2015-01-14 13:20:12
Σε... αποκαλύψεις στο "superbasket.gr" προχώρησε ο Κώστας Σορώτος ο οποίος υποστήριξε ότι είχε προτάσεις από Ολυμπιακό, αλλά και Παναθηναϊκό!
Αυτούσιο το δημοσίευμα:
Εχοντας περάσει τις 1.000 νίκες στο ενεργητικό του και μετρώντας 35 περίπου χρόνια στους πάγκους, ο Κώστας Σορώτος δεν είναι απλά ένας σπουδαίος προπονητής αλλά ένας «μπασκετάνθρωπος», που κάθε κουβέντα μαζί του είναι μια διαδρομή στο μπάσκετ, στον αθλητισμό, στις αξίες και στην ιστορία του εθνικού μας αθλήματος.
Στη συνέντευξη (εν μέσω καφέ και μιας τετράωρης μπασκετικής κουβέντας) που ακολουθεί, ο Πειραιώτης τεχνικός μίλησε για την καριέρα του, τα πρωταθλήματα, τις ομάδες και το άθλημα που υπηρετεί.
Κόουτς, μετά από τέτοια διαδρομή στο χώρο του μπάσκετ, σε ποιο σημείο θα έλεγες ότι βρίσκεται η προπονητική σου καριέρα ;
«Θα έλεγα ότι είναι σ’ ένα προχωρημένο σημείο, σημείο ωριμότητας. Στον καθένα μας που ασχολείται με τον αθλητισμό, υπάρχει το παρελθόν και το παρόν μας. Το παρελθόν αποτελεί την « προίκα» του κάθε προπονητή. Η «προίκα» αφορά την εμπειρία και τις γνώσεις .Εγώ είμαι πλέον σ’ ένα στάδιο ωριμότητας απ’ όλες τις πλευρές. Στη γνώση, στην ικανότητα διαχείρισης προσώπων και καταστάσεων».
Έχεις προπονήσει παίκτες σε όλες τις κατηγορίες, από παιδικό μέχρι άνδρες, από τις μικρότερες κατηγορίες ως την Α2. Σ’ αυτή τη διαδρομή ως τώρα, ποιες ήταν οι ομορφότερες στιγμές και ποιες οι δυσάρεστες ;
«Η πιο όμορφη σίγουρα ήταν το 2003 με το Π. Φάληρο. Ήμασταν μια ομάδα συνοικιακή, χωρίς γήπεδο και χωρίς λεφτά, ήμασταν απλήρωτοι όλη τη χρονιά, ανεβήκαμε στην Α1. Όμως δεν παίξαμε στη μεγάλη κατηγορία για διάφορους λόγους και αυτό έκανε την πιο όμορφη στιγμή της καριέρας μου την πιο άσχημη . Ήταν μεγάλη στιγμή ν’ ανεβάσεις το Π. Φάληρο στην Α1. Ήταν ένας πραγματικός άθλος και ίσως ο μεγαλύτερος στο Ελληνικό μπάσκετ. Ήταν ένα «θαύμα» πραγματικά. Μάλιστα ήταν μια χρονιά που η Α2 είχε ομάδες μεγαθήρια. Είχε τον Πανελλήνιο, με πρόεδρο τότε τον Μίνωα Κυριακού, μ’ ένα budget δεκαπλάσιο από το δικό μας αν κι εμείς τότε είχαμε ανύπαρκτο budget. Αυτή σίγουρα ήταν η πιο όμορφη στιγμή».
Από όλη αυτή τη διαδρομή ως σήμερα, σου έχουν μείνει παράπονα ; Αν ναι ποια ;
«Θα έλεγα ότι μετά από μια τέτοια διαδρομή, δε μου έχει δοθεί η ευκαιρία της Α1 και θεωρώ ότι το αξίζω. Δεν το έχω ως αυτοσκοπό στη ζωή μου. Παράπονο μου έχει μείνει και όταν δεν ανέβηκε (στην Α1) η Δάφνη. Όταν ήμουν προπονητής εκεί, παίζαμε την άνοδο στην Α1 σ’ ένα παιχνίδι με το Πανόραμα. Εκεί γίνανε απίστευτα πράγματα, που δεν τα έχω ξαναδεί ή ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά μας άφησαν πίκρα και παράπονο για όλη μας τη ζωή. Πρόεδρος τότε στο Πανόραμα ήταν ο κύριος Σαξώνης. Τώρα βρίσκεται στη φυλακή αυτός ο άνθρωπος. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε η Δάφνη, ούτε το Πανόραμα αλλά για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχουν λοιπόν παράπονα, αλλά εμένα ως άνθρωπο δε μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα με ηττοπάθεια. Δηλαδή το μπάσκετ που παίξαμε με το Π. Φάληρο και ανεβήκαμε στην Α1 δεν το αλλάζω με τίποτα. Αν μου λέγανε ‘ σου δίνουμε δέκα χρόνια στην Α1 αντί εκείνης της χρονιάς με τον Π. Φάληρο’ θα απαντούσα ‘ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω, δεν το αλλάζω με τίποτα».
Έχεις προπονήσει χιλιάδες παίκτες. Ποιους θα τους αγκάλιαζες και σε ποιους θα «τράβαγες το αυτί» ακόμα και σήμερα ;
«Δύσκολη ερώτηση. Έχω κάνει φιλίες ζωής μέσα από το μπάσκετ. Ας πούμε τον Σάντρο τον Μουμούρη τον είχα στον Αμύντα, στο Π. Φάληρο, στον Πειραϊκό, στον Πανιώνιο. Με τον Σάντρο είμαστε αδελφικοί φίλοι πλέον. Είναι ένα παιδί που μου μένει αξέχαστο από μια σχέση ζωής. Επίσης και με άλλα παιδιά, όπως ο Θοδωρής ο Σιούτης . Σίγουρα όμως ένα δύσκολο παιδί, μια και είπες για τράβηγμα αυτιού, ήταν ο Γιαννάκης ο Γκαγκαλούδης. Είναι καλό παιδί, καλή ψυχή αλλά πάντα είχαμε θέματα. Η φωνή λίγο παραπάνω, έπρεπε να τιθασεύω συνέχεια τον ενθουσιασμό του. Θα έλεγα γενικά ότι με τα παιδιά στο Π. Φάληρο, στον Αμύντα, στη Δάφνη έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις. Κοιταζόμαστε στα μάτια αν βρεθούμε και αυτό λέει πολλά».
