2015-01-07 17:08:51
Αγαπητό tromaktiko,
σας στέλνω αυτή την επιστολή για να δώσω δύναμη σε όσες μητέρες αισθάνονται άσχημα που δεν έχουν να πάρουν ένα μπουκάλι γάλα στα παιδιά τους και να τους πω πως είναι πιο δύσκολο να σκέφτεσαι πως μια ασθένεια όπως ο καρκίνος θα με ε΄κανε να μην μπορώ να του προσφέρω ούτε το χάδι μου.
'Ολα ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια όταν γνώρισα τον άντρα μου...Ήμασταν ευτυχισμένοι χωρίς κανένα πρόβλημα ούτε υγείας αλλά ούτε και οικονομικό.
Κάποια στιγμή ζήτησα από τη γιαγιά μου να μου δώσει μια ευχή...Να αποκτήσω ένα παιδί.
Η ευχή της έπιασε...
Ήρθε στο κόσμο η λατρεμένη μου κορούλα που δε θα την άλλαζα με τίποτα,ούτε με την ίδια μου τη ζωή!
Τι τα θες όμως...Δε πρόλαβα να χαρώ πολύ για τον ερχομό της...Ο άνδρας μου έμεινε από δουλειά και εμένα η ζωή μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι.
Ο καρκίνος πλέον ήταν κοντά μου,,,Πολύ κοντά μου μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πλέον είχε μπει μέσα μου.
Το παιδί μου σκεφτόμουν και τον άντρα μου,για τον αν θα ξαναζούσαμε τις ίδιες ευτυχισμένες στιγμές και ας ήξερα πως μας έλειπε πλέον και το γάλα.
Οι μήνες πέρνουσαν και το νοσοκομείο είχε γίνει το δευτερο σπίτι μου.
Πονούσα,κάθε φορά που πήγαινα στο νοσοκομείο πονούσα αλλά είπα πως θα κερδίσω...Είχα λόγους για να το κάνω.
Έτσι τα κατάφερα και είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω πως θα ζήσω και τη βάφτιση του παιδιού μου χωρίς όμως να μπορώ να της προσφέρω τα απαραίτητα.
Μια εκκλησία όμως αρκεί,έτσι δεν είναι;
Τι να τις κάνεις τις μπομπονιέρες τους φωτογράφους και τα γλυκά εμένα μου φτάνει που ο θεός θα ευλογήσει τον αγγελό μου και το πιο σημαντικό ότι θα τη βλέπω και θα με βλέπει.
Δε σας έγραψα για να ζητήσω βοήθεια αλλά για να μοιραστώ μαζί σας τα δύσκολα...
Αναγνώστρια Tromaktiko
σας στέλνω αυτή την επιστολή για να δώσω δύναμη σε όσες μητέρες αισθάνονται άσχημα που δεν έχουν να πάρουν ένα μπουκάλι γάλα στα παιδιά τους και να τους πω πως είναι πιο δύσκολο να σκέφτεσαι πως μια ασθένεια όπως ο καρκίνος θα με ε΄κανε να μην μπορώ να του προσφέρω ούτε το χάδι μου.
'Ολα ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια όταν γνώρισα τον άντρα μου...Ήμασταν ευτυχισμένοι χωρίς κανένα πρόβλημα ούτε υγείας αλλά ούτε και οικονομικό.
Κάποια στιγμή ζήτησα από τη γιαγιά μου να μου δώσει μια ευχή...Να αποκτήσω ένα παιδί.
Η ευχή της έπιασε...
Ήρθε στο κόσμο η λατρεμένη μου κορούλα που δε θα την άλλαζα με τίποτα,ούτε με την ίδια μου τη ζωή!
Τι τα θες όμως...Δε πρόλαβα να χαρώ πολύ για τον ερχομό της...Ο άνδρας μου έμεινε από δουλειά και εμένα η ζωή μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι.
Ο καρκίνος πλέον ήταν κοντά μου,,,Πολύ κοντά μου μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πλέον είχε μπει μέσα μου.
Το παιδί μου σκεφτόμουν και τον άντρα μου,για τον αν θα ξαναζούσαμε τις ίδιες ευτυχισμένες στιγμές και ας ήξερα πως μας έλειπε πλέον και το γάλα.
Οι μήνες πέρνουσαν και το νοσοκομείο είχε γίνει το δευτερο σπίτι μου.
Πονούσα,κάθε φορά που πήγαινα στο νοσοκομείο πονούσα αλλά είπα πως θα κερδίσω...Είχα λόγους για να το κάνω.
Έτσι τα κατάφερα και είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω πως θα ζήσω και τη βάφτιση του παιδιού μου χωρίς όμως να μπορώ να της προσφέρω τα απαραίτητα.
Μια εκκλησία όμως αρκεί,έτσι δεν είναι;
Τι να τις κάνεις τις μπομπονιέρες τους φωτογράφους και τα γλυκά εμένα μου φτάνει που ο θεός θα ευλογήσει τον αγγελό μου και το πιο σημαντικό ότι θα τη βλέπω και θα με βλέπει.
Δε σας έγραψα για να ζητήσω βοήθεια αλλά για να μοιραστώ μαζί σας τα δύσκολα...
Αναγνώστρια Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ξεκινούν τη Δευτέρα οι χειμερινές εκπτώσεις
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
