2012-05-03 14:51:38
Στις μεγάλες μεταβατικές περιόδους, το πρώτο πράγμα που αλλάζει είναι ο τρόπος που σκέπτεται μια κοινωνία.
Το επόμενο είναι η πολιτική της ατζέντα.
Στη συνέχεια ανατρέπονται οι πολιτικοί συσχετισμοί.
Κι όλα τα άλλα έρχονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αργότερα Το 2009 όταν εξελέγη ο Αντώνης Σαμαράς Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ανατρέποντας τα ως πριν λίγο προγνωστικά – ή μάλλον πριν ακόμα εκλεγεί – τόλμησε να μιλήσει για Νέα Μεταπολίτευση.
Τότε αυτό ακούστηκε ως «παραδοξολόγημα». Σήμερα όλοι μιλούν για «νέα Μεταπολίτευση». Όλοι παραδέχονται ότι οι εκλογές της επόμενης Κυριακής «είναι οι πιο σημαντικές για από τη Μεταπολίτευση του 1974», ακριβώς γιατί κλείνουν την περίοδο που ξεκίνησε τότε…
Το ιστορικό αίτημα τέθηκε εξ αρχής. Και σήμερα είναι πλήρως αποδεκτό.
Λίγο αργότερα άρχισε το «ξήλωμα» της μεταπολιτευτικής γλώσσας:
- Απενεχοποίησε την επιχειρηματικότητα.
- Απενεχοποίησε την ανταγωνιστικότητα.
- Απενεχοποίησε την έννοια της Ασφάλειας.
- Απενεχοποίησε την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου. Τελικά επέβαλε την νομική κατάργησή του στη Βουλή.
- Απενεχοποίησε την αναφορά στη λαθρομετανάστευση. Γιατί μέχρι πριν ενάμιση χρόνο (στα γεγονότα της Υπατείας) ΠΑΣΟΚ και Αριστερά απαγόρευαν ακόμα και τη λέξη…
Επέβαλε την κεντροδεξιά ατζέντα, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Κι άλλαξε τη γλώσσα. Διέλυσε το (κατά G. Orwell) φθαρμένο new talk της μεταπολιτευτικής ξύλινης αφασίας.
Χτύπησε το κεντρικό πρόταγμα της Μεταπολίτευσης: την «αναδιανομή». Επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά είχαν επιβάλει ως κεντρικό σημείο του πολιτικού λόγου – κομματικής ρητορίας και διακυβέρνησης – ακριβώς αυτό: την «αναδιανομή». Υποτίθεται «υπέρ των ασθενέστερων»…
Αλλά για να αναδιανέμεις κάτι – το οικονομικό «πλεόνασμα», ας πούμε – πρέπει προηγουμένως να το έχεις. Να το παράγεις…
Κι επειδή παρέλυσαν την ελληνική ανταγωνιστικότητα, έδιωξαν επιχειρήσεις και επενδύσεις, τελικώς παρήγαγαν ελλείμματα! Και αναδιένειμαν εισόδημα σε βάρος των επομένων γενεών. Από δανεικά…
Ο Σαμαράς το ανέτρεψε αυτό. Και έβαλε ως κεντρικό πρόταγμα την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγή. Οπότε ο αναπτυξιακός του λόγος δεν είναι μια κούφια ρητορεία ξύλινων κοινοτοπιών. Είναι προανάκρουσμα συνολικής ανατροπής προτεραιοτήτων και διάρθρωσης της Ελληνικής κοινωνίας. Της Οικονομίας της και της Πολιτικής της.
Στα τελευταία δύο «Ζάππεια» ολοκλήρωσε αυτόν τον κύκλο:
Θα τα αλλάξουμε όλα, είπε. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε και το οικονομικό μοντέλο που χρεοκόπησε και το πολιτικό μοντέλο που απέτυχε.
Αυτό είναι η νέα Μεταπολίτευση.
Κι όταν λέει αλλαγή οικονομικού μοντέλου, εννοεί πως θα αντικαταστήσει το πρόταγμα της «αναδιανομής» δανεικών, με την ανταγωνιστική παραγωγή και τις εξαγωγές.
