2012-05-01 14:39:29
Οι Ρεπουμπλικάνοι χαρακτηρίζουν τον Ομπάμα ως σοσιαλιστή, αλλά αν θέλουν να δουν πως είναι ένας πραγματικός σοσιαλιστής, ας ρίξουν μια ματιά προς τη χώρα που χαίρονται να αντιπαθούν, τη Γαλλία.
Εκεί, ο Francois Hollande δείχνει πως μάλλον θα είναι ο επόμενος πρόεδρος. Σαν «κόκκινος», ο Hollande δεν τρομάζει και πολύ. Συνήθως τον περιγράφουν ως άχρωμο.
Ένα άχρωμο όμως θέλουν οι Γάλλοι, ειδικά μετά τον Sarkozy, που γενικά θεωρείται ως ματαιόδοξος και χυδαίος, πρόεδρος-σελέμπριτυ, με γυναίκα έπαθλο… κάτι σαν τον Donald Trump δηλαδή, αλλά προς το πιο γαλλικό.
Από τη πλευρά του, ο Hollande υπόσχεται να είναι ο κος Νορμάλ και να επαναφέρει την αξιοπρέπεια στο προεδρικό μέγαρο. Αν και πήρε τις περισσότερες ψήφους στον πρώτο γύρο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι η Γαλλία κάνει μια αριστερή στροφή, ειδικά αν θυμηθούμε πως συνολικά η δεξιά πήρε τις περισσότερες ψήφους απ όλους.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν η δυναμική παρουσία του Εθνικού Μετώπου της Marine Le Pen, που τερμάτισε τρίτο, με 18% των ψήφων.
Αυτό που φάνηκε από τα αποτελέσματα ήταν μια λαϊκή οργή, εμφανής και στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος, κατευθυνόμενη εναντίον των Μουσουλμάνων μεταναστών, των παριζιάνικων ελίτ, της παγκοσμιοποίησης, και της ευρωπαϊκής απαίτησης για λιτότητα.
Επιτιθέμενος στη λιτότητα, ο Hollande ελπίζει να ενώσει την αριστερά, και να αποσπάσει αρκετές ψήφους από το Εθνικό Μέτωπο, ώστε να μην επιτραπεί στον Sarkozy μια δεύτερη θητεία.
Πολλοί ψηφοφόροι της εργατικής τάξης, που συνήθως ψηφίζουν αριστερά, ελκύονται από τα αντί-ευρωπαϊκά μηνύματα του Εθνικού Μετώπου, το οποίο θέλει αποχώρηση από το ευρώ και ανησυχεί για την ισλαμοποίηση της Γαλλίας.
Θυμίζοντας τους θρήνους των Αμερικανών προοδευτικών, που ανησυχούν για τις εργατικές ψήφους που πάνε στους Ρεπουμπλικάνους, ο Hollande παροτρύνει τους Γάλλους εργάτες να επιστρέψουν στην παράταξη «της ισότητας και της δικαιοσύνης», και να πολεμήσουν μαζί του την παγκοσμιοποίηση και την κρίση της Ευρώπης.
Η μεγάλη αιτία της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων είναι η κατάσταση της γαλλικής οικονομίας. Η χώρα πάσχει από αναιμική ανάπτυξη, υψηλή ανεργία και μεγάλα ελλείμματα. Παράλληλα απειλείται από το φάντασμα της κρίσης χρέους που ξεκίνησε στην μικρή Ελλάδα, στην Πορτογαλία, και στην Ιρλανδία, αλλά τώρα απειλεί και την μεγάλη Ισπανία.
Ο Hollande επιμένει πως προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη, και όχι η λιτότητα. Δεσμεύτηκε να αναθεωρήσει το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο, στο οποίο όμως επιμένει η Γερμανία, προκειμένου να επέλθει η οικονομική σταθερότητα στην ΕΕ. Επίσης, δεσμεύεται να προστατεύσει το γαλλικό κοινωνικό μοντέλο, από τις επιθέσεις των αγορών και των χρηματιστηρίων.
Παρά την ρητορική του εναντίον τους, ο Hollande προσέχει να μην τρομάξει και πολύ τις αγορές. Η Γαλλία συνεχίζει να δανείζεται μεγάλα ποσά από τις ξένες τράπεζες. Τέλος, υπόσχεται να ισοσταθμίσει τον γαλλικό προϋπολογισμό το 2017.
Πως θα τα καταφέρει; Ανεβάζοντας τους φόρους σε τέτοιο βαθμό, που σε σύγκριση μαζί του, ο Ομπάμα μοιάζει γατούλα. Θέλει φορολόγηση 75% (η αμερικανική είναι 35%).
