Γράφει ένας μαθητής: Μπαμπά, μαμά τι να γίνω όταν θα μεγαλώσω;

2015-05-13 12:24:07

Δεν ήταν λίγες οι φορές που μικροί ρωτούσαμε συνεχώς τους γονείς μας σχετικά με το τι επάγγελμα θα έπρεπε να επιλέξουμε για να ασκήσουμε όταν θα «μεγαλώσουμε».

Όλοι έχοντας ως πρότυπο την δουλειά των γονιών μας τους θαυμάζαμε και τους είχαμε σαν είδωλο ακόμη κι αν τα επαγγέλματα τους ήταν χαμηλού κοινωνικού επιπέδου (ναι δυστυχώς πολλοί χρησιμοποιούν και αυτό τον όρο) ή δεν ήταν αρκετά προσοδοφόρα. Βέβαια μερικοί είχαν υιοθετήσει δικές τους γνώμες διαλέγοντας επαγγέλματα όπως αστροναύτης, δικηγόρος, ιατρός και άλλα. Σήμερα άραγε πόσοι από εμάς συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε εκείνες τις επιλογές μας, με τι μας παρακινούν να ασχοληθούμε οι γονείς μας και ακόμη πιο γενικά πόσοι έφηβοι από μας συνεχίζουν να ονειρεύονται;

Όντας 17 χρονών και έχοντας ωριμάσει αρκετά από την πρώτη ή δευτέρα δημοτικού που ρωτούσα και εγώ (σαν όλα τα παιδάκια) τους γονείς μου τι να γίνω όταν θα μεγαλώσω συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν υπήρξα σταθερός στις απόψεις μου

. Ακόμα από μικρός ήμουν μπερδεμένος και ήμουν ανάμεσα σε δυο-τρία επαγγέλματα πόσο μάλλον για φανταστείτε καθ’όσο μεγάλωνα που άλλαζαν συνεχώς τα ενδιαφέροντα μου, είχα τις κλίσεις μου σε μερικά μαθήματα και το σημαντικότερο αντίκριζα την κατάσταση που επικρατούσε γύρω μου, κυρίως την κοινωνική, βλέποντας κόσμο να ψάχνει σε κάδους και να κοιμάται σε παγκάκια τις νύχτες ανεξαρτήτως καιρού. Αυτή την εικόνα αφουγκραζόμουν πάντοτε μετά από μια ηλικία όταν ήμουν σε συζητήσεις περί επαγγελμάτων. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση και καταλάβαινα, όσο μπορεί κανείς να καταλάβει κάτι τέτοιο εφόσον δεν το έχει ζήσει, πόσο άθλιες και ανθυγιεινές ήταν εκείνες οι συνθήκες ζωής για αυτούς τους ανθρώπους που στο κάτω κάτω υποτίθεται πως είχαμε και τα ίδια δικαιώματα. Για να μην τα πολυλογώ αυτό το γεγονός με οδήγησε στην σκέψη πως πρέπει να επικεντρωθώ σε εργασίες που θα μου προσφέρουν ένα καλό εισόδημα προκειμένου να συντηρήσω τον εαυτό μου και αργότερα την οικογένεια μου. Πολλοί βέβαια εδώ θα διαφωνήσουν, όπως και εγώ τώρα διατηρώ τις ενστάσεις μου, αλλά υποθέτω πως όλοι μας έστω και περιστασιακά έχουμε ιεραρχήσει τις οικονομικές απολαβές στα σημαντικότερα κριτήρια για την επιλογή του επαγγέλματος μας δίνοντας σημασία πρώτα στο εισόδημα και μετά στα «θέλω» μας.