Κι όταν λέει αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης, εννοεί, την κατάργηση προνομίων των κυβερνώντων, την κατάργηση της ανευθυνότητάς τους, την επιβολή «ασυμβίβαστου»υπουργού-βουλευτή, τη συνταγματική δυνατότητα δημοψηφισμάτων με λαϊκή πρωτοβουλία, την ισονομία (να μπορεί ο τροχαίος να δώσει κλίση στον ιδιοκτήτη λιμουζίνας με την ίδια ευκολία που τη δίνει στον απλό οδηγό ενός ταπεινού αυτοκινήτου). Να χτυπηθεί η γραφειοκρατία, να χτυπηθεί η διαφθορά, να ξερριζωθεί η διαπλοκή.
Αλήθεια πόσοι πρόσεξαν πόσες φορές χρησιμοποίησε ο Σαμαράς το τελευταίο διάστημα τον όρο «διαπλοκή»;
Αυτά δεν είναι απλά πράγματα. Αυτά είναι επαναστατικές αλλαγές!
Γιατί αν μπορεί ο υπουργός να κυβερνά χωρίς το άγχος του πολιτικού κόστους (και της επανεκλογής του) και ο βουλευτής να πολιτεύεται χωρίς το άγχος να γίνει ο ίδιος υπουργός(ή να μη γίνει υπουργός ο συνυποψήφιός του στην ίδια περιφέρεια), τότε αλλάζει συνολικάτο πολιτικό παιγνίδι, αλλά και η δυναμική της πολιτικής εκπροσώπησης. Χώρια που αλλάζει και η δυναμική της διακυβέρνησης.
Όλα τα έβαλε στο τραπέζι. Και οι λέξεις δεν είναι πια συνθήματα. Έχουν αρθρωμένο περιεχόμενο. Έχουν «νόημα». Είναι πια «πρόγραμμα».
Ο κ. Βενιζέλος έψαχνε απεγνωσμένα debate. Ο άλλος του έβγαλε το πιο τολμηρό πρόγραμμαπου έχει υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Ο κ. Βενιζέλος παρουσίασε το «οικονομικό του Πρόγραμμα» λίγες μέρες πριν τις εκλογές…
Ο κ. Βενιζέλος όταν παρουσίασε – επί τέλους – το πρόγραμμα του κόμματός του, δεν μπόρεσε να κρύψει ότι είχε κόψει και συρράψει διάφορες βασικές θέσεις της Νέας Δημοκρατίας. Που ήταν όλες σε πλήρη αντίθεση με όσα έκανε το κόμματά του ως τώρα.
Και που όταν τις παρουσίασε για πρώτη φορά ο Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και το κόμμα του είτε τις απέρριπταν είτε τις χλεύαζαν, είτε πρώτα τις χλεύαζαν κι ύστερα τις… αποδέχονταν. Χωρίς να μπορέσουν να τις εφαρμόσουν…
Παράδειγμα: η «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», η «σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών» η «μείωση των εργοδοτικών εισφορών», η «αντικατάσταση του χαρατσιού με νέο ενιαίο φόρο για την Ακίνητη Περιουσία».
Διάολε, δεν έχουμε τόσο κοντή μνήμη. Όλα αυτά όταν τα πρωτο-διατύπωσε ο Αντώνης Σαμαράς είχαν προκαλέσει τη… χλεύη του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο ξόδεψε χρήμα και πολιτική επιρροή (μέσα από κυκλώματα διαπλοκής) για να εξηγήσει πώς «δεν γίνονται όλα αυτά»! Που τώρα έσπευσε να περιλάβει στο πρόγραμμά του.
Παρ’ όλα αυτά – κι αυτό είναι ένα ακόμα αξιοπρόσεκτο – το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να αντιδρά στηδιόρθωση των πιο στοιχειωδών αδικιών που επιμένει ο Αντώνης Σαμαράς: την αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και τα πολυτεκνικά επιδόματα. Συνολικά κόστος γύρω στα 500-550 εκατομμύρια.
Στην αρχή το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να υπολογίσει το κόστος τους. Ύστερα αμφισβήτησε τα«ισοδύναμα» μέτρα για τη χρηματοδότησή τους, που παρουσίασε η Νέα Δημοκρατία. Ύστερα υποστήριξε ότι τα «ισοδύναμα» δεν είναι αμέσως διαθέσιμα. Κι ύστερα, όταν του υποδείχθηκε ότι από τα 550 εκατομμύρια τα 450 είναι αμέσως διαθέσιμα από «ανώδυνες» περικοπές σπατάλης κωδικό-κωδικό, εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Αξίζει να σημειωθεί όμως, πως το ΠΑΣΟΚ που έταζε στους πάντες τα πάντα κι ύστεραέκοψε από τους πάντες τα πάντα, δεν μπορεί να δεχθεί ούτε την πιο μετριοπαθή αποκατάσταση των πιο στοιχειωδών αδικιών που το ίδιο προκάλεσε.
