2012-04-29 14:11:57
"Πώς νιώθεις;" με ρωτούσαν καθώς πλησίαζαν τα 30στά γενέθλιά μου τον περασμένο Οκτώβριο. Άλλοι από περιέργεια (όσοι βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας από την «επίτευξή» τους), άλλοι με φόβο (αυτοί που σε ελάχιστο χρόνο θα μπορούσαν να βλέπουν το νούμερο «2» μόνο ως δεύτερο ψηφίο στα κεράκια της τούρτας τους) και άλλοι με κρυφή χαιρεκακία, ανυπομονώντας να υποδεχτούν ένα ακόμη μέλος στο γκρουπ της πρόσφατα αποκτημένης δεκαετίας τους.
Και πώς να νιώθω δηλαδή; Τα μαλλιά μου ήταν στο χρώμα που πάντα προσπαθούσα να πετύχω, ετοιμαζόμουν για ένα ταξίδι με φίλες στην Κωνσταντινούπολη και, αν εξαιρέσουμε τη γενικότερα μαύρη περίοδο που διανύει η χώρα και βαραίνει τον καθέναν από εμάς, προσωπικά τολμώ να πω πως ναι, ένιωθα καλά. Και επίσης, όπως συνήθιζα και να απαντάω, δεν ένιωθα ότι πλησιάζει κάποια μεγάλη στιγμή – σταθμός στη ζωή μου που ξαφνικά θα άλλαζε τα πάντα.
Προφανώς δεν ήταν αυτή η σωστή απάντηση. Μάλλον θα έπρεπε να νιώθω χάλια. Αυτό άλλωστε υπαγορεύει το κλισέ των 30, που για κάποιο λόγο βρίσκεται παντού γύρω μας: η τραγική φιγούρα της ελεύθερης τριαντάρας που καταρρέει επειδή νιώθει ότι γέρασε, που φοβάται ότι δεν θα αποκτήσει ποτέ δικά της παιδιά και τρέμει στην ιδέα ότι θα πεθάνει μόνη.
Η Κέιτ Χάντσον το αποτύπωσε κάπως έτσι στην ταινία Φιλίες και Έρωτες (Something Borrowed ): «Είσαι 30 χρόνων πια – δεν σε παίρνει να είσαι επιλεκτική», ενώ η Λίλι Άλεν τραγουδάει «είναι σχεδόν 30 τώρα και ...η κοινωνία λέει ότι η ζωή της έχει ήδη τελειώσει».
Και μετά από μία σύντομη αναζήτηση στο ίντερνετ, θα βρείτε εκατοντάδες πανικόβλητα posts σε μπλογκ και φόρουμ από ανθρώπους που γίνονται 30 και αναζητούν συμβουλές για να το αντέξουν. Σε σχετική συζήτηση στο site του αμερικανικού Glamour, έγραψε ένας επισκέπτης: «Έγινα 30 τον περασμένο Απρίλιο και ήταν χάλια. Έχουμε συνηθίσει να φορτώνουμε τον εαυτό μας με τόσες προσδοκίες για συγκεκριμένους στόχους που πρέπει να έχουμε υλοποιήσει μέχρι τα 30, που όταν τελικά δεν τα καταφέρνουμε νιώθουμε απογοητευμένοι. Είναι τρομακτικό!» Τρομακτικό; Μάλιστα. Τρομακτικό.
Και ας είμαστε ειλικρινείς. Όσο κι αν προσπαθούμε να εκλογικέψουμε την κατάσταση, όσο κι αν ορκιζόμαστε για το πόσο συνειδητοποιημένα θα αντιμετωπίσουμε τη συγκεκριμένη «μετάβαση», όταν φτάνει εκείνη η ώρα, δεν μπορούμε παρά να παρασυρθούμε, έστω και για λίγο, απ’ όλη τη συσσωρεμένη αρνητική ενέργεια και καταστροφολογία που μας περιβάλλει.
Θα γίνω πιο σαφής. Επηρεασμένη από όσα είχα ακούσει ή διαβάσει εκείνη την περίοδο και παρά τις προηγούμενες δηλώσεις μου περί αδιαφορίας για το γεγονός, όταν ξημέρωσε η μέρα των γενεθλίων μου, δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ. Σαν δεύτερη Μπέλα Σουάν –δυστυχώς χωρίς τον Έντουαρντ στο προσκήνιο– πλησίασα τον καθρέφτη και άρχισα να παρατηρώ το πρόσωπό μου.
Τι έψαχνα; Μα για ρυτίδες φυσικά. Ευτυχώς, το πλήγμα της άσπρης τρίχας το είχα ήδη ξεπεράσει περίπου ένα μήνα πριν, ευτυχώς χωρίς απώλειες, μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο της κομμώτριάς μου και την καθησυχαστική απάντηση «καμία!». Κοιτούσα, λοιπόν, τον καθρέφτη και ένιωθα ένα μικρό, μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου.
Δεν θα ήμουν νέα πια; Το σώμα μου σταδιακά θα κατέρρεε μέχρι να με προδώσει; Θα κυκλοφορούσα σαν εκείνες τις κυριούλες που δεν αποχωρίζονται το τυπικό outfit της εποχής τους, ακόμη κι όταν έχει ξεγραφτεί από τα κατάστιχα της μόδας εδώ και δεκαετίες;
Ο φίλος μου θα με άφηνε για κάποια νεότερη; «Ώπα! Ξεκόλλα» είπα στον εαυτό μου. Εκνευρισμένη, προσπάθησα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Και με κινηματογραφική, σχεδόν ακατανόητη, βλακεία, έκανα το λάθος. Έστριψα τον καθρέφτη στην πλευρά του μεγεθυντικού φακού. Και τότε τις είδα. Δύο σετ από ρυτίδες έκφρασης κάτω από τα μάτια μου.
