2015-05-11 18:02:49
Με τον νέο ασφαλιστικό νόμο του 2010 οι στρατιωτικοί πλέον θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα στα 40 έτη όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες .Το αποτέλεσμα θα είναι εντός σύντομου χρονικού διαστήματος η δημιουργία ενός υπέργηρου στρατού μη ικανού να ανταπεξέλθει στην επιχειρησιακή αποστολή του.
Οι νέες συνθήκες, λόγο της οικονομικής κρίσης έχουν φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή των στρατιωτικών. Άνθρωποι που κατατάχθηκαν πριν 25 χρόνια έχοντας υπόψη τους κάποια δεδομένα, είδαν ξαφνικά αυτά να ανατρέπονται και να βγαίνουν εκτός προγραμματισμού. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά ή τα εργασιακά δικαιώματα. Άλλωστε σε αυτά ήταν πάντοτε ριγμένοι. Δεν είχαν την δυνατότητα να οργανωθούν και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη, τα οποία ήταν δεδομένα για τις υπόλοιπες ομάδες εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Τα χρόνια της «ευμάρειας» αλλά και πριν από αυτήν, για κάποιο λόγο θεωρούνταν δεδομένοι και ευκολομεταχείριστοι.
Και ενώ δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, φτάσαμε στα πλαίσια της εκμετάλλευσης από ορισμένους κακοπροαίρετους, του κοινωνικού αυτοματισμού, να κατηγορούνται ως ευνοούμενοι του συστήματος. Τίποτα δεν έχει χαριστεί στους στρατιωτικούς, απλά γιατί δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα.
Μόνο δειλά δειλά τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ακούγονται κάποιες φωνές. Εάν υπολογίσουμε ότι φτάσαμε τα 5 χρόνια κρίσης, ουσιαστικά οι στρατιωτικοί δεν πρόλαβαν να επωφεληθούν από την εποχή των «παχιών αγελάδων». Επίσημα, μετά από πολλές παλινωδίες, οι νεοσύστατες ενώσεις τους αναγνωρίσθηκαν από την πολιτεία το 2013! Τρία χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης! Βασικά και δεδομένα δικαιώματα για τους υπόλοιπους Έλληνες από την αρχή της μεταπολίτευσης, αναγνωρίσθηκαν στους στρατιωτικούς 40 χρόνια αργότερα!
Χωρίς δυνατότητα επιρροής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν είχαν δυνατότητα επηρεασμού πολιτικών αποφάσεων προς το «συντεχνιακό» τους όφελος.
Έτσι χωρίς να συμμετάσχουν ποτέ σε κάποιο «οικονομικό πάρτι», (αυξήσεις μικρότερες του πληθωρισμού ), με άθλιες εργασιακές συνθήκες, πλήρωσαν και αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες το κόστος λιτότητας λόγω του μνημονίου. Οι μισθοί τους γκρεμίσθηκαν στα τάρταρα. Αλλά δεν έφτανε στην πολιτεία και στους δανειστές αυτό. Έπρεπε να μπει μαχαίρι και στα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Κάτι βέβαια που μεγάλο μέρος της κοινωνίας δέχθηκε με χαρά. Αγνοώντας ότι το συγκεκριμένο δικαίωμα δόθηκε αντί χρημάτων, που έπρεπε να καταβάλλονται άμεσα στους στρατιωτικούς, σε αντιστάθμισμα των απλήρωτων υπερωριών που εάν αθροιστούν, ειδικά στους παλαιότερους, διπλασιάζουν τα χρόνια εργασίας-υπηρεσίας. Στις υπερωρίες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι καθορισμένες από τις διαταγές, (Ένοπλες και άοπλες υπηρεσίες, φυλάκια, απογευματινές, νυχτερινές, πολυήμερες ασκήσεις εκτός στρατοπέδου, αγήματα κ.λ.π.), αλλά και οι «αυθόρμητες» ή από προσωπική επιλογή-ευσυνειδησία.
Παράλληλα η πολιτεία κρατούσε χαμηλά το μέσο όρο ηλικίας του μόνιμου προσωπικού, με στόχο την ευελιξία και το αξιόμαχο. Όλα αυτά πλέον ανατρέπονται. Τα προβλήματα θα φανούν στο προσεχές μέλλον.
