2014-11-02 14:06:53
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Ανήμπορες να αναχαιτίσουν τις στοχευμένες τουρκικές προκλήσεις εμφανίζονται οι κυβερνήσεις σε Λευκωσία και Αθήνα, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους, που δυστυχώς εξακολουθούν να συνθέτουν την εικόνα μας συνολικότερης ηγετικής ανεπάρκειας στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο.
Στην μεν Κύπρο, ένας αδύναμος πρόεδρος κατώτερος των περιστάσεων, που λίγο έλειψε να εκπαραθυρωθεί όταν φορτώθηκε με μια σειρά ανεκδιήγητων διαπραγματευτικών χειρισμών την…εξαέρωση των καταθέσεων εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, μοιάζει σήμερα να κρύβεται στα δύσκολα και να ασχολείται περισσότερο με τα photo opportunities του ιδίου και της συζύγου του, επιλέγοντας με συνέπεια το κατάλληλο χρωμοσαμπουάν Φύσει ενδοτικός, ως υπέρμαχος και μάλιστα φανατικός, του εθνοκτόνου σχεδίου Ανάν, ο Αναστασιάδης καλείται τώρα να διαχειριστεί μία κατάσταση κλιμακούμενης έντασης με αντίπαλο κάποιον που θα προτιμούσε να βλέπει ως πανίσχυρο συνεταίρο, υποκλινόμενος με δέος μπροστά του
. Ενας πολιτικός που θεωρεί ιστορική νομοτέλεια την εταιρικού τύπου συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, μέσα από στρατηγικές υποχωρήσεις των πρώτων που θα οδηγήσουν σε ντε φάκτο ομηρία τους, είναι ασφαλώς ακατάλληλος να διαχειριστεί συγκρουσιακές καταστάσεις. Απλά και μόνο γιατί στο μυαλό του έχει πώς θα συμβιβαστεί.
Στην Αθήνα από την άλλη πλευρά, η δικομματική κυβέρνηση έχει άλλες σκοτούρες. Δέσμια των δανειστών ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τις επόμενες κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης στο τετράμηνο που ακολουθεί και θα κρίνει την πολιτική της επιβίωση. Υπουργός εξωτερικών μόνο κατ’ όνομα ο Βενιζέλος, έχει το μυαλό του πρωτίστως στις εσωκομματικές του αμφισβητήσεις. Περισσότερο κατατρίβεται με το αν…φταρνίστηκε ο Σκανδαλίδης, ή ξερόβηξε συμβολικά ο Γιωργάκης, παρά με τις διεθνείς του υποχρεώσεις…
Σε ανάλογο αστερισμό και ο πρωθυπουργός. Παγιδευμένος στον εφιάλτη των «180», αλλά έχοντας και ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δανειστές δεν μπορεί να ασχοληθεί (και) με το κυπριακό πρόβλημα. Μέχρι πρότινος μαδούσε την μαργαρίτα για το ποιόν θα βάλει στο υπουργείο άμυνας και αν αυτός θα έχει την έγκριση του Σταμάτη ή την νοερή συγκατάνευση του Λαζαρίδη…
Ωστόσο ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει και μία σειρά αντικειμενικών προβλημάτων που κρατούν τα «χέρια του δεμένα». Η χώρα είναι πράγματι σε δεινή κατάσταση που επιτάθηκε από βεβιασμένους και αγχωτικούς χειρισμούς, του τύπου «μπαίνουμε-βγαίνουμε στο μνημόνιο».
