2014-11-12 21:33:22
Με την πρόταση του Νίκου Μαζιώτη για ολική άρνηση μεταφοράς στης νέες φυλακές υψίστης Ασφαλείας συντάσσονται τα... φυλακισμένα μέλη τις “Συνωμοσίας Πυρήνων τις Φωτιάς”, με ανακοίνωση που ανάρτησαν σε ιστοσελίδα του διαδικτύου.
Πρόκειται για μια συμμαχία που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους Αστυνομικούς τις Αντιτρομοκρατικής καθώς μέχρι πρότινος η δυο οργανώσεις η “Συνωμοσία” και ο “Επαναστατικός Αγώνας” δηλαδή δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:
AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
i) Φυλακές τύπου Γ’ – μια πράξη πολέμου
Οι φυλακές τύπου Γ’ θέλουν να γίνουν το μνημείο της νίκης του κράτους ενάντια στο αντάρτικο πόλης. Το αν θα αφήσουμε τους χιλιάδες τόνους τσιμέντο, τα κάγκελα και τις κλειδαριές να νικήσουν την ανθρώπινη θέληση για ελευθερία είναι ένα στοίχημα, που μένει να απαντηθεί στην πράξη από τους εχθρούς του καθεστώτος και τους φίλους της ελευθερίας.
Πολιτικά εδώ και χρόνια τηλεοπτικές περσόνες του συστήματος και έμμισθοι κονδυλοφόροι της αστυνομίας έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα λάσπης εναντίον του αντάρτικου πόλης στα πλαίσια της απολιτικοποίησής του. “Όσμωση ποινικών – τρομοκρατών”, “συνεργασία τρομοκρατών – οργανωμένου εγκλήματος”, “επαναστατικό ταμείο” είναι η εμπροσθοφυλακή του ψέματος. Η προπαγάνδα θέλει να κρύψει, σκεπάζοντας με τη λάσπη της, το αυτονόητο της διαρκούς εξέγερσης. Μιας διαρκούς εξέγερσης όσων αρνούνται να ζήσουν σαν σκλάβοι και επιτίθενται ένοπλα ενάντια στους δήμιούς τους, στην σιωπή, στον συντηρητισμό και στην παραίτηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η εξουσία θέλοντας να αποσυνδέσει την πιθανή προοπτική της βίαιης εξεγερτικής δράσης και να ακρωτηριάσει τη διάχυσή της, χρησιμοποιεί το ψέμα και τη συκοφαντία για να παρουσιάσει τους ένοπλους αντάρτες πόλης ως παράφρονες εγκληματίες. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που η αιμοδιψής δημοκρατία τους αυτοκτονεί χιλιάδες ανθρώπους και δηλητηριάζει κάθε στιγμή της ζωής μας με την τρομοκρατία της φτώχειας, της καταπίεσης, της αστυνομοκρατίας, της μοναξιάς, της εκμετάλλευσης ενώ ξεγελάει τους αφελείς με τις ψευτοελευθερίες της κατανάλωσης, του θεάματος, της μαζικής διασκέδασης, της ψηφιακής πραγματικότητας, του πολιτισμού των μετρίων.
Το αποκορύφωμα της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης στήθηκε αρχές του 2014 μετά την παραβίαση της άδειας του Χριστόδουλου Ξηρού, που αντί να γυρίσει εθελοντικά πίσω στη φυλακή, επέλεξε το δρόμο της παρανομίας και της συνενοχής στο νέο αντάρτικο πόλης. Πρωτοσέλιδα και ρεπορτάζ με πιασάρικους τίτλους όπως “Τρομορεβεγιόν με τους Πυρήνες”, “γιάφκα τρομοκρατών οι φυλακές” έγιναν η ναυαρχίδα του ψεύδους.
Αυτό που ενόχλησε πιο πολύ την εξουσία με τη φυγή του συντρόφου Χριστόδουλου ήταν πως παρά τις συλλήψεις μας, ποτέ δεν γίναμε τρόπαια εν υπνώσει στα χέρια των δεσμοφυλάκων μας. Η φυλακή για τους αμετανόητους αντάρτες πόλης δεν αποτελεί ανάκτορο του φόβου, αλλά έναν τόπο αιχμαλωσίας που πεισμώνει και ατσαλώνει πιο πολύ τη θέληση για εξέγερση και ελευθερία.
ii) Η προπαγάνδα προλογίζει τον πόλεμο.