Οι στρατιωτικοί, δεν έχουν το περιθώριο να μην διεκδικήσουν. Είναι θέμα επιβίωσης. Τα αιτήματα είναι πάγια, (οικονομικά, συνταξιοδοτικά, συνθήκες εργασίας). Σε αυτό το τρίπτυχο, πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός, ανάμεσα σε όσα υπάρχει πιθανότητα να γίνουν αποδεκτά άμεσα και σε αυτά που θα μείνουν μόνο υποσχέσεις και λόγια. Φυσικά αυτά τα γνωρίζουν οι πολιτικοί και όχι οι ενώσεις στρατιωτικών που είναι υποχρεωμένες να προωθούν τα θέματα που «πονούν» τους συναδέλφους.
Υπάρχουν όμως ορισμένα ζητήματα που δεν τα επηρεάζει η οικονομική κρίση και θα μπορούσαν να επιλυθούν από την πολιτική ηγεσία χωρίς οικονομικό κόστος. π.χ. Η 9μηνη άδεια ανατροφής τέκνου όταν δεν εργάζεται η σύζυγος, που δίδεται σε όλο το δημόσιο τομέα και τα σώματα ασφαλείας. Γιατί αυτή η διάκριση στους στρατιωτικούς;
Άλλο παράδειγμα είναι η τήρηση του 40ωρου. Αφού κόπηκε πλέον το δικαίωμα της μειωμένης-πρόωρης σύνταξης που ήταν το αντιστάθμισμα για τις επιπλέον απλήρωτες ώρες εργασίας, θα πρέπει το ωράριο των στρατιωτικών να εξισωθεί με αυτό των υπολοίπων εργαζομένων.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, παράλληλα με τους στρατιωτικούς, το δημόσιο και τα σώματα ασφαλείας, είναι πως εάν τσακωθείς με τον γείτονα κινδυνεύεις να χάσεις την δουλειά σου, να τεθείς σε αργία ή διαθεσιμότητα. Είναι διαφορετικό να κλέψεις ή να καταχραστείς, από το να μαλώσεις με κάποιον στο δρόμο επειδή τρακάρατε τα αυτοκίνητα σας. Μέσα στον παραλογισμό των μνημονίων παραβιάζονται στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα.
Μετά τις άδικες αλλαγές στον ασφαλιστικό νόμο του 2010 είναι ανάγκη πλέον να τεθεί και να εξετασθεί η δυνατότητα μετάταξης των στρατιωτικών, εάν το επιθυμούν, σε θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα μετά την συμπλήρωση 25 ετών πραγματικής υπηρεσίας.
Το αμετάθετο με την συμπλήρωση της 25ετίας είναι ένα άλλο αίτημα για το οποίο πιθανόν να υπάρχουν αντιρρήσεις από μερίδα συναδέλφων, λόγω σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ παλαιών και νέων.
Σε κάθε περίπτωση τα αιτήματα που αφορούν τις συνθήκες εργασίας δεν έχουν να κάνουν με μνημόνια και τα συναφή. Δεν μπορούν να απορριφτούν με την δικαιολογία του οικονομικού κόστους. Πρέπει να αιτιολογηθούν οι λόγοι σε περίπτωση μη ικανοποιήσεως τους, ώστε να αξιολογηθούν και να επαναυποβληθούν βελτιωμένες προτάσεις που θα γίνουν αποδεκτές.
Σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα έχουν πιάσει πάτο, οι στρατιωτικοί είναι οι μόνοι που έχουν καταφέρει το αντίστροφο. Τις παλαιότερες εποχές, δεκαετίες πριν, όταν οι άλλες κοινωνικές ομάδες απολάμβαναν πλήρως τα συλλογικά τους δικαιώματα, τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων ζούσαν έναν εργασιακό μεσαίωνα. Σήμερα οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί. Πιθανόν η δημιουργία των ενώσεων να έπαιξε ρόλο. Πάλι όμως η απόσταση που τους χωρίζει από τους υπόλοιπους είναι μεγάλη. Από τη στιγμή που «κάηκε» το χαρτί των πρόωρων μειωμένων συντάξεων και δεν φαίνεται φως στο τούνελ των οικονομικών διεκδικήσεων, είναι ευκαιρία να τεθούν με επιμονή τα κοινωνικά αιτήματα.