Η συνταγή για μια πετυχημένη ομάδα, είναι διοίκηση – προπονητής- ρόστερ- κόσμος ;
«Για μένα το βασικότερο είναι οι σχέσεις. Κυρίως οι σχέσεις που έχουν μεταξύ τους οι παίκτες μιας ομάδας. Αν μεταξύ τους έχουν καλές σχέσεις, μπορούν ν’ αντέξουν έναν μέτριο προπονητή και μια κακή διοίκηση. Όπου δούλεψα, προσπάθησα οι παίκτες να έρχονται και να φεύγουν ευχαριστημένοι. Αν επιπλέον υπάρχουν καλές σχέσεις και μεταξύ παικτών, προπονητών και διοίκησης, αυτό είναι για μένα το ιδανικό. Πρώτο λοιπόν είναι οι σχέσεις. Δεύτερο η τεχνογνωσία. Αν δεν έχεις γνώσεις, όσο καλές και να είναι οι σχέσεις , δεν είναι οι ομάδες φυσιολατρικός όμιλος ! Επίσης παίζει ρόλο και η διάθεση. Το πώς θα αντιμετωπίσεις τα λάθη που θα γίνουν. Το μπάσκετ είναι παιχνίδι λαθών. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις με θετική διάθεση ώστε να μη ξαναγίνει. Σχετικά με την διοίκηση , όσο παράξενο και αν φανεί, όσο πιο συνεπής είναι τόσο περισσότερα προβλήματα υπάρχουν. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ελάχιστοι πλέον πληρώνουν στην ώρα τους. Αν λοιπόν ο πρόεδρος είναι συνεπής και η ομάδα του χάσει, διότι στο μπάσκετ υπάρχει και η ήττα, θα πει ‘ καλά χάσατε από τους απλήρωτους ;’ . Θ’ αρχίσει να δημιουργείται το άγχος μες την ομάδα για την ήττα απ’ τους απλήρωτους. Επίσης όσο συνεπής στις πληρωμές και να είναι μια ομάδα, θα πρέπει να σκέφτεται ότι οι αθλητές και οι προπονητές είναι άνθρωποι. Το πόσο στέκεται δίπλα τους στις άσχημες στιγμές τους είναι το σημαντικό. Το να πληρώνεις στην ώρα σου και να εγκαταλείπεις τον άλλο στην κακή του στιγμή δημιουργεί πρόβλημα μέσα στην ομάδα».
Όπως έχει πει και η μεγάλη Ελληνίδα φιλόσοφος Άντζελα Δημητρίου ‘ ουδείς άσφαλτος’. Ποια λάθη έχεις κάνει στη καριέρα σου ;
«Αν σου έλεγα ότι δεν έχω κάνει λάθη, θα νόμιζες ότι παίρνεις συνέντευξη από έναν παλαβό. Λάθη κάνουμε όλοι. Όπως πολλοί προπονητές που μετά από την ήττα μιας ομάδας , αναλαμβάνουν την ευθύνη. Για μένα είναι λάθος αυτό. Το μπάσκετ είναι κατεξοχήν το παιχνίδι παρέμβασης του προπονητή. Πρέπει κάθε λεπτό να σκέφτεσαι εκατοντάδες πράγματα και μπορεί να γίνει κάποιο λάθος. Το ζήτημα είναι όταν μετά κάνεις την αυτοκριτική σου να το καταλάβεις και να σκεφθείς πώς δε θα το επαναλάβεις. Εγώ για παράδειγμα, ξεκίνησα την προπονητική είκοσι ενός (21) ετών . Ένα λάθος που έκανα τότε ήταν η συμπεριφορά μου απέναντι στους διαιτητές. Από αυτό δεν απαλλάχθηκα ποτέ. Μολονότι σήμερα είμαι και φίλος με πολλούς διαιτητές και δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, αυτό το πράγμα με κυνηγάει ακόμα. Όσο περισσότερο δε πιέζεται ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει το λάθος του, τόσο πιθανό είναι να το επαναλάβει. Ένα άλλο λάθος μου είναι όταν πήγα στο Πέραμα. Δεν ταίριαζα με τη φιλοσοφία της ομάδας και το έμψυχο υλικό της. Πίστεψα ότι θα τα κατάφερνα. Ήταν λάθος μου. Ένα άλλο θέμα έχει να κάνει με το συναίσθημα. Εγώ το υπολογίζω πολύ. ¨Όμως ο κόσμος μου καταλογίζει ως λάθος ότι κάποια στιγμή επέλεξα με το συναίσθημα και όχι με τη μπασκετική λογική. Ίσως δε θα το πιστέψει κανείς, αλλά έχω απορρίψει πρόταση του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, να πάω ως βοηθός προπονητή. Στον Παναθηναϊκό δεν πήγα γιατί ήξερα ότι δε θα μπορούσα να λειτουργήσω. Ήταν το 1989 και τη πρόταση μου την έκανε ο Χρήστος ο Ιορδανίδης. Ένας εξαίρετος άνθρωπος, από τους μεγαλύτερους κυρίους που έχει βγάλει το Ελληνικό μπάσκετ. Του απάντησα ‘ Σ’ ευχαριστώ πολύ Χρήστο αλλά δεν μπορώ γιατί είμαι Ολυμπιακός !’ Το πιστεύω αυτό το πράγμα. Άλλοι μπορούν να το κάνουν. Εγώ μεγάλωσα στο ανοικτό γήπεδο του Ολυμπιακού. Μετά μου έγινε πρόταση από τον Ολυμπιακό. Πάλι αρνήθηκα. Ήταν την εποχή του Κασλάουσκας. Ήμουν τότε προπονητής στο Π. Φάληρο και ήμουν τόσο δεμένος με τα παιδιά που δε μπορούσα να τα αφήσω. Όλοι οι φίλοι μου με βρίζουν γι αυτό αλλά εγώ ακόμα πιστεύω ότι δεν έκανα λάθος».