«Ε, και σιγά!» θα μου πείτε. «Δύο ασήμαντες ρυτιδούλες έκφρασης». Ναι, εντάξει. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν οι ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ρυτίδες έκφρασης. Και ήταν τέσσερις. Όχι δύο. Και παρά την αυτοπεποίθηση, τα ωραία μου μαλλιά και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, για κάποιο λόγο μού χαλούσαν τη διάθεση. Το πιο εξοργιστικό ήταν ότι γνώριζα πως αν ήμουν άντρας, όχι απλά δεν θα με ενοχλούσαν, αλλά ούτε καν θα τις είχα προσέξει.
Σύμφωνα με πρόσφατη βρετανική έρευνα, οι γυναίκες αρχίζουν να αισθάνονται ότι γερνάνε στην ηλικία των 29. Οι άντρες, αντίθετα, αρχίζουν να νιώθουν ότι τα χρόνια περνάνε όταν φτάνουν τα 58. Εξοργιστικό! Και δεν μπορούσα παρά ν’ αναρωτηθώ: Τι είναι αυτό που κάνει εμάς τις γυναίκες να νιώθουμε ...γριές, ήδη από τα 30 μας, τη στιγμή που οι άντρες απολαμβάνουν τη ζωή, χωρίς ίχνος ανησυχίας;
Αναζήτησα απαντήσεις στις συμβουλές που είχε δώσει στο αμερικανικό Glamour, η Julie Tilsner, συγγραφέας του βιβλίου 29 and Counting (amazon.co.uk, £8.09) και σε όσα αναφέρει στο βιβλίο της. Η συμβουλή της; Ψυχραιμία! «Τα 30 δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Είναι απλά η πόρτα προς μία καινούργια δεκαετία που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε, μόνο που αυτή τη φορά είμαστε προετοιμασμένες.
Είμαστε μορφωμένες, με αρκετές ...“εργατοώρες” ζωής στο ενεργητικό μας και επαρκείς γνώσεις για το τι μας ταιριάζει, τι μας αρέσει και τι δεν είναι για εμάς. Φυσικά και μπορούμε ακόμα να ξεφαντώνουμε μέχρι το πρωί, μόνο που αυτή τη φορά θα το κάνουμε έχοντας περισσότερη εμπειρία.» Και πώς θα φτάσουμε στο σημείο να μη μας νοιάζει; Δείτε τι μας είπαν οι ειδικοί, ακολουθήστε τις συμβουλές μας και βρείτε τον τρόπο να ξεπεράσετε τη φοβία των γενεθλίων (είτε πρόκειται για την 3η, την 4η ή όποια άλλη δεκαετία σας τρομάζει).
Τα 30 είναι διαφορετικά για τον καθέναΌταν ήμουν μικρή, τα όνειρά μου για την εποχή που θα είχα κλείσει τα 20 περιλάμβαναν το δικό μου σπίτι, ένα επιτυχημένο internship σε μια μεγάλη εταιρεία, σαν κι αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, και έναν μεγάλο έρωτα. Στην πραγματικότητα, στα 20, έμενα ακόμα με τους γονείς μου, δεν δούλευα και ο μεγάλος έρωτας δεν είχε καν πλησιάσει. Ωστόσο ήμουν ευτυχισμένη που είχα περάσει στο πανεπιστήμιο και είχα πολύ ελεύθερο χρόνο για να βγαίνω με τις φίλες μου και να κάνω ταξίδια. Και, παραδόξως, δεν ένιωθα καθόλου άσχημα που δεν είχα καταφέρει να υλοποιήσω τους στόχους που είχα θέσει μία δεκαετία πριν. Σας θυμίζει κάτι; Γιατί, λοιπόν, μας είναι τόσο δύσκολο να υιοθετήσουμε την ίδια Ζεν προσέγγιση και στην περίπτωση των 30;
Εν μέρει, οφείλεται στην ευρύτερη κουλτούρα της κοινωνίας μας σε σχέση με τη νεότητα. Στη μετά τα 30 εποχή, είναι δύσκολο να είσαι ξεχωριστός. Είσαι απλά ένας ενήλικος που κάνει πράγματα για ενήλικους και δεν έχει πλέον δικαίωμα να μπει στη λίστα των ανερχόμενων αστεριών. Είναι σα να πρέπει όλοι να γίνουμε παιδιά-θαύματα, να έχουμε εκδώσει 2-3 βιβλία μέχρι την ηλικία των 25, να έχουμε βρει τη μεγάλη ιδέα που θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε μέχρι την ηλικία των 30. Κι αν όχι, είμαστε αποτυχημένοι.
«Αυτά είναι ανοησίες» λέει η Tilsner. «Μ’ αυτή τη λογική, θα έπρεπε να είχα περάσει τον χρόνο μου, μεταξύ 20 και 30, γράφοντας ένα βιβλίο ή ένα θεατρικό έργο ή κάνοντας οτιδήποτε προσπαθώντας να στριμώξω τον εαυτό μου σε μία λίστα με τους “Top 30 πριν τα 30”, αντί να βλέπω το αγαπημένο μου σίριαλ 100.000 φορές στην τηλεόραση, αντί να δουλεύω, αντί να βγαίνω ραντεβού και να περνάω καλά.
Και δεν το μετανιώνω καθόλου. Γιατί πέρασα 10 πολύ ωραία χρόνια.» Συγχαρητήρια, λοιπόν, στον κύριο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, που κέρδισε δισεκατομμύρια πριν συμπληρώσει τα 23 ή στη Lady Gaga που έγινε pop icon στην ηλικία των 25, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του χρονοδιάγραμμα και πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά ένας φιλανθρωπικός, ερασιτεχνικός μαραθώνιος, στον οποίο ο καθένας διαγωνίζεται στον δικό του ρυθμό.
