2015-03-27 00:07:49
«Ήρθα στην Ελλάδα να δουλέψω. Λεφτά δεν πήρα καθόλου. Μ' εκμεταλλεύτηκαν. Αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας. Σακατεύτηκα. Είμαι εγχειρισμένος και δεν θα μπορώ να ξαναδουλέψω πλέον σκληρά. Θα γυρίσω στην πατρίδα μου και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα». Αυτό καταγγέλλει ένας από τους Ρουμάνους εργάτες που εργάζονταν στην πτηνοτροφική μονάδα στη Χαλανδρίτσα Αχαΐας κάτω από συνθήκες ψυχολογικής και σωματικής εκμετάλλευσης.
Για το θέμα μίλησε στο Lifo.gr και στον Λάμπρο Αραπάκο ο επικεφαλής της Οργάνωσης Α21 για εξάλειψη της δουλείας και της παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων, Άρης Καρδασιλάρης, λέγοντας τα εξής:
«Τους συμπεριφέρθηκαν πολύ άσχημα, όταν αποφάσισαν να φύγουν από τη δουλειά διότι δεν άντεχαν την κατάσταση, ο ιδιοκτήτης δεν τους επέτρεψε και τους έλεγε ότι έχουν υπογράψει συμβόλαια που τους δέσμευαν να παραμείνουν μέχρι τέλος της σαιζόν, δηλαδή τον Ιούνιο. Και τους απειλούσε λέγοντας:
"Αν φύγετε, θα πρέπει να μου δώσετε χρήματα που έδωσα για την ασφάλειά σας αλλά και τα χρήματα για τα εισιτήρια που έδωσα για να έρθετε στην Ελλάδα. Και αν φύγετε, πρέπει να φέρετε κάποιον άλλον στη θέση σας". Να σημειωθεί ότι τα συμβόλαια που υπέγραψαν ήταν στα ελληνικά».
«Πότε δεν πήραν το μισθό τους, έπαιρναν μόνο 5 ευρώ την εβδομάδα για ν' αγοράσουν ψωμί και να φάνε όλη την εβδομάδα. Δεν έβγαιναν από την πτηνοτροφική μονάδα για ν' αγοράσουν το ψωμί αλλά ερχόταν μέσα σ' αυτήν ένα φορτηγάκι που τους πουλούσε ψωμί», αναφέρει ο Άρης Καρδασιλάρης και συνεχίζει:
«Ζούσαν ανά 3-4 άτομα μέσα στο χώρο που ήταν οι στάβλοι για τα κοτόπουλα, χωρίς θέρμανση και με τραγικές συνθήκες υγιεινής». Ζητούσαν παυσίπονα για ν' αντέξουν το πόνο και δεν τους έδιναν.
Τους τρόμαζε και τους απειλούσε με τα όπλα ώστε να μη φύγουν και να συνεχίζουν χωρίς αντιρρήσεις να εργάζονται σκληρά.
Υπήρχαν μέρες που ήταν εξαντλημένοι από τη μέση τους, δεν μπορούσαν από την κούραση να σηκωθούν από το κρεβάτι τους. Τους τραβούσε με το ζόρι για να δουλέψουν.
Ζητούσαν παυσίπονα για ν' αντέξουν το πόνο και δεν τους έδιναν ενώ οι συνθήκες που έμεναν ήταν αναξιοπρεπείς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την ελευθερία να μιλήσουν, να πουν ότι πονάνε, δεν είχαν δικαίωμα να πάνε στο γιατρό αλλά ούτε και να φύγουν από τη δουλειά».
«Ένα βράδυ, δύο εργάτες –ένας 19χρονος και ένας μεγαλύτερος σε ηλικία- μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, αποφάσισαν να προσπαθήσουν να φύγουν –χωρίς όμως να το πουν σε κάποιον άλλον διότι φοβόντουσαν την προδοσία. Έκλεψαν χρήματα από κάποιον άλλο εργάτη, ο όποιος είχε μαζί του κάποια χρήματα από τη Ρουμανία (για ώρα ανάγκης) και κατάφεραν να ξεφύγουν.
Με τα χρήματα αυτά ήρθαν στην Πάτρα και έπειτα στην Αθήνα ψάχνοντας να βρουν την Πρεσβεία της Ρουμανίας.
