2014-10-28 09:04:26
Του Ηλία Σχορετσανίτη
Έχουμε διανύσει 74 χρόνια από την τελευταία φορά που η Ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε την πραγματική βούληση του Ελληνικού λαού, λέγοντας «ΟΧΙ»... Εκείνο το «ΟΧΙ» δεν ήταν μόνο ανακούφιση και νέα θάρρους για τους συμμάχους, αλλά έκρινε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Αν δεν υπήρχε το «ΟΧΙ» του ’40 ο χάρτης σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικός. Από το δικό μας «ΟΧΙ» κέρδισαν οι Ρώσοι στο Στάλινγκραντ. Ο ίδιος ο Στάλιν δήλωσε πως «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο». Το δικό μας «ΟΧΙ» ήταν αυτό που έκανε τον Τσώρτσιλ να ομολογήσει ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Και, όμως, σήμερα –μόλις 74 χρόνια μετά- οι τότε σύμμαχοί μας, αλλά και οι επανερχόμενοι δριμύτεροι εχθροί μας, έχουν το σουγιά τους στην καρωτίδα του Ελληνικού Λαού, συνεπικουρούμενοι από ανθρώπους που δεν είναι έλληνες στο πνεύμα, αλλά κάτοχοι ταυτότητας που αναγράφει Ελληνική Δημοκρατία(;).
Από εκείνη την ιστορική στιγμή του ’40 και ένθεν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας λένε μόνο «ΝΑΙ». Πολλά, μικρά και μεγάλα «ΝΑΙ» στις φασόν αποφάσεις του διεθνούς διευθυντηρίου. «ΝΑΙ» σε αριστερούς και δεξιούς, «ΝΑΙ» στην κατάλυση της γλώσσας, «ΝΑΙ» στον υδροκεφαλισμό των Αθηνών, «ΝΑΙ» στην αναξιοκρατία του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, «ΝΑΙ» στα γαλαζοπρασινοκόκκινα παιδιά, «ΝΑΙ» στην Ευρώπη των τραπεζών, «ΝΑΙ» στην ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής, «ΝΑΙ» στη Γερμανική επικυριαρχία των μνημονίων, «ΝΑΙ» στις καθημερινές εθνικές ταπεινώσεις από τους γείτονές μας. «ΝΑΙ» στην επιλεκτική ατιμωρησία και την παραβατικότητα. Στο μόνο που δε λένε «ΝΑΙ» είναι το «ΟΧΙ».
Έχουμε σιχαθεί να είμαστε παρατηρητές της κατρακύλας του τόπου. Έχουμε σιχαθεί τις φρούδες ελπίδες, τα παχιά λόγια, τον υποκριτικό θαυμασμό για τις θυσίες του Ελληνικού λαού. Έχουμε σιχαθεί την ανυπαρξία των πολιτικών, θρησκευτικών, ακαδημαϊκών και στρατιωτικών «ηγητόρων». Την 28η Οκτωβρίου όλοι αυτοί οι «yes sir», θα βρεθούν στην εξέδρα φουσκωμένοι ωσάν παγόνια -παρουσία αστυνομικών δυνάμεων- να παρακολουθήσουν την παρέλαση μιας γενιάς, το μέλλον της οποίας οι ίδιοι και οι κομματικοί μηχανισμοί που τους ανέδειξαν έχουν ήδη δημεύσει. Θα παρελάσουν υπό το βλέμμα των τύραννων τα βαγόνια των ελληνόπουλων για το Άουσβιτς της Ευρωπαϊκής πολτοποίησης. Οι μάζες μιας γενιάς που όσο λιγότερο σκέφτεται τόσο πιο ανώδυνα θα εξασφαλίσει το Ράιχ της Νέας Τάξης. Και φυσικά δε σκέφτεται, μιας και έχει αφήσει τις τύχες της στην πολιτική οξυδέρκεια 50άρηδων, 60άρηδων και 70άρηδων που ψηφίζουν ακόμη και από το κρεβάτι του πόνου, ενώ οι ίδιοι αδιαφορούν για την κάλπη λες και θα λύσει το πρόβλημα ο μπαμπάς και η μαμά. Μια ολόκληρη γενιά έχει ανάγει τον στρουθοκαμηλισμό σε αντίσταση. Με τι ψυχή να αντισταθεί, αφού χάσαμε το Χριστό και το πνεύμα Του;
Αυτές οι γραμμές γράφονται με πολύ πικρία για το κατάντημα του ενδοξότερου λαού επί της γης. Δεν έννοια του έθνους περιορίζεται στο «κοινό τσιμπούσι», την κομματική ταυτότητα, το συγγενολόι και την εθνική Ελλάδος. Κατά τα άλλα Χριστιανοί και δη Ορθόδοξοι!
Δυστυχώς, η εγκεφαλική κατάστασή μας δεν επιδέχεται διόρθωσης, αλλά χρήζει μεταμόσχευσης. Το κείμενο τούτο θα μείνει στα αρχεία για να θυμάστε ότι δε μας φταίει κανένας άλλος, παρά ο χαλαρός ελληνάρας, που τόσα χρόνια αντί να έχει το «ΟΧΙ» σημαία στην ψυχή του και σύμβολο αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση της βίας, αναθεματίζει που η 28η Οκτωβρίου έπεσε Τρίτη και του χάλασε το τριήμερο. Λυπάμαι, αλλά λαός με αυτή τη νοοτροπία, που κάθεται πάνω σε ενεργειακές πηγές τρισεκατομμυρίων, σε καίριο γεωστρατηγικό σημείο, εν μέσω παγκόσμιων γεωπολιτικών αλλαγών, δε νομίζω ότι θα έχει ευτυχή συνέχεια, αλλά μαύρη.