Για να είμαστε δίκαιοι, όλοι οι υποψήφιοι, δεξιοί και αριστεροί, θέλουν υψηλότερη φορολόγηση των πλουσίων. Ο Hollande μάλιστα μοιάζει μετριοπαθής, συγκρινόμενος με το Αριστερό Μέτωπο, που απαιτεί φορολόγηση 100% των πλουσίων, δηλαδή κατάσχεση όλων των εισοδημάτων τους. Αυτό θα πει πάλη των τάξεων!
Σίγουρα ο Hollande έχει δίκιο να επιμένει στην οικονομική ανάπτυξη. Οι μέθοδοι του όμως φαντάζουν αναχρονιστικά σοσιαλιστικές. Ζητάει αύξηση των δημοσίων δαπανών για δημιουργία θέσεων απασχόλησης, και μάλιστα υπόσχεται την πρόσληψη 60.000 δασκάλων και καθηγητών.
Η χώρα όμως δεν πάσχει από τσιγκουνιά του δημοσίου, ειδικά αν θυμηθούμε πως οι δημόσιες δαπάνες της αντιστοιχούν στο 57% του ΑΕΠ (στις ΗΠΑ είναι 39%).
Δύσκολα θα καταφέρουν οι σοσιαλιστές να δώσουν στη Γαλλία αυτό που της λείπει: ένα αξιόπιστο πρόγραμμα θεσμικών μεταρρυθμίσεων που θα δημιουργήσουν κίνητρα για απασχόληση και για επενδύσεις που θα διευκολύνουν την εργασιακή μετακίνηση, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και πάνω απ όλα θα δημιουργήσουν ένα πολιτικό κλίμα διευκόλυνσης της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας.
Αυτή είναι η πορεία που επέλεξε κάποτε η Γερμανία, υπό τον σοσιαλδημοκράτη Gerhard Schroeder, που την κατέστησε την πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης.
Μια τέτοια ρήξη με τον κρατισμό είχε υποσχεθεί και ο Sarkozy το 2007, αλλά τελικά δεν την κατάφερε.
Τώρα ήρθε η σειρά των σοσιαλιστών. Αλλά αντί να τσακώνονται με τη Γερμανία για την λιτότητα, καλά θα ήταν να την μιμηθούν, ως μοντέλο ανάπτυξης.
realclearworld.com
S.A.
πηγή: antinews.gr
Εκεί, ο Francois Hollande δείχνει πως μάλλον θα είναι ο επόμενος πρόεδρος. Σαν «κόκκινος», ο Hollande δεν τρομάζει και πολύ. Συνήθως τον περιγράφουν ως άχρωμο.
Ένα άχρωμο όμως θέλουν οι Γάλλοι, ειδικά μετά τον Sarkozy, που γενικά θεωρείται ως ματαιόδοξος και χυδαίος, πρόεδρος-σελέμπριτυ, με γυναίκα έπαθλο… κάτι σαν τον Donald Trump δηλαδή, αλλά προς το πιο γαλλικό.
Από τη πλευρά του, ο Hollande υπόσχεται να είναι ο κος Νορμάλ και να επαναφέρει την αξιοπρέπεια στο προεδρικό μέγαρο. Αν και πήρε τις περισσότερες ψήφους στον πρώτο γύρο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι η Γαλλία κάνει μια αριστερή στροφή, ειδικά αν θυμηθούμε πως συνολικά η δεξιά πήρε τις περισσότερες ψήφους απ όλους.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν η δυναμική παρουσία του Εθνικού Μετώπου της Marine Le Pen, που τερμάτισε τρίτο, με 18% των ψήφων.
Αυτό που φάνηκε από τα αποτελέσματα ήταν μια λαϊκή οργή, εμφανής και στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος, κατευθυνόμενη εναντίον των Μουσουλμάνων μεταναστών, των παριζιάνικων ελίτ, της παγκοσμιοποίησης, και της ευρωπαϊκής απαίτησης για λιτότητα.
Επιτιθέμενος στη λιτότητα, ο Hollande ελπίζει να ενώσει την αριστερά, και να αποσπάσει αρκετές ψήφους από το Εθνικό Μέτωπο, ώστε να μην επιτραπεί στον Sarkozy μια δεύτερη θητεία.
Πολλοί ψηφοφόροι της εργατικής τάξης, που συνήθως ψηφίζουν αριστερά, ελκύονται από τα αντί-ευρωπαϊκά μηνύματα του Εθνικού Μετώπου, το οποίο θέλει αποχώρηση από το ευρώ και ανησυχεί για την ισλαμοποίηση της Γαλλίας.