Με τον ίδιο τρόπο, παραδόξως, σκέφτεται και μια μεγάλη μερίδα γονέων η οποία θέλει τα παιδιά της να ζήσουν μια άνετη και πλουσιοπάροχη ζωή διατηρώντας μια καλή θέση εργασίας. Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν ότι τα παιδιά θα κληθούν να θυσιάσουν πολλά πράγματα και να προσαρμόσουν κατάλληλα την ζωή τους για να καταφέρουν κάτι τέτοιο. Συνήθως οι γονείς συμβουλεύουν(και πιέζουν πολλοί) τα παιδιά τους να περάσουν σε υψηλόβαθμα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και σε σχολές όπως η Ιατρική, η Νομική και τα Πολυτεχνεία θεωρώντας πως αφότου πάρουν το πτυχίο τους δεν θα «πεινάσουν» και θα έχουν σχεδόν άμεση και με πολλά έσοδα επαγγελματική αποκατάσταση. Αυτές οι καταστάσεις είναι όμως που γεμίζουν άγχος, στρες και (γιατί όχι;) φόβο τον μαθητή ο οποίος μπορεί και να μην έχει όλες τις ικανότητες για να πιάσει τις συγκεκριμένες σχολές. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και οι γονείς οι οποίοι και αυτοί θέλουν τα παιδιά τους να έχουν μια καλή αποκατάσταση ως οικογενειάρχες στο μέλλον αλλά σκέφτονται πρώτα την υγεία και την ψυχολογία τους, σέβονται τις αποφάσεις τους και απλά τους προτείνουν απόψεις-ιδέες που θα μπορούσαν να τους επηρεάσουν θετικά και να αποτελέσουν τις αυριανές επιλογές τους.

Όλα τα παραπάνω διαδραματίζονται μέσα στις ελληνικές οικογένειες εν καιρώ οικονομικής κρίσης και κρίσης αξιών όπως πολλοί υποστηρίζουν. Το παιδί και αυτό με την σειρά του καθώς αλλάζουν οι καιροί, μεγαλώνει, ωριμάζει και αρχίζει να κατανοεί πολλά, αν όχι όλα, από αυτά που συμβαίνουν γύρω του και πλήττουν την σημερινή κοινωνία. Αυτό βέβαια άλλες φορές αποτελεί το έναυσμα και του δίνει κίνητρο για να δει την αλλαγή που θέλει ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό του και άλλες φορές (τις περισσότερες) του καλλιεργεί ένα αίσθημα απογοήτευσης καθώς συνειδητοποιεί πως ζώντας σε τέτοιες καταστάσεις δεν θα μπορέσει ποτέ να εκπληρώσει τα όνειρα και τους στόχους του. Νιώθει ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον και αναλογίζεται τον εαυτό του στις θέσεις ανθρώπων που βιώνουν δύσκολες συγκυρίες σε όλους τους τομείς. Το πιο οδυνηρό όμως είναι το γεγονός πως σιγά σιγά αρχίζει να χάνει το νόημα της ζωής, παρατάει τα όνειρα του και υιοθετεί την ιδέα πως δεν μπορεί να καθορίσει ο ίδιος την ζωή του και πάντα θα είναι υπόλογος άλλων, οικονομικά δυνατότερων.

Ευτυχώς η δυστυχώς, έτσι μοιάζουν να είναι τα πράγματα στην σημερινή εποχή. Οι γονείς επιθυμούν το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά τους δημιουργώντας τους προβλήματα μερικές φορές όταν καταντούν πιεστικοί και τα παιδιά έχουν παρατήσει κάθε παιδικό όνειρο και κάθε στόχο που είχαν θέσει όταν μπορούσαν να ονειρευτούν ακόμα. Εδώ είναι και το λάθος. Πρέπει να καταλάβουμε πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας απαγορεύσει να ονειρευόμαστε, κανένας δεν μπορεί να μας πει πως δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε και προπάντων πως εμείς οι ίδιοι με τις προσπάθειες μας θα καθορίζουμε ΠΑΝΤΑ το μέλλον μας. Και η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τον εαυτό μας πρώτα γιατί έπεται ζόρικη συνέχεια 'Άρθρο του Αντώνη Μ., μαθητή της δευτέρας Λυκείου
Πηγή Tromaktiko

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