Ένα κράτος που αντιμετωπίζει εκ νέου το φάσμα της χρεοκοπίας έχει ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης σε «τσαμπουκάδες» πολύ πιο ισχυρών αντιπάλων που προκαλούν εκ του ασφαλούς. Σε τέτοιου είδους «μπρά ντε φέρ» ασφαλώς και δεν χωρά στρατιωτικού τύπου απάντηση. Θα ήταν εγκληματικό λάθος να προχωρήσει η Ελλάδα σε στρατιωτική κλιμάκωση, γιατί αυτό ακριβώς αποζητά η Τουρκία. Το παράδειγμα των Ιμίων είναι πολύ πρόσφατο…
Όμως η φυγομαχία είναι πρωτίστως διπλωματική. Γιατί τόσο η Κύπρος, μέσω του αλα κάρτ ασθενούντος Αναστασιάδη όσο και η Ελλάδα απέφυγαν να προσδώσουν χαρακτήρα «έκτακτης ανάγκης» στα πρωτοφανή περιστατικά που εξελίσσονται στην ΑΟΖ ενός κράτους μέλους της ΕΕ και να απαιτήσουν σύγκλιση των ευρωπαικών οργάνων με μοναδικό θέμα την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής.
Ανάλογες πρωτοβουλίες με χαρακτήρα επείγοντος δεν έγιναν ούτε προς άλλους συλλογικούς διεθνείς φορείς. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι στην επίσημη δήλωση του μετά την συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο Ελληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην Ουκρανία, στους τζιχαντιστές, στο Αφγανιστάν, στη Μεσογειακή Συνεργασία, στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και μόνο τον…Εμπολα άφησε απ΄έξω. Αλλά ούτε μισή αναφορά στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Κύπρος με τις προκλήσεις ενός Νατοικού εταίρου, για τις οποίες όφειλε ο κ. Σαμαράς να διαμαρτυρηθεί στον καθ’ ύλην αρμόδιο Γραμματέα της Συμμαχίας, απαιτώντας την ανάκληση της Αγκυρας στην τάξη…
Η χαμηλότονη διπλωματική αντίδραση περνάει προς τα έξω το μήνυμα ότι η Ελλάδα «δεν πολυενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα» ή εν πάσει περιπτώσει…δεν είναι σε θέση να ενδιαφερθεί ενεργότερα.
Στον αντίποδα η Τουρκία με μια ηγεσία «μπετόν-αρμέ» παίζει σκληρό πόκερ σε ολόκληρη την περιοχή υιοθετώντας την στάση του επιτήδειου ουδέτερου στην περίπτωση της Συρίας και του Ιράκ και του «νταβατζή» στη περίπτωση της ανυπεράσπιστης Κύπρου. Χωρίς αμφιβολία όμως η τουρκική κυβέρνηση θεμελιώνει εμπράγματο κυριαρχικό δικαίωμα στην ΑΟΖ της Κύπρου χωρίς να ανοίξει μύτη. Και δυστυχώς αυτό μπορεί να είναι μόνον η αρχή. Με την ιδια λογική που σουλατσάρουν τα ερευνητικά πλοία συνοδεία φρεγατών και υποβρυχίων νότια της Κύπρου, θα φτάσουν έξω από το Καστελόριζο διεκδικώντας μερίδιο κι απ’ τον ελληνικό υποθαλάσσιο πλούτο. Και τότε η επίσημη Ελλάδα θα κληθεί να αντιδράσει μόνο που θα είναι μάλλον αργά.
Η αποφασιστικότητα των γειτόνων οφείλεται και στην εκπληκτική χημεία του δίδυμου της ηγεσίας της. Πρόεδρος και πρωθυπουργός, σχεδόν…κοιμούνται μαζί αφού αποφάσισαν να συγκατοικήσουν και μάλιστα…οικογενειακώς στο νεοανεγερθέν φαραωνικό προεδρικό μέγαρο του Ερντογάν. Κι δύο συμμερίζονται το σουλτανικού τύπου όραμα αναβίωσης της οθωμανικής επιρροής σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.
