2015-01-14 11:07:05
του Ιωάννη Σ. Λάμπρου
Η εικόνα του τουρκικού ερευνητικού σκάφους με τη στρατιωτική του συνοδεία να περιδιαβαίνουν τις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας επαναφέρει με δραματικό τρόπο την μέγιστη σημασία της στρατιωτικής διάστασης του Κυπριακού. Ανήμπορη η Λευκωσία, …συνεπικουρούμενη από την άρνηση της Ελλάδος να εκπληρώσει συμβατικές υποχρεώσεις που πηγάζουν από τη Συνθήκη Εγγυήσεως, παρακολουθεί την κατοχική δύναμη να υπονομεύει την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας διενεργώντας έρευνες στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη χωρίς την άδεια της τελευταίας.
Η ακύρωση του προγράμματος προμήθειας δύο Περιπολικών Ανοικτής Θαλάσσης από το Ισραήλ, λόγω διαφωνίας της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Άμυνας της Βουλής των Αντιπροσώπων προεξάρχοντος του… εθνικόφρονος ΔΗΣΥ, αποδεικνύει την αφέλεια και το λαϊκισμό ( βούτυρο αντί κανόνια ) μέρους του πολιτικού προσωπικού της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ανακάλυψη φυσικών πόρων, την τελευταία δεκαετία, στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας προσφέρει τη δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης της Λευκωσίας και γεωπολιτικής αναβάθμισης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ώστε να διαμορφωθούν ευνοϊκότερες συνθήκες επίλυσης του Κυπριακού. Αυτά στη θεωρία… Πρακτικά η απουσία αυτοδύναμης στρατιωτικής ισχύος σε συνδυασμό με τη δεινή οικονομική θέση των Αθηνών αφαιρεί τη δυνατότητα από τον Κυπριακό Ελληνισμό να ασκήσει τα δικαιώματα που το διεθνές δίκαιο του παρέχει χωρίς να υπόκειται στην εκβιαστική πολιτική της Τουρκίας, οι ενέργειες της οποίας στόχο έχουν την ακύρωση την υπόσταση της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μονότονα επαναλαμβανόμενη σκέψη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας της Λευκωσίας αποτελεί η ματαιότητα και απαξίωση της οποιασδήποτε απόπειρας στρατιωτικής ενδυνάμωσης. Ποιος ο λόγος να εξοπλιστεί η Λευκωσία, υποστηρίζουν, αφού η Τουρκία βρίσκεται απέναντι; Γιατί να ξοδεύονται χρήματα στην άμυνα αφού όσα όπλα και να αγοράσει η Λευκωσία η Τουρκία θα έχει περισσότερα; Pourquoi; Αφού δεν υπάρχει νόημα αντίστασης Γέννημα αυτής της νοοτροπίας και του φόβου ανάληψης της ευθύνης αποτελεί η διαχρονική πρόταση της αποστρατικοποίησης, της αμυντικής απογύμνωσης. Απέναντι στη διακηρυγμένη και αποδεδειγμένη, από την εισβολή του 1974, πρόθεση της Άγκυρας για στρατιωτικό έλεγχο του νησιού η Λευκωσία, σε συνεργασία με τη …μακρινή Αθήνα αντιτάσσει όχι την πληρέστερη, όσο το δυνατό, στρατιωτική ενίσχυση και τη άμυνα μέχρις εσχάτων αλλά την οριστική παράδοση στις ορέξεις των Τούρκων μέσω της κατάργησης κάθε άμυνας… Παράλληλα με τις συμφωνίες με τα γειτονικά κράτη η Λευκωσία όφειλε να ενδυναμώσει ταυτόχρονα και τις ναυτικές της δυνάμεις· όχι μόνο με πολεμικά σκάφη αλλά με ερευνητικά πλοία, σαν και αυτά με τα οποία η Άγκυρα αλωνίζει στην Αν. Μεσόγειο, βαθυσκάφη και άλλα συναφή. Τι περίμεναν; Θα υπήρχε τόσος πλούτος απέναντι από την Τουρκία και η Άγκυρα γνωρίζοντας την στρατιωτική ανημπόρια της Λευκωσίας δεν θα το εκμεταλλευόταν;
Παράλληλα, η ανάγκη πάταξης της φυγοστρατίας και τα σύγχρονα οπλικά συστήματα κάνουν ορισμένους να εξαγγέλλουν, κατά καιρούς, μείωση της θητείας στους 18-19 μήνες ή ακόμα και στους 14-15 με στόχο τη δημιουργία ενός ευέλικτου (;) ημιεπαγγελματικού στρατού, με αποτρεπτική ισχύ (;). Η άμυνα προσεγγίζεται ως κάτι εξειδικευμένο που μόνο ειδικοί πρέπει να ασχοληθούν μαζί του ενώ αποτελεί εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπάρξεως που αφορά ολόκληρη την κοινωνία και άρα όλοι οφείλουν να συμμετάσχουν στον όποιον αμυντικό σχεδιασμό.
