2015-02-18 20:25:55
Το κείμενο υπογράφουν οι "Αγωνιστές ενάντια στη λήθη" Η οργάνωση "Αγωνιστές ενάντια στη λήθη" με κείμενό τους, που απέστειλαν και στο e-Volos.gr, αναλαμβάνουν την ευθύνη για τον βανδαλισμό τα ξημερώματα της 17ης Φλεβάρη του αυτοκινήτου του Διευθυντή Προσωπικού της Χαλυβουργίας και ταμία του Δ.Σ. του Συνδέσμου Βιομηχάνων Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, Μανώλη Ευσταθίου, σαν μια ελάχιστη απάντηση στο θάνατο του Χρήστου Ανεστιάδη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ το κείμενο - ανάληψη ευθύνης, όπως πήγε στο e-Volos.gr:
Δυόμισι μήνες μετά την εργατική δολοφονία του Χρήστου Ανεστιάδη στο κάτεργο της Χαλυβουργίας Βόλου και οι φανφάρες περί άμεσης απονομής δικαιοσύνης από ντόπιους και όχι μόνο πολιτικούς και δημοσιογραφικούς παράγοντες έχουν καλυφθεί από ένα παχύ και δύσοσμο πέπλο σιωπής και λήθης. Κανείς δε μιλάει πλέον για τους όρους κάτω από τους οποίους έγινε η συγκεκριμένη δολοφονία και τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν όχι μόνο στο συγκεκριμένο αλλά και σε όλα τα σύγχρονα εργατικά κάτεργα ανά την Ελλάδα
. Η αναγκαιότητα ύπαρξης μεγάλων βιομηχανικών μονάδων με εξαντλητικά ωράρια ,με ελλιπή μέτρα ασφάλειας και κονιορτοποιημένα δικαιώματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής διάρθρωσης ης οικονομίας. Κύριος σκοπός τους είναι η διαιώνιση του υπάρχοντος οικονομικού εκμεταλλευτικού συστήματος και τρόπου παραγωγής καθώς επίσης και ο περεταίρω πλουτισμός μιας δράκας αφεντικών-βιομηχάνων που πατά πάνω σε πτώματα αδικοχαμένων εργατών. Όσον αφορά την εργατική δολοφονία του Χρήστου Ανεστιάδη δεν μπορεί να παραγκωνιστεί το γεγονός ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε σαν φάρσα, μα στη συγκεκριμένη περίπτωση σαν τραγωδία.
Τα δύο εργοστάσια του Μάνεση στην περιοχή αποτελούν μνημεία εργοδοτικής αυθαιρεσίας, καταστρατήγησης δικαιωμάτων και εξόντωσης του εργατικού δυναμικού. Ουκ ολίγες φορές οι δύο χαλυβουργίες φιλοξένησαν φριχτούς θανάτους στους διαδρόμους και τις δεξαμενές τους. Το 2000 ο Λευτέρης Χαλκιάς και ο Γιώργος Μπουκουβάλας 37 και 22 ετών αντίστοιχα και το 2006 ο Μελέτης Χατζέλας 29 ετών που βρήκε το θάνατο όπως ακριβώς και ο Χρήστος Ανεστιάδης. Ουσιαστικές ευθύνες δεν αποδόθηκαν ποτέ για όλα αυτά τα συμβάντα. Αντιθέτως, εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα που τόλμησαν να αναδείξουν το γεγονός αντιμετωπίστηκαν ακόμη και κατασταλτικά, σερνόμενοι στα δικαστήρια έπειτα από μηνύσεις εθελόδουλων της εργοδοσίας. Και ας μην αναφερθούμε καλύτερα σε όλους εκείνους που άφηναν την πύλη του εργοστασίου βαριά τραυματισμένοι. Όλοι τους νέοι άνθρωποι αναγκασμένοι για ένα μεροκάματο να καταθέτουν εκεί μέσα το χρόνο, τη δημιουργικότητα και εν τέλει την ίδια τους τη ζωή.