Πέρασαν δύο μέρες στην Αθήνα και δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα, κοιμόντουσαν στα παγκάκια και με τα τελευταία τους χρήματα αγόρασαν λίγο ψωμί να φάνε. Δεν ήθελαν ν' απευθυνθούν στην αστυνομία, πίστευαν ότι μόνο η Πρεσβεία μπορεί να τους βοηθήσει.
Στο μεταξύ ο μεγαλύτερος σε ηλικία, αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας. Πήγαν κάποια στιγμή σ' ένα σταθμό πώλησης εισιτηρίων και μια κοπέλα βλέποντας ότι ο ένας ήταν άρρωστος, θέλησε να τους βοηθήσει και τους αγόρασε εισιτήρια και τους οδήγησε στο κατάλληλο λεωφορείο για να πάνε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί αποφάσισαν να τον κρατήσουν τη νύχτα.
Αυτός, όμως, θέλησε να φύγει από το νοσοκομείο, έτσι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαν σε μια "τρύπα μέσα στο χώμα" στην Ομόνοια.
Την άλλη μέρα μπόρεσαν να φτάσουν στην Πρεσβεία, (οι γιατροί του νοσοκομείου μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί τους και τους εξήγησαν που είναι η Πρεσβεία). Ανέφεραν όλα όσα είχαν αντιμετωπίσει και η Πρεσβεία άμεσα κάλεσε το τμήμα Εμπορίας Ανθρώπων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής και από εκεί πέρα ξεκίνησε ο μαραθώνιος της έρευνας.
Ταυτόχρονα, η υγεία του μεγαλύτερου εργάτη χειροτέρευε, τον πήγαν στο νοσοκομείο και ανακάλυψαν ότι είχε σπάσει η σκωληκοειδίτιδα του. Αυτό είναι θανατηφόρο, κάθε ώρα είναι κρίσιμη, ευτυχώς μπήκε στο χειρουργείο και σώθηκε.
Η αστυνομία πήρε τον 19χρονο με στόχο να τους οδηγήσει στην περιοχή που βρίσκεται το πτηνοτροφείο.
Ο 19χρονος, καθώς μου περιέγραφε όλα αυτά τα γεγονότα, είπε ότι "όλο είναι σαν ταινία".
Η αστυνομία μπήκε μέσα με τα όπλα και έστησε επιχείρηση, συνέλαβαν τον 51χρονο ιδιοκτήτη και τον 41χρονο Ρουμάνο συνεργό του, βρήκαν το χρηματικό ποσό του 1.595.115 ευρώ και τα όπλα και απελευθέρωσε τους Ρουμάνους εργάτες.
Στη φάση αυτή η αστυνομία κάλεσε την Οργάνωσή μας για να προσφέρουμε τη βοήθεια μας στους Ρουμάνους εργάτες οι οποίοι είναι θύματα εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την εργασιακή τους εκμετάλλευση».
Η πρώτη συνάντηση με τα θύματα
«Τους πρωτοσυνάντησα στην Πάτρα, ήταν εξαντλημένοι και τρομοκρατημένοι και δυσκολευόντουσαν να μ' εμπιστευτούν διότι η εμπειρία τους στην Ελλάδα ήταν η εκμετάλλευση.
Παρότι που η Αστυνομία τους είχε πει ποιος είμαι και ποιος είναι ο ρόλος μου, αυτοι ήταν καχύποπτοι, αρχικά, μαζί μου. Πέρασα κάποιες μέρες μαζί τους για να ρυθμίσουμε όλα τα νομικά ζητήματα.
Στόχος ήταν να νιώσουν ασφαλείς, να μας εμπιστευτούν, να δεχθούν την αρωγή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να αποφασίσουν να ακολουθήσουν την νομική διαδικασία μέχρι τέλους, αντί να φύγουν την επόμενη μέρα όπως αρχικά επιθυμούσαν. Πηγαίναμε για φαγητό, για μπάσκετ.
Μια μέρα για να μ' ευχαριστήσουν, μου μαγείρεψαν φαγητά από την πατρίδα τους», σχολιάζει ο εθνικός αντιπρόσωπος της Οργάνωσης Α21.
Και ένα ερώτημα για το τέλος
«Το πτηνοτροφείο ήταν περίπου σε ευθεία 200 με 300 μέτρα από το χωριό.