Στην Αθήνα αντίθετα οι κοκορομαχίες δεν επιτρέπουν μια τέτοια συναντίληψη. Θα ήταν μία λαμπρή ευκαιρία να συγκληθεί έκτακτη σύνοδος των πολιτικών αρχηγών και να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Μια μοναδική δυνατότητα για να «μαντρωθεί» κι ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αναγκαστεί επιτέλους να πάρει θέση για τα σοβαρά εθνικά θέματα. Αλλά πού τέτοια σκέψη όταν ανόητοι υπουργοί της κυβέρνησης δηλώνουν σε διεθνή μέσα ενημέρωσης ότι η αξιωματική αντιπολίτευση «δεν είναι νορμάλ κόμμα»!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παρατεταμένη τουρκική πρόκληση είναι πρόβα αντοχών και ανοχών της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της διεθνούς κοινότητας που σφυρίζει αδιάφορα…
Η ελληνική πλευρά με το ζόρι ανταποκρίθηκε στην νέα αιγυπτιακή ηγεσία που της κλείνει με νόημα το μάτι(όπως άλλωστε αυτή τη περίοδο και το Ισραήλ).
Όμως οι μέχρι τώρα επαφές δεν απέφεραν πρακτικό αποτέλεσμα, αφού η ίδια η Αιγυπτος, με την προηγούμενη ισλαμική κυβέρνηση ήταν αυτή που άνοιξε το δρομο στις ορέξεις της Αγκυρας, προχωρώντας στη δημοπράτηση θαλάσσιων οικοπέδων εξόρυξης με υιοθέτηση της τουρκικής επιχειρηματολογίας και αγνοώντας τα δικαιώματα ΑΟΖ του Καστελλόριζου.
Ας ελπίσουμε ότι η τριμερής σύνοδος κορυφής που γίνεται, αν όχι με τις ευλογίες τουλάχιστον με την συγκατάβαση των Αμερικανών θα οδηγήσει σε αναστροφή αυτής της δυσάρεστης κατάστασης με έμπρακτη αναθεώρηση των αποφάσεων της προηγούμενης ηγεσίας του Καίρου. Είναι αποκλειστική ευθύνη του Ελληνα πρωθυπουργού να πετύχει αυτή την ανατροπή. Κι είναι το μίνιμουμ που μπορεί να προσφέρει. Τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές του εξαγγελίες για την ΑΟΖ Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
mignatiou.com
Ανήμπορες να αναχαιτίσουν τις στοχευμένες τουρκικές προκλήσεις εμφανίζονται οι κυβερνήσεις σε Λευκωσία και Αθήνα, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους, που δυστυχώς εξακολουθούν να συνθέτουν την εικόνα μας συνολικότερης ηγετικής ανεπάρκειας στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο.
Στην μεν Κύπρο, ένας αδύναμος πρόεδρος κατώτερος των περιστάσεων, που λίγο έλειψε να εκπαραθυρωθεί όταν φορτώθηκε με μια σειρά ανεκδιήγητων διαπραγματευτικών χειρισμών την…εξαέρωση των καταθέσεων εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, μοιάζει σήμερα να κρύβεται στα δύσκολα και να ασχολείται περισσότερο με τα photo opportunities του ιδίου και της συζύγου του, επιλέγοντας με συνέπεια το κατάλληλο χρωμοσαμπουάν Φύσει ενδοτικός, ως υπέρμαχος και μάλιστα φανατικός, του εθνοκτόνου σχεδίου Ανάν, ο Αναστασιάδης καλείται τώρα να διαχειριστεί μία κατάσταση κλιμακούμενης έντασης με αντίπαλο κάποιον που θα προτιμούσε να βλέπει ως πανίσχυρο συνεταίρο, υποκλινόμενος με δέος μπροστά του
Στην Αθήνα από την άλλη πλευρά, η δικομματική κυβέρνηση έχει άλλες σκοτούρες. Δέσμια των δανειστών ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τις επόμενες κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης στο τετράμηνο που ακολουθεί και θα κρίνει την πολιτική της επιβίωση. Υπουργός εξωτερικών μόνο κατ’ όνομα ο Βενιζέλος, έχει το μυαλό του πρωτίστως στις εσωκομματικές του αμφισβητήσεις. Περισσότερο κατατρίβεται με το αν…φταρνίστηκε ο Σκανδαλίδης, ή ξερόβηξε συμβολικά ο Γιωργάκης, παρά με τις διεθνείς του υποχρεώσεις…
Σε ανάλογο αστερισμό και ο πρωθυπουργός. Παγιδευμένος στον εφιάλτη των «180», αλλά έχοντας και ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δανειστές δεν μπορεί να ασχοληθεί (και) με το κυπριακό πρόβλημα. Μέχρι πρότινος μαδούσε την μαργαρίτα για το ποιόν θα βάλει στο υπουργείο άμυνας και αν αυτός θα έχει την έγκριση του Σταμάτη ή την νοερή συγκατάνευση του Λαζαρίδη…
Ωστόσο ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει και μία σειρά αντικειμενικών προβλημάτων που κρατούν τα «χέρια του δεμένα». Η χώρα είναι πράγματι σε δεινή κατάσταση που επιτάθηκε από βεβιασμένους και αγχωτικούς χειρισμούς, του τύπου «μπαίνουμε-βγαίνουμε στο μνημόνιο».