Τι μπάσκετ σ’ αρέσει να παίζουν οι ομάδες που προπονείς ;
«Να είναι πολύ σφικτή στην άμυνα που παίζει κατ’ αρχάς. Στο μπάσκετ υπάρχει η άμυνα και η επίθεση μαζί. Στο ποδόσφαιρο πχ, μπορεί μια ομάδα να έχει τις δεκαπλάσιες κατοχές από την άλλη. Στο μπάσκετ θα έχεις ίδιες κατοχές με τον αντίπαλο. Άρα θα πρέπει να παίξει (η ομάδα) άμυνα, να κάνει κλεψίματα, να βρει πόντους στο ανοικτό γήπεδο. Η άμυνα δεν είναι μόνο για να γλυτώσεις το καλάθι αλλά και να σου δώσει 20 εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό. Ακούω αναλύσεις και λένε ότι αυτή η ομάδα επικεντρώνεται στην άμυνα και δε σκοράρει στην επίθεση ! Λάθος. Άμυνα που δε σου δίνει πόντους δεν υπάρχει. Στην επίθεση τώρα θα πρέπει να υπάρχει πειθαρχία αλλά χωρίς να στερείς την πρωτοβουλία ενός παίκτη. Όχι όμως άναρχα. Ο ηγέτης στην επίθεση θα πρέπει να βγει μέσα από το σύστημα της ομάδας. Αυτό δεν γίνεται να το κάνουν όλοι. Στον Ολυμπιακό για παράδειγμα, αυτό που κάνει ο Σπανούλης, δε μπορεί να το κάνει (χωρίς να υποτιμώ το παιδί) ο Βαγγέλης ο Μάντζαρης. Άλλος ο ρόλος του ενός, άλλος του άλλου. Το ξέρει πολύ καλά και ο Βαγγέλης αυτό. Αμφότεροι είναι χρήσιμοι. Είπαμε υπάρχει η άμυνα, όπου ο Βαγγέλης είναι μια χαρά, τρέξιμο όπου επίσης είναι άψογος γιατί διώχνει τη μπάλα γρήγορα και πειθαρχία. Επίσης και εκεί είναι μια χαρά. Δεν πρέπει να περιμένεις να σου πάρει τη πρωτοβουλία και να βάλει 25 πόντους».
Με τι ρόστερ θα ήσουν ευχαριστημένος σε μια ομάδα σου ; τι είδους παίκτες προτιμάς, αθλητικούς, ταλαντούχους, λίγο και απ’ τα δύο ;
«Αρχικά όταν φτιάχνεις ένα ρόστερ θα πρέπει να μην έχει δυστυχισμένους παίκτες στην ομάδα. Πρέπει να έχουν ρόλους. Όπως έλεγε και ο μεγαλύτερος την εποχή του και ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες προπονητές, ο Φαίδωνας ο Ματθαίου, η πεντάδα στο μπάσκετ είναι σαν το ανθρώπινο χέρι. Έχει πέντε δάκτυλα. Έναν αντίχειρα, ένα μικρό (κοντό) ένα μεγάλο στο κέντρο (ψηλό) και δίπλα του δύο ενδιάμεσα (ημίψηλα). Είναι και τα πέντε διαφορετικά αλλά όλο μαζί λειτουργεί τέλεια. Πρέπει λοιπόν να φτιάξεις ένα ρόστερ ώστε να ταιριάζει η χημεία τους και το εγώ τους να είναι κάτω από την ομάδα. Τώρα για τα χαρακτηριστικά τους, το μπάσκετ πλέον έχει γίνει πολύ αθλητικό και γρήγορο. Άρα οι παίκτες θα πρέπει να είναι καλοί αθλητές και να έχουν καλά βασικά. Το ιδανικό θα ήταν παίκτες αθληταράδες με πολύ ταλέντο, αλλά όσοι τέτοιοι υπάρχουν πληρώνονται πολλά και δε μπορείς να τους έχεις. Γενικά θα έλεγα ότι χρειάζονται καλοί αθλητές με μυαλό. Στο μπάσκετ ο προπονητής παίρνει στον αγώνα 500 αποφάσεις, ο παίκτης 1.000. Ο συνδυασμός αθλητικών προσόντων και ευφυΐας είναι το τέλειο. Το είδαμε και στο τελευταίο Μουντομπάσκετ. Υπήρχαν οι ομάδες με τα φυσικά προσόντα όπως οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, υπήρχε όμως και η Σερβία. Δεν έχει παίκτες με φυσικά προσόντα αλλά έχουν τεράστια μπασκετική ευφυΐα . Πάντως ο προπονητής θα πρέπει να προσαρμόζεται και στο ρόστερ που έχει. Δεν μπορείς πάντα να το διαλέξεις. Οπότε ανάλογα, αν έχει αθλητικό ρόστερ να παίξει το μπάσκετ που ταιριάζει σε τέτοιους παίκτες. Αν έχει ρόστερ με μυαλό και ταλέντο χωρίς αθλητικά προσόντα θα παίξει ανάλογο μπάσκετ. Θα το πάει στην τακτική, στο σκεπτόμενο παιχνίδι. Πάντως μετά τα 24 δευτερόλεπτα και τα 14 στην επαναφορά, το μπάσκετ προϋποθέτει καλούς αθλητές».
Ποια προπονητική σχολή σ’ έχει επηρεάσει περισσότερο ;
«Νομίζω ότι χωρίς να το επιδιώκω, γιατί είναι κακό για έναν ένα προπονητή να αντιγράφει, πρέπει να παίρνει και να τα προσαρμόζει στον εαυτό του και στους παίκτες που έχει. Θα έλεγα λοιπόν ότι έχω επηρεαστεί από την Σέρβικη σχολή. Όχι ότι δεν παίρνουμε και πράγματα από την Αμερικάνικη. Θυμάμαι το 1990 σ’ ένα σεμινάριο είχε έρθει ο Jim Harrick, προπονητής του UCLA . Αυτός έπαιζε και πρέσβευε το run and gun. Έλεγε χαρακτηριστικά «Θέλω όταν τελειώσει το παιχνίδι οι διαιτητές να θέλουν οξυγόνο ! Θέλω να παίζω γρήγορα. Δε με νοιάζει αν φάω καλάθι, αρκεί να το βάλω στα επόμενα τρία δευτερόλεπτα». Τότε ήταν μόδα το run and gun. Το έπαιζα και εγώ στο εφηβικό του Πανιωνίου. Παίξαμε τότε φιλικό με την εθνική Αυστραλίας και είχε λήξει 114 – 114. Πέρα όμως απ’ αυτό επειδή συνήθως έχω ομάδες αουτσάιντερ, προτιμώ το μπάσκετ της Σέρβικης σχολής. Το δίδαξε ο Ίβκοβιτς πώς με ομάδα αουτσάιντερ παίρνεις αποτελέσματα».
