2015-03-09 16:18:05
«Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το αίσθημα της αδικίας» Με αυτήν την φράση ξεκινά ανοιχτή επιστολή εργαζόμενου/ης στην υπηρεσία της πρώην Δημοτικής Αστυνομίας, μέσω της οποία εκφράζεται το αίτημα μελών του κλάδου για «μια ευκαιρία να επανενωθούμε με τις οικογένειές μας».
Η επιστολή, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των εργαζομένων dimastin.gr, είναι συγκλονιστική.
Ολόκληρο το περιεχόμενό της παρακάτω:
Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το αίσθημα της αδικίας. Αδικία και θλίψη, όχι απλά γιατί εν μια νυκτί σου στέρησαν την εργασία σου, σε υποχρέωσαν να επιλέξεις άλλη εργασιακή κατεύθυνση, σε όποια ηλικία κι αν ανήκεις. Θα σκεφτεί κανείς ότι σαν άνθρωποι είμαστε πλάσματα ανικανοποίητα. Κι όμως δεν είναι έτσι . Ο φόβος και η τρομοκρατία ότι αύριο δεν θα έχεις δουλειά να θρέψεις την οικογένεια σου , να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου, σε βάζουν αυτόματα στο να αποφασίσεις να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά.
Κι ήρθε η ώρα που παρουσιάστηκα στην «άλλη» δουλειά. Από την πρώτη μέρα τα βλέμματα απαξίωσης αμέτρητα. Οι προσβολές αδιάκοπες. Η αξιοπρέπεια χάθηκε και χάθηκε όχι γιατί δεν είμαι άξιος υπάλληλος να ανταπεξέλθω σε όποιο αντικείμενο. Χάθηκε από την προκατάληψη των «νέων συνεργατών». Βλέμματα και ψίθυροι γεμάτα υποτίμηση. Και ναι αυτό που σας περιγράφω είναι η πραγματική κατάσταση σε ένα περιφερειακό Αστυνομικό Τμήμα. Σε ένα τμήμα όπου κατά την άφιξη μας εκεί ο Ανώτερος Προϊστάμενος, αντί για «Καλημέρα» έδειξε απευθείας το τι νιώθει για ανθρώπους που πέρασαν διαθεσιμότητα και βρέθηκαν στο πουθενά. Η πρώτη κουβέντα του? « Δεν σας θέλω εδώ, είστε βάρος». Και το κατάπιαμε. Μας νιώθουν εισβολείς στον χώρο τους, και δεν τους αδικώ. Ο καθένας κοιτάζει, τα του οίκου του.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους. Καθημερινή απαξίωση. Και λες, άστο μη μιλάς γιατί οι λογαριασμοί τρέχουν, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Και άλλαξαν… Προς το χειρότερο. Ήρθε και το δεύτερο πιο βαρύ τίμημα της κινητικότητας. Η διάλυση της οικογένειας. Ο ένας εδώ και ο άλλος στην άλλη άκρη της Ελλάδος. Γιατί έτσι είπε η άθλια κινητικότητα και ο Α.Σ.Ε.Π. Γιατί αυτά είναι τα αποτελέσματα. Και τι να κάνεις? Να μην πας ? Όσο τα δάνεια τρέχουν, θα πας. Και εδώ πονάει δύο φορές , γιατί σου επιβάλλουν να ζήσεις μακριά από την οικογένειά σου. Εσύ λοιπόν αξιότιμε κατά τα άλλα νέε συνεργάτη, βαθμοφόρε που ξέρεις καλύτερα από μένα τι θα πει να σε χωρίζουν από την οικογένειά σου, πριν με κρίνεις, βάλε για μια στιγμή στο μυαλό σου ότι εσύ επέλεξες να κάνεις αυτήν την δουλειά( σε ηλικία κάτω των 30 ετών) και μπράβο σου, γιατί εγώ δεν θα το επέλεγα ποτέ. Εγώ όμως αναγκάστηκα, για να μπορέσω να θρέψω την οικογένειά μου. Κάποιοι θα σπεύσουν να με πουν μοιρολάτρη, δημολάγνο. Όχι, δεν είναι ο Δήμος που θα μου δώσει ευτυχία, δεν κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου για ότι μας συνέβη. Δεν κρύβω όμως την απελπισία μου.