Η μη διεξαγωγή της ετήσιας άσκησης Νικηφόρος, η αδρανοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, η ακύρωση εγκατάστασης των S-300, η απαξίωση της θητείας μέσω της φυγοστρατίας, η κατάργηση μονάδων και φυλακίων απέναντι στις, ευρισκόμενες σε επιθετική διάταξη, δυνάμεις κατοχής ολοκληρώνουν την εικόνα μακαριότητας και ανεμελιάς μιας ημικατεχόμενης χώρας…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αβελτηρίας και της υποτίμησης του παράγοντα άμυνα αποτελεί η χρήση του νόμου του 1984 «Έκτακτη Εισφορά για την Άμυνα της Δημοκρατίας» στόχος του οποίου ήταν η συγκέντρωση χρημάτων, αποκλειστικά, για την αμυντική θωράκιση. Βάσει του συγκεκριμένου νομοθετήματος, από το 1984 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013, η Κυπριακή Δημοκρατία εισέπραξε από τις εισφορές των πολιτών το ποσό των 6.794.258.571 ευρώ. ( εφημερίδα Αλήθεια, 30/12/2013). Πιο συγκεκριμένα, η εισφορά το 1990 αναλογούσε σε 121.936.997 ευρώ ενώ οι αμυντικές δαπάνες ήταν 242.564.555 ευρώ. Το 2000, τα έσοδα από την εισφορά ανέρχονταν σε 290.133.011 ευρώ και οι δαπάνες για την άμυνα 102.788.323 ευρώ. Το 2005, έσοδα εισφοράς 195.159.182 ευρώ, αμυντικές δαπάνες 99.739.312 ευρώ. Το 2010, έσοδα από εισφορές 400.175.910 ευρώ, αμυντικές δαπάνες 105.407.598 ευρώ. Το 2011, εισφορά για την άμυνα 457.305.830 ευρώ, δαπάνες για αμυντική ενίσχυση 96.644.883 ευρώ. Το 2012, έσοδα από εισφορά 419.114.772 εκ., δαπάνες για την άμυνα 69.831.874 ευρώ. Το 2013, έσοδα από εισφορά για την άμυνα 340.306.966 εκ. και αμυντικές δαπάνες μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013, 23.371.337 ευρώ.
Ο καθένας μπορεί να συνειδητοποιήσει τα στρατιωτικά μέσα, τα οποία θα μπορούσε να είχε στη διάθεση της η Λευκωσία με 6.7 δις ευρώ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στρατιωτικά μέσα με τα οποία, σε συνδυασμό με τις συμμαχίες που αυτή η στρατιωτική ισχύ της Λευκωσίας θα γεννούσε, θα ανάγκαζε την Άγκυρα να σκεφθεί δυο και τρεις φορές πριν αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στις θαλάσσιες ζώνες της.
