2014-12-30 01:25:06
Οι πολλοί που φθάνουν από το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και τις άλλες πόλεις της Κρήτης στη σημερινή Δροσιά, γνωστότερη Γενί Γκαβέ, ζητούν να... απολαύσουν το φημισμένο στα κάρβουνα ψητό γουρουνόπουλο γάλακτος. Η φήμη της γρήγορα απλώθηκε και πέρα από τα σύνορα της Κρήτης, και να είναι γνωστή και σε πολλές πόλεις της χώρας αλλά και του εξωτερικού, προσφέροντας το έδεσμα «ως σπεσιαλιτέ της περιοχής». Οι ψήστες ξεκίνησαν δειλά-δειλά να… στήνουν τις ταβέρνες τους, όλες οικογενειακού χαρακτήρα, πριν ένα αιώνα και πλέον και «η έτοιμη δουλειά με την πελατεία της κληροδοτείται από γενιά σε γενιά και τις ζει…»
Δοκίμασαν στην αρχή αυτοί που αναζητούσαν «το γλυκό πρόσωπο στη ζωή τους» από τα κοντινά χωριά Χώνος, Αείμονα και Θεοδώρα του πεδινού Μυλοπόταμου, και αφού διαπίστωσαν πως «το ψητό στη σούβλα γουρουνόπουλο έχει προοπτική» στέριωσαν. Έκαναν οικογένειες και ρίζωσαν, και σήμερα κατά μήκος του δρόμου, δραστηριοποιούνται όλοι τους σχεδόν σε εφτά ψησταριές Ταβέρνες δεξιά κι αριστερά του κεντρικού δρόμου
Παλαιότερος όλων των επαγγελματιών είναι ο Μανώλης Φλουρής, ο ηλικιωμένος των 87 χρόνων που δεν άφησε την ψησταριά και το ψήσιμο από τα 15 του χρόνια. Έχει«ψήσει και έχει ταΐσει τόσους που δεν έχει λογαριασμό». Βρέθηκε δίπλα στον πατέρα του Γιώργη, που… κατηφόρισε από τον Αείμονα, αφήνοντας τη φτώχια της πολυμελούς φαμίλιας και ψάχνοντας την τύχη του κάπου πιο κεντρικά. «Ήμαστονε οκτώ αρσενικά και τρεις κοπελιές», λέει «και στη ζωή είμαι μόνο εγώ».
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ
Εδώ, λοιπόν, έστησε την οικογενειακή επιχείρηση ο Γιώργης Φλουρής, ελπίζοντας ότι «κάτι θα αλλάξει για να ζήσουμε». Αυτήν την ταβέρνα «την έκανε πιο μπροστά ο πατέρας μου και πάντα το σπεσιαλιτέ ήταν το γουρουνάκι γάλακτος», ξεκαθαρίζει ο γιος του Μανώλης που έχει… μόνιμη θέση στην ψησταριά από παιδί! «Πάντα ψήναμε γουρουνάκια βάρους 10,12 και 15 κιλών, όχι παραπάνω, και το σπουδαιότερο τα θρέφαμε εμείς όπως ξέραμε από παλιά, δηλαδή με τροφές από το τραπέζι του σπιτιού και της φύσης. Δεν τα ταΐζαμε ποτέ με ζωοτροφές που κάνουν άλλοι, και δεν ψήναμε ποτέ ζώα εισαγωγής. Γι αυτό έχουμε μια καλή φήμη και μας προτιμούν, γιατί το κρέας του γουρουνιού γάλακτος είναι καθαρό και νόστιμο…»
Ο παλαιός καφεπώλης Κώστας Παπαδάκης με τον ιστορικό Μιχάλη Τρούλη στην αυλή του καφενείου του
Το… μυστικό της νοστιμιάς του εδέσματος, δεν είναι πια μυστικό, αφού πάντα ακολουθείται η ίδια συνταγή: «Είναι αποκλειστικά δικά μας τα γουρουνάκια, και ξέρουμε με ποιες τροφές θα τα μεγαλώσουμε, για να εξασφαλίσουμε νόστιμο κρέας. Ούτε τα βάζουμε στην ψησταριά με πολλά μπαχαρικά αλλά μόνο με αλάτι. Αυτή είναι η συνταγή μας…»
Η μεγάλη κίνηση των πελατών που φτάνουν για το… ψητό γουρουνόπουλο στο Γενί Γκαβέ, εμφανίζεται τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, κυρίως, από την Κρήτη τον χειμώνα, και τα καλοκαίρια με «τους πολλούς ξένους», που άλλοι είναι πληροφορημένοι και άλλοι ενημερώνονται από ξεναγούς και ντόπιους «ότι αξίζει τον κόπο». Γι αυτό, επισημαίνει ο κ. Φλουρής, «τις Κυριακές αυτή την περίοδο θα καταναλωθούν δυο τρία γουρουνάκια» και «οι εφτά ψησταριές θα ψήσουν και είκοσι». Ενώ χριστουγεννιάτικα αναμένει περισσότερους πελάτες, όπως άλλωστε παρατηρείται κάθε χρόνο στο χωριό…
Η τουρκική «Βρύση του Χαελαλή» με τον γέρο πλάτανο στην πιάτσα του οικισμού
«ΝΙΩΘΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ»
Εκτιμάται ότι από το… ψητό γουρουνόπουλο γάλατος επιβιώνουν τριάντα οικογένειες στον οικισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν μένει και εκτός των άλλων, αγροτικών κυρίως, δραστηριοτήτων. Οι δυσκολίες των καιρών έχουν ακουμπήσει όλους και τον ίδιο το βετεράνο ψήστη. «Και εγώ τη νιώθω τη φτώχεια», θα πει. «Τις καθημερινές το χειμώνα δεν έχομε δουλειά και ξέρεις τι είναι να περιμένεις ένα Σάββατο ή μια Κυριακή για να καλύψεις τα έξοδα του μήνα; Δύσκολα βγαίνουν!»
