2014-12-28 21:04:05
Δεν ήθελε τον νεαρό με τον οποίο η υιοθετημένη κόρη της είχε σχέσεις -και τον οποίο τελικά παντρεύτηκε- και ζήτησε... τη λύση της υιοθεσίας και την αποκλήρωσή της για λόγους αχαριστίας.
Ο Άρειος Πάγος, όμως, είχε αντίθετη γνώμη και απέρριψε με αμετάκλητη απόφασή του το αίτημα της θετής μητέρας.
Το χρονικό της ασυνήθιστης υπόθεσης
Ανύπαντρη καθηγήτρια οικοκυρικών σε σχολείο μέσης εκπαίδευσης αποφάσισε το έτος 1989 να υιοθετήσει την τότε 13χρονη ανήλικη, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι φυσικοί της γονείς και γύριζε από ίδρυμα σε ίδρυμα, ενώ την κηδεμονία της την είχε η θεία της.
Μετά την υιοθεσία, η νεαρή κοπέλα έμενε μαζί με τη θετή μητέρα της. Αφού αποφοίτησε από το Λύκειο και μάλιστα με καλές επιδόσεις στα μαθήματά της, έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις και μπήκε στη Σχολή Νηπιαγωγών Πάτρας. Στη συνέχεια πέτυχε τη μεταγραφή της στην ίδια Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, παρακολουθούσε και μαθήματα αγγλικής γλώσσας.
Συγχρόνως, η νεαρή κοπέλα παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά σχολικής ηλικίας, προκειμένου να έχει ένα χαρτζιλίκι, αλλά και να καλύπτει τα έξοδά της.
Όπως αναφέρεται στη δικαστική απόφαση, η συμβίωση της καθηγήτριας με τη θετή κόρη, ήταν αρμονική και «τα διάφορα λεκτικά μικροεπεισόδια που ελάμβαναν χώρα μεταξύ τους κατά καιρούς ήσαν ασήμαντα και μέσα στα πλαίσια της συμβιώσεώς τους».
Η νεαρή κοπέλα έκανε συντροφιά και ακολουθούσε τη θετή μητέρα της και την αδελφή της σε διάφορες επισκέψεις, ενώ όταν έβγαινε για διασκέδαση με παρέες συνομηλίκων της, επέστρεφε άλλοτε την ώρα που είχαν συμφωνήσει και άλλοτε καθυστερούσε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μικροκαβγαδάκια.
Η νεαρή κοπέλα το 1993, όταν ήταν 17 ετών, γνώρισε, σε φιλικό οικογενειακό σπίτι, το νεαρό Κ.Π. με τον οποίο συνήψε ερωτικό δεσμό.
Όμως, η θετή μητέρα δεν ενέκρινε το δεσμό αυτό, καθώς ο Κ.Π. τότε δεν είχε πτυχίο, αλλά και εκείνη είχε «κατά νου άλλα σχέδια» για την κόρη της ως «προς την προσωπική της αποκατάσταση». Έτσι, αντέδρασε αρνητικά για τη συνέχιση αυτής της σχέσης.
Η κοπέλα, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας της, συνέχισε το δεσμό της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται κατά διαστήματα μεταξύ τους επεισόδια.
Μάλιστα, έμπαινε συχνά θέμα για την αργοπορία της κοπέλας, η οποία απαντούσε "δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος" ή "άφησε με ήσυχη" και κλεινόταν στο δωμάτιό της ή αρνιόταν να ακολουθήσει τη μητέρα της σε διάφορες επισκέψεις, κ.λπ.
Το Μάρτιο του 1994 υπήρξε ένα έντονο φραστικό επεισόδιο και, προκειμένου να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, η μητέρα πήγε στο εξοχικό σπίτι που είχε και η νεαρή κοπέλα εγκαταστάθηκε στο σπίτι της θείας της.
Ούτε η μια ούτε η άλλη όμως έκαναν κάποιο βήμα προσέγγισης. Έτσι, η νεαρή πήρε τα πράγματά της από το σπίτι της θετής μητέρας της και πήγε και εγκαταστάθηκε στο σπίτι των γονέων του φίλου της, Κ.Π.
Όταν πήρε το πτυχίο της, αμέσως παντρεύτηκε τον άνθρωπο της καρδιάς της ο οποίος στο μεταξύ είχε τελειώσει τη Σχολή Λιμενικού. Όμως, μετά από λίγα χρόνια και ενώ ήδη η κοπέλα είχε διοριστεί νηπιαγωγός, έσβησε ο εφηβικός έρωτας και πήραν συναινετικό διαζύγιο.
Μετά και την εξέλιξη αυτή, η θετή μητέρα ζήτησε τη λύση της υιοθεσίας, καθώς η νεαρή κοπέλα υπέπεσε σε βαριά παραπτώματα που δικαιολογούν την αποκλήρωση της για λόγους αχαριστίας.
