2014-12-11 01:26:15
Γράφει η Σοφία Λαμπάκη*
“Μεγάλη τιμή για μένα που μου πρότεινε ο φίλος μου Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης να πω δυο λόγια για το βιβλίο του. Αλλωστε, μετά την αναγνωστική εμπειρία μου από το πρώτο του βιβλίο, ήμουν σίγουρη γνωρίζοντας τον φίλο, τον άνθρωπο Κώστα, ότι το επόμενο θα ήταν πολύ κοντά.
Θυμάμαι, πρίν από αρκετά χρόνια σ’ ένα καφέ της Πλατείας Συντάγματος, μου εκμυστηρεύτηκε με σεμνή περηφάνεια τα εύσημα που πήρε από τον αείμνηστο Φρέντυ Γερμανό όταν (ο Κώστας τότε ως μεταπτυχιακός φοιτητής εργαζόταν στην ομογενειακή εφημερίδα «Πρωϊνή») χρειάστηκε μια μέρα να καλύψει τη σελίδα του.
Να, λοιπόν, που φτάνουμε σήμερα στα «Ημερολόγια Χαρμολύπης». Πρόκειται για μια εκπληκτική σύνθεση διηγημάτων, όπως αποκαλύπτει και η πρώτη λέξη του τίτλου. Η δεύτερη, είναι η παλινδρόμηση ανάμεσα στη ΧΑΡΑ και στη ΛΥΠΗ, καθώς ακολουθείς το ταξίδι του Κώστα.
Πολλά διηγήματα, υπο μορφήν ημερολογίων, που ανήκουν όλα μαζί σε μια μεγαλύτερη ιστορία. Αν και γραφή αυτοβιογραφική, αφήνει την αίσθηση στον αναγνώστη ότι έχουμε πολλούς συγγραφείς!
Συνδετικός κρίκος όλων των διηγημάτων: Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ.
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης ήθελε να γράψει ένα τεχνοκρατικό δοκίμιο για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας. Για τη σημερινή πραγματικότητα που είναι ωμή, άγρια και σκληρή.
-πως φτάσαμε ως εδώ;
-είμαστε συμμέτοχοι;
-υπάρχει λύση;
Ο Κώστας τα καταφέρνει καλύτερα από όλους!
Δεν έχω διαβάσει κείμενο που να προσεγγίζει, να αναλύει, να εξηγεί τόσο καλά το θέμα αυτό, που μας ταλανίζει ως χώρα και ως λαό.
Μέσα από την αφήγηση του Αποστόλη, του αγαπημένου μαθητή του Δάσκαλου, μαθαίνουμε για τις νομοτελειακές κρίσεις του Καπιταλοσμού.
«Σύντροφε Στάλιν, ο Καπιταλισμός θα περνάει κρίσεις, αλλά μέσα απ’ αυτές θα ανανεώνεται! Δεν θα πεθάνει ποτέ», μας λέει ο τολμηρός οικονομολόγος Κοντράτιεφ (σελίδα 195)
Οι κύκλοι του Κοντράτιεφ είναι 4. Ανοιξη-Καλοκαίρι-Φθινόπωρο και Χειμώνας. Στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε τον Χειμώνα. Αισιόδοξο, κατ’ εμέ, γιατί έπεται η Ανοιξη!
Στη σελίδα 170 μας παραθέτει μια δήλωση του Thomas Jefferson, Προέδρου των ΗΠΑ (1801-1809): «Πιστεύω ότι τα τραπεζικά συστήματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από την εξουσία, την αστυνομία και τον στρατό μαζί!», βάζοντάς μας μ’ αυτόν τον τρόπο στον ρόλο των τραπεζών και των φορολογικών παραδείσων.
Μας δίνει στοιχεία αποκαλυπτικά στη σελίδα 205.
«Οι ειδικοί εκτιμούν ότι μόνον οι Ευρωπαίοι έχουν «κρύψει» σε φορολογικούς παραδείσους περί τα 25 τρις ευρώ! Το ποσόν είναι ιλιγγιώδες, αν ληφθεί υπόψιν ότι ο προϋπολογισμός της ΕΕ ανέρχεται στα 250 δις!»
