2014-12-30 21:03:40
2004, κάταγμα αστραγάλου. 2006, τραυματισμός στο πόδι. 2009, τενοντίτιδα στα γόνατα. 2012, τενοντίτιδα και πάλι. 2014, τραυματισμός... στον καρπό και σκωληκοειδίτιδα. Συνολικά 7 Grand Slam στα οποία δε συμμετείχε καν επειδή τον «πρόδωσε» το σώμα του. Όμως… Γιατί πέφτουμε, Ράφα;
Σ’ έναν ιδεατό, για τον ίδιο, κόσμο, ο Ραφαέλ Ναδάλ θα διέθετε το “σώμα- μαργαρίτα” (όπως ο ίδιος ο Ισπανός το χαρακτήρισε) του Ρότζερ Φέντερερ, που δεν τραυματίζεται ποτέ- με το γιατί δεν «τραυματίζονται» οι μαργαρίτες ν’ αποτελεί ένα από τα εφτά μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος. Αν συνέβαινε αυτό, ο Ναδάλ θα ήταν μάλλον ο ευτυχέστερος τενίστας του κόσμου, ενώ, ταυτόχρονα, τα τενιστικά ρεκόρ θα είχαν ήδη συνθλιβεί κάτω από τις σόλες των παπουτσιών του. Δυστυχώς για τον ίδιο, τα «αν» εκφράζουν υπόθεση και οι υποθέσεις έχουν την κακιά συνήθεια ν’ απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Ο Ράφα εμφανίστηκε στο προσκήνιο όπως ακριβώς αρμόζει σ’ έναν Ισπανό: σαν ταύρος σε υαλοπωλείο
. Το γεγονός πως έγινε επαγγελματίας λίγο προτού πάρει τους βαθμούς του δεύτερου τριμήνου στη Γ΄ τάξη του γυμνασίου (στα 15 του, το 2001) θ’ αρκούσε από μόνο του για ν’ αφήσει τον οποιονδήποτε, για εύλογο χρονικό διάστημα, με το στόμα ανοιχτό, όμως ο Ναδάλ ήθελε περισσότερα. Είχε έρθει για ν’ αναγκάσει ακόμα και το Βασιλιά να προσκυνήσει.
Και το κατάφερε, το 2004, στη μόλις πρώτη τους αναμέτρηση. Ο 18χρονος, τότε, Ναδάλ επιβλήθηκε του (πρίγκηπα, αλλά ήδη εν δυνάμει Βασιλιά) Φέντερερ στο μάστερ του Μαϊάμι και τα κέρινα, γεμάτα έκπληξη πρόσωπα των θεατών μαρτυρούσαν πως η αυριανή μέρα του τένις δε θα ήταν η ίδια. Το άστρο του Ισπανού είχε ανατέλλει για τα καλά.
Όμως ήταν τότε, κιόλας, που εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα- ο Ναδάλ, λίγο καιρό μετά την πρώτη, τόσο σημαντική, νίκη της καριέρας του, υπέστη κάταγμα στον αστράγαλο και μετέθεσε την παρθενική του συμμετοχή στο Ρολάν Γκαρός για το 2005.
Έκτοτε, η ιστορία του είναι κάτι παραπάνω από γνωστή: με την εξαίρεση του 2009, ο Ράφα δεν παρέδωσε ποτέ το στέμμα του στο Παρίσι και έγινε ο αδιαμφισβήτητος “Βασιλιάς του χώματος”, μιας και έκανε τους πάντες χώμα εκεί. Οι συνολικές του κατακτήσεις έχουν φτάσει ήδη τις 9 (“and counting…”, όπως θα συμπλήρωνε ενδεχομένως κάποιος υπερήλικας), θέτοντας, έτσι, ένα ρεκόρ που θα σπάσει μόνο όταν δεν κάνουμε ηλιόλουστα Χριστούγεννα στην Ελλάδα- ποτέ, δηλαδή.
Ωστόσο, πάντοτε τα αγωνιστικά επιτεύγματα του Ισπανού «αναμειγνύονταν» με πληθώρα τραυματισμών. Σε κάθε ένα από τα 14, συνολικά, Grand Slams που έχει κατακτήσει στη μέχρι τώρα καριέρα του αντιστοιχεί ένα χτύπημα στην πλάτη, μια τενοντίτιδα, ένας λαβωμένος καρπός και ούτω καθεξής. Ο Ναδάλ είναι ο μόνος μαζί με τον Γουιλάντερ που έχει κατακτήσει από δύο τρόπαια σε κάθε επιφάνεια (σε χορτάρι, χώμα και σκληρό κορτ), όμως είναι και ο μόνος κορυφαίος τενίστας που δεν έχει πάρει μέρος σε εφτά Grand Slams. Μονάχα αυτός και ο Αγκάσι έχουν συμπληρώσει το “Career Golden Slam” (και τα 4 μεγάλα τρόπαια συν το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες), αλλά μονάχα αυτός αισθάνεται το κορμί του να λειτουργεί σαν άλλος Ιούδας και να τον προδίδει συνέχεια.