Είναι OK να νιώθουµε 20κάτιΠρόσφατα βρέθηκα στον γάμο μίας ξαδέλφης μου που είχε την τέλεια ιδέα να προσφέρει σφηνάκια στους καλεσμένους της. Μιλώντας με μια θεία μου άρχισα ν’ αστειεύομαι για το πόσα θα έπινα και πόσες διαφορετικές γεύσεις σκόπευα να δοκιμάσω, όταν μου απάντησε με ένα βλέμμα απορίας και αποδοκιμασίας μαζί: «Κατερίνα είσαι 30. Είσαι πολύ μεγάλη για να πίνεις σφηνάκια.» Συγγνώμη; Πολύ μεγάλη για σφηνάκια. Μάλιστα.
Και φυσικά η επόμενη, αναμενόμενη, πρόταση ήταν «δεν αρχίζεις να σκέφτεσαι το πότε θα παντρευτείς, καλύτερα;». Άλλες αντιλήψεις, μιας άλλης γενιάς θα μου πείτε. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Και τελικά, για τι άλλο είμαι πολύ μεγάλη; Είμαι σίγουρη ότι θα βρεθούν αρκετοί καλοθελητές για να μου απαντήσουν.
Και για να πειστείτε, δείτε τα αποτελέσματα μιας άλλης βρετανικής έρευνας, που έγινε σε 2.000 γυναίκες, ρωτώντας τις πότε θεωρούν σωστό να σταματήσει μια γυναίκα να φοράει συγκεκριμένα ρούχα. Στα 47, ξεχάστε το μπικίνι. Στα 40 είστε πολύ μεγάλη για see-through πουκάμισα. Στα 51 αποχαιρετήστε τα ψηλά τακούνια. Μα ποιος φτιάχνει αυτούς του κανόνες; Προφανώς άνθρωποι ανασφαλείς.
Ή φυσιολογικοί άνθρωποι (σαν εμένα κι εσάς δηλαδή), που έχουν υποπέσει στο αμάρτημα της ζήλιας και έχουν κάνει κατά καιρούς σχόλια του στιλ «μα καλά, αυτή η Γκούινεθ Πάλτροου τι τη φοράει τη φούστα τόσο κοντή; Είναι 38!», ενώ κατά βάθος ξέρουν ότι με τα πόδια και το στιλ της θα μπορεί να το κάνει και στα 48.
Κι αν εξαιρέσουμε το συναίσθημα της ζήλιας, η όλη αντίληψη για το πώς είναι η ζωή ή πώς θα πρέπει να είναι πριν και μετά τα 30 είναι από εξοργιστική μέχρι παρανοϊκή. Οι γυναίκες στα 20κάτι τους βαδίζουν σύμφωνα με τη νοοτροπία του «θα γίνω καλύτερη». Βλέπουν τη ζωή τους με γνώμονα τη δυνατότητα προόδου και αυτοβελτίωσης.
Αντιμετωπίζουν τα πάντα με μότο «Ε, εντάξει. Είμαι μόνο 25. Θα βρω την άκρη». Και μετά έρχονται τα 30 και νιώθουμε ότι θα έπρεπε ήδη να είμαστε τέλειες. Και αντί να προσπαθούμε να γίνουμε πιο έξυπνες, νιώθουμε ότι πρέπει ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε έξυπνες. Είναι σα να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν ένα καλοψημένο φαγητό έτοιμο να βγει από τον φούρνο, ενώ στην πραγματικότητα πολλά κομμάτια μας θα χρειαστούν δεκαετίες για να αναπτυχθούν πλήρως.
Η συμβουλή μας; Ζήστε τη ζωή σας σα να βρίσκεστε πάντα στα 20κάτι σας. Κάθε γυναίκα πρέπει να αγκαλιάσει και να διατηρήσει αυτή τη νοοτροπία αυτοβελτίωσης στα 30, τα 40, ακόμη και τα 50 της. Αυτή η διάθεση να προσπαθείτε πάντα να πάτε ένα βήμα πιο πέρα είναι που θα σας βοηθήσει να νιώθετε ευτυχισμένη και ικανοποιημένη με τις επιλογές σας. Και αν κάτι δεν εξελιχθεί όπως το περιμένατε, αν μια επιλογή στρέψει τη ζωή σας προς μια κατεύθυνση που τελικά μετανιώσατε, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε.
Υπάρχει πάντα χρόνος ν’ αλλάξετε γνώμη, να «επανεφεύρετε» τον εαυτό σας. Ξέρω παραδείγματα γυναικών που θυσίασαν την καριέρα τους για να κάνουν οικογένεια, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη δουλειά στα 47 και στα 60 είχαν μια πολύ επιτυχημένη δική τους επιχείρηση. Το μυστικό ήταν ότι δεν σταμάτησαν ποτέ να προσπαθούν. Ό,τι θέλετε να επιτύχετε, βρίσκεται απλά μπροστά σας και περιμένει να το κυνηγήσετε.
Τα 30 µπορεί να είναι και καταθλιπτικά (αλλά κι αυτό είναι ΟΚ)Τικ, Τακ, Τικ, Τακ. Το ακούτε που χτυπάει; Είναι το βιολογικό σας ρολόι. Και για πολλές γυναίκες, τα 30 είναι η εποχή που αρχίζει να γίνεται αισθητό. Θα καταλάβετε ότι συμβαίνει και σ’ εσάς όταν θα αρχίσετε να σταματάτε στον δρόμο για να χαζέψετε χαριτωμένα μωρά, τη στιγμή που τα μόνα …μωρά που κοιτούσατε μέχρι τώρα ήταν αυτά που επιδείκνυαν το six-pack τους στην παραλία. Και ίσως τελικά από εκεί πηγάζει και το χάσμα 29/58 – γυναίκα/άντρας.