Στη σελίδα 206 καταπιάνεται με τον σκοτεινό ρόλο των Οίκων Αξιολόγησης, ενημερώνοντάς μας ότι οι Οίκοι Αξιολόγησης είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι αξιολογούμενες χώρες καταβάλλουν συνδρομή για την αξιολόγησή τους!
Μας ενημερώνει ότι ο Οίκος Moody’s αξιολογούσε θετικά και τοποθετούσε σε υψηλή κλίμακα, προϊόντα τα οποία στη συνέχεια απεδείχθησαν τοξικά!
Αναφερόμενος στον μακρύ χειμώνα της χώρας μας (ανεργία 30% περίπου, κλείσιμο 200 χιλιάδων επιχειρήσεων, συρρίκνωση εισοδημάτων στο 50%) διερωτάται (και μαζί του όλος ο κόσμος) : «Μήπως αυτές οι κρίσεις θα μπορούσαν να σχεδιαστούν; Μήπως, δηλαδή, κάποιοι διαθέτουν τη δύναμη να προγραμματίζουν την έλευση των κρίσεων και να αποκομίζουν τεράστια κέρδη τόσο από την άνοδο, όσο και από την πτώση; Μήπως οι «κρίσεις» αποτελούν το πιο επικερδές και καλά κρυμμένο μυστικό του συστήματος;»
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης δεν χαρίζεται σε κανεναν!
-στηλιτεύει την συμπεριφορά του πρώην πρωθυπουργού, που δήλωνε ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα.
-τα ΜΜΕ της Ευρώπης (και όχι μόνον) που αναφέρονται σε διεφθαρμένους και τεμπέληδες Ελληνες.
-την υποκρισία εκείνων που τάχαμου έπεσαν από τα σύννεφα όταν πληροφορήθηκαν ότι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα της Ελλάδος ξέφυγαν από κάθε έλεγχο, οδηγώντας μας, μοιραία, στο μνημόνιο..
Για να μην κάνω κατάχρηση του χρόνου σας δεν θα αναφερθώ στους ωφελημένους της κρίσης, τα μαθήματα ηθικολογίας (από τον προτεσταντικό βορρά), στα «κοράκια», στις «αγορές» και τη Μέρκελ.
Στην άποψή του (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του) γιατί δεν πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, εξηγώντας μας στη σελίδα 223 γιατί μια τέτοια επιστροφή θα είναι η απόλυτη καταστροφή.
Θα σταθώ, όμως, σ’ ένα ρητορικό, και όχι μόνον, ερώτημα του Κώστα Τριανταφυλλάκη.
«Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει το μνημόνιο;»
Ο Κώστας το αφήνει μεν για τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά σ’ εμένα μένει η αίσθηση πως η θέση του είναι: ΝΑΙ, αν είχαμε κάνει κάποιες ενέργειες και όχι τα λάθη μου μας οδήγησαν στο μνημόνιο.
Αρχισα λίγο αντισυμβατικά να μιλάω για το βιβλίο. Προφανώς και ήθελα να τονίσω όσα προανέφερα. Γιατί πιστεύω ότι ο Κώστας εκεί στοχεύει με το νέο του βιβλίο. Να γίνουμε κοινωνοί των απόψεών του πάνω στο τεράστιο θέμα της κρίσης που μας ταλανίζει όλους. Και βρήκε ένα εκπληκτικά ευφυή τρόπο να μας παρουσιάσει αυτές τις γνώσεις του.
Ενα reunion (είναι της μόδας η λέξη) δίνει αφορμή στον Κώστα ν’ αρχίσει να γράφει τα διηγήματά του, μέσα από τη ζωή των συμμαθητών του. Ιστορίες για υπαρξιακές αγωνίες, εξομολογήσεις, περιπέτειες, προσωπικά βιώματα, έρωτες, αγάπες. Το εκπληκτικό είναι πως το κάθε διήγημα είναι με άλλο ύφος, σε άλλη εποχή. Είναι τέχνασμα του συγγραφέα , προκειμένου να πείσει ότι τα πρόσωπα είναι διαφορετικά. Και τα καταφέρνει, όπως πάντα, θαυμάσια!
