2014-10-30 06:23:13
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης φιλοξενεί όπως κάθε χρόνο πρεμιέρες ελληνικών ταινιών. Φέτος παρουσιάζονται επτά ταινίες και δύο από αυτές μετέχουν και στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. To ελculture μίλησε με τον σκηνοθέτη της μιας από τις δύο αυτές ταινίες, το Γιάννη Φάγκρα, που κάνει την επιστροφή του μετά από αρκετά χρόνια με την ταινία «Forget me not». Επίσης μίλησε με δυο σκηνοθέτες που εμφανίζονται με τις πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες τους στη Θεσσαλονίκη: Τον Μάνο Καρυστινό, που αυτή την εποχή υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία και από εκεί μας μίλησε για την ταινία του «Dark Illusion» (κεντρική φωτογραφία) και το Θοδωρή Κουτσαύτη που ζει στη Γαλλία και μας μίλησε για την ελληνογαλλικής παραγωγής ταινία του «Ως το κόκκαλο».
Στιγμιότυπο από την ταινία «Forget me not» του Γιάννη Φάγκρα, που έχει γυριστεί στο Βόρειο Ειρηνικό ωκεανό, στη θάλασσα Μπέρινγκ, στην Αλάσκα και στη Νέα Ορλεάνη
Ο Γιάννης Φάγκρας («Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω», «Death and City») έχει ξεκινήσει την ταινία του εδώ και μια δεκαετία περίπου. Το «Forget me not» έχει την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και τα τελευταία πλάνα γυρίστηκαν φέτος το καλοκαίρι. Η ταινία έχει γυριστεί στο Βόρειο Ειρηνικό ωκεανό, στη θάλασσα Μπέρινγκ, στην Αλάσκα και στη Νέα Ορλεάνη και χαρακτηρίζεται ως ένα road movie στη θάλασσα. Μια ερωτική περιπέτεια στην άκρη του κόσμου. «Σπούδασα και έζησα στην Αμερική και την ξέρω καλά. Ήταν να δουλέψω και στην Αλάσκα και η ιδέα της μου είχε μείνει. Όταν λοιπόν έγραφα την ιστορία, την τοποθέτησα αυτομάτως σε εκείνο το χώρο. Ενώ δεν είχα πάει ποτέ, ήξερα το μύθο της κι έκανα έρευνα μέσω βιβλίων και διαδικτύου. Έτσι όταν τελικά πήγα δε χρειάστηκε να αλλάξω τίποτε από το σενάριο που είχα γράψει. Τα βρήκα όλα όπως τα είχα φανταστεί. Το μέρος βρίσκεται ανάμεσα στην Ασία και στην Αμερική, εκεί που η μέρα αλλάζει, και έχει και μια οικολογική σημασία. Η φύση έχει κεντρικό ρόλο στην ταινία και είναι δυνατό στοιχείο στην Αλάσκα». Η ταινία είναι ένα ταξίδι με έντονο το στοιχείο της περιπέτειας. «Όχι όμως με τα κλασικά χολιγουντιανά στοιχεία», όπως μας εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Ο μύθος είναι η ιστορία της. Το ίδιο το μέρος έχει μυθική διάσταση, αισθάνεσαι ότι είσαι μακριά, σε τοπία που μοιάζουν με πίνακες του Τέρνερ, που δεν τα βλέπουμε συχνά. Φανταζόμουν πού θα ταξίδευε ένας μυθικός ήρωας και τον τοποθέτησα εκεί». Η ταινία έχει γυριστεί σε φιλμ 35 χιλιοστών, γεγονός πολύ σπάνιο πλέον, όταν οι περισσότερες ταινίες γυρίζονται ψηφιακά. «Είχε μεγαλύτερες δυσκολίες και κόστος στο γύρισμα, αλλά ήταν πολύ σημαντικό για το εικαστικό αποτέλεσμα, την εικόνα. Μου αρέσει το φιλμ, είναι πολύ διαφορετικό και ακόμα κι αν προβάλλεται σε ψηφιακή μηχανή, έχει σημασία το πρωτογενές υλικό, το πώς έχει γυριστεί. Το φιλμ βέβαια εξαφανίζεται. Από τα εργαστήρια που συνεργάστηκα, μου είπαν ότι μπορεί να είναι η τελευταία ελληνική ταινία που γυρίστηκε σε φιλμ».
