2015-02-24 16:03:25
Ο εκλιπών ήταν αγωνιστής δημοσιογράφος, συνεργάτης και αρθρογράφος επί σειρά ετών σε εφημερίδες της Πάτρας αλλά και πανελλήνιας εμβέλειας, ενώ επί σειρά ετών εργάστηκε σε ημερήσια εφημερίδα της Πάτρας ως συντάκτης, αρχισυντάκτης, αρθρογράφος, χρονογράφος και διευθυντής σύνταξης.
Ο Γιάννης Βουλδής είχε αναπτύξει πλούσια συνδικαλιστική δραστηριότητα, ενώ κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε αναπτύξει πλούσια αντιστασιακή δράση μέσα από τις τάξεις της ΕΠΟΝ και μετέπειτα υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941 – 1944.
"Το βέβαιο είναι ότι το κενό που αφήνει ο θάνατος του Γιάννη Βουλδή είναι μεγάλο, γιατί με την προσωπικότητά του, συνέχιζε να δίνει μαθήματα μέχρι το τέλος. Μαθήματα ήθους και αγωνιστικότητας, αλλά και σωστής, αντικειμενικής δημοσιογραφίας' αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Δήμος Πατρέων.
Τον επικήδειο εκφώνησε συγκινημένος ο πρόεδρος του ΤΕΑΣ Θανάσης Μπαμπανέβας
"Άλλη μια θρυλική μορφή της δημοσιογραφίας περνά από σήμερα στην αιωνιότητα.
Με αισθήματα οδύνης και πραγματικής συντριβής η δημοσιογραφική οικογένεια αποχαιρετά και κατευοδώνει στην τελευταία του κατοικία, έναν από τους πραγματικά μεγάλους ταγούς της ενημέρωσης.
Το δικό μας, πολύτιμο φίλο, συνάδελφο, συμμαχητή και συμπαραστάτη Γιάννη Βουλδή. Έναν άνθρωπο που η ζωή του ταυτίστηκε με τα γεγονότα. Βίωσε λύπες και χαρές, κατέγραψε, αποκρυπτογράφησε, περιέγραψε και κατέλειπε μοναδικές στιγμές της δημόσιας ζωής.
Πενήντα και πλέον χρόνια μάχιμος γραφιάς, ρεπόρτερ, χρονογράφος, κοσμικογράφος, αλλά και δεινός αρθρογράφος, αφουγκράστηκε την κοινωνία και μετέφερε τους καημούς, τις πίκρες τα οράματα και τα ιδανικά ενός λαού, που πέρασε όχι μόνο εύκολα αλλά και δύσκολα χρόνια.
Σ’ όλη του τη ζωή και την επαγγελματική του διαδρομή, στάθηκε όρθιος και ακέραιος στις επάλξεις. Γιατί αυτός είναι και ο ρόλος ενός ευσυνείδητου επαγγελματία συντάκτη. Να προσπαθεί, να αγωνίζεται, να μάχεται σθεναρά και καθημερινά για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Να αναδεικνύει τα αιτήματα των αδύναμων και να μεταφέρει τη φωνή τους εκεί που οι άλλοι – οι κραταιοί- αποφασίζουν δυστυχώς γι’ αυτούς.
Ο Γιάννης Βουλδής δεν έζησε σε εικονική πραγματικότητα. Ήταν ο άνθρωπος που λειτούργησε ως πομπός και δέκτης. Δεν στάθηκε απέναντι, δεν έμεινε απαθής. Πήρε θέση και υπεραμύνθηκε με σθένος αυτό που πίστευε. Πορεύτηκε μαζί με την κοινωνία. Ήταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας για όσα συνέβαιναν. Κατέγραψε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος.
Απαράμιλλος εραστής του γραπτού λόγου, ανταπεξήλθε με θαυμαστή επιτυχία όλα τα είδη του και άφησε γόνιμη και πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Η προσφορά του όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά και τη συγγραφή βιβλίων υπήρξε πραγματικά υπερπολύτιμη και οπωσδήποτε ανεκτίμητη.