-Γιατί επιλέγει, ως διηγηματογράφους, τους συμμαθητές του; Αυτοί είναι η δεύτερη οικογένειά του. Είμαστε ξανά εμείς οι ίδιοι, σ’ έναν άλλα ομόκεντρο κύκλο, μεγαλύτερης ακτίνας!
-Γιατί επιλέγει τους συμμαθητές του;
Ο καθηγητής τους είναι ο δάσκαλος. Είναι δάσκαλος όχι με την έννοια του «γκουρού». Είναι δάσκαλος με την αρχαιοελληνική έννοια. Ενα σταθερό ακίνητο σημείο αναφοράς της προέλευσής μας, του πολιτισμού μας, της ιστορίας μας.
Ο Δάσκαλος δείχνει δρόμους, δείχνει αξίες, είναι δάσκαλος, αρχηγός, ταγός.
Εντυπωσιακός είναι, επίσης, ο τρόπος που αφήνει να ξεχειλίσει μέσα από το βιβλίο του η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, παρ’ όλο που όσους τιμά με τη φιλία του γνωρίζουν ότι είναι ένας άνθρωπος με τεράστια κουλτούρα.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ξετυλίγεται μία εκπληκτική σύγκριση της Αγοράς της Αρχαίας Αθήνας με τις αγορές σήμερα!
Οι οικονομικές απόψεις του Πλεχάνοφ στις σελίδα 152 δεν είναι τίποτα άλλα παρά οι απόψεις των Σοφιστών της Αρχαίας Αθήνας και ας μου επιτραπεί να αναφέρω την περίφημη φράση του Πρωταγόρα «απάντων των χρημάτων μέτρον εστί ο άνθρωπος».
Ο αγαπημένος, όμως, φιλόσοφος του Κώστα φαίνεται να είναι ο Πλάτων. Μέσα από τον Μάρκ, τον Γερμανό φίλο του μιλάει για την Αθανασία της ψυχής. «Η ψυχή του ανθρώπου είναι Αθάνατη,» μας υπενθυμίζει.
Οι στωϊκοί είναι αυτοί που κερδίζουν τον Κώστα με τη φιλοσοφική τους θεώρηση. Δεν απέχουμε καθόλους στις απόψεις μας.
Πάντως, Κώστα, όσες φορές και να ξανάρθουμε σ’ αυτόν τον Κόσμο, πάντα απροετοίμαστοι θα ερχόμαστε!
Ούτε οι οικολογικές ευαισθησίες και ανησυχίες λείπουν από τον συγγραφέα. Οταν ο αγαπημένος μαθητής του δασκάλου πρέπει να εξαγνιστεί, ο Κώστας τον στέλνει στη Βολιβία (και όχι στη συμβολή Αρδα, Τούντζα και Μαρίτσας, όπως θα περίμενα), διότι η Βολιβία είναι από τα τελευταία μέρη που η ρύπανση δεν έχει ακόμα αλλοτριώσει και έτσι μας στέλνει και ένα μήνυμα φιλοπεριβαλλοντολογικής συμπεριφοράς.
Το τελευταίο σχόλιο για το εξώφυλλο. Μου άρεσε πραγματικά πολύ. Οι γραμμές του τραίνου κάπου σε πάνε, πάντα. Οχημα σταθερής τροχιάς το τραίνο. Και το παιδί με τη βαλίτσα, ξεκινάει το ταξίδι του.
Εγώ, πιστεύω, πως ένας μεγάλος συγγραφέας ξεκίνησε το ταξίδι του, κάπου εκεί στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Διδυμοτείχου Και εμείς οι τυχεροί συνταξιδιώτες του!»
