2012-05-02 21:15:10
Αγαπητέ κ. Γλέζο
Παραφράζων την γνωστή- πλην παρωχημένη, πλέον- διατύπωση "Αλβανός τουρίστας" εις "Αλβανός κομμουνιστής", επιθυμώ να μοιρασθώ δημοσίως τις σκέψεις μου που ακολουθούν μαζί σας, μέσω αυτής της ανοικτής επιστολής.
Σε ελάχιστο χρόνο, αν ανατρέξει κανείς εις το Διαδίκτυο ( You tube/ταινίες/ gp2141967), μπορεί να «αλιεύσει» οπτικοποιημένο υλικό (βίντεο), που ανατρέχει στον Απρίλιο του 1985, όταν ο κ. Μανώλης Γλέζος επισκέφθηκε την κομμουνιστική-τότε- Αλβανία, προκειμένου να προσκυνήσει εις τα Τίρανα τη σορό του θανόντος Γενικού Γραμματέως του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας Ενβέρ Χότζα, να συλλυπηθεί το Ραμίζ Αλία διάδοχον του θανόντος εις την θέσιν του Γ.Γ. του ΚΕΑ και τη χήρα του Χότζα, ώς και να καταθέσει στεφάνι ως Manolis Glezos. Στη θέα της σορού του, δε, σηκώνει και την γροθιά του, με το αριστερό χέρι Ουδείς θα μπορούσε να αρνηθεί αυτό το δικαίωμα, εις τον κ. Μανώλη Γλέζο. Όπως και βέβαιο είναι, ότι, πλην των διατεταγμένων να επιδίδονται εις ατέλειωτα δάκρυα Αλβανών γιά το θάνατο του "μεγάλου ηγέτη" τους, όλοι οι υπόλοιποι συμπατριώτες του θα ήσαν πλήρως αδιάφοροι, αν όχι εχθρικοί, αναλογιζόμενοι την απέραντη δυστυχία στην οποία ήσαν τότε καταδικασμένοι.
Επιθυμώ, λοιπόν, με όλον το σεβασμό, να προτείνω εις τον κ. Μανώλη Γλέζο να σκεφθεί ότι όταν μιλούμε ότι "γράφεται" ιστορία, είτε αμέσως μετά αυτό καθ' εαυτό το συγκεκριμένο γεγονός, είτε στην πορεία χρόνων, η ίδια η ζωή, οι πολίτες εν γένει θέτουν το πρόσημο της αντίστοιχης θετικής ή αρνητικής αξιολόγησης. Και βεβαίως το άθροισμα των ιστορικών γεγονότων, στιγμιαίων ή διαρκών, συνθέτουν το ρου της ιστορίας, αν και συμβαίνει ενίοτε, γεγονότα είτε να υπερεκτιμώνται, είτε να υποβαθμίζονται γιά λόγους σκοπιμότητος.
Κατά την κρίση μου, έγραψαν ιστορία γεγονότα, όπως:
1. Ο 40ετής πόλεμος Αθηναίων- Λακεδαιμονίων, στην αρχαία Ελλάδα, ένας μέγας πόλεμος γιά τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
2. Η ανάρτηση της σημαίας της ΕΣΣΔ στο ερειπωμένο Βερολίνο, από έναν Σοβιετικό στρατιώτη σε ό,τι είχε μείνει από το Ράιχσταγκ, το Μάϊο του 1945. Η φωτογραφία αυτή ήλθε να συμβολίσει την κατάρρευση του ναζισμού, έστω κι αν κατέστη αναγκαίο να υποστεί το σχετικό «ρετούς».
3. Η υποστολή της σημαίας της ΕΣΣΔ από τον τρούλο του Κρεμλίνου εκείνην τη χιονισμένη νύκτα των Χριστουγέννων του 1991, επί των ημερών του τελευταίου της ηγέτη, του μοιραίου Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος κατέληξε, έπειτα, να διαφημίζει την Pizza Ηut ή δερμάτινες τσάντες. Καμία ομοιότης με το τέλος του Αλλιέντε, ο οποίος προέκρινε να αυτοπυροβοληθεί, αφού διάβασε μήνυμά του προς το Χιλιανό λαό, παρά να συλληφθεί εν ζωή από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ.