Λόγω της φύσης μας, εμείς οι γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίσουμε προβλήματα γονιμότητας αρκετά νωρίς, τη στιγμή που οι άντρες μπορούν να αποκτήσουν παιδιά μέχρι τα –σχεδόν βαθιά– γεράματά τους. Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, αν πέσετε στην παγίδα και αρχίσετε να κάνετε υπολογισμούς: «Αν γνωρίσω τον κατάλληλο τώρα, θα βγαίνουμε για κανένα χρόνο, μετά θα μείνουμε αρραβωνιασμένοι άλλον ένα χρόνο, θα παντρευτούμε, θα μείνω έγκυος και θα έχω γίνει μητέρα μέχρι τα 33… Άρα πρέπει να τον γνωρίσω τώρα. Όχι σε λίγο. Τώρα.».
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει πανάκεια γι’ αυτό το συναίσθημα, μία συμβουλή που θα σας βοηθήσει να το ξεπεράσετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά, τουλάχιστον, προσπαθήστε να σκεφτείτε ότι δεν έχει νόημα να προβληματίζεστε τόσο για κάτι που δεν περνάει αποκλειστικά από το χέρι σας. Η αλήθεια είναι ότι η μετάβαση στην δεκαετία των 30 κουβαλάει μια κάποια θλίψη. Υπάρχουν πράγματα που παύουν να είναι διαθέσιμα.
Θυμάστε εκείνον τον πρώην που κρατούσατε καβάτζα και πιστεύατε ότι θα καταλήγατε μαζί; Μη σοκαριστείτε αν μάθετε ότι έχει παντρευτεί κάποια άλλη. Και το όνειρό σας να τα εγκαταλείψετε όλα και να μετακομίσετε σ’ ένα νησί για να ξεκινήσετε από την αρχή;
Αν έχετε ήδη ένα μωρό στα 30 σας, θα είναι λίγο δύσκολο να το κάνετε. Και είναι επίσης αργά για να κάνετε αίτηση για αεροσυνοδός ή να λάβετε μέρος στα Ιστιοπλοϊκά Τριήμερα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Δεν πειράζει αν θελήσετε να θρηνήσετε για λίγο γι’ αυτά που χάνετε, αρκεί να μην ξεχάσετε ν’ αποτίσετε τον σχετικό φόρο τιμής στις αποφάσεις που έχετε πάρει μέχρι τώρα.
Παίρνω παράδειγμα τη φίλη μου την Ελένη, 30 χρόνων, που διοικεί με επιτυχία τη δική της επιχείρηση. «Πάντα πίστευα ότι στα 30 μου θα ήμουν παντρεμένη με παιδιά. Δεν είμαι, και έτσι την ημέρα των γενεθλίων μου αναρωτιόμουν: Μήπως έχω αποτύχει στη ζωή μου; Αλλά μετά κοιτάω τα πράγματα που έχω πετύχει. Έχω ένα M.B.A., μια συναρπαστική δουλειά και το δικό μου διαμέρισμα. Και φυσικά νιώθω πολύ περισσότερο ευτυχισμένη και γεμάτη αυτοπεποίθηση στα 30 μου σε σχέση με τα 20.»
Νικήστε τη φρίκη των 30 (ή των 25 ή των 40)Δείτε πώς μπορείτε να αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι μεγαλώνετε και το άγχος της δημιουργίας ή των αλλαγών στην εμφάνισή σας με ψυχραιμία και θετική ενέργεια. Ναι, γίνεται! Θυμίστε στον εαυτό σας ότι η Μάρθα Στιούαρτ δεν έγινε διάσημη πριν την ηλικία των 41 ή ότι η Όπρα Γουίνφρεϊ δεν ήρθε σε επαφή με τον χώρο της τηλεόρασης πριν τα 30.
Προσοχή στους πολύ υψηλούς στόχους, τύπου «θα γνωρίσω τον τέλειο άντρα και θα παντρευτώ φέτος!», που θα έκαναν τον καθένα να νιώθει αποτυχημένος. Βρείτε κάτι πιο ρεαλιστικό και άμεσα υλοποιήσιμο, όπως να χάσετε τα 3 κιλά που πήρατε το καλοκαίρι. Μιλήστε στη μαμά σας. Ή τη γιαγιά σας. Ή σε οποιαδήποτε άλλη κυρία μεγαλύτερη από εσάς.
Σίγουρα θα καταφέρει να μεταφέρει λίγη λογική στο ακόμη-πολύ-νέο μυαλό σας. Αφήστε τις διαμαρτυρίες και τα «ναι, αλλά…» και ακούστε. Κάτι ξέρει παραπάνω. Γυρίστε σπίτι και κοιτάξτε τις παιδικές φωτογραφίες σας. Ήσασταν τόσο γλυκιά! Αναλογιστείτε πόσο πολύ έχετε αλλάξει και μεγαλώσει τα τελευταία 30 χρόνια και πόσο θ’ αλλάξετε τα επόμενα 30. Σίγουρα η αλλαγή δεν θα είναι τόσο μεγάλη και σίγουρα θα συνεχίσετε να δείχνετε εξίσου γλυκιά.
Αν και εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου, τολμώ να πω πως το μικρό διάστημα που έχει περάσει από τότε που έκλεισα τα 30 μου, νιώθω πολύ καλά με την ιδέα. Πολύ καλύτερα απ’ όσο θα περίμενα, αν και ίσως όχι τόσο καλά όσο η ηθοποιός Κρίστεν Μπελ που όταν έκλεισε τα 30 δήλωσε «αγαπώ τα 30 περισσότερο απ’ όσο έχω αγαπήσει οτιδήποτε άλλο.
