ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Δεν είχα διανοηθεί το μέγεθος επιτυχίας του “Πουπουλένιου”

Το έχω πει πολλές φορές και το πιστεύω ακράδαντα Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι ο ευφυέστερος Έλληνας ηθοποιός. Επαλήθευση του παραπάνω, αδιαμφισβήτητα, είναι και η φετινή χρονιά. 

Ο «Πουπουλένιος» του, για δυο χρόνια έγραψε με λαμπερά γράμματα την Ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου. Και τώρα στις τρεις τελευταίες του εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, μίλησε στο Outnow, γι αυτή την «ιστορία» που έμελλε να είναι σπουδαία….

Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

Ολοκληρώθηκαν στην Αθήνα, τη Κυριακή των Βαΐων, δύο χρόνια θεατρικής πορείας του «Πουπουλένιου» με καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία στο κέντρο της Αθήνας. Ξεκινήσατε για αυστηρά τρεις μοναχά εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ, τις παραστάσεις του έργου του Μακ Ντόνα. Αλήθεια, το μέγεθος της τεράστιας επιτυχίας του «Πουπουλένιου» πριν δυο χρόνια, στις πρόβες, το είχες διανοηθεί;

Όχι. Δεν είχα διανοηθεί το μέγεθος της επιτυχίας της παράστασης. Έχω μάθει, όσο περνάνε τα χρόνια, να μη ξεκινώ μία παράσταση με γνώμονα και κίνητρο να γίνει επιτυχία. Κανείς ποτέ δεν ξέρει τι θα γίνει επιτυχία και πως θα λειτουργήσει μία παράσταση. Δεν το είχα διανοηθεί… Αισθανόμουν, όμως, πως έχω μια ιστορία που θέλω πολύ να τη πω. Επιπλέον, στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ φτάνοντας με τους συγκεκριμένους συνεργάτες και αυτές τις συνθήκες, ένιωθα πως είχα τον τρόπο να πω αυτή την ιστορία, όπως ακριβώς το είχα όνειρο να ειπωθεί. Πίστευα στην αξία του έργου. Πίστευα από τη πρώτη στιγμή πως αυτή η ιστορία αφορά το πλατύ κοινό. Το δικό μου γούστο, σε όλες τις Τέχνες, είναι αρκετά πλατύ. Είμαι ένας εκπαιδευμένος θεατής και αναγνώστης. Αλλά δεν αποζητώ το «ελιτίστικο». Αν κάτι χτυπά μια φλέβα δικιά μου, πιστεύω πως μπορεί και να χτυπήσει-σε μεγάλο βαθμό- μια φλέβα και στους υπόλοιπους. Ο «Πουπουλένιος» είναι μια ευτυχής συγκυρία που θέλεις να πεις μια ιστορία, που περνά-αυτό μοναχά αρκεί. Δεν χρειάζεται να συνδιαλλαγείς με τους όρους της επιτυχίας. Ότι συνέβη επιτυχία, είναι χαρμόσυνο. Και ξέρεις Γιώργο, υπήρχαν κοινοί φίλοι μας, που φοβόντουσαν το έργο, όταν είπα πως θέλω να το ανεβάσω στο ΑΘΗΝΩΝ. Όταν έχεις μια ιστορία, που πιστεύεις σε αυτή, ξέρεις πως θα τη πεις, και προσέχεις τη κάθε λεπτομέρεια και πτυχή του ανεβάσματος, περιφρουρώντας το τελικό σου αποτέλεσμα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το κοινό να προστρέξει.

Είναι και κάποιοι «ειδικοί» που θα μπορούσαν εύκολα να πουν, «το κοινό δεν θέλει τέτοια»….

Δυστυχώς, υπάρχουν και αυτοί. Προσωπικά, βάζοντας τον εαυτό μου μέσα στο κοινό, θεωρώ πως ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει. Εννοώ, ότι εμείς πρέπει να του δείξουμε κάτι που έχουμε φτιάξει. Είτε πρόκειται για ένα πραγματικό προϊόν, είτε για καλλιτεχνικό, ο κατασκευαστής- ο δημιουργός θα προτείνει κάτι. Το κοινό θέλει περίπου, ότι ήθελε κάθε φορά. Αλλά κατ΄ουσίαν δεν ξέρει τι θέλει-και δεν το λέω στραβά. Σε κάθε τομέα-όχι μοναχά στο καλλιτεχνικό-περιμένουμε από τους δημιουργούς να μας προτείνουν κάτι που θα μας προχωρήσει.