Το ψέμα της εξουσίας καλλιεργεί το φόβο για να γίνει το πέρασμα απ’ το καθεστώς της ψευτοελευθερίας στο καθεστώς της έκτακτης ανάγκης. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι το μεταμφιεσμένο “αποφασίζουμε και διατάζουμε”. Αρχές του 2014, ο υπουργός-πρώην δικαστής Χαράλαμπος Αθανασίου εξέδωσε τελεσίγραφο 100 ημερών για την έναρξη λειτουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας. Επειδή η γνωστή φράση “η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα” ισχύει και αντίστροφα, την σειρά της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης παίρνουν τώρα τα στρατιωτικά μέτρα.
Ανακοινώνεται λοιπόν η μετατροπή των φυλακών Δομοκού σε φυλακές τύπου Γ’, που την εξωτερική τους φύλαξη θα την αναλάβουν 300 αστυνομικοί, οι οποίοι θα στρατοπεδεύσουν έξω σε ειδικά κτίρια-στρατώνες. Επίσης ήδη έχουν απομακρυνθεί περισσότεροι από τους μισούς “κοινούς” κρατούμενους ώστε τη θέση τους να πάρουν οι “επικίνδυνοι τρομοκράτες” και τα “μέλη του οργανωμένου εγκλήματος”.
Δε θα πούμε πολλά για τις φυλακές τύπου Γ’ καθώς τα περισσότερα έχουν ήδη γραφτεί. Πολιτική και σωματική απομόνωση, λογοκρισία αλληλογραφίας, περιορισμός επισκεπτηρίων, απαγόρευση αδειών . . . Μια νέα φυλακή μέσα στην φυλακή, ένας σιδερόφρακτος τόπος λησμονιάς για να ξεχάσουμε τον αγώνα και να ξεχαστούμε ως αιχμάλωτοι. Ένας τσιμεντένιος τάφος που η λήθη θέλει να σβήσει τη θέληση για ελευθερία. Παράλληλα ένα δημόσιο φόβητρο σε κοινή θέα, ένα ελληνικό Γκουαντανάμο για όποιον αμφισβητήσει έμπρακτα και ένοπλα τους ντόπιους έπαρχους της παγκόσμιας δυτικής αυτοκρατορίας.
iii) Αύριο θα έρθουν για σένα . . .
Ο φόβος είναι διατρητικός και φτάνει ως το κόκκαλο. Η απάντηση στο φόβο δεν είναι να κλείσουμε τα μάτια, αλλά να του επιτεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι φυλακές τύπου Γ’ φτιάχτηκαν για να καταστείλουν το αντάρτικο πόλης, τις επαναστατικές οργανώσεις (είτε είναι αναρχικές είτε κομμουνιστικές, είτε είναι μηδενιστικές είτε κοινωνικές) και τα μέλη τους. Θα ήταν άστοχο όμως να θεωρήσουμε ότι η στρατηγική της εξουσίας περιορίζεται μόνο στη βασική της επιδίωξη. Η εξουσία απ’ τη φύση της είναι επεκτατική. Για αυτό διευρύνει το σιδερένιο πλέγμα της καθολικής αιχμαλωσίας υψίστης ασφαλείας σε συντρόφους ή άτομα τα οποία κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη, καθώς και σε “μεγαλο-ποινικούς” που ενοχλούν την αστυνομία.
Πάντως η εμμονή του κράτους με την καταστολή του αντάρτικου πόλης φαίνεται και από το γεγονός πως στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’ υπάρχει ευεργετική διάταξη που προβλέπει μέχρι και την αποφυλάκιση κάθε επίδοξου ρουφιάνου (εκτός αν κατηγορείται ο ίδιος με αντιτρομοκρατικό νόμο) που θα δώσει οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τη δράση ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων.
Επίσης, οι ελληνικές αρχές μιμούμενες τους ξένους συναδέλφους τους εισάγουν διακριτικά απ’ την πίσω πόρτα το “δέλεαρ” της δημόσιας αποκήρυξης του αντάρτικου πόλης με αντίτιμο την ευνοϊκή ποινική μεταχείριση των μετανοημένων, σε ζητήματα αδειών και μείωσης ποινής. Δεν είναι μόνο η διάταξη του νομοσχεδίου που ορίζει ως υπεύθυνο τον εισαγγελέα για τη συνέχιση ή όχι της κράτησης σε ειδικές συνθήκες του “φυλακισμένου τρομοκράτη” μετά τα 4 πρώτα χρόνια (είναι αυτονόητο πως για οποιονδήποτε “τρομοκράτη” παραμένει αμετανόητος μάλλον θα παρατείνεται επ’ αόριστον η κράτησή του σε καθεστώς απομόνωσης τύπου Γ’).