Δεν έχουμε την παραμικρή ψευδαίσθηση για τις επιδιώξεις και τους σκοπούς της εργοδοσίας της Χαλυβουργίας και συγκεκριμένα του Μάνεση. Η πεισματικά ηθελημένη στάση του να μην λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας για τους εργαζομένους του συμβαδίζει με την πρώτη και κύρια επιδίωξη του που είναι η διόγκωση και μεγιστοποίηση των κερδών του. Με την ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας ο Μάνεσης απομυζά με μεγαλύτερη ευκολία τους ανθρώπους που απασχολεί, εξασφαλίζοντας για τον ίδιο έναν πλουσιοπάροχο τρόπο ζωής. Το δρόμο, άλλωστε, προς αυτήν την κατεύθυνση του τον άνοιξε το πολιτικό προσωπικό που ηγεμόνευσε τα τελευταία χρόνια. Με όχημα την οικονομική κρίση, η λεηλασία εις βάρος κομματιών της κοινωνίας απέκτησε ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά. Οι ούτως ή άλλως εναρμονισμένες και συντονισμένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ κατάργησαν εργατικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις που είχαν κατοχυρωθεί ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών συγκρούσεων.
Το φθινόπωρο του 2011,ο Μάνεσης, με τα πλεονεκτήματα που του έδιναν οι νέοι αντεργατικοί νόμοι επέβαλλε στα εργοστάσιά του μία νέα επιχειρησιακή σύμβαση που περιελάμβανε μείωση μισθών κατά 40% και εκ περιτροπής εργασία. Οι εργάτες του Ασπρόπυργου την αρνήθηκαν, αρκετοί από αυτούς απολύθηκαν και προχώρησαν σε 9μηνη απεργία. Παρ'όλη την κατάσταση που επικρατούσε τόσα χρόνια και την περιγράψαμε πιο πάνω και παρά την κρισιμότητα και την ιστορικότητα της στιγμής, οι εργάτες των δύο μονάδων του Βόλου καθοδηγούμενοι από την προδοτική και ξεκάθαρα εργοδοτική ηγεσία του σωματείου τους αποφάσισαν να μην συνεισφέρουν στον αγώνα των συναδέλφων τους στον Ασπρόπυργο. Δυστυχώς, οι 272 εκείνες ημέρες του μεγάλου αυτού απεργιακού αγώνα, πέρα από το εντυπωσιακό κίνημα αλληλεγγύης που ξεδιπλώθηκε θα μας θυμίζουν και την εκκωφαντική σιωπή των χαλυβουργών στο Βόλο. Η επιλογή τους αυτή οδήγησε εν τέλει και στη δική τους υποβάθμιση (συνεχείς μειώσεις από το 2012 μέχρι και σήμερα, απολύσεις συμβασιούχων με πρόσχημα την τιμή του ρεύματος κλπ) αλλά και γεγονότα όπως αυτό της δολοφονίας του Χρήστου Ανεστιάδη.
Απέναντι σε αυτή τη βιομηχανία παραγωγής θανάτου, εκμετάλλευσης και διαιώνισης της εξουσιαστικής βαρβαρότητας ο καθένας έχει να επιλέξει ανάμεσα στην αδρανή σιωπή και τη θορυβώδη και στοχευμένη δράση. Η εδώ και δύο αιώνες επιβεβλημένη δικτατορία του καπιταλισμού πάνω στις ζωές μας δεν θα πέσει ούτε με ευχολόγια ούτε με ειρηνικά πανηγύρια ανάθεσης και διαμεσολάβησης. Η ιστορία το έχει αποδείξει ότι τα αφεντικά και οι εν γένει κυρίαρχοι όπως και τα τσιράκια τους δεν είναι διατεθειμένοι να παραιτηθούν των προνομίων τους αμαχητί. Το επίδικο είναι να αμφισβητήσουμε στην πράξη το μονοπώλιο της βίας που κατέχει το κράτος, δημιουργώντας έτσι ρήγματα στην ατσάλινη και φαινομενικά παντοδύναμη εκμεταλλευτική του φύση με σκοπό την καταστροφή του και τη ρήξη με την καπιταλιστική κοινωνική συνθήκη που τι συντηρεί.