Νιώθω ότι γεννήθηκα στα 30στά μου γενέθλια.» Εντάξει, μην το παρακάνουμε. Δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ τα 30 περισσότερο απ’ οτιδήποτε. Αγαπώ τις τηγανητές πατάτες και τα μπέργκερ περισσότερο από τα 30. Αγαπώ τα Vampire Diaries περισσότερο από τα 30. Αλλά, επίσης, αγαπώ την ανεξαρτησία μου, τον τρόπο που σκέφτομαι, την εμπιστοσύνη που έχω στον εαυτό μου και την αυτοπεποίθηση, όλα αυτά που μπορώ να έχω ακριβώς επειδή είμαι 30. Απολαύστε, λοιπόν, τα γενέθλιά σας και μη σας νοιάζει τίποτα. Α, και πιείτε και ένα σφηνάκι για να το γιορτάσετε.
www.cosmo.gr
Και πώς να νιώθω δηλαδή; Τα μαλλιά μου ήταν στο χρώμα που πάντα προσπαθούσα να πετύχω, ετοιμαζόμουν για ένα ταξίδι με φίλες στην Κωνσταντινούπολη και, αν εξαιρέσουμε τη γενικότερα μαύρη περίοδο που διανύει η χώρα και βαραίνει τον καθέναν από εμάς, προσωπικά τολμώ να πω πως ναι, ένιωθα καλά. Και επίσης, όπως συνήθιζα και να απαντάω, δεν ένιωθα ότι πλησιάζει κάποια μεγάλη στιγμή – σταθμός στη ζωή μου που ξαφνικά θα άλλαζε τα πάντα.
Προφανώς δεν ήταν αυτή η σωστή απάντηση. Μάλλον θα έπρεπε να νιώθω χάλια. Αυτό άλλωστε υπαγορεύει το κλισέ των 30, που για κάποιο λόγο βρίσκεται παντού γύρω μας: η τραγική φιγούρα της ελεύθερης τριαντάρας που καταρρέει επειδή νιώθει ότι γέρασε, που φοβάται ότι δεν θα αποκτήσει ποτέ δικά της παιδιά και τρέμει στην ιδέα ότι θα πεθάνει μόνη.
Η Κέιτ Χάντσον το αποτύπωσε κάπως έτσι στην ταινία Φιλίες και Έρωτες (Something Borrowed ): «Είσαι 30 χρόνων πια – δεν σε παίρνει να είσαι επιλεκτική», ενώ η Λίλι Άλεν τραγουδάει «είναι σχεδόν 30 τώρα και ...η κοινωνία λέει ότι η ζωή της έχει ήδη τελειώσει».
Και μετά από μία σύντομη αναζήτηση στο ίντερνετ, θα βρείτε εκατοντάδες πανικόβλητα posts σε μπλογκ και φόρουμ από ανθρώπους που γίνονται 30 και αναζητούν συμβουλές για να το αντέξουν. Σε σχετική συζήτηση στο site του αμερικανικού Glamour, έγραψε ένας επισκέπτης: «Έγινα 30 τον περασμένο Απρίλιο και ήταν χάλια. Έχουμε συνηθίσει να φορτώνουμε τον εαυτό μας με τόσες προσδοκίες για συγκεκριμένους στόχους που πρέπει να έχουμε υλοποιήσει μέχρι τα 30, που όταν τελικά δεν τα καταφέρνουμε νιώθουμε απογοητευμένοι. Είναι τρομακτικό!» Τρομακτικό; Μάλιστα. Τρομακτικό.
Και ας είμαστε ειλικρινείς. Όσο κι αν προσπαθούμε να εκλογικέψουμε την κατάσταση, όσο κι αν ορκιζόμαστε για το πόσο συνειδητοποιημένα θα αντιμετωπίσουμε τη συγκεκριμένη «μετάβαση», όταν φτάνει εκείνη η ώρα, δεν μπορούμε παρά να παρασυρθούμε, έστω και για λίγο, απ’ όλη τη συσσωρεμένη αρνητική ενέργεια και καταστροφολογία που μας περιβάλλει.
Θα γίνω πιο σαφής. Επηρεασμένη από όσα είχα ακούσει ή διαβάσει εκείνη την περίοδο και παρά τις προηγούμενες δηλώσεις μου περί αδιαφορίας για το γεγονός, όταν ξημέρωσε η μέρα των γενεθλίων μου, δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ. Σαν δεύτερη Μπέλα Σουάν –δυστυχώς χωρίς τον Έντουαρντ στο προσκήνιο– πλησίασα τον καθρέφτη και άρχισα να παρατηρώ το πρόσωπό μου.
Τι έψαχνα; Μα για ρυτίδες φυσικά. Ευτυχώς, το πλήγμα της άσπρης τρίχας το είχα ήδη ξεπεράσει περίπου ένα μήνα πριν, ευτυχώς χωρίς απώλειες, μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο της κομμώτριάς μου και την καθησυχαστική απάντηση «καμία!». Κοιτούσα, λοιπόν, τον καθρέφτη και ένιωθα ένα μικρό, μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου.
Δεν θα ήμουν νέα πια; Το σώμα μου σταδιακά θα κατέρρεε μέχρι να με προδώσει; Θα κυκλοφορούσα σαν εκείνες τις κυριούλες που δεν αποχωρίζονται το τυπικό outfit της εποχής τους, ακόμη κι όταν έχει ξεγραφτεί από τα κατάστιχα της μόδας εδώ και δεκαετίες;
Ο φίλος μου θα με άφηνε για κάποια νεότερη; «Ώπα! Ξεκόλλα» είπα στον εαυτό μου. Εκνευρισμένη, προσπάθησα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Και με κινηματογραφική, σχεδόν ακατανόητη, βλακεία, έκανα το λάθος. Έστριψα τον καθρέφτη στην πλευρά του μεγεθυντικού φακού. Και τότε τις είδα. Δύο σετ από ρυτίδες έκφρασης κάτω από τα μάτια μου.
«Ε, και σιγά!» θα μου πείτε. «Δύο ασήμαντες ρυτιδούλες έκφρασης». Ναι, εντάξει. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν οι ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ρυτίδες έκφρασης. Και ήταν τέσσερις. Όχι δύο. Και παρά την αυτοπεποίθηση, τα ωραία μου μαλλιά και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, για κάποιο λόγο μού χαλούσαν τη διάθεση. Το πιο εξοργιστικό ήταν ότι γνώριζα πως αν ήμουν άντρας, όχι απλά δεν θα με ενοχλούσαν, αλλά ούτε καν θα τις είχα προσέξει.
