2015-03-30 21:50:52
Γράφει ο Χρυσόστομος Δούκης
Σχης εα
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε το 1945 και η ηττημένη Γερμανία αφού είχε παραδοθεί άνευ όρων , αναγκάστηκε να υπογράψει την συμφωνία του Λονδίνου κάτω από τις πλέον δυσμενείς συνθήκες γι` αυτήν.
Η πρόθεση των νικητών δεν ήταν να στραγγαλίσουν την Γερμανία γνωρίζοντας ότι, η φτώχια οδηγεί τους λαούς σε ακραίες επιλογές και λύσεις.
Έτσι, την 27η Φεβρουαρίου 1953 οι κυβερνήσεις του Βελγίου, του Καναδά , της Δανίας, της Γαλλίας , της ΕΛΛΑΔΑΣ , του Ιράν , της Ιρλανδίας, της Ιταλίας , του Λουξεμβούργου , της Νορβηγίας , του Πακιστάν , της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας , της Νοτίου Αφρικής, του Ηνωμένου Βασιλείου, των Η.Π.Α. και της (ενωμένης τότε) Γιουγκοσλαβίας αποφάσισαν τη μείωση του γερμανικού χρέους που είχε σταδιακά συσσωρευτεί.
Η συμφωνία του Λονδίνου επί του γερμανικού χρέους κατέληγε στην αξιοθαύμαστη περικοπή του χρέους αυτού κατά 50% - 62% .
Ύστερα από την Συμφωνία το συνολικό χρέος προς αποπληρωμή δεν ξεπερνούσε τα 15 δισ. μάρκα.
Έχει ενδιαφέρον όμως να τονιστεί ότι, υπήρξε πρόνοια για:
1. τη δυνατότητα παύσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης της Συμφωνίας σε περίπτωση που έκτακτα γεγονότα καθιστούσαν την εύρεση των πόρων για την αποπληρωμή του χρέους πολύ δύσκολη.
2. τη σύνδεση του ύψους των πληρωμών με την εξαγωγική δραστηριότητα της γερμανικής οικονομίας. Πιο συγκεκριμένα, οι ετήσιες πληρωμές του χρέους δεν θα έπρεπε να ξεπερνούν το 5% των ετήσιων εσόδων από εξαγωγές. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, εκτός του 1959 , το ποσοστό αυτό δεν ξεπέρασε ποτέ το 4,5%.
Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της Συμφωνίας , το οποίο θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν και οι δικοί μας φωστήρες – πολιτικοί για την ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους , ανεξάρτητα από τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν για να πραγματοποιήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές , τις μεταρρυθμίσεις και να καταπολεμήσουν την διαφθορά – διαπλοκή προκειμένου να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Ερωτώ λοιπόν:
Γιατί δεν σκέφτηκε κάποιος να προτείνει, οι ετήσιες πληρωμές του ελληνικού χρέους να μην ξεπερνούν κάποιο ποσοστό % ( το ποσοστό είναι συζητήσιμο) των ετήσιων εσόδων από την βαριά βιομηχανία μας, τον τουρισμό; Κάτι ανάλογο δεν επιβλήθηκε στην Γερμανία;
Μ` αυτόν τον τρόπο η αποπληρωμή του χρέους δεν θα ήταν δυσβάσταχτη για τον ελληνικό λαό και το κυριότερο , θα αναγκάζονταν οι πιστωτές μας να γίνουν οι καλύτεροι πελάτες και διαφημιστές της χώρας μας , ώστε να αυξάνονται τα έσοδα από τον τουρισμό και επομένως και τα δικά τους ποσοστά αποπληρωμής του χρέους.
Είναι άξιο απορίας γιατί δεν πίεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις προς αυτή την κατεύθυνση !
Ακούει κανείς;
Αλλά , τι ρωτάω;
« Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα ».
kranos
Σχης εα
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε το 1945 και η ηττημένη Γερμανία αφού είχε παραδοθεί άνευ όρων , αναγκάστηκε να υπογράψει την συμφωνία του Λονδίνου κάτω από τις πλέον δυσμενείς συνθήκες γι` αυτήν.
Η πρόθεση των νικητών δεν ήταν να στραγγαλίσουν την Γερμανία γνωρίζοντας ότι, η φτώχια οδηγεί τους λαούς σε ακραίες επιλογές και λύσεις.
Έτσι, την 27η Φεβρουαρίου 1953 οι κυβερνήσεις του Βελγίου, του Καναδά , της Δανίας, της Γαλλίας , της ΕΛΛΑΔΑΣ , του Ιράν , της Ιρλανδίας, της Ιταλίας , του Λουξεμβούργου , της Νορβηγίας , του Πακιστάν , της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας , της Νοτίου Αφρικής, του Ηνωμένου Βασιλείου, των Η.Π.Α. και της (ενωμένης τότε) Γιουγκοσλαβίας αποφάσισαν τη μείωση του γερμανικού χρέους που είχε σταδιακά συσσωρευτεί.
Η συμφωνία του Λονδίνου επί του γερμανικού χρέους κατέληγε στην αξιοθαύμαστη περικοπή του χρέους αυτού κατά 50% - 62% .
Ύστερα από την Συμφωνία το συνολικό χρέος προς αποπληρωμή δεν ξεπερνούσε τα 15 δισ. μάρκα.
Έχει ενδιαφέρον όμως να τονιστεί ότι, υπήρξε πρόνοια για:
1. τη δυνατότητα παύσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης της Συμφωνίας σε περίπτωση που έκτακτα γεγονότα καθιστούσαν την εύρεση των πόρων για την αποπληρωμή του χρέους πολύ δύσκολη.
2. τη σύνδεση του ύψους των πληρωμών με την εξαγωγική δραστηριότητα της γερμανικής οικονομίας. Πιο συγκεκριμένα, οι ετήσιες πληρωμές του χρέους δεν θα έπρεπε να ξεπερνούν το 5% των ετήσιων εσόδων από εξαγωγές. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, εκτός του 1959 , το ποσοστό αυτό δεν ξεπέρασε ποτέ το 4,5%.
Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της Συμφωνίας , το οποίο θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν και οι δικοί μας φωστήρες – πολιτικοί για την ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους , ανεξάρτητα από τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν για να πραγματοποιήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές , τις μεταρρυθμίσεις και να καταπολεμήσουν την διαφθορά – διαπλοκή προκειμένου να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Ερωτώ λοιπόν:
Γιατί δεν σκέφτηκε κάποιος να προτείνει, οι ετήσιες πληρωμές του ελληνικού χρέους να μην ξεπερνούν κάποιο ποσοστό % ( το ποσοστό είναι συζητήσιμο) των ετήσιων εσόδων από την βαριά βιομηχανία μας, τον τουρισμό; Κάτι ανάλογο δεν επιβλήθηκε στην Γερμανία;
Μ` αυτόν τον τρόπο η αποπληρωμή του χρέους δεν θα ήταν δυσβάσταχτη για τον ελληνικό λαό και το κυριότερο , θα αναγκάζονταν οι πιστωτές μας να γίνουν οι καλύτεροι πελάτες και διαφημιστές της χώρας μας , ώστε να αυξάνονται τα έσοδα από τον τουρισμό και επομένως και τα δικά τους ποσοστά αποπληρωμής του χρέους.
Είναι άξιο απορίας γιατί δεν πίεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις προς αυτή την κατεύθυνση !
Ακούει κανείς;
Αλλά , τι ρωτάω;
« Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα ».
kranos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σαμαράς προς Τσίπρα: Επεκτείνατε το μνημόνιο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