Ένα κράτος που αντιμετωπίζει εκ νέου το φάσμα της χρεοκοπίας έχει ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης σε «τσαμπουκάδες» πολύ πιο ισχυρών αντιπάλων που προκαλούν εκ του ασφαλούς. Σε τέτοιου είδους «μπρά ντε φέρ» ασφαλώς και δεν χωρά στρατιωτικού τύπου απάντηση. Θα ήταν εγκληματικό λάθος να προχωρήσει η Ελλάδα σε στρατιωτική κλιμάκωση, γιατί αυτό ακριβώς αποζητά η Τουρκία. Το παράδειγμα των Ιμίων είναι πολύ πρόσφατο…
Όμως η φυγομαχία είναι πρωτίστως διπλωματική. Γιατί τόσο η Κύπρος, μέσω του αλα κάρτ ασθενούντος Αναστασιάδη όσο και η Ελλάδα απέφυγαν να προσδώσουν χαρακτήρα «έκτακτης ανάγκης» στα πρωτοφανή περιστατικά που εξελίσσονται στην ΑΟΖ ενός κράτους μέλους της ΕΕ και να απαιτήσουν σύγκλιση των ευρωπαικών οργάνων με μοναδικό θέμα την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής.
Ανάλογες πρωτοβουλίες με χαρακτήρα επείγοντος δεν έγιναν ούτε προς άλλους συλλογικούς διεθνείς φορείς. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι στην επίσημη δήλωση του μετά την συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο Ελληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην Ουκρανία, στους τζιχαντιστές, στο Αφγανιστάν, στη Μεσογειακή Συνεργασία, στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και μόνο τον…Εμπολα άφησε απ΄έξω. Αλλά ούτε μισή αναφορά στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Κύπρος με τις προκλήσεις ενός Νατοικού εταίρου, για τις οποίες όφειλε ο κ. Σαμαράς να διαμαρτυρηθεί στον καθ’ ύλην αρμόδιο Γραμματέα της Συμμαχίας, απαιτώντας την ανάκληση της Αγκυρας στην τάξη…
Η χαμηλότονη διπλωματική αντίδραση περνάει προς τα έξω το μήνυμα ότι η Ελλάδα «δεν πολυενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα» ή εν πάσει περιπτώσει…δεν είναι σε θέση να ενδιαφερθεί ενεργότερα.
Στον αντίποδα η Τουρκία με μια ηγεσία «μπετόν-αρμέ» παίζει σκληρό πόκερ σε ολόκληρη την περιοχή υιοθετώντας την στάση του επιτήδειου ουδέτερου στην περίπτωση της Συρίας και του Ιράκ και του «νταβατζή» στη περίπτωση της ανυπεράσπιστης Κύπρου. Χωρίς αμφιβολία όμως η τουρκική κυβέρνηση θεμελιώνει εμπράγματο κυριαρχικό δικαίωμα στην ΑΟΖ της Κύπρου χωρίς να ανοίξει μύτη. Και δυστυχώς αυτό μπορεί να είναι μόνον η αρχή. Με την ιδια λογική που σουλατσάρουν τα ερευνητικά πλοία συνοδεία φρεγατών και υποβρυχίων νότια της Κύπρου, θα φτάσουν έξω από το Καστελόριζο διεκδικώντας μερίδιο κι απ’ τον ελληνικό υποθαλάσσιο πλούτο. Και τότε η επίσημη Ελλάδα θα κληθεί να αντιδράσει μόνο που θα είναι μάλλον αργά.
