2014-10-18 11:22:18
Του Γ.Σταμούλη
Προέδρου της
Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος
Σ αυτόν τον ορυμαγδό της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας σαφώς και λίγος χώρος απομένει για θεωρητικές συζητήσεις και εμβαθύνσεις φιλοσοφικού και εννοιολογικού περιεχομένου.
Η σκληρή καθημερινότητα που ισοπέδωσε και φτωχοποίησε τη ζωή μας, ανέδειξε τα ζητήματα επιβίωσης στην κορυφή της ατζέντας μας.
Ειδικά στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, η πρωτόγνωρη κρίση εισήλθε με την ίδια σφοδρότητα στον εργασιακό βίο του προσωπικού, περιέκοψε τις ήδη πενιχρές αποδοχές μας και οδήγησε σε μαρασμό και τους ίδιους τους επαγγελματικούς φορείς μας με την συνολική πολιτική των περικοπών.
Οι εργαζόμενοι στον κρίσιμο αυτό χώρο βιώσαμε την συγκεκριμένη κρίση διπλά, μιας και αυτή η επίθεση στο εισόδημά μας, ήρθε και συνόδευσε την προ υπάρχουσα υστέρηση σε επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα.
Όλο αυτό το πλαίσιο που συγκροτεί την δύσκολη και ιδιαίτερη πραγματικότητα που συγκροτεί την καθημερινότητα των ενστόλων εργαζομένων, όπως καθιερώσαμε να χαρακτηρίζουμε με μια λέξη το προσωπικό των Ε.Δ. και Σ.Α.
Έκφραση που βρήκε ουσιαστική αποδοχή, τόσο στο χώρο μας, όσο και στην κοινωνία και την πολιτική.
Γι αυτή την έκφραση γράφτηκαν και ακούστηκαν απόψεις, ότι ο όρος «δεν προσδιορίζει την επαγγελματική μας ιδιότητα» αλλά περιγράφει μια κατάσταση που θα μπορούσε να περικλείει και άλλους εργαζομένους ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα που φέρουν στολή κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους. Κάποιοι είπαν ότι η λέξη ένστολος στην ουσία θίγει την αξιοπρέπεια του αξιωματικού ή στελέχους, το ορθότερο κατ αυτούς.
Σε σχετικό κείμενο μάλιστα συναδέλφου ε.α. ο οποίος διαφωνεί περί της εκφράσεως του «Ενστόλου» με αφορμή την έκδοση ενθέτου σε σχετική εφημερίδα με το συγκεκριμένο τίτλο γράφει: «Θα πρότεινα στους υπεύθυνους της εφημερίδας, προκειμένου να είναι πληρέστερη η ενημέρωση, να περιλάβουν και... τους τελωνειακούς, τις νοσοκόμες, τους σεκιουριτάδες, τους σιδηροδρομικούς... Γιατί όχι και τους οδοκαθαριστές, μια και αυτοί φορούν κάποια στολή. Ακόμα και τους... γκρουμ των μεγάλων ξενοδοχείων! Όλους αυτούς, και πολλούς άλλους, τους καλύπτει ο τίτλος του ενθέτου.»
Επειδή θεωρώ ότι είμαι εις εξ αυτών που συνείσφερα στην καθιέρωση της φράσης «ένστολος εργαζόμενος» πρέπει να σημειώσω τα ακόλουθα.
Σαφώς και στην ιστορική αναζήτηση, προκύπτει ξεκάθαρα ότι η στολή ήταν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των δυνάμεων ασφάλειας και άμυνας και παραδοσιακά συνδέθηκε και ταυτίστηκε με την άσκηση πολιτειακής εξουσίας. Ο εν στολή κρατικός λειτουργός, άοπλος ή ένοπλος δείκνυε ότι ήταν φορέας κρατικής δύναμης και είχε αρμοδιότητες άσκησης εξουσίας.
Γεγονός που γεννά σοβαρές υποχρεώσεις σε αυτόν που την φέρει, σε χρόνο μάλιστα που δεν σταματά στα όρια της υποχρεωτικής εργασίας του, αλλά τον ακολουθεί καθόλο τον βίο του.