Και τα «φιλιά» που του δίνει δε λένε να σταματήσουν: πέραν της απουσίας το 2004, υπάρχει η αποχή από το Αυστραλιανό Όπεν το 2006, η τενοντίτιδα του 2009 που σήμαινε μη συμμετοχή στο Γουίμπλετον, η 7μηνη αποχή- και πάλι λόγω τενοντίτιδας- στα τέλη του 2012 και τις αρχές του 2013, ο σακατεμένος καρπός το 2014 που ξεκίνησε έναν ακόμα εφιάλτη και ολοκληρώθηκε με σκωληκοειδίτιδα.
Κάπως έτσι, τα απαστράπτοντα τρόπαιά του λερώνονται με λασπώδεις πιτσιλιές. Οι ειδήμονες ισχυρίζονται πως με τους ρυθμούς που καταπονεί το κορμί του ο Ναδάλ, κυρίως λόγω του στυλ παιχνιδιού του, η καριέρα του ενδέχεται να σταματήσει πρόωρα. Το συνεχές και ανελέητο τρέξιμο σε όλα τα μήκη και πλάτη του κορτ (πράγματι, ο Ράφα μπορεί να τρέχει μέχρι να πεθάνει ο Χάρος), ο τρόπος που λυγίζει τα καταπονημένα του γόνατα, η δύναμη των- με αφύσικο spin- χτυπημάτων του με το forehand, όλα αυτά μπορεί να τον έχουν φτάσει σε απίστευτες τενιστικές κορυφές, όμως φέρνουν σετ με το σετ το δυσοίωνο “The End” πιο κοντά.
Αλλά, σταθείτε λιγάκι: ο Ράφα, σύμφωνα με τις ενδελεχείς αναλύσεις, θα έπρεπε να έχει σταματήσει το τένις περίπου 7 φορές μέχρι τώρα και αν και όταν επιχειρούσε να ξαναπατήσει στο γήπεδο θα έχανε ακόμα και από τα ball-boys.
Αντ’ αυτού, ο Ράφα το 2013, έπειτα από πολύμηνη αποχή, όχι μόνο επέστρεψε, αλλά το «παρών» που φώναξε ακούστηκε μέχρι το ουράνιο ταβάνι: κέρδισε συνολικά δέκα τίτλους, ανάμεσα στους οποίους το Ρολάν Γκαρός και το U.S. Open και έκανε και πάλι δικό του το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης.
Έναν χρόνο αργότερα, και μία ακόμα κατάκτηση του Παρισινού Grand Slam, το νερό στην ψυχική διάθεση του Ισπανού γύρισε και πάλι από το κόκκινο στο μπλε, μιας και τον περίμενε η ψυχρολουσία υπ’ αριθμόν 243: 3 μήνες, σχεδόν, εκτός εξαιτίας του καρπού και εγχείρηση στην κοιλιά για να φύγει ευχάριστα ο χρόνος. Η, φυσιολογική, πτώση από το 1 στο 3 στα rankings ήρθε να λειτουργήσει ως κόλλα στο γλυκό και να το «δέσει» και, πλέον, ο Χωμάτινος Βασιλιάς αντιμετωπίζει για νιοστή φορά την ίδια κατάσταση. Τραυματίας. Αποθεραπεία. Εγχείρηση. Αποχή. Προσπάθεια για ένα ακόμα comeback.
Η λογική λέει πως τούτη τη φορά ο Ράφαελ δε θα τα καταφέρει. Ο Τζόκοβιτς συνεχίζει να βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, ενώ ο Βασιλιάς (σκέτο) φοράει και πάλι την τενιστική του κορώνα.
Το 2015, ο Ισπανός δε θα είναι αυτός που ήτανε. Δεν μπορεί. Έφτασε η ώρα να πέσει, επιτέλους, κάτω και να μην ξανασηκωθεί. Όλοι οι πολέμιοί του, αυτοί που τον περιμένουν χρόνια στη γωνία (σ’ ένα στενό, όμως, που ο Ράφα δε στρίβει ποτέ), έχουν σταυρώσει τα χέρια και αναμένουν το πρόωρο αντίο.
