Η πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί την επόμενη μέρα δεν έχει ανάγκη μνημόνιο ή Τρόικα, αλλά πάνω απ’ όλα δουλειά, εθνικό πλάνο και στρατηγικό σχεδιασμό. Στο Δημόσιο δεν χρειάζεται να γίνουν τυφλές αριθμητικές περικοπές, αλλά με τη βοήθεια εθνικού πλάνου εξυγίανσης να ξεφορτωθεί-πουλήσει το κράτος τους ζημιογόνους τομείς του.
Η αξιολόγηση, τώρα, των δημοσίων υπηρεσιών είναι μία πολιτική που πρέπει να ξεκινήσει με τους νεότερους υπαλλήλους που θα κατανοήσουν ότι θα αξιολογούνται συνεχώς, ώστε να εδραιωθεί μία νέα κουλτούρα. Αυτή της προσφοράς, της διαφάνειας, της αξιολόγησης και του επαγγελματικού καθήκοντος. Με αυτή τη διαδικασία θα αποκοπεί οριστικά ο ομφάλιος λώρος μεταξύ κομμάτων και κράτους.
Να καθοριστεί πραγματικά χαμηλός ενιαίος φορολογικός συντελεστής, ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις, να ενισχυθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και να ανοίξουν έτσι νέες θέσεις εργασίας για να μπουν οι όσοι απολυμένοι.
Οι μισθοί δεν πρέπει να κόβονται οριζόντια, αλλά στόχος μείωσης να είναι μονάχα οι παχυλοί.
Μία από τις βασικότερες πηγές εσόδων (ίσως η πιο βασική) είναι ο φυσικός πλούτος της χώρας που είναι υπέρ-αρκετός και περιμένει να εξορυχτεί. Ας σταματήσει εδώ το παραμύθι της διαμάχης με την Τουρκία (Θράκη-Αιγαίο), αφού το κράτος δεν έχει ακόμα αξιοποιήσει ούτε τους πόρους που υπάρχουν στο Ιόνιο Πέλαγος, στην Κρήτη, στο Θερμαϊκό Κόλπο ή ακόμα σε Μακεδονία και Ήπειρο. Εκτός και αν όλα τα φυλάνε, για να αποπληρώσουν μέσω Αγγλικού Δικαίου το τεχνητό χρέος που δημιουργήθηκε από τα υπέρμετρα πανωτόκια των δανείων, με τα οποία οι κυβερνήσεις υπόσχονταν όλο αυτόν τον καιρό στους ψηφοφόρους τους «λαγούς με πετραχήλια».
Δυστυχώς ο μεγάλος αριθμός των κομμάτων καθώς και οι «ιδεολογικές» διαφορές που υπάρχουν δεν φαίνεται ότι θα οδηγήσουν σε δημιουργία κυβέρνησης την Δευτέρα 7 Μαΐου και ίσως χρειαστεί να οδηγηθούμε σε δεύτερες εκλογές, εάν δεν βρεθεί κάποια «χρυσή τομή».
Η επόμενη μέρα προμηνύεται άγνωστη εξαιτίας της εμμονής των κομμάτων σε μικροκομματικές αντιπαραθέσεις καθώς και τη διαχρονική απροθυμία του «παλιού» να δώσει τη θέση του στο «νέο». Στη θέση της χάραξης ενιαίας εθνικής στρατηγικής παλινόρθωσης της χώρας, προωθούνται από τα ΜΜΕ τα γνωστά διλήμματα μνημονιακής η αντί-μνημονιακής πολιτικής, ευρώ-δραχμής κτλ.
Η οικονομική ανάπτυξη δεν προωθείται όμως με επίκληση διλημμάτων, αλλά με εθνικό πλάνο ανάπτυξης που εάν συνοδευτεί με τις κατάλληλες συμμαχικές συμπράξεις θα επιφέρει ευνοϊκά οικονομικά και όχι μόνο αποτελέσματα (και εντός ευρώ). Στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα.
Άλλωστε στην Ευρώπη «ζορίζονται» με την πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί κυρίως από το Βερολίνο, αφού ο κίνδυνος λαϊκής εξέγερσης γίνεται όλο και πιο ορατός. Έτσι ενδέχεται να υπάρξουν περιθώρια στρατηγικού σχεδιασμού για όποια χώρα το τολμήσει.
Μακάρι οι εκλογές να ξυπνήσουν πολιτικούς αλλά και ψηφοφόρους, ώστε, ακόμα κι αν πάμε σε επαναληπτικές, να βρεθούν άτομα ικανά να διαχειριστούν τις όποιες συγκυρίες επικρατήσουν, δίνοντας ανάσα στον καταταλαιπωρημένο λαό.
Εκτός αν ξεκινήσουν γεωστρατηγικές συγκρούσεις και ντόμινο οικονομικών αναταραχών, λόγω αδυναμίας συνεννόησης των διάφορων κέντρων εξουσίας ανά τον κόσμο.
Pygmi.gr