Είναι και η επίσημη αναφορά του εισαγγελέα εφετών στη διαδικασία πειθαρχικής δίωξης των σωφρονιστικών υπαλλήλων για την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού καθώς ο “συγκεκριμένος κρατούμενος ουδέποτε αποκήρυξε την τρομοκρατία. Αντιθέτως μέσα από κείμενά του που αναρτήθηκαν στις ιστοσελίδες zougla.gr και athens indymedia εξακολουθούσε να κάνει λόγο για λαϊκό ξεσηκωμό και ένοπλη πάλη . . .”
Αυτό λειτουργεί ως μικρή προεικόνιση ενός μέλλοντος που δείχνει ότι ακόμα και τα κείμενα ενός“φυλακισμένου τρομοκράτη” θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χορήγηση ή μη άδειας.
Όμως ο επεκτατικός πόλεμος της εξουσίας, όπως ενσαρκώνεται αυτή την περίοδο με τις φυλακές τύπου Γ’, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να οδηγεί τους αναρχικούς σε μια άτακτη φυγή οπισθοχώρησης και άμυνας πίσω από νομικά αναχώματα και αστείες γενικεύσεις πανικού του στυλ “το κράτος διώκει και φυλακίζει τις αναρχικές ιδέες”. Όχι, το κράτος επιτίθεται σε αυτούς που τις αναρχικές ιδέες τις κάνουν πράξη, άσχετα αν η αντιτρομοκρατική συχνά συλλαμβάνει συντρόφους ή άτομα που δεν έχουν σχέση με το αντάρτικο πόλης. Η ιδεολογία της θυματοποίησης παράγει από μόνη της θύματα και δυναμώνει τον εχθρό.
Όταν κάποιοι είτε από αφέλεια είτε από σκοπιμότητα βλέπουν τα φαντάσματα της οργουελιανής αστυνομίας σκέψης να υπάρχουν στο σήμερα και υποχωρούν στην ηττοπάθεια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά και πιο γρήγορα την μελλοντική καταστολή. Κάθε βήμα πίσω, καμουφλαρισμένο μέσα στις γνωστές γελοίες δικαιολογίες “μας έχουν”, “παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα”, “δε μας παίρνει τώρα” είναι χαρισμένο έδαφος στην προέλαση του αστυνομικού κράτους.
Το κράτος αν θεωρήσει ότι ξεμπερδεύει με το αντάρτικο πόλης τότε θα επεκτείνει την καταστολή του σε κάθε μορφή άμεσης δράσης που μέχρι σήμερα δεν είχε “αντιτρομοκρατικές” ποινικές κυρώσεις. Γιατί ακόμα και το κράτος σε αντίθεση με κάποιους “αναρχικούς” διαβλέπει τη σύνδεση της πολυμορφίας της άμεσης δράσης με το αντάρτικο πόλης.
Όποιος απομονώνει και περιθωριοποιεί ένα μέσο αγώνα όπως το αντάρτικο πόλης ουσιαστικά ενταφιάζει και αποδυναμώνει όλα τα υπόλοιπα μέσα καθώς τα αφήνει εκτεθειμένα στην επερχόμενη καταστολή.
Το “αύριο θα έρθουν για εσένα….” είναι το αποτέλεσμα του αντι-ένοπλου φετιχισμού που προωθούν κάποιοι άκαπνοι βετεράνοι του τίποτα, αντιπροτείνοντας δήθεν την “συγκρουσιακή μη ένοπλη αναρχία”. Πολύπλοκοι και βαρύγδουποι ορισμοί για να καλύψουν την δειλία τους.
iv) Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι που κατηγορούνται για τη δράση επαναστατικών ομάδων που συμμετέχουν, καθώς και κάποιοι σύντροφοι και μερικά άτομα που διώκονται για τις ίδιες υποθέσεις. Πάντα μιλάμε ξεκάθαρα. Οι διαφορετικές αντιλήψεις και αντιθέσεις ανάμεσά μας είναι πάρα πολλές ενώ δε λείπει και η εχθρότητα με κάποιους.
