2014-12-26 09:29:15
Συνάντησα μια μέρα το φίλο μου τον Δημήτρη, έναν πτυχιούχο ελεύθερο επαγγελματία λίγο πάνω από 50 χρονών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του φίλου μου έχει όνομα, ονομάζεται ΟΑΕΕ και είναι γνωστότερο με το παλιό του όνομα ΤΕΒΕ. Ο Δημήτρης βγάζει κατά μέσο όρο γύρω στα 1.000 ευρώ το μήνα. Ποσό που, για τα δεδομένα της κρίσης, δεν το θεωρεί χαμηλό.
Θα πρέπει, όμως, κάθε μήνα να πληρώνει 440 ευρώ στο ΤΕΒΕ και από αυτά που του απομένουν θα πρέπει να πληρώνει το 26% στη φορολογία εισοδήματος. Ειδικά φέτος πλήρωσε το ποσό αυτό προσαυξημένο κατά 50% για την προκαταβολή του φόρου της επόμενης χρονιάς. Πλήρωσε επίσης 650 ευρώ για το τέλος επιτηδεύματος και μερικά ακόμη για την εισφορά αλληλεγγύης.
Του απομένουν γύρω στα 300 ευρώ το μήνα. Τα χρήματα αυτά, μαζί με το μισθό της γυναίκας του, δεν φτάνουν για να ζήσουν αυτοί και τα δύο παιδιά τους. Η μοναδική λύση που είχε ήταν να σταματήσει να πληρώνει το ΤΕΒΕ. Έτσι συσσωρεύτηκε ένα χρέος περίπου 10.000 ευρώ το οποίο σκοπεύει να ρυθμίσει τις μέρες αυτές.
Αν δεν τακτοποιήσει το χρέος, η εφορία δεν θα του θεωρεί το μπλοκ των αποδείξεων και δεν θα μπορεί να ασκεί το επάγγελμά του. Αργότερα θα έχει να αντιμετωπίσει και κατασχέσεις. Στο μεταξύ έχει χάσει την ιατρική περίθαλψή του, «ευτυχώς τα παιδιά έχουν την ασφάλεια της γυναίκας μου» μου είπε.
Την επομένη συνάντησα μια φίλη, συνομήλικη του Δημήτρη, συνταξιούχο μεγάλης ΔΕΚΟ. «Πώς τα πας» τη ρώτησα. «Τι να τα πάω» μου απάντησε, «έτσι που μας κατάντησαν». Με τη συζήτηση κατάλαβα ότι το πρόβλημά της ήταν η μείωση της σύνταξης, η οποία ωστόσο παρέμενε, μετά την παρακράτηση του φόρου, πενταπλάσια από το καθαρό ποσό που κέρδιζε ο φίλος μου από τη δουλειά του.
Μία ανάγνωση της ιστορίας μας, θέλει και τους δύο, το φίλο και τη φίλη μου (έστω και σε διαφορετικό βαθμό), να είναι θύματα του παγκόσμιου καπιταλισμού, των διεθνών τοκογλύφων και της Μέρκελ, που μέσω των μνημονίων επιβάλλουν την εξόντωση του ελληνικού λαού. Όμως σε καμιά χώρα του κόσμου, καπιταλιστική ή οποιουδήποτε άλλου συστήματος, δεν συναντάμε κανένα από τα δύο σκέλη του ζητήματος.
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τόσο εξοντωτική φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση, που φθάνει το 70% για τόσο μικρά εισοδήματα. Επίσης πουθενά δεν υπάρχουν τόσο πολλοί υγιείς συνταξιούχοι κάτω των εξήντα ετών. Πρόσφατα στη Γερμανία δόθηκε η δυνατότητα συνταξιοδότησης στην ηλικία των 63 ετών (αντί των 67) μετά από 45 χρόνια εργασίας!
Στην Ελλάδα από το 2000 μέχρι το 2013 ο κρατικός προϋπολογισμός επιδότησε με περισσότερα από 180 δισ. ευρώ τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα 2/3 του «επαχθούς» χρέους πήγαν στα ταμεία, για να χρηματοδοτηθούν αδικίες. Η πλειονότητα των συνταξιούχων έπαιρνε κάτω από 700 ευρώ, αλλά κάποιοι απολάμβαναν χρυσές συντάξεις σε πολύ παραγωγική ηλικία.
Οι δύο φίλοι μου δεν είναι από κοινού θύματα της κρίσης, γιατί ο ένας εξοντώνεται για να μπορεί ο άλλος (και πολλοί ακόμη μαζί του) να απολαμβάνουν προνόμια. Οι συνολικές εισφορές του φίλου μου είναι πολλαπλάσιες από τις εισφορές της φίλης μου, η οποία θα παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη για πολύ περισσότερα χρόνια.