Εκτός από λαϊκίστικο είναι και ανάλγητο!
Ο Σαμαράς δίνει καθαρό κι εδώ το στίγμα της νέας εποχής: Δεν θα είναι λαϊκισμός (δεν τάζει στους πάντες τα πάντα), αλλά σίγουρα δεν αγνοεί τη σημασία της Κοινωνικής Συνοχής. Όπως ο ίδιος τονίζει συνεχώς:
Μια από τις ύψιστες προτεραιότητές του είναι η διατήρηση της Κοινωνικής Συνοχής, γιατί κανένα πρόγραμμα δεν επιτυγχάνει σε μια κοινωνία που διαλύεται.
Σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους, όταν η «αλλαγή γλώσσας» γίνεται «νόημα», που μετατρέπεται σε «Πρόγραμμα» εκκρεμεί το επόμενο βήμα:
Η ανατροπή των συσχετισμών. Το πιο πολιτικό! Το πιο δύσκολο. Το πιο περίπλοκο και μακροχρόνιο…
Το πρώτο βήμα είναι η ήττα του ΠΑΣΟΚ την Κυριακή. Η οποία προβλέπεται χωρίς προηγούμενο. Με ποσοστά πιθανότατα πιο κάτω απ’ ό,τι έπιασε το 1977 και με έδρες στα επίπεδα εκείνης της εποχής. Το πουλόβερ δεν «άρχισε να ξηλώνεται»…
«Ξηλώθηκε» ήδη, για τα καλά!
Μετά από τόσο συντριπτική ήττα ένα κόμμα εξουσίας, είτε περιθωριοποιείται είτεδιασπάται. Το πιθανότερο είναι να περιθωριοποιηθεί έτσι κι αλλιώς (με ή χωρίς προηγούμενη διάσπαση).
Ο κ. Βενιζέλος το ξέρει γι’ αυτό και προσπαθεί «να μείνει στα πράγματα». Και να αποτελέσει «πόλο» των μετεκλογικών εξελίξεων.
Δεν φαντάζεται, βέβαια, ότι αν κατόρθωνε να «μείνει στα πράγματα», αυτό θα οδηγούσε έτσι κι αλλιώς στη διάσπαση του κόμματός του λίγο αργότερα. Γιατί ένα κόμμα εξουσίας, μετά από τέτοια ήττα, δεν αντέχει να παραμείνει κομπάρσος της εξουσίας. Στην Αντιπολίτευση έχει πιθανότητες να αντέξει λίγο παραπάνω…
Αν όμως μπει το ηττημένο ΠΑΣΟΚ σε συγκυβέρνηση:
Είτε θα «στασιάσει», οπότε θα πέσει η κυβέρνηση, οπότε πάει το επιχείρημα της συναινετικής διαχείρισης…
Είτε θα αφεθεί να σέρνεται σε διακυβέρνηση που του σκοτώνει την εκλογική βάση, οπότε θα φυλορροεί.
Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια συγκυβέρνηση θα οδηγούσε είτε σε στασιμότητα είτε σεαστάθεια. Και σίγουρα σε εκλογές μετά από λίγο…
Αυτό ακριβώς επισημαίνει ο Σαμαράς: ότι μια τέτοια «συγκυβέρνηση» δεν παράγει σταθερότητα, θα παράγει στασιμότητα. Δεν απελευθερώνει δυνάμεις αλλαγής, αλλά θα παγιδεύσει τη χώρα σε μακροχρόνια περίοδο αστάθειας.
Έτσι κι αλλιώς, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αντιμετωπίσει το υπαρξιακό πρόβλημα της περιθωριοποίησής του μετά τις εκλογές. Και της πιθανότατης διάσπασής του.
Για το καλό της χώρας αυτό είναι προτιμότερο να συμβεί με το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, παρά με το ΠΑΣΟΚ στην «συγκυβέρνηση».
