2015-01-12 20:03:49
Είμαι ο Γιάννης παντρεμένος με 2 παιδιά και έπεσα τυχαία πάνω στη σελίδα σας. Δεν είμαι μονογονέας όπως έγραψα αλλά βρήκα πολλές απαντήσεις σε αυτό που με τρώει εδώ και πολλά χρόνια Σε μια απώλεια που δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω. Στην απώλεια της κοπέλας μου.
Πρίν 15 χρόνια είχα σχέση με μια κοπέλα. Την έλεγαν Χαρά και ήταν η χαρά της ζωής μου. Κατάξανθη με γαλανά μάτια, ο άγγελός μου.
Ήταν η πρώτη μου σχέση και εγώ για εκείνη ήμουν ο πρώτος της έρωτας. Ήμασταν παιδιά, εγώ 22 και εκείνη 20. Η σχέση μας κράτησε 5 χρόνια μέχρι που τη πήρε Ο Θεός τη μέρα που μου είπε πως ήταν έγκυος.
Ήταν η γιορτή της και είχαμε κανονίσει να βγούμε. Πήγα και τη πήρα από το σπίτι της. Εκείνο το βράδυ ήταν πραγματικά πιο όμορφη από ποτέ. Ήμουν ερωτευμένος όπως τη πρώτη μέρα. Πήγαμε σε ένα μαγαζί για ποτό και ύστερα βόλτα στη θάλασσα. Εκεί μου έδειξε και το τεστ εγκυμοσύνης. Τρελάθηκα. Φοβήθηκα για λίγο, δεν ήμασταν έτοιμοι, δεν είχα πάει ακόμη φαντάρος αλλά δεν μπορούσα και να κρύψω τη χαρά μου. Ήταν η αγάπη της ζωής μου! Τη φίλησα και την έβαλα στην αγκαλιά μου. Ήταν μικροκαμωμένη και χωρούσε ολόκληρη μέσα μου. Χάιδεψα τη κοιλιά της, της είπα στο αυτί πως θα είμαστε μια ζωή μαζί και τη φίλησα. Εκείνο ήταν το τελευταίο μας φιλί.
Στο γυρισμό, έπεσε πάνω μας ένα φορτηγάκι που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα. Η Χαρά μου, έφυγε ακαριαία. Εγώ τη γλίτωσα με σπασίματα σε πόδι και χέρια αλλά το πιο μεγάλο... στη καρδιά. Της είπα πως θα είμαστε μαζί μια ζωή και κράτησα την υπόσχεσή μου. Όλη μου τη ζωή τη κουβαλώ μαζί μου.
Τις πρώτες εβδομάδες μου είπαν πως ήταν στην εντατική για να μου το φέρουν μαλακά. Όταν μου το είπαν, δεν ήξερα τί έκανα, δεν θυμάμαι. Για λίγο καιρό μου έκαναν ηρεμιστικές ενέσεις. Γινόταν η κηδεία της και εγώ δεν ήξερα τίποτα. Δεν πρόλαβα ούτε να τη χαιρετήσω, να χαιρετήσω το παιδί μας, να τη δω νύφη έστω και έτσι. Όταν μετά από ένα μήνα βγήκα από το νοσοκομείο, πήγα αμέσως στο νεκροταφείο. Ήθελα να το δω με τα μάτια μου αλλά ακόμα και όταν είδα το μνήμα της δεν το πίστεψα. Πήγα μεσημέρι και μέχρι το απόγευμα, έκλαιγα πάνω της...
Έβλεπα τις φωτογραφίες της, τα βίντεο από τις διακοπές και τα ξενύχτια μας και πονούσα. Νομίζω πως δεν έχω νιώσει τέτοια αγάπη για κανέναν, ούτε για τα παιδιά μου. Τα βράδια πάρκαρα έξω από το νεκροταφείο και κάπνιζα. Εκεί ήταν το σπίτι της , εκεί μπορούσα μόνο να τη βρίσκω πια. Αυτό που λένε « η ζωή μου δεν είχε νόημα» και κάποτε το έβρισκα ρομαντικό και υπερβολικό, το ένιωθα. Είχα τρελαθεί. Ανέβαλλα τις σπουδές μου και έφυγα φαντάρος για να ξεχαστώ. Στις σκοπιές ένιωθα τη παρουσία της κοντά μου. Δεν πίστευα ποτέ σε φύλακες αγγέλους αλλά μπορεί να είχα έναν. Δεν θέλω να πω πιο πολλά γιατί θα με περάσετε για τρελό. Πάντως ήξερα πως ήταν εκεί.
Πρίν από ένα μήνα, έγινα για δεύτερη φορά μπαμπάς. Η γυναίκα μου γνωρίζει το περιστατικό από τη πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε και το σέβεται για αυτό και αποφασίσαμε να δώσουμε στο δεύτερο μωρό μας το όνομα «Χαρά». Θα ακουστεί ακραίο αυτό που θα πω αλλά όσα παιδιά και να κάνω, όσους γάμους, την αγάπη που ένιωσα για αυτό το κορίτσι δεν την έχω νιώσει για κανέναν άλλον άνθρωπο. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν ζούσε και κάναμε παιδιά και τρελαίνομαι. Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο; Να κάνεις οικογένεια με έναν άνθρωπο και να τον χάνεις ή να τον χάνεις πρίν προλάβεις να τον χορτάσεις; Δεν τη χόρτασα ποτέ. Δεν πρόλαβε να γίνει μητέρα και να χαρεί τα νιάτα της. Και εγώ δεν μπόρεσα να χαρώ ολοκληρωτικά αυτά που ήρθαν στη ζωή μου, γιατί ένα κομμάτι μου έφυγε μαζί της.