Σαν μια ελάχιστη απάντηση στο θάνατο του Χρήστου Ανεστιάδη και σε όλο αυτό που συμβαίνει λίγα χιλιόμετρα έξω από το Βόλο, εντοπίσαμε και βανδαλίσαμε με σφυριά και μπογιές, τα ξημερώματα της 17ης Φλεβάρη, το αυτοκίνητο του Διευθυντή Προσωπικού της Χαλυβουργίας και ταμία του ΔΣ του Συνδέσμου Βιομηχάνων Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, Μανώλη Ευσταθίου.Στο λεπτομερέστατο βιογραφικό του μας επιχειρηματολόγησε επαρκώς γιατί ήταν αναγκαιότητα να στραφούμε εναντίον του. Διευθυντής προσωπικού από τα μέσα του '80 σε διάφορες βιομηχανίες, πιστό σκυλί των αφεντικών του, στις υπηρεσίες τους για την ολομέτωπη επίθεση προς τον κόσμο της εργασίας.
Ξεκαθαρίζουμε πως δεν αντιμετωπίζουμε την υπόθεση των χαλυβουργών μέσα από το πρίσμα του ανθρωπισμού. Η ίδια μας η πραγματικότητα και τα καθήκοντα που μας αναθέτει ο ταξικός μας προσδιορισμός, είναι τα εφαλτήριά μας. Ανήκουμε και εμείς στο κομμάτι των εργασιακά υποτιμημένων, όντας άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, κακοπληρωμένοι που μέσα από τις εμπειρίες μας συνειδητοποιήσαμε πως ο ιδανικός τρόπος να διαφυλάξουμε τα συμφέροντά μας είναι ο αγώνας. Δεν περιμένουμε πως με τη μικρή μας αυτή δράση θα βελτιωθούν οι συνθήκες στη Χαλυβουργία. Την χρησιμοποιούμε ,όμως, σαν εργαλείο για να στρέψουμε τα μάτια και τα αυτιά των εκεί εργατών προς το μέρος μας και να τους πούμε πως αν αγωνιστούν μακριά από τις προδοτικές και εργοδοτικές ηγεσίες, συγκροτώντας ομαδοποιήσεις για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων τους, θα μας βρουν συμμάχους στο πλευρό τους.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΑΝΕΣΤΙΑΔΗ
Αγωνιστές ενάντια στη λήθη
Πηγή
Tromaktiko
ΔΙΑΒΑΣΤΕ το κείμενο - ανάληψη ευθύνης, όπως πήγε στο e-Volos.gr:
Δυόμισι μήνες μετά την εργατική δολοφονία του Χρήστου Ανεστιάδη στο κάτεργο της Χαλυβουργίας Βόλου και οι φανφάρες περί άμεσης απονομής δικαιοσύνης από ντόπιους και όχι μόνο πολιτικούς και δημοσιογραφικούς παράγοντες έχουν καλυφθεί από ένα παχύ και δύσοσμο πέπλο σιωπής και λήθης. Κανείς δε μιλάει πλέον για τους όρους κάτω από τους οποίους έγινε η συγκεκριμένη δολοφονία και τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν όχι μόνο στο συγκεκριμένο αλλά και σε όλα τα σύγχρονα εργατικά κάτεργα ανά την Ελλάδα
Τα δύο εργοστάσια του Μάνεση στην περιοχή αποτελούν μνημεία εργοδοτικής αυθαιρεσίας, καταστρατήγησης δικαιωμάτων και εξόντωσης του εργατικού δυναμικού. Ουκ ολίγες φορές οι δύο χαλυβουργίες φιλοξένησαν φριχτούς θανάτους στους διαδρόμους και τις δεξαμενές τους. Το 2000 ο Λευτέρης Χαλκιάς και ο Γιώργος Μπουκουβάλας 37 και 22 ετών αντίστοιχα και το 2006 ο Μελέτης Χατζέλας 29 ετών που βρήκε το θάνατο όπως ακριβώς και ο Χρήστος Ανεστιάδης. Ουσιαστικές ευθύνες δεν αποδόθηκαν ποτέ για όλα αυτά τα συμβάντα. Αντιθέτως, εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα που τόλμησαν να αναδείξουν το γεγονός αντιμετωπίστηκαν ακόμη και κατασταλτικά, σερνόμενοι στα δικαστήρια έπειτα από μηνύσεις εθελόδουλων της εργοδοσίας. Και ας μην αναφερθούμε καλύτερα σε όλους εκείνους που άφηναν την πύλη του εργοστασίου βαριά τραυματισμένοι. Όλοι τους νέοι άνθρωποι αναγκασμένοι για ένα μεροκάματο να καταθέτουν εκεί μέσα το χρόνο, τη δημιουργικότητα και εν τέλει την ίδια τους τη ζωή.