Το μυστικό στο «Πουπουλένιο» θαρρώ πως είναι ότι απευθύνεται σε κοινό κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, με τον κάθε θεατή να εισπράττει το κείμενο με διαφορετικό τρόπο. Ο κυνισμός, το χιούμορ και η ειρωνεία που φέρει το έργο. Έχει να κάνει μοναχά με το κείμενο ή και με τον τρόπο που το σκηνοθέτησες-απέδωσες;

Έχει να κάνει με το ίδιο το έργο σε μεγάλο βαθμό. Με τη ποιότητα του έργου. Είναι ένα πολυεπίπεδο κείμενο. Λειτουργεί, καταρχάς, ως μια αστυνομική «μαύρη» κωμωδία. Ο κόσμος γελάει συχνά μέσα στη παράσταση. Η αστυνομική πλοκή που έχει είναι πανέξυπνη. Σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό, με πολλές ανατροπές. Για κάποιον που εμβαθύνει περισσότερο στο «Πουπουλένιο» αφορά τη παιδική ηλικία, την ενηλικίωση, σωματικές και πνευματικές καταστάσεις που συμβαίνουν σε παιδιά. Πώς όλα αυτά διαμορφώνουν τον ενήλικο εαυτό μας. Διαβάζεται σε πολλά επίπεδα. Μόνο ένα σπουδαίο έργο διαβάζεται σε τόσο πολλά επίπεδα. Έργα του Σαίξπηρ, για παράδειγμα, ήταν γραμμένα για να ευχαριστήσουν το λαϊκό κόσμο εκείνης της εποχής που πήγαινε στο θέατρο. Έργα γραμμένα σε πρώτο επίπεδο, για έρωτα, βία και σκάνδαλα. Παράλληλα, ικανοποιούσαν λόγω βάθους που είχαν, και θεατές που αντιλαμβανόντουσαν πιο διεισδυτικά το περιεχόμενο των έργων. Αυτό κάνει σπουδαίο ένα έργο Τέχνης.

Το θέατρο είναι λαϊκή Τέχνη;

Σαφώς και το θέατρο είναι λαϊκή Τέχνη. Αλλά, πρέπει κάποιος να προσέχει τι εννοεί με τον όρο «λαϊκή Τέχνη». Επιθυμώ να επικοινωνήσω με ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Το θέατρο είναι φτιαγμένο για να καταναλώνεται από πολλούς ανθρώπους την ίδια στιγμή. Άρα, πρέπει να μπορεί να λειτουργήσει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Στο «Πουπουλένιο» ήταν πολύ ενδιαφέρον που κάθε άνθρωπος «διάβαζε» το έργο με ένα τελείως διαφορετικό δικό του τρόπο.

Τι σε δυσκόλεψε στο «Πουπουλένιο»;

Τίποτα δεν με δυσκόλεψε. Μοναχά η διαδικασία μέχρι να φτάσω από όνειρο να γίνει υλοποιήσιμη παράσταση. Να βρούμε το ΑΘΗΝΩΝ, ποιοι ηθοποιοί θα παίξουν τους ρόλους κ.λ.π…Οι πρόβες ήταν μια πολύ ευχάριστη και δημιουργική διαδικασία. Με τρεις συναδέλφους και φίλους, πολύ υψηλού επιπέδου ηθοποιούς και ευφυΐας ανθρώπους, γινόταν μια συνεχής ώσμωση, για το πώς πρέπει να ανέβει σε κάθε λεπτομέρεια. Η δε διαδικασία πρόβας δεν σταμάτησε ποτέ. Ούτε καν τώρα, που έχουμε ξεπεράσει τις 350 παραστάσεις. Μετά το τέλος κάθε παράστασης, υπάρχουν σημεία και θέματα που ακόμα συζητάμε. Κρατάμε στενή την επαφή μας με το αρχικό υλικό. Το πιο δύσκολο να αποφασιστεί για τον τρόπο που θα γίνει, ήταν η υλοποίηση των παραμυθιών. Εκεί, όταν βρήκαμε τον τρόπο που θα γίνουν, έμενε να πραγματωθεί ως διαδικασία που μπήκε σε μια «ράγα».

«Ντόλλυ, η Προξενήτρα» και «Κύκλος με τη Κιμωλία» είναι οι δύο φετινές παραστάσεις που σκηνοθέτησες. Δυο εκ διαμέτρου αντίθετα έργα ως είδος και «λογική», που μάλιστα κανένα από τα δύο δεν ήταν προσωπική σου πρόταση. Κλήθηκες να αναλάβεις τη σκηνοθεσία. Το να μην είναι δική σου πρώτη σκηνοθετική επιλογή φαντάζομαι καθιστά πιο δύσκολη την υλοποίηση τους. Μήπως η σκηνοθεσία έχει αρχίσει πλέον να σε ενδιαφέρει ισότιμα με την ιδιότητα του ηθοποιού;