Ως πυρήνας φυλακής της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θεωρούμε, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουμε, πως με τους πολιτικούς κρατούμενους που έχουν αναλάβει την ευθύνη για τις οργανώσεις που ανήκουν και με τους συντρόφους που διώκονται για αυτές τις υποθέσεις χωρίς να έχουν συκοφαντήσει και να έχουν πει ψέματα για επαναστατικές οργανώσεις, μας συνδέει μια κοινή αναφορά. Η κοινή αναφορά στον ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην εξουσία πάντα απ’ την μεριά των αμετανόητων εχθρών του καθεστώτος. Όπως έχει ειπωθεί “Τα λόγια χωρίζουν . . . οι πράξεις ενώνουν”.
Διαβάσαμε την επιστολή-κάλεσμα του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και αποφασίσαμε να στηρίξουμε την πρότασή του.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης ήταν μια από τις λίγες, ίσως και μοναδική δημόσια συλλογική διαδικασία, που σε πείσμα των καιρών στάθηκε ενάντια στην επέλαση των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Η πρόταση για την επανεκκίνηση και μετεξέλιξή της σε συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους θεωρούμε ότι αναβαθμίζει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Όποιος σύντροφος/συντρόφισσα είναι ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης, αυτομάτως είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους και όποιος είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους που διώκονται για το αντάρτικο πόλης δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει (άσχετα αν συμμετέχει ή όχι, ή αν διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα) ότι το αντάρτικο πόλης δεν είναι απλώς μέρος της πολυμορφίας του αγώνα ΑΛΛΑ αναπόσπαστο κομμάτι του . . . Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την πολυμορφία του αγώνα, για την άμεση δράση και το αντάρτικο πόλης. Όμως θεωρούμε πως βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας συζήτησης που δεν εξαντλείται σε μια κουβέντα.
Για εμάς είναι σημαντικό η συνέλευση αλληλεγγύης, αν πραγματοποιηθεί, να αποτελέσει ένα γόνιμο έδαφος συζήτησης, τριβής και επικοινωνίας που να προωθεί τη δράση. Όποια συνέλευση αναπαράγει απλώς τον εαυτό της είναι καταδικασμένη να ξεπέσει σε μια βαρετή αγγαρεία. Όταν η συνέλευση μετατρέπεται σε νόμισμα δημοσίων σχέσεων γίνεται προσωποκεντρική και κυρίως ακίνδυνη. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του χώρου ούτε θα επικαλεστούμε μια ψευτοενότητα που είναι άχρηστη και υποκριτική.
Για εμάς μια συνέλευση αλληλεγγύης μπορεί να αποτελέσει μια νέα αφετηρία για τους νέους κυρίως συντρόφους να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά εικονίσματα του παρελθόντος, τους “συνταξιούχους βετεράνους”, και την αδράνεια και να συναντηθούν για να πράξουν. Για αυτό στην πρόταση που έγινε προσθέτουμε το όνομα της συνέλευσης να γίνει “συνέλευση αλληλεγγύης και δράσης για τους πολιτικούς κρατούμενους”.
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας αρέσει να χαρακτηρίζουμε κάποιον απλά ως “αλληλέγγυο”. Δημιουργεί υποσυνείδητα διαχωρισμούς που οδηγούν σε“προσωπικότητες” και “ακολουθητές”. Ένας αναρχικός είναι αυτονόητο ότι είναι αλληλέγγυος, το στοίχημα είναι να γίνει και “συνένοχος” . . . (χωρίς φυσικά να απολέσει την κριτική του).
Επειδή λοιπόν πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ακουστεί για την αλληλεγγύη, εμείς θα κλείσουμε την τοποθέτηση και τη στήριξή μας στην πρόταση που έγινε με ένα παλιό αλλά επίκαιρο σύνθημα όσο ποτέ . . .
“Αν οι ‘αθώοι’ αξίζουν μια φορά την αλληλεγγύη μας, τότε οι ‘ένοχοι’ την αξίζουν χίλιες” . . .