Από τους προπονητές που έχεις συνεργαστεί, ποιόν θεωρείς « μέντορα» σου ;
«Δεν είναι ένας μόνο. Σαν έφηβος, συνεργάστηκα με τον Θύμιο τον Φιλίππου. Όταν ήμουν στα εφηβικά του Ολυμπιακού, μας έκανε μια προπόνηση που ούτε το 20% των προπονητών σήμερα δεν κάνουν. Σίγουρα έχω επηρεαστεί από τον Φαίδωνα του Ματθαίου που ήταν ένας κολοσσός. Μετά ως προπονητής από τον Μάκη τον Ποτόσογλου στον Πειραϊκό. Με έχρησε προπονητή του εφηβικού. Συνεργαστήκαμε χρόνια. Αν θέλεις ως πρότυπο και ως κοσμοθεωρία, έχω έναν παράγοντα που δούλεψα μαζί του. Τον Ανδρέα τον Βαρίκα στον Πανιώνιο. Αυτός μου έμαθε ότι ο προπονητής πρέπει να έχει προσωπικότητα και κουλτούρα για να μπορεί να κερδίζει τους αθλητές. Επίσης, αν και δεν δούλεψα μαζί του, πρότυπό μου είναι και ο Μάκης ο Δενδρινός. Το θεωρώ έναν πολύ έντιμο άνθρωπο, με αρχές και αξίες και τέτοιοι σπανίζουν στο Ελληνικό μπάσκετ. Ένας προπονητής πρέπει να έχει εκτός της τεχνογνωσίας, προσωπικότητα, αρχές και αξίες».
Συμφωνείς με κάτι που το έχουν πει και άλλοι προπονητές ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν έχουν προσφέρει στο Ελληνικό μπάσκετ όσα θα μπορούσαν ;
«Συμφωνώ. Τα τελευταία χρόνια το Ελληνικό μπάσκετ εκτός των δύο μεγάλων, οι υπόλοιπες ομάδες προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν, κάποιες φορές και με «μη νόμιμους» τρόπους. Όχι ότι δε χρωστάμε πολλά στις δύο αυτές ομάδες. Η εκπροσώπηση της χώρας στην Ευρώπη (τα τελευταία χρόνια) οφείλεται σ’ αυτές τις δύο. Όμως θα μπορούσαν ίσως κάποια από τα έσοδά τους, που είναι ψίχουλα γι αυτούς να τα έδιναν στις άλλες. Δηλαδή να τράβαγαν πιο ψηλά τα τηλεοπτικά συμβόλαια και να έπαιρναν οι μικρότεροι καλύτερα χρήματα. Πρέπει να καταλάβουν ότι όταν παίζεις σε ένα άρρωστο σκηνικό, το σκηνικό κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και θα σε παρασύρει. Έχω επιθυμήσει το πρωτάθλημα της δεκαετίας του ‘90 όπου υπήρχαν πολλές δυνατές ομάδες. Όπου ο πρωταθλητής έκανε 6-7 ήττες στην κανονική διάρκεια. Ο Ολυμπιακός έχανε από τον ΒΑΟ και τη Δάφνη, ο Παναθηναϊκός από το Περιστέρι και τον Σπόρτινγκ.
Επίσης θα μπορούσαν να βοηθήσουν με το ρόστερ τους και την Α2. Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι έκανε παιδομάζωμα και καλά έκανε. Πόσα από τα παιδιά παίζουν στους τελευταίους αγώνες; Κανένα. Γιατί λοιπόν για παράδειγμα ο Χαραλαμπόπουλος να μην παίζει στο Παγκράτι και όποτε τον χρειαστεί ο Παναθηναϊκός να παίξει άμεσα ξανά σ’ αυτόν; Ο Μουράτος στον Ολυμπιακό δε παίζει καθόλου. Γιατί να μην παίζει στον Ηλυσιακό και αν τον χρειαστεί ο Ολυμπιακός να επιστρέψει άμεσα; Αυτό θα πρέπει να το δει η ΕΟΚ και να το επιτρέψει. Δε γίνεται να διοικείται το μπάσκετ με τα μυαλά του 1980. Γίνεται στην Ισπανία με επιτυχία. Γιατί να μην παραδειγματιστούμε από μια σχολή που τα τελευταία χρόνια πάει πολύ καλά όπως η Ισπανική. Να επιτρέπεται δηλαδή ο δανεισμός παικτών από την basket league στην Α2. Δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Έτσι και η Α2 που κοντεύει να γίνει βάλτος, θα αναζωογονηθεί. Είναι μια ανταγωνιστική κατηγορία αλλά πλέον όλο τους ίδιους και τους ίδιους βλέπεις να παίζουν. Θα βαρεθείς να τους βλέπεις στο τέλος. Είναι κακό αυτό γιατί θα έπρεπε να βγαίνουν από ‘κει παίκτες για την μεγάλη κατηγορία».
Έχεις αναφερθεί πολλές φορές, στην προβληματική παραγωγική διαδικασία παικτών. Τι δεν πάει καλά εκεί ;
«Δεν το λέω εγώ μόνο. Ας κοιτάξουμε τα αποτελέσματα. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλά. Αν εξαιρέσουμε μια τρίτη θέση της εθνικής παίδων και την τέταρτη της εθνικής u-18 που ήταν φωτοβολίδες, υπάρχουν κάτι ενδέκατες θέσεις, κάτι ήττες από την Ανγκόλα! Υπάρχει δυσκολία. Μολονότι σε σωματότυπους είμαστε πολύ καλύτερα από παλιά. Παλιά αν έβρισκες παίκτη στο 2.17 έκανες γλέντι. Τώρα έχουμε 2- 3. Τον Διαμαντάκο, τον Παπαγιάννη. Δεν έχουμε μεγάλη επιτυχία στις μικρές εθνικές τελευταία. Ακόμα και οι προπονητές μικρών ηλικιών λένε ότι τα παιδιά δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Μην κρίνουμε μόνο από την βιτρίνα. Από τους δυο-τρεις παίκτες που μπορεί να βγουν. Αν δεν υπάρχει υπόβαθρο η βιτρίνα θα σπάσει. Υπάρχει κι ένα έγκλημα που έχει γίνει στο εφηβικό με τις δύο χρονιές (που διαρκεί). Η μια είναι χαμένη λόγω πανελληνίων εξετάσεων. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ σκληρό. Θα καταλήξουμε να παίζουν μπάσκετ στο μέλλον μόνο οι κακοί μαθητές. Η τρίτη χρονιά στο εφηβικό θα πρέπει να επανέλθει ή ίσως να καταργηθεί η κατηγορία και μετά το παιδικό να υπάρχει η u-20. Είναι μια ιδέα κι αυτό. Κάτι πάντως πρέπει να γίνει…».
olympiacos-blog
Αυτούσιο το δημοσίευμα:
Εχοντας περάσει τις 1.000 νίκες στο ενεργητικό του και μετρώντας 35 περίπου χρόνια στους πάγκους, ο Κώστας Σορώτος δεν είναι απλά ένας σπουδαίος προπονητής αλλά ένας «μπασκετάνθρωπος», που κάθε κουβέντα μαζί του είναι μια διαδρομή στο μπάσκετ, στον αθλητισμό, στις αξίες και στην ιστορία του εθνικού μας αθλήματος.