Στιγμιότυπο από την ταινία «Dark Illusion» του Μάνου Καρυστινού
Ο Μάνος Καρυστινός μάς μιλά για την ταινία του «Dark Illusion» που επικεντρώνεται σε έναν νέο φωτογράφο, ο οποίος έχει στενή σχέση με τη μητέρα του και ζει την ένταση στο σπίτι με τον αλκοολικό πατέρα του. Αποφασίζει να μετακομίσει και αναλαμβάνει ένα δημοσιογραφικό πρότζεκτ, που όμως θα φέρει ανατροπές στις εύθραυστες προσωπικές του ισορροπίες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ως πολιτικός μηχανικός, ο Καρυστινός ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία και δημιούργησε με την ομάδα του ταινίες μικρού μήκους. «Αναμφίβολα η δημιουργία μιας ταινίας μεγάλου μήκους, στην περίπτωσή μας και no budget, ενέχει έναν σαφώς μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από μια μικρού μήκους. Πόσο δε μάλλον όταν αποφασίζεις να προσεγγίσεις τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ και να διεκδικήσεις τη συμμετοχή σου σε ένα φεστιβάλ του κύρους που έχει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Οι ποιοτικές απαιτήσεις αυξάνονται και προκειμένου να ανταποκριθείς σε αυτές, καλείσαι να διαχειριστείς και να συντονίσεις ένα πλήθος ατόμων που συμμετέχουν από διάφορες θέσεις στη δημιουργία της ταινίας, χωρίς καν να είναι η επαγγελματική τους προτεραιότητα. Επιπλέον, οφείλεις να δώσεις πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην ομοιογένεια του σεναρίου, το οποίο οδηγείται με πιο αργό και σύνθετο τρόπο στην κατάληξή του».
Πώς προέκυψε η ιδέα και το σενάριο της ταινίας; «Η σύλληψη της ιδέας δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα από την πλευρά μου. Ίσως υποσυνείδητα, μετά την τελευταία μας κωμική δουλειά, ώθησα τον εαυτό μου σε κάτι πιο «σκοτεινό». Η επιμονή μου λοιπόν αυτή να αναπτύξω μια σεναριακή ιδέα, έφερε μια ολιγόλεπτη σκηνή την οποία αδυνατούσα να προεκτείνω. Με τα παιδιά από την «Katrakylontas Productions», αποφασίσαμε να στήσουμε έναν άτυπο διαδικτυακό διαγωνισμό με στόχο να αναζητήσουμε έναν επίδοξο σεναριογράφο, για να αποκτήσει πιο ολοκληρωμένη υπόσταση η ιδέα αυτή και να μετουσιωθεί σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Έτσι, τον Ιανουάριο του 2013, με τη στήριξη της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού Θεσσαλονίκης τότε, παρουσιάσαμε σε εκδήλωση στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη το project «Γράψε το σενάριο», απ' όπου τελικά δύο μήνες αργότερα προέκυψε το σενάριο της ταινίας από την Αναστασία Κοζίμπα».
Η ταινία έχει ενταχθεί στις παραγωγές της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας-Θεσσαλονίκη 2014. «Η ανακήρυξη της Θεσσαλονίκης σε «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας» το 2014, συνέβη ίσως την ιδανικότερη στιγμή για εμάς. Η οικονομική -πέρα από τη συνολικότερη- ενίσχυση, δε συνιστά προϋπολογισμό ταινίας, παρά μόνο διασφαλίζει τις στοιχειώδεις προδιαγραφές, προκειμένου να μπορεί η ταινία να σταθεί σε ένα φεστιβάλ. Η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τελικά, δικαιώνει απόλυτα αυτή τη συνεργασία και όλους όσοι μετείχαν σ' αυτή».
