2012-04-29 19:20:04
Κάθε Έλληνας έχει γίνει κι ένας σύγχρονος Δικαιόπολις.
Απηυδισμένος από την κατάσταση, δεν επιδιώκει την επιβίωση της κοινωνίας στην οποία ζει, αλλά μόνο τη δική του επιβίωση ακόμη και μέσα σε μια νεκρή κοινωνία.
Δεν τον πολυνοιάζει αν όλοι γύρω του ζήσουν με ειρήνη.
Αν ζήσουν, καλώς. Δεν τον πολυνοιάζει κιόλας.
Αλλά αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η δική του ειρήνη, γι αυτό και κάνει ό,τι περνά απ το χέρι του για να υπογραφεί ειρήνη ανάμεσα στον εχθρό και τον... εαυτό του!
Οι περισσότεροι συμπολίτες μας αυτό θέλουν.
Όπως ο Δικαιόπολις έστειλε έναν απεσταλμένο στη Σπάρτη για να συνθηκολογήσει η Σπάρτη με τον εαυτό του, έτσι και ο κάθε σύγχρονος Δικαιόπολις θα έστελνε αν μπορούσε έναν απεσταλμένο στην Κομισιόν για να εξαιρεθεί ο ίδιος από το νόμο κατοχής της Τρόικα κι ας ζουν όλοι οι συμπολίτες του κάτω από το νόμο αυτόν.
Η ουτοπία του Αριστοφάνη έχει δύο αναγνώσεις.
Από τη μια υπάρχει το δίκιο του Δικαιόπολι. Και ο ποιητής μεροληπτεί υπέρ αυτού.
Ο Δικαιόπολις είναι δικαίως αγανακτισμένος με την κατάσταση που βιώνει και με τη στάση των συμπολιτών του που επιμένουν στη λάθος επιλογή και αντί να χρησιμοποιήσει την πονηριά του και το πάθος του και το δίκιο του για να προσπαθήσει να αλλάξει τους γύρω του για να διεκδικήσουν όλοι μαζί μια βιώσιμη κατάσταση, αυτός γράφει τους πάντες στα τέτοια του -κατι σαν το σύγχρονο "δε πα' να γαμηθείτε όλοι, λέω γω!"- και προχωρά στη διάσωση του πολύτιμου τομαριού του.
Εγώ όμως βλέπω και την άλλη ανάγνωση.
Όσο δίκιο κι αν είχε ο Δικαιόπολις, η δίκαιη αγανάκτησή του τον οδηγεί στο λάθος.
Συνάπτει ειρήνη για τον εαυτό του με τον εχθρό και νομίζει πως έτσι θα γλιτώσει τον προσωπικό όλεθρο.
Στην ουτοπία του έργου επιτυγχάνει την προσωπική συνθηκολόγηση.
Αν δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει, τότε συμπεραίνω το εξής.
Ο Δικαιόπολις έχει σώσει τον εαυτό του και η πόλη του χάνει τον πόλεμο.
Σκέφτεται "εγώ θα αλλάξω την πόλη; Εγώ θα την σώσω;"
Είναι αυτός ζωντανός, δε λεηλατούν το σπίτι του οι εχθροί, αφού έιναι... "ζώνη ειρήνης", και όλοι οι γύρω του έχουν ρημαχτεί.
Είναι ευτυχία και σωτηρία αυτό;
Αλλά και όταν επιβληθεί τελικά ο εχθρός, τότε είναι σίγουρο πως θα ανασταλούν και οι χαριστικές ρυθμίσεις προς τον κάθε Δικαιόπολι που δόθηκαν στη διάρκεια της μάχης προκειμένου να έχουν όσο λιγότερους εχθρούς γίνεται εκείνη την ώρα.
Η ειρήνη του Δικαιόπολι είναι χρήσιμη στους Σπαρτιάτες ώσπου να επιβληθούν.
