2014-11-18 06:19:48
Τὰ μετόχια, δηλαδὴ ἰδιοκτησίες οἱ ὁποῖες σχεδὸν κατὰκανόνα εὑρίσκοντο μακράν ἀπὸ τὰ οἰκοδομικὰ συγκροτήματα τῶν μονῶν τῆς ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, ἀπετέλεσαν διαχρονικὰ καθοριστικῆς σημασίας θεσμὸ γιὰ τὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν ἀνάπτυξή τους. Αὐτὸ ἴσχυσε ἀκόμη περισσότερο γιὰ τὸ σύνολο τῶν μονῶν τοῦἉγίου Ὄρους, ἐφόσον ἡ γεωλογικὴ μορφολογία τῆς Ἀθωνικῆς χερσονήσου δὲν παρεῖχε τοὺς πόρους γιὰτὴν ἐπιβίωση τῶν ἱερῶν καθιδρυμάτων.
Ἤδη απὸτοὺς χρόνους τῆς ἱδρύσεώς τους, καὶ μὲ τὴν μέριμνα τῶν κτιτόρων τους, τὰ ἁγιορειτικὰ μοναστήρια δημιουργοῦν μία οἰκονομικὴ ἐνδοχώρα ἐκτεινόμενη κυρίως σὲ ὅμορες ἢ πλησιόχωρες πρὸς τὸν Ἄθω περιοχές. Ἀγροτικὰ κατ᾽ἀρχήν, τὰ ἀθωνικὰ μετόχια ἐπεκτείνονται ταχύτατα ἤδη κατὰτοὺς βυζαντινοὺς χρόνους σὲεὐρύτερες περιοχὲς τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης καὶ ἐν γένει τῆς νότιας Βαλκανικῆς ἀλλὰ καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Δίπλα στὰ ἀγροτικὰ μετόχια σταδιακὰ θὰ ἐμφανισθοῦν καὶ θὰ λειτουργήσουν καὶ ἀστικὰμετόχια στὴν Κωνσταντινούπολη, τὴ Θεσσαλονίκη ἀλλά καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς αὐτοκρατορίας, ἐνῶ παράλληλα σημαντικὸς ἀριθμός μοναστηριῶν ἔξω ἀπὸ τὸν Ἄθω θὰ προσαρτηθοῦν ὡς μετόχια σὲ ἀγιορειτικὲς μονές.
Παρὰ τὶς ἀπώλειες, τὶς συρρικνώσεις καὶ τὶς διαχειριστικὲς δυσκολίες ποὺ δημιουργήθηκαν ἰδίως κατὰ τὸν πρῶτο αἰώνα τῆς ὀθωμανικῆς κατάκτησης, τὰ κάθε τύπου ἀθωνικὰ μετόχια (ἀγροτικά, ἀστικά, μονές-ἐξαρτήματα) ἐπιβιώνουν. Σταδιακά, ἀπὸ τὸν 16ον αἰώνα καὶἑξῆς, τὰ ἤδη ὑφιστάμενα ἀπὸ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους σταθεροποιοῦνται καὶ ἀνακάμπτουν, ἐνῶ νέες σημαντικότατες κτίσεις ἐμφανίζονται τόσο ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ὅσο καὶἔξω ἀπὸ αὐτά. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡπερίπτωση τῶν πολυπληθῶν μετοχίων στὶς παραδουνάβιες ἡγεμονίες, ἀλλά καὶστὰ ἐδάφη τῆς ρωσικῆς αὐτροκρατορίας καὶ σὲ βενετοκρατούμενες περιοχές.
Ἔτσι, ἀπὸ τὸν 10ον αἰώνα ὡς τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰώνα (ὁπότε συρρικνώνονται δραματικὰ ἢ ἐξαφανίζονται λόγῳἀπαλλοτριώσεων ἢ ἱστορικῶν περιπετειῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐκτὸς τῶν συνόρων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους), τὰ ἁγιορειτικὰ μετόχια συγκροτοῦν ἕνα διαχρονικὸ πυκνὸδίκτυο παρουσίας καὶ διακίνησης ὑλικῶν ἀλλὰ καὶ πνευματικῶν ἀγαθῶν.