Στη συνέντευξη (εν μέσω καφέ και μιας τετράωρης μπασκετικής κουβέντας) που ακολουθεί, ο Πειραιώτης τεχνικός μίλησε για την καριέρα του, τα πρωταθλήματα, τις ομάδες και το άθλημα που υπηρετεί.
Κόουτς, μετά από τέτοια διαδρομή στο χώρο του μπάσκετ, σε ποιο σημείο θα έλεγες ότι βρίσκεται η προπονητική σου καριέρα ;
«Θα έλεγα ότι είναι σ’ ένα προχωρημένο σημείο, σημείο ωριμότητας. Στον καθένα μας που ασχολείται με τον αθλητισμό, υπάρχει το παρελθόν και το παρόν μας. Το παρελθόν αποτελεί την « προίκα» του κάθε προπονητή. Η «προίκα» αφορά την εμπειρία και τις γνώσεις .Εγώ είμαι πλέον σ’ ένα στάδιο ωριμότητας απ’ όλες τις πλευρές. Στη γνώση, στην ικανότητα διαχείρισης προσώπων και καταστάσεων».
Έχεις προπονήσει παίκτες σε όλες τις κατηγορίες, από παιδικό μέχρι άνδρες, από τις μικρότερες κατηγορίες ως την Α2. Σ’ αυτή τη διαδρομή ως τώρα, ποιες ήταν οι ομορφότερες στιγμές και ποιες οι δυσάρεστες ;
«Η πιο όμορφη σίγουρα ήταν το 2003 με το Π. Φάληρο. Ήμασταν μια ομάδα συνοικιακή, χωρίς γήπεδο και χωρίς λεφτά, ήμασταν απλήρωτοι όλη τη χρονιά, ανεβήκαμε στην Α1. Όμως δεν παίξαμε στη μεγάλη κατηγορία για διάφορους λόγους και αυτό έκανε την πιο όμορφη στιγμή της καριέρας μου την πιο άσχημη . Ήταν μεγάλη στιγμή ν’ ανεβάσεις το Π. Φάληρο στην Α1. Ήταν ένας πραγματικός άθλος και ίσως ο μεγαλύτερος στο Ελληνικό μπάσκετ. Ήταν ένα «θαύμα» πραγματικά. Μάλιστα ήταν μια χρονιά που η Α2 είχε ομάδες μεγαθήρια. Είχε τον Πανελλήνιο, με πρόεδρο τότε τον Μίνωα Κυριακού, μ’ ένα budget δεκαπλάσιο από το δικό μας αν κι εμείς τότε είχαμε ανύπαρκτο budget. Αυτή σίγουρα ήταν η πιο όμορφη στιγμή».
Από όλη αυτή τη διαδρομή ως σήμερα, σου έχουν μείνει παράπονα ; Αν ναι ποια ;
«Θα έλεγα ότι μετά από μια τέτοια διαδρομή, δε μου έχει δοθεί η ευκαιρία της Α1 και θεωρώ ότι το αξίζω. Δεν το έχω ως αυτοσκοπό στη ζωή μου. Παράπονο μου έχει μείνει και όταν δεν ανέβηκε (στην Α1) η Δάφνη. Όταν ήμουν προπονητής εκεί, παίζαμε την άνοδο στην Α1 σ’ ένα παιχνίδι με το Πανόραμα. Εκεί γίνανε απίστευτα πράγματα, που δεν τα έχω ξαναδεί ή ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά μας άφησαν πίκρα και παράπονο για όλη μας τη ζωή. Πρόεδρος τότε στο Πανόραμα ήταν ο κύριος Σαξώνης. Τώρα βρίσκεται στη φυλακή αυτός ο άνθρωπος. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε η Δάφνη, ούτε το Πανόραμα αλλά για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχουν λοιπόν παράπονα, αλλά εμένα ως άνθρωπο δε μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα με ηττοπάθεια. Δηλαδή το μπάσκετ που παίξαμε με το Π. Φάληρο και ανεβήκαμε στην Α1 δεν το αλλάζω με τίποτα. Αν μου λέγανε ‘ σου δίνουμε δέκα χρόνια στην Α1 αντί εκείνης της χρονιάς με τον Π. Φάληρο’ θα απαντούσα ‘ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω, δεν το αλλάζω με τίποτα».
Έχεις προπονήσει χιλιάδες παίκτες. Ποιους θα τους αγκάλιαζες και σε ποιους θα «τράβαγες το αυτί» ακόμα και σήμερα ;
«Δύσκολη ερώτηση. Έχω κάνει φιλίες ζωής μέσα από το μπάσκετ. Ας πούμε τον Σάντρο τον Μουμούρη τον είχα στον Αμύντα, στο Π. Φάληρο, στον Πειραϊκό, στον Πανιώνιο. Με τον Σάντρο είμαστε αδελφικοί φίλοι πλέον. Είναι ένα παιδί που μου μένει αξέχαστο από μια σχέση ζωής. Επίσης και με άλλα παιδιά, όπως ο Θοδωρής ο Σιούτης . Σίγουρα όμως ένα δύσκολο παιδί, μια και είπες για τράβηγμα αυτιού, ήταν ο Γιαννάκης ο Γκαγκαλούδης. Είναι καλό παιδί, καλή ψυχή αλλά πάντα είχαμε θέματα. Η φωνή λίγο παραπάνω, έπρεπε να τιθασεύω συνέχεια τον ενθουσιασμό του. Θα έλεγα γενικά ότι με τα παιδιά στο Π. Φάληρο, στον Αμύντα, στη Δάφνη έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις. Κοιταζόμαστε στα μάτια αν βρεθούμε και αυτό λέει πολλά».