Μετά, αφού θα έχει υποδουλωθεί η Αθήνα, τότε θα... βάλουν στη θέση του και τον κάθε Δικαιόπολι.
Δε θα του χαριστούν, δε θα σεβαστούν την όποια συνθηκολόγηση μαζί του.
Θα τον ισοπεδώσουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Και επίσης ακόμη κι αν οι Σπαρτιάτες σεβαστούν τη συνθηκολόγηση μαζί του, τότε οι εξαθλιωμένοι συμπολίτες του θα λεηλατήσουν το σπίτι του, αφού μόνο αυτός θα 'χει μείνει υποτίθεται ανεπηρέαστος.
Και θα ρημαχτεί χειρότερα και πιο ατιμωτικά από τους συμπολίτες του. Και δικαίως θα ρημαχτεί.
Ο κάθε Δικαιόπολις λοιπόν ας σκεφτεί καλά και γενικά αλλά και μέχρι τις εκλογές της Κυριακής που έρχεται ότι η σωτηρία του καθενός μας δεν είναι απλά μια προσωπική υπόθεση, αλλά μια υπόθεση κοινωνική.
Ή θα έρθει για την κοινωνία ολόκληρη η σωτηράι ή όλοι μαζί θα πέσουμε.
Όπως λέει και το αλλοδαπό ρητό:
United we stand
Divided we fall
Δηλαδή,
"ενωμένοι στεκόμαστε,
χωρισμένοι πέφτουμε".
Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος ήταν να ανέβουν στην κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να δουν την προσπάθεια τους, αν και στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν πίστευε, ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που ακουγόταν ήταν:
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»
Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους κι ο κόσμος συνέχιζε:
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, συμβιβάζονταν με την αδυναμία τους και σταματούσαν, όλοι εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Στο τέλος, μόνο αυτός και μετά από τρομερή προσπάθεια κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή.
Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε για να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή και τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν κουφός!
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στην ηττοπάθεια που μας ενσπέρνουν οι αντίπαλοι και δυστυχώς αναπαράγουν και οι φίλοι.
Δεν έρχεται ποτέ η Νίκη, όταν δεν έχεις Πίστη σε αυτήν.
Δεν έρχεται ποτέ η Αλλαγή, όταν δεν πιστεύεις σε αυτήν.
Ποτέ δε θα είναι η "κατάλληλη στιγμή" για τους ηττοπαθείς.
Ποτέ δε θα είναι ώριμες οι συνθήκες.
Ώσπου "να ωριμάσουν οι συνθήκες", θα 'χουμε σαπίσει εμείς.
Δεν ξέρω για σας, πάντως εγώ δε διαθέτω "ιώβειο υπομονή" Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι μας όχι το μικρόψυχο προσωπικό μας συμφέρον, αλλά το μακρόπνοο συλλογικό/κοινωνικό συμφέρον που θα εξασφαλίσει και την προσωπική ευημερία.
Η ψήφος δεν είναι προσωπικη αλλά κοινωνική υπόθεση.
Η επιλογή που πρόκειται να κάνουμε δεν μπορεί να εξαντλείται σε ένα προσωπικό άχτι για πολιτικό ξεκάβλωμα, αλλά οφείλει να εμπεριέχει και τη λύση στον γενικό όλεθρο και το καλύτερο αύριο.
Η ψήφος μας δεν είναι η ευκαιρία για να ξεδώσουμε και να πούμε "αχ, εγώ τους μαύρισα".
Αυτό δε λέει τίποτα και είναι βαθύτατα εγωιστικό.
Για να βγάλουμε τον εαυτό μας από το κάδρο των υπευθύνων για την επόμενη μέρα.
Ας βάλουμε τον εαυτό μας στο κάδρο της ευθύνης του αύριο.
Αυτής της ευθύνης που μας στέρησαν για το χθες και το σήμερα.
Γι' αυτό και μας έφτασαν ως εδώ.
Γιατί απουσιάζαμε εμείς αναθέτοντας σε άλλους την ευθύνη.