Σύμφωνα με τους αρεοπαγίτες, η υιοθεσία λύεται εάν υπάρξει «παράπτωμα που δικαιολογεί την αποκλήρωση ή που συνιστά λόγο αχαριστίας του θετού τέκνου απέναντι σ' αυτόν που το υιοθέτησε».
Ακόμη, υπογραμμίζεται στην αρεοπαγιτική απόφαση ότι «ο διαθέτης μπορεί να αποκληρώσει τον κατιόντα αν ζει βίο άτιμο ή ανήθικο, παρά τη θέληση του διαθέτη».
Άτιμη ή ανήθικη διαβίωση υπάρχει όταν, «λόγω του επαγγέλματος, του εν γένει βίου ή της εξακολουθητικής συμπεριφοράς προσβάλλεται η οικογενειακή τάξη ή η αξιοπρέπεια».
Σύμφωνα με τους δικαστές, ως αχαριστία, η οποία να δικαιολογεί την ανάκληση της δωρεάς και συνακόλουθα τη λύση της υιοθεσίας, «νοείται η εκδήλωση αγνωμοσύνης προς τον δωρητή, και μάλιστα με βαρεία αντικοινωνική συμπεριφορά ή διαγωγή που είναι αντίθετη στους κανόνες δικαίου ή σε κρατούσες στην κοινωνία αντιλήψεις περί ηθικής και ευπρεπείας».
Βαρύ παράπτωμα και συνεπώς αχαριστία αποτελούν, «εκτός από την απόπειρα θανατώσεως, τη συκοφαντική δυσφήμηση, την κλοπή, την εξύβριση, και άλλα μικροτέρας σημασίας περιστατικά, όπως είναι η προσβλητική συμπεριφορά και καταφρονητική διαγωγή του θετού τέκνου προς το θετό γονέα, καθώς και η άρνηση παροχής στοιχειώδους βοηθείας προς αυτόν».
Τελικά, οι αρεοπαγίτες δέχθηκαν ότι η νεαρή κοπέλα δεν έδειξε αχαριστία προς τη θετή μητέρα της «ούτε με τη διαγωγή της παρέβη κανόνα δικαίου, ούτε προσέβαλε τις αρχές της ηθικής και της ευπρέπειας, οι οποίες κρατούν στην κοινωνία».
Η μόνη σοβαρή διαφωνία που υπήρξε και ήταν καταλυτική για τη σχέση των δύο γυναικών ήταν αυτή του συναισθηματικού δεσμού που είχε η θετή κόρη με τον Κ.Π., καταλήγουν οι αρεοπαγίτες.
Πηγή
Tromaktiko
Ο Άρειος Πάγος, όμως, είχε αντίθετη γνώμη και απέρριψε με αμετάκλητη απόφασή του το αίτημα της θετής μητέρας.
Το χρονικό της ασυνήθιστης υπόθεσης
Ανύπαντρη καθηγήτρια οικοκυρικών σε σχολείο μέσης εκπαίδευσης αποφάσισε το έτος 1989 να υιοθετήσει την τότε 13χρονη ανήλικη, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι φυσικοί της γονείς και γύριζε από ίδρυμα σε ίδρυμα, ενώ την κηδεμονία της την είχε η θεία της.
Μετά την υιοθεσία, η νεαρή κοπέλα έμενε μαζί με τη θετή μητέρα της. Αφού αποφοίτησε από το Λύκειο και μάλιστα με καλές επιδόσεις στα μαθήματά της, έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις και μπήκε στη Σχολή Νηπιαγωγών Πάτρας. Στη συνέχεια πέτυχε τη μεταγραφή της στην ίδια Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, παρακολουθούσε και μαθήματα αγγλικής γλώσσας.
Συγχρόνως, η νεαρή κοπέλα παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά σχολικής ηλικίας, προκειμένου να έχει ένα χαρτζιλίκι, αλλά και να καλύπτει τα έξοδά της.
Όπως αναφέρεται στη δικαστική απόφαση, η συμβίωση της καθηγήτριας με τη θετή κόρη, ήταν αρμονική και «τα διάφορα λεκτικά μικροεπεισόδια που ελάμβαναν χώρα μεταξύ τους κατά καιρούς ήσαν ασήμαντα και μέσα στα πλαίσια της συμβιώσεώς τους».
Η νεαρή κοπέλα έκανε συντροφιά και ακολουθούσε τη θετή μητέρα της και την αδελφή της σε διάφορες επισκέψεις, ενώ όταν έβγαινε για διασκέδαση με παρέες συνομηλίκων της, επέστρεφε άλλοτε την ώρα που είχαν συμφωνήσει και άλλοτε καθυστερούσε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μικροκαβγαδάκια.
Η νεαρή κοπέλα το 1993, όταν ήταν 17 ετών, γνώρισε, σε φιλικό οικογενειακό σπίτι, το νεαρό Κ.Π. με τον οποίο συνήψε ερωτικό δεσμό.