Στιγμιότυπο από την ταινία «Ως το κόκκαλο» του Θοδωρή Κουτσαύτη
Η πρώτη ταινία του Θοδωρή Κουτσαύτη «Ως το κόκκαλο» είναι μια περιπέτεια που εκτυλίσσεται στο Παρίσι, όταν η δημοσιογράφος Λορέν ξεκινά έναν αγώνα για να ανακαλύψει την αλήθεια γύρω από το μυστηριώδη θάνατο του φίλου της, ερευνητή σε μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία. «Η ταινία γυρίστηκε στη Γαλλία γιατί εκεί ήμουν για τις σπουδές μου. Πολλές αποφάσεις σχετικά με την ταινία καθοδηγήθηκαν από πρακτικά προβλήματα τέτοιου είδους: όταν καθίσαμε να γράψουμε το σενάριο με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο ξέραμε ότι είχαμε μηδαμινό προϋπολογισμό και περιορισμένες τοποθεσίες γυρισμάτων. Θέλαμε και οι δυο τη Μυρτώ Θεοδωράκη ως πρωταγωνίστρια. Με βάση αυτά τα στοιχεία γράψαμε το σενάριο, εμπνευσμένο από την παριζιάνικη νύχτα, αυτή που σπάνια βλέπει ο τουρίστας: ως πρώτο μας εγχείρημα, το είδος του νουάρ με τους κώδικές του και τη δομή που απαιτούσε, φάνηκε σαν μια φυσική πρώτη επιλογή. Σε μια εποχή που οι γυναικείοι ρόλοι είναι ακόμα υπερβολικά συχνά αξεσουάρ/ανδρείκελα στην υπηρεσία αρσενικών πρωταγωνιστών, αποφασίσαμε να δουλέψουμε με ένα σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο cast, ανατρέποντας έτσι τον κλασσικό ρόλο του μοναχικού δημοσιογράφου».
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν χάρη στην αφοσίωση της ομάδας τεχνικών και ηθοποιών, μας εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Οι περισσότεροι ήμασταν φοιτητές, με μη συμβατά ωράρια μαθημάτων και εξετάσεων, πράγμα που σήμαινε πως μερικές φορές βρισκόμουν μόνος πίσω από την κάμερα με τους ηθοποιούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις δημιουργούσαμε πατέντες: το μικρόφωνο έμπαινε διακριτικά σε τσάντες ηθοποιών ή το κολλάγαμε στο ταβάνι με ταινία. Για τράβελιγκ φτιάξαμε μια ξύλινη βάση με ρόδες, στην οποία ακουμπούσαμε το τριπόδι και αντί για ράγες χρησιμοποιούσαμε λεπτούς σωλήνες αποχέτευσης. Η όλη διαδικασία ήταν πάρα πολύ ικανοποιητική, παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες: μια εμπειρία συνεχούς εμπλουτισμού και εκμάθησης. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, δεν θα ξανάκανα την ταινία με τον ίδιο τρόπο».
Ήρωες σε προσωπικές αναζητήσεις, μυστήριο και περιπέτεια, τοπία μακρινά...ευχόμαστε με τη σειρά μας καλό ταξίδι στις ελληνικές ταινίες του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Πηγή Tromaktiko
Στιγμιότυπο από την ταινία «Forget me not» του Γιάννη Φάγκρα, που έχει γυριστεί στο Βόρειο Ειρηνικό ωκεανό, στη θάλασσα Μπέρινγκ, στην Αλάσκα και στη Νέα Ορλεάνη
Ο Γιάννης Φάγκρας («Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω», «Death and City») έχει ξεκινήσει την ταινία του εδώ και μια δεκαετία περίπου. Το «Forget me not» έχει την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και τα τελευταία πλάνα γυρίστηκαν φέτος το καλοκαίρι. Η ταινία έχει γυριστεί στο Βόρειο Ειρηνικό ωκεανό, στη θάλασσα Μπέρινγκ, στην Αλάσκα και στη Νέα Ορλεάνη και χαρακτηρίζεται ως ένα road movie στη θάλασσα. Μια ερωτική περιπέτεια στην άκρη του κόσμου. «Σπούδασα και έζησα στην Αμερική και την ξέρω καλά. Ήταν να δουλέψω και στην Αλάσκα και η ιδέα της μου είχε μείνει. Όταν λοιπόν έγραφα την ιστορία, την τοποθέτησα αυτομάτως σε εκείνο το χώρο. Ενώ δεν είχα πάει ποτέ, ήξερα το μύθο της κι έκανα έρευνα μέσω βιβλίων και διαδικτύου. Έτσι όταν τελικά πήγα δε χρειάστηκε να αλλάξω τίποτε από το σενάριο που είχα γράψει. Τα βρήκα όλα όπως τα είχα φανταστεί. Το μέρος βρίσκεται ανάμεσα στην Ασία και στην Αμερική, εκεί που η μέρα