Το επόμενο μετεκλογικό δύσκολο διάστημα η όποια ελληνική κυβέρνηση προκύψει, πιθανότατα, θα κληθεί με πιεστικό τρόπο να αντιμετωπίσει, εκτός όλων των άλλων απαιτήσεων των πιστωτών, και τις οδηγίες τους για την διευθέτηση ελληνοτουρκικών ζητημάτων, τα οποία εμποδίζουν τη διεξαγωγή ερευνών και εξόρυξης πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ νότια του Καστελόριζου.
Γι’ αυτήν ακριβώς την υπόθεση των πετρελαίων το «Π» θα επανέλθει δριμύτερο όσο... δεν μπορείτε να φανταστείτε μετά τις εκλογές...
Προς το παρόν, ας ρίξουμε τη ματιά μας στην Τουρκία, με τη βοήθεια δύο αναλύσεων του Stratfor (ή, αν προτιμάτε, της... «σκιώδους CIA», όπως έχει αποκληθεί), οι οποίες - θα πρέπει να σημειωθεί - αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα τού πάντοτε καλά πληροφορημένου αμερικανικού ιδρύματος το τελευταίο δεκαπενθήμερο.
Το... ζουμί
Το (αμερικανικό) ζουμί των αναλύσεων μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:
Η Τουρκία από το 1991 (διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) διεκδικεί με συνέπεια τον ρόλο της τοπικής υπερδύναμης. Αυτό αποτυπώνεται στην αλματώδη αύξηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της με τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεών της και την απόδοση των συστηματικών επενδύσεων που έκανε στην πολεμική της βιομηχανία.
Με την εξάλειψη της σοβιετικής «απειλής», η Τουρκία άρχισε να αποκτά και να διευρύνει τα περιθώρια αυτονομίας κινήσεων από την πατρωνία της Ουάσιγκτον.
Καθοριστικά σημεία για τη σχετική αποδέσμευση της Άγκυρας από το αμερικανικό άρμα θεωρείται:
♦ Πρώτον, το 2003, όταν η κυβέρνηση των «ισλαμιστών» του Ερντογάν δεν επέτρεψε την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ από το τουρκικό έδαφος.
♦ Δεύτερον, το 2010, όταν ο Ερντογάν επέλεξε να πλησιάσει τον αραβικό κόσμο εις βάρος της στρατηγικής τουρκοϊσραηλινής σχέσης, η οποία είχε οικοδομηθεί με αμερικανική καθοδήγηση. Το γεγονός αυτό, όπως είναι γνωστό, εκδηλώθηκε θεαματικά με την επιχείρηση διάσπασης του ισραηλινού αποκλεισμού της Γάζας από τουρκικό στολίσκο και τη βίαιη αντίδραση της κυβέρνησης του Ισραήλ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που μόλις παραπάνω σκιαγραφήσαμε, αξίζει να υπογραμμιστεί η παρατήρηση - επισήμανση των Αμερικανών (Stratfor) την οποία οι κυβερνώντες στην Αθήνα ασφαλώς έχουν κατά νου, υποθέτουμε... Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την επισήμανση, η Τουρκία έχει αποφύγει να χρησιμοποιήσει τις σημαντικές στρατιωτικές της δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι έχει την ευκαιρία.
Πράγματι, αν εξαιρέσουμε τη διαρκή κινητοποίηση των τουρκικών δυνάμεων κατά των Κούρδων ανταρτών (στο αμερικανικό προτεκτοράτο - Βόρειο Ιράκ), η Άγκυρα έχει αποφύγει να εμπλακεί άμεσα στρατιωτικά στη Συρία και πολύ περισσότερο να εντείνει τη στρατιωτική ένταση με το Ισραήλ.
Σύμφωνα με την αμερικανική ανάλυση, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η «σιωπή» των τουρκικών στρατιωτικών δυνατοτήτων, πέρα από μια συνετή διαχείριση της δύναμής της, υποδηλώνει πρώτα και κύρια την εντονότατη εσωτερική διαμάχη μεταξύ του συστήματος εξουσίας που έχει οικοδομήσει την τελευταία δεκαετία ο Ερντογάν και του ξεδοντιασμένου μεν, αλλά ακόμη παρόντος κεμαλικού στρατιωτικού κατεστημένου.
Πλήγματα
Για το Stratfor και άλλους αναλυτές, αυτή η εσωτερική μάχη εντός του τουρκικού κράτους όχι απλώς δεν έχει τελειώσει, αλλά ούτε καν έχει κριθεί, παρά τα συντριπτικά πλήγματα που έχει δεχτεί από το «ισλαμικό» κόμμα του Ερντογάν το κεμαλικό κατεστημένο.
Σε ό,τι αφορά τη χρεοκοπημένη Ελλάδα, της οποίας τη διακυβέρνηση επί της ουσίας ασκούν οι εγχώριοι... επίτροποι των επιτρόπων, όλη αυτή η εσωτερική σύγκρουση στην Τουρκία, η αναζήτηση νέων ισορροπιών μεταξύ των δυνάμενων (Τουρκία - ΗΠΑ - Ισραήλ) που «παίζουν μπάλα» στην περιοχή, καθώς και το παιχνίδι για την αναζήτηση και εξόρυξη ενεργειακών πόρων που έχει αρχίσει, μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν.
Κι αυτό διότι η χώρα, με δεδομένη και με κάθε επισημότητα ομολογημένη την απεμπόληση της εθνικής της κυριαρχίας στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων, δεν έχει στρατηγική και απλώς παρακολουθεί πού θα «κάτσει η μπίλια». Ελπίζοντας...
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