Σύμφωνοί, αλλά Αλλά αν διαθέτετε υαλοπωλείο, καλό θα ήταν να μαζέψετε όλα τα γυαλικά. Γιατί, να είστε σίγουροι, τώρα που ο Ταύρος επιστρέφει δε θ’ αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα του.
Όσα βέλη κι αν δεχτεί στο «πήλινο» κορμί του, όσες φορές και αν πέσει, ο Ράφα Ναδάλ θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να σηκωθεί.
Πηγή
Tromaktiko
Σ’ έναν ιδεατό, για τον ίδιο, κόσμο, ο Ραφαέλ Ναδάλ θα διέθετε το “σώμα- μαργαρίτα” (όπως ο ίδιος ο Ισπανός το χαρακτήρισε) του Ρότζερ Φέντερερ, που δεν τραυματίζεται ποτέ- με το γιατί δεν «τραυματίζονται» οι μαργαρίτες ν’ αποτελεί ένα από τα εφτά μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος. Αν συνέβαινε αυτό, ο Ναδάλ θα ήταν μάλλον ο ευτυχέστερος τενίστας του κόσμου, ενώ, ταυτόχρονα, τα τενιστικά ρεκόρ θα είχαν ήδη συνθλιβεί κάτω από τις σόλες των παπουτσιών του. Δυστυχώς για τον ίδιο, τα «αν» εκφράζουν υπόθεση και οι υποθέσεις έχουν την κακιά συνήθεια ν’ απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Ο Ράφα εμφανίστηκε στο προσκήνιο όπως ακριβώς αρμόζει σ’ έναν Ισπανό: σαν ταύρος σε υαλοπωλείο
Και το κατάφερε, το 2004, στη μόλις πρώτη τους αναμέτρηση. Ο 18χρονος, τότε, Ναδάλ επιβλήθηκε του (πρίγκηπα, αλλά ήδη εν δυνάμει Βασιλιά) Φέντερερ στο μάστερ του Μαϊάμι και τα κέρινα, γεμάτα έκπληξη πρόσωπα των θεατών μαρτυρούσαν πως η αυριανή μέρα του τένις δε θα ήταν η ίδια. Το άστρο του Ισπανού είχε ανατέλλει για τα καλά.
Όμως ήταν τότε, κιόλας, που εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα- ο Ναδάλ, λίγο καιρό μετά την πρώτη, τόσο σημαντική, νίκη της καριέρας του, υπέστη κάταγμα στον αστράγαλο και μετέθεσε την παρθενική του συμμετοχή στο Ρολάν Γκαρός για το 2005.
Έκτοτε, η ιστορία του είναι κάτι παραπάνω από γνωστή: με την εξαίρεση του 2009, ο Ράφα δεν παρέδωσε ποτέ το στέμμα του στο Παρίσι και έγινε ο αδιαμφισβήτητος “Βασιλιάς του χώματος”, μιας και έκανε τους πάντες χώμα εκεί. Οι συνολικές του κατακτήσεις έχουν φτάσει ήδη τις 9 (“and counting…”, όπως θα συμπλήρωνε ενδεχομένως κάποιος υπερήλικας), θέτοντας, έτσι, ένα ρεκόρ που θα σπάσει μόνο όταν δεν κάνουμε ηλιόλουστα Χριστούγεννα στην Ελλάδα- ποτέ, δηλαδή.
Ωστόσο, πάντοτε τα αγωνιστικά επιτεύγματα του Ισπανού «αναμειγνύονταν» με πληθώρα τραυματισμών. Σε κάθε ένα από τα 14, συνολικά, Grand Slams που έχει κατακτήσει στη μέχρι τώρα καριέρα του αντιστοιχεί ένα χτύπημα στην πλάτη, μια τενοντίτιδα, ένας λαβωμένος καρπός και ούτω καθεξής. Ο Ναδάλ είναι ο μόνος μαζί με τον Γουιλάντερ που έχει κατακτήσει από δύο τρόπαια σε κάθε επιφάνεια (σε χορτάρι, χώμα και σκληρό κορτ), όμως είναι και ο μόνος κορυφαίος τενίστας που δεν έχει πάρει μέρος σε εφτά Grand Slams. Μονάχα αυτός και ο Αγκάσι έχουν συμπληρώσει το “Career Golden Slam” (και τα 4 μεγάλα τρόπαια συν το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες), αλλά μονάχα αυτός αισθάνεται το κορμί του να λειτουργεί σαν άλλος Ιούδας και να τον προδίδει συνέχεια.