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, FAI-IRF / Πυρήνας φυλακής
Αργυρού Παναγιώτης
Μαυρόπουλος Θεόφιλος
Μπολάνο Δαμιανός
Νικολόπουλος Γιώργος
Νικολόπουλος Μιχάλης
Οικονομίδου Όλγα
Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Χατζημιχελάκης Χάρης
Φυλακές Κορυδαλλού
10-11-2014 Tromaktiko
Πρόκειται για μια συμμαχία που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους Αστυνομικούς τις Αντιτρομοκρατικής καθώς μέχρι πρότινος η δυο οργανώσεις η “Συνωμοσία” και ο “Επαναστατικός Αγώνας” δηλαδή δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:
AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
i) Φυλακές τύπου Γ’ – μια πράξη πολέμου
Οι φυλακές τύπου Γ’ θέλουν να γίνουν το μνημείο της νίκης του κράτους ενάντια στο αντάρτικο πόλης. Το αν θα αφήσουμε τους χιλιάδες τόνους τσιμέντο, τα κάγκελα και τις κλειδαριές να νικήσουν την ανθρώπινη θέληση για ελευθερία είναι ένα στοίχημα, που μένει να απαντηθεί στην πράξη από τους εχθρούς του καθεστώτος και τους φίλους της ελευθερίας.
Πολιτικά εδώ και χρόνια τηλεοπτικές περσόνες του συστήματος και έμμισθοι κονδυλοφόροι της αστυνομίας έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα λάσπης εναντίον του αντάρτικου πόλης στα πλαίσια της απολιτικοποίησής του. “Όσμωση ποινικών – τρομοκρατών”, “συνεργασία τρομοκρατών – οργανωμένου εγκλήματος”, “επαναστατικό ταμείο” είναι η εμπροσθοφυλακή του ψέματος. Η προπαγάνδα θέλει να κρύψει, σκεπάζοντας με τη λάσπη της, το αυτονόητο της διαρκούς εξέγερσης. Μιας διαρκούς εξέγερσης όσων αρνούνται να ζήσουν σαν σκλάβοι και επιτίθενται ένοπλα ενάντια στους δήμιούς τους, στην σιωπή, στον συντηρητισμό και στην παραίτηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η εξουσία θέλοντας να αποσυνδέσει την πιθανή προοπτική της βίαιης εξεγερτικής δράσης και να ακρωτηριάσει τη διάχυσή της, χρησιμοποιεί το ψέμα και τη συκοφαντία για να παρουσιάσει τους ένοπλους αντάρτες πόλης ως παράφρονες εγκληματίες. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που η αιμοδιψής δημοκρατία τους αυτοκτονεί χιλιάδες ανθρώπους και δηλητηριάζει κάθε στιγμή της ζωής μας με την τρομοκρατία της φτώχειας, της καταπίεσης, της αστυνομοκρατίας, της μοναξιάς, της εκμετάλλευσης ενώ ξεγελάει τους αφελείς με τις ψευτοελευθερίες της κατανάλωσης, του θεάματος, της μαζικής διασκέδασης, της ψηφιακής πραγματικότητας, του πολιτισμού των μετρίων.
Το αποκορύφωμα της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης στήθηκε αρχές του 2014 μετά την παραβίαση της άδειας του Χριστόδουλου Ξηρού, που αντί να γυρίσει εθελοντικά πίσω στη φυλακή, επέλεξε το δρόμο της παρανομίας και της συνενοχής στο νέο αντάρτικο πόλης. Πρωτοσέλιδα και ρεπορτάζ με πιασάρικους τίτλους όπως “Τρομορεβεγιόν με τους Πυρήνες”, “γιάφκα τρομοκρατών οι φυλακές” έγιναν η ναυαρχίδα του ψεύδους.
Αυτό που ενόχλησε πιο πολύ την εξουσία με τη φυγή του συντρόφου Χριστόδουλου ήταν πως παρά τις συλλήψεις μας, ποτέ δεν γίναμε τρόπαια εν υπνώσει στα χέρια των δεσμοφυλάκων μας. Η φυλακή για τους αμετανόητους αντάρτες πόλης δεν αποτελεί ανάκτορο του φόβου, αλλά έναν τόπο αιχμαλωσίας που πεισμώνει και ατσαλώνει πιο πολύ τη θέληση για εξέγερση και ελευθερία.
ii) Η προπαγάνδα προλογίζει τον πόλεμο.