Η αποφασιστικότητα των γειτόνων οφείλεται και στην εκπληκτική χημεία του δίδυμου της ηγεσίας της. Πρόεδρος και πρωθυπουργός, σχεδόν…κοιμούνται μαζί αφού αποφάσισαν να συγκατοικήσουν και μάλιστα…οικογενειακώς στο νεοανεγερθέν φαραωνικό προεδρικό μέγαρο του Ερντογάν. Κι δύο συμμερίζονται το σουλτανικού τύπου όραμα αναβίωσης της οθωμανικής επιρροής σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.
Στην Αθήνα αντίθετα οι κοκορομαχίες δεν επιτρέπουν μια τέτοια συναντίληψη. Θα ήταν μία λαμπρή ευκαιρία να συγκληθεί έκτακτη σύνοδος των πολιτικών αρχηγών και να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Μια μοναδική δυνατότητα για να «μαντρωθεί» κι ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αναγκαστεί επιτέλους να πάρει θέση για τα σοβαρά εθνικά θέματα. Αλλά πού τέτοια σκέψη όταν ανόητοι υπουργοί της κυβέρνησης δηλώνουν σε διεθνή μέσα ενημέρωσης ότι η αξιωματική αντιπολίτευση «δεν είναι νορμάλ κόμμα»!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παρατεταμένη τουρκική πρόκληση είναι πρόβα αντοχών και ανοχών της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της διεθνούς κοινότητας που σφυρίζει αδιάφορα…
Η ελληνική πλευρά με το ζόρι ανταποκρίθηκε στην νέα αιγυπτιακή ηγεσία που της κλείνει με νόημα το μάτι(όπως άλλωστε αυτή τη περίοδο και το Ισραήλ).
Όμως οι μέχρι τώρα επαφές δεν απέφεραν πρακτικό αποτέλεσμα, αφού η ίδια η Αιγυπτος, με την προηγούμενη ισλαμική κυβέρνηση ήταν αυτή που άνοιξε το δρομο στις ορέξεις της Αγκυρας, προχωρώντας στη δημοπράτηση θαλάσσιων οικοπέδων εξόρυξης με υιοθέτηση της τουρκικής επιχειρηματολογίας και αγνοώντας τα δικαιώματα ΑΟΖ του Καστελλόριζου.
Ας ελπίσουμε ότι η τριμερής σύνοδος κορυφής που γίνεται, αν όχι με τις ευλογίες τουλάχιστον με την συγκατάβαση των Αμερικανών θα οδηγήσει σε αναστροφή αυτής της δυσάρεστης κατάστασης με έμπρακτη αναθεώρηση των αποφάσεων της προηγούμενης ηγεσίας του Καίρου. Είναι αποκλειστική ευθύνη του Ελληνα πρωθυπουργού να πετύχει αυτή την ανατροπή. Κι είναι το μίνιμουμ που μπορεί να προσφέρει. Τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές του εξαγγελίες για την ΑΟΖ Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
mignatiou.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καταγγελία των Βετεράνων Καλαθοσφαιριστών κατά Δημάρχου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Το παιδί με το διαλυμένο κρανίο που θεωρήθηκε «σχεδόν νεκρό», αλλά έγραψε μέχρι και βιβλίο! [photos]](https://images.newsnowgreece.com/74/747115/sygklonistiki-istoria-to-paidi-me-to-dialymeno-kranio-pou-theorithike-sxedon-nekro-alla-egrapse-mexri-kai-vivlio-photos-1-124x78.jpg)
