2014-11-10 07:23:12
Υπάρχει ένα νηπιαγωγείο στην παλιά πόλη της Στοκχόλμης όπου οι νηπιαγωγοί αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τις προσωπικές αντωνυμίες... Αντί «αυτός» ή «αυτή», οι εκπαιδευτικοί αποκαλούν στους 115 μικρούς μαθητές «παιδιά». Οποιεσδήποτε αρσενικές ή θηλυκές αναφορές αποτελούν ταμπού.
Γι' αυτό προτιμάται η «ουδέτερη αντωνυμία» hen, λέξη που απουσιάζει από το λεξιλόγιο των περισσότερων Σουηδών αλλά χρησιμοποιείται ευρέως σε αρκετούς κύκλους ομοφυλοφίλων και φεμινιστών.
Στη μικρή βιβλιοθήκη του νηπιαγωγείου τα κλασικά παραμύθια με τα αρσενικά και τα θηλυκά στερεότυπα, όπως η Σταχτοπούτα, είναι πολύ λίγα. Υπάρχουν απεναντίας πολλές ιστορίες για ανύπαντρους γονείς, υιοθετημένα παιδιά ή ζευγάρια του ιδίου φύλου.
Τα κορίτσια δεν είναι υποχρεωμένα να παίζουν με κουζινικά. Ούτε τα λέγκο θεωρούνται αποκλειστικά αγορίστικα παιχνίδια. Οταν χτυπήσει κάποιο αγόρι, οι νηπιαγωγοί έχουν διδαχθεί να δείχνουν την ίδια τρυφερότητα που θα έδειχναν αν ήταν ένα κορίτσι στη θέση του. Οι κούκλες είναι ένα παιχνίδι για όλους, και ορισμένες είναι μαύρες.
Οσο γνωστή είναι η Σουηδία για το ΙΚΕΑ και τα κεφτεδάκια της, άλλο τόσο είναι και για τις θέσεις της περί ισότητας. Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο δημόσιο ίδρυμα προσχολικής αγωγής, το Nicolaigarden, αποτελεί ίσως το πιο καταναγκαστικό παράδειγμα των προσπαθειών της χώρας να σβήσει τις φυλετικές γραμμές και, θεωρητικά, να θεμελιώσει ίσες ευκαιρίες για άνδρες και γυναίκες. Αυτό που διδάσκονται τα παιδιά, λέει η Μαλίν Εγκλεσον, υπάλληλος σε γκαλερί που στέλνει στο νηπιαγωγείο την 15 μηνών κόρη της Χάνα, «είναι ότι τα κορίτσια κλαίνε, αλλά και τα αγόρια επίσης».
Το εκπαιδευτικό μοντέλο του Nicolaigarden θεωρείται ήδη πολύ επιτυχημένο∙ τόσο ώστε να παροτρύνει τρεις εκπαιδευτικούς του να ανοίξουν ένα παράρτημα, το οποίο σήμερα έχει 40 μαθητές.
Αυτό που στην πραγματικότητα πυροδότησε το πάθος των δασκάλων ήταν ένας νόμος του 1998, βάσει του οποίου όλα τα σχολεία υποχρεούνται να διασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες για τα αγόρια και τα κορίτσια. Ορμώμενοι από εκείνον τον νόμο, οι νηπιαγωγοί του Nicolaigarden αποφάσισαν να κινηματογραφήσουν ο ένας τον άλλον την ώρα που έπαιζαν, έτρωγαν ή απλώς βρίσκονταν με τα παιδιά ηλικίας έως έξι ετών.
«Διαπιστώσαμε πολλές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο χειριζόμασταν τα παιδιά.Εάν, για παράδειγμα, ένα αγόρι έκλαιγε γιατί είχε χτυπήσει, το παρηγορούσαμε, λιγότερο όμως απ' ό,τι τα κορίτσια. Στα αγόρια λέγαμε: "Συνέχισε, δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα"», επισημαίνει η Λότα Ταγιαλίν, διευθύντρια του νηπιαγωγείου.