Αναρωτιέμαι γιατί η τοπική κοινωνία δεν αντιδρούσε όταν ακούγονταν οι σφαίρες ή γιατί δεν έλεγαν τίποτα που για πάνω από δύο μήνες τα θύματα ήταν κλεισμένα μέσα στο πτηνοτροφείο;» αναρωτιέται ο Άρης Καρδασιλάρης...
xespao
Για το θέμα μίλησε στο Lifo.gr και στον Λάμπρο Αραπάκο ο επικεφαλής της Οργάνωσης Α21 για εξάλειψη της δουλείας και της παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων, Άρης Καρδασιλάρης, λέγοντας τα εξής:
«Τους συμπεριφέρθηκαν πολύ άσχημα, όταν αποφάσισαν να φύγουν από τη δουλειά διότι δεν άντεχαν την κατάσταση, ο ιδιοκτήτης δεν τους επέτρεψε και τους έλεγε ότι έχουν υπογράψει συμβόλαια που τους δέσμευαν να παραμείνουν μέχρι τέλος της σαιζόν, δηλαδή τον Ιούνιο. Και τους απειλούσε λέγοντας:
"Αν φύγετε, θα πρέπει να μου δώσετε χρήματα που έδωσα για την ασφάλειά σας αλλά και τα χρήματα για τα εισιτήρια που έδωσα για να έρθετε στην Ελλάδα. Και αν φύγετε, πρέπει να φέρετε κάποιον άλλον στη θέση σας". Να σημειωθεί ότι τα συμβόλαια που υπέγραψαν ήταν στα ελληνικά».
«Πότε δεν πήραν το μισθό τους, έπαιρναν μόνο 5 ευρώ την εβδομάδα για ν' αγοράσουν ψωμί και να φάνε όλη την εβδομάδα. Δεν έβγαιναν από την πτηνοτροφική μονάδα για ν' αγοράσουν το ψωμί αλλά ερχόταν μέσα σ' αυτήν ένα φορτηγάκι που τους πουλούσε ψωμί», αναφέρει ο Άρης Καρδασιλάρης και συνεχίζει:
«Ζούσαν ανά 3-4 άτομα μέσα στο χώρο που ήταν οι στάβλοι για τα κοτόπουλα, χωρίς θέρμανση και με τραγικές συνθήκες υγιεινής». Ζητούσαν παυσίπονα για ν' αντέξουν το πόνο και δεν τους έδιναν.
Τους τρόμαζε και τους απειλούσε με τα όπλα ώστε να μη φύγουν και να συνεχίζουν χωρίς αντιρρήσεις να εργάζονται σκληρά.
Υπήρχαν μέρες που ήταν εξαντλημένοι από τη μέση τους, δεν μπορούσαν από την κούραση να σηκωθούν από το κρεβάτι τους. Τους τραβούσε με το ζόρι για να δουλέψουν.
Ζητούσαν παυσίπονα για ν' αντέξουν το πόνο και δεν τους έδιναν ενώ οι συνθήκες που έμεναν ήταν αναξιοπρεπείς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την ελευθερία να μιλήσουν, να πουν ότι πονάνε, δεν είχαν δικαίωμα να πάνε στο γιατρό αλλά ούτε και να φύγουν από τη δουλειά».
«Ένα βράδυ, δύο εργάτες –ένας 19χρονος και ένας μεγαλύτερος σε ηλικία- μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, αποφάσισαν να προσπαθήσουν να φύγουν –χωρίς όμως να το πουν σε κάποιον άλλον διότι φοβόντουσαν την προδοσία. Έκλεψαν χρήματα από κάποιον άλλο εργάτη, ο όποιος είχε μαζί του κάποια χρήματα από τη Ρουμανία (για ώρα ανάγκης) και κατάφεραν να ξεφύγουν.
Με τα χρήματα αυτά ήρθαν στην Πάτρα και έπειτα στην Αθήνα ψάχνοντας να βρουν την Πρεσβεία της Ρουμανίας.
Πέρασαν δύο μέρες στην Αθήνα και δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα, κοιμόντουσαν στα παγκάκια και με τα τελευταία τους χρήματα αγόρασαν λίγο ψωμί να φάνε. Δεν ήθελαν ν' απευθυνθούν στην αστυνομία, πίστευαν ότι μόνο η Πρεσβεία μπορεί να τους βοηθήσει.