4. Εκείνα τα μεσάνυκτα της Πρωτοχρονιάς του 1991, όταν και η Ελλάς, ακολουθούσα τις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης, πέρασε από το κυρίαρχο εθνικό της νόμισμα, την δραχμή, στο ένα και ενιαίο νόμισμα της ΟΝΕ, το ευρώ.
5. Όταν κατέρρευσε το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας, της πιό απομονωμένης χώρας στην Ευρώπη και τον πλανήτη ίσως, το 1989.
Αν κανείς συνθέσει αυτά τα τόσο ετερόκλητα γεγονότα στην πορεία του χρόνου, τόσα ιστορικά γεγονότα, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι πολλά εμπεριέχουν ένα δυναμισμό και ένα άλμα σε κάτι νέο, με συνέπειες και επιπτώσεις που ο ιστορικός καλείται να επιμετρήσει και να καταγράψει, κατά το δυνατόν απερίσπαστος από σκοπιμότητες.
Ερωτώ, λοιπόν, τον κ. Μανώλη Γλέζο, καθώς είναι γνωστό ότι είναι και ιστοριοδίφης:
1. Ποιά έννοια είχε η επιλογή του να τιμήσει τον Ενβέρ Χότζα; Πόσοι ελάχιστοι τον θυμούνται σήμερα και κυρίως πόσοι συμπατριώτες του νοσταλγούν το τυραννικό του καθεστώς;
2. Θεωρεί ή όχι, ότι η αναφορά στις ύψιστες αρχές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να έχει οικουμενικό χαρακτήρα και όχι να ισχύει μόνον για την Αριστερά και για τους λοιπούς να αποτελεί πολυτέλεια;
3. Πώς εννοεί την κατάσταση της "κατοχής" υπό την οποία θεωρεί ότι ζούμε τώρα; Με ποιά κριτήρια, δηλαδή ομοιότητες, με τη Γερμανική κατοχή, κατά της οποίας αγωνίσθηκε; Θεωρεί «δωσίλογους» κάποιους πολιτικούς στη χώρα μας ή «κουκουλοφόρους με γραβάτα» τους βουλευτές που υπερψήφισαν το Μνημόνιο-2, συμφώνως με σχετικές τοποθετήσεις του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα;
Σκέπτομαι μήπως ο κ. Μανώλης Γλέζος επιθυμεί, όπως η ιστορία γράφεται υπό το κράτος σκοπιμοτήτων, δηλαδή αν το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό δεν είναι το πρωτεύον, αλλά ήσσονος σημασίας πτυχή, «μία ανατροπή στη δημοσιογραφία», κατά της οποίας είχε ταχθεί, κατά την παρέμβασή του στην εκδήλωση γιά την παρουσίαση του βιβλίου «Δραματική Πορεία» του Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη (25 Οκτ 2006). Φρονώ ότι το κύρος της προσωπικότητος του και η στάση ζωής του, θα έπρεπε να τον κρατούν μακρυά από τέτοιους πειρασμούς, θεμιτούς μεν, αλλά διόλου απαραίτητους γιά αυτόν. Πιστεύω, ότι το ειδικό του βάρος του τού επιβάλλει να συμπεριφέρεται, ώς σοφός της ζωής και ευπατρίδης, με όρους υπερκομματικούς, με αριστερή σκοπιά, βεβαίως, όπως θέλει να την εννοεί, αλλά όχι με την πλευρά των "μεν" που είναι εναντίον των "δε" και τους αντιμάχεται, όπως και αντιστρόφως. Ένας ενωτικός και πατριωτικός λόγος, όπως προηγουμένως, είναι ο πολιτικός ρόλος που ο Ελληνικός λαός περιμένει, πλέον, από τον κ. Μανώλη Γλέζο και μάλιστα υπό τις κρατούσες σήμερα δεινές κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες.
