2012-05-03 12:02:06
Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Πολύς λόγος για την «ανανέωση» των κομμάτων –και ιδίως των μεγάλων- Για την «ανανέωση» σε επίπεδο προσώπων –τουλάχιστο- αυτό-…
Όμως, ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του όρου;
Του «νέου πολιτικού»;
Είναι τυχαίο ότι ο όρος «νέος πολιτικός», δεν έχει προσδιορισθεί ως προς το περιεχόμενό του;
Ποιοι είναι αυτοί οι «νέοι» πολιτικοί;
Τι σημαίνει «νέος πολιτικός»;
Ιδού μερικά ερωτήματα που.. αξίζουν κάποιων τοποθετήσεων και θα έλεγα, κάποιων «απομυθοποιήσεων».
Το επίθετο «νέος», δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με το νέος στην ηλικία.
«Νέος» πολιτικός μπορεί να είναι ο νέος στην ηλικία, αλλά, επίσης μπορεί να είναι και εκείνος, που ανεξάρτητα από την ηλικία του, αποφασίζει για πρώτη φορά να ασχοληθεί όχι απλώς ενεργά αλλά και σχεδόν αποκλειστικά με την πολιτική, αφήνοντας ή θέτοντας σε δεύτερη προτεραιότητα μια μέχρι τώρα άλλη επαγγελματική του ενασχόληση, επιτυχημένη ή λιγότερο επιτυχημένη.
Από την άλλη, η φράση «νέος πολιτικός», είναι ανάγκη να διακρίνουμε ότι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην κάτι το νέο στην πολιτική.
«Νέος πολιτικός» δεν εξισούται κατ’ ανάγκην με τη «νέα πολιτική».
Τολμώ να υποστηρίξω, ότι ακούγοντας ορισμένους απ’ αυτούς τους «νέους πολιτικούς», πράγματι διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να υστερούν σε «φρεσκάδα» απόψεων από πολλούς παρωχημένης ηλικίας.
Ανάγκη λοιπόν να καθορισθούν ορισμένες κατ’ αρχήν προϋποθέσεις για την αποσαφήνιση της έννοιας «νέος πολιτικός».
1. Νέος είναι ο πολιτικός που δεν απορρίπτει κάθε τι το παλαιό, απλώς επειδή δεν ειπώθηκε σήμερα.
2. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αναζητά την αλήθεια μονόπλευρα «πέραν των Άνδεων».
3. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αμφισβητεί απλώς αυτό που πρέπει ν’ αμφισβητηθεί, ούτε ασκεί απλώς κριτική, αλλά και που θέλει και μπορεί να προτείνει λύσεις, πολιτικές λύσεις.
4. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αρκεί να τολμά στη φραστική αντίρρηση στα όσα το κόμμα του ως πολιτική δράση και επιλογή υιοθετεί, αλλά, και που τολμά έργω να καταδικάζει, όταν το «καταδικαστέον» αντικρούει ισχυρές ατομικές πεποιθήσεις περί του αντιθέτου.
5. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αντικαθιστά το Βήμα στη Βουλή με το Βήμα των ΜΜΕ, σιωπών στο πρώτο και κραυγάζων ή έστω αναδεικνυόμενος λαλίστατος στο δεύτερο.
6. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αισθάνεται την πολιτική σαν επάγγελμα, ούτε καν σαν λειτούργημα. Την αισθάνεται, πολύ περισσότερο, σαν ένα χώρο διαρκών θυσιών, για ένα «κοινό καλό», από το οποίο δεν προσδοκά κατ’ ανάγκην, ούτε σύντομη αναγνώριση.
7. Νέος είναι ο πολιτικός, που θέτει ως όραμά του, όχι τη θεοποίηση του λαού, αλλ’ αντίθετα, τολμά να καυτηριάσει λάθη του λαού, τολμά ν’ αμφισβητήσει το «αλάθητό» του, στον ίδιο βαθμό που εξυμνεί τα όποια προτερήματά του, ο πολιτικός που διαπαιδαγωγείται από τον λαό αλλά και τον διαπαιδαγωγεί. Το «θάρρος» αυτό, σε καμία περίπτωση να μην το συγχέουμε με την περιφρόνηση, ούτε με την αλαζονεία, που υπό μια άποψη μπορούν να υποδηλώνουν και έλλειψη πολιτικού θάρρους.
8. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αναζητά την «αυτοεξαίρεσή» του από όσες νοσηρές καταστάσεις του πολιτικού βίου διαπιστώνει και διαπιστώνονται, αλλά, αναγνωρίζει ότι η δυσκολότερη μάχη που καλείται να δώσει, είναι ακριβώς η τακτοποίηση τα του οίκου της πολιτικής, πριν απαιτήσει τακτοποίηση στην κοινωνία.
9. Νέος είναι ο πολιτικός, εκείνος που πράγματι αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ήθος και ύφος του πολιτικού λόγου, που πράγματι αντιλαμβάνεται τη σημασία της συνέπειας σ’ αυτό το ύφος και ήθος, που πράγματι αντιλαμβάνεται την προσωπική υπέρβαση που απαιτείται προκειμένου να προσεγγίσει αυτές τις πολιτικές αρετές.
10. Νέος, τέλος, είναι ο πολιτικός, που πράγματι αντιλαμβάνεται πως άλλο πράγμα η αποστολή του έναντι του κόμματος, στο πλαίσιο του οποίου δραστηριοποιείται, και άλλο πράγμα η αποστολή του, ως εκπροσώπου του Έθνους. Το δεύτερο υπερισχύει του πρώτου.
Εν κατακλείδι : Ανεξάρτητα αν η κομματική χαρτογραφία μεταβληθεί ή όχι, το ζητούμενο είναι αν, είτε στο πλαίσιο των υφιστάμενων κομμάτων, είτε στο πλαίσιο νέων, θα έχουμε όχι απλώς κάποιες «γεννήσεις», ή κάποια «γένεση». Αυτό το τελευταίο, είναι που κυρίως έχει σημασία στη δική μου σκέψη. Την οντογένεση του νέου πολιτικού λόγου. Αν παραπάνω, προσπαθήσαμε, όλως ενδεικτικά να οριοθετήσουμε την έννοια του «νέου πολιτικού», η οριοθέτηση του νέου πολιτικού λόγου και του νέου πολιτικού πράττειν, δεν μπορεί να γίνει υπό τη μορφή μιας απλής σημείωσης.
Πάντως, ένα πιστεύω. Ότι δηλαδή, αν αυτός ο λόγος και αυτή η δράση οριοθετηθεί επαρκώς, ίσως να παραστούμε μάρτυρες του πόσο άσκοπα –καθόλου όμως αναίτια- αυτός ο λόγος και αυτή η χώρα, έχουν αναλωθεί πολλές φορές σε καλά σχεδιασμένα ψευτοδιλήμματα, που δυστυχώς, αρκετά απ’ αυτά, έχουν εισέλθει στο DNA του λαού, για να καταστούν αναπόσπαστο μέρος μιας «τρέχουσας πραγματικότητας». Η μεγάλη αντίφαση, είναι ότι ο ίδιος ο λαός, αυτοσαρκάζεται πολλές φορές με την εμπλοκή του σ’ αυτή τη κατάσταση. Π.χ., πολλές φορές ακούει κανείς να λέει κάποιος –για διάφορα θέματα απτόμενα του καθημερινού κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι- : «όλα είναι ένα μεγάλο παραμύθι». Όμως, η ίδια του η προσέγγιση, οι ίδιες του οι επιλογές, δεν κάνουν άλλο από το να ενισχύουν αυτό που ο ίδιος θεωρεί «παραμύθι»…
(Απόσπασμα από άρθρο μου προ 15ετίας, στην εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 9/3/1997, που είχε δημοσιευτεί με τον τίτλο «Η οντογένεση του νέου πολιτικού : Error in qualitate et substantia…» με την εκτίμηση, ότι ίσως μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ…)
Kafeneio
Πολύς λόγος για την «ανανέωση» των κομμάτων –και ιδίως των μεγάλων- Για την «ανανέωση» σε επίπεδο προσώπων –τουλάχιστο- αυτό-…
Όμως, ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του όρου;
Του «νέου πολιτικού»;
Είναι τυχαίο ότι ο όρος «νέος πολιτικός», δεν έχει προσδιορισθεί ως προς το περιεχόμενό του;
Ποιοι είναι αυτοί οι «νέοι» πολιτικοί;
Τι σημαίνει «νέος πολιτικός»;
Ιδού μερικά ερωτήματα που.. αξίζουν κάποιων τοποθετήσεων και θα έλεγα, κάποιων «απομυθοποιήσεων».