Σύμφωνα με πρόσφατη βρετανική έρευνα, οι γυναίκες αρχίζουν να αισθάνονται ότι γερνάνε στην ηλικία των 29. Οι άντρες, αντίθετα, αρχίζουν να νιώθουν ότι τα χρόνια περνάνε όταν φτάνουν τα 58. Εξοργιστικό! Και δεν μπορούσα παρά ν’ αναρωτηθώ: Τι είναι αυτό που κάνει εμάς τις γυναίκες να νιώθουμε ...γριές, ήδη από τα 30 μας, τη στιγμή που οι άντρες απολαμβάνουν τη ζωή, χωρίς ίχνος ανησυχίας;
Αναζήτησα απαντήσεις στις συμβουλές που είχε δώσει στο αμερικανικό Glamour, η Julie Tilsner, συγγραφέας του βιβλίου 29 and Counting (amazon.co.uk, £8.09) και σε όσα αναφέρει στο βιβλίο της. Η συμβουλή της; Ψυχραιμία! «Τα 30 δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Είναι απλά η πόρτα προς μία καινούργια δεκαετία που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε, μόνο που αυτή τη φορά είμαστε προετοιμασμένες.
Είμαστε μορφωμένες, με αρκετές ...“εργατοώρες” ζωής στο ενεργητικό μας και επαρκείς γνώσεις για το τι μας ταιριάζει, τι μας αρέσει και τι δεν είναι για εμάς. Φυσικά και μπορούμε ακόμα να ξεφαντώνουμε μέχρι το πρωί, μόνο που αυτή τη φορά θα το κάνουμε έχοντας περισσότερη εμπειρία.» Και πώς θα φτάσουμε στο σημείο να μη μας νοιάζει; Δείτε τι μας είπαν οι ειδικοί, ακολουθήστε τις συμβουλές μας και βρείτε τον τρόπο να ξεπεράσετε τη φοβία των γενεθλίων (είτε πρόκειται για την 3η, την 4η ή όποια άλλη δεκαετία σας τρομάζει).
Τα 30 είναι διαφορετικά για τον καθέναΌταν ήμουν μικρή, τα όνειρά μου για την εποχή που θα είχα κλείσει τα 20 περιλάμβαναν το δικό μου σπίτι, ένα επιτυχημένο internship σε μια μεγάλη εταιρεία, σαν κι αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, και έναν μεγάλο έρωτα. Στην πραγματικότητα, στα 20, έμενα ακόμα με τους γονείς μου, δεν δούλευα και ο μεγάλος έρωτας δεν είχε καν πλησιάσει. Ωστόσο ήμουν ευτυχισμένη που είχα περάσει στο πανεπιστήμιο και είχα πολύ ελεύθερο χρόνο για να βγαίνω με τις φίλες μου και να κάνω ταξίδια. Και, παραδόξως, δεν ένιωθα καθόλου άσχημα που δεν είχα καταφέρει να υλοποιήσω τους στόχους που είχα θέσει μία δεκαετία πριν. Σας θυμίζει κάτι; Γιατί, λοιπόν, μας είναι τόσο δύσκολο να υιοθετήσουμε την ίδια Ζεν προσέγγιση και στην περίπτωση των 30;
Εν μέρει, οφείλεται στην ευρύτερη κουλτούρα της κοινωνίας μας σε σχέση με τη νεότητα. Στη μετά τα 30 εποχή, είναι δύσκολο να είσαι ξεχωριστός. Είσαι απλά ένας ενήλικος που κάνει πράγματα για ενήλικους και δεν έχει πλέον δικαίωμα να μπει στη λίστα των ανερχόμενων αστεριών. Είναι σα να πρέπει όλοι να γίνουμε παιδιά-θαύματα, να έχουμε εκδώσει 2-3 βιβλία μέχρι την ηλικία των 25, να έχουμε βρει τη μεγάλη ιδέα που θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε μέχρι την ηλικία των 30. Κι αν όχι, είμαστε αποτυχημένοι.
«Αυτά είναι ανοησίες» λέει η Tilsner. «Μ’ αυτή τη λογική, θα έπρεπε να είχα περάσει τον χρόνο μου, μεταξύ 20 και 30, γράφοντας ένα βιβλίο ή ένα θεατρικό έργο ή κάνοντας οτιδήποτε προσπαθώντας να στριμώξω τον εαυτό μου σε μία λίστα με τους “Top 30 πριν τα 30”, αντί να βλέπω το αγαπημένο μου σίριαλ 100.000 φορές στην τηλεόραση, αντί να δουλεύω, αντί να βγαίνω ραντεβού και να περνάω καλά.
Και δεν το μετανιώνω καθόλου. Γιατί πέρασα 10 πολύ ωραία χρόνια.» Συγχαρητήρια, λοιπόν, στον κύριο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, που κέρδισε δισεκατομμύρια πριν συμπληρώσει τα 23 ή στη Lady Gaga που έγινε pop icon στην ηλικία των 25, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του χρονοδιάγραμμα και πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά ένας φιλανθρωπικός, ερασιτεχνικός μαραθώνιος, στον οποίο ο καθένας διαγωνίζεται στον δικό του ρυθμό.
Είναι OK να νιώθουµε 20κάτιΠρόσφατα βρέθηκα στον γάμο μίας ξαδέλφης μου που είχε την τέλεια ιδέα να προσφέρει σφηνάκια στους καλεσμένους της. Μιλώντας με μια θεία μου άρχισα ν’ αστειεύομαι για το πόσα θα έπινα και πόσες διαφορετικές γεύσεις σκόπευα να δοκιμάσω, όταν μου απάντησε με ένα βλέμμα απορίας και αποδοκιμασίας μαζί: «Κατερίνα είσαι 30. Είσαι πολύ μεγάλη για να πίνεις σφηνάκια.» Συγγνώμη; Πολύ μεγάλη για σφηνάκια. Μάλιστα.