Γιάννης
Πηγή Tromaktiko
Πρίν 15 χρόνια είχα σχέση με μια κοπέλα. Την έλεγαν Χαρά και ήταν η χαρά της ζωής μου. Κατάξανθη με γαλανά μάτια, ο άγγελός μου.
Ήταν η πρώτη μου σχέση και εγώ για εκείνη ήμουν ο πρώτος της έρωτας. Ήμασταν παιδιά, εγώ 22 και εκείνη 20. Η σχέση μας κράτησε 5 χρόνια μέχρι που τη πήρε Ο Θεός τη μέρα που μου είπε πως ήταν έγκυος.
Ήταν η γιορτή της και είχαμε κανονίσει να βγούμε. Πήγα και τη πήρα από το σπίτι της. Εκείνο το βράδυ ήταν πραγματικά πιο όμορφη από ποτέ. Ήμουν ερωτευμένος όπως τη πρώτη μέρα. Πήγαμε σε ένα μαγαζί για ποτό και ύστερα βόλτα στη θάλασσα. Εκεί μου έδειξε και το τεστ εγκυμοσύνης. Τρελάθηκα. Φοβήθηκα για λίγο, δεν ήμασταν έτοιμοι, δεν είχα πάει ακόμη φαντάρος αλλά δεν μπορούσα και να κρύψω τη χαρά μου. Ήταν η αγάπη της ζωής μου! Τη φίλησα και την έβαλα στην αγκαλιά μου. Ήταν μικροκαμωμένη και χωρούσε ολόκληρη μέσα μου. Χάιδεψα τη κοιλιά της, της είπα στο αυτί πως θα είμαστε μια ζωή μαζί και τη φίλησα. Εκείνο ήταν το τελευταίο μας φιλί.
Στο γυρισμό, έπεσε πάνω μας ένα φορτηγάκι που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα. Η Χαρά μου, έφυγε ακαριαία. Εγώ τη γλίτωσα με σπασίματα σε πόδι και χέρια αλλά το πιο μεγάλο... στη καρδιά. Της είπα πως θα είμαστε μαζί μια ζωή και κράτησα την υπόσχεσή μου. Όλη μου τη ζωή τη κουβαλώ μαζί μου.
Τις πρώτες εβδομάδες μου είπαν πως ήταν στην εντατική για να μου το φέρουν μαλακά. Όταν μου το είπαν, δεν ήξερα τί έκανα, δεν θυμάμαι. Για λίγο καιρό μου έκαναν ηρεμιστικές ενέσεις. Γινόταν η κηδεία της και εγώ δεν ήξερα τίποτα. Δεν πρόλαβα ούτε να τη χαιρετήσω, να χαιρετήσω το παιδί μας, να τη δω νύφη έστω και έτσι. Όταν μετά από ένα μήνα βγήκα από το νοσοκομείο, πήγα αμέσως στο νεκροταφείο. Ήθελα να το δω με τα μάτια μου αλλά ακόμα και όταν είδα το μνήμα της δεν το πίστεψα. Πήγα μεσημέρι και μέχρι το απόγευμα, έκλαιγα πάνω της...
Έβλεπα τις φωτογραφίες της, τα βίντεο από τις διακοπές και τα ξενύχτια μας και πονούσα. Νομίζω πως δεν έχω νιώσει τέτοια αγάπη για κανέναν, ούτε για τα παιδιά μου. Τα βράδια πάρκαρα έξω από το νεκροταφείο και κάπνιζα. Εκεί ήταν το σπίτι της , εκεί μπορούσα μόνο να τη βρίσκω πια. Αυτό που λένε « η ζωή μου δεν είχε νόημα» και κάποτε το έβρισκα ρομαντικό και υπερβολικό, το ένιωθα. Είχα τρελαθεί. Ανέβαλλα τις σπουδές μου και έφυγα φαντάρος για να ξεχαστώ. Στις σκοπιές ένιωθα τη παρουσία της κοντά μου. Δεν πίστευα ποτέ σε φύλακες αγγέλους αλλά μπορεί να είχα έναν. Δεν θέλω να πω πιο πολλά γιατί θα με περάσετε για τρελό. Πάντως ήξερα πως ήταν εκεί.
Πρίν από ένα μήνα, έγινα για δεύτερη φορά μπαμπάς. Η γυναίκα μου γνωρίζει το περιστατικό από τη πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε και το σέβεται για αυτό και αποφασίσαμε να δώσουμε στο δεύτερο μωρό μας το όνομα «Χαρά». Θα ακουστεί ακραίο αυτό που θα πω αλλά όσα παιδιά και να κάνω, όσους γάμους, την αγάπη που ένιωσα για αυτό το κορίτσι δεν την έχω νιώσει για κανέναν άλλον άνθρωπο. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν ζούσε και κάναμε παιδιά και τρελαίνομαι. Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο; Να κάνεις οικογένεια με έναν άνθρωπο και να τον χάνεις ή να τον χάνεις πρίν προλάβεις να τον χορτάσεις; Δεν τη χόρτασα ποτέ. Δεν πρόλαβε να γίνει μητέρα και να χαρεί τα νιάτα της. Και εγώ δεν μπόρεσα να χαρώ ολοκληρωτικά αυτά που ήρθαν στη ζωή μου, γιατί ένα κομμάτι μου έφυγε μαζί της.
Γιάννης
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