Η συνταγή για μια πετυχημένη ομάδα, είναι διοίκηση – προπονητής- ρόστερ- κόσμος ;
«Για μένα το βασικότερο είναι οι σχέσεις. Κυρίως οι σχέσεις που έχουν μεταξύ τους οι παίκτες μιας ομάδας. Αν μεταξύ τους έχουν καλές σχέσεις, μπορούν ν’ αντέξουν έναν μέτριο προπονητή και μια κακή διοίκηση. Όπου δούλεψα, προσπάθησα οι παίκτες να έρχονται και να φεύγουν ευχαριστημένοι. Αν επιπλέον υπάρχουν καλές σχέσεις και μεταξύ παικτών, προπονητών και διοίκησης, αυτό είναι για μένα το ιδανικό. Πρώτο λοιπόν είναι οι σχέσεις. Δεύτερο η τεχνογνωσία. Αν δεν έχεις γνώσεις, όσο καλές και να είναι οι σχέσεις , δεν είναι οι ομάδες φυσιολατρικός όμιλος ! Επίσης παίζει ρόλο και η διάθεση. Το πώς θα αντιμετωπίσεις τα λάθη που θα γίνουν. Το μπάσκετ είναι παιχνίδι λαθών. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις με θετική διάθεση ώστε να μη ξαναγίνει. Σχετικά με την διοίκηση , όσο παράξενο και αν φανεί, όσο πιο συνεπής είναι τόσο περισσότερα προβλήματα υπάρχουν. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ελάχιστοι πλέον πληρώνουν στην ώρα τους. Αν λοιπόν ο πρόεδρος είναι συνεπής και η ομάδα του χάσει, διότι στο μπάσκετ υπάρχει και η ήττα, θα πει ‘ καλά χάσατε από τους απλήρωτους ;’ . Θ’ αρχίσει να δημιουργείται το άγχος μες την ομάδα για την ήττα απ’ τους απλήρωτους. Επίσης όσο συνεπής στις πληρωμές και να είναι μια ομάδα, θα πρέπει να σκέφτεται ότι οι αθλητές και οι προπονητές είναι άνθρωποι. Το πόσο στέκεται δίπλα τους στις άσχημες στιγμές τους είναι το σημαντικό. Το να πληρώνεις στην ώρα σου και να εγκαταλείπεις τον άλλο στην κακή του στιγμή δημιουργεί πρόβλημα μέσα στην ομάδα».
Όπως έχει πει και η μεγάλη Ελληνίδα φιλόσοφος Άντζελα Δημητρίου ‘ ουδείς άσφαλτος’. Ποια λάθη έχεις κάνει στη καριέρα σου ;
«Αν σου έλεγα ότι δεν έχω κάνει λάθη, θα νόμιζες ότι παίρνεις συνέντευξη από έναν παλαβό. Λάθη κάνουμε όλοι. Όπως πολλοί προπονητές που μετά από την ήττα μιας ομάδας , αναλαμβάνουν την ευθύνη. Για μένα είναι λάθος αυτό. Το μπάσκετ είναι κατεξοχήν το παιχνίδι παρέμβασης του προπονητή. Πρέπει κάθε λεπτό να σκέφτεσαι εκατοντάδες πράγματα και μπορεί να γίνει κάποιο λάθος. Το ζήτημα είναι όταν μετά κάνεις την αυτοκριτική σου να το καταλάβεις και να σκεφθείς πώς δε θα το επαναλάβεις. Εγώ για παράδειγμα, ξεκίνησα την προπονητική είκοσι ενός (21) ετών . Ένα λάθος που έκανα τότε ήταν η συμπεριφορά μου απέναντι στους διαιτητές. Από αυτό δεν απαλλάχθηκα ποτέ. Μολονότι σήμερα είμαι και φίλος με πολλούς διαιτητές και δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, αυτό το πράγμα με κυνηγάει ακόμα. Όσο περισσότερο δε πιέζεται ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει το λάθος του, τόσο πιθανό είναι να το επαναλάβει. Ένα άλλο λάθος μου είναι όταν πήγα στο Πέραμα. Δεν ταίριαζα με τη φιλοσοφία της ομάδας και το έμψυχο υλικό της. Πίστεψα ότι θα τα κατάφερνα. Ήταν λάθος μου. Ένα άλλο θέμα έχει να κάνει με το συναίσθημα. Εγώ το υπολογίζω πολύ. ¨Όμως ο κόσμος μου καταλογίζει ως λάθος ότι κάποια στιγμή επέλεξα με το συναίσθημα και όχι με τη μπασκετική λογική. Ίσως δε θα το πιστέψει κανείς, αλλά έχω απορρίψει πρόταση του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, να πάω ως βοηθός προπονητή. Στον Παναθηναϊκό δεν πήγα γιατί ήξερα ότι δε θα μπορούσα να λειτουργήσω. Ήταν το 1989 και τη πρόταση μου την έκανε ο Χρήστος ο Ιορδανίδης. Ένας εξαίρετος άνθρωπος, από τους μεγαλύτερους κυρίους που έχει βγάλει το Ελληνικό μπάσκετ. Του απάντησα ‘ Σ’ ευχαριστώ πολύ Χρήστο αλλά δεν μπορώ γιατί είμαι Ολυμπιακός !’ Το πιστεύω αυτό το πράγμα. Άλλοι μπορούν να το κάνουν. Εγώ μεγάλωσα στο ανοικτό γήπεδο του Ολυμπιακού. Μετά μου έγινε πρόταση από τον Ολυμπιακό. Πάλι αρνήθηκα. Ήταν την εποχή του Κασλάουσκας. Ήμουν τότε προπονητής στο Π. Φάληρο και ήμουν τόσο δεμένος με τα παιδιά που δε μπορούσα να τα αφήσω. Όλοι οι φίλοι μου με βρίζουν γι αυτό αλλά εγώ ακόμα πιστεύω ότι δεν έκανα λάθος».
