2015-01-02 09:46:20
Του Νίκου Σταματάκη
Ανεξάρτητα από την αποτυχία εκλογής Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι κοινή η διαπίστωση ότι η παρούσα κυβέρνηση είχε εξαντλήσει τα όριά της. Παρά τις δημοσιονομικές επιτυχίες της, που όμως κυριολεκτικά στράγγισαν την ελληνική οικονομία και δυνάστευσαν κυρίως τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις, τόσο η αποτυχία των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στον δημόσιο τομέα όσο και το αδιέξοδο στην διαπραγμάτευση του χρέους, προδιέγραφαν το τέλος της.
Πώς ήταν ποτέ δυνατόν τα ίδια πολιτικά πρόσωπα με τις ίδιες διαπλεκόμενες συνδέσεις με το κατεστημένο να φέρουν μεταρρυθμίσεις; Πώς ήταν δυνατόν ο κατεξοχήν γόνος της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης (ο ακόμα υπόλογος για το σκάνδαλο Ζίμενς) να επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές με το υπουργείο δήθεν «Μεταρρύθμισης» της Δημόσιας διοίκησης που ανέλαβε; Τον πήρε σχεδόν 18-20 μήνες για να κάνει τις πρώτες απολύσεις Πως ήταν δυνατόν ο άλλος εκπρόσωπος του παλαιοκομματισμού Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (που ανατράφηκε στα πούπουλα μεγάλου πολιτικού τζακιού και το επάγγελμα που κυρίως άσκησε ήταν «γιος του μπαμπά του») να επιτύχει στο έργο του στο υπουργείο Ναυτιλίας; Το κατάντημά του το είδαμε πρόσφατα στην περιπέτεια του Νόρμαν Ατλάντικ: Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα υπουργός ναυτιλίας ευρισκόμενος ενώπιον του φαινομένου ελλιπούς τήρησης καταλόγου επιβατών διεθνούς γραμμής επιβάλλει πρόστιμα και ποινές και ταυτοχρόνως υποβάλλει την παραίτησή του
. Όχι όμως στην Ελλάδα της διαπλοκής, όπου ο κ. Βαρβιτσιώτης νοιάζεται να εξυπηρετήσει συμφέροντα… Αυτοί οι «βουτυρομπεμπέδες» θα έφερναν το αύριο στην Ελλάδα; Οι οποίοι σε μια σύγχρονη οικονομία είναι δεν είναι ικανοί να διοικήσουν ούτε πιτσαρία; Και οι οποίοι, ενώ χιλιάδες νέοι έλληνες με προσόντα εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, στρογγυλοκάθονταν στις καρέκλες τους ανέμελοι σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Τελικά, πώς ήταν ποτέ δυνατόν να λύσουν το πρόβλημα εκείνοι που κατεξοχήν το δημιούργησαν;
Πάνω απ’ όλα η έλλειψη τιμωρίας των υπόπτων της λίστας Λαγκάρντ και των υπόλοιπων CD με ονόματα και τραπεζικούς λογαριασμούς, που ατυχώς παραμένουν ακόμα στα συρτάρια του εισαγγελέα, προσβάλλουν το περί δικαίου αίσθημα και εμποδίζουν την κάθαρση, την τόσο αναγκαία για την αναγέννηση της χώρας. Με τους ίδιους κατσικοκλέφτες ατιμώρητους να περιφέρονται ελεύθεροι – αντί να κάνουν παρέα στον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή – θα μπορούσε ποτέ να πορευθεί η Ελλάδα στο μέλλον κ. Σαμαρά και προπαντώς κ. Βενιζέλο; (Nαι, για να καλύψετε τις δικές σας ευθύνες κ. Βενιζέλο, στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ σπατάλησε η κυβέρνηση πολύτιμο κεφάλαιο). Αντί της κάθαρσης και αντί να τεθούν ισοβαρώς τα τεράστια φορολογικά βάρη, επέδραμε η απελθούσα κυβέρνηση στις τσέπες της μεσαίας τάξης και των χαμηλοσυνταξιούχων… Και έτσι έδωσαν αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ…