Με ενδιαφέρει πολύ η σκηνοθεσία, ως πνευματική διαδικασία που ξεκινά από το τι έχεις να πεις. Περνάς από πολλά ζητήματα όπου εφεύρεις λύσεις και καταλήγεις στο να φτιάξεις ένα σύμπαν. Άλλωστε, μία θεατρική παράσταση είναι ένα αυτοτελές σύμπαν με αρχή, μέση, τέλος και δικούς του κανόνες. Ο κόσμος που πρέπει να συλλάβεις, κάθε φορά από το μηδέν και να τον υλοποιήσεις, είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία. Κατόπιν εορτής, με ευχαριστεί που ανέλαβα να σκηνοθετήσω δύο διαφορετικά μεταξύ τους έργα (διαφορετικά και από το «Πουπουλένιο»), κατά παραγγελία. Ήταν δύο διαφορετικά έργα, όπου βρέθηκε ένας κοινός τόπος να με αφορούν. Μια ιστορία, που δεν έχεις εσύ διαλέξει, μπορεί και να την χειριστείς καλύτερα. Ακριβώς γιατί δεν έχεις ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους. Πάντα προτιμώ τις ιστορίες που με αφορούν προσωπικά. Και στα δύο έργα βρήκα τι με αφορούσε. Η «Ντόλλυ» με τη τρυφερότητα των ηρώων της που θέλουν να ζήσουν ένα βίο που δικαιώνει το πέρασμά τους από τον κόσμο. Αλλά και η ιστορία της «Γρούσας» στο «Κύκλο με τη κιμωλία», που επιθυμία της είναι να σώσει ένα παιδί που δεν είναι δικό της και στο τέλος το αγαπά βαθιά, σα βιολογική μητέρα και ακόμα περισσότερο….σχετίζεται με τη παιδική ηλικία και στα τρία έργα. Αυτό όμως Γιώργο, είναι ένα δικό μου «διάβασμα». Σημασία έχει κάθε φορά να φτιάξεις ένα ολοκληρωμένο σύμπαν.

Θα είστε με το ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟ στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ, αυστηρά για τρεις εβδομάδες. Το καλοκαίρι θα κάνεις διακοπές, μετά από πολλά χρόνια…..

Οπωσδήποτε διακοπές! Πέρυσι, λόγω της μικρής περιοδείας του «Φιλοκτήτη» έκανα κάποιες διακοπές. Αλλά φέτος, θα έχω πολύ περισσότερο χρόνο.

Το επόμενο θεατρικό σου βήμα δεν θα είναι δύσκολο;

Το επόμενο θεατρικό βήμα δεν το ξέρω ακόμα. Σαφώς και θα είναι δύσκολο. Καταρχάς, το να αποκοπείς από το ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟ είναι επίπονο. Απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη με το έργο. Και εγώ και οι τρεις συνάδελφοι μου. Έχουμε δε, αποκτήσει θερμή σχέση και μεταξύ μας. Δεν θέλαμε να αποχωριστούμε. Δυστυχώς, δεν βρέθηκε το έργο που θα μπορούσε να μας ικανοποιήσει, να αξίζει το κόπο, να παραμείνουμε οι τέσσερεις μας, να το κάνουμε. Οπότε, θα «χωρίσουμε» από σκηνής, μετά το ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ της Θεσσαλονίκης.

Αυτό το «μετά», το επόμενο θεατρικό βήμα δεν σε αγχώνει;

Ναι, αλλά πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό. Να πας παραπέρα. Θα είναι δύσκολος ο αποχωρισμός με το «Πουπουλένιο». Να μην έχεις καμία επιθυμία να το μιμηθείς, με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί δεν μπορείς να μιμηθείς. Πρέπει να προχωρήσεις με έναν μόνο τρόπο.

Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;

Να βρεις κάτι που έχει ουσία για σένα και να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους να το πραγματώσεις.

Ο Κωνσταντίνος που ξέρω εγώ, είναι ο πρώτος που πάει στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ κάθε απόγευμα και ο τελευταίος που κάθε βράδυ, αργά μετά τα μεσάνυχτα, θα κατεβάσει τα στόρια του θεάτρου. Κατεβάζοντας για τελευταία φορά τα «στόρια» του ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΥ τι θα κρατήσεις μέσα σου;

Κάτι τόσο δικό μου προσωπικό, λειτούργησε και διαπέρασε τόσο πολλούς ανθρώπους. Όχι πόσοι το είδαν-δεν με ενδιαφέρει πόσοι το είδαν, αλλά πόσους τους διαπέρασε. Πόσους διαπέρασε κάτι, που εγώ θεωρώ πολύ δικό μου-προσωπικό Πηγή
Tromaktiko