*Η κα Σοφία Λαμπάκη είναι εκδότρια και το κείμενο αυτό είναι η εισήγησή της στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στην Αλεξανδρούπολη στις 23-11-2014
liberals10
“Μεγάλη τιμή για μένα που μου πρότεινε ο φίλος μου Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης να πω δυο λόγια για το βιβλίο του. Αλλωστε, μετά την αναγνωστική εμπειρία μου από το πρώτο του βιβλίο, ήμουν σίγουρη γνωρίζοντας τον φίλο, τον άνθρωπο Κώστα, ότι το επόμενο θα ήταν πολύ κοντά.
Θυμάμαι, πρίν από αρκετά χρόνια σ’ ένα καφέ της Πλατείας Συντάγματος, μου εκμυστηρεύτηκε με σεμνή περηφάνεια τα εύσημα που πήρε από τον αείμνηστο Φρέντυ Γερμανό όταν (ο Κώστας τότε ως μεταπτυχιακός φοιτητής εργαζόταν στην ομογενειακή εφημερίδα «Πρωϊνή») χρειάστηκε μια μέρα να καλύψει τη σελίδα του.
Να, λοιπόν, που φτάνουμε σήμερα στα «Ημερολόγια Χαρμολύπης». Πρόκειται για μια εκπληκτική σύνθεση διηγημάτων, όπως αποκαλύπτει και η πρώτη λέξη του τίτλου. Η δεύτερη, είναι η παλινδρόμηση ανάμεσα στη ΧΑΡΑ και στη ΛΥΠΗ, καθώς ακολουθείς το ταξίδι του Κώστα.
Πολλά διηγήματα, υπο μορφήν ημερολογίων, που ανήκουν όλα μαζί σε μια μεγαλύτερη ιστορία. Αν και γραφή αυτοβιογραφική, αφήνει την αίσθηση στον αναγνώστη ότι έχουμε πολλούς συγγραφείς!
Συνδετικός κρίκος όλων των διηγημάτων: Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ.
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης ήθελε να γράψει ένα τεχνοκρατικό δοκίμιο για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας. Για τη σημερινή πραγματικότητα που είναι ωμή, άγρια και σκληρή.
-πως φτάσαμε ως εδώ;
-είμαστε συμμέτοχοι;
-υπάρχει λύση;
Ο Κώστας τα καταφέρνει καλύτερα από όλους!
Δεν έχω διαβάσει κείμενο που να προσεγγίζει, να αναλύει, να εξηγεί τόσο καλά το θέμα αυτό, που μας ταλανίζει ως χώρα και ως λαό.
Μέσα από την αφήγηση του Αποστόλη, του αγαπημένου μαθητή του Δάσκαλου, μαθαίνουμε για τις νομοτελειακές κρίσεις του Καπιταλοσμού.
«Σύντροφε Στάλιν, ο Καπιταλισμός θα περνάει κρίσεις, αλλά μέσα απ’ αυτές θα ανανεώνεται! Δεν θα πεθάνει ποτέ», μας λέει ο τολμηρός οικονομολόγος Κοντράτιεφ (σελίδα 195)
Οι κύκλοι του Κοντράτιεφ είναι 4. Ανοιξη-Καλοκαίρι-Φθινόπωρο και Χειμώνας. Στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε τον Χειμώνα. Αισιόδοξο, κατ’ εμέ, γιατί έπεται η Ανοιξη!
Στη σελίδα 170 μας παραθέτει μια δήλωση του Thomas Jefferson, Προέδρου των ΗΠΑ (1801-1809): «Πιστεύω ότι τα τραπεζικά συστήματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από την εξουσία, την αστυνομία και τον στρατό μαζί!», βάζοντάς μας μ’ αυτόν τον τρόπο στον ρόλο των τραπεζών και των φορολογικών παραδείσων.
Μας δίνει στοιχεία αποκαλυπτικά στη σελίδα 205.
«Οι ειδικοί εκτιμούν ότι μόνον οι Ευρωπαίοι έχουν «κρύψει» σε φορολογικούς παραδείσους περί τα 25 τρις ευρώ! Το ποσόν είναι ιλιγγιώδες, αν ληφθεί υπόψιν ότι ο προϋπολογισμός της ΕΕ ανέρχεται στα 250 δις!»