αλλάζει, και έχει και μια οικολογική σημασία. Η φύση έχει κεντρικό ρόλο στην ταινία και είναι δυνατό στοιχείο στην Αλάσκα». Η ταινία είναι ένα ταξίδι με έντονο το στοιχείο της περιπέτειας. «Όχι όμως με τα κλασικά χολιγουντιανά στοιχεία», όπως μας εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Ο μύθος είναι η ιστορία της. Το ίδιο το μέρος έχει μυθική διάσταση, αισθάνεσαι ότι είσαι μακριά, σε τοπία που μοιάζουν με πίνακες του Τέρνερ, που δεν τα βλέπουμε συχνά. Φανταζόμουν πού θα ταξίδευε ένας μυθικός ήρωας και τον τοποθέτησα εκεί». Η ταινία έχει γυριστεί σε φιλμ 35 χιλιοστών, γεγονός πολύ σπάνιο πλέον, όταν οι περισσότερες ταινίες γυρίζονται ψηφιακά. «Είχε μεγαλύτερες δυσκολίες και κόστος στο γύρισμα, αλλά ήταν πολύ σημαντικό για το εικαστικό αποτέλεσμα, την εικόνα. Μου αρέσει το φιλμ, είναι πολύ διαφορετικό και ακόμα κι αν προβάλλεται σε ψηφιακή μηχανή, έχει σημασία το πρωτογενές υλικό, το πώς έχει γυριστεί. Το φιλμ βέβαια εξαφανίζεται. Από τα εργαστήρια που συνεργάστηκα, μου είπαν ότι μπορεί να είναι η τελευταία ελληνική ταινία που γυρίστηκε σε φιλμ».
Στιγμιότυπο από την ταινία «Dark Illusion» του Μάνου Καρυστινού
Ο Μάνος Καρυστινός μάς μιλά για την ταινία του «Dark Illusion» που επικεντρώνεται σε έναν νέο φωτογράφο, ο οποίος έχει στενή σχέση με τη μητέρα του και ζει την ένταση στο σπίτι με τον αλκοολικό πατέρα του. Αποφασίζει να μετακομίσει και αναλαμβάνει ένα δημοσιογραφικό πρότζεκτ, που όμως θα φέρει ανατροπές στις εύθραυστες προσωπικές του ισορροπίες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ως πολιτικός μηχανικός, ο Καρυστινός ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία και δημιούργησε με την ομάδα του ταινίες μικρού μήκους. «Αναμφίβολα η δημιουργία μιας ταινίας μεγάλου μήκους, στην περίπτωσή μας και no budget, ενέχει έναν σαφώς μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από μια μικρού μήκους. Πόσο δε μάλλον όταν αποφασίζεις να προσεγγίσεις τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ και να διεκδικήσεις τη συμμετοχή σου σε ένα φεστιβάλ του κύρους που έχει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Οι ποιοτικές απαιτήσεις αυξάνονται και προκειμένου να ανταποκριθείς σε αυτές, καλείσαι να διαχειριστείς και να συντονίσεις ένα πλήθος ατόμων που συμμετέχουν από διάφορες θέσεις στη δημιουργία της ταινίας, χωρίς καν να είναι η επαγγελματική τους προτεραιότητα. Επιπλέον, οφείλεις να δώσεις πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην ομοιογένεια του σεναρίου, το οποίο οδηγείται με πιο αργό και σύνθετο τρόπο στην κατάληξή του».
Πώς προέκυψε η ιδέα και το σενάριο της ταινίας; «Η σύλληψη της ιδέας δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα από την πλευρά μου. Ίσως υποσυνείδητα, μετά την τελευταία μας κωμική δουλειά, ώθησα τον εαυτό μου σε κάτι πιο «σκοτεινό». Η επιμονή μου λοιπόν αυτή να αναπτύξω μια σεναριακή ιδέα, έφερε μια ολιγόλεπτη σκηνή την οποία αδυνατούσα να προεκτείνω. Με τα παιδιά από την «Katrakylontas Productions», αποφασίσαμε να στήσουμε έναν άτυπο διαδικτυακό διαγωνισμό με στόχο να αναζητήσουμε έναν επίδοξο σεναριογράφο, για να αποκτήσει πιο ολοκληρωμένη υπόσταση η ιδέα αυτή και να μετουσιωθεί σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Έτσι, τον Ιανουάριο του 2013, με τη στήριξη της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού Θεσσαλονίκης τότε, παρουσιάσαμε σε εκδήλωση στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη το project «Γράψε το σενάριο», απ' όπου τελικά δύο μήνες αργότερα προέκυψε το σενάριο της ταινίας από την Αναστασία Κοζίμπα».