Το επίθετο «νέος», δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με το νέος στην ηλικία.
«Νέος» πολιτικός μπορεί να είναι ο νέος στην ηλικία, αλλά, επίσης μπορεί να είναι και εκείνος, που ανεξάρτητα από την ηλικία του, αποφασίζει για πρώτη φορά να ασχοληθεί όχι απλώς ενεργά αλλά και σχεδόν αποκλειστικά με την πολιτική, αφήνοντας ή θέτοντας σε δεύτερη προτεραιότητα μια μέχρι τώρα άλλη επαγγελματική του ενασχόληση, επιτυχημένη ή λιγότερο επιτυχημένη.
Από την άλλη, η φράση «νέος πολιτικός», είναι ανάγκη να διακρίνουμε ότι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην κάτι το νέο στην πολιτική.
«Νέος πολιτικός» δεν εξισούται κατ’ ανάγκην με τη «νέα πολιτική».
Τολμώ να υποστηρίξω, ότι ακούγοντας ορισμένους απ’ αυτούς τους «νέους πολιτικούς», πράγματι διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να υστερούν σε «φρεσκάδα» απόψεων από πολλούς παρωχημένης ηλικίας.
Ανάγκη λοιπόν να καθορισθούν ορισμένες κατ’ αρχήν προϋποθέσεις για την αποσαφήνιση της έννοιας «νέος πολιτικός».
1. Νέος είναι ο πολιτικός που δεν απορρίπτει κάθε τι το παλαιό, απλώς επειδή δεν ειπώθηκε σήμερα.
2. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αναζητά την αλήθεια μονόπλευρα «πέραν των Άνδεων».
3. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αμφισβητεί απλώς αυτό που πρέπει ν’ αμφισβητηθεί, ούτε ασκεί απλώς κριτική, αλλά και που θέλει και μπορεί να προτείνει λύσεις, πολιτικές λύσεις.
4. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αρκεί να τολμά στη φραστική αντίρρηση στα όσα το κόμμα του ως πολιτική δράση και επιλογή υιοθετεί, αλλά, και που τολμά έργω να καταδικάζει, όταν το «καταδικαστέον» αντικρούει ισχυρές ατομικές πεποιθήσεις περί του αντιθέτου.
5. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αντικαθιστά το Βήμα στη Βουλή με το Βήμα των ΜΜΕ, σιωπών στο πρώτο και κραυγάζων ή έστω αναδεικνυόμενος λαλίστατος στο δεύτερο.
6. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αισθάνεται την πολιτική σαν επάγγελμα, ούτε καν σαν λειτούργημα. Την αισθάνεται, πολύ περισσότερο, σαν ένα χώρο διαρκών θυσιών, για ένα «κοινό καλό», από το οποίο δεν προσδοκά κατ’ ανάγκην, ούτε σύντομη αναγνώριση.
7. Νέος είναι ο πολιτικός, που θέτει ως όραμά του, όχι τη θεοποίηση του λαού, αλλ’ αντίθετα, τολμά να καυτηριάσει λάθη του λαού, τολμά ν’ αμφισβητήσει το «αλάθητό» του, στον ίδιο βαθμό που εξυμνεί τα όποια προτερήματά του, ο πολιτικός που διαπαιδαγωγείται από τον λαό αλλά και τον διαπαιδαγωγεί. Το «θάρρος» αυτό, σε καμία περίπτωση να μην το συγχέουμε με την περιφρόνηση, ούτε με την αλαζονεία, που υπό μια άποψη μπορούν να υποδηλώνουν και έλλειψη πολιτικού θάρρους.
8. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αναζητά την «αυτοεξαίρεσή» του από όσες νοσηρές καταστάσεις του πολιτικού βίου διαπιστώνει και διαπιστώνονται, αλλά, αναγνωρίζει ότι η δυσκολότερη μάχη που καλείται να δώσει, είναι ακριβώς η τακτοποίηση τα του οίκου της πολιτικής, πριν απαιτήσει τακτοποίηση στην κοινωνία.
9. Νέος είναι ο πολιτικός, εκείνος που πράγματι αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ήθος και ύφος του πολιτικού λόγου, που πράγματι αντιλαμβάνεται τη σημασία της συνέπειας σ’ αυτό το ύφος και ήθος, που πράγματι αντιλαμβάνεται την προσωπική υπέρβαση που απαιτείται προκειμένου να προσεγγίσει αυτές τις πολιτικές αρετές.
10. Νέος, τέλος, είναι ο πολιτικός, που πράγματι αντιλαμβάνεται πως άλλο πράγμα η αποστολή του έναντι του κόμματος, στο πλαίσιο του οποίου δραστηριοποιείται, και άλλο πράγμα η αποστολή του, ως εκπροσώπου του Έθνους. Το δεύτερο υπερισχύει του πρώτου.
Εν κατακλείδι : Ανεξάρτητα αν η κομματική χαρτογραφία μεταβληθεί ή όχι, το ζητούμενο είναι αν, είτε στο πλαίσιο των υφιστάμενων κομμάτων, είτε στο πλαίσιο νέων, θα έχουμε όχι απλώς κάποιες «γεννήσεις», ή κάποια «γένεση». Αυτό το τελευταίο, είναι που κυρίως έχει σημασία στη δική μου σκέψη. Την οντογένεση του νέου πολιτικού λόγου. Αν παραπάνω, προσπαθήσαμε, όλως ενδεικτικά να οριοθετήσουμε την έννοια του «νέου πολιτικού», η οριοθέτηση του νέου πολιτικού λόγου και του νέου πολιτικού πράττειν, δεν μπορεί να γίνει υπό τη μορφή μιας απλής σημείωσης.
Πάντως, ένα πιστεύω. Ότι δηλαδή, αν αυτός ο λόγος και αυτή η δράση οριοθετηθεί επαρκώς, ίσως να παραστούμε μάρτυρες του πόσο άσκοπα –καθόλου όμως αναίτια- αυτός ο λόγος και αυτή η χώρα, έχουν αναλωθεί πολλές φορές σε καλά σχεδιασμένα ψευτοδιλήμματα, που δυστυχώς, αρκετά απ’ αυτά, έχουν εισέλθει στο DNA του λαού, για να καταστούν αναπόσπαστο μέρος μιας «τρέχουσας πραγματικότητας». Η μεγάλη αντίφαση, είναι ότι ο ίδιος ο λαός, αυτοσαρκάζεται πολλές φορές με την εμπλοκή του σ’ αυτή τη κατάσταση. Π.χ., πολλές φορές ακούει κανείς να λέει κάποιος –για διάφορα θέματα απτόμενα του καθημερινού κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι- : «όλα είναι ένα μεγάλο παραμύθι». Όμως, η ίδια του η προσέγγιση, οι ίδιες του οι επιλογές, δεν κάνουν άλλο από το να ενισχύουν αυτό που ο ίδιος θεωρεί «παραμύθι»…
(Απόσπασμα από άρθρο μου προ 15ετίας, στην εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 9/3/1997, που είχε δημοσιευτεί με τον τίτλο «Η οντογένεση του νέου πολιτικού : Error in qualitate et substantia…» με την εκτίμηση, ότι ίσως μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ…)
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νικητής ΠΑΟΚ ή απλά μονόφθαλμος;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