Πηγή
Tromaktiko
Δοκίμασαν στην αρχή αυτοί που αναζητούσαν «το γλυκό πρόσωπο στη ζωή τους» από τα κοντινά χωριά Χώνος, Αείμονα και Θεοδώρα του πεδινού Μυλοπόταμου, και αφού διαπίστωσαν πως «το ψητό στη σούβλα γουρουνόπουλο έχει προοπτική» στέριωσαν. Έκαναν οικογένειες και ρίζωσαν, και σήμερα κατά μήκος του δρόμου, δραστηριοποιούνται όλοι τους σχεδόν σε εφτά ψησταριές Ταβέρνες δεξιά κι αριστερά του κεντρικού δρόμου
Παλαιότερος όλων των επαγγελματιών είναι ο Μανώλης Φλουρής, ο ηλικιωμένος των 87 χρόνων που δεν άφησε την ψησταριά και το ψήσιμο από τα 15 του χρόνια. Έχει«ψήσει και έχει ταΐσει τόσους που δεν έχει λογαριασμό». Βρέθηκε δίπλα στον πατέρα του Γιώργη, που… κατηφόρισε από τον Αείμονα, αφήνοντας τη φτώχια της πολυμελούς φαμίλιας και ψάχνοντας την τύχη του κάπου πιο κεντρικά. «Ήμαστονε οκτώ αρσενικά και τρεις κοπελιές», λέει «και στη ζωή είμαι μόνο εγώ».
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ
Εδώ, λοιπόν, έστησε την οικογενειακή επιχείρηση ο Γιώργης Φλουρής, ελπίζοντας ότι «κάτι θα αλλάξει για να ζήσουμε». Αυτήν την ταβέρνα «την έκανε πιο μπροστά ο πατέρας μου και πάντα το σπεσιαλιτέ ήταν το γουρουνάκι γάλακτος», ξεκαθαρίζει ο γιος του Μανώλης που έχει… μόνιμη θέση στην ψησταριά από παιδί! «Πάντα ψήναμε γουρουνάκια βάρους 10,12 και 15 κιλών, όχι παραπάνω, και το σπουδαιότερο τα θρέφαμε εμείς όπως ξέραμε από παλιά, δηλαδή με τροφές από το τραπέζι του σπιτιού και της φύσης. Δεν τα ταΐζαμε ποτέ με ζωοτροφές που κάνουν άλλοι, και δεν ψήναμε ποτέ ζώα εισαγωγής. Γι αυτό έχουμε μια καλή φήμη και μας προτιμούν, γιατί το κρέας του γουρουνιού γάλακτος είναι καθαρό και νόστιμο…»
Ο παλαιός καφεπώλης Κώστας Παπαδάκης με τον ιστορικό Μιχάλη Τρούλη στην αυλή του καφενείου του
Το… μυστικό της νοστιμιάς του εδέσματος, δεν είναι πια μυστικό, αφού πάντα ακολουθείται η ίδια συνταγή: «Είναι αποκλειστικά δικά μας τα γουρουνάκια, και ξέρουμε με ποιες τροφές θα τα μεγαλώσουμε, για να εξασφαλίσουμε νόστιμο κρέας. Ούτε τα βάζουμε στην ψησταριά με πολλά μπαχαρικά αλλά μόνο με αλάτι. Αυτή είναι η συνταγή μας…»
Η μεγάλη κίνηση των πελατών που φτάνουν για το… ψητό γουρουνόπουλο στο Γενί Γκαβέ, εμφανίζεται τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, κυρίως, από την Κρήτη τον χειμώνα, και τα καλοκαίρια με «τους πολλούς ξένους», που άλλοι είναι πληροφορημένοι και άλλοι ενημερώνονται από ξεναγούς και ντόπιους «ότι αξίζει τον κόπο». Γι αυτό, επισημαίνει ο κ. Φλουρής, «τις Κυριακές αυτή την περίοδο θα καταναλωθούν δυο τρία γουρουνάκια» και «οι εφτά ψησταριές θα ψήσουν και είκοσι». Ενώ χριστουγεννιάτικα αναμένει περισσότερους πελάτες, όπως άλλωστε παρατηρείται κάθε χρόνο στο χωριό…
Η τουρκική «Βρύση του Χαελαλή» με τον γέρο πλάτανο στην πιάτσα του οικισμού
«ΝΙΩΘΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ»
Εκτιμάται ότι από το… ψητό γουρουνόπουλο γάλατος επιβιώνουν τριάντα οικογένειες στον οικισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν μένει και εκτός των άλλων, αγροτικών κυρίως, δραστηριοτήτων. Οι δυσκολίες των καιρών έχουν ακουμπήσει όλους και τον ίδιο το βετεράνο ψήστη. «Και εγώ τη νιώθω τη φτώχεια», θα πει. «Τις καθημερινές το χειμώνα δεν έχομε δουλειά και ξέρεις τι είναι να περιμένεις ένα Σάββατο ή μια Κυριακή για να καλύψεις τα έξοδα του μήνα; Δύσκολα βγαίνουν!»
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στο Gard P&I Club ασφαλισμένο το «Norman Atlantic»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μουσικό αντίο στο 2014 με μεγάλο πάρτι στο Λιμάνι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