Μ.Κ
Μέλος Ε.Σ.Πε.Κ.Μ.
ΠΗΓΗ: http://espekm.gr/home/?p=7123
Οι νέες συνθήκες, λόγο της οικονομικής κρίσης έχουν φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή των στρατιωτικών. Άνθρωποι που κατατάχθηκαν πριν 25 χρόνια έχοντας υπόψη τους κάποια δεδομένα, είδαν ξαφνικά αυτά να ανατρέπονται και να βγαίνουν εκτός προγραμματισμού. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά ή τα εργασιακά δικαιώματα. Άλλωστε σε αυτά ήταν πάντοτε ριγμένοι. Δεν είχαν την δυνατότητα να οργανωθούν και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη, τα οποία ήταν δεδομένα για τις υπόλοιπες ομάδες εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Τα χρόνια της «ευμάρειας» αλλά και πριν από αυτήν, για κάποιο λόγο θεωρούνταν δεδομένοι και ευκολομεταχείριστοι.
Και ενώ δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, φτάσαμε στα πλαίσια της εκμετάλλευσης από ορισμένους κακοπροαίρετους, του κοινωνικού αυτοματισμού, να κατηγορούνται ως ευνοούμενοι του συστήματος. Τίποτα δεν έχει χαριστεί στους στρατιωτικούς, απλά γιατί δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα.
Μόνο δειλά δειλά τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ακούγονται κάποιες φωνές. Εάν υπολογίσουμε ότι φτάσαμε τα 5 χρόνια κρίσης, ουσιαστικά οι στρατιωτικοί δεν πρόλαβαν να επωφεληθούν από την εποχή των «παχιών αγελάδων». Επίσημα, μετά από πολλές παλινωδίες, οι νεοσύστατες ενώσεις τους αναγνωρίσθηκαν από την πολιτεία το 2013! Τρία χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης! Βασικά και δεδομένα δικαιώματα για τους υπόλοιπους Έλληνες από την αρχή της μεταπολίτευσης, αναγνωρίσθηκαν στους στρατιωτικούς 40 χρόνια αργότερα!
Χωρίς δυνατότητα επιρροής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν είχαν δυνατότητα επηρεασμού πολιτικών αποφάσεων προς το «συντεχνιακό» τους όφελος.
Έτσι χωρίς να συμμετάσχουν ποτέ σε κάποιο «οικονομικό πάρτι», (αυξήσεις μικρότερες του πληθωρισμού ), με άθλιες εργασιακές συνθήκες, πλήρωσαν και αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες το κόστος λιτότητας λόγω του μνημονίου. Οι μισθοί τους γκρεμίσθηκαν στα τάρταρα. Αλλά δεν έφτανε στην πολιτεία και στους δανειστές αυτό. Έπρεπε να μπει μαχαίρι και στα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Κάτι βέβαια που μεγάλο μέρος της κοινωνίας δέχθηκε με χαρά. Αγνοώντας ότι το συγκεκριμένο δικαίωμα δόθηκε αντί χρημάτων, που έπρεπε να καταβάλλονται άμεσα στους στρατιωτικούς, σε αντιστάθμισμα των απλήρωτων υπερωριών που εάν αθροιστούν, ειδικά στους παλαιότερους, διπλασιάζουν τα χρόνια εργασίας-υπηρεσίας. Στις υπερωρίες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι καθορισμένες από τις διαταγές, (Ένοπλες και άοπλες υπηρεσίες, φυλάκια, απογευματινές, νυχτερινές, πολυήμερες ασκήσεις εκτός στρατοπέδου, αγήματα κ.λ.π.), αλλά και οι «αυθόρμητες» ή από προσωπική επιλογή-ευσυνειδησία.
Παράλληλα η πολιτεία κρατούσε χαμηλά το μέσο όρο ηλικίας του μόνιμου προσωπικού, με στόχο την ευελιξία και το αξιόμαχο. Όλα αυτά πλέον ανατρέπονται. Τα προβλήματα θα φανούν στο προσεχές μέλλον.
