Σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε με αγανακτισμένους πολίτες, που οδηγηθήκαν στις πλατείες για να διαδηλώσουν την αντίθεση τους σε κάποιες αποφάσεις.
Σήμερα έχουμε να κάνουμε με μια αδυσώπητη πραγματικότητα!
Έχουμε να διαχειριστούμε μια στρατευμένη αποδοχή, την οποία όμως έχουμε ιερή υποχρέωση να τη μετατρέψουμε από ταφόπλακα για το μέλλον όλων μας και ειδικά των παιδιών μας, σε μια αχνή σπίθα ελπίδας.
Μέσα όμως σε ένα γενικό κλίμα κάθετης αμφισβήτησης, είναι εξαιρετικά δύσκολο και να δούμε και να κατανοήσουμε. Πόσο δε μάλλον, όταν το θύμα, δεν είναι λίγες οι φορές, που αυτουργοί και εκτελεστές, το έχουν παρουσιάσει για θύτη!
Αυτή ήταν η λογική της «πράσινης» κυβέρνησης και δυστυχώς, μένει να απαντηθεί μόνο στις κάλπες.
Η χαμένη πολιτική αξιοπιστία, δύσκολα πλέον βρίσκεται. Και αυτό οφείλει να το αναζητήσει ο κάθε πολιτικός, πρώτα μέσα από τον εαυτό του. Να τεστάρει πρώτα τον αυτοσεβασμό του. Να νιώσει την ευθύνη του, που σίγουρα είναι τεράστια.
Ζητήθηκαν θυσίες. Έγιναν θυσίες και μάλιστα πολύ μεγαλύτερες. Αυτές όμως δεν είναι δυνατόν να λέγονται μόνο για να ακούγονται. Ο λόγος των υποσχέσεων δεν έχει θέση πλέον στην Ελληνική κοινωνία.
Πολιτικοί και πολιτικές, έχουν γίνει αγκάθια που ματώνουν. Αξίες που έχουν απαξιωθεί και έχουν χαθεί σε έναν κυκεώνα οικονομικών μέτρων, που καθρεφτίζουν αγώνες που ξεπουλήθηκαν, οικογένειες που διαλύθηκαν, σπίτια που ερήμωσαν, φιλότιμο που χάθηκε και εθνική συνείδηση που τσαλαπατήθηκε.
Δεν μπορούμε όμως να προχωρήσουμε έτσι. Με μια εικόνα διάλυσης δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, όταν στόχος μας σήμερα, είναι μόνο η ελπίδα.
Υπάρχει λύση;
Σίγουρα υπάρχουν πολλές δυσκολίες και αυτές δεν ξεφεύγουν μιας σημερινής πραγματικότητας, που ό Έλληνας πολίτης, έγινε υπήκοος.
Μια λύση, για παράδειγμα, για να μπορέσουμε να δούμε αυτόν το στόχο, θα ήταν, η πολιτική να γυρίσει στις γειτονιές, όχι πλέον με αποκριάτικες μάσκες. Να γυρίσει με θάρρος εκεί που χτυπάει πολύ παραπάνω η καρδιά της αμφισβήτησης. Εκεί που ο Έλληνας νιώθει περισσότερο την εγκατάλειψη και ακόμη περισσότερο το θυμό στο αίμα του.
Και να του πει την αλήθεια. Να κατορθώσει -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται πλέον- να σταθεί δίπλα στα σημερινά καθημερινά προβλήματα επιβίωσής του και να τον πείσει πως πάντα υπάρχει μια νέα αρχή και νέοι άνθρωποι να την στηρίξουν.
Πρώτα όμως να του πει, ποιοι είναι αυτοί του «μαζί τα φάγαμε»! Και στο τέλος να του πει γιατί ο κύριος Βενιζέλος του είπε «Φτάσαμε σε ένα αποτέλεσμα καλύτερο από αυτό που είχαμε σχεδιάσει»!
Ο ίδιος βέβαια δεν μπορεί να του πει, τί είχαν σχεδιάσει δυόμισι χρόνια τώρα γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν… Φάνηκε από μόνο του!
Περισσότερο να πονέσει δεν γίνεται. Ανάγκη να πιστέψει έχει και να νιώσει την αλληλεγγύη.
Αυτό θα ήταν πράγματι μια λύση.
Στέφανος Αγιάσογλου
kostasxan.blogspot.com