Στη σελίδα 206 καταπιάνεται με τον σκοτεινό ρόλο των Οίκων Αξιολόγησης, ενημερώνοντάς μας ότι οι Οίκοι Αξιολόγησης είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι αξιολογούμενες χώρες καταβάλλουν συνδρομή για την αξιολόγησή τους!
Μας ενημερώνει ότι ο Οίκος Moody’s αξιολογούσε θετικά και τοποθετούσε σε υψηλή κλίμακα, προϊόντα τα οποία στη συνέχεια απεδείχθησαν τοξικά!
Αναφερόμενος στον μακρύ χειμώνα της χώρας μας (ανεργία 30% περίπου, κλείσιμο 200 χιλιάδων επιχειρήσεων, συρρίκνωση εισοδημάτων στο 50%) διερωτάται (και μαζί του όλος ο κόσμος) : «Μήπως αυτές οι κρίσεις θα μπορούσαν να σχεδιαστούν; Μήπως, δηλαδή, κάποιοι διαθέτουν τη δύναμη να προγραμματίζουν την έλευση των κρίσεων και να αποκομίζουν τεράστια κέρδη τόσο από την άνοδο, όσο και από την πτώση; Μήπως οι «κρίσεις» αποτελούν το πιο επικερδές και καλά κρυμμένο μυστικό του συστήματος;»
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης δεν χαρίζεται σε κανεναν!
-στηλιτεύει την συμπεριφορά του πρώην πρωθυπουργού, που δήλωνε ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα.
-τα ΜΜΕ της Ευρώπης (και όχι μόνον) που αναφέρονται σε διεφθαρμένους και τεμπέληδες Ελληνες.
-την υποκρισία εκείνων που τάχαμου έπεσαν από τα σύννεφα όταν πληροφορήθηκαν ότι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα της Ελλάδος ξέφυγαν από κάθε έλεγχο, οδηγώντας μας, μοιραία, στο μνημόνιο..
Για να μην κάνω κατάχρηση του χρόνου σας δεν θα αναφερθώ στους ωφελημένους της κρίσης, τα μαθήματα ηθικολογίας (από τον προτεσταντικό βορρά), στα «κοράκια», στις «αγορές» και τη Μέρκελ.
Στην άποψή του (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του) γιατί δεν πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, εξηγώντας μας στη σελίδα 223 γιατί μια τέτοια επιστροφή θα είναι η απόλυτη καταστροφή.
Θα σταθώ, όμως, σ’ ένα ρητορικό, και όχι μόνον, ερώτημα του Κώστα Τριανταφυλλάκη.
«Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει το μνημόνιο;»
Ο Κώστας το αφήνει μεν για τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά σ’ εμένα μένει η αίσθηση πως η θέση του είναι: ΝΑΙ, αν είχαμε κάνει κάποιες ενέργειες και όχι τα λάθη μου μας οδήγησαν στο μνημόνιο.
Αρχισα λίγο αντισυμβατικά να μιλάω για το βιβλίο. Προφανώς και ήθελα να τονίσω όσα προανέφερα. Γιατί πιστεύω ότι ο Κώστας εκεί στοχεύει με το νέο του βιβλίο. Να γίνουμε κοινωνοί των απόψεών του πάνω στο τεράστιο θέμα της κρίσης που μας ταλανίζει όλους. Και βρήκε ένα εκπληκτικά ευφυή τρόπο να μας παρουσιάσει αυτές τις γνώσεις του.
Ενα reunion (είναι της μόδας η λέξη) δίνει αφορμή στον Κώστα ν’ αρχίσει να γράφει τα διηγήματά του, μέσα από τη ζωή των συμμαθητών του. Ιστορίες για υπαρξιακές αγωνίες, εξομολογήσεις, περιπέτειες, προσωπικά βιώματα, έρωτες, αγάπες. Το εκπληκτικό είναι πως το κάθε διήγημα είναι με άλλο ύφος, σε άλλη εποχή. Είναι τέχνασμα του συγγραφέα , προκειμένου να πείσει ότι τα πρόσωπα είναι διαφορετικά. Και τα καταφέρνει, όπως πάντα, θαυμάσια!