Αυτοί οι οποίοι θέλουν να απαξιώσουν την στρατιωτική διάσταση του Κυπριακού και να καταδείξουν την ματαιότητα κάθε προσπάθειας αμυντικής ενίσχυσης, τεχνηέντως, θέτουν τον πήχη πολύ ψηλά βάζοντας ως στόχο την πλήρη επικράτηση επί της Τουρκίας ενώ ηθελημένα αγνοούν τη φοβία των Τούρκων για τυχόν απώλειες και την, αρκετά, επιφυλακτική στάση την οποία τηρούν αναφορικά με τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Ενδεικτικά παραδείγματα είναι ο τρόπος αντίδρασης της Άγκυρας στην κατάρριψη αεροσκάφους από τη συριακή αεράμυνα το 2012 και τις διαβεβαιώσεις που ζητάνε από τις ΗΠΑ για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Β. Συρία.
Η αμυντική θωράκιση δεν είναι πράξη μιλιταρισμού και φιλοπολεμικής διάθεσης όπως κάποιοι διεστραμμένοι διεθνιστές της επαναπροσεγγιστικής φιλοσοφίας επιμένουν, αλλά η αυτονόητη πράξη στοιχειώδους αυτοσεβασμού εντός ενός διεθνούς περιβάλλοντος στο οποίο καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα σταθεί στη Λευκωσία την κρίσιμη στιγμή. Η προθυμία των Βρυξελλών να αποδεχθούν κάθε νομική ρύθμιση στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας ως πρωτογενές δίκαιο είναι ενδεικτική…
Η αμυντική θωράκιση αποτελεί τον καλύτερο τρόπο προστασίας της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετοχής στις όποιες πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας. Αποτελεί δε, απόδειξη προς τρίτους του τιμήματος το οποίο είναι διατεθειμένη να καταβάλλει η Λευκωσία και άρα απόδειξη ότι η συμμαχία με την τελευταία μπορεί να αποδώσει οφέλη και σε αυτούς. Μόνο ως κυρίαρχο κράτος, με όσο το δυνατόν πιο ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, μπορεί η Λευκωσία, σε συνεργασία με την Ελλάδα, να προσελκύσει συμμάχους και μέσω αυτών να ισχυροποιηθεί διπλωματικά· ως προτεκτοράτο οι υποψήφιοι σύμμαχοι θα απευθύνονται απευθείας στον κύριο του νησιού…
Αμυντική θωράκιση, ως πράξη ουσιαστική, συστηματική και συνειδητή· όχι ως όπλο, το οποίο αργότερα, με την πρώτη ευκαιρία, προς απόδειξη καλών προθέσεων, θα θυσιασθεί χάριν κάποιου επουσιώδους ανταλλάγματος στο πλαίσιο των διακοινοτικών συνομιλιών.
Στρατιωτική ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει συνειδητοποίηση του τιμήματος, το οποίο ολόκληρη η κυπριακή κοινωνία πρέπει να καταβάλλει αν θέλει να διατηρήσει την μακραίωνη ελληνική της παρουσία στο νησί.
Η παραδοχή των παραπάνω είναι, φυσικά, πολύ δύσκολο να γίνει, από αυτούς που επιμένουν στο μονόδρομο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Κάθε τι που μπορεί να αναπτερώσει το φρόνημα των Ελλήνων της Κύπρου, να τους δώσει προοπτική και αυτοπεποίθηση για το δύσκολο μακροχρόνιο αγώνα της απελευθέρωσης πρέπει να απαξιωθεί, να καταστεί δύσκολο, υπερφίαλο, μάταιο.
Δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι, κάποιες φορές, οι λαοί και τα έθνη δεν πολεμούν για τη νίκη αλλά γιατί πρέπει, όπως τόνισε, ο Ι. Μεταξάς, στις 30 Οκτωβρίου 1940, στους συντάκτες των αθηναϊκών εφημερίδων. Η ήττα άνευ αγώνα ισοδυναμεί με ηθικό ατιμασμό του λαού που το κάνει. Τέτοιους λαούς δεν πρέπει να τους λυπάται κανείς…
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό manifesto, τεύχος 39 – Χειμώνας 2014.