Το στελεχιακό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προκαλεί πολλά ερωτηματικά (έχοντας απορροφήσει τους συντεχνιακούς βρυκόλακες του ΠΑΣΟΚ και τις πολύχρωμες συνιστώσες) αλλά κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί το δικαίωμα να ζητήσει την ψήφο του λαού και να δοκιμάσει. Με ποιες προϋποθέσεις λοιπόν θα μπορούσε να έχει πιθανότητες επιτυχίας μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Βασική προϋπόθεση θα ήταν – και ειδικά επειδή το πιθανότερο είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας – η συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που δεν ταυτίζονται ιδεολογικά μαζί του. Η πιθανολογούμενη αυτή συνεργασία αυτή έχει δύο σκέλη: α) Την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου ακολουθώντας την υπάρχουσα παράδοση θα ήταν φρόνιμο ο ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει ενωτική προσωπικότητα από την ευρύτερη κεντροδεξιά. β) Τον σχηματισμό βιώσιμου συνασπισμού στη βάση της κάθαρσης με τιμωρία των καταχραστών και της αντιμετώπισης του τεράστιου ζητήματος του χρέους απέναντι στους δανειστές.Η κάθαρση είναι απαραίτητη τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Η τιμωρία της τεράστιας κλοπής δημοσίου πλούτου θα ανακουφίσει τις ανάγκες του προϋπολογισμού. Και άς μη μιλήσουν κάποιοι για «παραγραφή», «έλλειψη στοιχείων» κλπ. Να θυμίσουμε άραγε ότι εδώ στην Αμερική ο Αλ Καπόνε δεν πέθανε στη φυλακή για τις δολοφονίες και τα άλλα πολλά του εγκλήματα αλλά για φοροδιαφυγή. Εκεί είναι το κλειδί: δεν τίθεται θέμα παραγραφής φορολογικών αδικημάτων. Με τρόπο απλό και σύντομο – με βάση τραπεζικά στοιχεία – οι παρανομήσαντες μπορούν να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία ή/και να εκτίσουν ποινές. Ακόμα και οι πρωτοετείς της Νομικής μπορούν να διαπιστώσουν την σχετική ευκολία του τρόπου αυτού… Μόνο πολιτική θέληση απαιτείται και τίποτα άλλο – οι νόμοι υπάρχουν. Και έτσι θα έχει γίνει η αρχή για δικαιότερο καταμερισμό των φορολογικών βαρών.Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, κάτι που εύκολα παραδέχονται ακόμα και εκπρόσωποι των δανειστών αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ, που τον τελευταίο χρόνο δεν δίστασε πολλάκις να παραδεχτεί τα λάθη του! Αλλά εφόσον αυτά γίνονται αποδεκτά από τους δανειστές τότε – με τους κατάλληλους χειρισμούς – είναι σαφέστατα δυνατόν να επιτευχθεί συμφωνία για το χρέος. Το εάν αυτή η συμφωνία θα περιλαμβάνει κούρεμα ή επιμήκυνση σε βάθος 50 ή 100 ετών ή συνδυασμό των δύο και άλλων μέτρων δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η απόφαση είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική. Οι παπαγάλοι που υποστηρίζουν διάφορα άλλα ψεύδονται ασύστολα και κρύβουν την αλήθεια.Η απόφαση αυτή θα πέσει στους ώμους της ΕΕ και ειδικά της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Δεν είναι δυνατόν τα τραπεζικά χρέη των ελληνικών τραπεζών να φορτώνονται στο χρέος, δηλ. στον έλληνα φορολογούμενο, ενώ στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία τα αναλαμβάνει η ΕΚΤ. Η αδικία και το λάθος αυτό των 50 δις ευρώ πρέπει να διορθωθεί.Οσο για τη Γερμανία, μπορεί κάλλιστα να παίζει τον ρόλο του γενικού δερβέναγα της ΕΕ, όταν όμως μια αποφασισμένη ελληνική κυβέρνηση (υπό την ηγεσία του πολιτικού-συμβόλου ενότητας Μανώλη Γλέζου) φέρει το θέμα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων στα διεθνή δικαστήρια τότε οι αυστηρότητες θα πάνε περίπατο. Ο φάκελος είναι ήδη έτοιμος, πλήρης στοιχείων και περιμένει στα υπουργεία Οικονομικών και Εξωτερικών.