Επιπλέον των προηγουμένων, επικαλούμαι και το γεγονός ότι υπήρξε συναγωνιστής με τον πατέρα μου, Χαρίλαο Θρ. Μηχιώτη, εις το "Ριζοσπάστη" ηρωϊκών καιρών, όπως και στέλεχος του ΚΚΕ που δικάσθηκε και καταδικάσθηκε τρεις φορές εις θάνατον, από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, σε δίκες με άλλα στελέχη του κόμματος, όπως ο αείμνηστος Λευτέρης Βουτσάς, εκδότης της μεταδικτατορικής "Αυγής" επί σειρά πολλών ετών και ιδιαιτέρως αγαπητός εις τον υπογράφοντα (ο τελευταίος δικάσθηκε και καταδικάσθηκε εις ισόβια), πράγμα το οποίο με κάνει να του τρέφω πρόσθετο σεβασμό. Μου επιτρέπεται- ελπίζω- να του προτείνω να αξιολογήσει όσα του γράφω.
Έχω κάτι περισσότερο από τα μισά χρόνια του κ. Μανώλη Γλέζου, αλλά νομιμοποιούμαι να του απευθύνομαι σε πρώτο πρόσωπο, ώς σκεπτόμενος και ανησυχών πολίτης αυτής της χώρας, που θέλει να δει την πατρίδα του να προοδεύει εις πείσμα ακόμη και των χειρότερων δυσχερειών, υπό συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας γιά όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Προσωπικότητες του δημοσίου βίου, όπως ο κ. Μανώλης Γλέζος, οφείλουν να πρωτοστατούν προς μία τέτοια κατεύθυνση.
Παραλλήλως, όμως, νομιμοποιούμαι να σημειώσω ότι η παρουσία του κ. Μανώλη Γλέζου, εις το πλευρόν του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, ώς επί κεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας αυτού του κόμματος, τον εμπλέκει εις την ενεργό κομματική αντιπαράθεση. Θυμίζω, επίσης, τη θέση του εξ αριστερών του Τσίπρα, όταν ο τελευταίος έδειξε «πόρτα Λιβερίας» εις τους συμπατριώτες μας έχοντες και κατέχοντες.
Σε τέτοιες στιγμές, πολλοί ανατρέχουν εις το μεγάλο απόντα από τη ζωή, το Λεωνίδα Κύρκο. Τι θα μας έλεγε σήμερα; Ο υπογράφων ανατρέχει σε φλογερές ομιλίες του Λεωνίδα, που δεν παρέλειπε να τονίζει την ανάγκη των τριών επάλληλων κύκλων γιά την Ελλάδα. Ήταν η Εθνική-Αντιδικτατορική- Δημοκρατική Ενότητα, εις τρεις κύκλους από τον πρώτο και υπερκείμενο, αυτόν της εθνικής ενότητας, εις το δεύτερο αυτόν της αντιδικτατορικής ενότητας και εις τον τρίτον αυτόν της δημοκρατικής ενότητας, εκ των βασικών θέσεων εις το κείμενο «Στόχοι του Έθνους» του ΚΚΕ Εσωτ. Σήμερα, υπό πολύ διαφορετικές από τότε συνθήκες, ποιός πρέπει να επωμισθεί την ευθύνη άρθρωσης αυτού του ενωτικού- συνθετικού πολιτικού λόγου, ει μη οι «σοφοί» του πολιτικού μας βίου, από υπερκομματική, πλέον, θέση και οπτική των πραγμάτων;