Το ψέμα της εξουσίας καλλιεργεί το φόβο για να γίνει το πέρασμα απ’ το καθεστώς της ψευτοελευθερίας στο καθεστώς της έκτακτης ανάγκης. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι το μεταμφιεσμένο “αποφασίζουμε και διατάζουμε”. Αρχές του 2014, ο υπουργός-πρώην δικαστής Χαράλαμπος Αθανασίου εξέδωσε τελεσίγραφο 100 ημερών για την έναρξη λειτουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας. Επειδή η γνωστή φράση “η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα” ισχύει και αντίστροφα, την σειρά της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης παίρνουν τώρα τα στρατιωτικά μέτρα.
Ανακοινώνεται λοιπόν η μετατροπή των φυλακών Δομοκού σε φυλακές τύπου Γ’, που την εξωτερική τους φύλαξη θα την αναλάβουν 300 αστυνομικοί, οι οποίοι θα στρατοπεδεύσουν έξω σε ειδικά κτίρια-στρατώνες. Επίσης ήδη έχουν απομακρυνθεί περισσότεροι από τους μισούς “κοινούς” κρατούμενους ώστε τη θέση τους να πάρουν οι “επικίνδυνοι τρομοκράτες” και τα “μέλη του οργανωμένου εγκλήματος”.
Δε θα πούμε πολλά για τις φυλακές τύπου Γ’ καθώς τα περισσότερα έχουν ήδη γραφτεί. Πολιτική και σωματική απομόνωση, λογοκρισία αλληλογραφίας, περιορισμός επισκεπτηρίων, απαγόρευση αδειών . . . Μια νέα φυλακή μέσα στην φυλακή, ένας σιδερόφρακτος τόπος λησμονιάς για να ξεχάσουμε τον αγώνα και να ξεχαστούμε ως αιχμάλωτοι. Ένας τσιμεντένιος τάφος που η λήθη θέλει να σβήσει τη θέληση για ελευθερία. Παράλληλα ένα δημόσιο φόβητρο σε κοινή θέα, ένα ελληνικό Γκουαντανάμο για όποιον αμφισβητήσει έμπρακτα και ένοπλα τους ντόπιους έπαρχους της παγκόσμιας δυτικής αυτοκρατορίας.
iii) Αύριο θα έρθουν για σένα . . .
Ο φόβος είναι διατρητικός και φτάνει ως το κόκκαλο. Η απάντηση στο φόβο δεν είναι να κλείσουμε τα μάτια, αλλά να του επιτεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι φυλακές τύπου Γ’ φτιάχτηκαν για να καταστείλουν το αντάρτικο πόλης, τις επαναστατικές οργανώσεις (είτε είναι αναρχικές είτε κομμουνιστικές, είτε είναι μηδενιστικές είτε κοινωνικές) και τα μέλη τους. Θα ήταν άστοχο όμως να θεωρήσουμε ότι η στρατηγική της εξουσίας περιορίζεται μόνο στη βασική της επιδίωξη. Η εξουσία απ’ τη φύση της είναι επεκτατική. Για αυτό διευρύνει το σιδερένιο πλέγμα της καθολικής αιχμαλωσίας υψίστης ασφαλείας σε συντρόφους ή άτομα τα οποία κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη, καθώς και σε “μεγαλο-ποινικούς” που ενοχλούν την αστυνομία.
Πάντως η εμμονή του κράτους με την καταστολή του αντάρτικου πόλης φαίνεται και από το γεγονός πως στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’ υπάρχει ευεργετική διάταξη που προβλέπει μέχρι και την αποφυλάκιση κάθε επίδοξου ρουφιάνου (εκτός αν κατηγορείται ο ίδιος με αντιτρομοκρατικό νόμο) που θα δώσει οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τη δράση ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων.
Επίσης, οι ελληνικές αρχές μιμούμενες τους ξένους συναδέλφους τους εισάγουν διακριτικά απ’ την πίσω πόρτα το “δέλεαρ” της δημόσιας αποκήρυξης του αντάρτικου πόλης με αντίτιμο την ευνοϊκή ποινική μεταχείριση των μετανοημένων, σε ζητήματα αδειών και μείωσης ποινής. Δεν είναι μόνο η διάταξη του νομοσχεδίου που ορίζει ως υπεύθυνο τον εισαγγελέα για τη συνέχιση ή όχι της κράτησης σε ειδικές συνθήκες του “φυλακισμένου τρομοκράτη” μετά τα 4 πρώτα χρόνια (είναι αυτονόητο πως για οποιονδήποτε “τρομοκράτη” παραμένει αμετανόητος μάλλον θα παρατείνεται επ’ αόριστον η κράτησή του σε καθεστώς απομόνωσης τύπου Γ’).