Αν είναι σωστή η συνταξιοδότηση στα 50 θα πρέπει να ισχύει για όλους για να αρχίσει να πραγματώνεται το παλιό αναρχικό σύνθημα του τίτλου.
Τότε και ο φίλος μου θα απολάμβανε τη σύνταξή του και δεν θα χρωστούσε στο ΤΕΒΕ. Αλλά αυτό είναι ανέφικτο. Καμιά χώρα δεν δίνει τέτοιες συντάξεις, κανένα κόμμα στον κόσμο δεν το υπόσχεται στο πρόγραμμά του, κανένα συνδικάτο δεν το διεκδικεί.
Στην Ελλάδα ζούμε μια πλήρη διαστροφή του κοινωνικού κράτους. Την εποχή της ευμάρειας, οι κοινωνικές δαπάνες ήταν ανάλογες με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί, όμως, κατόρθωναν να απομακρύνουν από τη φτώχεια περισσότερες από τις μισές οικογένειες που είχαν πρόβλημα, ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό περιορίζονταν στο 10%.
Τα χρήματα της κοινωνικής πολιτικής δεν πήγαιναν σε αυτούς που τα είχαν ανάγκη, αλλά σε προνόμια, σε σπάταλους οργανισμούς και σε δαπάνες όπως η φαρμακευτική, που ήταν τετραπλάσια σε σχέση με ευρωπαϊκές χώρες με τον ίδιο πληθυσμό.
Τώρα, στην κρίση, το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και αφήνει τους μακροχρόνια άνεργους χωρίς επίδομα. Μόνο το ποσό της επιδότησης του ασφαλιστικού Ταμείου της ΔΕΗ θα επαρκούσε για την καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Οι αδύναμοι, οι νέοι και ο ιδιωτικός τομέας πληρώνουν ακριβό τίμημα για να προστατευθούν ισχυρές ομάδες συμφερόντων. Η αναπαραγωγή της καθυστέρησης βρίσκεται πίσω από το θέατρο των σχισίματος των μνημονίων που ανεβάζουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ. Η παράσταση κοστίζει.
Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση και κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν είναι αφελής για να γίνει χορηγός της. Η διαφαινόμενη ανάκαμψη της χώρας υπονομεύεται για χάρη της δημαγωγίας και της μικροπολιτικής. Είναι κρίμα να ξαναπληρώσουμε τη ζημία.
ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΕΤΣΑΣ
Athens Voice
InfoGnomon
Θα πρέπει, όμως, κάθε μήνα να πληρώνει 440 ευρώ στο ΤΕΒΕ και από αυτά που του απομένουν θα πρέπει να πληρώνει το 26% στη φορολογία εισοδήματος. Ειδικά φέτος πλήρωσε το ποσό αυτό προσαυξημένο κατά 50% για την προκαταβολή του φόρου της επόμενης χρονιάς. Πλήρωσε επίσης 650 ευρώ για το τέλος επιτηδεύματος και μερικά ακόμη για την εισφορά αλληλεγγύης.
Του απομένουν γύρω στα 300 ευρώ το μήνα. Τα χρήματα αυτά, μαζί με το μισθό της γυναίκας του, δεν φτάνουν για να ζήσουν αυτοί και τα δύο παιδιά τους. Η μοναδική λύση που είχε ήταν να σταματήσει να πληρώνει το ΤΕΒΕ. Έτσι συσσωρεύτηκε ένα χρέος περίπου 10.000 ευρώ το οποίο σκοπεύει να ρυθμίσει τις μέρες αυτές.
Αν δεν τακτοποιήσει το χρέος, η εφορία δεν θα του θεωρεί το μπλοκ των αποδείξεων και δεν θα μπορεί να ασκεί το επάγγελμά του. Αργότερα θα έχει να αντιμετωπίσει και κατασχέσεις. Στο μεταξύ έχει χάσει την ιατρική περίθαλψή του, «ευτυχώς τα παιδιά έχουν την ασφάλεια της γυναίκας μου» μου είπε.
Την επομένη συνάντησα μια φίλη, συνομήλικη του Δημήτρη, συνταξιούχο μεγάλης ΔΕΚΟ. «Πώς τα πας» τη ρώτησα. «Τι να τα πάω» μου απάντησε, «έτσι που μας κατάντησαν». Με τη συζήτηση κατάλαβα ότι το πρόβλημά της ήταν η μείωση της σύνταξης, η οποία ωστόσο παρέμενε, μετά την παρακράτηση του φόρου, πενταπλάσια από το καθαρό ποσό που κέρδιζε ο φίλος μου από τη δουλειά του.