Η πένα του είχε το κύρος της εγκυρότητας και τα κείμενά του απέπνεαν καλλιέπεια λόγου, υψηλή αισθητική και ευαισθησία. Τα θέματα που διαπραγματευόταν τα αντλούσε πάντα από την καθημερινότητα. Γι’ αυτό και δίκαια είχε αποκληθεί ο σχολαστικός παρατηρητής όσων διαδραματίζονταν όχι μόνο στο προσκήνιο αλλά και το παρασκήνιο της πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής μας ζωής.
Ο Γιάννης Βουλδής ανήκε στη γενιά των σκαπανέων της τοπικής δημοσιογραφίας. Εκείνων που κυριολεκτικά μόχθησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, παλεύοντας με πενιχρά μέσα για να επιτελέσουν το καθήκον τους. Αναρίθμητα τα ξενύχτια, αμέτρητα τα χειρόγραφα, ατέλειωτες οι ώρες συντροφιά με το αντιμόνιο και την ατμόσφαιρα του παλαιού τυπογραφείου.
Για τη συνολική του προσφορά είχε άλλωστε τιμηθεί με το βραβείο του ιδρύματος Μπότση, το μετάλλιο του Αγίου Ανδρέα, το δίπλωμα και παράσημο του συνδέσμου δημοσιογράφων αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης.
Με το ανήσυχο πνεύμα του ρεπόρτερ, ερεύνησε με ιδιαίτερη προσοχή, παρακολούθησε με διακριτικότητα, προσέγγισε με ευαισθησία τις λεπτομέρειες γεγονότων και καταστάσεων που από μια πρώτη ματιά φάνταζαν αμελητέα.
Με ασίγαστο πάθος, πολύ μόχθο και μεράκι ο αγαπημένος μας συνάδελφος συμμερίστηκε την αγωνία και το δράμα άτυχων συνανθρώπων μας αλλά και χάρηκε για την ευτυχία άλλων.
Οι ήρωές του δηλαδή τα πρόσωπα που συνέθεταν τον καμβά των αφηγημάτων του, δεν ήταν οι προβεβλημένοι και εκείνοι που συνήθως αναφέρονται στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων.
Ο Γιάννης Βουλδής μέσα από τα ρεπορτάζ και τα βιβλία του χτύπησε και άνοιξε τις πόρτες των ξεχασμένων διπλανών μας και έριξε βάλσαμο στην ψυχούλα τους.
Εκεί όμως που έδειξε απαράμιλλο ψυχικό μεγαλείο, ήταν ο κύκλος της δικής του ζωής.. Όταν σε νεαρή σχετικά ηλικία έχασε την πολύτιμη σύντροφο, την αγαπημένη του σύζυγο Αναστασία. Τότε έκανε την μεγάλη υπέρβαση. Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις καθώς αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων, παράλληλα με τις καθημερινές σκληρές συνθήκες του επαγγέλματος να μεγαλώσει και να καμαρώσει αργότερα τα δύο του παιδιά τον Απόστολο και την Χρύσα.
Βασικό επαγγελματικό του ορμητήριο η ιστορική εφημερίδα «Πελοπόννησος» στην οποία και ανδρώθηκε υπηρετώντας για 40 και πλέον χρόνια με συναίσθηση ευθύνης όλα τα τμήματά της. Είτε ως ελεύθερος ρεπόρτερ, είτε ως συντάκτης του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ αλλά και ως χρονογράφος, σχολιογράφος, αρθρογράφος, συντάκτης ύλης, αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της συνέπειας και της επαγγελματικής ευσυνειδησίας.
Ο Γιάννης Βουλδής είχε όμως διαπρέψει και ως ανταποκριτής μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων και ξένων πρακτορείων ειδήσεων. Επί σειράν ετών ενημέρωνε το πανελλήνιο για τα τεκταινόμενα στην Πάτρα και τη Δυτική Ελλάδα μέσω των εφημερίδων «ΒΗΜΑ», «ΝΕΑ» των περιοδικών και λοιπών εντύπων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, καθώς επίσης του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Προερχόμενος από το χώρο της αριστεράς δεν απεμπόλησε ποτέ τις ιδέες και τις αρχές του Κουμμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Σε εποχές δύσκολες και καιρούς χαλεπούς ένωσε τη δική του φωνή με εκείνη των εργαζομένων μέσα από την τακτική συνεργασία του με το «Ριζοσπάστη».