Ως εδώ λοιπόν.
Χωρίς εμάς βουλιάζουμε.
Βάζοντας ο καθένας μας όμως το λιθαράκι του στην κοινωνική αλλαγή, τραβάμε μπροστά σβήνοντας απ' το χάρτη αυτούς που μας έθεσαν εκτός παιχνιδιού ή που μας έβαζαν να παίζουμε στο παιχνίδι, ενώ έβαζαν οι ίδιοι τους κανόνες του και τους άλλαζαν κατά το δοκούν ανάλογα με το συμφέρον τους.
Το "μαύρισμα" αφορά το χτες.
Αλλα όσοι θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα, ας μην επιλέξουμε το μαύρο, αλλά το άσπρο.
Το άσπρο που είναι μια tabula rasa για να γράψουμε πάνω της τη δική μας ιστορία.
Ξεκινάμε από την Κυριακή που έρχεται και ο αγώνας για αλλαγή κορυφώνεται από τη Δευτέρα που έρχεται.
Το βλέπω μέσα από τον πανικό των ΜΜΕ και τον πόλεμο που εξαπολύουν ενάντια στις επικίνδυνες για τους ίδιους επιλογές μας.
Βλέπω στα μάτια των δημοσιοκάφρων τον τρόμο της Βαστίλλης που έρχεται σύντομα.
Αρπάζουμε την ευκαιρία την Κυριακή των εκλογών και ξεκινάμε από Δευτέρα τον αγώνα για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανατροπή και ανασυγκρότηση στη χώρα μας.
Γιατί με τις εκλογές δεν τελειώνει τίποτα.
Απλώς δίδεται το έναυσμα στο νικητή να ισοπεδώσει τον αντίπαλο.
Την Κυριακή επιλέγουμε ποιος θα νικήσει.
Επιλέγουμε ποιος θα ισοπεδωθεί.
Εμείς ή Αυτοί;
toixo-toixo.blogspot.com
Απηυδισμένος από την κατάσταση, δεν επιδιώκει την επιβίωση της κοινωνίας στην οποία ζει, αλλά μόνο τη δική του επιβίωση ακόμη και μέσα σε μια νεκρή κοινωνία.
Δεν τον πολυνοιάζει αν όλοι γύρω του ζήσουν με ειρήνη.
Αν ζήσουν, καλώς. Δεν τον πολυνοιάζει κιόλας.
Αλλά αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η δική του ειρήνη, γι αυτό και κάνει ό,τι περνά απ το χέρι του για να υπογραφεί ειρήνη ανάμεσα στον εχθρό και τον... εαυτό του!
Οι περισσότεροι συμπολίτες μας αυτό θέλουν.
Όπως ο Δικαιόπολις έστειλε έναν απεσταλμένο στη Σπάρτη για να συνθηκολογήσει η Σπάρτη με τον εαυτό του, έτσι και ο κάθε σύγχρονος Δικαιόπολις θα έστελνε αν μπορούσε έναν απεσταλμένο στην Κομισιόν για να εξαιρεθεί ο ίδιος από το νόμο κατοχής της Τρόικα κι ας ζουν όλοι οι συμπολίτες του κάτω από το νόμο αυτόν.
Η ουτοπία του Αριστοφάνη έχει δύο αναγνώσεις.
Από τη μια υπάρχει το δίκιο του Δικαιόπολι. Και ο ποιητής μεροληπτεί υπέρ αυτού.
Ο Δικαιόπολις είναι δικαίως αγανακτισμένος με την κατάσταση που βιώνει και με τη στάση των συμπολιτών του που επιμένουν στη λάθος επιλογή και αντί να χρησιμοποιήσει την πονηριά του και το πάθος του και το δίκιο του για να προσπαθήσει να αλλάξει τους γύρω του για να διεκδικήσουν όλοι μαζί μια βιώσιμη κατάσταση, αυτός γράφει τους πάντες στα τέτοια του -κατι σαν το σύγχρονο "δε πα' να γαμηθείτε όλοι, λέω γω!"- και προχωρά στη διάσωση του πολύτιμου τομαριού του.