InfoGnomon
Η εικόνα του τουρκικού ερευνητικού σκάφους με τη στρατιωτική του συνοδεία να περιδιαβαίνουν τις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας επαναφέρει με δραματικό τρόπο την μέγιστη σημασία της στρατιωτικής διάστασης του Κυπριακού. Ανήμπορη η Λευκωσία, …συνεπικουρούμενη από την άρνηση της Ελλάδος να εκπληρώσει συμβατικές υποχρεώσεις που πηγάζουν από τη Συνθήκη Εγγυήσεως, παρακολουθεί την κατοχική δύναμη να υπονομεύει την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας διενεργώντας έρευνες στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη χωρίς την άδεια της τελευταίας.
Η ακύρωση του προγράμματος προμήθειας δύο Περιπολικών Ανοικτής Θαλάσσης από το Ισραήλ, λόγω διαφωνίας της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Άμυνας της Βουλής των Αντιπροσώπων προεξάρχοντος του… εθνικόφρονος ΔΗΣΥ, αποδεικνύει την αφέλεια και το λαϊκισμό ( βούτυρο αντί κανόνια ) μέρους του πολιτικού προσωπικού της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ανακάλυψη φυσικών πόρων, την τελευταία δεκαετία, στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας προσφέρει τη δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης της Λευκωσίας και γεωπολιτικής αναβάθμισης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ώστε να διαμορφωθούν ευνοϊκότερες συνθήκες επίλυσης του Κυπριακού. Αυτά στη θεωρία… Πρακτικά η απουσία αυτοδύναμης στρατιωτικής ισχύος σε συνδυασμό με τη δεινή οικονομική θέση των Αθηνών αφαιρεί τη δυνατότητα από τον Κυπριακό Ελληνισμό να ασκήσει τα δικαιώματα που το διεθνές δίκαιο του παρέχει χωρίς να υπόκειται στην εκβιαστική πολιτική της Τουρκίας, οι ενέργειες της οποίας στόχο έχουν την ακύρωση την υπόσταση της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μονότονα επαναλαμβανόμενη σκέψη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας της Λευκωσίας αποτελεί η ματαιότητα και απαξίωση της οποιασδήποτε απόπειρας στρατιωτικής ενδυνάμωσης. Ποιος ο λόγος να εξοπλιστεί η Λευκωσία, υποστηρίζουν, αφού η Τουρκία βρίσκεται απέναντι; Γιατί να ξοδεύονται χρήματα στην άμυνα αφού όσα όπλα και να αγοράσει η Λευκωσία η Τουρκία θα έχει περισσότερα; Pourquoi; Αφού δεν υπάρχει νόημα αντίστασης Γέννημα αυτής της νοοτροπίας και του φόβου ανάληψης της ευθύνης αποτελεί η διαχρονική πρόταση της αποστρατικοποίησης, της αμυντικής απογύμνωσης. Απέναντι στη διακηρυγμένη και αποδεδειγμένη, από την εισβολή του 1974, πρόθεση της Άγκυρας για στρατιωτικό έλεγχο του νησιού η Λευκωσία, σε συνεργασία με τη …μακρινή Αθήνα αντιτάσσει όχι την πληρέστερη, όσο το δυνατό, στρατιωτική ενίσχυση και τη άμυνα μέχρις εσχάτων αλλά την οριστική παράδοση στις ορέξεις των Τούρκων μέσω της κατάργησης κάθε άμυνας… Παράλληλα με τις συμφωνίες με τα γειτονικά κράτη η Λευκωσία όφειλε να ενδυναμώσει ταυτόχρονα και τις ναυτικές της δυνάμεις· όχι μόνο με πολεμικά σκάφη αλλά με ερευνητικά πλοία, σαν και αυτά με τα οποία η Άγκυρα αλωνίζει στην Αν. Μεσόγειο, βαθυσκάφη και άλλα συναφή. Τι περίμεναν; Θα υπήρχε τόσος πλούτος απέναντι από την Τουρκία και η Άγκυρα γνωρίζοντας την στρατιωτική ανημπόρια της Λευκωσίας δεν θα το εκμεταλλευόταν;
Παράλληλα, η ανάγκη πάταξης της φυγοστρατίας και τα σύγχρονα οπλικά συστήματα κάνουν ορισμένους να εξαγγέλλουν, κατά καιρούς, μείωση της θητείας στους 18-19 μήνες ή ακόμα και στους 14-15 με στόχο τη δημιουργία ενός ευέλικτου (;) ημιεπαγγελματικού στρατού, με αποτρεπτική ισχύ (;). Η άμυνα προσεγγίζεται ως κάτι εξειδικευμένο που μόνο ειδικοί πρέπει να ασχοληθούν μαζί του ενώ αποτελεί εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπάρξεως που αφορά ολόκληρη την κοινωνία και άρα όλοι οφείλουν να συμμετάσχουν στον όποιον αμυντικό σχεδιασμό.