-Γιατί επιλέγει, ως διηγηματογράφους, τους συμμαθητές του; Αυτοί είναι η δεύτερη οικογένειά του. Είμαστε ξανά εμείς οι ίδιοι, σ’ έναν άλλα ομόκεντρο κύκλο, μεγαλύτερης ακτίνας!
-Γιατί επιλέγει τους συμμαθητές του;
Ο καθηγητής τους είναι ο δάσκαλος. Είναι δάσκαλος όχι με την έννοια του «γκουρού». Είναι δάσκαλος με την αρχαιοελληνική έννοια. Ενα σταθερό ακίνητο σημείο αναφοράς της προέλευσής μας, του πολιτισμού μας, της ιστορίας μας.
Ο Δάσκαλος δείχνει δρόμους, δείχνει αξίες, είναι δάσκαλος, αρχηγός, ταγός.
Εντυπωσιακός είναι, επίσης, ο τρόπος που αφήνει να ξεχειλίσει μέσα από το βιβλίο του η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, παρ’ όλο που όσους τιμά με τη φιλία του γνωρίζουν ότι είναι ένας άνθρωπος με τεράστια κουλτούρα.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ξετυλίγεται μία εκπληκτική σύγκριση της Αγοράς της Αρχαίας Αθήνας με τις αγορές σήμερα!
Οι οικονομικές απόψεις του Πλεχάνοφ στις σελίδα 152 δεν είναι τίποτα άλλα παρά οι απόψεις των Σοφιστών της Αρχαίας Αθήνας και ας μου επιτραπεί να αναφέρω την περίφημη φράση του Πρωταγόρα «απάντων των χρημάτων μέτρον εστί ο άνθρωπος».
Ο αγαπημένος, όμως, φιλόσοφος του Κώστα φαίνεται να είναι ο Πλάτων. Μέσα από τον Μάρκ, τον Γερμανό φίλο του μιλάει για την Αθανασία της ψυχής. «Η ψυχή του ανθρώπου είναι Αθάνατη,» μας υπενθυμίζει.
Οι στωϊκοί είναι αυτοί που κερδίζουν τον Κώστα με τη φιλοσοφική τους θεώρηση. Δεν απέχουμε καθόλους στις απόψεις μας.
Πάντως, Κώστα, όσες φορές και να ξανάρθουμε σ’ αυτόν τον Κόσμο, πάντα απροετοίμαστοι θα ερχόμαστε!
Ούτε οι οικολογικές ευαισθησίες και ανησυχίες λείπουν από τον συγγραφέα. Οταν ο αγαπημένος μαθητής του δασκάλου πρέπει να εξαγνιστεί, ο Κώστας τον στέλνει στη Βολιβία (και όχι στη συμβολή Αρδα, Τούντζα και Μαρίτσας, όπως θα περίμενα), διότι η Βολιβία είναι από τα τελευταία μέρη που η ρύπανση δεν έχει ακόμα αλλοτριώσει και έτσι μας στέλνει και ένα μήνυμα φιλοπεριβαλλοντολογικής συμπεριφοράς.
Το τελευταίο σχόλιο για το εξώφυλλο. Μου άρεσε πραγματικά πολύ. Οι γραμμές του τραίνου κάπου σε πάνε, πάντα. Οχημα σταθερής τροχιάς το τραίνο. Και το παιδί με τη βαλίτσα, ξεκινάει το ταξίδι του.
Εγώ, πιστεύω, πως ένας μεγάλος συγγραφέας ξεκίνησε το ταξίδι του, κάπου εκεί στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Διδυμοτείχου Και εμείς οι τυχεροί συνταξιδιώτες του!»
*Η κα Σοφία Λαμπάκη είναι εκδότρια και το κείμενο αυτό είναι η εισήγησή της στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στην Αλεξανδρούπολη στις 23-11-2014
liberals10
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι εκλογές «τρώνε» το ΠΕΔΥ! Τι δεν προλαβαίνει ο Μάκης Βορίδης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