Τι μπάσκετ σ’ αρέσει να παίζουν οι ομάδες που προπονείς ;
«Να είναι πολύ σφικτή στην άμυνα που παίζει κατ’ αρχάς. Στο μπάσκετ υπάρχει η άμυνα και η επίθεση μαζί. Στο ποδόσφαιρο πχ, μπορεί μια ομάδα να έχει τις δεκαπλάσιες κατοχές από την άλλη. Στο μπάσκετ θα έχεις ίδιες κατοχές με τον αντίπαλο. Άρα θα πρέπει να παίξει (η ομάδα) άμυνα, να κάνει κλεψίματα, να βρει πόντους στο ανοικτό γήπεδο. Η άμυνα δεν είναι μόνο για να γλυτώσεις το καλάθι αλλά και να σου δώσει 20 εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό. Ακούω αναλύσεις και λένε ότι αυτή η ομάδα επικεντρώνεται στην άμυνα και δε σκοράρει στην επίθεση ! Λάθος. Άμυνα που δε σου δίνει πόντους δεν υπάρχει. Στην επίθεση τώρα θα πρέπει να υπάρχει πειθαρχία αλλά χωρίς να στερείς την πρωτοβουλία ενός παίκτη. Όχι όμως άναρχα. Ο ηγέτης στην επίθεση θα πρέπει να βγει μέσα από το σύστημα της ομάδας. Αυτό δεν γίνεται να το κάνουν όλοι. Στον Ολυμπιακό για παράδειγμα, αυτό που κάνει ο Σπανούλης, δε μπορεί να το κάνει (χωρίς να υποτιμώ το παιδί) ο Βαγγέλης ο Μάντζαρης. Άλλος ο ρόλος του ενός, άλλος του άλλου. Το ξέρει πολύ καλά και ο Βαγγέλης αυτό. Αμφότεροι είναι χρήσιμοι. Είπαμε υπάρχει η άμυνα, όπου ο Βαγγέλης είναι μια χαρά, τρέξιμο όπου επίσης είναι άψογος γιατί διώχνει τη μπάλα γρήγορα και πειθαρχία. Επίσης και εκεί είναι μια χαρά. Δεν πρέπει να περιμένεις να σου πάρει τη πρωτοβουλία και να βάλει 25 πόντους».
Με τι ρόστερ θα ήσουν ευχαριστημένος σε μια ομάδα σου ; τι είδους παίκτες προτιμάς, αθλητικούς, ταλαντούχους, λίγο και απ’ τα δύο ;
«Αρχικά όταν φτιάχνεις ένα ρόστερ θα πρέπει να μην έχει δυστυχισμένους παίκτες στην ομάδα. Πρέπει να έχουν ρόλους. Όπως έλεγε και ο μεγαλύτερος την εποχή του και ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες προπονητές, ο Φαίδωνας ο Ματθαίου, η πεντάδα στο μπάσκετ είναι σαν το ανθρώπινο χέρι. Έχει πέντε δάκτυλα. Έναν αντίχειρα, ένα μικρό (κοντό) ένα μεγάλο στο κέντρο (ψηλό) και δίπλα του δύο ενδιάμεσα (ημίψηλα). Είναι και τα πέντε διαφορετικά αλλά όλο μαζί λειτουργεί τέλεια. Πρέπει λοιπόν να φτιάξεις ένα ρόστερ ώστε να ταιριάζει η χημεία τους και το εγώ τους να είναι κάτω από την ομάδα. Τώρα για τα χαρακτηριστικά τους, το μπάσκετ πλέον έχει γίνει πολύ αθλητικό και γρήγορο. Άρα οι παίκτες θα πρέπει να είναι καλοί αθλητές και να έχουν καλά βασικά. Το ιδανικό θα ήταν παίκτες αθληταράδες με πολύ ταλέντο, αλλά όσοι τέτοιοι υπάρχουν πληρώνονται πολλά και δε μπορείς να τους έχεις. Γενικά θα έλεγα ότι χρειάζονται καλοί αθλητές με μυαλό. Στο μπάσκετ ο προπονητής παίρνει στον αγώνα 500 αποφάσεις, ο παίκτης 1.000. Ο συνδυασμός αθλητικών προσόντων και ευφυΐας είναι το τέλειο. Το είδαμε και στο τελευταίο Μουντομπάσκετ. Υπήρχαν οι ομάδες με τα φυσικά προσόντα όπως οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, υπήρχε όμως και η Σερβία. Δεν έχει παίκτες με φυσικά προσόντα αλλά έχουν τεράστια μπασκετική ευφυΐα . Πάντως ο προπονητής θα πρέπει να προσαρμόζεται και στο ρόστερ που έχει. Δεν μπορείς πάντα να το διαλέξεις. Οπότε ανάλογα, αν έχει αθλητικό ρόστερ να παίξει το μπάσκετ που ταιριάζει σε τέτοιους παίκτες. Αν έχει ρόστερ με μυαλό και ταλέντο χωρίς αθλητικά προσόντα θα παίξει ανάλογο μπάσκετ. Θα το πάει στην τακτική, στο σκεπτόμενο παιχνίδι. Πάντως μετά τα 24 δευτερόλεπτα και τα 14 στην επαναφορά, το μπάσκετ προϋποθέτει καλούς αθλητές».
Ποια προπονητική σχολή σ’ έχει επηρεάσει περισσότερο ;
«Νομίζω ότι χωρίς να το επιδιώκω, γιατί είναι κακό για έναν ένα προπονητή να αντιγράφει, πρέπει να παίρνει και να τα προσαρμόζει στον εαυτό του και στους παίκτες που έχει. Θα έλεγα λοιπόν ότι έχω επηρεαστεί από την Σέρβικη σχολή. Όχι ότι δεν παίρνουμε και πράγματα από την Αμερικάνικη. Θυμάμαι το 1990 σ’ ένα σεμινάριο είχε έρθει ο Jim Harrick, προπονητής του UCLA . Αυτός έπαιζε και πρέσβευε το run and gun. Έλεγε χαρακτηριστικά «Θέλω όταν τελειώσει το παιχνίδι οι διαιτητές να θέλουν οξυγόνο ! Θέλω να παίζω γρήγορα. Δε με νοιάζει αν φάω καλάθι, αρκεί να το βάλω στα επόμενα τρία δευτερόλεπτα». Τότε ήταν μόδα το run and gun. Το έπαιζα και εγώ στο εφηβικό του Πανιωνίου. Παίξαμε τότε φιλικό με την εθνική Αυστραλίας και είχε λήξει 114 – 114. Πέρα όμως απ’ αυτό επειδή συνήθως έχω ομάδες αουτσάιντερ, προτιμώ το μπάσκετ της Σέρβικης σχολής. Το δίδαξε ο Ίβκοβιτς πώς με ομάδα αουτσάιντερ παίρνεις αποτελέσματα».