Η πατρίδα μας έχει περιέλθει σε δεινή θέση, η οποία ενδέχεται να επιδεινωθεί περαιτέρω και η εικόνα που στέλνει είναι αυτή μιάς αυτοκαταστροφικής πορείας. Αλλά δεν πρέπει αυτή η εικόνα να κυριαρχήσει και να μας χαρακτηρίσει. Ο μακραίωνος πολιτισμός και η πολυσήμαντη συμβολή της Ελλάδας σε όλα τα πεδία του ανθρώπινου γίγνεσθαι αποτελεί διαρκή τίτλο τιμής, που άλλοι λαοί τιμούν και μας τον υπενθυμίζουν, ώς εάν να έχουμε περιπέσει σε συλλογική αμνησία. Πώς είναι δυνατόν να το δεχόμεθα αυτό; Ένα νέο «τείχος του Βερολίνου» πρέπει να χωρίσει τους Έλληνες; Επιτρέπεται εις τον κ. Γλέζο να συντάσσεται με το κεντρικό πολιτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ «αποφάσισαν χωρίς εμάς-προχωράμε χωρίς αυτούς»;
Ενθυμούμαι, σχετικώς, μιάν φράση που έχω ακούσει από παλιούς αριστερούς και την οποία αποδίδουν εις τον αξέχαστο πρόεδρο της ΕΔΑ, τον Ηλία Ηλιού, όταν αναφερόταν εις το ρόλο ηγετών της Αριστεράς με μεγάλη προσφορά στα κοινά και τις ιστορικές τους ευθύνες: «Όποιος είναι άγαλμα, γιατί να θέλει να γίνει και καρέκλα;». Αν αισθάνεται ο κ. Γλέζος ότι αυτή η ρήση του Ηλιού τον αφορά, είχε ανάγκη, υπό τις κρατούσες δεινές συνθήκες, τη βουλευτική καρέκλα; Και αν ναι, πότε ομιλούσε ειλικρινώς προς τους Έλληνες πολίτες: Όταν ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ή από την επομένη των εκλογών της 6ης Μαίου, που θα είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Συνεπώς κάπου έσφαλε. Θα μας το εξηγήσει;
Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστοι Αλβανοί κομμουνιστές και θεωρούν ότι δυσφημείται ο θανών «μεγάλος ηγέτης» Ενβέρ Χότζα, με όσα έγραψα, τους ζητώ ταπεινώς συγνώμη!
Με ιδιαίτερη εκτίμηση και σεβασμό
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Exofitsio
Παραφράζων την γνωστή- πλην παρωχημένη, πλέον- διατύπωση "Αλβανός τουρίστας" εις "Αλβανός κομμουνιστής", επιθυμώ να μοιρασθώ δημοσίως τις σκέψεις μου που ακολουθούν μαζί σας, μέσω αυτής της ανοικτής επιστολής.
Σε ελάχιστο χρόνο, αν ανατρέξει κανείς εις το Διαδίκτυο ( You tube/ταινίες/ gp2141967), μπορεί να «αλιεύσει» οπτικοποιημένο υλικό (βίντεο), που ανατρέχει στον Απρίλιο του 1985, όταν ο κ. Μανώλης Γλέζος επισκέφθηκε την κομμουνιστική-τότε- Αλβανία, προκειμένου να προσκυνήσει εις τα Τίρανα τη σορό του θανόντος Γενικού Γραμματέως του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας Ενβέρ Χότζα, να συλλυπηθεί το Ραμίζ Αλία διάδοχον του θανόντος εις την θέσιν του Γ.Γ. του ΚΕΑ και τη χήρα του Χότζα, ώς και να καταθέσει στεφάνι ως Manolis Glezos. Στη θέα της σορού του, δε, σηκώνει και την γροθιά του, με το αριστερό χέρι Ουδείς θα μπορούσε να αρνηθεί αυτό το δικαίωμα, εις τον κ. Μανώλη Γλέζο. Όπως και βέβαιο είναι, ότι, πλην των διατεταγμένων να επιδίδονται εις ατέλειωτα δάκρυα Αλβανών γιά το θάνατο του "μεγάλου ηγέτη" τους, όλοι οι υπόλοιποι συμπατριώτες του θα ήσαν πλήρως αδιάφοροι, αν όχι εχθρικοί, αναλογιζόμενοι την απέραντη δυστυχία στην οποία ήσαν τότε καταδικασμένοι.