Είναι και η επίσημη αναφορά του εισαγγελέα εφετών στη διαδικασία πειθαρχικής δίωξης των σωφρονιστικών υπαλλήλων για την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού καθώς ο “συγκεκριμένος κρατούμενος ουδέποτε αποκήρυξε την τρομοκρατία. Αντιθέτως μέσα από κείμενά του που αναρτήθηκαν στις ιστοσελίδες zougla.gr και athens indymedia εξακολουθούσε να κάνει λόγο για λαϊκό ξεσηκωμό και ένοπλη πάλη . . .”
Αυτό λειτουργεί ως μικρή προεικόνιση ενός μέλλοντος που δείχνει ότι ακόμα και τα κείμενα ενός“φυλακισμένου τρομοκράτη” θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χορήγηση ή μη άδειας.
Όμως ο επεκτατικός πόλεμος της εξουσίας, όπως ενσαρκώνεται αυτή την περίοδο με τις φυλακές τύπου Γ’, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να οδηγεί τους αναρχικούς σε μια άτακτη φυγή οπισθοχώρησης και άμυνας πίσω από νομικά αναχώματα και αστείες γενικεύσεις πανικού του στυλ “το κράτος διώκει και φυλακίζει τις αναρχικές ιδέες”. Όχι, το κράτος επιτίθεται σε αυτούς που τις αναρχικές ιδέες τις κάνουν πράξη, άσχετα αν η αντιτρομοκρατική συχνά συλλαμβάνει συντρόφους ή άτομα που δεν έχουν σχέση με το αντάρτικο πόλης. Η ιδεολογία της θυματοποίησης παράγει από μόνη της θύματα και δυναμώνει τον εχθρό.
Όταν κάποιοι είτε από αφέλεια είτε από σκοπιμότητα βλέπουν τα φαντάσματα της οργουελιανής αστυνομίας σκέψης να υπάρχουν στο σήμερα και υποχωρούν στην ηττοπάθεια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά και πιο γρήγορα την μελλοντική καταστολή. Κάθε βήμα πίσω, καμουφλαρισμένο μέσα στις γνωστές γελοίες δικαιολογίες “μας έχουν”, “παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα”, “δε μας παίρνει τώρα” είναι χαρισμένο έδαφος στην προέλαση του αστυνομικού κράτους.
Το κράτος αν θεωρήσει ότι ξεμπερδεύει με το αντάρτικο πόλης τότε θα επεκτείνει την καταστολή του σε κάθε μορφή άμεσης δράσης που μέχρι σήμερα δεν είχε “αντιτρομοκρατικές” ποινικές κυρώσεις. Γιατί ακόμα και το κράτος σε αντίθεση με κάποιους “αναρχικούς” διαβλέπει τη σύνδεση της πολυμορφίας της άμεσης δράσης με το αντάρτικο πόλης.
Όποιος απομονώνει και περιθωριοποιεί ένα μέσο αγώνα όπως το αντάρτικο πόλης ουσιαστικά ενταφιάζει και αποδυναμώνει όλα τα υπόλοιπα μέσα καθώς τα αφήνει εκτεθειμένα στην επερχόμενη καταστολή.
Το “αύριο θα έρθουν για εσένα….” είναι το αποτέλεσμα του αντι-ένοπλου φετιχισμού που προωθούν κάποιοι άκαπνοι βετεράνοι του τίποτα, αντιπροτείνοντας δήθεν την “συγκρουσιακή μη ένοπλη αναρχία”. Πολύπλοκοι και βαρύγδουποι ορισμοί για να καλύψουν την δειλία τους.
iv) Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι που κατηγορούνται για τη δράση επαναστατικών ομάδων που συμμετέχουν, καθώς και κάποιοι σύντροφοι και μερικά άτομα που διώκονται για τις ίδιες υποθέσεις. Πάντα μιλάμε ξεκάθαρα. Οι διαφορετικές αντιλήψεις και αντιθέσεις ανάμεσά μας είναι πάρα πολλές ενώ δε λείπει και η εχθρότητα με κάποιους.
