2015-04-03 05:52:06
Η αεροβική άσκηση επιβραδύνει την ανάπτυξη των καρκινικών όγκων του... μαστού και τους καθιστά πιο ευαίσθητους στην χημειοθεραπεία, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και αρκετό καιρό ότι οι συμπαγείς όγκοι δημιουργούν το δικό τους, ιδιόμορφο οικοσύστημα μέσα στο σώμα. Καθώς ο όγκος μεγαλώνει, εκπέμπει βιοχημικά μηνύματα που προκαλούν τη δημιουργία νέων αιμοφόρων αγγείων για να παρέχεται στον αναπτυσσόμενο όγκο περισσότερο οξυγόνο.
Σε μερικούς όγκους, όμως, «αυτά τα νέα αιμοφόρα αγγεία αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται τόσο γρήγορα, ώστε δημιουργούν ένα συνονθύλευμα αγγείων που μπερδεύονται και καταστρέφουν το ένα το άλλο, ελαττώνοντας έτσι την παροχή αίματος και οξυγόνου», λέει ο δρ Μαρκ Ντιούχερστ, καθηγητής Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ και επικεφαλής της νέας μελέτης. «Αυτό έχει ως συνέπεια να καθίσταται ο όγκος υποξικός, δηλαδή ζει σε περιβάλλον με λιγοστό οξυγόνο».
Η υποξεία εν πρώτοις μοιάζει ως θετική κατάσταση, διότι είναι γνωστό πως η έλλειψη οξυγόνου είναι επιβλαβής. Δυστυχώς, στην περίπτωση του καρκίνου η υποξεία έχει ως συνέπεια να καθίστανται οι όγκοι σχεδόν αλώβητοι στις θεραπείες, διότι τόσο τα φάρμακα της χημειοθεραπείας όσο και η ακτινοβολία είναι πιο αποτελεσματικά όταν υπάρχει άφθονο οξυγόνο.
Με άλλα λόγια, «ο υποξικός όγκος είναι ένας ανθεκτικός όγκος», λέει ο δρ Ντιούχερστ, ο οποίος μαζί με συναδέλφους του από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και το Κέντρο Καρκίνου Memorial Sloan Kettering στη Νέα Υόρκη αναζητούν εδώ και χρόνια τρόπους για να αυξάνουν την οξυγόνωση των καρκινικών όγκων και έτσι να τους καθιστούν ευάλωτους στις θεραπείες.
Στο πλαίσιο της αναζήτησής τους δοκιμάζουν κάθε μέθοδο που είναι γνωστό ότι αυξάνει τηνπαροχή οξυγόνου στους ιστούς - και η αεροβική γυμναστική κάνει ακριβώς αυτό.
Όπως λοιπόν γράφουν ο δρ Ντιούχερστ και οι συνεργάτες του στην αμερικανική «Επιθεώρηση του Εθνικού Ιδρύματος Καρκίνου» (JNCI), εξέτασαν εάν η αεροβική άσκηση μπορεί να επηρεάσει την υποξεία των όγκων. Η σχετική έρευνα έγινε σε θηλυκά ποντίκια, στα οποία τοποθέτησαν χειρουργικά καρκινικά κύτταρα του μαστού.
Τα μισά από τα ποντίκια αφέθηκαν μετά την εγχείρηση σε κλουβιά με τροχούς όπου μπορούσαν να τρέχουν και τα υπόλοιπα σε κλουβιά δίχως τροχούς.
Και στις δύο περιπτώσεις, τα καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάσθηκαν και άρχισαν να δημιουργούνται όγκοι, αλλά στα ζώα που έτρεχαν, ο ρυθμός ανάπτυξης των όγκων ήταν αισθητά βραδύτερος. Επιπλέον, τα αιμοφόρα αγγεία που δημιουργήθηκαν για να τρέφονται αυτοί οι όγκοι ήταν πιο υγιή απ’ ό,τι των καθιστικών ζώων και έτσι οι όγκοι δεν είχαν υποξεία.
Οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα με άλλη ομάδα ποντικιών, τα οποία χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: η πρώτη δεν έτρεχε, η δεύτερη έτρεχε σε τροχούς, η τρίτη έκανε χημειοθεραπεία χωρίς να τρέχει και η τέταρτη έκανε χημειοθεραπεία και έτρεχε.
Αποτέλεσμα: έπειτα από 12 εβδομάδες οι όγκοι των ζώων της πρώτης ομάδας ήταν οι πιο μεγάλοι και υποξικοί, ενώ εκείνοι της τέταρτης ομάδας οι πιο μικροί και καλύτερα οξυγονωμένοι απ’ όλους, γεγονός που υποδηλώνει ότι η άσκηση κατέστησε τους όγκους πιο ευάλωτους στην χημειοθεραπεία.
Βέβαια, η μελέτη αυτή έγινε σε ζώα και όχι σε ανθρώπους, αλλά πιθανότατα ισχύει και για εμάς, αφού αρκετές μελέτες έχουν καταδείξει οφέλη από την συστηματική άσκηση (π.χ. από το περπάτημα) την εποχή της αντικαρκινικής θεραπείας και μετά από αυτήν. Γι’ αυτό και οι διεθνείς υγειονομικοί οργανισμοί, όπως η Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου (ACS) την συνιστούν ως απαραίτητο συστατικό της επιτυχούς αντιμετώπισης του καρκίνου.