Από τους προπονητές που έχεις συνεργαστεί, ποιόν θεωρείς « μέντορα» σου ;
«Δεν είναι ένας μόνο. Σαν έφηβος, συνεργάστηκα με τον Θύμιο τον Φιλίππου. Όταν ήμουν στα εφηβικά του Ολυμπιακού, μας έκανε μια προπόνηση που ούτε το 20% των προπονητών σήμερα δεν κάνουν. Σίγουρα έχω επηρεαστεί από τον Φαίδωνα του Ματθαίου που ήταν ένας κολοσσός. Μετά ως προπονητής από τον Μάκη τον Ποτόσογλου στον Πειραϊκό. Με έχρησε προπονητή του εφηβικού. Συνεργαστήκαμε χρόνια. Αν θέλεις ως πρότυπο και ως κοσμοθεωρία, έχω έναν παράγοντα που δούλεψα μαζί του. Τον Ανδρέα τον Βαρίκα στον Πανιώνιο. Αυτός μου έμαθε ότι ο προπονητής πρέπει να έχει προσωπικότητα και κουλτούρα για να μπορεί να κερδίζει τους αθλητές. Επίσης, αν και δεν δούλεψα μαζί του, πρότυπό μου είναι και ο Μάκης ο Δενδρινός. Το θεωρώ έναν πολύ έντιμο άνθρωπο, με αρχές και αξίες και τέτοιοι σπανίζουν στο Ελληνικό μπάσκετ. Ένας προπονητής πρέπει να έχει εκτός της τεχνογνωσίας, προσωπικότητα, αρχές και αξίες».
Συμφωνείς με κάτι που το έχουν πει και άλλοι προπονητές ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν έχουν προσφέρει στο Ελληνικό μπάσκετ όσα θα μπορούσαν ;
«Συμφωνώ. Τα τελευταία χρόνια το Ελληνικό μπάσκετ εκτός των δύο μεγάλων, οι υπόλοιπες ομάδες προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν, κάποιες φορές και με «μη νόμιμους» τρόπους. Όχι ότι δε χρωστάμε πολλά στις δύο αυτές ομάδες. Η εκπροσώπηση της χώρας στην Ευρώπη (τα τελευταία χρόνια) οφείλεται σ’ αυτές τις δύο. Όμως θα μπορούσαν ίσως κάποια από τα έσοδά τους, που είναι ψίχουλα γι αυτούς να τα έδιναν στις άλλες. Δηλαδή να τράβαγαν πιο ψηλά τα τηλεοπτικά συμβόλαια και να έπαιρναν οι μικρότεροι καλύτερα χρήματα. Πρέπει να καταλάβουν ότι όταν παίζεις σε ένα άρρωστο σκηνικό, το σκηνικό κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και θα σε παρασύρει. Έχω επιθυμήσει το πρωτάθλημα της δεκαετίας του ‘90 όπου υπήρχαν πολλές δυνατές ομάδες. Όπου ο πρωταθλητής έκανε 6-7 ήττες στην κανονική διάρκεια. Ο Ολυμπιακός έχανε από τον ΒΑΟ και τη Δάφνη, ο Παναθηναϊκός από το Περιστέρι και τον Σπόρτινγκ.
Επίσης θα μπορούσαν να βοηθήσουν με το ρόστερ τους και την Α2. Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι έκανε παιδομάζωμα και καλά έκανε. Πόσα από τα παιδιά παίζουν στους τελευταίους αγώνες; Κανένα. Γιατί λοιπόν για παράδειγμα ο Χαραλαμπόπουλος να μην παίζει στο Παγκράτι και όποτε τον χρειαστεί ο Παναθηναϊκός να παίξει άμεσα ξανά σ’ αυτόν; Ο Μουράτος στον Ολυμπιακό δε παίζει καθόλου. Γιατί να μην παίζει στον Ηλυσιακό και αν τον χρειαστεί ο Ολυμπιακός να επιστρέψει άμεσα; Αυτό θα πρέπει να το δει η ΕΟΚ και να το επιτρέψει. Δε γίνεται να διοικείται το μπάσκετ με τα μυαλά του 1980. Γίνεται στην Ισπανία με επιτυχία. Γιατί να μην παραδειγματιστούμε από μια σχολή που τα τελευταία χρόνια πάει πολύ καλά όπως η Ισπανική. Να επιτρέπεται δηλαδή ο δανεισμός παικτών από την basket league στην Α2. Δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Έτσι και η Α2 που κοντεύει να γίνει βάλτος, θα αναζωογονηθεί. Είναι μια ανταγωνιστική κατηγορία αλλά πλέον όλο τους ίδιους και τους ίδιους βλέπεις να παίζουν. Θα βαρεθείς να τους βλέπεις στο τέλος. Είναι κακό αυτό γιατί θα έπρεπε να βγαίνουν από ‘κει παίκτες για την μεγάλη κατηγορία».
Έχεις αναφερθεί πολλές φορές, στην προβληματική παραγωγική διαδικασία παικτών. Τι δεν πάει καλά εκεί ;
«Δεν το λέω εγώ μόνο. Ας κοιτάξουμε τα αποτελέσματα. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλά. Αν εξαιρέσουμε μια τρίτη θέση της εθνικής παίδων και την τέταρτη της εθνικής u-18 που ήταν φωτοβολίδες, υπάρχουν κάτι ενδέκατες θέσεις, κάτι ήττες από την Ανγκόλα! Υπάρχει δυσκολία. Μολονότι σε σωματότυπους είμαστε πολύ καλύτερα από παλιά. Παλιά αν έβρισκες παίκτη στο 2.17 έκανες γλέντι. Τώρα έχουμε 2- 3. Τον Διαμαντάκο, τον Παπαγιάννη. Δεν έχουμε μεγάλη επιτυχία στις μικρές εθνικές τελευταία. Ακόμα και οι προπονητές μικρών ηλικιών λένε ότι τα παιδιά δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Μην κρίνουμε μόνο από την βιτρίνα. Από τους δυο-τρεις παίκτες που μπορεί να βγουν. Αν δεν υπάρχει υπόβαθρο η βιτρίνα θα σπάσει. Υπάρχει κι ένα έγκλημα που έχει γίνει στο εφηβικό με τις δύο χρονιές (που διαρκεί). Η μια είναι χαμένη λόγω πανελληνίων εξετάσεων. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ σκληρό. Θα καταλήξουμε να παίζουν μπάσκετ στο μέλλον μόνο οι κακοί μαθητές. Η τρίτη χρονιά στο εφηβικό θα πρέπει να επανέλθει ή ίσως να καταργηθεί η κατηγορία και μετά το παιδικό να υπάρχει η u-20. Είναι μια ιδέα κι αυτό. Κάτι πάντως πρέπει να γίνει…».
olympiacos-blog
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανείπωτος ΘΡΗΝΟΣ στην Κομοτηνή: Έσβησε δίχρονο ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
