2014-11-15 16:08:05
Έχουν καλεστεί να τοποθετηθούν στο πλαίσιο της συζήτησης που θα ακολουθήσει εκπρόσωποι οργανώσεων, αντιπολεμικών και αντιμιλιταριστικών συλλογικοτήτων Λέσχη Πολιτισμού "Αναιρέσεις", Ιπποκράτους 175 και Λασκάρεως, Εξάρχεια / Αθήνα
Ένα νέο επεισόδιο σκληρού ανταγωνισμού διαδραματίζεται στην Αν. Μεσόγειο με πρωταγωνιστές τα κράτη και τις άρχουσες τάξεις της περιοχής. Επίδικό του είναι η εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων, η διαμόρφωση ζωνών επιρροής και η επιβολή πολιτικής ισχύος σε μια κρίσιμη, γεωπολιτικά, περιοχή. Όμως, ακόμα περισσότερο, η λεκάνη της Αν. Μεσογείου αναδεικνύεται στο σημείο όπου συγκρούονται ανταγωνιστικά καπιταλιστικά σχέδια για τον πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο ενάντια στην εργασία σε όλο τον πλανήτη.
Από τη μάχη που δίνουν οι Κούρδοι του Κομπανί ενάντια στην στρατιωτική μηχανή του ISIS ως την μάχη που δίνουν οι Παλαιστίνιοι ενάντια στη τζιχάχντ που τους έχει κηρύξει το ισραηλινό κεφάλαιο-κράτος και από την αγριότητα της καταστολής του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού ενάντια σε μαθητές, φοιτητές, εργάτες, μετανάστες και μειονότητες του ελληνικού κράτους ως την αντιτρομοκρατική λαίλαπα που έχει εξαπολύσει το τουρκικό κράτος έκτακτης ανάγκης ενάντια στον εσωτερικό εχθρό-λαό, ξεδιπλώνονται οι σκηνές ενός πολέμου που έχει κηρύξει η καπιταλιστική τάξη και ασφάλεια ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των καταπιεσμένων από άκρη σε άκρη της γης.
Η ΕΕ, οι ΗΠΑ, ανερχόμενες παγκόσμιες δυνάμεις -όπως η Ρωσία και η (επελαύνουσα στην ελληνική οικονομία) Κίνα- και μηχανισμοί όπως το ΔΝΤ, σε «Ιερά Συμμαχία» μαζί με τα αστικά κράτη, επιχειρούν να λύσουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς τους σε κρίσιμα γεωπολιτικά σταυροδρόμια, με αναλώσιμο υλικό τους λαούς
. Ο κόσμος της εργασίας καλείται να υποταχθεί στα σχέδια του νέου γύρου καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, να στοιχηθεί πίσω από «μεγάλες ιδέες» και τους νέους εθνικισμούς που αναδύονται.
Με αφορμή τα ενεργειακά κοιτάσματα, τις γεωπολιτικές θέσεις και τους εμπορικούς δρόμους, οι πάνοπλοι στρατοί των χωρών που εμπλέκονται στην άγρια αντιπαράθεση της Αν. Μεσογείου γίνονται εργαλείο της έντασης των εξοπλισμών, της ιδιωτικοποίησης κάθε κοινωνικού αγαθού και της διάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, της καταστολής των κολασμένων. Μπορεί - παρά τον διαρκή κίνδυνο και τις σχεδιασμένες προκλήσεις των εθνικιστών, των καθεστωτικών ΜΜΕ και των «ταγμάτων ασφαλείας» που δημιουργούνται σε κάθε χώρα για να συνδράμουν στην κρατική πολιτική - να μην έχουμε φτάσει σε ένα θερμό επεισόδιο που να εμπλέκει Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο, Ισραήλ ή/και Αίγυπτο, αλλά η διαρκής πολεμική τους προετοιμασία είναι ήδη ο 7ος κύκλος της κολάσεως για τους προλετάριους στο εσωτερικό τους.