Οι στρατιωτικοί, δεν έχουν το περιθώριο να μην διεκδικήσουν. Είναι θέμα επιβίωσης. Τα αιτήματα είναι πάγια, (οικονομικά, συνταξιοδοτικά, συνθήκες εργασίας). Σε αυτό το τρίπτυχο, πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός, ανάμεσα σε όσα υπάρχει πιθανότητα να γίνουν αποδεκτά άμεσα και σε αυτά που θα μείνουν μόνο υποσχέσεις και λόγια. Φυσικά αυτά τα γνωρίζουν οι πολιτικοί και όχι οι ενώσεις στρατιωτικών που είναι υποχρεωμένες να προωθούν τα θέματα που «πονούν» τους συναδέλφους.
Υπάρχουν όμως ορισμένα ζητήματα που δεν τα επηρεάζει η οικονομική κρίση και θα μπορούσαν να επιλυθούν από την πολιτική ηγεσία χωρίς οικονομικό κόστος. π.χ. Η 9μηνη άδεια ανατροφής τέκνου όταν δεν εργάζεται η σύζυγος, που δίδεται σε όλο το δημόσιο τομέα και τα σώματα ασφαλείας. Γιατί αυτή η διάκριση στους στρατιωτικούς;
Άλλο παράδειγμα είναι η τήρηση του 40ωρου. Αφού κόπηκε πλέον το δικαίωμα της μειωμένης-πρόωρης σύνταξης που ήταν το αντιστάθμισμα για τις επιπλέον απλήρωτες ώρες εργασίας, θα πρέπει το ωράριο των στρατιωτικών να εξισωθεί με αυτό των υπολοίπων εργαζομένων.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, παράλληλα με τους στρατιωτικούς, το δημόσιο και τα σώματα ασφαλείας, είναι πως εάν τσακωθείς με τον γείτονα κινδυνεύεις να χάσεις την δουλειά σου, να τεθείς σε αργία ή διαθεσιμότητα. Είναι διαφορετικό να κλέψεις ή να καταχραστείς, από το να μαλώσεις με κάποιον στο δρόμο επειδή τρακάρατε τα αυτοκίνητα σας. Μέσα στον παραλογισμό των μνημονίων παραβιάζονται στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα.
Μετά τις άδικες αλλαγές στον ασφαλιστικό νόμο του 2010 είναι ανάγκη πλέον να τεθεί και να εξετασθεί η δυνατότητα μετάταξης των στρατιωτικών, εάν το επιθυμούν, σε θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα μετά την συμπλήρωση 25 ετών πραγματικής υπηρεσίας.
Το αμετάθετο με την συμπλήρωση της 25ετίας είναι ένα άλλο αίτημα για το οποίο πιθανόν να υπάρχουν αντιρρήσεις από μερίδα συναδέλφων, λόγω σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ παλαιών και νέων.
Σε κάθε περίπτωση τα αιτήματα που αφορούν τις συνθήκες εργασίας δεν έχουν να κάνουν με μνημόνια και τα συναφή. Δεν μπορούν να απορριφτούν με την δικαιολογία του οικονομικού κόστους. Πρέπει να αιτιολογηθούν οι λόγοι σε περίπτωση μη ικανοποιήσεως τους, ώστε να αξιολογηθούν και να επαναυποβληθούν βελτιωμένες προτάσεις που θα γίνουν αποδεκτές.
Σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα έχουν πιάσει πάτο, οι στρατιωτικοί είναι οι μόνοι που έχουν καταφέρει το αντίστροφο. Τις παλαιότερες εποχές, δεκαετίες πριν, όταν οι άλλες κοινωνικές ομάδες απολάμβαναν πλήρως τα συλλογικά τους δικαιώματα, τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων ζούσαν έναν εργασιακό μεσαίωνα. Σήμερα οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί. Πιθανόν η δημιουργία των ενώσεων να έπαιξε ρόλο. Πάλι όμως η απόσταση που τους χωρίζει από τους υπόλοιπους είναι μεγάλη. Από τη στιγμή που «κάηκε» το χαρτί των πρόωρων μειωμένων συντάξεων και δεν φαίνεται φως στο τούνελ των οικονομικών διεκδικήσεων, είναι ευκαιρία να τεθούν με επιμονή τα κοινωνικά αιτήματα.
Μ.Κ
Μέλος Ε.Σ.Πε.Κ.Μ.
ΠΗΓΗ: http://espekm.gr/home/?p=7123
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκπαίδευση – Επίδειξη στο Κέντρο Εκπαίδευσης Πλωτών Μέσων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