Στο μεταξύ ο μεγαλύτερος σε ηλικία, αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας. Πήγαν κάποια στιγμή σ' ένα σταθμό πώλησης εισιτηρίων και μια κοπέλα βλέποντας ότι ο ένας ήταν άρρωστος, θέλησε να τους βοηθήσει και τους αγόρασε εισιτήρια και τους οδήγησε στο κατάλληλο λεωφορείο για να πάνε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί αποφάσισαν να τον κρατήσουν τη νύχτα.
Αυτός, όμως, θέλησε να φύγει από το νοσοκομείο, έτσι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαν σε μια "τρύπα μέσα στο χώμα" στην Ομόνοια.
Την άλλη μέρα μπόρεσαν να φτάσουν στην Πρεσβεία, (οι γιατροί του νοσοκομείου μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί τους και τους εξήγησαν που είναι η Πρεσβεία). Ανέφεραν όλα όσα είχαν αντιμετωπίσει και η Πρεσβεία άμεσα κάλεσε το τμήμα Εμπορίας Ανθρώπων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής και από εκεί πέρα ξεκίνησε ο μαραθώνιος της έρευνας.
Ταυτόχρονα, η υγεία του μεγαλύτερου εργάτη χειροτέρευε, τον πήγαν στο νοσοκομείο και ανακάλυψαν ότι είχε σπάσει η σκωληκοειδίτιδα του. Αυτό είναι θανατηφόρο, κάθε ώρα είναι κρίσιμη, ευτυχώς μπήκε στο χειρουργείο και σώθηκε.
Η αστυνομία πήρε τον 19χρονο με στόχο να τους οδηγήσει στην περιοχή που βρίσκεται το πτηνοτροφείο.
Ο 19χρονος, καθώς μου περιέγραφε όλα αυτά τα γεγονότα, είπε ότι "όλο είναι σαν ταινία".
Η αστυνομία μπήκε μέσα με τα όπλα και έστησε επιχείρηση, συνέλαβαν τον 51χρονο ιδιοκτήτη και τον 41χρονο Ρουμάνο συνεργό του, βρήκαν το χρηματικό ποσό του 1.595.115 ευρώ και τα όπλα και απελευθέρωσε τους Ρουμάνους εργάτες.
Στη φάση αυτή η αστυνομία κάλεσε την Οργάνωσή μας για να προσφέρουμε τη βοήθεια μας στους Ρουμάνους εργάτες οι οποίοι είναι θύματα εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την εργασιακή τους εκμετάλλευση».
Η πρώτη συνάντηση με τα θύματα
«Τους πρωτοσυνάντησα στην Πάτρα, ήταν εξαντλημένοι και τρομοκρατημένοι και δυσκολευόντουσαν να μ' εμπιστευτούν διότι η εμπειρία τους στην Ελλάδα ήταν η εκμετάλλευση.
Παρότι που η Αστυνομία τους είχε πει ποιος είμαι και ποιος είναι ο ρόλος μου, αυτοι ήταν καχύποπτοι, αρχικά, μαζί μου. Πέρασα κάποιες μέρες μαζί τους για να ρυθμίσουμε όλα τα νομικά ζητήματα.
Στόχος ήταν να νιώσουν ασφαλείς, να μας εμπιστευτούν, να δεχθούν την αρωγή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να αποφασίσουν να ακολουθήσουν την νομική διαδικασία μέχρι τέλους, αντί να φύγουν την επόμενη μέρα όπως αρχικά επιθυμούσαν. Πηγαίναμε για φαγητό, για μπάσκετ.
Μια μέρα για να μ' ευχαριστήσουν, μου μαγείρεψαν φαγητά από την πατρίδα τους», σχολιάζει ο εθνικός αντιπρόσωπος της Οργάνωσης Α21.
Και ένα ερώτημα για το τέλος
«Το πτηνοτροφείο ήταν περίπου σε ευθεία 200 με 300 μέτρα από το χωριό.
Αναρωτιέμαι γιατί η τοπική κοινωνία δεν αντιδρούσε όταν ακούγονταν οι σφαίρες ή γιατί δεν έλεγαν τίποτα που για πάνω από δύο μήνες τα θύματα ήταν κλεισμένα μέσα στο πτηνοτροφείο;» αναρωτιέται ο Άρης Καρδασιλάρης...
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Η τεχνητή νοημοσύνη θα καταλάβει τον κόσμο»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο καλύτερος θείος του κόσμου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