Η Τουρκία, θέτει μεγαλεπήβολους ιμπεριαλιστικούς στόχους, ως επιθετική φυγή την ίδια ώρα που βιώνει την κατάρρευση του Νεοοθωμανικού δόγματος και ένα απειλητικό κύμα εσωτερικής αμφισβήτησης της κρατικής πολιτικής Ερντογάν. Η αναδιοργάνωση του στρατού, της ΜΙΤ και της Στρατοχωροφυλακής στοχεύει στον «εσωτερικό εχθρό», αναβαθμίζει την συμμετοχή στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και επεμβάσεις, ξοδεύει δις σε γιγάντια εξοπλιστικά προγράμματα και στρατιωτικοποιεί την έρευνα και την εργασία. Στόχος, δεν είναι άλλος από τη διατήρηση των κεκτημένων της ανάδειξής της σε ένα ηγεμονικό περιφερειακό κράτος με ηπειρωτικές βλέψεις.
Η κοινή πολιτική του ελληνικού και κυπριακού κράτους, ενοποιεί την καταστροφή του πολέμου εντός κι εκτός των συνόρων τους, απαιτεί και επιβάλλει «εθνική ενότητα» με την καταστολή και την τρομοκρατία. Αφού οι μηχανισμοί του ΔΝΤ και της ΕΕ χρησιμοποιήθηκαν από το αστικό μπλοκ για να παράγουν το κοινωνικό ολοκαύτωμα που βιώνουμε σε Ελλάδα και Κύπρο (συνταγή που είχε ήδη εφαρμόσει η Τουρκία μια δεκαετία πριν), τώρα αυτό απαιτεί με επιθετικότητα να «πιει το νέκταρ από τα κρανία των ηττημένων», να βάλει τις βάσεις για ένα νέο γύρο ανάπτυξης-κερδοφορίας και αναβάθμισης του ρόλου του. Προσδοκά υποστήριξη από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βάσει της μοιρασιάς των θαλάσσιων οικοπέδων, της μετατροπή τους σε βάση εφόρμησης και συντονιστικών κέντρων ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, του καθορισμού ΑΟΖ και του ηγεμονικού ρόλου της εμπροσθοφυλακής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο τρίγωνο Βαλκάνια-Καύκασος-Μ. Ανατολή.
Ο αστικός κόσμος σε Ελλάδα-Τουρκία ενοποιείται στον κοινό στόχο (το κέρδος) και ενάντια στον κοινό εχθρό (τους εργαζόμενους). Ήδη διαδίδονται επιτελικά σχέδια για την στράτευση στα 18, την προαιρετική θητεία των γυναικών, την ώρα που οι λέσχες εφέδρων (όπως και αντίστοιχα τάγματα εφόδου τύπου «γκρίζων λύκων» στην Τουρκία) προετοιμάζονται μεθοδικά από τον θεσμικό στρατιωτικό μηχανισμό για το συμπληρωματικό ρόλο τους στις νέες μορφές πολέμου της «δημοκρατικής» τάξης και ασφάλειας και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι τραγικά ειρωνικό το γεγονός πως, ενώ χρησιμοποίησαν το θαλάσσιο χώρο της Αν. Μεσογείου σαν χωματερή για επικίνδυνα και ασταθή χημικά, τώρα έρχονται να επεκτείνουν την πρακτική τους σε μια νέα ζώνη με νέες τεράστιες απειλές για το περιβάλλον.
Η επιλογή του Δένδια ως υπουργού άμυνας δεν είναι τυχαία. Αφού δοκιμάστηκε στο «μητροπολιτικό εργαστήριο» των αστικών κέντρων σε όλη την Ελλάδα, ως ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ, στρατιωτικοποιώντας του αστυνομικούς μηχανισμούς, εισάγοντας την στρατιωτική καταστολή στα αντιτρομοκρατικά δόγματα και στην ενοποίηση κατασταλτικών και δικαστικών μηχανισμών, τώρα καλείται να μεταφέρει την «τεχνογνωσία», ξεκινώντας από την άλλη μεριά: Εντός κι εκτός συνόρων κοινωνικές ομάδες, πολιτικοί αντίπαλοι, κινήματα και «μη κρατικοί δρώντες» μετατρέπονται σε πεδίο εφαρμογής πάνω στην κοινωνία της λογικής των ασύμμετρων απειλών..