Ως πυρήνας φυλακής της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θεωρούμε, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουμε, πως με τους πολιτικούς κρατούμενους που έχουν αναλάβει την ευθύνη για τις οργανώσεις που ανήκουν και με τους συντρόφους που διώκονται για αυτές τις υποθέσεις χωρίς να έχουν συκοφαντήσει και να έχουν πει ψέματα για επαναστατικές οργανώσεις, μας συνδέει μια κοινή αναφορά. Η κοινή αναφορά στον ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην εξουσία πάντα απ’ την μεριά των αμετανόητων εχθρών του καθεστώτος. Όπως έχει ειπωθεί “Τα λόγια χωρίζουν . . . οι πράξεις ενώνουν”.
Διαβάσαμε την επιστολή-κάλεσμα του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και αποφασίσαμε να στηρίξουμε την πρότασή του.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης ήταν μια από τις λίγες, ίσως και μοναδική δημόσια συλλογική διαδικασία, που σε πείσμα των καιρών στάθηκε ενάντια στην επέλαση των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Η πρόταση για την επανεκκίνηση και μετεξέλιξή της σε συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους θεωρούμε ότι αναβαθμίζει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Όποιος σύντροφος/συντρόφισσα είναι ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης, αυτομάτως είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους και όποιος είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους που διώκονται για το αντάρτικο πόλης δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει (άσχετα αν συμμετέχει ή όχι, ή αν διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα) ότι το αντάρτικο πόλης δεν είναι απλώς μέρος της πολυμορφίας του αγώνα ΑΛΛΑ αναπόσπαστο κομμάτι του . . . Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την πολυμορφία του αγώνα, για την άμεση δράση και το αντάρτικο πόλης. Όμως θεωρούμε πως βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας συζήτησης που δεν εξαντλείται σε μια κουβέντα.
Για εμάς είναι σημαντικό η συνέλευση αλληλεγγύης, αν πραγματοποιηθεί, να αποτελέσει ένα γόνιμο έδαφος συζήτησης, τριβής και επικοινωνίας που να προωθεί τη δράση. Όποια συνέλευση αναπαράγει απλώς τον εαυτό της είναι καταδικασμένη να ξεπέσει σε μια βαρετή αγγαρεία. Όταν η συνέλευση μετατρέπεται σε νόμισμα δημοσίων σχέσεων γίνεται προσωποκεντρική και κυρίως ακίνδυνη. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του χώρου ούτε θα επικαλεστούμε μια ψευτοενότητα που είναι άχρηστη και υποκριτική.
Για εμάς μια συνέλευση αλληλεγγύης μπορεί να αποτελέσει μια νέα αφετηρία για τους νέους κυρίως συντρόφους να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά εικονίσματα του παρελθόντος, τους “συνταξιούχους βετεράνους”, και την αδράνεια και να συναντηθούν για να πράξουν. Για αυτό στην πρόταση που έγινε προσθέτουμε το όνομα της συνέλευσης να γίνει “συνέλευση αλληλεγγύης και δράσης για τους πολιτικούς κρατούμενους”.
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας αρέσει να χαρακτηρίζουμε κάποιον απλά ως “αλληλέγγυο”. Δημιουργεί υποσυνείδητα διαχωρισμούς που οδηγούν σε“προσωπικότητες” και “ακολουθητές”. Ένας αναρχικός είναι αυτονόητο ότι είναι αλληλέγγυος, το στοίχημα είναι να γίνει και “συνένοχος” . . . (χωρίς φυσικά να απολέσει την κριτική του).
Επειδή λοιπόν πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ακουστεί για την αλληλεγγύη, εμείς θα κλείσουμε την τοποθέτηση και τη στήριξή μας στην πρόταση που έγινε με ένα παλιό αλλά επίκαιρο σύνθημα όσο ποτέ . . .
“Αν οι ‘αθώοι’ αξίζουν μια φορά την αλληλεγγύη μας, τότε οι ‘ένοχοι’ την αξίζουν χίλιες” . . .
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, FAI-IRF / Πυρήνας φυλακής
Αργυρού Παναγιώτης
Μαυρόπουλος Θεόφιλος
Μπολάνο Δαμιανός
Νικολόπουλος Γιώργος
Νικολόπουλος Μιχάλης
Οικονομίδου Όλγα
Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Χατζημιχελάκης Χάρης
Φυλακές Κορυδαλλού
10-11-2014 Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΕ ΚΑΛΟ... ΣΗΜΕΙΟ Ο ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η συνταγή της ημέρας: Μπράουνις με κακάο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