Όμως, η θετή μητέρα δεν ενέκρινε το δεσμό αυτό, καθώς ο Κ.Π. τότε δεν είχε πτυχίο, αλλά και εκείνη είχε «κατά νου άλλα σχέδια» για την κόρη της ως «προς την προσωπική της αποκατάσταση». Έτσι, αντέδρασε αρνητικά για τη συνέχιση αυτής της σχέσης.
Η κοπέλα, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας της, συνέχισε το δεσμό της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται κατά διαστήματα μεταξύ τους επεισόδια.
Μάλιστα, έμπαινε συχνά θέμα για την αργοπορία της κοπέλας, η οποία απαντούσε "δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος" ή "άφησε με ήσυχη" και κλεινόταν στο δωμάτιό της ή αρνιόταν να ακολουθήσει τη μητέρα της σε διάφορες επισκέψεις, κ.λπ.
Το Μάρτιο του 1994 υπήρξε ένα έντονο φραστικό επεισόδιο και, προκειμένου να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, η μητέρα πήγε στο εξοχικό σπίτι που είχε και η νεαρή κοπέλα εγκαταστάθηκε στο σπίτι της θείας της.
Ούτε η μια ούτε η άλλη όμως έκαναν κάποιο βήμα προσέγγισης. Έτσι, η νεαρή πήρε τα πράγματά της από το σπίτι της θετής μητέρας της και πήγε και εγκαταστάθηκε στο σπίτι των γονέων του φίλου της, Κ.Π.
Όταν πήρε το πτυχίο της, αμέσως παντρεύτηκε τον άνθρωπο της καρδιάς της ο οποίος στο μεταξύ είχε τελειώσει τη Σχολή Λιμενικού. Όμως, μετά από λίγα χρόνια και ενώ ήδη η κοπέλα είχε διοριστεί νηπιαγωγός, έσβησε ο εφηβικός έρωτας και πήραν συναινετικό διαζύγιο.
Μετά και την εξέλιξη αυτή, η θετή μητέρα ζήτησε τη λύση της υιοθεσίας, καθώς η νεαρή κοπέλα υπέπεσε σε βαριά παραπτώματα που δικαιολογούν την αποκλήρωση της για λόγους αχαριστίας.
Σύμφωνα με τους αρεοπαγίτες, η υιοθεσία λύεται εάν υπάρξει «παράπτωμα που δικαιολογεί την αποκλήρωση ή που συνιστά λόγο αχαριστίας του θετού τέκνου απέναντι σ' αυτόν που το υιοθέτησε».
Ακόμη, υπογραμμίζεται στην αρεοπαγιτική απόφαση ότι «ο διαθέτης μπορεί να αποκληρώσει τον κατιόντα αν ζει βίο άτιμο ή ανήθικο, παρά τη θέληση του διαθέτη».
Άτιμη ή ανήθικη διαβίωση υπάρχει όταν, «λόγω του επαγγέλματος, του εν γένει βίου ή της εξακολουθητικής συμπεριφοράς προσβάλλεται η οικογενειακή τάξη ή η αξιοπρέπεια».
Σύμφωνα με τους δικαστές, ως αχαριστία, η οποία να δικαιολογεί την ανάκληση της δωρεάς και συνακόλουθα τη λύση της υιοθεσίας, «νοείται η εκδήλωση αγνωμοσύνης προς τον δωρητή, και μάλιστα με βαρεία αντικοινωνική συμπεριφορά ή διαγωγή που είναι αντίθετη στους κανόνες δικαίου ή σε κρατούσες στην κοινωνία αντιλήψεις περί ηθικής και ευπρεπείας».
Βαρύ παράπτωμα και συνεπώς αχαριστία αποτελούν, «εκτός από την απόπειρα θανατώσεως, τη συκοφαντική δυσφήμηση, την κλοπή, την εξύβριση, και άλλα μικροτέρας σημασίας περιστατικά, όπως είναι η προσβλητική συμπεριφορά και καταφρονητική διαγωγή του θετού τέκνου προς το θετό γονέα, καθώς και η άρνηση παροχής στοιχειώδους βοηθείας προς αυτόν».
Τελικά, οι αρεοπαγίτες δέχθηκαν ότι η νεαρή κοπέλα δεν έδειξε αχαριστία προς τη θετή μητέρα της «ούτε με τη διαγωγή της παρέβη κανόνα δικαίου, ούτε προσέβαλε τις αρχές της ηθικής και της ευπρέπειας, οι οποίες κρατούν στην κοινωνία».
Η μόνη σοβαρή διαφωνία που υπήρξε και ήταν καταλυτική για τη σχέση των δύο γυναικών ήταν αυτή του συναισθηματικού δεσμού που είχε η θετή κόρη με τον Κ.Π., καταλήγουν οι αρεοπαγίτες.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
