2015-01-27 20:35:11
Bloomberg View: Η Γερμανία άξιζε την ελάφρυνση χρέους, η Ελλάδα όχι
Ως «απλή και καθαρή δημαγωγία» χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος του Bloomberg View, Leonid Bershidsky το «ελκυστικό» αλλά «όχι πειστικό» επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και τους παραλληλισμούς μεταξύ της Ελλάδας του σήμερα και της Γερμανίας του 1953 για το θέματα της διαγραφής χρέους.
Ο αρθρογράφος βασίζει τον ισχυρισμό του στα εξής:
Σχεδόν το ήμισυ του συνολικού ύψους του γερμανικού χρέους που συζητήθηκε στη διάσκεψη του Λονδίνου πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέρους αυτού είχε προκύψει από την αποζημιώσεις που δεν είχαν καταβληθεί στους νικητές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτές οι αβάσταχτα υψηλές απαιτήσεις για την γερμανική οικονομία ήταν που βοήθησαν τους Ναζί να κατακτήσουν την εξουσία, υποσχόμενοι ότι δεν θα τις πληρώσουν.
Μεγάλο μέρος του χρέους είχε εκδοθεί σε νομίσματα που αργότερα έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους και οι τόκοι από τα χρόνια του μεσοπολέμου ήταν δύσκολο να υπολογιστούν.
Ο Leonid Bershidsky παραθέτει μία φωτογραφία από το 1953 που δείχνει την Φρανκφούρτη - «το σημερινό χρηματοπιστωτικό κέντρο της Γερμανίας και έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» - ισοπεδωμένη.
Η Γερμανία χρειαζόταν πολλά χρήματα για να αποκαταστήσει τις υποδομές και τις κατοικίες που καταστράφηκαν ολοσχερώς από τον πόλεμο. «Σε πολλές γερμανικές πόλεις δεν υπάρχουν προπολεμικά κτήρια» αναφέρει. «Επίσης, αφού η Γερμανία χωρίστηκε στα δύο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, 10 εκατ. πρόσφυγες από το σοβιετικά ελεγχόμενο ανατολικό κομμάτι της χώρας – περίπου όσοι είναι οι Έλληνες αυτή τη στιγμή - πλημμύρισαν το δυτικό κομμάτι, δημιουργώντας μία ανθρωπιστική καταστροφή μεγάλης κλίμακας».
«Φυσικά η Γερμανία το προκάλεσε αυτό στον εαυτό της, αλλά δεν ήταν πλέον υπό την διακυβέρνηση των Ναζί – έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να ξορκίσει το παρελθόν της, δουλειά που ακόμη συνεχίζεται (…) οι πιστωτές ένιωσαν ότι έπρεπε να βοηθήσουν αυτήν την προσπάθεια».
«Οι συνθήκες υπό τις οποίες η Ελλάδα συσσώρευσε το χρέος της είναι πολύ διαφορετικές» επισημαίνει ο αρθρογράφος.
Ο Leonid Bershidsky αναφέρεται στην περίοδο της μεταπολίτευσης και στη δημόσια σπατάλη που σημειώθηκε τα χρόνια αυτά (διόγκωση δημόσιου τομέα, υψηλές συντάξεις, επιδόματα, μισθοδοσία κληρικών κ.ά.).
«Για τρεις δεκαετίας, η Ελλάδα είχε μη βιώσιμα δημοσιονομικά ελλείμματα, δανειζόταν για να τα καλύπτει και μετά ψευδόταν για αυτά στην Eurostat ώστε να μπορέσει να μπει στο ευρώ το 2001».
Συγκρίνοντας την περίπτωση της μεταπολεμικής Γερμανίας και της Ελλάδας ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η διαφορά δεν είναι και τόσο λεπτή. «Στην πρώτη περίπτωση η επίπτωση είναι σκληρή εκούσια αυτοπειθαρχία και μετάνοια. Στη δεύτερη, ανηθικότητα».
«Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εάν η Γερμανία άξιζε μία δεύτερη ευκαιρία μετά όλα όσα έκανε στην Ευρώπη, τότε σίγουρα θα πρέπει να δοθεί μία και στην Ελλάδα».
«Υπάρχει μία τεχνική απάντηση σε αυτό. Όπως έγραψε ο Timothy Guinnane (σ.σ. καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας στο Yale):‘Οι πολίτες ορισμένων χωρών σήμερα εργάζονται για την αποπληρωμή διεθνών χρεών που προέκυψαν από προηγούμενες κυβερνήσεις που είτε δεν ήθελαν, είτε δεν εξέλεξαν (…). Ωστόσο, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι πολίτες αυτών των χωρών εξακολουθούν να είναι υπεύθυνοι για το χρέος ή τον κίνδυνο της απώλειας πρόσβασης στις διεθνείς πιστωτικές αγορές».