Ευτυχώς αυτό το κατάλαβε πλήρως ο Σαμαράς. Γι’ αυτό κι επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, ότι θέλει να κυβερνήσει με την ισχυρή εντολή του λαού. Κι όχι «αιχμάλωτος» του ΠΑΣΟΚ.Ή αιχμάλωτος του Βενιζέλου, που θα είναι κι εκείνος αιχμάλωτος του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ…
Γιατί αυτό – το βαθύ ΠΑΣΟΚ – είναι το μόνο που ’χει απομείνει.
Το «όλον ΠΑΣΟΚ» πάει, μας άφησε χρόνους.
Να ζήσουμε να το θυμόμαστε (και να το ξορκίζουμε…)
Όταν υπέστη βαριά ήττα η Νέα Δημοκρατία, τον Οκτώβριο του 2009, το «σύστημα» - κραταιό τότε ακόμα – στοιχημάτιζε ότι θα εκλεγόταν νέος αρχηγός της η Ντόρα. Και η Νέα Δημοκρατία θα διασπαζόταν: ένα κομμάτι της θα έσμιγε με τον Καρατζαφέρη, και το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνούσε… δεκαπέντε χρόνια με το βασικό του αντίπαλο κατακερματισμένο. Και με τη Ντόραπρόθυμο στήριγμα για κάθε κακοτοπιά που θα αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ στο μεταξύ.
Τα σχέδια τους τα χάλασε τότε ο Σαμαράς. Κέρδισε αυτός, περιθωριοποίησε τη Ντόρα, περιθωριοποίησε τον Καρατζαφέρη, κατάφερε να κρατήσει συμπαγή τον κορμό της Παράταξης σε μια ιστορική περίοδο που το παλαιό πολιτικό σύστημα κατέρρεε. Τώρα και οι «αποστάτες» του Καμμένου αρχίζουν να λοξοκοιτούν για επιστροφή προς τη Νέα Δημοκρατία…
Με δύο λόγια, η Νέα Δημοκρατία αντέστρεψε τους ρόλους μέσα σε δύο χρόνια: Τώρα είναι η σειρά του ηττημένου ΠΑΣΟΚ να δείξει αν μπορεί να γλιτώσει την ιστορική διάσπαση και τηδιαχρονική περιθωριοποίηση.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν διαφαίνεται στις γραμμές του κανένας «Σαμαράς»…
Αλ Χουαρίζμι
πηγη:antinews.gr
Το επόμενο είναι η πολιτική της ατζέντα.
Στη συνέχεια ανατρέπονται οι πολιτικοί συσχετισμοί.
Κι όλα τα άλλα έρχονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αργότερα Το 2009 όταν εξελέγη ο Αντώνης Σαμαράς Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ανατρέποντας τα ως πριν λίγο προγνωστικά – ή μάλλον πριν ακόμα εκλεγεί – τόλμησε να μιλήσει για Νέα Μεταπολίτευση.
Τότε αυτό ακούστηκε ως «παραδοξολόγημα». Σήμερα όλοι μιλούν για «νέα Μεταπολίτευση». Όλοι παραδέχονται ότι οι εκλογές της επόμενης Κυριακής «είναι οι πιο σημαντικές για από τη Μεταπολίτευση του 1974», ακριβώς γιατί κλείνουν την περίοδο που ξεκίνησε τότε…
Το ιστορικό αίτημα τέθηκε εξ αρχής. Και σήμερα είναι πλήρως αποδεκτό.
Λίγο αργότερα άρχισε το «ξήλωμα» της μεταπολιτευτικής γλώσσας:
- Απενεχοποίησε την επιχειρηματικότητα.
- Απενεχοποίησε την ανταγωνιστικότητα.
- Απενεχοποίησε την έννοια της Ασφάλειας.
- Απενεχοποίησε την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου. Τελικά επέβαλε την νομική κατάργησή του στη Βουλή.
- Απενεχοποίησε την αναφορά στη λαθρομετανάστευση. Γιατί μέχρι πριν ενάμιση χρόνο (στα γεγονότα της Υπατείας) ΠΑΣΟΚ και Αριστερά απαγόρευαν ακόμα και τη λέξη…
Επέβαλε την κεντροδεξιά ατζέντα, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Κι άλλαξε τη γλώσσα. Διέλυσε το (κατά G. Orwell) φθαρμένο new talk της μεταπολιτευτικής ξύλινης αφασίας.