Ἡ διαχρονικὴἐξέλιξη τῶν μετοχίων ἀσφαλῶς ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικὸ κεφάλαιο τῆς ἱστορίας τῶν ἁγιορειτικῶν μοναστικῶν ἱδρυμάτων. Ὡστόσο, οἱοἰκονομικὲς παράμετροι, ὄχι μόνο γιὰ τὶς κυρίαρχες μονὲς ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς τοπικὲς κοινωνίες πλάι στὶς ὁποῖες ἀναπτύχθηκαν, καλύπτουν μόνον ἕνα μέρος ἀπὸ τὸν ρόλο ποὺαὐτὰ διεδραμάτισαν. Οἱ δυναμικὲς πνευματικὲς, πολιτισμικὲς, παιδευτικὲς ἀκόμη καὶ καλλιτεχνικὲς σχέσεις καὶ ὀσμώσεις ποὺ δημιουργήθηκαν μὲ ἀγροτικοὺς καὶἀστικοὺς πληθυσμοὺς κατέστησαν τὰ μετόχια ὡς ἑστίες ἐξακτινώσεως καὶμεταλαμπαδεύσεως τῆς μοναστικῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἅγίου Ὄρους στὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Ταυτόχρονα τὰ κατέστησαν κατεξοχὴν προνομιακὸ χῶρο ἐπικοινωνίας τῆς μοναστικῆς κοινότητας μὲ τὸν «κόσμο».
Ἡ διοργάνωση τοῦ παρόντος διεθνοῦς ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου (βλέπε 5588 - Θ’ Διεθνές Συνέδριο της Αγιορειτικής Εστίας «Η εξακτίνωση του Αγίου Όρους στον Ορθόδοξο κόσμο: τα μετόχια») μὲ θέμα τὰ μετόχια τοῦ Ἁγίου Ὄρους θὰ δώσει τὴν εὐκαιρία γιὰ μία ὁλιστικὴ προσέγγιση τοῦ φαινομένου: τὴ μελέτη τῶν ἁγιορειτικῶν μετοχίων ὄχι μόνον ὡς ἑνὸς μοναστικοῦ οἰκονομικοῦ θεσμοῦ μεταβαλλόμενου στὴ διαχρονία, ἀλλὰ ὡς παράγοντα κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν, ὡς μέσου ἐξακτινώσεως της αγιορειτικής λειτουργικῆς πρακτικῆς καὶ λατρευτικῆς ἐμπειρίας καὶ ὡς παράγοντα πολιτισμοῦ καὶ παιδείας.
agioritikesmnimes
Ἤδη απὸτοὺς χρόνους τῆς ἱδρύσεώς τους, καὶ μὲ τὴν μέριμνα τῶν κτιτόρων τους, τὰ ἁγιορειτικὰ μοναστήρια δημιουργοῦν μία οἰκονομικὴ ἐνδοχώρα ἐκτεινόμενη κυρίως σὲ ὅμορες ἢ πλησιόχωρες πρὸς τὸν Ἄθω περιοχές. Ἀγροτικὰ κατ᾽ἀρχήν, τὰ ἀθωνικὰ μετόχια ἐπεκτείνονται ταχύτατα ἤδη κατὰτοὺς βυζαντινοὺς χρόνους σὲεὐρύτερες περιοχὲς τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης καὶ ἐν γένει τῆς νότιας Βαλκανικῆς ἀλλὰ καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Δίπλα στὰ ἀγροτικὰ μετόχια σταδιακὰ θὰ ἐμφανισθοῦν καὶ θὰ λειτουργήσουν καὶ ἀστικὰμετόχια στὴν Κωνσταντινούπολη, τὴ Θεσσαλονίκη ἀλλά καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς αὐτοκρατορίας, ἐνῶ παράλληλα σημαντικὸς ἀριθμός μοναστηριῶν ἔξω ἀπὸ τὸν Ἄθω θὰ προσαρτηθοῦν ὡς μετόχια σὲ ἀγιορειτικὲς μονές.