Τι ζητάμε? Μια ευκαιρία να ενωθούμε με τις οικογένειές μας ζητάμε. Μια βοήθεια από τους Αρμόδιους να φέρουν πίσω τους ξεσπιτωμένους. Μια άμεση ρύθμιση. Δεν είναι τόσο δύσκολο να βγει άμεσα μια ρύθμιση να ξαναενωθούν οι οικογένειες χωρίς να περιμένουν τα Υπηρεσιακά συμβούλια για το ΑΝ και το ΠΟΤΕ συνεδριάσουν. Γιατί το ΑΝ σημαίνει ότι πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να σου πουν «ΟΧΙ» και γιατί το ΠΟΤΕ σημαίνει ότι κάθε ημέρα που περνάει εξαθλιωνόμαστε οικονομικά και ψυχικά. Την απαξίωση των ανωτέρων την αντέχουμε (θέλουμε δεν θέλουμε), την διάλυση των οικογενειών μας δεν αντέχουμε.
Όλα τα παραπάνω είμαι μια εκ των πολλών ιστοριών από οικογένειες που ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους , μέσω της κινητικότητας των πρώην Δημοτικών Αστυνομικών . Αν υπάρχει λοιπόν έστω και ένας από τους κυβερνώντες αυτής της χώρας που θέλουν να αποκαταστήσουν τα αποτελέσματα των μνημονικών αποφάσεων των κυβερνήσεων που επέφεραν όχι μόνο οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση, ας κινηθούν άμεσα και εμπράκτως , όχι μόνο με βαρυσήμαντες δηλώσεις. Και αν αυτό που περιέγραψα παραπάνω δεν αποτελεί για εσάς ανθρωπιστική κρίση, τότε λυπάμαι.
Εάν δεν κάνετε εσείς οι Αρμόδιοι, ως αλληλέγγυοι προς τον συνάνθρωπο κάποια ενέργεια , τότε πραγματικά δεν έχει κανείς να περιμένει την Ελπίδα που ήρθε ή έρχεται….. Tromaktiko
Η επιστολή, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των εργαζομένων dimastin.gr, είναι συγκλονιστική.
Ολόκληρο το περιεχόμενό της παρακάτω:
Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το αίσθημα της αδικίας. Αδικία και θλίψη, όχι απλά γιατί εν μια νυκτί σου στέρησαν την εργασία σου, σε υποχρέωσαν να επιλέξεις άλλη εργασιακή κατεύθυνση, σε όποια ηλικία κι αν ανήκεις. Θα σκεφτεί κανείς ότι σαν άνθρωποι είμαστε πλάσματα ανικανοποίητα. Κι όμως δεν είναι έτσι . Ο φόβος και η τρομοκρατία ότι αύριο δεν θα έχεις δουλειά να θρέψεις την οικογένεια σου , να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου, σε βάζουν αυτόματα στο να αποφασίσεις να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά.