Επίσης στα σκοτεινά χρόνια της επάρατης δικτατορίας ο Γιάννης Βουλδής εναντιώθηκε. Ύψωσε το ανάστημά του και βρήκε μαχητική διέξοδο αρθρογραφώντας με το ψευδώνυμο «Θέμης Βλάμης» στη μαχόμενη κατά του δικτατορικού καθεστώτος εφημερίδα «Γνώμη» των Πατρών. Μάλιστα για να μην εντοπιστεί από τις διωκτικές αρχές που καραδοκούσαν να πνίξουν κάθε ελεύθερη φωνή και διαφορετική άποψη, υπαγόρευε τα κείμενά του στον γιό του μικρό μαθητή τότε Απόστολο, πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών και καλό μας συνάδελφο.
Αγαπητέ φίλε Γιάννη
Πάνε πολλά χρόνια που παλέψαμε μαζί από το ίδιο μετερίζι, τόσο στην Ένωση Συντακτών, όσο και στο Επικουρικό Ταμείο. Εσύ ως πρόεδρος κι εγώ ως γραμματέας. Δώσαμε μαζί με τους συναδέλφους μάχες και κερδίσαμε πράγματα για το καλό όλων των εργαζομένων στο χώρο των ΜΜΕ.
Σήμερα όμως οι μάχες που δίνουν οι νεότεροι συνάδελφοί μας στις διοικήσεις των δύο σωμάτων είναι πιο επίπονες και σκληρές. Γιατί ο κλάδος τα τελευταία χρόνια όπως άλλωστε όλοι οι εργαζόμενοι, δέχεται πρωτοφανή επίθεση με σύνθλιψη και αλλοίωση των εργασιακών μας σχέσεων και αλματώδη αύξηση της ανεργίας. Κάτι που γνώριζες φυσικά και ήσουν ιδιαίτερα ανήσυχος και πικραμένος γι’ αυτό. Να είσαι όμως βέβαιος ότι οι αγώνες θα συνεχιστούν και δεν θα υποστείλουμε τη σημαία.
Από σήμερα ο Γιάννης Βουλδής, ο ιχνηλάτης της ζωής, περνά στην αχερουσία με το κεφάλι ψηλά. Εμείς θα τον θυμόμαστε με αγάπη και θα νοσταλγούμε τις όμορφες μέρες και νύχτες που περάσαμε μαζί. Οφείλω όμως και πρέπει να καταθέσω στη μνήμη του, το μεγαλείο ψυχής που επέδειξε στο δρόμο για το μοιραίο ταξίδι. Στην τελευταία πρόσφατη τηλεφωνική μας επικοινωνία φάνηκε σαν έτοιμος από καιρό και με φοβερή αυτοπεποίθηση και μοναδική γενναιότητα μου είπε: «Θανάση δε φοβάμαι είμαι έτοιμος για ό,τι συμβεί. Είμαι απόλυτα ήρεμος να αποδεχτώ τους τίτλους του τέλους».
Πολυαγαπημένε μας Γιάννη εμείς οι νεότεροι συνάδελφοί σου, δίνουμε μια υπόσχεση. Ότι δε θα σε ξεχάσουμε. Και όταν μετά τα εξουθενωτικά ωράρια της δουλειάς θα βρισκόμαστε στα ταβερνάκια που πηγαίναμε μαζί, θα θυμόμαστε τον αγαπημένο μας Βάρναλη και θα σιγοτραγουδάμε στη μνήμη σου τους στίχους που σου άρεσαν πολύ.
Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ'η παρέα πίναμ' εψες'
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σεβαστέ και αξέχαστε συνάδελφε, τα Δ.Σ. της ΕΣΗΕΠΗΝ και του ΤΕΑΣ στα οποία θήτευσε επί σειράν ετών ως πρόεδρος αλλά και ιδρυτικό μέλος αντίστοιχα, εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στα παιδιά σου, τον Απόστολο τη σύζυγό του Κατερίνα, την Χρύσα νομική σύμβουλο της ΕΣΗΕΠΗΝ και μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου, το σύζυγό της εξαίρετο συνάδελφο Ταμία του ΤΕΑΣ Ηλία Κάνιστρα, και την αγαπημένη σου εγγονούλα Αναστασία. Όλοι οι συνάδελφοι εύχονται να είναι ελαφρύ το χώμα της Αχαϊκής γης που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία σου η μνήμη".
xespao
Ο Γιάννης Βουλδής είχε αναπτύξει πλούσια συνδικαλιστική δραστηριότητα, ενώ κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε αναπτύξει πλούσια αντιστασιακή δράση μέσα από τις τάξεις της ΕΠΟΝ και μετέπειτα υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941 – 1944.