Ωστόσο, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «υπάρχει ένας ισχυρότερος λόγος γιατί θα ήταν λάθος να διαγραφεί το χρέος της Ελλάδας όσο η χώρα κυβερνάται από τον ΣΥΡΙΖΑ».
«Οι ακρο-αριστερές πολιτικές δυνάμεις ήταν εκτός των διαδικασιών του Λονδίνου το 1953. Τώρα ο ακρο-αριστερός ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι εντός με τα σχέδιά του να κρατικοποιήσει τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τις δαπανηρές υποσχέσεις του στους ψηφοφόρους. Θα χρησιμοποιήσει την ανακούφιση χρέους για να παράσχει δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα στα νοικοκυριά, να επιδοτήσει τα ενοίκια, να επαναφέρει το δώρο Χριστουγέννων στους συνταξιούχους, να αυξήσει τους κατώτατους μισθούς – δηλαδή να επιστρέψει στις πρακτικές που οδήγησαν στην συσσώρευση του χρέους της Ελλάδας. Πρόκειται για μία ακραία περίπτωση ηθικού κινδύνου, την οποία οι μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις απέφυγαν συνειδητά.».
Ο αρθογράφος, αναγνωρίζει ότι υπάρχουν κάποια πολιτικά επιχειρήματα για μία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. «Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν ότι η Ελλάδα μπορεί να αφήσει την ευρωζώνη και να πυροδοτήσει τη διάλυσή της. Μπορεί να είναι λιγότερο δαπανηρό να διαγράψουν μέρος του χρέους από το να αντιμετωπίσουν αυτές τις τρομερές συνέπειες μίας σκληρότερης στάσης. «Μετά ωστόσο, το πρόβλημα θα πλαισιώνεται από αυτούς τους άκαμπτους κανόνες: Οι πιστωτές της Ελλάδας θα πληρώνουν λύτρα στην ακροαριστερή κυβέρνησή της για να μην βλάψει το κοινό νόμισμα, το οποίο η Ελλάδα δεν είχε καμία δουλειά να υιοθετήσει».
«Εάν αυτή είναι η περίπτωση, θα πρέπει να λείπουν οι παραλληλισμοί με τη διάσκεψη του Λονδίνου το 1953. Είχε πολύ πιο ευγενείς στόχους και η Γερμανία ήταν πολύ καλύτερα τοποθετημένη για να κάνει καλή χρήση της γενναιοδωρίας των πιστωτών απ’ ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» καταλήγει ο αρθρογράφος του Bloomberg View.
Πηγή:www.capital.gr
Ως «απλή και καθαρή δημαγωγία» χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος του Bloomberg View, Leonid Bershidsky το «ελκυστικό» αλλά «όχι πειστικό» επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και τους παραλληλισμούς μεταξύ της Ελλάδας του σήμερα και της Γερμανίας του 1953 για το θέματα της διαγραφής χρέους.
Ο αρθρογράφος βασίζει τον ισχυρισμό του στα εξής:
Σχεδόν το ήμισυ του συνολικού ύψους του γερμανικού χρέους που συζητήθηκε στη διάσκεψη του Λονδίνου πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέρους αυτού είχε προκύψει από την αποζημιώσεις που δεν είχαν καταβληθεί στους νικητές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτές οι αβάσταχτα υψηλές απαιτήσεις για την γερμανική οικονομία ήταν που βοήθησαν τους Ναζί να κατακτήσουν την εξουσία, υποσχόμενοι ότι δεν θα τις πληρώσουν.
Μεγάλο μέρος του χρέους είχε εκδοθεί σε νομίσματα που αργότερα έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους και οι τόκοι από τα χρόνια του μεσοπολέμου ήταν δύσκολο να υπολογιστούν.
Ο Leonid Bershidsky παραθέτει μία φωτογραφία από το 1953 που δείχνει την Φρανκφούρτη - «το σημερινό χρηματοπιστωτικό κέντρο της Γερμανίας και έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» - ισοπεδωμένη.
Η Γερμανία χρειαζόταν πολλά χρήματα για να αποκαταστήσει τις υποδομές και τις κατοικίες που καταστράφηκαν ολοσχερώς από τον πόλεμο. «Σε πολλές γερμανικές πόλεις δεν υπάρχουν προπολεμικά κτήρια» αναφέρει. «Επίσης, αφού η Γερμανία χωρίστηκε στα δύο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, 10 εκατ. πρόσφυγες από το σοβιετικά ελεγχόμενο ανατολικό κομμάτι της χώρας – περίπου όσοι είναι οι Έλληνες αυτή τη στιγμή - πλημμύρισαν το δυτικό κομμάτι, δημιουργώντας μία ανθρωπιστική καταστροφή μεγάλης κλίμακας».
«Φυσικά η Γερμανία το προκάλεσε αυτό στον εαυτό της, αλλά δεν ήταν πλέον υπό την διακυβέρνηση των Ναζί – έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να ξορκίσει το παρελθόν της, δουλειά που ακόμη συνεχίζεται (…) οι πιστωτές ένιωσαν ότι έπρεπε να βοηθήσουν αυτήν την προσπάθεια».