Εγώ όμως βλέπω και την άλλη ανάγνωση.
Όσο δίκιο κι αν είχε ο Δικαιόπολις, η δίκαιη αγανάκτησή του τον οδηγεί στο λάθος.
Συνάπτει ειρήνη για τον εαυτό του με τον εχθρό και νομίζει πως έτσι θα γλιτώσει τον προσωπικό όλεθρο.
Στην ουτοπία του έργου επιτυγχάνει την προσωπική συνθηκολόγηση.
Αν δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει, τότε συμπεραίνω το εξής.
Ο Δικαιόπολις έχει σώσει τον εαυτό του και η πόλη του χάνει τον πόλεμο.
Σκέφτεται "εγώ θα αλλάξω την πόλη; Εγώ θα την σώσω;"
Είναι αυτός ζωντανός, δε λεηλατούν το σπίτι του οι εχθροί, αφού έιναι... "ζώνη ειρήνης", και όλοι οι γύρω του έχουν ρημαχτεί.
Είναι ευτυχία και σωτηρία αυτό;
Αλλά και όταν επιβληθεί τελικά ο εχθρός, τότε είναι σίγουρο πως θα ανασταλούν και οι χαριστικές ρυθμίσεις προς τον κάθε Δικαιόπολι που δόθηκαν στη διάρκεια της μάχης προκειμένου να έχουν όσο λιγότερους εχθρούς γίνεται εκείνη την ώρα.
Η ειρήνη του Δικαιόπολι είναι χρήσιμη στους Σπαρτιάτες ώσπου να επιβληθούν.
Μετά, αφού θα έχει υποδουλωθεί η Αθήνα, τότε θα... βάλουν στη θέση του και τον κάθε Δικαιόπολι.
Δε θα του χαριστούν, δε θα σεβαστούν την όποια συνθηκολόγηση μαζί του.
Θα τον ισοπεδώσουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Και επίσης ακόμη κι αν οι Σπαρτιάτες σεβαστούν τη συνθηκολόγηση μαζί του, τότε οι εξαθλιωμένοι συμπολίτες του θα λεηλατήσουν το σπίτι του, αφού μόνο αυτός θα 'χει μείνει υποτίθεται ανεπηρέαστος.
Και θα ρημαχτεί χειρότερα και πιο ατιμωτικά από τους συμπολίτες του. Και δικαίως θα ρημαχτεί.
Ο κάθε Δικαιόπολις λοιπόν ας σκεφτεί καλά και γενικά αλλά και μέχρι τις εκλογές της Κυριακής που έρχεται ότι η σωτηρία του καθενός μας δεν είναι απλά μια προσωπική υπόθεση, αλλά μια υπόθεση κοινωνική.
Ή θα έρθει για την κοινωνία ολόκληρη η σωτηράι ή όλοι μαζί θα πέσουμε.
Όπως λέει και το αλλοδαπό ρητό:
United we stand
Divided we fall
Δηλαδή,
"ενωμένοι στεκόμαστε,
χωρισμένοι πέφτουμε".
Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος ήταν να ανέβουν στην κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να δουν την προσπάθεια τους, αν και στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν πίστευε, ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που ακουγόταν ήταν:
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»
Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους κι ο κόσμος συνέχιζε:
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, συμβιβάζονταν με την αδυναμία τους και σταματούσαν, όλοι εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Στο τέλος, μόνο αυτός και μετά από τρομερή προσπάθεια κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή.
Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε για να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή και τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν κουφός!
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στην ηττοπάθεια που μας ενσπέρνουν οι αντίπαλοι και δυστυχώς αναπαράγουν και οι φίλοι.
Δεν έρχεται ποτέ η Νίκη, όταν δεν έχεις Πίστη σε αυτήν.