"Το βέβαιο είναι ότι το κενό που αφήνει ο θάνατος του Γιάννη Βουλδή είναι μεγάλο, γιατί με την προσωπικότητά του, συνέχιζε να δίνει μαθήματα μέχρι το τέλος. Μαθήματα ήθους και αγωνιστικότητας, αλλά και σωστής, αντικειμενικής δημοσιογραφίας' αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Δήμος Πατρέων.
Τον επικήδειο εκφώνησε συγκινημένος ο πρόεδρος του ΤΕΑΣ Θανάσης Μπαμπανέβας
"Άλλη μια θρυλική μορφή της δημοσιογραφίας περνά από σήμερα στην αιωνιότητα.
Με αισθήματα οδύνης και πραγματικής συντριβής η δημοσιογραφική οικογένεια αποχαιρετά και κατευοδώνει στην τελευταία του κατοικία, έναν από τους πραγματικά μεγάλους ταγούς της ενημέρωσης.
Το δικό μας, πολύτιμο φίλο, συνάδελφο, συμμαχητή και συμπαραστάτη Γιάννη Βουλδή. Έναν άνθρωπο που η ζωή του ταυτίστηκε με τα γεγονότα. Βίωσε λύπες και χαρές, κατέγραψε, αποκρυπτογράφησε, περιέγραψε και κατέλειπε μοναδικές στιγμές της δημόσιας ζωής.
Πενήντα και πλέον χρόνια μάχιμος γραφιάς, ρεπόρτερ, χρονογράφος, κοσμικογράφος, αλλά και δεινός αρθρογράφος, αφουγκράστηκε την κοινωνία και μετέφερε τους καημούς, τις πίκρες τα οράματα και τα ιδανικά ενός λαού, που πέρασε όχι μόνο εύκολα αλλά και δύσκολα χρόνια.
Σ’ όλη του τη ζωή και την επαγγελματική του διαδρομή, στάθηκε όρθιος και ακέραιος στις επάλξεις. Γιατί αυτός είναι και ο ρόλος ενός ευσυνείδητου επαγγελματία συντάκτη. Να προσπαθεί, να αγωνίζεται, να μάχεται σθεναρά και καθημερινά για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Να αναδεικνύει τα αιτήματα των αδύναμων και να μεταφέρει τη φωνή τους εκεί που οι άλλοι – οι κραταιοί- αποφασίζουν δυστυχώς γι’ αυτούς.
Ο Γιάννης Βουλδής δεν έζησε σε εικονική πραγματικότητα. Ήταν ο άνθρωπος που λειτούργησε ως πομπός και δέκτης. Δεν στάθηκε απέναντι, δεν έμεινε απαθής. Πήρε θέση και υπεραμύνθηκε με σθένος αυτό που πίστευε. Πορεύτηκε μαζί με την κοινωνία. Ήταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας για όσα συνέβαιναν. Κατέγραψε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος.
Απαράμιλλος εραστής του γραπτού λόγου, ανταπεξήλθε με θαυμαστή επιτυχία όλα τα είδη του και άφησε γόνιμη και πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Η προσφορά του όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά και τη συγγραφή βιβλίων υπήρξε πραγματικά υπερπολύτιμη και οπωσδήποτε ανεκτίμητη.
Η πένα του είχε το κύρος της εγκυρότητας και τα κείμενά του απέπνεαν καλλιέπεια λόγου, υψηλή αισθητική και ευαισθησία. Τα θέματα που διαπραγματευόταν τα αντλούσε πάντα από την καθημερινότητα. Γι’ αυτό και δίκαια είχε αποκληθεί ο σχολαστικός παρατηρητής όσων διαδραματίζονταν όχι μόνο στο προσκήνιο αλλά και το παρασκήνιο της πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής μας ζωής.