Δεν έχουμε την παραμικρή ψευδαίσθηση για τις επιδιώξεις και τους σκοπούς της εργοδοσίας της Χαλυβουργίας και συγκεκριμένα του Μάνεση. Η πεισματικά ηθελημένη στάση του να μην λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας για τους εργαζομένους του συμβαδίζει με την πρώτη και κύρια επιδίωξη του που είναι η διόγκωση και μεγιστοποίηση των κερδών του. Με την ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας ο Μάνεσης απομυζά με μεγαλύτερη ευκολία τους ανθρώπους που απασχολεί, εξασφαλίζοντας για τον ίδιο έναν πλουσιοπάροχο τρόπο ζωής. Το δρόμο, άλλωστε, προς αυτήν την κατεύθυνση του τον άνοιξε το πολιτικό προσωπικό που ηγεμόνευσε τα τελευταία χρόνια. Με όχημα την οικονομική κρίση, η λεηλασία εις βάρος κομματιών της κοινωνίας απέκτησε ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά. Οι ούτως ή άλλως εναρμονισμένες και συντονισμένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ κατάργησαν εργατικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις που είχαν κατοχυρωθεί ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών συγκρούσεων.
Το φθινόπωρο του 2011,ο Μάνεσης, με τα πλεονεκτήματα που του έδιναν οι νέοι αντεργατικοί νόμοι επέβαλλε στα εργοστάσιά του μία νέα επιχειρησιακή σύμβαση που περιελάμβανε μείωση μισθών κατά 40% και εκ περιτροπής εργασία. Οι εργάτες του Ασπρόπυργου την αρνήθηκαν, αρκετοί από αυτούς απολύθηκαν και προχώρησαν σε 9μηνη απεργία. Παρ'όλη την κατάσταση που επικρατούσε τόσα χρόνια και την περιγράψαμε πιο πάνω και παρά την κρισιμότητα και την ιστορικότητα της στιγμής, οι εργάτες των δύο μονάδων του Βόλου καθοδηγούμενοι από την προδοτική και ξεκάθαρα εργοδοτική ηγεσία του σωματείου τους αποφάσισαν να μην συνεισφέρουν στον αγώνα των συναδέλφων τους στον Ασπρόπυργο. Δυστυχώς, οι 272 εκείνες ημέρες του μεγάλου αυτού απεργιακού αγώνα, πέρα από το εντυπωσιακό κίνημα αλληλεγγύης που ξεδιπλώθηκε θα μας θυμίζουν και την εκκωφαντική σιωπή των χαλυβουργών στο Βόλο. Η επιλογή τους αυτή οδήγησε εν τέλει και στη δική τους υποβάθμιση (συνεχείς μειώσεις από το 2012 μέχρι και σήμερα, απολύσεις συμβασιούχων με πρόσχημα την τιμή του ρεύματος κλπ) αλλά και γεγονότα όπως αυτό της δολοφονίας του Χρήστου Ανεστιάδη.