«Οι συνθήκες υπό τις οποίες η Ελλάδα συσσώρευσε το χρέος της είναι πολύ διαφορετικές» επισημαίνει ο αρθρογράφος.
Ο Leonid Bershidsky αναφέρεται στην περίοδο της μεταπολίτευσης και στη δημόσια σπατάλη που σημειώθηκε τα χρόνια αυτά (διόγκωση δημόσιου τομέα, υψηλές συντάξεις, επιδόματα, μισθοδοσία κληρικών κ.ά.).
«Για τρεις δεκαετίας, η Ελλάδα είχε μη βιώσιμα δημοσιονομικά ελλείμματα, δανειζόταν για να τα καλύπτει και μετά ψευδόταν για αυτά στην Eurostat ώστε να μπορέσει να μπει στο ευρώ το 2001».
Συγκρίνοντας την περίπτωση της μεταπολεμικής Γερμανίας και της Ελλάδας ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η διαφορά δεν είναι και τόσο λεπτή. «Στην πρώτη περίπτωση η επίπτωση είναι σκληρή εκούσια αυτοπειθαρχία και μετάνοια. Στη δεύτερη, ανηθικότητα».
«Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εάν η Γερμανία άξιζε μία δεύτερη ευκαιρία μετά όλα όσα έκανε στην Ευρώπη, τότε σίγουρα θα πρέπει να δοθεί μία και στην Ελλάδα».
«Υπάρχει μία τεχνική απάντηση σε αυτό. Όπως έγραψε ο Timothy Guinnane (σ.σ. καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας στο Yale):‘Οι πολίτες ορισμένων χωρών σήμερα εργάζονται για την αποπληρωμή διεθνών χρεών που προέκυψαν από προηγούμενες κυβερνήσεις που είτε δεν ήθελαν, είτε δεν εξέλεξαν (…). Ωστόσο, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι πολίτες αυτών των χωρών εξακολουθούν να είναι υπεύθυνοι για το χρέος ή τον κίνδυνο της απώλειας πρόσβασης στις διεθνείς πιστωτικές αγορές».
Ωστόσο, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «υπάρχει ένας ισχυρότερος λόγος γιατί θα ήταν λάθος να διαγραφεί το χρέος της Ελλάδας όσο η χώρα κυβερνάται από τον ΣΥΡΙΖΑ».
«Οι ακρο-αριστερές πολιτικές δυνάμεις ήταν εκτός των διαδικασιών του Λονδίνου το 1953. Τώρα ο ακρο-αριστερός ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι εντός με τα σχέδιά του να κρατικοποιήσει τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τις δαπανηρές υποσχέσεις του στους ψηφοφόρους. Θα χρησιμοποιήσει την ανακούφιση χρέους για να παράσχει δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα στα νοικοκυριά, να επιδοτήσει τα ενοίκια, να επαναφέρει το δώρο Χριστουγέννων στους συνταξιούχους, να αυξήσει τους κατώτατους μισθούς – δηλαδή να επιστρέψει στις πρακτικές που οδήγησαν στην συσσώρευση του χρέους της Ελλάδας. Πρόκειται για μία ακραία περίπτωση ηθικού κινδύνου, την οποία οι μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις απέφυγαν συνειδητά.».
Ο αρθογράφος, αναγνωρίζει ότι υπάρχουν κάποια πολιτικά επιχειρήματα για μία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. «Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν ότι η Ελλάδα μπορεί να αφήσει την ευρωζώνη και να πυροδοτήσει τη διάλυσή της. Μπορεί να είναι λιγότερο δαπανηρό να διαγράψουν μέρος του χρέους από το να αντιμετωπίσουν αυτές τις τρομερές συνέπειες μίας σκληρότερης στάσης. «Μετά ωστόσο, το πρόβλημα θα πλαισιώνεται από αυτούς τους άκαμπτους κανόνες: Οι πιστωτές της Ελλάδας θα πληρώνουν λύτρα στην ακροαριστερή κυβέρνησή της για να μην βλάψει το κοινό νόμισμα, το οποίο η Ελλάδα δεν είχε καμία δουλειά να υιοθετήσει».
«Εάν αυτή είναι η περίπτωση, θα πρέπει να λείπουν οι παραλληλισμοί με τη διάσκεψη του Λονδίνου το 1953. Είχε πολύ πιο ευγενείς στόχους και η Γερμανία ήταν πολύ καλύτερα τοποθετημένη για να κάνει καλή χρήση της γενναιοδωρίας των πιστωτών απ’ ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» καταλήγει ο αρθρογράφος του Bloomberg View.
Πηγή:www.capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το 2014 ήταν η θερμότερη χρονιά από το 1880
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Όταν ο σοβιετικός στρατός έφθασε στο Άουσβιτς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