Η μη διεξαγωγή της ετήσιας άσκησης Νικηφόρος, η αδρανοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, η ακύρωση εγκατάστασης των S-300, η απαξίωση της θητείας μέσω της φυγοστρατίας, η κατάργηση μονάδων και φυλακίων απέναντι στις, ευρισκόμενες σε επιθετική διάταξη, δυνάμεις κατοχής ολοκληρώνουν την εικόνα μακαριότητας και ανεμελιάς μιας ημικατεχόμενης χώρας…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αβελτηρίας και της υποτίμησης του παράγοντα άμυνα αποτελεί η χρήση του νόμου του 1984 «Έκτακτη Εισφορά για την Άμυνα της Δημοκρατίας» στόχος του οποίου ήταν η συγκέντρωση χρημάτων, αποκλειστικά, για την αμυντική θωράκιση. Βάσει του συγκεκριμένου νομοθετήματος, από το 1984 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013, η Κυπριακή Δημοκρατία εισέπραξε από τις εισφορές των πολιτών το ποσό των 6.794.258.571 ευρώ. ( εφημερίδα Αλήθεια, 30/12/2013). Πιο συγκεκριμένα, η εισφορά το 1990 αναλογούσε σε 121.936.997 ευρώ ενώ οι αμυντικές δαπάνες ήταν 242.564.555 ευρώ. Το 2000, τα έσοδα από την εισφορά ανέρχονταν σε 290.133.011 ευρώ και οι δαπάνες για την άμυνα 102.788.323 ευρώ. Το 2005, έσοδα εισφοράς 195.159.182 ευρώ, αμυντικές δαπάνες 99.739.312 ευρώ. Το 2010, έσοδα από εισφορές 400.175.910 ευρώ, αμυντικές δαπάνες 105.407.598 ευρώ. Το 2011, εισφορά για την άμυνα 457.305.830 ευρώ, δαπάνες για αμυντική ενίσχυση 96.644.883 ευρώ. Το 2012, έσοδα από εισφορά 419.114.772 εκ., δαπάνες για την άμυνα 69.831.874 ευρώ. Το 2013, έσοδα από εισφορά για την άμυνα 340.306.966 εκ. και αμυντικές δαπάνες μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013, 23.371.337 ευρώ.
Ο καθένας μπορεί να συνειδητοποιήσει τα στρατιωτικά μέσα, τα οποία θα μπορούσε να είχε στη διάθεση της η Λευκωσία με 6.7 δις ευρώ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στρατιωτικά μέσα με τα οποία, σε συνδυασμό με τις συμμαχίες που αυτή η στρατιωτική ισχύ της Λευκωσίας θα γεννούσε, θα ανάγκαζε την Άγκυρα να σκεφθεί δυο και τρεις φορές πριν αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στις θαλάσσιες ζώνες της.
