2015-03-21 20:34:45
Αγαπητό tromaktiko,
πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη απρόσμενη γνωριμία μας, σε κάποιο πάρκο της Θεσσαλονίκης Πέρασα σε είδα με είδες και σε προσπέρασα γρήγορα, γιατί έβρεχε και έκανε πολύ κρύο, φτάνοντας στην επόμενη γωνία, ξαναπέρασες μπροστά από τα μάτια μου και αναρωτήθηκα, γιατί είσαι στο πάρκο τέτοια ώρα με τέτοιο καιρό και μόνος;
Έκανα ένα βήμα προς τα εμπρός και σταμάτησα, γύρισα κοίταξα πίσω μου και σε είδα να είσαι ακόμη εκεί, μέσα στο κρύο, στο ψιλόβροχο, στο σούρουπο και προπάντων ΜΟΝΟΣ σου….
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και γύρισα πίσω, καθόσουν στην κούνια και πήγαινες μπρος πίσω χωρίς να το καταλαβαίνεις, ‘’πήδηξα’’ τα ξύλινα κάγκελα και κάθισα δίπλα σου….
Με ξανακοίταξες, μου χαμογέλασες και σου χαμογέλασα. Σε ρώτησα γιατί είσαι έξω με τέτοιο καιρό, μου απάντησες (όσο μπορούσα να σε καταλάβω) ότι είσαι μόνος. Τότε κατάλαβα ότι μπορεί να είχες δίκιο, ήσουν λερωμένος και έκλαιγες.
Σε ρώτησα για τους δικούς σου, μου απάντησες ότι οι δικοί σου είχαν πεθάνει και έμενες μόνος στο σπίτι, αν και υπήρχε ένας ακόμη αδερφός που είχε οικογένεια…..
Ασυναίσθητα σου έδωσα το χέρι μου και σε ρώτησα αν θυμάσαι που κάθεται ο αδερφός σου….
Σε όλη τη διαδρομή το ξυλιασμένο σου χέρι έσφιγγε το δικό μου, σαν να με ένοιωθες δικό σου άνθρωπο και στο έσφιγγα σαν να ήσουν δικό μου παιδί….
Στο δρόμο σε ρώτησα πως σε λένε και μου απάντησες, ευγενικά και συνάμα νευρικά, σταμάτησα απότομα και σου είπα, ότι εγώ θα σε φωνάζω ‘’Άγγελο’’ και αν σε πείραζε, απλά χαμογέλασες….
Όταν φτάσαμε στο σπίτι του αδερφού σου, αντιμετώπισα μια εχθρική στάση από τη ‘’νύφη’’, ζήτησα να μιλήσω με τον αδερφό του ‘’Άγγελου’’…. Όπως και ζήτησα να δω το σπίτι που καθόταν….
Ήταν ακριβώς κάτω από το διαμέρισμα του αδερφού, πραγματικά τραγικό, ένα βρώμικο διαμέρισμα, και φυσικά ανθυγιεινό για το παιδί….
Κοίταξα το ρολόι μου που έδειχνε 6 το απόγευμα, χωρίς να το πολύ σκεφτώ πήρα τηλέφωνο μια κυρία που καθάριζε σπίτια, δεν μπορώ να πω ήρθε, ψιλοκαθαρίσαμε το σπίτι ώστε ο ‘’Άγγελος’’ μου να κοιμηθεί σε λίγο καθαρό σπίτι….
Την επόμενη μέρα πρωί πρωί βρεθήκαμε 3 άτομα στο στενό της αγάπης, όπως το βαφτίσαμε…. Καθαρίσαμε το σπίτι, πάντα με την επίβλεψη του μεγάλου αδερφού, αλλά όχι της νύφης, κάναμε μπάνιο τον ‘’Άγγελο’’ και τον πήραμε για να τον κεράσουμε ένα γρήγορο σάντουιτς…. Πάντα με την επίβλεψη του μεγάλου αδερφού…. Εκεί ειπώθηκαν πολλά, για τους γονείς τους, για τον ‘’Άγγελο’’, για τον τρόπο αντιμετώπισης τους, για τη μάθηση του…. Μου μιλούσε και η καρδιά μου σπάραζε, και σκεφτόμουν ‘’μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις μέσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης’’;;;
Ο ‘’Άγγελος’’ από εκείνη τη μέρα μπήκε σε ένα πρόγραμμα και σχολείο πηγαίνει και βρέθηκε κυρία να τον προσέχει, να το μαγειρεύει, να τον κρατά καθαρό και να τον πηγαίνει βόλτα καθημερινά…..
Εγώ πηγαίνω σχεδόν 2 φορές την εβδομάδα και τον βλέπω, αλλά μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο (μιλάει πια αρκετά καλά) εδώ και 15 χρόνια….