Μία ανάγνωση της ιστορίας μας, θέλει και τους δύο, το φίλο και τη φίλη μου (έστω και σε διαφορετικό βαθμό), να είναι θύματα του παγκόσμιου καπιταλισμού, των διεθνών τοκογλύφων και της Μέρκελ, που μέσω των μνημονίων επιβάλλουν την εξόντωση του ελληνικού λαού. Όμως σε καμιά χώρα του κόσμου, καπιταλιστική ή οποιουδήποτε άλλου συστήματος, δεν συναντάμε κανένα από τα δύο σκέλη του ζητήματος.
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τόσο εξοντωτική φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση, που φθάνει το 70% για τόσο μικρά εισοδήματα. Επίσης πουθενά δεν υπάρχουν τόσο πολλοί υγιείς συνταξιούχοι κάτω των εξήντα ετών. Πρόσφατα στη Γερμανία δόθηκε η δυνατότητα συνταξιοδότησης στην ηλικία των 63 ετών (αντί των 67) μετά από 45 χρόνια εργασίας!
Στην Ελλάδα από το 2000 μέχρι το 2013 ο κρατικός προϋπολογισμός επιδότησε με περισσότερα από 180 δισ. ευρώ τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα 2/3 του «επαχθούς» χρέους πήγαν στα ταμεία, για να χρηματοδοτηθούν αδικίες. Η πλειονότητα των συνταξιούχων έπαιρνε κάτω από 700 ευρώ, αλλά κάποιοι απολάμβαναν χρυσές συντάξεις σε πολύ παραγωγική ηλικία.
Οι δύο φίλοι μου δεν είναι από κοινού θύματα της κρίσης, γιατί ο ένας εξοντώνεται για να μπορεί ο άλλος (και πολλοί ακόμη μαζί του) να απολαμβάνουν προνόμια. Οι συνολικές εισφορές του φίλου μου είναι πολλαπλάσιες από τις εισφορές της φίλης μου, η οποία θα παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη για πολύ περισσότερα χρόνια.
Αν είναι σωστή η συνταξιοδότηση στα 50 θα πρέπει να ισχύει για όλους για να αρχίσει να πραγματώνεται το παλιό αναρχικό σύνθημα του τίτλου.
Τότε και ο φίλος μου θα απολάμβανε τη σύνταξή του και δεν θα χρωστούσε στο ΤΕΒΕ. Αλλά αυτό είναι ανέφικτο. Καμιά χώρα δεν δίνει τέτοιες συντάξεις, κανένα κόμμα στον κόσμο δεν το υπόσχεται στο πρόγραμμά του, κανένα συνδικάτο δεν το διεκδικεί.
Στην Ελλάδα ζούμε μια πλήρη διαστροφή του κοινωνικού κράτους. Την εποχή της ευμάρειας, οι κοινωνικές δαπάνες ήταν ανάλογες με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί, όμως, κατόρθωναν να απομακρύνουν από τη φτώχεια περισσότερες από τις μισές οικογένειες που είχαν πρόβλημα, ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό περιορίζονταν στο 10%.
Τα χρήματα της κοινωνικής πολιτικής δεν πήγαιναν σε αυτούς που τα είχαν ανάγκη, αλλά σε προνόμια, σε σπάταλους οργανισμούς και σε δαπάνες όπως η φαρμακευτική, που ήταν τετραπλάσια σε σχέση με ευρωπαϊκές χώρες με τον ίδιο πληθυσμό.
Τώρα, στην κρίση, το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και αφήνει τους μακροχρόνια άνεργους χωρίς επίδομα. Μόνο το ποσό της επιδότησης του ασφαλιστικού Ταμείου της ΔΕΗ θα επαρκούσε για την καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Οι αδύναμοι, οι νέοι και ο ιδιωτικός τομέας πληρώνουν ακριβό τίμημα για να προστατευθούν ισχυρές ομάδες συμφερόντων. Η αναπαραγωγή της καθυστέρησης βρίσκεται πίσω από το θέατρο των σχισίματος των μνημονίων που ανεβάζουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ. Η παράσταση κοστίζει.
Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση και κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν είναι αφελής για να γίνει χορηγός της. Η διαφαινόμενη ανάκαμψη της χώρας υπονομεύεται για χάρη της δημαγωγίας και της μικροπολιτικής. Είναι κρίμα να ξαναπληρώσουμε τη ζημία.
ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΕΤΣΑΣ
Athens Voice
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
12 αλλαγές στη φορολογία φέρνει το 2015 – Τι θα γίνει με τις αποδείξεις
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σύνταξη στα δεκαοκτώ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