Και τα «φιλιά» που του δίνει δε λένε να σταματήσουν: πέραν της απουσίας το 2004, υπάρχει η αποχή από το Αυστραλιανό Όπεν το 2006, η τενοντίτιδα του 2009 που σήμαινε μη συμμετοχή στο Γουίμπλετον, η 7μηνη αποχή- και πάλι λόγω τενοντίτιδας- στα τέλη του 2012 και τις αρχές του 2013, ο σακατεμένος καρπός το 2014 που ξεκίνησε έναν ακόμα εφιάλτη και ολοκληρώθηκε με σκωληκοειδίτιδα.
Κάπως έτσι, τα απαστράπτοντα τρόπαιά του λερώνονται με λασπώδεις πιτσιλιές. Οι ειδήμονες ισχυρίζονται πως με τους ρυθμούς που καταπονεί το κορμί του ο Ναδάλ, κυρίως λόγω του στυλ παιχνιδιού του, η καριέρα του ενδέχεται να σταματήσει πρόωρα. Το συνεχές και ανελέητο τρέξιμο σε όλα τα μήκη και πλάτη του κορτ (πράγματι, ο Ράφα μπορεί να τρέχει μέχρι να πεθάνει ο Χάρος), ο τρόπος που λυγίζει τα καταπονημένα του γόνατα, η δύναμη των- με αφύσικο spin- χτυπημάτων του με το forehand, όλα αυτά μπορεί να τον έχουν φτάσει σε απίστευτες τενιστικές κορυφές, όμως φέρνουν σετ με το σετ το δυσοίωνο “The End” πιο κοντά.
Αλλά, σταθείτε λιγάκι: ο Ράφα, σύμφωνα με τις ενδελεχείς αναλύσεις, θα έπρεπε να έχει σταματήσει το τένις περίπου 7 φορές μέχρι τώρα και αν και όταν επιχειρούσε να ξαναπατήσει στο γήπεδο θα έχανε ακόμα και από τα ball-boys.
Αντ’ αυτού, ο Ράφα το 2013, έπειτα από πολύμηνη αποχή, όχι μόνο επέστρεψε, αλλά το «παρών» που φώναξε ακούστηκε μέχρι το ουράνιο ταβάνι: κέρδισε συνολικά δέκα τίτλους, ανάμεσα στους οποίους το Ρολάν Γκαρός και το U.S. Open και έκανε και πάλι δικό του το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης.
Έναν χρόνο αργότερα, και μία ακόμα κατάκτηση του Παρισινού Grand Slam, το νερό στην ψυχική διάθεση του Ισπανού γύρισε και πάλι από το κόκκινο στο μπλε, μιας και τον περίμενε η ψυχρολουσία υπ’ αριθμόν 243: 3 μήνες, σχεδόν, εκτός εξαιτίας του καρπού και εγχείρηση στην κοιλιά για να φύγει ευχάριστα ο χρόνος. Η, φυσιολογική, πτώση από το 1 στο 3 στα rankings ήρθε να λειτουργήσει ως κόλλα στο γλυκό και να το «δέσει» και, πλέον, ο Χωμάτινος Βασιλιάς αντιμετωπίζει για νιοστή φορά την ίδια κατάσταση. Τραυματίας. Αποθεραπεία. Εγχείρηση. Αποχή. Προσπάθεια για ένα ακόμα comeback.
Η λογική λέει πως τούτη τη φορά ο Ράφαελ δε θα τα καταφέρει. Ο Τζόκοβιτς συνεχίζει να βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, ενώ ο Βασιλιάς (σκέτο) φοράει και πάλι την τενιστική του κορώνα.
Το 2015, ο Ισπανός δε θα είναι αυτός που ήτανε. Δεν μπορεί. Έφτασε η ώρα να πέσει, επιτέλους, κάτω και να μην ξανασηκωθεί. Όλοι οι πολέμιοί του, αυτοί που τον περιμένουν χρόνια στη γωνία (σ’ ένα στενό, όμως, που ο Ράφα δε στρίβει ποτέ), έχουν σταυρώσει τα χέρια και αναμένουν το πρόωρο αντίο.
Σύμφωνοί, αλλά Αλλά αν διαθέτετε υαλοπωλείο, καλό θα ήταν να μαζέψετε όλα τα γυαλικά. Γιατί, να είστε σίγουροι, τώρα που ο Ταύρος επιστρέφει δε θ’ αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα του.
Όσα βέλη κι αν δεχτεί στο «πήλινο» κορμί του, όσες φορές και αν πέσει, ο Ράφα Ναδάλ θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να σηκωθεί.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Ρομπέρτο στη μεταγραφική λίστα της Ρόμα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