Οι πρώτες αντιδράσεις έκαναν πολύ γρήγορα την εμφάνισή τους. Η Ταγιαλίν παραδέχεται πως δέχονται πολλά γράμματα και μέιλ. «Τα περισσότερα ωστόσο δεν επιχειρηματολογούν. Εκφράζουν κυρίως θυμό».
Tromaktiko
Γι' αυτό προτιμάται η «ουδέτερη αντωνυμία» hen, λέξη που απουσιάζει από το λεξιλόγιο των περισσότερων Σουηδών αλλά χρησιμοποιείται ευρέως σε αρκετούς κύκλους ομοφυλοφίλων και φεμινιστών.
Στη μικρή βιβλιοθήκη του νηπιαγωγείου τα κλασικά παραμύθια με τα αρσενικά και τα θηλυκά στερεότυπα, όπως η Σταχτοπούτα, είναι πολύ λίγα. Υπάρχουν απεναντίας πολλές ιστορίες για ανύπαντρους γονείς, υιοθετημένα παιδιά ή ζευγάρια του ιδίου φύλου.
Τα κορίτσια δεν είναι υποχρεωμένα να παίζουν με κουζινικά. Ούτε τα λέγκο θεωρούνται αποκλειστικά αγορίστικα παιχνίδια. Οταν χτυπήσει κάποιο αγόρι, οι νηπιαγωγοί έχουν διδαχθεί να δείχνουν την ίδια τρυφερότητα που θα έδειχναν αν ήταν ένα κορίτσι στη θέση του. Οι κούκλες είναι ένα παιχνίδι για όλους, και ορισμένες είναι μαύρες.
Οσο γνωστή είναι η Σουηδία για το ΙΚΕΑ και τα κεφτεδάκια της, άλλο τόσο είναι και για τις θέσεις της περί ισότητας. Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο δημόσιο ίδρυμα προσχολικής αγωγής, το Nicolaigarden, αποτελεί ίσως το πιο καταναγκαστικό παράδειγμα των προσπαθειών της χώρας να σβήσει τις φυλετικές γραμμές και, θεωρητικά, να θεμελιώσει ίσες ευκαιρίες για άνδρες και γυναίκες. Αυτό που διδάσκονται τα παιδιά, λέει η Μαλίν Εγκλεσον, υπάλληλος σε γκαλερί που στέλνει στο νηπιαγωγείο την 15 μηνών κόρη της Χάνα, «είναι ότι τα κορίτσια κλαίνε, αλλά και τα αγόρια επίσης».
Το εκπαιδευτικό μοντέλο του Nicolaigarden θεωρείται ήδη πολύ επιτυχημένο∙ τόσο ώστε να παροτρύνει τρεις εκπαιδευτικούς του να ανοίξουν ένα παράρτημα, το οποίο σήμερα έχει 40 μαθητές.
Αυτό που στην πραγματικότητα πυροδότησε το πάθος των δασκάλων ήταν ένας νόμος του 1998, βάσει του οποίου όλα τα σχολεία υποχρεούνται να διασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες για τα αγόρια και τα κορίτσια. Ορμώμενοι από εκείνον τον νόμο, οι νηπιαγωγοί του Nicolaigarden αποφάσισαν να κινηματογραφήσουν ο ένας τον άλλον την ώρα που έπαιζαν, έτρωγαν ή απλώς βρίσκονταν με τα παιδιά ηλικίας έως έξι ετών.
«Διαπιστώσαμε πολλές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο χειριζόμασταν τα παιδιά.Εάν, για παράδειγμα, ένα αγόρι έκλαιγε γιατί είχε χτυπήσει, το παρηγορούσαμε, λιγότερο όμως απ' ό,τι τα κορίτσια. Στα αγόρια λέγαμε: "Συνέχισε, δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα"», επισημαίνει η Λότα Ταγιαλίν, διευθύντρια του νηπιαγωγείου.
Οι πρώτες αντιδράσεις έκαναν πολύ γρήγορα την εμφάνισή τους. Η Ταγιαλίν παραδέχεται πως δέχονται πολλά γράμματα και μέιλ. «Τα περισσότερα ωστόσο δεν επιχειρηματολογούν. Εκφράζουν κυρίως θυμό».
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΕΑΝΚΑΡΔΙΤΣΑΣ: Έλληνες ψηλά το κεφάλι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