Και φυσικά η επόμενη, αναμενόμενη, πρόταση ήταν «δεν αρχίζεις να σκέφτεσαι το πότε θα παντρευτείς, καλύτερα;». Άλλες αντιλήψεις, μιας άλλης γενιάς θα μου πείτε. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Και τελικά, για τι άλλο είμαι πολύ μεγάλη; Είμαι σίγουρη ότι θα βρεθούν αρκετοί καλοθελητές για να μου απαντήσουν.
Και για να πειστείτε, δείτε τα αποτελέσματα μιας άλλης βρετανικής έρευνας, που έγινε σε 2.000 γυναίκες, ρωτώντας τις πότε θεωρούν σωστό να σταματήσει μια γυναίκα να φοράει συγκεκριμένα ρούχα. Στα 47, ξεχάστε το μπικίνι. Στα 40 είστε πολύ μεγάλη για see-through πουκάμισα. Στα 51 αποχαιρετήστε τα ψηλά τακούνια. Μα ποιος φτιάχνει αυτούς του κανόνες; Προφανώς άνθρωποι ανασφαλείς.
Ή φυσιολογικοί άνθρωποι (σαν εμένα κι εσάς δηλαδή), που έχουν υποπέσει στο αμάρτημα της ζήλιας και έχουν κάνει κατά καιρούς σχόλια του στιλ «μα καλά, αυτή η Γκούινεθ Πάλτροου τι τη φοράει τη φούστα τόσο κοντή; Είναι 38!», ενώ κατά βάθος ξέρουν ότι με τα πόδια και το στιλ της θα μπορεί να το κάνει και στα 48.
Κι αν εξαιρέσουμε το συναίσθημα της ζήλιας, η όλη αντίληψη για το πώς είναι η ζωή ή πώς θα πρέπει να είναι πριν και μετά τα 30 είναι από εξοργιστική μέχρι παρανοϊκή. Οι γυναίκες στα 20κάτι τους βαδίζουν σύμφωνα με τη νοοτροπία του «θα γίνω καλύτερη». Βλέπουν τη ζωή τους με γνώμονα τη δυνατότητα προόδου και αυτοβελτίωσης.
Αντιμετωπίζουν τα πάντα με μότο «Ε, εντάξει. Είμαι μόνο 25. Θα βρω την άκρη». Και μετά έρχονται τα 30 και νιώθουμε ότι θα έπρεπε ήδη να είμαστε τέλειες. Και αντί να προσπαθούμε να γίνουμε πιο έξυπνες, νιώθουμε ότι πρέπει ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε έξυπνες. Είναι σα να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν ένα καλοψημένο φαγητό έτοιμο να βγει από τον φούρνο, ενώ στην πραγματικότητα πολλά κομμάτια μας θα χρειαστούν δεκαετίες για να αναπτυχθούν πλήρως.
Η συμβουλή μας; Ζήστε τη ζωή σας σα να βρίσκεστε πάντα στα 20κάτι σας. Κάθε γυναίκα πρέπει να αγκαλιάσει και να διατηρήσει αυτή τη νοοτροπία αυτοβελτίωσης στα 30, τα 40, ακόμη και τα 50 της. Αυτή η διάθεση να προσπαθείτε πάντα να πάτε ένα βήμα πιο πέρα είναι που θα σας βοηθήσει να νιώθετε ευτυχισμένη και ικανοποιημένη με τις επιλογές σας. Και αν κάτι δεν εξελιχθεί όπως το περιμένατε, αν μια επιλογή στρέψει τη ζωή σας προς μια κατεύθυνση που τελικά μετανιώσατε, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε.
Υπάρχει πάντα χρόνος ν’ αλλάξετε γνώμη, να «επανεφεύρετε» τον εαυτό σας. Ξέρω παραδείγματα γυναικών που θυσίασαν την καριέρα τους για να κάνουν οικογένεια, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη δουλειά στα 47 και στα 60 είχαν μια πολύ επιτυχημένη δική τους επιχείρηση. Το μυστικό ήταν ότι δεν σταμάτησαν ποτέ να προσπαθούν. Ό,τι θέλετε να επιτύχετε, βρίσκεται απλά μπροστά σας και περιμένει να το κυνηγήσετε.
Τα 30 µπορεί να είναι και καταθλιπτικά (αλλά κι αυτό είναι ΟΚ)Τικ, Τακ, Τικ, Τακ. Το ακούτε που χτυπάει; Είναι το βιολογικό σας ρολόι. Και για πολλές γυναίκες, τα 30 είναι η εποχή που αρχίζει να γίνεται αισθητό. Θα καταλάβετε ότι συμβαίνει και σ’ εσάς όταν θα αρχίσετε να σταματάτε στον δρόμο για να χαζέψετε χαριτωμένα μωρά, τη στιγμή που τα μόνα …μωρά που κοιτούσατε μέχρι τώρα ήταν αυτά που επιδείκνυαν το six-pack τους στην παραλία. Και ίσως τελικά από εκεί πηγάζει και το χάσμα 29/58 – γυναίκα/άντρας.
Λόγω της φύσης μας, εμείς οι γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίσουμε προβλήματα γονιμότητας αρκετά νωρίς, τη στιγμή που οι άντρες μπορούν να αποκτήσουν παιδιά μέχρι τα –σχεδόν βαθιά– γεράματά τους. Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, αν πέσετε στην παγίδα και αρχίσετε να κάνετε υπολογισμούς: «Αν γνωρίσω τον κατάλληλο τώρα, θα βγαίνουμε για κανένα χρόνο, μετά θα μείνουμε αρραβωνιασμένοι άλλον ένα χρόνο, θα παντρευτούμε, θα μείνω έγκυος και θα έχω γίνει μητέρα μέχρι τα 33… Άρα πρέπει να τον γνωρίσω τώρα. Όχι σε λίγο. Τώρα.».