Ο Γιάννης Βουλδής ανήκε στη γενιά των σκαπανέων της τοπικής δημοσιογραφίας. Εκείνων που κυριολεκτικά μόχθησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, παλεύοντας με πενιχρά μέσα για να επιτελέσουν το καθήκον τους. Αναρίθμητα τα ξενύχτια, αμέτρητα τα χειρόγραφα, ατέλειωτες οι ώρες συντροφιά με το αντιμόνιο και την ατμόσφαιρα του παλαιού τυπογραφείου.
Για τη συνολική του προσφορά είχε άλλωστε τιμηθεί με το βραβείο του ιδρύματος Μπότση, το μετάλλιο του Αγίου Ανδρέα, το δίπλωμα και παράσημο του συνδέσμου δημοσιογράφων αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης.
Με το ανήσυχο πνεύμα του ρεπόρτερ, ερεύνησε με ιδιαίτερη προσοχή, παρακολούθησε με διακριτικότητα, προσέγγισε με ευαισθησία τις λεπτομέρειες γεγονότων και καταστάσεων που από μια πρώτη ματιά φάνταζαν αμελητέα.
Με ασίγαστο πάθος, πολύ μόχθο και μεράκι ο αγαπημένος μας συνάδελφος συμμερίστηκε την αγωνία και το δράμα άτυχων συνανθρώπων μας αλλά και χάρηκε για την ευτυχία άλλων.
Οι ήρωές του δηλαδή τα πρόσωπα που συνέθεταν τον καμβά των αφηγημάτων του, δεν ήταν οι προβεβλημένοι και εκείνοι που συνήθως αναφέρονται στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων.
Ο Γιάννης Βουλδής μέσα από τα ρεπορτάζ και τα βιβλία του χτύπησε και άνοιξε τις πόρτες των ξεχασμένων διπλανών μας και έριξε βάλσαμο στην ψυχούλα τους.
Εκεί όμως που έδειξε απαράμιλλο ψυχικό μεγαλείο, ήταν ο κύκλος της δικής του ζωής.. Όταν σε νεαρή σχετικά ηλικία έχασε την πολύτιμη σύντροφο, την αγαπημένη του σύζυγο Αναστασία. Τότε έκανε την μεγάλη υπέρβαση. Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις καθώς αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων, παράλληλα με τις καθημερινές σκληρές συνθήκες του επαγγέλματος να μεγαλώσει και να καμαρώσει αργότερα τα δύο του παιδιά τον Απόστολο και την Χρύσα.
Βασικό επαγγελματικό του ορμητήριο η ιστορική εφημερίδα «Πελοπόννησος» στην οποία και ανδρώθηκε υπηρετώντας για 40 και πλέον χρόνια με συναίσθηση ευθύνης όλα τα τμήματά της. Είτε ως ελεύθερος ρεπόρτερ, είτε ως συντάκτης του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ αλλά και ως χρονογράφος, σχολιογράφος, αρθρογράφος, συντάκτης ύλης, αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της συνέπειας και της επαγγελματικής ευσυνειδησίας.
Ο Γιάννης Βουλδής είχε όμως διαπρέψει και ως ανταποκριτής μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων και ξένων πρακτορείων ειδήσεων. Επί σειράν ετών ενημέρωνε το πανελλήνιο για τα τεκταινόμενα στην Πάτρα και τη Δυτική Ελλάδα μέσω των εφημερίδων «ΒΗΜΑ», «ΝΕΑ» των περιοδικών και λοιπών εντύπων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, καθώς επίσης του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Προερχόμενος από το χώρο της αριστεράς δεν απεμπόλησε ποτέ τις ιδέες και τις αρχές του Κουμμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Σε εποχές δύσκολες και καιρούς χαλεπούς ένωσε τη δική του φωνή με εκείνη των εργαζομένων μέσα από την τακτική συνεργασία του με το «Ριζοσπάστη».