Επιθυμώ, λοιπόν, με όλον το σεβασμό, να προτείνω εις τον κ. Μανώλη Γλέζο να σκεφθεί ότι όταν μιλούμε ότι "γράφεται" ιστορία, είτε αμέσως μετά αυτό καθ' εαυτό το συγκεκριμένο γεγονός, είτε στην πορεία χρόνων, η ίδια η ζωή, οι πολίτες εν γένει θέτουν το πρόσημο της αντίστοιχης θετικής ή αρνητικής αξιολόγησης. Και βεβαίως το άθροισμα των ιστορικών γεγονότων, στιγμιαίων ή διαρκών, συνθέτουν το ρου της ιστορίας, αν και συμβαίνει ενίοτε, γεγονότα είτε να υπερεκτιμώνται, είτε να υποβαθμίζονται γιά λόγους σκοπιμότητος.
Κατά την κρίση μου, έγραψαν ιστορία γεγονότα, όπως:
1. Ο 40ετής πόλεμος Αθηναίων- Λακεδαιμονίων, στην αρχαία Ελλάδα, ένας μέγας πόλεμος γιά τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
2. Η ανάρτηση της σημαίας της ΕΣΣΔ στο ερειπωμένο Βερολίνο, από έναν Σοβιετικό στρατιώτη σε ό,τι είχε μείνει από το Ράιχσταγκ, το Μάϊο του 1945. Η φωτογραφία αυτή ήλθε να συμβολίσει την κατάρρευση του ναζισμού, έστω κι αν κατέστη αναγκαίο να υποστεί το σχετικό «ρετούς».
3. Η υποστολή της σημαίας της ΕΣΣΔ από τον τρούλο του Κρεμλίνου εκείνην τη χιονισμένη νύκτα των Χριστουγέννων του 1991, επί των ημερών του τελευταίου της ηγέτη, του μοιραίου Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος κατέληξε, έπειτα, να διαφημίζει την Pizza Ηut ή δερμάτινες τσάντες. Καμία ομοιότης με το τέλος του Αλλιέντε, ο οποίος προέκρινε να αυτοπυροβοληθεί, αφού διάβασε μήνυμά του προς το Χιλιανό λαό, παρά να συλληφθεί εν ζωή από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ.
4. Εκείνα τα μεσάνυκτα της Πρωτοχρονιάς του 1991, όταν και η Ελλάς, ακολουθούσα τις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης, πέρασε από το κυρίαρχο εθνικό της νόμισμα, την δραχμή, στο ένα και ενιαίο νόμισμα της ΟΝΕ, το ευρώ.
5. Όταν κατέρρευσε το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας, της πιό απομονωμένης χώρας στην Ευρώπη και τον πλανήτη ίσως, το 1989.
Αν κανείς συνθέσει αυτά τα τόσο ετερόκλητα γεγονότα στην πορεία του χρόνου, τόσα ιστορικά γεγονότα, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι πολλά εμπεριέχουν ένα δυναμισμό και ένα άλμα σε κάτι νέο, με συνέπειες και επιπτώσεις που ο ιστορικός καλείται να επιμετρήσει και να καταγράψει, κατά το δυνατόν απερίσπαστος από σκοπιμότητες.