Αυτοί οι οποίοι θέλουν να απαξιώσουν την στρατιωτική διάσταση του Κυπριακού και να καταδείξουν την ματαιότητα κάθε προσπάθειας αμυντικής ενίσχυσης, τεχνηέντως, θέτουν τον πήχη πολύ ψηλά βάζοντας ως στόχο την πλήρη επικράτηση επί της Τουρκίας ενώ ηθελημένα αγνοούν τη φοβία των Τούρκων για τυχόν απώλειες και την, αρκετά, επιφυλακτική στάση την οποία τηρούν αναφορικά με τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Ενδεικτικά παραδείγματα είναι ο τρόπος αντίδρασης της Άγκυρας στην κατάρριψη αεροσκάφους από τη συριακή αεράμυνα το 2012 και τις διαβεβαιώσεις που ζητάνε από τις ΗΠΑ για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Β. Συρία.
Η αμυντική θωράκιση δεν είναι πράξη μιλιταρισμού και φιλοπολεμικής διάθεσης όπως κάποιοι διεστραμμένοι διεθνιστές της επαναπροσεγγιστικής φιλοσοφίας επιμένουν, αλλά η αυτονόητη πράξη στοιχειώδους αυτοσεβασμού εντός ενός διεθνούς περιβάλλοντος στο οποίο καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα σταθεί στη Λευκωσία την κρίσιμη στιγμή. Η προθυμία των Βρυξελλών να αποδεχθούν κάθε νομική ρύθμιση στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας ως πρωτογενές δίκαιο είναι ενδεικτική…
Η αμυντική θωράκιση αποτελεί τον καλύτερο τρόπο προστασίας της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετοχής στις όποιες πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας. Αποτελεί δε, απόδειξη προς τρίτους του τιμήματος το οποίο είναι διατεθειμένη να καταβάλλει η Λευκωσία και άρα απόδειξη ότι η συμμαχία με την τελευταία μπορεί να αποδώσει οφέλη και σε αυτούς. Μόνο ως κυρίαρχο κράτος, με όσο το δυνατόν πιο ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, μπορεί η Λευκωσία, σε συνεργασία με την Ελλάδα, να προσελκύσει συμμάχους και μέσω αυτών να ισχυροποιηθεί διπλωματικά· ως προτεκτοράτο οι υποψήφιοι σύμμαχοι θα απευθύνονται απευθείας στον κύριο του νησιού…
Αμυντική θωράκιση, ως πράξη ουσιαστική, συστηματική και συνειδητή· όχι ως όπλο, το οποίο αργότερα, με την πρώτη ευκαιρία, προς απόδειξη καλών προθέσεων, θα θυσιασθεί χάριν κάποιου επουσιώδους ανταλλάγματος στο πλαίσιο των διακοινοτικών συνομιλιών.
Στρατιωτική ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει συνειδητοποίηση του τιμήματος, το οποίο ολόκληρη η κυπριακή κοινωνία πρέπει να καταβάλλει αν θέλει να διατηρήσει την μακραίωνη ελληνική της παρουσία στο νησί.
Η παραδοχή των παραπάνω είναι, φυσικά, πολύ δύσκολο να γίνει, από αυτούς που επιμένουν στο μονόδρομο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Κάθε τι που μπορεί να αναπτερώσει το φρόνημα των Ελλήνων της Κύπρου, να τους δώσει προοπτική και αυτοπεποίθηση για το δύσκολο μακροχρόνιο αγώνα της απελευθέρωσης πρέπει να απαξιωθεί, να καταστεί δύσκολο, υπερφίαλο, μάταιο.
Δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι, κάποιες φορές, οι λαοί και τα έθνη δεν πολεμούν για τη νίκη αλλά γιατί πρέπει, όπως τόνισε, ο Ι. Μεταξάς, στις 30 Οκτωβρίου 1940, στους συντάκτες των αθηναϊκών εφημερίδων. Η ήττα άνευ αγώνα ισοδυναμεί με ηθικό ατιμασμό του λαού που το κάνει. Τέτοιους λαούς δεν πρέπει να τους λυπάται κανείς…
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό manifesto, τεύχος 39 – Χειμώνας 2014.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα ΚΕΠΑ της ταλαιπωρίας και της απόγνωσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