Επίσης στα σκοτεινά χρόνια της επάρατης δικτατορίας ο Γιάννης Βουλδής εναντιώθηκε. Ύψωσε το ανάστημά του και βρήκε μαχητική διέξοδο αρθρογραφώντας με το ψευδώνυμο «Θέμης Βλάμης» στη μαχόμενη κατά του δικτατορικού καθεστώτος εφημερίδα «Γνώμη» των Πατρών. Μάλιστα για να μην εντοπιστεί από τις διωκτικές αρχές που καραδοκούσαν να πνίξουν κάθε ελεύθερη φωνή και διαφορετική άποψη, υπαγόρευε τα κείμενά του στον γιό του μικρό μαθητή τότε Απόστολο, πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών και καλό μας συνάδελφο.
Αγαπητέ φίλε Γιάννη
Πάνε πολλά χρόνια που παλέψαμε μαζί από το ίδιο μετερίζι, τόσο στην Ένωση Συντακτών, όσο και στο Επικουρικό Ταμείο. Εσύ ως πρόεδρος κι εγώ ως γραμματέας. Δώσαμε μαζί με τους συναδέλφους μάχες και κερδίσαμε πράγματα για το καλό όλων των εργαζομένων στο χώρο των ΜΜΕ.
Σήμερα όμως οι μάχες που δίνουν οι νεότεροι συνάδελφοί μας στις διοικήσεις των δύο σωμάτων είναι πιο επίπονες και σκληρές. Γιατί ο κλάδος τα τελευταία χρόνια όπως άλλωστε όλοι οι εργαζόμενοι, δέχεται πρωτοφανή επίθεση με σύνθλιψη και αλλοίωση των εργασιακών μας σχέσεων και αλματώδη αύξηση της ανεργίας. Κάτι που γνώριζες φυσικά και ήσουν ιδιαίτερα ανήσυχος και πικραμένος γι’ αυτό. Να είσαι όμως βέβαιος ότι οι αγώνες θα συνεχιστούν και δεν θα υποστείλουμε τη σημαία.
Από σήμερα ο Γιάννης Βουλδής, ο ιχνηλάτης της ζωής, περνά στην αχερουσία με το κεφάλι ψηλά. Εμείς θα τον θυμόμαστε με αγάπη και θα νοσταλγούμε τις όμορφες μέρες και νύχτες που περάσαμε μαζί. Οφείλω όμως και πρέπει να καταθέσω στη μνήμη του, το μεγαλείο ψυχής που επέδειξε στο δρόμο για το μοιραίο ταξίδι. Στην τελευταία πρόσφατη τηλεφωνική μας επικοινωνία φάνηκε σαν έτοιμος από καιρό και με φοβερή αυτοπεποίθηση και μοναδική γενναιότητα μου είπε: «Θανάση δε φοβάμαι είμαι έτοιμος για ό,τι συμβεί. Είμαι απόλυτα ήρεμος να αποδεχτώ τους τίτλους του τέλους».
Πολυαγαπημένε μας Γιάννη εμείς οι νεότεροι συνάδελφοί σου, δίνουμε μια υπόσχεση. Ότι δε θα σε ξεχάσουμε. Και όταν μετά τα εξουθενωτικά ωράρια της δουλειάς θα βρισκόμαστε στα ταβερνάκια που πηγαίναμε μαζί, θα θυμόμαστε τον αγαπημένο μας Βάρναλη και θα σιγοτραγουδάμε στη μνήμη σου τους στίχους που σου άρεσαν πολύ.
Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ'η παρέα πίναμ' εψες'
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σεβαστέ και αξέχαστε συνάδελφε, τα Δ.Σ. της ΕΣΗΕΠΗΝ και του ΤΕΑΣ στα οποία θήτευσε επί σειράν ετών ως πρόεδρος αλλά και ιδρυτικό μέλος αντίστοιχα, εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στα παιδιά σου, τον Απόστολο τη σύζυγό του Κατερίνα, την Χρύσα νομική σύμβουλο της ΕΣΗΕΠΗΝ και μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου, το σύζυγό της εξαίρετο συνάδελφο Ταμία του ΤΕΑΣ Ηλία Κάνιστρα, και την αγαπημένη σου εγγονούλα Αναστασία. Όλοι οι συνάδελφοι εύχονται να είναι ελαφρύ το χώμα της Αχαϊκής γης που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία σου η μνήμη".
xespao
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Βρύζας μένει...ως να φύγει
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γλέντησε η Χαλκίδα την Καθαρά Δευτέρα, με Γωγώ Τσαμπά!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