Το μεγαλύτερο βάρος για την επιτυχή κατάληξη του σεναρίου αυτού θα πέσει βέβαια στους ώμους του κ. Τσίπρα. Με εκλογή Προέδρου που θα ενώνει συμβολικά όλους τους Ελληνες, με συμμαχική κυβέρνηση με κόμμα «δεξιότερης» ιδεολογίας που θα του επιτρέπει να συμμαζέψει τις ατίθασες συνιστώσες, αλλά και να ακολουθήσει σθεναρή γραμμή στα εθνικά θέματα και τελικά να ενώσει τον ελληνικό λαό, τότε πράγματι υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας.
Βασικός παράγων μιας τέτοιας επιτυχίας θα είναι ο άνθρωπος-σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα αλλά και του πατριωτισμού Μανώλης Γλέζος. Για την ενωτική του φωνή, για το ρόλο του απέναντι στις γερμανικές αξιώσεις, για την εν γένει σοφή του παρουσία. Συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα εμείς οι έλληνες του εξωτερικού όταν τον ακούσαμε πρόσφατα να θέτει και πάλι, μόνος αυτός, δημόσια το θέμα της ψήφου της ελληνικής Διασποράς… Γιατί, με την πείρα και τη σοφία του διαισθάνεται ότι, για μια ακόμα φορά στην ελληνική ιστορία η ελληνική διασπορά προορίζεται να παίξει καίριο ρόλο στην ελληνική αναγέννηση…
Καλή χρονιά συνέλληνες, το κλειδί για την ελπίδα είναι η εθνική ενότητα!
Πηγή: Ιστολόγιο μιχάλη Ιγνατίου
InfoGnomon
Ανεξάρτητα από την αποτυχία εκλογής Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι κοινή η διαπίστωση ότι η παρούσα κυβέρνηση είχε εξαντλήσει τα όριά της. Παρά τις δημοσιονομικές επιτυχίες της, που όμως κυριολεκτικά στράγγισαν την ελληνική οικονομία και δυνάστευσαν κυρίως τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις, τόσο η αποτυχία των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στον δημόσιο τομέα όσο και το αδιέξοδο στην διαπραγμάτευση του χρέους, προδιέγραφαν το τέλος της.