Η στολή για τους εργαζόμενους στα Σ.Α. και τις Ε.Δ. δεν είναι ένα απλό ένδυμα εργασίας, όπως των υπολοίπων εργαζόμενων. Ενέχει την έννοια του ιδιαίτερου καθεστώτος δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που διατρέχουν το σύνολο του 24ωρου τους, σε όλες τις εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής του. Γι αυτό και ο νομοθέτης προέβλεψε για τους συγκεκριμένους κρατικούς λειτουργούς, να φέρουν στολή όχι μόνο κατά την εργασία τους.
Τα παραπάνω είναι αυτά που ξεχωρίζουν τον «ένστολο εργαζόμενο» των Σ.Α. και Ε.Δ. από τους υπόλοιπους εργαζόμενους που φέρουν στολή εργασίας.
Προφανώς και για κανένα άλλο κλάδο εργαζομένων που φέρει στολή δεν έχει προβλεφθεί ότι μπορεί να παντρεύεται με τη στολή του, να τιμωρείται για το αντικανονικό ή απρεπές που την φέρει και το σημαντικότερο να οδεύει «εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως» με αυτή.
Άλλωστε επειδή είναι τόσο σαφή και τόσο αναγνωρίσιμο στην ελληνική κοινωνία το ποιος είναι ο «ένστολος εργαζόμενος» η πολιτεία προσπάθησε αγωνιωδώς να αποτρέψει με απαγορεύσεις, απειλές, τιμωρίες, την εν στολή συμμετοχή σε συνδικαλιστικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Ο «ένστολος εργαζόμενος» που διαμαρτύρεται έχει «δυνατούς - ηχηρούς συμβολισμούς».
Ο «ένστολος εργαζόμενος» που ενώνεται με τους άλλους εργαζόμενους χωρίς στολή ή με στολή, στην κοινή διεκδίκηση για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, εργασιακά δικαιώματα, διατηρεί αναλλοίωτα τα επαγγελματικά του χαρακτηριστικά, την αφοσίωση στο καθήκον, την αυτοθυσία, την αίσθηση της ευθύνης, αλλά ταυτόχρονα κοινωνεί με τον κόσμο του μόχθου και της εργασίας, κομμάτι αναπόσπαστο του.
Η προσδιορισμός του «ένστολος» στο εργαζόμενο ως στρατιωτικό, πυροσβέστη, αστυνομικό, λιμενικό, δεν αποτελεί καμίας μορφή απαξίωση.
Η απαξίωση συντελείται από την σκληρή επίθεση στο φτωχοκάματό του, από την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά του δικαιώματα.
Η απαξίωση συντελείται όταν η κρίση του στερεί μέσα, υλικά και εξοπλισμό για να είναι αποτελεσματικός στο καθήκον του.
Τον καλύτερο επίλογο στα παραπάνω, θα τον δανειστώ από έναν απόστρατο ένστολο, τον Υποναύαρχο Κ. Βουλγαράκη, ο οποίος μεταξύ των άλλων σημειώνει:
«Αυτό που εμένα πρωτίστως με ενδιαφέρει είναι, αυτός που αναφέρεται σε μένα ως «ένστολο», τι νόημα δίνει στην αναφορά του και με τι σεβασμό μιλά για την προσωπικότητα, την ιδιότητα και την προσφορά μου !!
Εξάλλου και το «στέλεχος …» -που προτείνουν οι θιγόμενοι- είναι ένας …. ακόμα πιο κοινός όρος (από το στέλεχος σε επιχείρηση και σε βενζινάδικο, μέχρι το στέλεχος ομάδας ή και …. συμμορίας) !!"Ας διασφαλίσουμε λοιπόν το κύρος και την αξιοπρέπεια μας, σ’ αυτούς όλους που μας εμπαίζουν συστηματικά και μας υποτιμούν γενικώς και αδιαλείπτως και μετά ….. ξανα-συστηνόμαστε !!»