Χτύπησε το κεντρικό πρόταγμα της Μεταπολίτευσης: την «αναδιανομή». Επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά είχαν επιβάλει ως κεντρικό σημείο του πολιτικού λόγου – κομματικής ρητορίας και διακυβέρνησης – ακριβώς αυτό: την «αναδιανομή». Υποτίθεται «υπέρ των ασθενέστερων»…
Αλλά για να αναδιανέμεις κάτι – το οικονομικό «πλεόνασμα», ας πούμε – πρέπει προηγουμένως να το έχεις. Να το παράγεις…
Κι επειδή παρέλυσαν την ελληνική ανταγωνιστικότητα, έδιωξαν επιχειρήσεις και επενδύσεις, τελικώς παρήγαγαν ελλείμματα! Και αναδιένειμαν εισόδημα σε βάρος των επομένων γενεών. Από δανεικά…
Ο Σαμαράς το ανέτρεψε αυτό. Και έβαλε ως κεντρικό πρόταγμα την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγή. Οπότε ο αναπτυξιακός του λόγος δεν είναι μια κούφια ρητορεία ξύλινων κοινοτοπιών. Είναι προανάκρουσμα συνολικής ανατροπής προτεραιοτήτων και διάρθρωσης της Ελληνικής κοινωνίας. Της Οικονομίας της και της Πολιτικής της.
Στα τελευταία δύο «Ζάππεια» ολοκλήρωσε αυτόν τον κύκλο:
Θα τα αλλάξουμε όλα, είπε. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε και το οικονομικό μοντέλο που χρεοκόπησε και το πολιτικό μοντέλο που απέτυχε.
Αυτό είναι η νέα Μεταπολίτευση.
Κι όταν λέει αλλαγή οικονομικού μοντέλου, εννοεί πως θα αντικαταστήσει το πρόταγμα της «αναδιανομής» δανεικών, με την ανταγωνιστική παραγωγή και τις εξαγωγές.
Κι όταν λέει αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης, εννοεί, την κατάργηση προνομίων των κυβερνώντων, την κατάργηση της ανευθυνότητάς τους, την επιβολή «ασυμβίβαστου»υπουργού-βουλευτή, τη συνταγματική δυνατότητα δημοψηφισμάτων με λαϊκή πρωτοβουλία, την ισονομία (να μπορεί ο τροχαίος να δώσει κλίση στον ιδιοκτήτη λιμουζίνας με την ίδια ευκολία που τη δίνει στον απλό οδηγό ενός ταπεινού αυτοκινήτου). Να χτυπηθεί η γραφειοκρατία, να χτυπηθεί η διαφθορά, να ξερριζωθεί η διαπλοκή.
Αλήθεια πόσοι πρόσεξαν πόσες φορές χρησιμοποίησε ο Σαμαράς το τελευταίο διάστημα τον όρο «διαπλοκή»;
Αυτά δεν είναι απλά πράγματα. Αυτά είναι επαναστατικές αλλαγές!
Γιατί αν μπορεί ο υπουργός να κυβερνά χωρίς το άγχος του πολιτικού κόστους (και της επανεκλογής του) και ο βουλευτής να πολιτεύεται χωρίς το άγχος να γίνει ο ίδιος υπουργός(ή να μη γίνει υπουργός ο συνυποψήφιός του στην ίδια περιφέρεια), τότε αλλάζει συνολικάτο πολιτικό παιγνίδι, αλλά και η δυναμική της πολιτικής εκπροσώπησης. Χώρια που αλλάζει και η δυναμική της διακυβέρνησης.
Όλα τα έβαλε στο τραπέζι. Και οι λέξεις δεν είναι πια συνθήματα. Έχουν αρθρωμένο περιεχόμενο. Έχουν «νόημα». Είναι πια «πρόγραμμα».
Ο κ. Βενιζέλος έψαχνε απεγνωσμένα debate. Ο άλλος του έβγαλε το πιο τολμηρό πρόγραμμαπου έχει υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Ο κ. Βενιζέλος παρουσίασε το «οικονομικό του Πρόγραμμα» λίγες μέρες πριν τις εκλογές…
Ο κ. Βενιζέλος όταν παρουσίασε – επί τέλους – το πρόγραμμα του κόμματός του, δεν μπόρεσε να κρύψει ότι είχε κόψει και συρράψει διάφορες βασικές θέσεις της Νέας Δημοκρατίας. Που ήταν όλες σε πλήρη αντίθεση με όσα έκανε το κόμματά του ως τώρα.