Η ταινία έχει ενταχθεί στις παραγωγές της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας-Θεσσαλονίκη 2014. «Η ανακήρυξη της Θεσσαλονίκης σε «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας» το 2014, συνέβη ίσως την ιδανικότερη στιγμή για εμάς. Η οικονομική -πέρα από τη συνολικότερη- ενίσχυση, δε συνιστά προϋπολογισμό ταινίας, παρά μόνο διασφαλίζει τις στοιχειώδεις προδιαγραφές, προκειμένου να μπορεί η ταινία να σταθεί σε ένα φεστιβάλ. Η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τελικά, δικαιώνει απόλυτα αυτή τη συνεργασία και όλους όσοι μετείχαν σ' αυτή».
Στιγμιότυπο από την ταινία «Ως το κόκκαλο» του Θοδωρή Κουτσαύτη
Η πρώτη ταινία του Θοδωρή Κουτσαύτη «Ως το κόκκαλο» είναι μια περιπέτεια που εκτυλίσσεται στο Παρίσι, όταν η δημοσιογράφος Λορέν ξεκινά έναν αγώνα για να ανακαλύψει την αλήθεια γύρω από το μυστηριώδη θάνατο του φίλου της, ερευνητή σε μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία. «Η ταινία γυρίστηκε στη Γαλλία γιατί εκεί ήμουν για τις σπουδές μου. Πολλές αποφάσεις σχετικά με την ταινία καθοδηγήθηκαν από πρακτικά προβλήματα τέτοιου είδους: όταν καθίσαμε να γράψουμε το σενάριο με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο ξέραμε ότι είχαμε μηδαμινό προϋπολογισμό και περιορισμένες τοποθεσίες γυρισμάτων. Θέλαμε και οι δυο τη Μυρτώ Θεοδωράκη ως πρωταγωνίστρια. Με βάση αυτά τα στοιχεία γράψαμε το σενάριο, εμπνευσμένο από την παριζιάνικη νύχτα, αυτή που σπάνια βλέπει ο τουρίστας: ως πρώτο μας εγχείρημα, το είδος του νουάρ με τους κώδικές του και τη δομή που απαιτούσε, φάνηκε σαν μια φυσική πρώτη επιλογή. Σε μια εποχή που οι γυναικείοι ρόλοι είναι ακόμα υπερβολικά συχνά αξεσουάρ/ανδρείκελα στην υπηρεσία αρσενικών πρωταγωνιστών, αποφασίσαμε να δουλέψουμε με ένα σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο cast, ανατρέποντας έτσι τον κλασσικό ρόλο του μοναχικού δημοσιογράφου».
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν χάρη στην αφοσίωση της ομάδας τεχνικών και ηθοποιών, μας εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Οι περισσότεροι ήμασταν φοιτητές, με μη συμβατά ωράρια μαθημάτων και εξετάσεων, πράγμα που σήμαινε πως μερικές φορές βρισκόμουν μόνος πίσω από την κάμερα με τους ηθοποιούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις δημιουργούσαμε πατέντες: το μικρόφωνο έμπαινε διακριτικά σε τσάντες ηθοποιών ή το κολλάγαμε στο ταβάνι με ταινία. Για τράβελιγκ φτιάξαμε μια ξύλινη βάση με ρόδες, στην οποία ακουμπούσαμε το τριπόδι και αντί για ράγες χρησιμοποιούσαμε λεπτούς σωλήνες αποχέτευσης. Η όλη διαδικασία ήταν πάρα πολύ ικανοποιητική, παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες: μια εμπειρία συνεχούς εμπλουτισμού και εκμάθησης. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, δεν θα ξανάκανα την ταινία με τον ίδιο τρόπο».
Ήρωες σε προσωπικές αναζητήσεις, μυστήριο και περιπέτεια, τοπία μακρινά...ευχόμαστε με τη σειρά μας καλό ταξίδι στις ελληνικές ταινίες του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Πηγή Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Την Παρασκευή παραιτείται ο Δημήτρης Αβραμόπουλος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