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει πανάκεια γι’ αυτό το συναίσθημα, μία συμβουλή που θα σας βοηθήσει να το ξεπεράσετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά, τουλάχιστον, προσπαθήστε να σκεφτείτε ότι δεν έχει νόημα να προβληματίζεστε τόσο για κάτι που δεν περνάει αποκλειστικά από το χέρι σας. Η αλήθεια είναι ότι η μετάβαση στην δεκαετία των 30 κουβαλάει μια κάποια θλίψη. Υπάρχουν πράγματα που παύουν να είναι διαθέσιμα.
Θυμάστε εκείνον τον πρώην που κρατούσατε καβάτζα και πιστεύατε ότι θα καταλήγατε μαζί; Μη σοκαριστείτε αν μάθετε ότι έχει παντρευτεί κάποια άλλη. Και το όνειρό σας να τα εγκαταλείψετε όλα και να μετακομίσετε σ’ ένα νησί για να ξεκινήσετε από την αρχή;
Αν έχετε ήδη ένα μωρό στα 30 σας, θα είναι λίγο δύσκολο να το κάνετε. Και είναι επίσης αργά για να κάνετε αίτηση για αεροσυνοδός ή να λάβετε μέρος στα Ιστιοπλοϊκά Τριήμερα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Δεν πειράζει αν θελήσετε να θρηνήσετε για λίγο γι’ αυτά που χάνετε, αρκεί να μην ξεχάσετε ν’ αποτίσετε τον σχετικό φόρο τιμής στις αποφάσεις που έχετε πάρει μέχρι τώρα.
Παίρνω παράδειγμα τη φίλη μου την Ελένη, 30 χρόνων, που διοικεί με επιτυχία τη δική της επιχείρηση. «Πάντα πίστευα ότι στα 30 μου θα ήμουν παντρεμένη με παιδιά. Δεν είμαι, και έτσι την ημέρα των γενεθλίων μου αναρωτιόμουν: Μήπως έχω αποτύχει στη ζωή μου; Αλλά μετά κοιτάω τα πράγματα που έχω πετύχει. Έχω ένα M.B.A., μια συναρπαστική δουλειά και το δικό μου διαμέρισμα. Και φυσικά νιώθω πολύ περισσότερο ευτυχισμένη και γεμάτη αυτοπεποίθηση στα 30 μου σε σχέση με τα 20.»
Νικήστε τη φρίκη των 30 (ή των 25 ή των 40)Δείτε πώς μπορείτε να αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι μεγαλώνετε και το άγχος της δημιουργίας ή των αλλαγών στην εμφάνισή σας με ψυχραιμία και θετική ενέργεια. Ναι, γίνεται! Θυμίστε στον εαυτό σας ότι η Μάρθα Στιούαρτ δεν έγινε διάσημη πριν την ηλικία των 41 ή ότι η Όπρα Γουίνφρεϊ δεν ήρθε σε επαφή με τον χώρο της τηλεόρασης πριν τα 30.
Προσοχή στους πολύ υψηλούς στόχους, τύπου «θα γνωρίσω τον τέλειο άντρα και θα παντρευτώ φέτος!», που θα έκαναν τον καθένα να νιώθει αποτυχημένος. Βρείτε κάτι πιο ρεαλιστικό και άμεσα υλοποιήσιμο, όπως να χάσετε τα 3 κιλά που πήρατε το καλοκαίρι. Μιλήστε στη μαμά σας. Ή τη γιαγιά σας. Ή σε οποιαδήποτε άλλη κυρία μεγαλύτερη από εσάς.
Σίγουρα θα καταφέρει να μεταφέρει λίγη λογική στο ακόμη-πολύ-νέο μυαλό σας. Αφήστε τις διαμαρτυρίες και τα «ναι, αλλά…» και ακούστε. Κάτι ξέρει παραπάνω. Γυρίστε σπίτι και κοιτάξτε τις παιδικές φωτογραφίες σας. Ήσασταν τόσο γλυκιά! Αναλογιστείτε πόσο πολύ έχετε αλλάξει και μεγαλώσει τα τελευταία 30 χρόνια και πόσο θ’ αλλάξετε τα επόμενα 30. Σίγουρα η αλλαγή δεν θα είναι τόσο μεγάλη και σίγουρα θα συνεχίσετε να δείχνετε εξίσου γλυκιά.
Αν και εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου, τολμώ να πω πως το μικρό διάστημα που έχει περάσει από τότε που έκλεισα τα 30 μου, νιώθω πολύ καλά με την ιδέα. Πολύ καλύτερα απ’ όσο θα περίμενα, αν και ίσως όχι τόσο καλά όσο η ηθοποιός Κρίστεν Μπελ που όταν έκλεισε τα 30 δήλωσε «αγαπώ τα 30 περισσότερο απ’ όσο έχω αγαπήσει οτιδήποτε άλλο.
Νιώθω ότι γεννήθηκα στα 30στά μου γενέθλια.» Εντάξει, μην το παρακάνουμε. Δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ τα 30 περισσότερο απ’ οτιδήποτε. Αγαπώ τις τηγανητές πατάτες και τα μπέργκερ περισσότερο από τα 30. Αγαπώ τα Vampire Diaries περισσότερο από τα 30. Αλλά, επίσης, αγαπώ την ανεξαρτησία μου, τον τρόπο που σκέφτομαι, την εμπιστοσύνη που έχω στον εαυτό μου και την αυτοπεποίθηση, όλα αυτά που μπορώ να έχω ακριβώς επειδή είμαι 30. Απολαύστε, λοιπόν, τα γενέθλιά σας και μη σας νοιάζει τίποτα. Α, και πιείτε και ένα σφηνάκι για να το γιορτάσετε.
www.cosmo.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Πρόγραμμα σταθεροποίησης" σημαίνει "οικονομική δολοφονία"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΕΙΤΕ: Η πιο αποτυχημένη αλλαγή της Ριας Αντωνίου!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