Και που όταν τις παρουσίασε για πρώτη φορά ο Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και το κόμμα του είτε τις απέρριπταν είτε τις χλεύαζαν, είτε πρώτα τις χλεύαζαν κι ύστερα τις… αποδέχονταν. Χωρίς να μπορέσουν να τις εφαρμόσουν…
Παράδειγμα: η «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», η «σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών» η «μείωση των εργοδοτικών εισφορών», η «αντικατάσταση του χαρατσιού με νέο ενιαίο φόρο για την Ακίνητη Περιουσία».
Διάολε, δεν έχουμε τόσο κοντή μνήμη. Όλα αυτά όταν τα πρωτο-διατύπωσε ο Αντώνης Σαμαράς είχαν προκαλέσει τη… χλεύη του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο ξόδεψε χρήμα και πολιτική επιρροή (μέσα από κυκλώματα διαπλοκής) για να εξηγήσει πώς «δεν γίνονται όλα αυτά»! Που τώρα έσπευσε να περιλάβει στο πρόγραμμά του.
Παρ’ όλα αυτά – κι αυτό είναι ένα ακόμα αξιοπρόσεκτο – το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να αντιδρά στηδιόρθωση των πιο στοιχειωδών αδικιών που επιμένει ο Αντώνης Σαμαράς: την αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και τα πολυτεκνικά επιδόματα. Συνολικά κόστος γύρω στα 500-550 εκατομμύρια.
Στην αρχή το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να υπολογίσει το κόστος τους. Ύστερα αμφισβήτησε τα«ισοδύναμα» μέτρα για τη χρηματοδότησή τους, που παρουσίασε η Νέα Δημοκρατία. Ύστερα υποστήριξε ότι τα «ισοδύναμα» δεν είναι αμέσως διαθέσιμα. Κι ύστερα, όταν του υποδείχθηκε ότι από τα 550 εκατομμύρια τα 450 είναι αμέσως διαθέσιμα από «ανώδυνες» περικοπές σπατάλης κωδικό-κωδικό, εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Αξίζει να σημειωθεί όμως, πως το ΠΑΣΟΚ που έταζε στους πάντες τα πάντα κι ύστεραέκοψε από τους πάντες τα πάντα, δεν μπορεί να δεχθεί ούτε την πιο μετριοπαθή αποκατάσταση των πιο στοιχειωδών αδικιών που το ίδιο προκάλεσε.
Εκτός από λαϊκίστικο είναι και ανάλγητο!
Ο Σαμαράς δίνει καθαρό κι εδώ το στίγμα της νέας εποχής: Δεν θα είναι λαϊκισμός (δεν τάζει στους πάντες τα πάντα), αλλά σίγουρα δεν αγνοεί τη σημασία της Κοινωνικής Συνοχής. Όπως ο ίδιος τονίζει συνεχώς:
Μια από τις ύψιστες προτεραιότητές του είναι η διατήρηση της Κοινωνικής Συνοχής, γιατί κανένα πρόγραμμα δεν επιτυγχάνει σε μια κοινωνία που διαλύεται.
Σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους, όταν η «αλλαγή γλώσσας» γίνεται «νόημα», που μετατρέπεται σε «Πρόγραμμα» εκκρεμεί το επόμενο βήμα:
Η ανατροπή των συσχετισμών. Το πιο πολιτικό! Το πιο δύσκολο. Το πιο περίπλοκο και μακροχρόνιο…
Το πρώτο βήμα είναι η ήττα του ΠΑΣΟΚ την Κυριακή. Η οποία προβλέπεται χωρίς προηγούμενο. Με ποσοστά πιθανότατα πιο κάτω απ’ ό,τι έπιασε το 1977 και με έδρες στα επίπεδα εκείνης της εποχής. Το πουλόβερ δεν «άρχισε να ξηλώνεται»…
«Ξηλώθηκε» ήδη, για τα καλά!
Μετά από τόσο συντριπτική ήττα ένα κόμμα εξουσίας, είτε περιθωριοποιείται είτεδιασπάται. Το πιθανότερο είναι να περιθωριοποιηθεί έτσι κι αλλιώς (με ή χωρίς προηγούμενη διάσπαση).
Ο κ. Βενιζέλος το ξέρει γι’ αυτό και προσπαθεί «να μείνει στα πράγματα». Και να αποτελέσει «πόλο» των μετεκλογικών εξελίξεων.