Απέναντι σε αυτή τη βιομηχανία παραγωγής θανάτου, εκμετάλλευσης και διαιώνισης της εξουσιαστικής βαρβαρότητας ο καθένας έχει να επιλέξει ανάμεσα στην αδρανή σιωπή και τη θορυβώδη και στοχευμένη δράση. Η εδώ και δύο αιώνες επιβεβλημένη δικτατορία του καπιταλισμού πάνω στις ζωές μας δεν θα πέσει ούτε με ευχολόγια ούτε με ειρηνικά πανηγύρια ανάθεσης και διαμεσολάβησης. Η ιστορία το έχει αποδείξει ότι τα αφεντικά και οι εν γένει κυρίαρχοι όπως και τα τσιράκια τους δεν είναι διατεθειμένοι να παραιτηθούν των προνομίων τους αμαχητί. Το επίδικο είναι να αμφισβητήσουμε στην πράξη το μονοπώλιο της βίας που κατέχει το κράτος, δημιουργώντας έτσι ρήγματα στην ατσάλινη και φαινομενικά παντοδύναμη εκμεταλλευτική του φύση με σκοπό την καταστροφή του και τη ρήξη με την καπιταλιστική κοινωνική συνθήκη που τι συντηρεί.
Σαν μια ελάχιστη απάντηση στο θάνατο του Χρήστου Ανεστιάδη και σε όλο αυτό που συμβαίνει λίγα χιλιόμετρα έξω από το Βόλο, εντοπίσαμε και βανδαλίσαμε με σφυριά και μπογιές, τα ξημερώματα της 17ης Φλεβάρη, το αυτοκίνητο του Διευθυντή Προσωπικού της Χαλυβουργίας και ταμία του ΔΣ του Συνδέσμου Βιομηχάνων Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, Μανώλη Ευσταθίου.Στο λεπτομερέστατο βιογραφικό του μας επιχειρηματολόγησε επαρκώς γιατί ήταν αναγκαιότητα να στραφούμε εναντίον του. Διευθυντής προσωπικού από τα μέσα του '80 σε διάφορες βιομηχανίες, πιστό σκυλί των αφεντικών του, στις υπηρεσίες τους για την ολομέτωπη επίθεση προς τον κόσμο της εργασίας.
Ξεκαθαρίζουμε πως δεν αντιμετωπίζουμε την υπόθεση των χαλυβουργών μέσα από το πρίσμα του ανθρωπισμού. Η ίδια μας η πραγματικότητα και τα καθήκοντα που μας αναθέτει ο ταξικός μας προσδιορισμός, είναι τα εφαλτήριά μας. Ανήκουμε και εμείς στο κομμάτι των εργασιακά υποτιμημένων, όντας άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, κακοπληρωμένοι που μέσα από τις εμπειρίες μας συνειδητοποιήσαμε πως ο ιδανικός τρόπος να διαφυλάξουμε τα συμφέροντά μας είναι ο αγώνας. Δεν περιμένουμε πως με τη μικρή μας αυτή δράση θα βελτιωθούν οι συνθήκες στη Χαλυβουργία. Την χρησιμοποιούμε ,όμως, σαν εργαλείο για να στρέψουμε τα μάτια και τα αυτιά των εκεί εργατών προς το μέρος μας και να τους πούμε πως αν αγωνιστούν μακριά από τις προδοτικές και εργοδοτικές ηγεσίες, συγκροτώντας ομαδοποιήσεις για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων τους, θα μας βρουν συμμάχους στο πλευρό τους.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΑΝΕΣΤΙΑΔΗ
Αγωνιστές ενάντια στη λήθη
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΙ ΝΕΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΟΦΕΙΛΩΝ ΣΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Εσείς ξέρετε τι είναι το Κούγκι που ανέφερε ο Καμμένος; Μάθετε όσα δεν γνωρίζατε [photo]](https://images.newsnowgreece.com/78/786754/eseis-xerete-ti-einai-to-kougki-pou-anefere-o-kammenos-mathete-osa-den-gnorizate-photo-1-124x78.jpg)