Ερωτώ, λοιπόν, τον κ. Μανώλη Γλέζο, καθώς είναι γνωστό ότι είναι και ιστοριοδίφης:
1. Ποιά έννοια είχε η επιλογή του να τιμήσει τον Ενβέρ Χότζα; Πόσοι ελάχιστοι τον θυμούνται σήμερα και κυρίως πόσοι συμπατριώτες του νοσταλγούν το τυραννικό του καθεστώς;
2. Θεωρεί ή όχι, ότι η αναφορά στις ύψιστες αρχές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να έχει οικουμενικό χαρακτήρα και όχι να ισχύει μόνον για την Αριστερά και για τους λοιπούς να αποτελεί πολυτέλεια;
3. Πώς εννοεί την κατάσταση της "κατοχής" υπό την οποία θεωρεί ότι ζούμε τώρα; Με ποιά κριτήρια, δηλαδή ομοιότητες, με τη Γερμανική κατοχή, κατά της οποίας αγωνίσθηκε; Θεωρεί «δωσίλογους» κάποιους πολιτικούς στη χώρα μας ή «κουκουλοφόρους με γραβάτα» τους βουλευτές που υπερψήφισαν το Μνημόνιο-2, συμφώνως με σχετικές τοποθετήσεις του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα;
Σκέπτομαι μήπως ο κ. Μανώλης Γλέζος επιθυμεί, όπως η ιστορία γράφεται υπό το κράτος σκοπιμοτήτων, δηλαδή αν το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό δεν είναι το πρωτεύον, αλλά ήσσονος σημασίας πτυχή, «μία ανατροπή στη δημοσιογραφία», κατά της οποίας είχε ταχθεί, κατά την παρέμβασή του στην εκδήλωση γιά την παρουσίαση του βιβλίου «Δραματική Πορεία» του Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη (25 Οκτ 2006). Φρονώ ότι το κύρος της προσωπικότητος του και η στάση ζωής του, θα έπρεπε να τον κρατούν μακρυά από τέτοιους πειρασμούς, θεμιτούς μεν, αλλά διόλου απαραίτητους γιά αυτόν. Πιστεύω, ότι το ειδικό του βάρος του τού επιβάλλει να συμπεριφέρεται, ώς σοφός της ζωής και ευπατρίδης, με όρους υπερκομματικούς, με αριστερή σκοπιά, βεβαίως, όπως θέλει να την εννοεί, αλλά όχι με την πλευρά των "μεν" που είναι εναντίον των "δε" και τους αντιμάχεται, όπως και αντιστρόφως. Ένας ενωτικός και πατριωτικός λόγος, όπως προηγουμένως, είναι ο πολιτικός ρόλος που ο Ελληνικός λαός περιμένει, πλέον, από τον κ. Μανώλη Γλέζο και μάλιστα υπό τις κρατούσες σήμερα δεινές κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες.
Επιπλέον των προηγουμένων, επικαλούμαι και το γεγονός ότι υπήρξε συναγωνιστής με τον πατέρα μου, Χαρίλαο Θρ. Μηχιώτη, εις το "Ριζοσπάστη" ηρωϊκών καιρών, όπως και στέλεχος του ΚΚΕ που δικάσθηκε και καταδικάσθηκε τρεις φορές εις θάνατον, από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, σε δίκες με άλλα στελέχη του κόμματος, όπως ο αείμνηστος Λευτέρης Βουτσάς, εκδότης της μεταδικτατορικής "Αυγής" επί σειρά πολλών ετών και ιδιαιτέρως αγαπητός εις τον υπογράφοντα (ο τελευταίος δικάσθηκε και καταδικάσθηκε εις ισόβια), πράγμα το οποίο με κάνει να του τρέφω πρόσθετο σεβασμό. Μου επιτρέπεται- ελπίζω- να του προτείνω να αξιολογήσει όσα του γράφω.
Έχω κάτι περισσότερο από τα μισά χρόνια του κ. Μανώλη Γλέζου, αλλά νομιμοποιούμαι να του απευθύνομαι σε πρώτο πρόσωπο, ώς σκεπτόμενος και ανησυχών πολίτης αυτής της χώρας, που θέλει να δει την πατρίδα του να προοδεύει εις πείσμα ακόμη και των χειρότερων δυσχερειών, υπό συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας γιά όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Προσωπικότητες του δημοσίου βίου, όπως ο κ. Μανώλης Γλέζος, οφείλουν να πρωτοστατούν προς μία τέτοια κατεύθυνση.
Παραλλήλως, όμως, νομιμοποιούμαι να σημειώσω ότι η παρουσία του κ. Μανώλη Γλέζου, εις το πλευρόν του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, ώς επί κεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας αυτού του κόμματος, τον εμπλέκει εις την ενεργό κομματική αντιπαράθεση. Θυμίζω, επίσης, τη θέση του εξ αριστερών του Τσίπρα, όταν ο τελευταίος έδειξε «πόρτα Λιβερίας» εις τους συμπατριώτες μας έχοντες και κατέχοντες.