Ξέχασα να σας πω ότι ο ‘’Άγγελος’’, ο ‘’Άγγελος’’ μου, είναι παιδί με σύνδρομο Down, αλλά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ‘’υγιή’’ παιδιά… Ο ‘’Άγγελος’’ μου σήμερα είναι 41 χρονών και τον λατρεύω, όπως ξέρει ότι θα είμαι δίπλα του για ΠΑΝΤΑ Αναγνώστης
Tromaktiko
πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη απρόσμενη γνωριμία μας, σε κάποιο πάρκο της Θεσσαλονίκης Πέρασα σε είδα με είδες και σε προσπέρασα γρήγορα, γιατί έβρεχε και έκανε πολύ κρύο, φτάνοντας στην επόμενη γωνία, ξαναπέρασες μπροστά από τα μάτια μου και αναρωτήθηκα, γιατί είσαι στο πάρκο τέτοια ώρα με τέτοιο καιρό και μόνος;
Έκανα ένα βήμα προς τα εμπρός και σταμάτησα, γύρισα κοίταξα πίσω μου και σε είδα να είσαι ακόμη εκεί, μέσα στο κρύο, στο ψιλόβροχο, στο σούρουπο και προπάντων ΜΟΝΟΣ σου….
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και γύρισα πίσω, καθόσουν στην κούνια και πήγαινες μπρος πίσω χωρίς να το καταλαβαίνεις, ‘’πήδηξα’’ τα ξύλινα κάγκελα και κάθισα δίπλα σου….
Με ξανακοίταξες, μου χαμογέλασες και σου χαμογέλασα. Σε ρώτησα γιατί είσαι έξω με τέτοιο καιρό, μου απάντησες (όσο μπορούσα να σε καταλάβω) ότι είσαι μόνος. Τότε κατάλαβα ότι μπορεί να είχες δίκιο, ήσουν λερωμένος και έκλαιγες.
Σε ρώτησα για τους δικούς σου, μου απάντησες ότι οι δικοί σου είχαν πεθάνει και έμενες μόνος στο σπίτι, αν και υπήρχε ένας ακόμη αδερφός που είχε οικογένεια…..
Ασυναίσθητα σου έδωσα το χέρι μου και σε ρώτησα αν θυμάσαι που κάθεται ο αδερφός σου….
Σε όλη τη διαδρομή το ξυλιασμένο σου χέρι έσφιγγε το δικό μου, σαν να με ένοιωθες δικό σου άνθρωπο και στο έσφιγγα σαν να ήσουν δικό μου παιδί….
Στο δρόμο σε ρώτησα πως σε λένε και μου απάντησες, ευγενικά και συνάμα νευρικά, σταμάτησα απότομα και σου είπα, ότι εγώ θα σε φωνάζω ‘’Άγγελο’’ και αν σε πείραζε, απλά χαμογέλασες….
Όταν φτάσαμε στο σπίτι του αδερφού σου, αντιμετώπισα μια εχθρική στάση από τη ‘’νύφη’’, ζήτησα να μιλήσω με τον αδερφό του ‘’Άγγελου’’…. Όπως και ζήτησα να δω το σπίτι που καθόταν….
Ήταν ακριβώς κάτω από το διαμέρισμα του αδερφού, πραγματικά τραγικό, ένα βρώμικο διαμέρισμα, και φυσικά ανθυγιεινό για το παιδί….
Κοίταξα το ρολόι μου που έδειχνε 6 το απόγευμα, χωρίς να το πολύ σκεφτώ πήρα τηλέφωνο μια κυρία που καθάριζε σπίτια, δεν μπορώ να πω ήρθε, ψιλοκαθαρίσαμε το σπίτι ώστε ο ‘’Άγγελος’’ μου να κοιμηθεί σε λίγο καθαρό σπίτι….
Την επόμενη μέρα πρωί πρωί βρεθήκαμε 3 άτομα στο στενό της αγάπης, όπως το βαφτίσαμε…. Καθαρίσαμε το σπίτι, πάντα με την επίβλεψη του μεγάλου αδερφού, αλλά όχι της νύφης, κάναμε μπάνιο τον ‘’Άγγελο’’ και τον πήραμε για να τον κεράσουμε ένα γρήγορο σάντουιτς…. Πάντα με την επίβλεψη του μεγάλου αδερφού…. Εκεί ειπώθηκαν πολλά, για τους γονείς τους, για τον ‘’Άγγελο’’, για τον τρόπο αντιμετώπισης τους, για τη μάθηση του…. Μου μιλούσε και η καρδιά μου σπάραζε, και σκεφτόμουν ‘’μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις μέσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης’’;;;
Ο ‘’Άγγελος’’ από εκείνη τη μέρα μπήκε σε ένα πρόγραμμα και σχολείο πηγαίνει και βρέθηκε κυρία να τον προσέχει, να το μαγειρεύει, να τον κρατά καθαρό και να τον πηγαίνει βόλτα καθημερινά…..
Εγώ πηγαίνω σχεδόν 2 φορές την εβδομάδα και τον βλέπω, αλλά μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο (μιλάει πια αρκετά καλά) εδώ και 15 χρόνια….
Ξέχασα να σας πω ότι ο ‘’Άγγελος’’, ο ‘’Άγγελος’’ μου, είναι παιδί με σύνδρομο Down, αλλά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ‘’υγιή’’ παιδιά… Ο ‘’Άγγελος’’ μου σήμερα είναι 41 χρονών και τον λατρεύω, όπως ξέρει ότι θα είμαι δίπλα του για ΠΑΝΤΑ Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Υπό εξέταση η μισθολογική εξίσωση γιατρών ΠΕΔΥ-ΕΣΥ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απεργούν οι Εμποροϋπάλληλοι την Κυριακή των Βαΐων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