Οι στρατοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου, αυτή τη στιγμή συμμετέχουν σε πολυεθνικές ασκήσεις είτε με τον Ευρωστρατό και το Ισραήλ είτε με το ΝΑΤΟ και δυνάμεις ταχείας αντίδρασης. Υποβρύχια, πολεμικά πλοία και μαχητικά αεροσκάφη διασχίζουν την περιοχή προβάλλοντας τη γεωπολιτική ισχύ του κάθε κράτους, οδηγώντας στο όριο τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Μπορεί να συμμαχούν στις αποστολές του ΝΑΤΟ και του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ ακολουθώντας όλα τα σύγχρονα δόγματα του «Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας», όμως θα λύσουν με κάθε μέσο, ακόμα και πολεμικά, τους ανταγωνισμούς τους για να καταλήξουν σε νέες ιστορικές «συμφωνίες κυρίων». Θύμα καλούνται να είναι ξανά οι λαοί, σαν κρέας για τα κανόνια τους.
Η πληθώρα εργατικών δολοφονιών σε Ελλάδα/Τουρκία, των αυτοκτονιών Ελλήνων-Τούρκων-Κούρδων φαντάρων και των κομματιασμένων πεζοναυτών για το αξιόμαχο των αστικών στρατών, η βιαιότητα κατά μαθητών-φοιτητών-εργατών-μειονοτικών πληθυσμών και στις δύο ακτές του Αιγαίου, αποκαλύπτει την συνέχεια της αστικής πολιτικής εντός και εκτός συνόρων. Ο πόλεμος της αστικής τάξης μακελεύει τον κόσμο της εργασίας σε μια ταξική ειρήνη που είναι διαρκής πόλεμος. Είναι η ώρα της δράσης για το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα. Καθήκον των επαναστατικών δυνάμεων η πάλη εναντίον του δικού τους αστικού κράτους και κυβέρνησης.
Τα θερμά τους επεισόδια και την πολεμική τους προετοιμασία
θα αποτρέψει μόνο ένα ανατρεπτικό εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα.
Χρειάζεται άμεσα να δημιουργήσουμε ένα μέτωπο δράσης ενάντια στον ελληνοτουρκικό ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Σήμερα όσο ποτέ έχουμε ανάγκη την ανάπτυξη κοινών αγώνων και της έκφρασης της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης μας.
Να αμφισβητήσουμε τα «εθνικά δίκαια» και τους «εθνικούς στόχους» της αστικής πολιτικής.
Οι συντονισμένοι εργατικοί διεθνιστικοί αγώνες για την ανατροπή των κυβερνήσεων της αντεργατικής λαίλαπας, της εξαφάνισης των λαϊκών ελευθεριών και του πολέμου, η αποφασισμένη δράση για το μπλοκάρισμα της δικής μας πολεμικής μηχανής.
Αρνούμαστε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους.
Πηγή
Tromaktiko
Ένα νέο επεισόδιο σκληρού ανταγωνισμού διαδραματίζεται στην Αν. Μεσόγειο με πρωταγωνιστές τα κράτη και τις άρχουσες τάξεις της περιοχής. Επίδικό του είναι η εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων, η διαμόρφωση ζωνών επιρροής και η επιβολή πολιτικής ισχύος σε μια κρίσιμη, γεωπολιτικά, περιοχή. Όμως, ακόμα περισσότερο, η λεκάνη της Αν. Μεσογείου αναδεικνύεται στο σημείο όπου συγκρούονται ανταγωνιστικά καπιταλιστικά σχέδια για τον πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο ενάντια στην εργασία σε όλο τον πλανήτη.
Από τη μάχη που δίνουν οι Κούρδοι του Κομπανί ενάντια στην στρατιωτική μηχανή του ISIS ως την μάχη που δίνουν οι Παλαιστίνιοι ενάντια στη τζιχάχντ που τους έχει κηρύξει το ισραηλινό κεφάλαιο-κράτος και από την αγριότητα της καταστολής του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού ενάντια σε μαθητές, φοιτητές, εργάτες, μετανάστες και μειονότητες του ελληνικού κράτους ως την αντιτρομοκρατική λαίλαπα που έχει εξαπολύσει το τουρκικό κράτος έκτακτης ανάγκης ενάντια στον εσωτερικό εχθρό-λαό, ξεδιπλώνονται οι σκηνές ενός πολέμου που έχει κηρύξει η καπιταλιστική τάξη και ασφάλεια ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των καταπιεσμένων από άκρη σε άκρη της γης.