Δεν φαντάζεται, βέβαια, ότι αν κατόρθωνε να «μείνει στα πράγματα», αυτό θα οδηγούσε έτσι κι αλλιώς στη διάσπαση του κόμματός του λίγο αργότερα. Γιατί ένα κόμμα εξουσίας, μετά από τέτοια ήττα, δεν αντέχει να παραμείνει κομπάρσος της εξουσίας. Στην Αντιπολίτευση έχει πιθανότητες να αντέξει λίγο παραπάνω…
Αν όμως μπει το ηττημένο ΠΑΣΟΚ σε συγκυβέρνηση:
Είτε θα «στασιάσει», οπότε θα πέσει η κυβέρνηση, οπότε πάει το επιχείρημα της συναινετικής διαχείρισης…
Είτε θα αφεθεί να σέρνεται σε διακυβέρνηση που του σκοτώνει την εκλογική βάση, οπότε θα φυλορροεί.
Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια συγκυβέρνηση θα οδηγούσε είτε σε στασιμότητα είτε σεαστάθεια. Και σίγουρα σε εκλογές μετά από λίγο…
Αυτό ακριβώς επισημαίνει ο Σαμαράς: ότι μια τέτοια «συγκυβέρνηση» δεν παράγει σταθερότητα, θα παράγει στασιμότητα. Δεν απελευθερώνει δυνάμεις αλλαγής, αλλά θα παγιδεύσει τη χώρα σε μακροχρόνια περίοδο αστάθειας.
Έτσι κι αλλιώς, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αντιμετωπίσει το υπαρξιακό πρόβλημα της περιθωριοποίησής του μετά τις εκλογές. Και της πιθανότατης διάσπασής του.
Για το καλό της χώρας αυτό είναι προτιμότερο να συμβεί με το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, παρά με το ΠΑΣΟΚ στην «συγκυβέρνηση».
Ευτυχώς αυτό το κατάλαβε πλήρως ο Σαμαράς. Γι’ αυτό κι επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, ότι θέλει να κυβερνήσει με την ισχυρή εντολή του λαού. Κι όχι «αιχμάλωτος» του ΠΑΣΟΚ.Ή αιχμάλωτος του Βενιζέλου, που θα είναι κι εκείνος αιχμάλωτος του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ…
Γιατί αυτό – το βαθύ ΠΑΣΟΚ – είναι το μόνο που ’χει απομείνει.
Το «όλον ΠΑΣΟΚ» πάει, μας άφησε χρόνους.
Να ζήσουμε να το θυμόμαστε (και να το ξορκίζουμε…)
Όταν υπέστη βαριά ήττα η Νέα Δημοκρατία, τον Οκτώβριο του 2009, το «σύστημα» - κραταιό τότε ακόμα – στοιχημάτιζε ότι θα εκλεγόταν νέος αρχηγός της η Ντόρα. Και η Νέα Δημοκρατία θα διασπαζόταν: ένα κομμάτι της θα έσμιγε με τον Καρατζαφέρη, και το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνούσε… δεκαπέντε χρόνια με το βασικό του αντίπαλο κατακερματισμένο. Και με τη Ντόραπρόθυμο στήριγμα για κάθε κακοτοπιά που θα αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ στο μεταξύ.
Τα σχέδια τους τα χάλασε τότε ο Σαμαράς. Κέρδισε αυτός, περιθωριοποίησε τη Ντόρα, περιθωριοποίησε τον Καρατζαφέρη, κατάφερε να κρατήσει συμπαγή τον κορμό της Παράταξης σε μια ιστορική περίοδο που το παλαιό πολιτικό σύστημα κατέρρεε. Τώρα και οι «αποστάτες» του Καμμένου αρχίζουν να λοξοκοιτούν για επιστροφή προς τη Νέα Δημοκρατία…
Με δύο λόγια, η Νέα Δημοκρατία αντέστρεψε τους ρόλους μέσα σε δύο χρόνια: Τώρα είναι η σειρά του ηττημένου ΠΑΣΟΚ να δείξει αν μπορεί να γλιτώσει την ιστορική διάσπαση και τηδιαχρονική περιθωριοποίηση.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν διαφαίνεται στις γραμμές του κανένας «Σαμαράς»…
Αλ Χουαρίζμι
πηγη:antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