Σε τέτοιες στιγμές, πολλοί ανατρέχουν εις το μεγάλο απόντα από τη ζωή, το Λεωνίδα Κύρκο. Τι θα μας έλεγε σήμερα; Ο υπογράφων ανατρέχει σε φλογερές ομιλίες του Λεωνίδα, που δεν παρέλειπε να τονίζει την ανάγκη των τριών επάλληλων κύκλων γιά την Ελλάδα. Ήταν η Εθνική-Αντιδικτατορική- Δημοκρατική Ενότητα, εις τρεις κύκλους από τον πρώτο και υπερκείμενο, αυτόν της εθνικής ενότητας, εις το δεύτερο αυτόν της αντιδικτατορικής ενότητας και εις τον τρίτον αυτόν της δημοκρατικής ενότητας, εκ των βασικών θέσεων εις το κείμενο «Στόχοι του Έθνους» του ΚΚΕ Εσωτ. Σήμερα, υπό πολύ διαφορετικές από τότε συνθήκες, ποιός πρέπει να επωμισθεί την ευθύνη άρθρωσης αυτού του ενωτικού- συνθετικού πολιτικού λόγου, ει μη οι «σοφοί» του πολιτικού μας βίου, από υπερκομματική, πλέον, θέση και οπτική των πραγμάτων;
Η πατρίδα μας έχει περιέλθει σε δεινή θέση, η οποία ενδέχεται να επιδεινωθεί περαιτέρω και η εικόνα που στέλνει είναι αυτή μιάς αυτοκαταστροφικής πορείας. Αλλά δεν πρέπει αυτή η εικόνα να κυριαρχήσει και να μας χαρακτηρίσει. Ο μακραίωνος πολιτισμός και η πολυσήμαντη συμβολή της Ελλάδας σε όλα τα πεδία του ανθρώπινου γίγνεσθαι αποτελεί διαρκή τίτλο τιμής, που άλλοι λαοί τιμούν και μας τον υπενθυμίζουν, ώς εάν να έχουμε περιπέσει σε συλλογική αμνησία. Πώς είναι δυνατόν να το δεχόμεθα αυτό; Ένα νέο «τείχος του Βερολίνου» πρέπει να χωρίσει τους Έλληνες; Επιτρέπεται εις τον κ. Γλέζο να συντάσσεται με το κεντρικό πολιτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ «αποφάσισαν χωρίς εμάς-προχωράμε χωρίς αυτούς»;
Ενθυμούμαι, σχετικώς, μιάν φράση που έχω ακούσει από παλιούς αριστερούς και την οποία αποδίδουν εις τον αξέχαστο πρόεδρο της ΕΔΑ, τον Ηλία Ηλιού, όταν αναφερόταν εις το ρόλο ηγετών της Αριστεράς με μεγάλη προσφορά στα κοινά και τις ιστορικές τους ευθύνες: «Όποιος είναι άγαλμα, γιατί να θέλει να γίνει και καρέκλα;». Αν αισθάνεται ο κ. Γλέζος ότι αυτή η ρήση του Ηλιού τον αφορά, είχε ανάγκη, υπό τις κρατούσες δεινές συνθήκες, τη βουλευτική καρέκλα; Και αν ναι, πότε ομιλούσε ειλικρινώς προς τους Έλληνες πολίτες: Όταν ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ή από την επομένη των εκλογών της 6ης Μαίου, που θα είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Συνεπώς κάπου έσφαλε. Θα μας το εξηγήσει;
Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστοι Αλβανοί κομμουνιστές και θεωρούν ότι δυσφημείται ο θανών «μεγάλος ηγέτης» Ενβέρ Χότζα, με όσα έγραψα, τους ζητώ ταπεινώς συγνώμη!
Με ιδιαίτερη εκτίμηση και σεβασμό
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Exofitsio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η πρόταση του Κανάκη στη Θεοδωρίδου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