Εννοείται πως πριν αρχίσει ένας ασθενής να γυμνάζεται, πρέπει να συμβουλεύεται τον ογκολόγο του. Tromaktiko
Οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και αρκετό καιρό ότι οι συμπαγείς όγκοι δημιουργούν το δικό τους, ιδιόμορφο οικοσύστημα μέσα στο σώμα. Καθώς ο όγκος μεγαλώνει, εκπέμπει βιοχημικά μηνύματα που προκαλούν τη δημιουργία νέων αιμοφόρων αγγείων για να παρέχεται στον αναπτυσσόμενο όγκο περισσότερο οξυγόνο.
Σε μερικούς όγκους, όμως, «αυτά τα νέα αιμοφόρα αγγεία αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται τόσο γρήγορα, ώστε δημιουργούν ένα συνονθύλευμα αγγείων που μπερδεύονται και καταστρέφουν το ένα το άλλο, ελαττώνοντας έτσι την παροχή αίματος και οξυγόνου», λέει ο δρ Μαρκ Ντιούχερστ, καθηγητής Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ και επικεφαλής της νέας μελέτης. «Αυτό έχει ως συνέπεια να καθίσταται ο όγκος υποξικός, δηλαδή ζει σε περιβάλλον με λιγοστό οξυγόνο».
Η υποξεία εν πρώτοις μοιάζει ως θετική κατάσταση, διότι είναι γνωστό πως η έλλειψη οξυγόνου είναι επιβλαβής. Δυστυχώς, στην περίπτωση του καρκίνου η υποξεία έχει ως συνέπεια να καθίστανται οι όγκοι σχεδόν αλώβητοι στις θεραπείες, διότι τόσο τα φάρμακα της χημειοθεραπείας όσο και η ακτινοβολία είναι πιο αποτελεσματικά όταν υπάρχει άφθονο οξυγόνο.
Με άλλα λόγια, «ο υποξικός όγκος είναι ένας ανθεκτικός όγκος», λέει ο δρ Ντιούχερστ, ο οποίος μαζί με συναδέλφους του από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και το Κέντρο Καρκίνου Memorial Sloan Kettering στη Νέα Υόρκη αναζητούν εδώ και χρόνια τρόπους για να αυξάνουν την οξυγόνωση των καρκινικών όγκων και έτσι να τους καθιστούν ευάλωτους στις θεραπείες.
Στο πλαίσιο της αναζήτησής τους δοκιμάζουν κάθε μέθοδο που είναι γνωστό ότι αυξάνει τηνπαροχή οξυγόνου στους ιστούς - και η αεροβική γυμναστική κάνει ακριβώς αυτό.
Όπως λοιπόν γράφουν ο δρ Ντιούχερστ και οι συνεργάτες του στην αμερικανική «Επιθεώρηση του Εθνικού Ιδρύματος Καρκίνου» (JNCI), εξέτασαν εάν η αεροβική άσκηση μπορεί να επηρεάσει την υποξεία των όγκων. Η σχετική έρευνα έγινε σε θηλυκά ποντίκια, στα οποία τοποθέτησαν χειρουργικά καρκινικά κύτταρα του μαστού.
Τα μισά από τα ποντίκια αφέθηκαν μετά την εγχείρηση σε κλουβιά με τροχούς όπου μπορούσαν να τρέχουν και τα υπόλοιπα σε κλουβιά δίχως τροχούς.
Και στις δύο περιπτώσεις, τα καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάσθηκαν και άρχισαν να δημιουργούνται όγκοι, αλλά στα ζώα που έτρεχαν, ο ρυθμός ανάπτυξης των όγκων ήταν αισθητά βραδύτερος. Επιπλέον, τα αιμοφόρα αγγεία που δημιουργήθηκαν για να τρέφονται αυτοί οι όγκοι ήταν πιο υγιή απ’ ό,τι των καθιστικών ζώων και έτσι οι όγκοι δεν είχαν υποξεία.
Οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα με άλλη ομάδα ποντικιών, τα οποία χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: η πρώτη δεν έτρεχε, η δεύτερη έτρεχε σε τροχούς, η τρίτη έκανε χημειοθεραπεία χωρίς να τρέχει και η τέταρτη έκανε χημειοθεραπεία και έτρεχε.
Αποτέλεσμα: έπειτα από 12 εβδομάδες οι όγκοι των ζώων της πρώτης ομάδας ήταν οι πιο μεγάλοι και υποξικοί, ενώ εκείνοι της τέταρτης ομάδας οι πιο μικροί και καλύτερα οξυγονωμένοι απ’ όλους, γεγονός που υποδηλώνει ότι η άσκηση κατέστησε τους όγκους πιο ευάλωτους στην χημειοθεραπεία.
Βέβαια, η μελέτη αυτή έγινε σε ζώα και όχι σε ανθρώπους, αλλά πιθανότατα ισχύει και για εμάς, αφού αρκετές μελέτες έχουν καταδείξει οφέλη από την συστηματική άσκηση (π.χ. από το περπάτημα) την εποχή της αντικαρκινικής θεραπείας και μετά από αυτήν. Γι’ αυτό και οι διεθνείς υγειονομικοί οργανισμοί, όπως η Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου (ACS) την συνιστούν ως απαραίτητο συστατικό της επιτυχούς αντιμετώπισης του καρκίνου.
Εννοείται πως πριν αρχίσει ένας ασθενής να γυμνάζεται, πρέπει να συμβουλεύεται τον ογκολόγο του. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στη «φάκα» οι… «ποντικοί» των μετασχηματιστών της ΔΕΗ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η σωστή επιλογή foundation
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