Δεν έρχεται ποτέ η Αλλαγή, όταν δεν πιστεύεις σε αυτήν.
Ποτέ δε θα είναι η "κατάλληλη στιγμή" για τους ηττοπαθείς.
Ποτέ δε θα είναι ώριμες οι συνθήκες.
Ώσπου "να ωριμάσουν οι συνθήκες", θα 'χουμε σαπίσει εμείς.
Δεν ξέρω για σας, πάντως εγώ δε διαθέτω "ιώβειο υπομονή" Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι μας όχι το μικρόψυχο προσωπικό μας συμφέρον, αλλά το μακρόπνοο συλλογικό/κοινωνικό συμφέρον που θα εξασφαλίσει και την προσωπική ευημερία.
Η ψήφος δεν είναι προσωπικη αλλά κοινωνική υπόθεση.
Η επιλογή που πρόκειται να κάνουμε δεν μπορεί να εξαντλείται σε ένα προσωπικό άχτι για πολιτικό ξεκάβλωμα, αλλά οφείλει να εμπεριέχει και τη λύση στον γενικό όλεθρο και το καλύτερο αύριο.
Η ψήφος μας δεν είναι η ευκαιρία για να ξεδώσουμε και να πούμε "αχ, εγώ τους μαύρισα".
Αυτό δε λέει τίποτα και είναι βαθύτατα εγωιστικό.
Για να βγάλουμε τον εαυτό μας από το κάδρο των υπευθύνων για την επόμενη μέρα.
Ας βάλουμε τον εαυτό μας στο κάδρο της ευθύνης του αύριο.
Αυτής της ευθύνης που μας στέρησαν για το χθες και το σήμερα.
Γι' αυτό και μας έφτασαν ως εδώ.
Γιατί απουσιάζαμε εμείς αναθέτοντας σε άλλους την ευθύνη.
Ως εδώ λοιπόν.
Χωρίς εμάς βουλιάζουμε.
Βάζοντας ο καθένας μας όμως το λιθαράκι του στην κοινωνική αλλαγή, τραβάμε μπροστά σβήνοντας απ' το χάρτη αυτούς που μας έθεσαν εκτός παιχνιδιού ή που μας έβαζαν να παίζουμε στο παιχνίδι, ενώ έβαζαν οι ίδιοι τους κανόνες του και τους άλλαζαν κατά το δοκούν ανάλογα με το συμφέρον τους.
Το "μαύρισμα" αφορά το χτες.
Αλλα όσοι θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα, ας μην επιλέξουμε το μαύρο, αλλά το άσπρο.
Το άσπρο που είναι μια tabula rasa για να γράψουμε πάνω της τη δική μας ιστορία.
Ξεκινάμε από την Κυριακή που έρχεται και ο αγώνας για αλλαγή κορυφώνεται από τη Δευτέρα που έρχεται.
Το βλέπω μέσα από τον πανικό των ΜΜΕ και τον πόλεμο που εξαπολύουν ενάντια στις επικίνδυνες για τους ίδιους επιλογές μας.
Βλέπω στα μάτια των δημοσιοκάφρων τον τρόμο της Βαστίλλης που έρχεται σύντομα.
Αρπάζουμε την ευκαιρία την Κυριακή των εκλογών και ξεκινάμε από Δευτέρα τον αγώνα για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανατροπή και ανασυγκρότηση στη χώρα μας.
Γιατί με τις εκλογές δεν τελειώνει τίποτα.
Απλώς δίδεται το έναυσμα στο νικητή να ισοπεδώσει τον αντίπαλο.
Την Κυριακή επιλέγουμε ποιος θα νικήσει.
Επιλέγουμε ποιος θα ισοπεδωθεί.
Εμείς ή Αυτοί;
toixo-toixo.blogspot.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα παιδιά του Διαμαντίδη αγόρασαν εξοχικά με μισθό 700 ευρώ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