Κι ήρθε η ώρα που παρουσιάστηκα στην «άλλη» δουλειά. Από την πρώτη μέρα τα βλέμματα απαξίωσης αμέτρητα. Οι προσβολές αδιάκοπες. Η αξιοπρέπεια χάθηκε και χάθηκε όχι γιατί δεν είμαι άξιος υπάλληλος να ανταπεξέλθω σε όποιο αντικείμενο. Χάθηκε από την προκατάληψη των «νέων συνεργατών». Βλέμματα και ψίθυροι γεμάτα υποτίμηση. Και ναι αυτό που σας περιγράφω είναι η πραγματική κατάσταση σε ένα περιφερειακό Αστυνομικό Τμήμα. Σε ένα τμήμα όπου κατά την άφιξη μας εκεί ο Ανώτερος Προϊστάμενος, αντί για «Καλημέρα» έδειξε απευθείας το τι νιώθει για ανθρώπους που πέρασαν διαθεσιμότητα και βρέθηκαν στο πουθενά. Η πρώτη κουβέντα του? « Δεν σας θέλω εδώ, είστε βάρος». Και το κατάπιαμε. Μας νιώθουν εισβολείς στον χώρο τους, και δεν τους αδικώ. Ο καθένας κοιτάζει, τα του οίκου του.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους. Καθημερινή απαξίωση. Και λες, άστο μη μιλάς γιατί οι λογαριασμοί τρέχουν, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Και άλλαξαν… Προς το χειρότερο. Ήρθε και το δεύτερο πιο βαρύ τίμημα της κινητικότητας. Η διάλυση της οικογένειας. Ο ένας εδώ και ο άλλος στην άλλη άκρη της Ελλάδος. Γιατί έτσι είπε η άθλια κινητικότητα και ο Α.Σ.Ε.Π. Γιατί αυτά είναι τα αποτελέσματα. Και τι να κάνεις? Να μην πας ? Όσο τα δάνεια τρέχουν, θα πας. Και εδώ πονάει δύο φορές , γιατί σου επιβάλλουν να ζήσεις μακριά από την οικογένειά σου. Εσύ λοιπόν αξιότιμε κατά τα άλλα νέε συνεργάτη, βαθμοφόρε που ξέρεις καλύτερα από μένα τι θα πει να σε χωρίζουν από την οικογένειά σου, πριν με κρίνεις, βάλε για μια στιγμή στο μυαλό σου ότι εσύ επέλεξες να κάνεις αυτήν την δουλειά( σε ηλικία κάτω των 30 ετών) και μπράβο σου, γιατί εγώ δεν θα το επέλεγα ποτέ. Εγώ όμως αναγκάστηκα, για να μπορέσω να θρέψω την οικογένειά μου. Κάποιοι θα σπεύσουν να με πουν μοιρολάτρη, δημολάγνο. Όχι, δεν είναι ο Δήμος που θα μου δώσει ευτυχία, δεν κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου για ότι μας συνέβη. Δεν κρύβω όμως την απελπισία μου.
Τι ζητάμε? Μια ευκαιρία να ενωθούμε με τις οικογένειές μας ζητάμε. Μια βοήθεια από τους Αρμόδιους να φέρουν πίσω τους ξεσπιτωμένους. Μια άμεση ρύθμιση. Δεν είναι τόσο δύσκολο να βγει άμεσα μια ρύθμιση να ξαναενωθούν οι οικογένειες χωρίς να περιμένουν τα Υπηρεσιακά συμβούλια για το ΑΝ και το ΠΟΤΕ συνεδριάσουν. Γιατί το ΑΝ σημαίνει ότι πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να σου πουν «ΟΧΙ» και γιατί το ΠΟΤΕ σημαίνει ότι κάθε ημέρα που περνάει εξαθλιωνόμαστε οικονομικά και ψυχικά. Την απαξίωση των ανωτέρων την αντέχουμε (θέλουμε δεν θέλουμε), την διάλυση των οικογενειών μας δεν αντέχουμε.
Όλα τα παραπάνω είμαι μια εκ των πολλών ιστοριών από οικογένειες που ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους , μέσω της κινητικότητας των πρώην Δημοτικών Αστυνομικών . Αν υπάρχει λοιπόν έστω και ένας από τους κυβερνώντες αυτής της χώρας που θέλουν να αποκαταστήσουν τα αποτελέσματα των μνημονικών αποφάσεων των κυβερνήσεων που επέφεραν όχι μόνο οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση, ας κινηθούν άμεσα και εμπράκτως , όχι μόνο με βαρυσήμαντες δηλώσεις. Και αν αυτό που περιέγραψα παραπάνω δεν αποτελεί για εσάς ανθρωπιστική κρίση, τότε λυπάμαι.
Εάν δεν κάνετε εσείς οι Αρμόδιοι, ως αλληλέγγυοι προς τον συνάνθρωπο κάποια ενέργεια , τότε πραγματικά δεν έχει κανείς να περιμένει την Ελπίδα που ήρθε ή έρχεται….. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ - ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ στην υπόθεση του Bαγγέλη Γιακουμάκη... [video]](https://images.newsnowgreece.com/79/793289/prin-ligo---ragdaies-exelixeis-stin-ypothesi-tou-Baggeli-giakoumaki-video-1-124x78.jpg)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γκλέτσος: Μένω ακόμη στο υπόγειο της μητέρας μου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