Πώς ήταν ποτέ δυνατόν τα ίδια πολιτικά πρόσωπα με τις ίδιες διαπλεκόμενες συνδέσεις με το κατεστημένο να φέρουν μεταρρυθμίσεις; Πώς ήταν δυνατόν ο κατεξοχήν γόνος της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης (ο ακόμα υπόλογος για το σκάνδαλο Ζίμενς) να επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές με το υπουργείο δήθεν «Μεταρρύθμισης» της Δημόσιας διοίκησης που ανέλαβε; Τον πήρε σχεδόν 18-20 μήνες για να κάνει τις πρώτες απολύσεις Πως ήταν δυνατόν ο άλλος εκπρόσωπος του παλαιοκομματισμού Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (που ανατράφηκε στα πούπουλα μεγάλου πολιτικού τζακιού και το επάγγελμα που κυρίως άσκησε ήταν «γιος του μπαμπά του») να επιτύχει στο έργο του στο υπουργείο Ναυτιλίας; Το κατάντημά του το είδαμε πρόσφατα στην περιπέτεια του Νόρμαν Ατλάντικ: Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα υπουργός ναυτιλίας ευρισκόμενος ενώπιον του φαινομένου ελλιπούς τήρησης καταλόγου επιβατών διεθνούς γραμμής επιβάλλει πρόστιμα και ποινές και ταυτοχρόνως υποβάλλει την παραίτησή του
Πάνω απ’ όλα η έλλειψη τιμωρίας των υπόπτων της λίστας Λαγκάρντ και των υπόλοιπων CD με ονόματα και τραπεζικούς λογαριασμούς, που ατυχώς παραμένουν ακόμα στα συρτάρια του εισαγγελέα, προσβάλλουν το περί δικαίου αίσθημα και εμποδίζουν την κάθαρση, την τόσο αναγκαία για την αναγέννηση της χώρας. Με τους ίδιους κατσικοκλέφτες ατιμώρητους να περιφέρονται ελεύθεροι – αντί να κάνουν παρέα στον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή – θα μπορούσε ποτέ να πορευθεί η Ελλάδα στο μέλλον κ. Σαμαρά και προπαντώς κ. Βενιζέλο; (Nαι, για να καλύψετε τις δικές σας ευθύνες κ. Βενιζέλο, στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ σπατάλησε η κυβέρνηση πολύτιμο κεφάλαιο). Αντί της κάθαρσης και αντί να τεθούν ισοβαρώς τα τεράστια φορολογικά βάρη, επέδραμε η απελθούσα κυβέρνηση στις τσέπες της μεσαίας τάξης και των χαμηλοσυνταξιούχων… Και έτσι έδωσαν αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ…
Το στελεχιακό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προκαλεί πολλά ερωτηματικά (έχοντας απορροφήσει τους συντεχνιακούς βρυκόλακες του ΠΑΣΟΚ και τις πολύχρωμες συνιστώσες) αλλά κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί το δικαίωμα να ζητήσει την ψήφο του λαού και να δοκιμάσει. Με ποιες προϋποθέσεις λοιπόν θα μπορούσε να έχει πιθανότητες επιτυχίας μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Βασική προϋπόθεση θα ήταν – και ειδικά επειδή το πιθανότερο είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας – η συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που δεν ταυτίζονται ιδεολογικά μαζί του. Η πιθανολογούμενη αυτή συνεργασία αυτή έχει δύο σκέλη: α) Την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου ακολουθώντας την υπάρχουσα παράδοση θα ήταν φρόνιμο ο ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει ενωτική προσωπικότητα από την ευρύτερη κεντροδεξιά. β) Τον σχηματισμό βιώσιμου συνασπισμού στη βάση της κάθαρσης με τιμωρία των καταχραστών και της αντιμετώπισης του τεράστιου ζητήματος του χρέους απέναντι στους δανειστές.