Η ΕΕ, οι ΗΠΑ, ανερχόμενες παγκόσμιες δυνάμεις -όπως η Ρωσία και η (επελαύνουσα στην ελληνική οικονομία) Κίνα- και μηχανισμοί όπως το ΔΝΤ, σε «Ιερά Συμμαχία» μαζί με τα αστικά κράτη, επιχειρούν να λύσουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς τους σε κρίσιμα γεωπολιτικά σταυροδρόμια, με αναλώσιμο υλικό τους λαούς
Με αφορμή τα ενεργειακά κοιτάσματα, τις γεωπολιτικές θέσεις και τους εμπορικούς δρόμους, οι πάνοπλοι στρατοί των χωρών που εμπλέκονται στην άγρια αντιπαράθεση της Αν. Μεσογείου γίνονται εργαλείο της έντασης των εξοπλισμών, της ιδιωτικοποίησης κάθε κοινωνικού αγαθού και της διάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, της καταστολής των κολασμένων. Μπορεί - παρά τον διαρκή κίνδυνο και τις σχεδιασμένες προκλήσεις των εθνικιστών, των καθεστωτικών ΜΜΕ και των «ταγμάτων ασφαλείας» που δημιουργούνται σε κάθε χώρα για να συνδράμουν στην κρατική πολιτική - να μην έχουμε φτάσει σε ένα θερμό επεισόδιο που να εμπλέκει Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο, Ισραήλ ή/και Αίγυπτο, αλλά η διαρκής πολεμική τους προετοιμασία είναι ήδη ο 7ος κύκλος της κολάσεως για τους προλετάριους στο εσωτερικό τους.
Η Τουρκία, θέτει μεγαλεπήβολους ιμπεριαλιστικούς στόχους, ως επιθετική φυγή την ίδια ώρα που βιώνει την κατάρρευση του Νεοοθωμανικού δόγματος και ένα απειλητικό κύμα εσωτερικής αμφισβήτησης της κρατικής πολιτικής Ερντογάν. Η αναδιοργάνωση του στρατού, της ΜΙΤ και της Στρατοχωροφυλακής στοχεύει στον «εσωτερικό εχθρό», αναβαθμίζει την συμμετοχή στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και επεμβάσεις, ξοδεύει δις σε γιγάντια εξοπλιστικά προγράμματα και στρατιωτικοποιεί την έρευνα και την εργασία. Στόχος, δεν είναι άλλος από τη διατήρηση των κεκτημένων της ανάδειξής της σε ένα ηγεμονικό περιφερειακό κράτος με ηπειρωτικές βλέψεις.
Η κοινή πολιτική του ελληνικού και κυπριακού κράτους, ενοποιεί την καταστροφή του πολέμου εντός κι εκτός των συνόρων τους, απαιτεί και επιβάλλει «εθνική ενότητα» με την καταστολή και την τρομοκρατία. Αφού οι μηχανισμοί του ΔΝΤ και της ΕΕ χρησιμοποιήθηκαν από το αστικό μπλοκ για να παράγουν το κοινωνικό ολοκαύτωμα που βιώνουμε σε Ελλάδα και Κύπρο (συνταγή που είχε ήδη εφαρμόσει η Τουρκία μια δεκαετία πριν), τώρα αυτό απαιτεί με επιθετικότητα να «πιει το νέκταρ από τα κρανία των ηττημένων», να βάλει τις βάσεις για ένα νέο γύρο ανάπτυξης-κερδοφορίας και αναβάθμισης του ρόλου του. Προσδοκά υποστήριξη από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βάσει της μοιρασιάς των θαλάσσιων οικοπέδων, της μετατροπή τους σε βάση εφόρμησης και συντονιστικών κέντρων ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, του καθορισμού ΑΟΖ και του ηγεμονικού ρόλου της εμπροσθοφυλακής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο τρίγωνο Βαλκάνια-Καύκασος-Μ. Ανατολή.
Ο αστικός κόσμος σε Ελλάδα-Τουρκία ενοποιείται στον κοινό στόχο (το κέρδος) και ενάντια στον κοινό εχθρό (τους εργαζόμενους). Ήδη διαδίδονται επιτελικά σχέδια για την στράτευση στα 18, την προαιρετική θητεία των γυναικών, την ώρα που οι λέσχες εφέδρων (όπως και αντίστοιχα τάγματα εφόδου τύπου «γκρίζων λύκων» στην Τουρκία) προετοιμάζονται μεθοδικά από τον θεσμικό στρατιωτικό μηχανισμό για το συμπληρωματικό ρόλο τους στις νέες μορφές πολέμου της «δημοκρατικής» τάξης και ασφάλειας και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι τραγικά ειρωνικό το γεγονός πως, ενώ χρησιμοποίησαν το θαλάσσιο χώρο της Αν. Μεσογείου σαν χωματερή για επικίνδυνα και ασταθή χημικά, τώρα έρχονται να επεκτείνουν την πρακτική τους σε μια νέα ζώνη με νέες τεράστιες απειλές για το περιβάλλον.