ΠΗΓΗ: http://stamoylis.blogspot.gr/2014/10/blog-post_17.html
Προέδρου της
Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος
Σ αυτόν τον ορυμαγδό της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας σαφώς και λίγος χώρος απομένει για θεωρητικές συζητήσεις και εμβαθύνσεις φιλοσοφικού και εννοιολογικού περιεχομένου.
Η σκληρή καθημερινότητα που ισοπέδωσε και φτωχοποίησε τη ζωή μας, ανέδειξε τα ζητήματα επιβίωσης στην κορυφή της ατζέντας μας.
Ειδικά στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, η πρωτόγνωρη κρίση εισήλθε με την ίδια σφοδρότητα στον εργασιακό βίο του προσωπικού, περιέκοψε τις ήδη πενιχρές αποδοχές μας και οδήγησε σε μαρασμό και τους ίδιους τους επαγγελματικούς φορείς μας με την συνολική πολιτική των περικοπών.
Οι εργαζόμενοι στον κρίσιμο αυτό χώρο βιώσαμε την συγκεκριμένη κρίση διπλά, μιας και αυτή η επίθεση στο εισόδημά μας, ήρθε και συνόδευσε την προ υπάρχουσα υστέρηση σε επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα.
Όλο αυτό το πλαίσιο που συγκροτεί την δύσκολη και ιδιαίτερη πραγματικότητα που συγκροτεί την καθημερινότητα των ενστόλων εργαζομένων, όπως καθιερώσαμε να χαρακτηρίζουμε με μια λέξη το προσωπικό των Ε.Δ. και Σ.Α.
Έκφραση που βρήκε ουσιαστική αποδοχή, τόσο στο χώρο μας, όσο και στην κοινωνία και την πολιτική.
Γι αυτή την έκφραση γράφτηκαν και ακούστηκαν απόψεις, ότι ο όρος «δεν προσδιορίζει την επαγγελματική μας ιδιότητα» αλλά περιγράφει μια κατάσταση που θα μπορούσε να περικλείει και άλλους εργαζομένους ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα που φέρουν στολή κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους. Κάποιοι είπαν ότι η λέξη ένστολος στην ουσία θίγει την αξιοπρέπεια του αξιωματικού ή στελέχους, το ορθότερο κατ αυτούς.
Σε σχετικό κείμενο μάλιστα συναδέλφου ε.α. ο οποίος διαφωνεί περί της εκφράσεως του «Ενστόλου» με αφορμή την έκδοση ενθέτου σε σχετική εφημερίδα με το συγκεκριμένο τίτλο γράφει: «Θα πρότεινα στους υπεύθυνους της εφημερίδας, προκειμένου να είναι πληρέστερη η ενημέρωση, να περιλάβουν και... τους τελωνειακούς, τις νοσοκόμες, τους σεκιουριτάδες, τους σιδηροδρομικούς... Γιατί όχι και τους οδοκαθαριστές, μια και αυτοί φορούν κάποια στολή. Ακόμα και τους... γκρουμ των μεγάλων ξενοδοχείων! Όλους αυτούς, και πολλούς άλλους, τους καλύπτει ο τίτλος του ενθέτου.»
Επειδή θεωρώ ότι είμαι εις εξ αυτών που συνείσφερα στην καθιέρωση της φράσης «ένστολος εργαζόμενος» πρέπει να σημειώσω τα ακόλουθα.
Σαφώς και στην ιστορική αναζήτηση, προκύπτει ξεκάθαρα ότι η στολή ήταν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των δυνάμεων ασφάλειας και άμυνας και παραδοσιακά συνδέθηκε και ταυτίστηκε με την άσκηση πολιτειακής εξουσίας. Ο εν στολή κρατικός λειτουργός, άοπλος ή ένοπλος δείκνυε ότι ήταν φορέας κρατικής δύναμης και είχε αρμοδιότητες άσκησης εξουσίας.
Γεγονός που γεννά σοβαρές υποχρεώσεις σε αυτόν που την φέρει, σε χρόνο μάλιστα που δεν σταματά στα όρια της υποχρεωτικής εργασίας του, αλλά τον ακολουθεί καθόλο τον βίο του.