Παρὰ τὶς ἀπώλειες, τὶς συρρικνώσεις καὶ τὶς διαχειριστικὲς δυσκολίες ποὺ δημιουργήθηκαν ἰδίως κατὰ τὸν πρῶτο αἰώνα τῆς ὀθωμανικῆς κατάκτησης, τὰ κάθε τύπου ἀθωνικὰ μετόχια (ἀγροτικά, ἀστικά, μονές-ἐξαρτήματα) ἐπιβιώνουν. Σταδιακά, ἀπὸ τὸν 16ον αἰώνα καὶἑξῆς, τὰ ἤδη ὑφιστάμενα ἀπὸ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους σταθεροποιοῦνται καὶ ἀνακάμπτουν, ἐνῶ νέες σημαντικότατες κτίσεις ἐμφανίζονται τόσο ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ὅσο καὶἔξω ἀπὸ αὐτά. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡπερίπτωση τῶν πολυπληθῶν μετοχίων στὶς παραδουνάβιες ἡγεμονίες, ἀλλά καὶστὰ ἐδάφη τῆς ρωσικῆς αὐτροκρατορίας καὶ σὲ βενετοκρατούμενες περιοχές.
Ἔτσι, ἀπὸ τὸν 10ον αἰώνα ὡς τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰώνα (ὁπότε συρρικνώνονται δραματικὰ ἢ ἐξαφανίζονται λόγῳἀπαλλοτριώσεων ἢ ἱστορικῶν περιπετειῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐκτὸς τῶν συνόρων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους), τὰ ἁγιορειτικὰ μετόχια συγκροτοῦν ἕνα διαχρονικὸ πυκνὸδίκτυο παρουσίας καὶ διακίνησης ὑλικῶν ἀλλὰ καὶ πνευματικῶν ἀγαθῶν.
Ἡ διαχρονικὴἐξέλιξη τῶν μετοχίων ἀσφαλῶς ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικὸ κεφάλαιο τῆς ἱστορίας τῶν ἁγιορειτικῶν μοναστικῶν ἱδρυμάτων. Ὡστόσο, οἱοἰκονομικὲς παράμετροι, ὄχι μόνο γιὰ τὶς κυρίαρχες μονὲς ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς τοπικὲς κοινωνίες πλάι στὶς ὁποῖες ἀναπτύχθηκαν, καλύπτουν μόνον ἕνα μέρος ἀπὸ τὸν ρόλο ποὺαὐτὰ διεδραμάτισαν. Οἱ δυναμικὲς πνευματικὲς, πολιτισμικὲς, παιδευτικὲς ἀκόμη καὶ καλλιτεχνικὲς σχέσεις καὶ ὀσμώσεις ποὺ δημιουργήθηκαν μὲ ἀγροτικοὺς καὶἀστικοὺς πληθυσμοὺς κατέστησαν τὰ μετόχια ὡς ἑστίες ἐξακτινώσεως καὶμεταλαμπαδεύσεως τῆς μοναστικῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἅγίου Ὄρους στὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Ταυτόχρονα τὰ κατέστησαν κατεξοχὴν προνομιακὸ χῶρο ἐπικοινωνίας τῆς μοναστικῆς κοινότητας μὲ τὸν «κόσμο».
Ἡ διοργάνωση τοῦ παρόντος διεθνοῦς ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου (βλέπε 5588 - Θ’ Διεθνές Συνέδριο της Αγιορειτικής Εστίας «Η εξακτίνωση του Αγίου Όρους στον Ορθόδοξο κόσμο: τα μετόχια») μὲ θέμα τὰ μετόχια τοῦ Ἁγίου Ὄρους θὰ δώσει τὴν εὐκαιρία γιὰ μία ὁλιστικὴ προσέγγιση τοῦ φαινομένου: τὴ μελέτη τῶν ἁγιορειτικῶν μετοχίων ὄχι μόνον ὡς ἑνὸς μοναστικοῦ οἰκονομικοῦ θεσμοῦ μεταβαλλόμενου στὴ διαχρονία, ἀλλὰ ὡς παράγοντα κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν, ὡς μέσου ἐξακτινώσεως της αγιορειτικής λειτουργικῆς πρακτικῆς καὶ λατρευτικῆς ἐμπειρίας καὶ ὡς παράγοντα πολιτισμοῦ καὶ παιδείας.
agioritikesmnimes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο προπονητής της ομάδας βόλεϊ γυναικών του ΠΑΟ μίλησε για όλα...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