Η επιλογή του Δένδια ως υπουργού άμυνας δεν είναι τυχαία. Αφού δοκιμάστηκε στο «μητροπολιτικό εργαστήριο» των αστικών κέντρων σε όλη την Ελλάδα, ως ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ, στρατιωτικοποιώντας του αστυνομικούς μηχανισμούς, εισάγοντας την στρατιωτική καταστολή στα αντιτρομοκρατικά δόγματα και στην ενοποίηση κατασταλτικών και δικαστικών μηχανισμών, τώρα καλείται να μεταφέρει την «τεχνογνωσία», ξεκινώντας από την άλλη μεριά: Εντός κι εκτός συνόρων κοινωνικές ομάδες, πολιτικοί αντίπαλοι, κινήματα και «μη κρατικοί δρώντες» μετατρέπονται σε πεδίο εφαρμογής πάνω στην κοινωνία της λογικής των ασύμμετρων απειλών..
Οι στρατοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου, αυτή τη στιγμή συμμετέχουν σε πολυεθνικές ασκήσεις είτε με τον Ευρωστρατό και το Ισραήλ είτε με το ΝΑΤΟ και δυνάμεις ταχείας αντίδρασης. Υποβρύχια, πολεμικά πλοία και μαχητικά αεροσκάφη διασχίζουν την περιοχή προβάλλοντας τη γεωπολιτική ισχύ του κάθε κράτους, οδηγώντας στο όριο τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Μπορεί να συμμαχούν στις αποστολές του ΝΑΤΟ και του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ ακολουθώντας όλα τα σύγχρονα δόγματα του «Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας», όμως θα λύσουν με κάθε μέσο, ακόμα και πολεμικά, τους ανταγωνισμούς τους για να καταλήξουν σε νέες ιστορικές «συμφωνίες κυρίων». Θύμα καλούνται να είναι ξανά οι λαοί, σαν κρέας για τα κανόνια τους.
Η πληθώρα εργατικών δολοφονιών σε Ελλάδα/Τουρκία, των αυτοκτονιών Ελλήνων-Τούρκων-Κούρδων φαντάρων και των κομματιασμένων πεζοναυτών για το αξιόμαχο των αστικών στρατών, η βιαιότητα κατά μαθητών-φοιτητών-εργατών-μειονοτικών πληθυσμών και στις δύο ακτές του Αιγαίου, αποκαλύπτει την συνέχεια της αστικής πολιτικής εντός και εκτός συνόρων. Ο πόλεμος της αστικής τάξης μακελεύει τον κόσμο της εργασίας σε μια ταξική ειρήνη που είναι διαρκής πόλεμος. Είναι η ώρα της δράσης για το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα. Καθήκον των επαναστατικών δυνάμεων η πάλη εναντίον του δικού τους αστικού κράτους και κυβέρνησης.
Τα θερμά τους επεισόδια και την πολεμική τους προετοιμασία
θα αποτρέψει μόνο ένα ανατρεπτικό εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα.
Χρειάζεται άμεσα να δημιουργήσουμε ένα μέτωπο δράσης ενάντια στον ελληνοτουρκικό ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Σήμερα όσο ποτέ έχουμε ανάγκη την ανάπτυξη κοινών αγώνων και της έκφρασης της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης μας.
Να αμφισβητήσουμε τα «εθνικά δίκαια» και τους «εθνικούς στόχους» της αστικής πολιτικής.
Οι συντονισμένοι εργατικοί διεθνιστικοί αγώνες για την ανατροπή των κυβερνήσεων της αντεργατικής λαίλαπας, της εξαφάνισης των λαϊκών ελευθεριών και του πολέμου, η αποφασισμένη δράση για το μπλοκάρισμα της δικής μας πολεμικής μηχανής.
Αρνούμαστε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αεροδιακομιδή Ασθενούς από Ε/Π της Αεροπορίας Στρατού
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι διορθώσεις στο Ε9 που οδηγούν σε μείωση του ΕΝΦΙΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