Η στολή για τους εργαζόμενους στα Σ.Α. και τις Ε.Δ. δεν είναι ένα απλό ένδυμα εργασίας, όπως των υπολοίπων εργαζόμενων. Ενέχει την έννοια του ιδιαίτερου καθεστώτος δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που διατρέχουν το σύνολο του 24ωρου τους, σε όλες τις εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής του. Γι αυτό και ο νομοθέτης προέβλεψε για τους συγκεκριμένους κρατικούς λειτουργούς, να φέρουν στολή όχι μόνο κατά την εργασία τους.
Τα παραπάνω είναι αυτά που ξεχωρίζουν τον «ένστολο εργαζόμενο» των Σ.Α. και Ε.Δ. από τους υπόλοιπους εργαζόμενους που φέρουν στολή εργασίας.
Προφανώς και για κανένα άλλο κλάδο εργαζομένων που φέρει στολή δεν έχει προβλεφθεί ότι μπορεί να παντρεύεται με τη στολή του, να τιμωρείται για το αντικανονικό ή απρεπές που την φέρει και το σημαντικότερο να οδεύει «εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως» με αυτή.
Άλλωστε επειδή είναι τόσο σαφή και τόσο αναγνωρίσιμο στην ελληνική κοινωνία το ποιος είναι ο «ένστολος εργαζόμενος» η πολιτεία προσπάθησε αγωνιωδώς να αποτρέψει με απαγορεύσεις, απειλές, τιμωρίες, την εν στολή συμμετοχή σε συνδικαλιστικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Ο «ένστολος εργαζόμενος» που διαμαρτύρεται έχει «δυνατούς - ηχηρούς συμβολισμούς».
Ο «ένστολος εργαζόμενος» που ενώνεται με τους άλλους εργαζόμενους χωρίς στολή ή με στολή, στην κοινή διεκδίκηση για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, εργασιακά δικαιώματα, διατηρεί αναλλοίωτα τα επαγγελματικά του χαρακτηριστικά, την αφοσίωση στο καθήκον, την αυτοθυσία, την αίσθηση της ευθύνης, αλλά ταυτόχρονα κοινωνεί με τον κόσμο του μόχθου και της εργασίας, κομμάτι αναπόσπαστο του.
Η προσδιορισμός του «ένστολος» στο εργαζόμενο ως στρατιωτικό, πυροσβέστη, αστυνομικό, λιμενικό, δεν αποτελεί καμίας μορφή απαξίωση.
Η απαξίωση συντελείται από την σκληρή επίθεση στο φτωχοκάματό του, από την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά του δικαιώματα.
Η απαξίωση συντελείται όταν η κρίση του στερεί μέσα, υλικά και εξοπλισμό για να είναι αποτελεσματικός στο καθήκον του.
Τον καλύτερο επίλογο στα παραπάνω, θα τον δανειστώ από έναν απόστρατο ένστολο, τον Υποναύαρχο Κ. Βουλγαράκη, ο οποίος μεταξύ των άλλων σημειώνει:
«Αυτό που εμένα πρωτίστως με ενδιαφέρει είναι, αυτός που αναφέρεται σε μένα ως «ένστολο», τι νόημα δίνει στην αναφορά του και με τι σεβασμό μιλά για την προσωπικότητα, την ιδιότητα και την προσφορά μου !!
Εξάλλου και το «στέλεχος …» -που προτείνουν οι θιγόμενοι- είναι ένας …. ακόμα πιο κοινός όρος (από το στέλεχος σε επιχείρηση και σε βενζινάδικο, μέχρι το στέλεχος ομάδας ή και …. συμμορίας) !!"Ας διασφαλίσουμε λοιπόν το κύρος και την αξιοπρέπεια μας, σ’ αυτούς όλους που μας εμπαίζουν συστηματικά και μας υποτιμούν γενικώς και αδιαλείπτως και μετά ….. ξανα-συστηνόμαστε !!»
ΠΗΓΗ: http://stamoylis.blogspot.gr/2014/10/blog-post_17.html
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η «χρυσή εποχή» της ελληνικής βιομηχανίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
