρασμένα σε ξένο συνάλλαγμα να αναδιαρθρώνονται με την έκδοση νέων που αναλογούσαν στο 50% του ΑΕΠ.
Πριν από την πτώχευση της Αργεντινή στα τέλη του 2001, πραγματοποιήθηκαν δύο κύκλοι μείωσης του χρέους: μια ανταλλαγή χρέους (megaswap) που αφορούσε χρέος ίσο με το 11% του ΑΕΠ, ακολουθούμενη από αναδιάρθρωση του χρέους κυρίως από εγχώριους επενδυτές, καλύπτοντας το 19% του ΑΕΠ. Το 2011, η χώρα κατάφερε να ολοκληρώσει την αναδιάρθρωση του 93% περίπου του χρέους της μέσω δύο ανταλλαγών ομολόγων. Ωστόσο, μια μικρή ομάδα επενδυτών αρνήθηκε να ανταλλάξει τα ομόλογα για νέα ομόλογα, επιδιώκοντας την πλήρη αποπληρωμή των τίτλων, κάτι που την έφερε στην «χρεοκοπία» του περασμένου καλοκαιριού.
Η κρίση του Πακιστάν το 1999, οδήγησε σε σχέδιο ανταλλαγής ομολόγων με τους πιστωτές να λαμβάνουν νέους εξαετείς τίτλους, με κουπόνι 10% και τριετή περίοδο χάριτος, σε αντάλλαγμα για υφιστάμενα ομόλογα 608 εκατ. δολαρίων που έληγαν την περίοδο Δεκεμβρίου 1999 - Φεβρουαρίου 2002. Οι ομολογιούχοι υπέστησαν κούρεμα της τάξης του 50%.
Τον Απρίλιο του 2005 το 95% των ομολογιούχων της Δομινικανής Δημοκρατίας συναίνεσε στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της χώρας για πέντε χρόνια, ενώ αποδέχθηκε να πληρωθεί με νέα ομόλογα στη θέση όλων των οφειλομένων τόκων του 2005 και των μισών του 2006.
Η ελάφρυνση χρέους στην ευρω-περιφέρεια
Το ζήτημα της διευθέτησης ή ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, μετά την αναδιάρθρωση-κούρεμα και την ακόλουθη ανταλλαγή το 2012, είναι ο άμεσος και μεγάλος στόχος της ελληνικής κυβέρνησης.
Οπως έχει επισημάνει και ο επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου Ifo κ. Χανς - Βέρνερ Ζιν, οι χώρες του Νότου της ευρωζώνης χρειάζονται ελάφρυνση του χρέους τους για να επανέλθουν στην οικονομική ανάπτυξη, προσθέτοντας ότι χρειάζεται μία ευρωπαϊκή διάσκεψη για την ελάφρυνση του χρέους των χωρών αυτών.
Η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκίνησε το 1997, αντιμετωπίσθηκε με διαγραφή χρέους παρά με την επιβάρυνση των φορολογουμένων, προσφέροντας ένα υπόδειγμα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, τόνισε.
Τι επιδιώκει η Ελλάδα
Καθώς το κούρεμα είναι εκτός ατζέντας για τώρα, η Ελλάδα επιδιώκει τρία πράγματα για την μείωση του χρέους της. Σταθερό επιτόκιο αντί για κυμαινόμενο στα διμερή δάνεια, αναβολή των κουπονιών για τα διμερή δάνεια για 10 χρόνια και επέκταση της ωρίμανσης πάνω από 50 χρόνια και παράταση της λήξης του δανείου από το EFSF από 30 χρόνια για περισσότερα από 50 χρόνια.
Η αλλαγή του επιτοκίου από κυμαινόμενο σε σταθερό είναι το βασικό μέτρο που ζητά η Ελλάδα και είναι πολύ σημαντικό από την άποψη της ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΗΣ κόστους.
Βέβαια η συζήτηση για το χρέος έχει τις τελευταίες ημέρες πάρει την... πίσω θέση, με το σχέδιο εξόδου από το μνημόνιο και το ΔΝΤ, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των δηλώσεων του Πρωθυπουργού Αντώνης Σαμαρά. Βέβαια σήμερα, ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης συναντά την Κριστίν Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον για να το.... «ξανα-ανοίξουν».
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι κορυφαίες φράσεις για "καμάκι" που έχουν ειπωθεί ποτέ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Koλυμπώντας με… μπλε φάλαινες! ένα εκπληκτικό βίντεο [video]](https://images.newsnowgreece.com/73/738999/Kolympontas-me-mple-falaines-ena-ekpliktiko-vinteo-video-1-124x78.jpg)