Η κάθαρση είναι απαραίτητη τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Η τιμωρία της τεράστιας κλοπής δημοσίου πλούτου θα ανακουφίσει τις ανάγκες του προϋπολογισμού. Και άς μη μιλήσουν κάποιοι για «παραγραφή», «έλλειψη στοιχείων» κλπ. Να θυμίσουμε άραγε ότι εδώ στην Αμερική ο Αλ Καπόνε δεν πέθανε στη φυλακή για τις δολοφονίες και τα άλλα πολλά του εγκλήματα αλλά για φοροδιαφυγή. Εκεί είναι το κλειδί: δεν τίθεται θέμα παραγραφής φορολογικών αδικημάτων. Με τρόπο απλό και σύντομο – με βάση τραπεζικά στοιχεία – οι παρανομήσαντες μπορούν να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία ή/και να εκτίσουν ποινές. Ακόμα και οι πρωτοετείς της Νομικής μπορούν να διαπιστώσουν την σχετική ευκολία του τρόπου αυτού… Μόνο πολιτική θέληση απαιτείται και τίποτα άλλο – οι νόμοι υπάρχουν. Και έτσι θα έχει γίνει η αρχή για δικαιότερο καταμερισμό των φορολογικών βαρών.Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, κάτι που εύκολα παραδέχονται ακόμα και εκπρόσωποι των δανειστών αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ, που τον τελευταίο χρόνο δεν δίστασε πολλάκις να παραδεχτεί τα λάθη του! Αλλά εφόσον αυτά γίνονται αποδεκτά από τους δανειστές τότε – με τους κατάλληλους χειρισμούς – είναι σαφέστατα δυνατόν να επιτευχθεί συμφωνία για το χρέος. Το εάν αυτή η συμφωνία θα περιλαμβάνει κούρεμα ή επιμήκυνση σε βάθος 50 ή 100 ετών ή συνδυασμό των δύο και άλλων μέτρων δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η απόφαση είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική. Οι παπαγάλοι που υποστηρίζουν διάφορα άλλα ψεύδονται ασύστολα και κρύβουν την αλήθεια.Η απόφαση αυτή θα πέσει στους ώμους της ΕΕ και ειδικά της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Δεν είναι δυνατόν τα τραπεζικά χρέη των ελληνικών τραπεζών να φορτώνονται στο χρέος, δηλ. στον έλληνα φορολογούμενο, ενώ στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία τα αναλαμβάνει η ΕΚΤ. Η αδικία και το λάθος αυτό των 50 δις ευρώ πρέπει να διορθωθεί.Οσο για τη Γερμανία, μπορεί κάλλιστα να παίζει τον ρόλο του γενικού δερβέναγα της ΕΕ, όταν όμως μια αποφασισμένη ελληνική κυβέρνηση (υπό την ηγεσία του πολιτικού-συμβόλου ενότητας Μανώλη Γλέζου) φέρει το θέμα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων στα διεθνή δικαστήρια τότε οι αυστηρότητες θα πάνε περίπατο. Ο φάκελος είναι ήδη έτοιμος, πλήρης στοιχείων και περιμένει στα υπουργεία Οικονομικών και Εξωτερικών.
Το μεγαλύτερο βάρος για την επιτυχή κατάληξη του σεναρίου αυτού θα πέσει βέβαια στους ώμους του κ. Τσίπρα. Με εκλογή Προέδρου που θα ενώνει συμβολικά όλους τους Ελληνες, με συμμαχική κυβέρνηση με κόμμα «δεξιότερης» ιδεολογίας που θα του επιτρέπει να συμμαζέψει τις ατίθασες συνιστώσες, αλλά και να ακολουθήσει σθεναρή γραμμή στα εθνικά θέματα και τελικά να ενώσει τον ελληνικό λαό, τότε πράγματι υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας.
Βασικός παράγων μιας τέτοιας επιτυχίας θα είναι ο άνθρωπος-σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα αλλά και του πατριωτισμού Μανώλης Γλέζος. Για την ενωτική του φωνή, για το ρόλο του απέναντι στις γερμανικές αξιώσεις, για την εν γένει σοφή του παρουσία. Συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα εμείς οι έλληνες του εξωτερικού όταν τον ακούσαμε πρόσφατα να θέτει και πάλι, μόνος αυτός, δημόσια το θέμα της ψήφου της ελληνικής Διασποράς… Γιατί, με την πείρα και τη σοφία του διαισθάνεται ότι, για μια ακόμα φορά στην ελληνική ιστορία η ελληνική διασπορά προορίζεται να παίξει καίριο ρόλο στην ελληνική αναγέννηση…
Καλή χρονιά συνέλληνες, το κλειδί για την ελπίδα είναι η εθνική ενότητα!
Πηγή: Ιστολόγιο μιχάλη Ιγνατίου
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΒΟΜΒΑ» ΑΠΟ ΤΖΕΡΑΡΝΤ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΕ ΧΑΜΗΛΟ 29 ΜΗΝΩΝ ΤΟ ΕΥΡΩ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
