Ένα χωριό στο Λιβυκό που δε θα… σβήσει!

2014-11-28 23:59:06

Τώρα πια, τους τριακόσιους και πλέον κατοίκους στο κεφαλοχώρι των Σελλιών πάνω από το Λιβυκό πέλαγος, τους ζει «ο τουρισμός και το λάδι». Τις εποχές της πληθυσμιακής δυναμικότητας, τότε που το χωριό κατοικούσαν κοντά εξακόσιοι άνθρωποι και από τα περισσότερα σπίτια έβγαιναν πολλές φωνές, η επιβίωση έρχονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα πενήντα χιλιάδες ελαιόδεντρα που παρήγαγαν και εξακόσιους τόνους Ένα ολόκληρο χωριό σήμερα είναι εκτός Σελλιών, και οι περισσότεροι βρίσκονται εγκατεστημένοι στην Αθήνα και στην πόλη του Ρεθύμνου. Αρκετοί άλλοι ακόμα από χρόνια, μετακόμισαν για επαγγελματικούς λόγους στον «Σελλιανό Πλακιά» και εγκαταστάθηκαν και «ανεβαίνουν σαν επισκέπτες». Ωστόσο, δεν θα σβήσει ποτέ γιατί γαμπροί και νύφες… ψωνίζουν από αλλού και τους κρατάνε! Η κεντρική πλατεία φέρει το όνομα του ήρωα των εθνικών αγώνων Χρίστου Μακρή, αλλά πλέον εδώ έπαψε να υπάρχουν απόγονοι της ιστορικής οικογένειας, αφού ο τελευταίος του πνεύματος και των Γραμμάτων της Κρήτης ,συνώνυμος του φιλόλογος με την πολυσχιδή προσφορά «αναχώρησε» πρόσφατα…

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ… ΣΙΩΠΗ

Και βέβαια, τα Σελλιά δεν μοιάζουν με τη… σιωπή τους χειμώνες άλλων οικισμών της ενδοχώρας! Τα πέντε τελευταία χρόνια «γύρισαν, πιο πολύ από την πρωτεύουσα, πενήντα άνθρωποι και είναι πίσω άλλοι δέκα ή είκοσι». Τους έφερε πίσω «η πείνα άλλους και άλλους η νοσταλγία».

Αυτή την περίοδο οι περισσότεροι που έχουν τις δυνάμεις, συμμετέχουν στα… πανηγύρια που στήνονται στους ελαιώνες, και τα δέντρα είναι φορτωμένα με καρπό και λυγίζουν. Συμβαίνει, όμως, όπως παρατηρεί ο Νίκος Ξερουδάκης «οι μισές από τις ελιές που είναι σε περιοχές που δεν έχουν αγροτικό δρόμο και δεν πηγαίνει αυτοκίνητο, να έχουν εγκαταλειφθεί, να μη μαζεύονται και να χάνεται το εισόδημα…». Αναφέρεται σε ελαιοπαραγωγική χρονιά ο ίδιος, που κατάφερε αναλαμβάνοντας τη συγκέντρωση του καρπού και από άλλες ελιές του χωριού να ωφεληθεί και να δημιουργήσει «δική του επιχείρηση».

Αλλά και ο Νίκος Κωστάκης, από τους παλαιούς του χωριού, μένει στα χρόνια εκείνα που «εμείς μαζεύαμε και τσι πυρήνες από κάτω και εδά αφήνουνε τον καρπό και χάνεται». Το λάδι ήταν το προϊόν που «κράτησε στη ζωή τα σπίτια και εδά τσι παραιτήσανε και πήγανε στο διάολο!». Γυρίζει το χρόνο πίσω και θυμάται ότι «πήγαινε στο λαδέμπορο το Νίκο το Μπιρλιράκη και έπαιρνε όσα λεφτά ήθελενε». Το «χρυσοφόρο» αγαθό, είναι αλήθεια, «γέμιζε τσι τσέπες λεφτά, έκανε περιουσίες και σπούδαζε κοπέλια». Και σήμερα; Την απάντηση δίδει ο Μιχάλης Ανδρεδάκης: «Οι επιδοτήσεις ήταν η καταστροφή και έκαναν πολλούς τεμπέληδες. Του έφταναν για να ζήσει, γιατί να δουλέψει και να μαζέψει ελιές;»

ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΕΝΟΥΝ

Οι φάμπρικες και, τα ελαιουργεία αργότερα, «άλεθαν μερόνυχτα» για να «προλάβουν να εξυπηρετήσουν ούλους τσι χωριανούς και δεν ήταν ένα και δυο μα έπιαναν κοντά τα δέκα». Είχαν τότε τέτοιες μονάδες ο Μανώλης Παπαδάκης, ο Μανώλης Κοκκινάκης, ο Μιχάλης Μπαραδάκης, ο Νίκος Ανδρεδάκης ή Αμερικάνος, ο Ζαχαρίας Κωστογιάννης, ο Γιάννης Παπαδάκης, ο Κώστας Δρυμάκης, ο Γιάννης Τσαγκαράκης, ο Μιχάλης Μπριλάκης και αργότερα οι κάτοικοι από τον συνεταιρισμό απόκτησαν « το δικό τους εργοστάσιο…»

Το χωριό είναι ζωντανό και σήμερα. Τι κι αν απορροφήθηκε από το σχολείο του Πλακιά το δημοτικό των Σελλιών που στους καιρούς της άνθησης «ήταν εξατάξιο και είχε και εκατό πενήντα μαθητές!» Οι νέοι μένουν και στο δύσκολο περιβάλλον που βιώνουν, πασχίζουν για να κρατηθούν απασχολούμενοι στις δουλειές του χωριού τους ή στον γειτονικό Πλακιά.

«Ούλοι ήμαστονε συγγενείς ο ένας με τον άλλο επά πέρα! Γι'αυτό και παίρνομε γαμπρούς και νύφες από αλλού τους έχομε στο χωριό και κρατούμε τον πληθυσμό μας», λέει ο Νίκος Ξερουδάκης…
Πηγή Tromaktiko

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