Tromaktiko
Έχουμε διανύσει 74 χρόνια από την τελευταία φορά που η Ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε την πραγματική βούληση του Ελληνικού λαού, λέγοντας «ΟΧΙ»... Εκείνο το «ΟΧΙ» δεν ήταν μόνο ανακούφιση και νέα θάρρους για τους συμμάχους, αλλά έκρινε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Αν δεν υπήρχε το «ΟΧΙ» του ’40 ο χάρτης σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικός. Από το δικό μας «ΟΧΙ» κέρδισαν οι Ρώσοι στο Στάλινγκραντ. Ο ίδιος ο Στάλιν δήλωσε πως «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο». Το δικό μας «ΟΧΙ» ήταν αυτό που έκανε τον Τσώρτσιλ να ομολογήσει ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Και, όμως, σήμερα –μόλις 74 χρόνια μετά- οι τότε σύμμαχοί μας, αλλά και οι επανερχόμενοι δριμύτεροι εχθροί μας, έχουν το σουγιά τους στην καρωτίδα του Ελληνικού Λαού, συνεπικουρούμενοι από ανθρώπους που δεν είναι έλληνες στο πνεύμα, αλλά κάτοχοι ταυτότητας που αναγράφει Ελληνική Δημοκρατία(;).
Από εκείνη την ιστορική στιγμή του ’40 και ένθεν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας λένε μόνο «ΝΑΙ». Πολλά, μικρά και μεγάλα «ΝΑΙ» στις φασόν αποφάσεις του διεθνούς διευθυντηρίου. «ΝΑΙ» σε αριστερούς και δεξιούς, «ΝΑΙ» στην κατάλυση της γλώσσας, «ΝΑΙ» στον υδροκεφαλισμό των Αθηνών, «ΝΑΙ» στην αναξιοκρατία του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, «ΝΑΙ» στα γαλαζοπρασινοκόκκινα παιδιά, «ΝΑΙ» στην Ευρώπη των τραπεζών, «ΝΑΙ» στην ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής, «ΝΑΙ» στη Γερμανική επικυριαρχία των μνημονίων, «ΝΑΙ» στις καθημερινές εθνικές ταπεινώσεις από τους γείτονές μας. «ΝΑΙ» στην επιλεκτική ατιμωρησία και την παραβατικότητα. Στο μόνο που δε λένε «ΝΑΙ» είναι το «ΟΧΙ».
Έχουμε σιχαθεί να είμαστε παρατηρητές της κατρακύλας του τόπου. Έχουμε σιχαθεί τις φρούδες ελπίδες, τα παχιά λόγια, τον υποκριτικό θαυμασμό για τις θυσίες του Ελληνικού λαού. Έχουμε σιχαθεί την ανυπαρξία των πολιτικών, θρησκευτικών, ακαδημαϊκών και στρατιωτικών «ηγητόρων». Την 28η Οκτωβρίου όλοι αυτοί οι «yes sir», θα βρεθούν στην εξέδρα φουσκωμένοι ωσάν παγόνια -παρουσία αστυνομικών δυνάμεων- να παρακολουθήσουν την παρέλαση μιας γενιάς, το μέλλον της οποίας οι ίδιοι και οι κομματικοί μηχανισμοί που τους ανέδειξαν έχουν ήδη δημεύσει. Θα παρελάσουν υπό το βλέμμα των τύραννων τα βαγόνια των ελληνόπουλων για το Άουσβιτς της Ευρωπαϊκής πολτοποίησης. Οι μάζες μιας γενιάς που όσο λιγότερο σκέφτεται τόσο πιο ανώδυνα θα εξασφαλίσει το Ράιχ της Νέας Τάξης. Και φυσικά δε σκέφτεται, μιας και έχει αφήσει τις τύχες της στην πολιτική οξυδέρκεια 50άρηδων, 60άρηδων και 70άρηδων που ψηφίζουν ακόμη και από το κρεβάτι του πόνου, ενώ οι ίδιοι αδιαφορούν για την κάλπη λες και θα λύσει το πρόβλημα ο μπαμπάς και η μαμά. Μια ολόκληρη γενιά έχει ανάγει τον στρουθοκαμηλισμό σε αντίσταση. Με τι ψυχή να αντισταθεί, αφού χάσαμε το Χριστό και το πνεύμα Του;
Αυτές οι γραμμές γράφονται με πολύ πικρία για το κατάντημα του ενδοξότερου λαού επί της γης. Δεν έννοια του έθνους περιορίζεται στο «κοινό τσιμπούσι», την κομματική ταυτότητα, το συγγενολόι και την εθνική Ελλάδος. Κατά τα άλλα Χριστιανοί και δη Ορθόδοξοι!
Δυστυχώς, η εγκεφαλική κατάστασή μας δεν επιδέχεται διόρθωσης, αλλά χρήζει μεταμόσχευσης. Το κείμενο τούτο θα μείνει στα αρχεία για να θυμάστε ότι δε μας φταίει κανένας άλλος, παρά ο χαλαρός ελληνάρας, που τόσα χρόνια αντί να έχει το «ΟΧΙ» σημαία στην ψυχή του και σύμβολο αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση της βίας, αναθεματίζει που η 28η Οκτωβρίου έπεσε Τρίτη και του χάλασε το τριήμερο. Λυπάμαι, αλλά λαός με αυτή τη νοοτροπία, που κάθεται πάνω σε ενεργειακές πηγές τρισεκατομμυρίων, σε καίριο γεωστρατηγικό σημείο, εν μέσω παγκόσμιων γεωπολιτικών αλλαγών, δε νομίζω ότι θα έχει ευτυχή συνέχεια, αλλά μαύρη.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