Θυμίζοντας τους θρήνους των Αμερικανών προοδευτικών, που ανησυχούν για τις εργατικές ψήφους που πάνε στους Ρεπουμπλικάνους, ο Hollande παροτρύνει τους Γάλλους εργάτες να επιστρέψουν στην παράταξη «της ισότητας και της δικαιοσύνης», και να πολεμήσουν μαζί του την παγκοσμιοποίηση και την κρίση της Ευρώπης.
Η μεγάλη αιτία της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων είναι η κατάσταση της γαλλικής οικονομίας. Η χώρα πάσχει από αναιμική ανάπτυξη, υψηλή ανεργία και μεγάλα ελλείμματα. Παράλληλα απειλείται από το φάντασμα της κρίσης χρέους που ξεκίνησε στην μικρή Ελλάδα, στην Πορτογαλία, και στην Ιρλανδία, αλλά τώρα απειλεί και την μεγάλη Ισπανία.
Ο Hollande επιμένει πως προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη, και όχι η λιτότητα. Δεσμεύτηκε να αναθεωρήσει το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο, στο οποίο όμως επιμένει η Γερμανία, προκειμένου να επέλθει η οικονομική σταθερότητα στην ΕΕ. Επίσης, δεσμεύεται να προστατεύσει το γαλλικό κοινωνικό μοντέλο, από τις επιθέσεις των αγορών και των χρηματιστηρίων.
Παρά την ρητορική του εναντίον τους, ο Hollande προσέχει να μην τρομάξει και πολύ τις αγορές. Η Γαλλία συνεχίζει να δανείζεται μεγάλα ποσά από τις ξένες τράπεζες. Τέλος, υπόσχεται να ισοσταθμίσει τον γαλλικό προϋπολογισμό το 2017.
Πως θα τα καταφέρει; Ανεβάζοντας τους φόρους σε τέτοιο βαθμό, που σε σύγκριση μαζί του, ο Ομπάμα μοιάζει γατούλα. Θέλει φορολόγηση 75% (η αμερικανική είναι 35%).
Για να είμαστε δίκαιοι, όλοι οι υποψήφιοι, δεξιοί και αριστεροί, θέλουν υψηλότερη φορολόγηση των πλουσίων. Ο Hollande μάλιστα μοιάζει μετριοπαθής, συγκρινόμενος με το Αριστερό Μέτωπο, που απαιτεί φορολόγηση 100% των πλουσίων, δηλαδή κατάσχεση όλων των εισοδημάτων τους. Αυτό θα πει πάλη των τάξεων!
Σίγουρα ο Hollande έχει δίκιο να επιμένει στην οικονομική ανάπτυξη. Οι μέθοδοι του όμως φαντάζουν αναχρονιστικά σοσιαλιστικές. Ζητάει αύξηση των δημοσίων δαπανών για δημιουργία θέσεων απασχόλησης, και μάλιστα υπόσχεται την πρόσληψη 60.000 δασκάλων και καθηγητών.
Η χώρα όμως δεν πάσχει από τσιγκουνιά του δημοσίου, ειδικά αν θυμηθούμε πως οι δημόσιες δαπάνες της αντιστοιχούν στο 57% του ΑΕΠ (στις ΗΠΑ είναι 39%).
Δύσκολα θα καταφέρουν οι σοσιαλιστές να δώσουν στη Γαλλία αυτό που της λείπει: ένα αξιόπιστο πρόγραμμα θεσμικών μεταρρυθμίσεων που θα δημιουργήσουν κίνητρα για απασχόληση και για επενδύσεις που θα διευκολύνουν την εργασιακή μετακίνηση, την μείωση του κοινωνικού κράτους, και πάνω απ όλα θα δημιουργήσουν ένα πολιτικό κλίμα διευκόλυνσης της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας.
Αυτή είναι η πορεία που επέλεξε κάποτε η Γερμανία, υπό τον σοσιαλδημοκράτη Gerhard Schroeder, που την κατέστησε την πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης.
Μια τέτοια ρήξη με τον κρατισμό είχε υποσχεθεί και ο Sarkozy το 2007, αλλά τελικά δεν την κατάφερε.
Τώρα ήρθε η σειρά των σοσιαλιστών. Αλλά αντί να τσακώνονται με τη Γερμανία για την λιτότητα, καλά θα ήταν να την μιμηθούν, ως μοντέλο ανάπτυξης.
realclearworld.com
S.A.
πηγή: antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
VIDEO: Γιατί να μην κάνετε φάρσα στην κοπέλα σας!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Π. ΚΑΜΜΕΝΟΣ: Κατάθεση στεφανιού στην Καισαριανή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
